Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Καλλικράτης πρέπει να έχει ΠΕΝΑ και να«βλέπει» … και τους αγρότες

Οι Νέοι Αγρότες, περισσότερο από τις διαπιστώσεις για «το που βρίσκονται», ενδιαφέρονται  να συμμετέχουν στο «για το πού  τραβάνε», έχοντας τεκμαρτό προσδόκιμο επαγγελματικής δραστηριότητας κατά μέσον όρο τουλάχιστον ακόμα 40 χρόνια.
Οι επιστήμες  καταγράφουν ότι άλλη είναι η  ΑΓΡΟΤΙΚΗ κοινωνία και άλλη η ΑΣΤΙΚΗ κοινωνία. Έχουν σαφώς διαφορετικές αξίες και τρόπο ζωής, αλλά και  τοπικό πολιτισμό (ήθη & έθιμα), ενώ  είναι κοινωνίες 24/7 (αγροτική) και 7/5 αντίστοιχα στην απασχόληση.
Εκτιμάται ότι  τα κυριότερα προβλήματα στον αγροτικό τομέα έχουν την βάση τους στην λάθος αντιμετώπισή, που ήταν προσανατολισμένη στην αστική σκέψη.
Στον «Καλλικράτη», από όσα έφθασαν στην ΠΕΝΑ (ανεπισήμως, από δημοσιεύματα), φαίνεται ότι δεν λαμβάνεται επαρκώς υπ’ όψη η ιδιαιτερότητα της αγροτικής κοινωνίας, ούτε η μεγάλη εθνική ανάγκη να διατηρηθεί ζωντανή, λειτουργική, αυτοδύναμη, συνεκτική και παραγωγική η Ελληνική αγροτική κοινωνία. Ιδιαίτερα επισημαίνουμε την ανάγκη για Τεχνική Υποστήριξη των Επαγγελματιών αγροτών, και την εξασφάλιση της ανάπτυξης του ενιαίου αγροτικού χώρου, με την στελέχωση απαραίτητων για την αγροτική ανάπτυξη υπηρεσιών με γεωτεχνικούς, τόσο στους νέους Δήμους, όσο και στις εκλεγόμενες Περιφερειακές διοικήσεις.
Οι αγρότες  είναι κυρίως οι ΦΡΟΝΤΙΣΤΕΣ του Περιβάλλοντος (κυρίως φυσικού, αλλά και πολιτιστικού, τεχνολογικού κοινωνικού κλπ), φροντίζοντας το 92% περίπου (κατά μέσο όρο) της επιφανείας της κάθε διοικητικής δομής, διαχειριζόμενοι το 85% των νερών και διατηρώντας το τοπίο. Για να είναι ολιστικές και αποτελεσματικές οι παρεμβάσεις και οι τοπικές πρακτικές, πρέπει να συμμετέχουν τόσο γεωτεχνικοί στις υπηρεσίες, όσο και αγρότες στις καθοδηγητικές επιτροπές.
Η σύνδεση  της Αγροτικής παραγωγής (της μόνης παραγωγής που μπορεί να συμβάλει στην έξοδα από την σημερινή κρίση και να υποστηρίξει το μέλλον της Ελλάδος) με τον τομέα παροχής υπηρεσιών Τουρισμού (της μεγαλύτερης «βιομηχανίας» στην Ελλάδα), με την τοπική Ταυτότητα (τοπικός πολιτισμός, μοναδική ιστορία & παγκόσμια γνωστή μυθολογία) κατά διοικητική ενότητα, σαν ένα διακριτό ενιαίο σύνολο, επιβάλλει την πρωταγωνιστική συμμετοχή τόσο των Αγροτών των τοπικών κοινωνιών, όσο και των επιστημονικών συνεργατών τους, που είναι κυρίως οι Γεωτεχνικοί, που βρίσκονται σε καλύτερη επαφή με την αγροτική κοινωνία, και μπορούν να επισημάνουν τις ιδιαιτερότητες της αγροτικής κοινωνίας.
Οι Οργανισμοί των Περιφερειών και των Καλλικρατικών Δήμων προτείνεται να αντιμετωπισθούν τουλάχιστον διεπιστημονικά και να τύχουν εκπροσώπησης οι αγροτικές κοινωνίες μέσω των επιστημόνων που προσεγγίζουν τις αγροτικές κοινωνίες (όπως είναι όλοι οι καθ’ ύλην αρμόδιοι επιστημονικοί κλάδοι και συνεργάτες των αγροτών, δηλαδή όλοι οι γεωτεχνικοί τριτοβάθμιας εκπαίδευσης) σε υπηρεσίες όπως οι Διευθύνσεις προγραμματισμού, Διευθύνσεις περιβάλλοντος & χωρικού σχεδιασμού και Διευθύνσεις υποδομών & τεχνικών έργων.
Επιγραμματικά οι υπηρεσίες από τις οποίες απουσιάζουν  οι επιστημονικοί κλάδοι που πραγματεύονται αγροτικά θέματα είναι:
Οι Διευθύνσεις προγραμματισμού των περιφερειών, υπηρεσίες που αποτελούν τον «πύργο ελέγχου» της αναπτυξιακής πορείας μίας περιφέρειας και κυρίως της παραγωγικής της βάσης, που είναι ο αγροτικός τομέας.
Οι Διευθύνεις περιβάλλοντος & χωρικού σχεδιασμού. Άραγε ποιοι θα πραγματευθούν τη διαχείριση των υδάτων στον αγροτικό χώρο ή την περιβαλλοντική αδειοδότηση γεωργοκτηνοτροφικών δραστηριοτήτων στην ύπαιθρο εντός ή εκτός περιοχών natura κλπ; Ποιοι είναι αυτοί που χωρίς να έχουν συνυπάρξει μαζί μας, χωρίς να έχουν δει τα προβλήματά μας και τέλος χωρίς να έχουν ζήσει τις αγωνίες μας, θα εισηγηθούν λύσεις;
Και τέλος, η παντελής έλλειψη Υπηρεσιών εγγείων βελτιώσεων. Άραγε ποιοι θα πραγματεύονται αντικείμενα άρρηκτα συνδεδεμένα με την αγροτική παραγωγή όπως η μελέτη κατασκευή και συντήρηση αρδευτικών δικτύων, ο αγροτικός εξηλεκτρισμός η εκμηχάνιση γεωργικών εκμεταλλεύσεων, οι εγγειοβελτιωτικές διαρθρώσεις κλπ;
Δεν απαξιώνουμε  επιστημονικούς κλάδους ούτε κρίνουμε τα γνωστικά τους αντικείμενα, αν και όντως θα προβληματιστούμε να συζητήσουμε με ένα προϊστάμενο Δ/νσης Αγροτικής Οικονομίας με ειδικότητα μηχανικού οικονομίας & διοίκησης ή παραγωγής & διοίκησης διότι κατά πάσα πιθανότητα δεν θα καταλαβαίνει τι του λέμε, μην έχοντας συμμετάσχει και διαχειριστεί ποτέ συστήματα παραγωγής αγροτικού τομέα.
Μέσω ποιών  υπηρεσιών τους θα στηρίξουν οι περιφέρειες  τον αγροτικό τομέα; Μιλώντας για  υποστήριξη αναφερόμαστε σε υποδομές, αλλά και σε χρηματοδοτικά εργαλεία ανάπτυξης και όχι σε αποζημιώσεις και επιδοτήσεις.
Αναμένουμε και τις απόψεις των υποψηφίων περιφερειαρχών επί του θέματος. Με ποιους επιστημονικούς συνεργάτες, από τις υπηρεσίες που προαναφέραμε, ο κάθε Περιφερειάρχης θα συντάξει προγραμματισμό για συντήρηση αναβάθμιση ή και νέα μελέτη για κατασκευή εγγειοβελτιωτικών έργων; Με ποιους συνεργάτες θα συντάξουν και θα υποβάλλουν προτάσεις που αφορούν ανάπτυξη υποδομών αγροτικού χώρου, με ποιους συνεργάτες θα ελέγξουν περιβαλλοντικά γεωργοβιομηχανικές και γεωργοκτηνοτροφικές δραστηριότητες, ή τέλος με ποιους συνεργάτες θα συντάξουν προτάσεις ερευνητικές, χωρικής συνεργασίας, κλπ με αγροτικού περιεχομένου θεματολογία;
Αν και  εφόσον μετά το 2013, όπου οι όποιες χρηματορροές προς τον αγροτικό τομέα θα είναι συνδεδεμένες με φιλοπεριβαλλοντικές πρακτικές και με δεδομένο από το δημοσιευθέν σχέδιο νόμου, οι γεωτεχνικοί δεν έχουν σχέση με το περιβάλλον, μήπως είμαστε μπροστά σε ένα νέο «γολγοθά» για τους αγρότες-φροντιστές του περιβάλλοντος, με καταστροφικές συνέπειες για την Ελληνική ύπαιθρο και την ελληνική αγροτική παραγωγή;
Εκτιμούμε ότι  δεν πρέπει να ψηφιστεί ένα νομοσχέδιο που απαξιώνει εμμέσως πλην σαφώς τους «φυλλάτοντας Θερμοπύλες» τους αγρότες κατοίκους της υπαίθρου, οι οποίοι συνεχίζουν να είναι η βάση της Ελληνικής Οικονομίας.
Άλλωστε με την γεωγραφική διεύρυνση των δήμων, σχεδόν όλοι οι δήμοι της Ελλάδος έχουν αγροτικό τομέα και αγροτικές κοινωνίες, όπως και οι Περιφέρειες. Η ΠΕΝΑ εύχεται την συμμετοχή των κατά τόπους Νέων Αγροτών στην διαμόρφωση των τοπικών αναπτυξιακών προγραμμάτων, ώστε να εκφράζονται αναλογικά και ισότιμα οι αγροτικές κοινωνίες στους τοπικούς αναπτυξιακούς σχεδιασμούς.   
Για την αντιγραφή, Δημήτρης Μιχαηλίδης, 6998282382

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Γιατί είναι μη ρεαλιστική η θέση περί μηδενισμού του ελλείμματος, μέχρι το τέλος του 2011, χωρίς τα προβλεπόμενα μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής


Ο ευρωβουλευτής κ. Θόδωρος Σκυλακάκης έστειλε επιστολή στους βουλευτές και ευρωβουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, στην οποία τους ενημερώνει για την επιχειρηματολογία που επρόκειτο να παρουσιάσει, σε σχέση με τη θέση περί «μηδενισμού του ελλείμματος μέχρι το τέλος του 2011», αν δεν είχε μεσολαβήσει η διαγραφή του από την Κοινοβουλευτική Ομάδα.  Ακολουθεί η σχετική επιστολή.

Οι βασικές θέσεις της πρότασης, που παρουσιάστηκε αρχικά την 7η Ιουλίου και επαναλήφθηκε σε γενικές γραμμές στην ομιλία της ΔΕΘ, ότι μεγάλο μέρος του ελλείμματος οφείλεται σε δημιουργική λογιστική ή στον οικονομικό κύκλο και ότι θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε σημαντικό μέρος της προσαρμογής με «αντισταθμιστικά μέτρα» και πώληση και αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, δεν εδράζονται στην οικονομική πραγματικότητα. Συγκεκριμένα:
Η θέση περί μικρότερου ελλείμματος
Στην παρουσίαση της 7 Ιουλίου ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Σαμαράς δήλωσε ότι:
«Από το 13,6% που ήταν το συνολικό έλλειμμα του 2009, αν αφαιρέσουμε το 3,7% της «δημιουργικής λογιστικής» του ΠΑΣΟΚ, το έλλειμμα πέφτει στο 9,9%. Από αυτό το 9,9%, το 3,2% είναι κυκλικό έλλειμμα, ενώ το 6,7% είναι διαρθρωτικό… Τα μέτρα που ήδη λήφθηκαν με το Μνημόνιο εκτιμάται ότι θα μειώσουν το διαρθρωτικό έλλειμμα κατά 5,5% μέσα στο 2010 και επί πλέον 1,1% με την επέκτασή τους το 2011. Σύνολο 6,6% όσο σχεδόν το διαρθρωτικό μας έλλειμμα. Φτάνουν!... μέχρι το τέλος του 2011 θα έχουμε εκμηδενίσει και το διαρθρωτικό έλλειμμα (με τα μέτρα που ήδη λήφθηκαν, όχι παραπάνω) και το κυκλικό έλλειμμα (με τα αντισταθμιστικά…). Δηλαδή θα έχουμε μηδενίσει το σύνολο του ελλείμματος».
Υποστηρίζεται συνεπώς ότι το έλλειμμα το 2009 ήταν 9,9% του ΑΕΠ και όχι 13,6% όπως υποστηρίζει η Eurostat (επιφυλασσόμενη μάλιστα να το αναθεωρήσει για δεύτερη φορά προς τα πάνω). Ακολουθούν δε στη συνέχεια όλοι οι σχεδιασμοί για την μείωση του ελλείμματος έχοντας ως βάση το 9,9% με την αιτιολογία ότι υπήρξε «δημιουργική λογιστική» από πλευράς κυβέρνησης. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Η Eurostat κάνει λάθος και το πραγματικό μας έλλειμμα είναι πολύ μικρότερο ή οι υπολογισμοί περί ελλείμματος 9,9% είναι εκτός πραγματικότητος;
Τι περιλαμβάνεται μεταξύ άλλων στην παρουσίασή της 7/7/2010 ως «δημιουργική λογιστική», με την αναθεώρηση της οποίας μειώνεται το έλλειμμα κατά 3,7% του ΑΕΠ:
  • Περιλαμβάνεται δαπάνη 500 εκ. ευρώ για την πληρωμή της πρώτης δόσης του επιδόματος αλληλεγγύης που καταβλήθηκε το 2010 και με την ψήφο της ΝΔ στην Βουλή. Πώς μπορεί να αφαιρεθεί από το έλλειμμα μια δαπάνη που νόμιμα καταβλήθηκε;
  • Περιλαμβάνεται 1 δις ευρώ έσοδα από τους ημιυπαίθριους (όπου ακόμα προσπαθεί το κράτος να εισπράξει έσοδα με πενιχρά αποτελέσματα). Πώς μπορεί να μειώνεται το έλλειμμα, με ένα έσοδο που ουδέποτε υπήρξε;
  • Περιλαμβάνεται 1 δις ευρώ «επιπλέον υστέρηση εσόδων». Πώς μπορεί να θεωρείται «δημιουργική λογιστική» και να μειώνει το έλλειμμα, το γεγονός ότι λόγω ύφεσης και αδυναμίας των φοροεισπρακτικών μηχανισμών το κράτος εισέπραξε λιγότερα έσοδα;
  • Περιλαμβάνεται 1,3 δις Ευρώ αύξηση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων. Πως μπορεί να είναι «δημιουργική λογιστική» και να μην υπολογίζεται στο έλλειμμα  η επιτάχυνση πληρωμής πραγματικών υποχρεώσεων; Και πως συμβιβάζεται η θέση αυτή με την πρόταση για επιτάχυνση των πληρωμών των δημοσίων επενδύσεων;
Η θέση περί κυκλικού ελλείμματος
Η ύφεση στην Ελλάδα δεν προέρχεται πλέον από τον οικονομικό κύκλο (η Ευρώπη άλλωστε ήδη αρχίζει να ανακάμπτει), αλλά από το απλό γεγονός ότι αφρόνως ζούσαμε υπεράνω των δυνάμεων μας, με νέα δανεικά ύψους 30 τουλάχιστον δισεκατομμυρίων ετησίως και έπαψαν πλέον να μας δανείζουν, διότι φτάσαμε σε έναν συνδυασμό δημοσίου χρέους, ελλείμματος και εξωτερικού δημοσίου χρέους μοναδικό σε παγκόσμιο επίπεδο. Αν μια οικονομία με ΑΕΠ 237 δις υποχρεωθεί να ζήσει χωρίς 30 δις το χρόνο, προφανώς θα μπει σε βαθειά ύφεση και κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να το εμποδίσει αυτό. Ιδίως αν τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια που έχει δανειστεί επί μια τριακονταετία αντί για επενδύσεις χρηματοδότησαν κυρίως την κατανάλωση, μέσω ρουσφετολογικών διορισμών, εκτεταμένης διαφθοράς και χαριστικών συντεχνιακών ρυθμίσεων.
Η θέση περί αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας
Η πώληση και αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας επίσης δεν μπορεί σε δύο χρόνια να αποφέρει 50 δις, διότι οι σχετικές διαδικασίες, είτε αφορούν λίγα μεγάλα ακίνητα είτε δεκάδες χιλιάδες μικρά (δημιουργία μητρώου των διαθέσιμων ακινήτων, εκκαθάριση τίτλων και απαιτήσεων επί των ακινήτων, πολεοδομικός έλεγχος και προσδιορισμός των όρων δόμησης και των χρήσεων γης, διαδικασίες αντικειμενικής αποτίμησης της αξίας τους, διερεύνηση της διεθνούς αγοράς, διεθνείς διαγωνισμοί πώλησης ή αξιοποίησης, πιθανές δικαστικές προσφυγές σε όλα τα στάδια της διαδικασίας, κ.λπ.), θα απαιτούσαν πολύ μεγαλύτερο διάστημα, πριν καν αρχίσει το φυσικό έργο της αξιοποίησης. Ακόμα όμως κι αν με κάποιο τρόπο αυτό επιτυγχάνονταν, υπό τις σημερινές συνθήκες (με τη χώρα δηλαδή να έχει ελάχιστη αξιοπιστία στις διεθνείς αγορές) και με δεδομένο το μικρό βάθος της ελληνικής αγοράς ακινήτων, οι τιμές πώλησης θα ήταν πολύ μικρότερες της πραγματικής τους αξίας και οι παράπλευρες επιπτώσεις (υπερπληθώρα προσφοράς), θα οδηγούσαν σε κατάρρευση την εγχώρια αγορά ακινήτων.
Όσο για την ιδέα της υποθήκευσης μεγάλου μέρους της δημόσιας περιουσίας στις ξένες τράπεζες και του δανεισμού με βάση την υποθήκευση αυτή, αυτή έχει δύο θεμελιώδεις αδυναμίες: Πρώτον, οι διεθνείς τράπεζες δεν δανείζουν σήμερα χωρίς να έχουν γίνει προηγουμένως οι διαδικασίες που προαναφέρθηκαν, ώστε να μπορούν να εκτιμήσουν τη χρηματική ροή που θα προκύψει αν βρεθούν στην ανάγκη να κατασχέσουν το ακίνητο. Δεύτερον, αν υπάρξει αδυναμία εκπλήρωσης των δανειακών υποχρεώσεων, μεγάλος αριθμός ακινήτων του δημοσίου θα βρεθεί στα χέρια των ξένων σε πάρα πολύ χαμηλές τιμές.
Η θέση περί «αντισταθμιστικών μέτρων» ή «μέτρων ανάσες»
Τέλος, ανεδαφική  είναι και η υπόθεση ότι  θα μπορούσε σήμερα με τα «αντισταθμιστικά μέτρα» ή «μέτρα ανάσες» που παρουσιάστηκαν, να αυξηθεί το ΑΕΠ κατά 7% στην επόμενη διετία. Κατ’ αρχήν η πραγματική απόδοση των μέτρων αυτών στη διάρκεια της επόμενης διετίας, υπερεκτιμάται κατά τάξεις μεγέθους (π.χ. παρεμβάσεις στην αγορά κατοικίας και στην θερμομόνωση των κτιρίων, δυνατότητα επιτάχυνσης μεγάλων έργων), ενώ πολλά από αυτά αφορούν ουσιαστικά είτε πρόσθετο έμμεσο δανεισμό από την ΕΕ (πρόσθετη προεξόφληση ομολόγων από ΕΚΤ για πληρωμή κατασκευαστών, μεταφορά υποχρεώσεων χρηματοδότησης εθνικής συμμετοχής ΕΣΠΑ), που απλώς μεταφέρουν το πρόβλημα στο μέλλον και δεν αποτελούν μέτρα πολιτικής, αν δεν έχουμε πρώτα την αποδοχή όσων πρόκειται να μας δανείσουν.
Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα:
  • Επιτάχυνση της κατασκευής των εν εξελίξει μεγάλων έργων με σύμβαση παραχώρησης ή ΣΔΙΤ. Επίπτωση κατά την πρόταση της 7ης Ιουλίου ύψους 1,2% του ΑΕΠ.
    Η αύξηση της απορρόφησης  των ευρωπαϊκών προγραμμάτων και  ιδίως των μεγάλων έργων προβλέπεται  ήδη ρητά στο μνημόνιο με συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα και έχει ληφθεί υπ’ όψη στους μακροοικονομικούς υπολογισμούς. Κατά συνέπεια δεν αποτελεί εναλλακτικό μέτρο. Στα «μέτρα ανάσες» της ΝΔ αναφέρεται ως βασικός τρόπος της επιτάχυνσης η «επίσπευση απαλλοτριώσεων» και η «άμεση εξόφληση των υποχρεώσεων του δημοσίου προς τις εμπλεκόμενες κατασκευαστικές εταιρείες, οι οποίες πρέπει να αναλάβουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις για την υλοποίηση του προγράμματος». Κατ’ αρχήν η εξόφληση υποχρεώσεων στις κατασκευαστικές εταιρίες αναφέρεται χωριστά στην πρόταση της 7ης Ιουλίου, με πρόσθετη επίπτωση 1,3% του ΑΕΠ (υπολογίζεται δηλαδή η «επίπτωση» από το ίδιο μέτρο δύο φορές). Δεν απαντάται επίσης πώς θα υπάρξει επιπλέον «επιτάχυνση» ύψους 3 δις, σε δύο χρόνια, όταν υπάρχουν ήδη συγκεκριμένες συμβάσεις που έχουν υπογραφεί μεταξύ παραχωρησιούχων και ελληνικού δημοσίου, αλλά και παραχωρησιούχων και διεθνών τραπεζών που χρηματοδοτούν τα έργα και προβλέπουν συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα.
  • Αναβάθμιση του θερμοδυναμικού αποθέματος κατοικιών. Επίπτωση κατά την πρόταση της 7ης Ιουλίου ύψους 0,7% του ΑΕΠ.
    Ο αρμόδιος τομεάρχης  της ΝΔ κ. Χατζηδάκης όταν παρουσίασε το σχετικό πρόγραμμα για τα σπίτια ως υπουργός (27/8/2009), δήλωσε ότι το σχετικό  πρόγραμμα θα διαρκέσει δύο χρόνια, με δημόσια δαπάνη 400 εκ Ευρώ και  θα κινητοποιήσει συνολικούς πόρους 1 δις ευρώ. Η κ. Μπιρμπίλη προχωρεί ήδη το σχετικό πρόγραμμα με μισό προϋπολογισμό (200 εκ. Ευρώ). Στην περίπτωση που εφαρμοζόταν το αρχικό πρόγραμμα του κ. Χατζηδάκη θα ήταν δυνατόν (αν όλα πάνε καλά και οι πολίτες ανταποκριθούν παρά την κρίση), να κινητοποιηθούν λοιπόν επιπλέον 300 εκ. Ευρώ ιδιωτικοί πόροι στη διετία (τα υπόλοιπα 200 εκ. θα μπουν ούτως ή άλλως στην οικονομία σε άλλη δράση του ΕΣΠΑ). Το 0,7% του ΑΕΠ, για το οποίο μιλά η πρόταση της 7ης Ιουλίου είναι 1,6 δις Ευρώ. Από πού προκύπτουν τα άλλα 1,4 δις;
 
Η θέση περί σεβασμού του μνημονίου.
Ο κ. Σαμαράς (7/7/2010), δηλώνει: «Θα σεβαστούμε απολύτως τους όρους που υπέγραψε η χώρα… Μόλις και εφ’ όσον καταφέρουμε να μειώσουμε το έλλειμμα και το χρέος ταχύτερα, ή βρεθούμε με σημαντική ρευστότητα, θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε με σοβαρότητα και συνέπεια στο επόμενο βήμα: στην επανεξέταση των όρων του Μνημονίου και την πιθανή αποδέσμευση απ’ αυτό».
Στην  παράγραφο 8 της δανειακής  σύμβασης αναφέρεται ότι:
«Η διαθεσιμότητα των Δανείων που έπονται του πρώτου εξαρτάται από τη θετική απόφαση των Κρατών Μελών της Ευρωζώνης (εκτός της Ελλάδας) μετά από διαβούλευση με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (εφεξής «ΕΚΤ»), με βάση τα πορίσματα της επαλήθευσης από την Επιτροπή ότι η εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής του Δανειολήπτη συμφωνεί με το πρόγραμμα προσαρμογής ή όποιους άλλους όρους προβλέπονται στην απόφαση του Συμβουλίου δυνάμει των Άρθρων 126 (9) και 136 της ΣΛΕΕ και του Μνημονίου Συνεννόησης.»
Σύμφωνα με το μνημόνιο:
«Η  δημοσιονομική προσαρμογή θα πρέπει να γίνει η ακρογωνιαία λίθος του προγράμματος. Η κυβέρνηση δεσμεύεται να θέσει σε εφαρμογή ισχυρά μέτρα προσαρμογής, πέραν των όσων ανακοινώθηκαν το Μάρτιο αυτού του έτους, ύψους 11% του ΑΕΠ συνολικά έως το 2013, με πρόσθετα διορθωτικά μέτρα το 2014 για τη μείωση του ελλείμματος αρκετά κάτω από το 3% του ΑΕΠ.» 
Ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Σαμαράς ζητά να υπάρξει ένα άλλο μίγμα πολιτικής χωρίς λήψη πρόσθετων μέτρων δημοσιονομικής πολιτικής. Βασική δέσμευση του μνημονίου αποτελεί όμως η λήψη μέτρων 9,5% του ΑΕΠ πέραν των μέτρων που έχουν ήδη ληφθεί από το 2011 μέχρι το 2014. Από αυτά 5,6% προβλέπεται να ληφθούν το 2011 και το 2012. Πως θα εφαρμοστεί το «άλλο μίγμα» με ταυτόχρονο σεβασμό του μνημονίου που το αναιρεί;
Κι αν δεν υπάρξει σεβασμός του μνημονίου πως θα χρηματοδοτηθεί το κράτος, όταν προϋπόθεση της λήψης κάθε δόσης είναι η τήρηση των όρων του μνημονίου το προηγούμενο διάστημα;

Όποιος πλήρωσε, τον Κύριο οίδε!

Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα, γι’ αυτό και δεν προσφέρεται δωρεάν. Εισιτήριο έπρεπε να πληρώσουν οι βρετανοί πιστοί για να παρακολουθήσουν μια υπαίθρια λειτουργία προεξάρχοντος του πάπα Βενέδικτου έπρεπε να πληρώσουν εισιτήριο: 25 λίρες στο Μπέρμιγχαμ, 20 λίρες στη Γλασκόβη. Μόνο που η προσέλευση των «φαν» δεν ήταν παντού η αναμενόμενη, αν και επιστρατεύτηκαν ως «σαπόρτ» χριστιανικές μπάντες ακόμα και η διάσημη Σούζαν Μπόιλ. «Γιατί να μην πληρώσω καλύτερα για να δω τους U2 που έχουν και λέιζερ και πυροτεχνήματα;» αναρωτιέται ένας νεαρός χριστιανός.

Ζούμε στην εποχή της πρόσβασης, των αγορασμένων εμπειριών, έλεγε πριν από λίγα χρόνια ο Τζέρεμι Ρίφκιν. Όμως ταρίφα δεν υπάρχει μόνο για τις θρησκευτικές εμπειρίες. Πολλά αστέρια της μουσικής προσφέρουν στους θαυμαστές τους την εμπειρία μιας πρόσωπο με πρόσωπο συνάντησης με κάποιο ίνδαλμά τους, η οποία κοστολογείται ανάλογα με το είδος της επαφής και την αξία του σταρ στο χρηματιστήριο της μουσικής βιομηχανίας, όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του BBC.

Π.χ., ο βρετανός Τσάρλι Σίμπσον, που κάποτε ήταν αρχηγός στις μπάντες Busted και Fightstar, έρχεται να παίξει ένα τραγούδι στο διαμέρισμά σας αν τον πληρώσετε 2.000 λίρες, ενώ η παρακολούθηση μιας πρόβας του στοιχίζει 55 λίρες. Κάποιοι άλλοι ρόκερ, όπως οι μουσικοί μπάντας Funeral for a Friend, χρεώνουν 125 λίρες για την παρακολούθηση μιας πρόβας τους και, στη συνέχεια, για πίτσα και κουβεντούλα.

Ένα δείπνο στο διαμέρισμα της αμερικανίδας χιπ χόπερ Πρίνσες Σούπερσταρ, στη Νέα Υόρκη, στοιχίζει μόνο 750 δολάρια. Μια σύντομη συνάντηση (meet and greet) και μια φωτογράφηση με την Μπιγιονσέ στα παρασκήνια, στη διάρκεια της περυσινής περιοδείας της στην Ευρώπη, στοίχιζε 1.265 λίρες. Και το πιο εξωφρενικό: κάποιοι καλλιτέχνες, που η καριέρα τους έχει πάρει την κάτω βόλτα, πουλούν μικρά φιαλίδια με το αίμα τους, συσκευασμένα σε κασετίνα των 45 λιρών… μαζί με πιστοποιητικό αυθεντικότητας.

Η δραματική πτώση στις πωλήσεις δίσκων σπρώχνει πολλούς σταρ και πρώην σταρ της μουσικής σε αυτή την ήπιας μορφής εκπόρνευση. Η βιομηχανία των ονείρων (και της θρησκευτικής αυταπάτης) συναντιέται με την οικονομική κρίση και το αποτέλεσμα είναι αυτή η τερατογέννηση.
ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΤΖΙΑΝΤΖΗ prin.gr

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Η πτώχευση της πολιτικής...

Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Εθνικά περιουσιακά στοιχεία αξίας 270 δισ. ευρώ (τόσα τα υπολογίζει) έβγαλε στο σφυρί αυτοπροσώπως ο... πρωθυπουργός (!) επισκεπτόμενος τον ναό του αεριτζίδικου χρήματος στην καρδιά της ισχυρότερης χώρας του κόσμου: τη Γουόλ Στριτ. Τόσο είναι το δημόσιο χρέος, λέει ψευδώς ο ίδιος, συνεπώς για να ρεφάρουμε ξεπουλάμε τα πάντα. Όχι τα ασημικά, όπως λέγαμε παλαιότερα, αλλά το ίδιο το σπίτι.
Γι’ αυτό άλλωστε η κυβέρνηση ενεργοποίησε τη – γνωστή από χούντες και τριτοκοσμικές Μπανανίες – διαδικασία του fast track. Ώστε να μην ορθώνονται αχρείαστα νομικά, περιβαλλοντικά και άλλα εμπόδια. Δημόσια γη, διαχείριση υδάτων, περιοχές για τουριστική αξιοποίηση, ενέργεια (πράσινη ή όχι), υποδομές, μεταφορές και Κύριος οίδε τι άλλο θα πάρουν τον δρόμο προς πώληση ή εκμετάλλευση.
Κι όλα αυτά από μια κυβέρνηση η οποία «θύμωνε» όταν γερμανικές και άλλες φυλλάδες την καλούσαν να πουλήσει ελληνικά νησιά ή και την Ακρόπολη για να ξεχρεώσει.
Τι άλλο εξήγγειλε ο εκλεγμένος (για να είναι... πράγματι) πρωθυπουργός; Ότι δεν προσφέρει μόνο γη, αγαθά, υπηρεσίες και υποδομές, αλλά και ευέλικτο εργατικό δυναμικό (χωρίς εγγυημένο μισθό και σύνταξη φυσικά). Όλα στη διάθεση των «επενδυτών».

Ομολογία διάλυσης
Κι αφού ο ίδιος αυτός... πρωθυπουργός ονομάζει την πλήρη διάλυση και εκποίηση «χτύπημα της διαφθοράς», με επίκεντρο φυσικά το κράτος («προστατευτισμό» το ονόμασε για να το κατακεραυνώσει ενώπιον των εκλεκτών ακροατών του), το βγάζει από την οικονομική διαδικασία. Απόν από παντού. Και δεν το λένε αυτό οι άθλιοι και κακόπιστοι συκοφάντες της ηθικής κυβέρνησης των εξυγιαντών της δημόσιας ζωής και της οικονομίας. Το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους το λέει:
● Μείον 1,406 δισ. ευρώ για την Υγεία το οκτάμηνο του 2010 συγκριτικά με το αντίστοιχο περσινό – την ώρα δε που οι φαρμακοβιομηχανίες, παρά τα συνεχή κυβερνητικά δώρα, απειλούν να σταματήσουν τις προμήθειες προς τα νοσοκομεία.
● Μείον 1,041 δισ. ευρώ σε δαπάνες μισθών και συντάξεων στο Δημόσιο, με την τρόικα να απαιτεί και περικοπές στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα.
● Ρεκόρ (επίσημης) ανεργίας στο 11,8% και πραγματικής πολύ μεγαλύτερης, με ορίζοντα ακόμη και το ενάμισι εκατομμύριο μέσα στο 2011 – αυτό κι αν είναι... ευέλικτο και απαλλαγμένο από «βάρη» εργατικό δυναμικό!
● Κι επειδή το κράτος είναι διαφθαρμένο, δεν επιτρέπεται να διεκπεραιώνει τίποτε στην οικονομία. Αφού λοιπόν στρώνουμε το κόκκινο χαλί για τους ηθικούς και τίμιους «επενδυτές», στο πυρ το εξώτερον οι δημόσιες επενδύσεις. Κάπου 7 δισ. ευρώ είχαν δαπανηθεί από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων το περσινό πρώτο οκτάμηνο, αλλά μόλις 4,7 φέτος: «εξοικονόμηση» 33% και ήδη τρόικα και κυβέρνηση έχουν αποφασίσει ότι θα το μειώσουν κι άλλο.
● Το μαχαίρι όμως θα συνεχιστεί σε όλα τα επίπεδα, καθώς η τρόικα ζητάει μεγαλύτερη μείωση του ελλείμματος. Στο 8,1% ήταν ο στόχος, στο 7,6% το θέλει η αναθεώρηση του Μνημονίου, αλλά στο 7% ζητά η τρόικα να φτάσει το 2011. Και ο τρόπος γνωστός: μείωση των δαπανών, περικοπές, περαιτέρω ύφεση, κι άλλη ανεργία. Στόχοι πάλι η Υγεία, ξανά μανά η ασφάλιση, οι μισθοί, ο ΦΠΑ, οι φόροι στα καύσιμα και, βεβαίως, η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ο «Καλλικράτης» του Ραγκούση θα περιφέρεται ως άλλος Γιάννης Αγιάννης επαιτώντας ακόμη και τα λειτουργικά του έξοδα.
● Με τα έσοδα υπό κατάρρευση, έρχεται και η περαίωση για να αποτελειώσει την... πάταξη της φοροδιαφυγής. Έτσι η ενάρετη κυβέρνησή μας, εκτός από τους συνήθεις φοροφυγάδες, θα αμνηστεύσει τώρα και όσους έκρυψαν μαύρο χρήμα μέσα από εικονικά ή πλαστά τιμολόγια. Χωρίς πλαφόν...
Τα λαμόγια όλης της επικράτειας θα ανάψουν λαμπάδες στον Παπακωνσταντίνου και τον Παπανδρέου. Και του χρόνου; Πού θα βρεθούν έσοδα από το... χτύπημα της φοροδιαφυγής; Έχει ο ένας και μοναδικός... Θεός: δηλαδή ο μαλάκας μισθωτός, συνταξιούχος και νομίμως φορολογούμενος.
Κι όλα αυτά για να μην έχουν επιτευχθεί οι δημοσιονομικοί στόχοι (που είναι από αμφίβολο έως απίθανο να επιτευχθούν), για να γκρεμίζεται η οικονομία και να κλείνουν κατά χιλιάδες οι επιχειρήσεις, για να συνεχίζουν τα επιτόκια δανεισμού να είναι σε δυσθεώρητα ύψη, για να συνεχίζει ο πλανήτης ολόκληρος να φωνάζει ότι θα χρεοκοπήσουμε, για να συνεχίζουν οι «επενδυτές» να μην αγοράζουν τίποτε – ούτε καν τις τράπεζες, αν δεν τις πάρουν κοψοχρονιά.
Κι όμως, τα πλάνα της τηλεόρασης φωτίζουν μόνο τους... φορτηγατζήδες.

Το Βατερλώ του Σαμαρά
Κάπως έτσι μάλλον η κυβέρνηση αποφάσισε ότι η κοινωνία πρέπει να μην υποφέρει άλλο. Ότι πρέπει να πουλήσει και να πουληθεί για να πάψει να βασανίζεται.
Όταν, πολύ σύντομα, γίνει εντελώς «ευέλικτη», όταν η Υγεία, η Παιδεία, η Ασφάλιση, η Αυτοδιοίκηση θα έχουν καταρρεύσει, όταν η ίδια αυτή κοινωνία θα βυθίζεται στην απόγνωση, όταν μετά βίας θα έχει διασωθεί ένα μικρό μέρος από τη «διανοούμενη» παρασιτοκρατία για να συνεχίσει να βδελύσσεται οποιοδήποτε «κοινωνικό», «λαϊκό» ή άλλο δικαίωμα, ακόμη κι αυτό στην επιβίωση, τότε θα έρθουν οι «επενδυτές».
Άλλωστε αυτή δεν είναι ιδέα μόνον του εκλεγμένου «πρωθυπουργού», αλλά και του εκλεγμένου – με λαϊκές διαδικασίες – αρχηγού της αξιωματικής «αντιπολίτευσης». Αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας δεν είναι η συνταγή του;
Αφού μας είπε τόσες φορές ότι αυτός θα έκανε λίγο καλύτερα όσα ήδη ο Παπανδρέου έχει υλοποιήσει ή απλώς δρομολογήσει, ο Σαμαράς ομολογεί ότι το ξεπούλημα (αυτός το λέει... «αξιοποίηση») της δημόσιας περιουσίας θα μας απάλλασσε από τα βάρη της ύφεσης και θα έφερνε την «ανάπτυξη». Ατυχώς γι’ αυτόν, ο νεανικός του φίλος ήδη το εξήγγειλε και θα προλάβει να το εφαρμόσει.
Τι θα του μείνει, λοιπόν, εκτός από τον σκυλοκαυγά εντός της δεξιάς πολυκατοικίας; Μόνον η ελπίδα ότι ο κόσμος κάποια μέρα θα αποφασίσει να αλλάξει πρωθυπουργό σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σώσει ό,τι σώζεται ακόμη. Τίποτε άλλο, τουλάχιστον προς το παρόν...

Μετατροπή σε Τρίτο Κόσμο
Την ώρα που η Δεξιά και η Αριστερά πολυδιασπώνται υπό το βάρος εφ’ ενός της αποτυχίας και της διαφθοράς και αφ’ ετέρου της έλλειψης σαφούς, κατανοητής και υλοποιήσιμης πρότασης, ενώ το ένα τρίτο των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, δείχνει να το εγκαταλείπει απογοητευμένο από την οικτρή διάψευση των τελευταίων του ελπίδων, η πολιτική περνάει σε βαθιά κρίση.
Το πολιτικό σύστημα, έχοντας συμπαρασύρει στη διάβρωση, τη σήψη και τη διάλυση τον κοινωνικό ιστό, πνέει τα λοίσθια ανησυχώντας σοβαρά για την επιβίωσή του.
Η εξαγγελία του Παπανδρέου από τις ΗΠΑ για το ξεπούλημα ολόκληρης πλέον της χώρας – και μαζί του λαού που την κατοικεί – σηματοδοτεί το τέλος της πολιτικής όπως τη γνωρίσαμε εδώ και αρκετές δεκαετίες.
Κι αυτό διότι η πλήρης μετατροπή της οικονομίας σε παράσιτο εξαρτημένο από ανεξιχνίαστης προέλευσης «επενδύσεις», η πλήρης μετατροπή της σε μια τριτοκοσμικού τύπου «οικονομία των υπηρεσιών», χωρίς παραγωγικό υπόβαθρο, χωρίς πολιτική αυτονομία και με την εθνική κυριαρχία εκχωρημένη με την υπογραφή της κυβέρνησής της και την ανοχή της αντιπολίτευσης, μπορεί να εγγυηθεί μόνο διάλυση, εξανδραποδισμό και αλλεπάλληλες πτωχεύσεις.
Εξ άλλου σε καμιά χρεοκοπημένη χώρα δεν γίνονται ξένες επενδύσεις με αναπτυξιακή προοπτική προς όφελός της – κι όποιος έχει έστω ένα παρόμοιο παράδειγμα καλείται επειγόντως να το καταθέσει.
Κατά κανόνα το αμέσως επόμενο βήμα είναι η λεηλασία των εθνικών πόρων και της εθνικής περιουσίας, μέχρι κάποτε κατεστραμμένες υποδομές και ερείπια να επιστραφούν προς ανασυγκρότηση στο ίδιο αυτό χρεοκοπημένο κράτος, με κόστος απείρως μεγαλύτερο απ’ αυτό που θα καταβαλλόταν προ χρεοκοπίας.

Ο φερετζές της υποτέλειας
Χωρίς εσωτερική παραγωγή, ζήτηση και ρύθμιση, χωρίς έρευνα και δημόσιες επενδύσεις, χωρίς περιουσία, χωρίς δυνατότητα άσκησης οικονομικής πολιτικής, στο έλεος των ευκαιριακών λυμεώνων, με τον ευκαιριακά και παρασιτικά παραγόμενο πλούτο να διαρρέει με επιταχυνόμενο ρυθμό εκτός Ελλάδος αντί να επανεπενδύεται παραγωγικά, κανένα κράτος δεν μπορεί να μιλάει όχι μόνο για ανάπτυξη, αλλά ούτε καν για επιβίωση. Το πολιτικό και οικονομικό «σχέδιο» λοιπόν των δύο κατ’ εξοχήν κυβερνητικών κομμάτων, που τόσο πολύ συγκλίνει, οδηγεί απευθείας σε καταστροφή.
Ενόσω, όμως, καμιά άλλη πρόταση δεν έχει με σαφήνεια και συγκεκριμένο σχέδιο κατατεθεί, καμιά πολιτική διαχείριση δεν θα μπορεί να σταθεί πάνω στα παραγωγικά και κοινωνικά ερείπια. Η άσκηση εθνικής πολιτικής, συνεπώς, η οποία ήδη έχει οικειοθελώς περιοριστεί, σε κυβερνητικό και οικονομικό επίπεδο, στη διεκπεραίωση των εντολών της επιτήρησης, είναι πλέον μια πολύ δύσκολη υπόθεση.
Ακόμη περισσότερο αναμένεται να αποδυναμωθεί με την εφαρμογή της σχεδιαζόμενης «οικονομικής διακυβέρνησης» που αναμένεται να αποφασίσει η Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. στα τέλη Οκτωβρίου, με τη διαμόρφωση των εθνικών προϋπολογισμών από τη Γερμανία και τους ελεγχόμενους από αυτήν τεχνοκράτες, αλλά και την αυτοματοποίηση των ποινών, που θα σηματοδοτήσουν την πλήρη απώλεια της εθνικής κυριαρχίας.
Με όλα τα παραπάνω ως δεδομένα, με τους αμφίβολης προέλευσης «επενδυτές» υπεράνω του νόμου, άρα με το δίκαιο ιδιωτικοποιημένο και στη διάθεση του κάθε τυχάρπαστου, είναι βέβαιο ότι αντιλήψεις τύπου Γιανναρά, οι οποίες βλέπουν το Μνημόνιο ως εργαλείο θανάτου της «κομματοκρατίας», θα δικαιωθούν στο έπακρο: όχι όμως διά του... θανάτου της «κομματοκρατίας», αλλά διά του θανάτου της πολιτικής.
Διότι τα κόμματα, ιδιαιτέρως τα «κόμματα εξουσίας», είτε με τη σημερινή είτε με μια αναγκαστικά παραλλαγμένη μορφή, θα συνεχίσουν να αποτελούν τον φερετζέ της νομιμότητας και το μέσο νομιμοποίησης όχι μόνο του εξανδραποδισμού, αλλά και των κυβερνήσεων «γκαουλάιτερ» επιχειρηματιών και τεχνοκρατών, τις οποίες ο ίδιος αυτός... διανοούμενος ονειρεύεται και προτείνει.
Αυτό που δεν θα υφίσταται, αν όλα πάνε έτσι όπως φαίνεται να τα ονειρεύονται τα ίδια τα κόμματα εξουσίας, είναι η ίδια η χώρα, ως πεδίο και υποκείμενο της όποιας πολιτικής δραστηριότητας. Έτσι όσοι πλούτισαν, διέφθειραν, κατέστρεψαν, υπερχρέωσαν και εν τέλει ξεπούλησαν στο όνομα της δικής τους αναπαραγωγής, θα συνεχίσουν να «διαχειρίζονται», έστω ως ευτελισμένοι υποτελείς, τα ερείπια που δημιούργησαν.
Με τον ελληνικό λαό και τη δημοκρατία να αποτελούν τα μόνα σίγουρα θύματα...  http://www.topontiki.gr/article/9807

Καθεστώς μεσαίωνα στα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελληνόφωνων Μουσουλμάνων Ποντίων στην Τουρκία


Άρθρο του Νίκου Ι. Νικολόπουλου*

Το δόγμα του Τουρκικού κράτους για περίπου έναν αιώνα βασιζόταν στο τρίπτυχο Τουρκοποίηση, Εκσυγχρονισμός, Δυτικοποίηση! Αργότερα, η θεωρία αυτή αντικαταστάθηκε με το δόγμα Οζάλ, δηλαδή τη λεγόμενη τουρκο-ισλαμική σύνθεση, όπου με τη λέξη Τούρκος προσπαθούσε να χτιστεί ένα δομικό εθνο-θρησκευτικό χαρακτηριστικό της Τουρκικής πολιτικής οντότητας. Η τουρκική εθνική ταυτότητα, που οικοδομήθηκε πάνω στις αρχές του κεμαλισμού και του εθνικισμού, αρνείται συνεπώς τις επιμέρους εθνικές και εθνοτικές ιδιαιτερότητες των πληθυσμών που διαβιούν μέσα στα όρια του τουρκικού κράτους και καλλιεργεί συνθήκες βίαιης ομογενοποίησής τους. Το ζήτημα λοιπόν της εθνικής συνείδησης των σημερινών κατοίκων της Τουρκίας ήταν και είναι στη βάση του πολιτικό ζήτημα, καθώς η βασική κρατική ιδεολογία είναι πως «όποιος ζει στη Τουρκία πρέπει να είναι και Τούρκος».

Ιστορικά πλέον, φαίνεται καθαρά, πως ο εκτουρκισμός των λαών της Μικράς Ασίας είναι μια.... αργή και αποδεδειγμένα πλειστάκις βίαιη διαδικασία που συνεχίζεται ως τις μέρες μας. Ωστόσο με εξαίρεση την εξόντωση των Αρμενίων, τα δεινά και το ξερίζωμα των Ελλήνων, η διαδικασία εκτουρκισμού δεν προχώρησε στο βαθμό που θα ήθελαν οι Τούρκοι εθνικιστές.

Όπως άλλωστε είναι σήμερα εμφανές, η ισλαμική ταυτότητα, που θεωρούνταν οπισθοδρομική και αντίθετη προς τον εκσυγχρονισμό, επέστρεψε ισχυρότερη και μάλιστα υπερισχύει σήμερα στην πολιτική ζωή της Τουρκίας. Η κουρδική ταυτότητα, που συμβολίζει τον αγώνα των αυτοχθόνων λαών της περιοχής για εθνική ανεξαρτησία, διεκδικεί δυναμικά περισσότερο από ποτέ την αναγνώρισή της, απειλώντας ακόμη και με διάλυση το ίδιο το τουρκικό κράτος.

Σήμερα, στην Τουρκία υπάρχει η ακμάζουσα τάση των πολιτών για την αναζήτηση των ριζών και της ταυτότητας καταγωγής τους. Για να ομαλύνουν τις εσωτερικές τριβές που προκαλεί αυτή η απειλητική επάνοδος των επιμέρους εθνικών ταυτοτήτων, οι Τούρκοι εκσυγχρονιστές «επικαλούνται την έννοια της δημοκρατίας», ως τρόπο αρμονικής συνύπαρξης των διαφορετικών ταυτοτήτων. Η Τουρκία ταυτόχρονα «κόπτεται και φωνάζει» για τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων Μουσουλμάνων της ελληνικής Θράκης και για τα δικαιώματα αυτοδιαθέσεως των Τουρκοκυπρίων. Ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας με το βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος», προκαλεί με τις απαράδεκτες και ιμπεριαλιστικές προκλήσεις του ειδικά έναντι της χώρας μας, αλλά και άλλων χωρών, θυμίζοντας μας έννοιες και τακτικές άλλων καιρών όταν ο Α. Χίτλερ στο μεσοπόλεμο μιλούσε περί «Ζωτικού Χώρου» (“Lebensraum”). Μπροστά σε ανθρώπους όμως, όπως ο Α. Νταβούτογλου, με τις ιμπεριαλιστικές ιδέες που ανοικτά προβάλλει, δεν χωρούν αστεϊσμοί και επιδερμικές ενέργειες όπως «τραπεζώματα» στη Ρόδο και «χαμογελάκια», ενώ από πάνω ίπτανται F-16 με την ημισέλινο. Το ελληνικό κράτος, ανέκαθεν δυστυχώς, δεν μπορεί να δει και τις δύο όψεις του νομίσματος, αδυνατεί να διακρίνει σε βάθος χρόνου. Συστηματικά «ξεχνά» την ύπαρξη των Μουσουλμάνων Ποντίων, οι οποίοι παρότι δεν ήταν Τούρκοι, το 1922 λόγω θρησκεύματος παρέμειναν στην νεοσύστατη τότε Τουρκία, ζώντας ωστόσο μέχρι σήμερα σε ένα καθεστώς κατοχής και συστηματικού υποχρεωτικού εκτουρκισμού, παρά το γεγονός πως η καταγωγή και η γλώσσα τους είναι η Ποντιακή. Ένα με ενάμισι εκατομμύριο περίπου υπολογίζονται οι Πόντιοι Μουσουλμάνοι που προσμένουν ένα χαμόγελο από την μητέρα Ελλάδα και λίγο ενδιαφέρον επιτέλους, ενώ ο αριθμός των Ελληνόφωνων ομιλούντων την Ποντιακή προσεγγίζει σύμφωνα με εκτιμήσεις ερευνητών τις 300 χιλιάδες ψυχές. Αν δεν ληφθούν σύντομα τα απαραίτητα μέτρα και επεμβάσεις σε διεθνές επίπεδο, ο αριθμός αυτός θα μειωθεί δραστικά λόγω των αφομοιωτικών πολιτικών υποχρεωτικού εκτουρκισμού που εφαρμόζονται διαχρονικά από το Τουρκικό κράτος και παρακράτος, κατά παράβαση κάθε διεθνούς σύμβασης για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εάν η Ελλάδα θέλει να εφαρμόσει μια ρεαλιστική εξωτερική πολιτική, η οποία μάλιστα θα στοχεύει στην ενδυνάμωση της φιλίας και την προώθηση της ειρήνης μεταξύ των δύο χωρών, είναι επιτακτική η ανάγκη υποστήριξης της πολιτιστικής, γλωσσικής και ιστορικής κληρονομιάς των Πόντιων Ελληνόφωνων Μουσουλμάνων της Τουρκίας, μέσω της υλοποίησης στοχευμένων προγραμμάτων. Η κοινή γλώσσα, το τραγούδι, οι χοροί και η λαϊκή παράδοση είναι τα ισχυρά εφόδια της χώρας μας, απέναντι στα ξένα κέντρα που από το τίποτα διεκδικούν τα πάντα. Οι κινήσεις της Ελλάδας πρέπει να είναι γρήγορες και συνάμα να διέπονται από σοβαρότητα και σεβασμό στη διαφορετικότητα των Ελληνόφωνων Μουσουλμάνων Ποντίων, οι οποίοι ας μην ξεχνούμε πως διαβιούν καθημερινώς υπό καθεστώς πολιτισμικής, αλλά και σιωπηλώς πραγματικής κατοχής, η οποία σε πολλές περιπτώσεις παίρνει τη μορφή ανοικτών πολιτικών διώξεων και κρατικής καταστολής από επίσημους και ανεπίσημους μηχανισμούς του Τουρκικού κράτους, ειδικά στα εναπομείναντα Ελληνόφωνα χωριά του Πόντου. Η Τουρκία πολλάκις προσπάθησε να εφαρμόσει πολιτικές αφομοίωσης του ποντιακού στοιχείου της περιοχής, με την ίδρυση και λειτουργία μουσουλμανικών διδασκαλείων στην περιοχή και με την αποστολή δασκάλων στα δημόσια σχολεία, η πλειονότητα των οποίων ήταν και είναι μέλη της εθνικιστικής οργάνωσης «Γκρίζοι Λύκοι». Φυσικά οι μέθοδοι τις περισσότερες φορές φέρουν τη σφραγίδα των γνωστών παρακρατικών Οργανώσεων της γείτονος που «φημίζονται για την ελαστικότητα και ανεκτικότητά τους σε θέματα διαφορετικότητας»! Είναι πολύ σημαντικό και το θέτουμε υπόψη σας πως χιλιάδες Πόντιοι (1ης, 2ης και 3ης γενιάς) ζουν στα μεγάλα αστικά κέντρα της Τουρκίας και ειδικά στην Κωνσταντινούπολη, όπου μετανάστευσαν για οικονομικούς λόγους και οι οποίοι διατηρούν την Ποντιακή τους συνείδηση. Συνεπώς, τα προαναφερθέντα προγράμματα θα μπορούσαν να υλοποιηθούν και μέσω πολιτιστικών Ποντιακών συλλόγων, όπως άλλωστε συμβαίνει και στην Ελλάδα με αντίστοιχους συλλόγους στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας (Ποντιακής διαλέκτου – Rum κατά τους εκεί Ελληνόφωνους) στα παιδιά θα πρέπει να αποτελεί το βασικό στόχο, καθώς από μελέτες που έχουν γίνει φαίνεται πως αν και οι Πόντιοι Μουσουλμάνοι ανέρχονται σε περίπου 1,5 εκατομμύριο ψυχές, οι χρήστες της γλώσσας εκτός από τις διώξεις που υφίστανται, τείνουν να μειώνονται λόγω του ότι είναι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας και συνάμα εξ εξαιτίας της εσωτερικής μετανάστευσης. Η αξιοποίηση των αποτελεσμάτων ενός προγράμματος εκμάθησης του Ποντιακού πολιτισμού, της ιστορίας και της Ποντιακής διαλέκτου θα βελτιώσει παράλληλα και την εικόνα της Τουρκίας, ως ένα διαπολιτισμικό μοντέλο κράτους της νοτιανατολικής Ευρώπης – εγγύς Ανατολής. Οι μαθητές με την μελέτη των πηγών θα κληθούν να κάνουν τις απαραίτητες συνδέσεις και να θέσουν τις δικές τους προτάσεις ως υπεύθυνοι πολίτες. Περισσότερο από όλα όμως θα κληθούν να κάνουν καθημερινή πράξη τη συνεργασία μεταξύ των λαών, μια συνεργασία η οποία θα πρέπει να βασίζεται και στη χρήση και αξιοποίηση των μέσων της νέας τεχνολογίας. Οι δυνάμεις της Ελλάδας είναι μεγάλες, οι εφεδρείες της ακόμη μεγαλύτερες. Είναι καιρός ωστόσο να αποφύγουμε τα λάθη του παρελθόντος. Ακόμη περισσότερο για ανθρώπους που έχουν «το όμαιμον και το ομόγλωσσον», έχουν μέσα τους την Ελλάδα και οι οποίοι στο παρελθόν αφέθηκαν στην τύχη τους από το επίσημο «ελλαδικό Κράτος». Με διακριτικότητα και αποτελεσματικότητα είναι επιτακτική εθνική ανάγκη να βοηθηθούν, έτσι ώστε να μη χάσουν την πολιτισμική τους ταυτότητα και το έθνος μας μία ακόμη πολύτιμη πηγή ανθρώπινου εθνικού πλούτου. Είναι καιρός να αποκτήσουμε ένα Ελληνικό Κράτος, το οποίο θα προστατεύει και θα αξιοποιεί όλες τις δυνάμεις του Ελληνισμού, εντός και εκτός των συνόρων της Ελλάδας. Διότι οι αλλαγές που προβλέπονται να συμβούν εντός των επόμενων 3-4 ετών από ειδικούς της γεωπολιτικής για την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου – Εγγύς Ανατολής θα είναι καταιγιστικές. Η Ελλάδα πρέπει να είναι παρούσα δυναμικά και σε αυτό το ραντεβού με την ιστορία της.

*Βουλευτή Αχαίας

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Ρε μπας και ψεύδεται;

Aπό το Μαρικάκι
Ρε μπας και ψεύδεται ο Ρέππας που δήλωνε προχτές στο δελτίο του Άλφα ότι όταν ο ιδιώτης δεν πληρώνει διόδια ο λογαριασμός πάει στο Δημόσιο; Όχι τιποτ’ άλλο δηλαδή, αλλά το Δημόσιο έχει να πληρώνει τους λογαριασμούς της τρόικας και των τραπεζών, μη φορτωθεί τώρα και έξοδα των πολιτών. Αυτοί είναι μόνο για να πληρώνουν γενικώς, και ειδικώς τους σταθμούς των διοδίων που ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια και χαρατσώνουν τον κόσμο με όλο και πιο φουσκωμένα τέλη.
Να τα πάρουμε όμως από την αρχή. Οι επιτροπές κατοίκων και Φορέων κατά των διοδίων που δραστηριοποιούνται στη ΒΑ Αττική και νομούς κατά μήκος της Εθνικής οδού Πατρών – Αθήνας - Θεσσαλονίκης - Εγνατίας, το Σάββατο, υπό το σύνθημα «Πάμε ΔΕΘ, σηκώστε τις μπάρες» διοργάνωσαν αυτοκινητοπορεία από το Ριο ως τη συμπρωτεύουσα ανοίγοντας τα διόδια για τους διερχόμενους οδηγούς. Παρεμπιπτόντως, φαίνεται ότι το κίνημα «Δεν πληρώνω διόδια» έχει όλο και μεγαλύτερη απήχηση στους οδηγούς. Αλλιώς δεν θα έβγαινε κοτζαμάν υπουργός Μεταφορών στην τελεόραση να υπερασπιστεί το δίκιο των κατασκευαστικών κοινοπραξιών, ε, συγνώμη του Δημοσίου…Αλλά και το δίκιο των τραπεζώνε, «που είναι οι χρηματοδότες για την κατασκευή αυτών των μεγάλων αυτοκινητόδρομων», αλλά ένεκα της κρίσης δεν μπορούν εύκολα να πάνε σε μια επαναδιαπραγμάτευση των τιμών των διοδίων, «εκτός και αν καταλήξουμε σε συμφωνία, η οποία θα είναι πασιφανώς σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος».
Τρεις μέρες λοιπόν μετά την επιτυχημένη κινητοποίηση ο Ρέππας δήλωνε τηλεοπτικώς, σε μια προσπάθεια να ενεργοποιήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό: «…Ας γνωρίζουμε ότι το πιο πιθανό είναι η εταιρεία να κρατά τον αριθμό κυκλοφορίας του οχήματος τους και να προσφεύγει εναντίον του Δημοσίου μετά, από το οποίο θα ζητά την ανάλογη αποζημίωση. Τα διόδια που δεν πληρώνουν οι ιδιώτες θα τα πληρώσει το Δημόσιο με την μία ή με την άλλη μορφή κατά την απαίτηση των παραχωρησιούχων». Και όπως αποδεικνύεται και από την ιστορία του χρέους η κυβέρνηση όταν της ζητάνε και τα σώβρακα τα δίνει χωρίς καμία αντίσταση.
Έλα όμως που ο νόμος προστατεύει το Δημόσιο από τυχόν αξιώσεις του «παραχωρησιούχου» (φτου σκωληκομυρμηγκότρυπα!). Σύμφωνα με το Πανελλαδικό Συντονιστικό των Επιτροπών κατά των Διοδίων στο άρθρο 24 του Ν.3555/2007 με τον οποίο κατοχυρώνεται η παραχώρηση τμήματος της Ε.Ο. Αθήνας Θεσσαλονίκης στην εταιρεία ΝΕΑ ΟΔΟΣ Α.Ε. ορίζεται ότι: “σε κάθε περίπτωση το Δημόσιο δεν φέρει την ευθύνη της βεβαίωσης και είσπραξης των ανωτέρω (σ.σ. κομίστρων). Ειδικότερα η δαπάνη της διαδικασίας βεβαίωσης και είσπραξης των ανωτέρω βαρύνει τον παραχωρησιούχο, ο οποίος δεν δικαιούται να απαιτήσει από το Δημόσιο οποιαδήποτε αποζημίωση για τις ανωτέρω αιτίες ούτε να απαιτήσει περαιτέρω ανάμιξη του Δημοσίου στα θέματα αυτά”. Ένα το κρατούμενο.
Επιπλέον, κι επειδή αυτή η κυβέρνηση γεννά Βασιλάκηδες Καΐλες όταν είναι για τα βάρη που σηκώνουν οι φορολογούμενοι κι εργαζόμενοι αυτής της χώρας, το Συντονιστικό θυμίζει ότι: από 01/07/2010 υπάρχει αίτημα δημάρχων, κοινοταρχών, κ.λπ. περιοχών της Β.Α. Αττικής προς τη «ΝΕΑ ΟΔΟ Α.Ε.» με το οποίο της ζητούν επιστροφή στο Δημόσιο (εντόκως!) 175.000.000 € και επιβολή σε αυτήν προβλεπόμενων -συμβατικά- ποινικών ρητρών ύψους 24.000.000 € για τη: (i) μη τήρηση της πολεοδομικής νομοθεσίας, (ii) μη τήρηση περιβαλλοντικών όρων, και (iii) μη υλοποίηση πληθώρας εργασιών και κατασκευών, που έπρεπε να είχαν περατωθεί, βάσει συμβατικών υποχρεώσεων, το αργότερο μέχρι τον Αύγουστο 2009.
Του θυμίζουν ταυτόχρονα και την σχετική εντολή ελέγχου για όλα τα παραπάνω την οποία έχει αποστείλει στο ΥπΜετ στις 16/07/2010, και ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης.
Του θυμίζουν επίσης ότι επί της υπουργίας του:
  • «συνέβη το θλιβερό δυστύχημα των Τεμπών στο τμήμα που κατασκευάζει η ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΟΣ ΑΙΓΑΙΟΥ Α.Ε. στο οποίο έχασε τη ζωή του ένας μηχανικός και για το οποίο δεν αποδόθηκαν ευθύνες παρότι είχε ως αποτέλεσμα να κοπεί η Ελλάδα στα δύο για 5 μήνες με τεράστιες οικονομικές συνέπειες και μάλιστα σε περίοδο κρίσης».
  • «αυξήθηκαν οι σταθμοί είσπραξης διοδίων» και τα κόμιστρα των διοδίων (τουλάχιστον 3 φορές).
  • «χρησιμοποιήθηκαν οι δυνάμεις της ΕΛΑΣ για εκφοβισμό των πολιτών που αρνούνται να πληρώσουν διόδια και πάλι κατά παράβαση του άρθρου 24 του Ν. 3555/2007».
  • «οι τράπεζες που «χρηματοδοτούν» τα έργα (με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου) έτυχαν κρατικής ενίσχυσης δισεκατομμυρίων ευρώ σε συνέχεια της τακτικής της προηγούμενης κυβέρνησης, την ίδια στιγμή που το λαϊκό εισόδημα λεηλατείται διαρκώς».
Ύστερα πάλι ο Ρέππας μπορεί απλώς να είναι απασχολημένος με το ξαλάφρωμα του ΟΣΕ από τους περιττούς εργαζόμενους και το άνοιγμα του επαγγέλματος του φορτηγατζή και να μην μπόρεσε να φρεσκάρει τη μνήμη του πριν βγει στο δελτίο…
topontiki.gr

«Δόγμα ΔΝΤ» στην εξωτερική πολιτική


Του Δημήτρη Μυ
Τα πράγματα είναι απλά: Όταν υποχωρεί το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, όταν χρεωκοπείς, όταν σε ψάχνουν οι πιστωτές, όταν ζεις με δανεικά, θα διαταραχθούν και οι σχέσεις σου. Τηρουμένων των αναλογιών το ίδιο ισχύει και για τα κράτη.

Ενα χρεοκοπημένο κράτος, όπως η Ελλάδα, προφανώς δεν είναι σε θέση να ασκήσει την κυριαρχία του. Αυτοί οι οποίοι κρατούν και διαχειρίζονται το χρέος του, θα διαμορφώσουν και τις επιλογές στην εξωτερική του πολιτική. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που την περασμένη Τετάρτη ο υπουργός εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας ανακοίνωσε τη συγκρότηση επιτροπής για την εκπόνηση του νέου δόγματος της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Αυτή η ανακοίνωση, δεν θα πρέπει να περάσει απαρατήρητο ότι συνέπεσε με την ανακοίνωση της έκθεσης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) για την Ελλάδα. Στην εν λόγω έκθεση, οι γνωρίζοντες, διαπιστώνουν ότι αυτό το εργαλείο (ΔΝΤ) της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής είναι έτοιμο να αναλάβει την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Με άλλα λόγια η πρώην «ισχυρή» και ευρωπαϊκή Ελλάδα, μετακινείται από τη γερμανική σφαίρα επιρροής και ξαναδένεται σφικτά πίσω από το άρμα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

Που θα καταλήξει, τελικά, η όποια εσωτερική συζήτηση γύρω από την εκπόνηση του νέου ελληνικού δόγματος, δεν χρειάζεται να έχει κανείς μεγάλη φαντασία για να το προβλέψει. Αρκεί να είναι σε θέση να διακρίνει τις τρέχουσες αμερικανικές επιδιώξεις. Σε ό,τι αφορά στην περιοχή μας, η Ουάσιγκτον επιθυμεί:
να υπονομευτεί η ρωσική προσπάθεια για τον ενεργειακό εφοδιασμό της Ευρώπης από το Νότο
να ολοκληρωθεί η ΝΑΤΟποίηση των Βαλκανίων με την ένταξη και της ΠΓΔΜ
να τεθούν υπό (αμερικανικό) έλεγχο οι φιλοδοξίες της Αγκυρας
να μπει φρένο στη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη

Τα παραπάνω, αποτελούν κάποιες από τις βασικές παραμέτρους που είναι υποχρεωμένη να λάβει η κυβέρνηση συντάσσοντας το νέο δόγμα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Και θα τις λάβει, γιατί όπως είπαμε, το ΔΝΤ, δηλαδή η Ουάσιγκτον, αναλαμβάνει την αναδιάρθρωση του ελληνκού χρέουs.
http://www.topontiki.gr

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Παιδιά τρέξτε! ΥΠΑΡΧΟΥΝ λεφτά.

Γράφει η Κουκίδα
Το ξαναείπε ο αθεόφοβος : Υπάρχουν λεφτά, αλλά πάνε αλλού (πρόσθεσε φέτος). Και ποιος ευθύνεται για αυτό; Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν είναι καινούργια, κλείνει έναν χρόνο ζωής σε λίγο. Ο πρωθυπουργός φαίνεται πως αρνείται να παραδεχθεί την στροφή 180 μοιρών που έχει κάνει στην οικονομική πολιτική. Δεν εξηγείται διαφορετικά η σουρεαλιστική προσέγγιση στην πραγματικότητα.
Όπως σας είχαμε πει, ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε από το βήμα της ΔΕΘ διευκολύνσεις για την προσέλκυση επενδύσεων, μείωση του φόρου στα αδιανέμητα κέρδη στο 20%, αλλά πέραν αυτού, ουδέν. Μόνο αοριστολογίες ότι κάααποτε θα κοιτάξει τους χαμηλόμισθους και τους χαμηλοσυνταξιούχους.
Όσον αφορά στην εξίσωση πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης, αργεί, όχι γιατί θα επιβαρυνθεί ο προϋπολογισμός των νοικοκυριών, αλλά γιατί τεχνικά η κυβέρνηση είναι ανέτοιμη!
Κατά τα άλλα, ο πρωθυπουργός περιέγραψε μια ωραιότατη εικόνα για τις προσπάθειες της κυβέρνησης. Προφανώς συμμερίζεται πλήρως την αμερικανική προσέγγιση ότι μόνο μέσα από τις επενδύσεις έρχεται η ανάπτυξη (κάτι που διαψεύδει η ελληνική νοοτροπία).
Πρώτη φορά έχω δει αρχηγό κράτους να αισθάνεται υπερήφανος που μέσα σε 10 μήνες κατάφερε να εξαφανίσει την μεσαία τάξη της χώρας του. Αυτήν που «έβαλε πλάτες» για να κτιστεί το ελληνικό κράτος στην μεταπολίτευση. Προφανώς δεν τον πτόησε το παπούτσι.
Για κερασάκι σας παραθέτουμε μια μικρή παράγραφο από την περσινή ομιλία του Παπανδρέου για το οικονομικό μοντέλο που θα υιοθετούσε:
«Κυρίες και κύριοι, η πρόταση που ακούσαμε πριν από μια εβδομάδα, (από την κυβέρνηση της ΝΔ) ήταν και είναι καταστροφική για τη χώρα. Αν σήμερα παγώσουμε τους μισθούς, θα παγώσουμε την αγορά. Αν αυξήσουμε τους φόρους στη μεσαία τάξη, θα μειώσουμε την αγοραστική της δύναμη, θα βαθύνουμε την ύφεση, θα μειώσουμε τα έσοδα του κράτους. Και θα επέλθει ο φαύλος κύκλος της κατάρρευσης. Χρειάζεται αντίθετα να στηρίξουμε την οικονομική δραστηριότητα, τον τζίρο της αγοράς. Να μπει μπροστά η μηχανή. Γι' αυτό και θα θέσουμε σε άμεση εφαρμογή, στις πρώτες 100 ημέρες, ένα σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση.»
Εφάρμοσε δηλαδή ένα μοντέλο που ήξερε από πέρυσι ότι θα καταρρεύσει. Άπαικτος ο πρωθυπουργός μας!! Άραγε το παπούτσι ήταν adidas?

Η ύφεση θέλει mont blanc


Γράφει η Κουκίδα
Λίγος, πολύ λίγος αποδείχθηκε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου στην εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη που παραχώρησε τη Δευτέρα στο ALTER.
Παρά τον βομβαρδισμό ερωτήσεων για να μας δώσει διευκρινήσεις για τον ΦΠΑ, τα νέα μέτρα, τον αναπτυξιακό νόμο, την περαίωση και την εξίσωση πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης, επαναλάμβανε τις ίδιες αοριστολογίες που ακούγαμε μέχρι τώρα. Σαφείς απαντήσεις δεν πήραμε και έτσι η σεναριολογία συνεχίζεται.
Ο ίδιος, αμήχανος, άκουγε τις τοποθετήσεις των δημοσιογράφων ότι μέτρα όπως η περαίωση, εκτός του ότι νομιμοποιούν την φοροδιαφυγή των μεγαλοκαρχαριών, φανερώνουν τον πανικό της κυβέρνησης μπροστά στο ενδεχόμενο να πέσει έξω στα έσοδα. Πανικό που την κάνει να αυτοαναιρείται. Από την μία διακηρύττει την δέσμευση για ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα (για να δικαιολογήσει την βαριά φορολογία που επέβαλε)  και από την άλλη προχωρεί σε μαζική περαίωση.
Ο Παπακωνσταντίνου τ' άκουσε για τα καλά και για την γκάφα του επιτελείου του να διαρρεύσει το θέμα του πετρελαίου θέρμανσης. Στην αρχή πήγε να τα ρίξει στους δημοσιογράφους, όμως το μάζεψε γιατί γνωρίζει πολύ καλά τις διαρροές που φεύγουν από το γραφείο του. Το κλίμα «νευρωτικό» και το βλέμμα του υπουργού γυπίσιο (και ουχί αετίσιο). Είχε ωστόσο στήριγμα τo mont blanc στυλό του, που στριφογύριζε συνεχώς στα χέρια του.  Διερωτώμαι πώς θα μεταβεί σε Παρίσι , Λονδίνο και Φρανκφούρτη για να προωθήσει την ελληνική οικονομία, αφού δεν έχει ξεκαθαρίσει πώς θα κινηθεί τους επόμενους μήνες. Οι ξένοι επενδυτές δεν είναι δημοσιογράφοι. Θα επιμείνουν σε λεπτομέρειες, διαφορετικά κανείς δεν πρόκειται να ρίξει χρήμα στην ελληνική αγορά, όσα road shows και να κάνουμε.

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Μνημονιο συνεργασιας

Tου Αλεξη Παπαχελα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς είναι παλιοί φίλοι, μπορούν εύκολα να βρεθούν ή να μιλήσουν στο τηλέφωνο χωρίς να παρέμβει κανένας παρατρεχάμενος. Κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί, όμως, εδώ και καιρό. Ο κ. Παπανδρέου εξέφραζε, κατ’ ιδίαν, τη χαρά του όταν ανέλαβε ο κ. Σαμαράς την ηγεσία της Ν.Δ. και έλεγε συχνά πως..
«με τον Αντώνη μπορούμε να συνεννοηθούμε». Η σχέση τους, όταν είχαν πλέον αναλάβει δύο από τους κορυφαίους ρόλους στη χώρα, πολύ γρήγορα «ξίνισε». Κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει με ακρίβεια τι και πότε ακριβώς πήγε στραβά. Σίγουρα δεν βοήθησε το γεγονός πως ο πρωθυπουργός συναντήθηκε με τον κ. Σαμαρά χωρίς να του ανακοινώσει κάποια μέτρα τα οποία εξήγγειλε μία ώρα μετά ή ότι ξεκίνησε τη συζήτηση για την ψήφιση του Mνημονίου με μία ακόμη επίθεση στην Ν.Δ. Γεγονός είναι πως η επικοινωνία μεταξύ τους έχει καταρρεύσει. Κρίμα!
Κρίμα γιατί η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίας, αλλά παράλληλα σε μία στιγμή που η κοινή γνώμη θα καταλάβαινε και θα άντεχε γενναίες αλλαγές σε πάρα πολλούς τομείς. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο να πατάξεις τη φοροδιαφυγή και να αυξήσεις τα έσοδα, το πραγματικό πρόβλημα είναι να ξαναφτιάξεις από την αρχή το κράτος, την Παιδεία, το σύστημα Υγείας, τη Δικαιοσύνη, τα πάντα. Ας το καταλάβουμε επιτέλους πως ανάπτυξη και παραγωγή δεν γίνεται με τα μαγικά του τύπου «έπιασα τον εμίρη, τον έκανα φίλο και θα φέρει κάνα-δυο δισ.». Για να έχεις ανάπτυξη πρέπει να δημιουργήσεις ένα κράτος και μια κουλτούρα που δεν βλέπουν τον επιχειρηματία ως υποψήφιο θύμα εκβιασμού ή αρπαχτής και πανεπιστήμια στα οποία δεν βασιλεύουν η μετριότητα, οι συνδικαλιστές και η επετηρίδα και… και… και. Αυτά όλα δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν αν δεν υπάρξει μεγάλη συναίνεση, τουλάχιστον των δύο μεγάλων κομμάτων. Μέχρι τώρα, ο ένας κυβερνούσε αποφεύγοντας τα δύσκολα και ο άλλος έλεγε σε όλα «όχι». Ωραία φόρμουλα, που μας οδήγησε στον γκρεμό!
Χρειαζόμαστε ένα άλλο Mνημόνιο στο οποίο θα συμφωνήσουν όλοι οι υπεύθυνοι πολιτικοί αρχηγοί. Με αυτόν τον τρόπο θα μοιραστούν την ευθύνη και το απαγορευτικό πολιτικό κόστος ορισμένων κρίσιμων και απόλυτα αναγκαίων αποφάσεων. Παράδειγμα ο νόμος που πέρασε η κυβέρνηση Καραμανλή για το καθεστώς των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, τον οποίο πολέμησε με πάθος το ΠΑΣΟΚ και τώρα θέλει να τον εφαρμόσει, αλλά δεν ξέρει πώς. Αλλο παράδειγμα, η συμμετοχή των φοιτητών στην ανάδειξη πρυτανικών αρχών, προέδρων τμημάτων κ.λπ., που εδραίωσε τη διαφθορά και τη συναλλαγή αντί για τη συμμετοχική δημοκρατία. Ο κ. Σαμαράς, δυστυχώς, επέλεξε να εναντιωθεί σε όλες τις μείζονες αλλαγές, όπως στο ασφαλιστικό, μιμούμενος τον κ. Παπανδρέου που έκανε ακριβώς το ίδιο όταν ήταν στην αντιπολίτευση.
Η χώρα χρειάζεται ένα πυρήνα συναίνεσης σε ορισμένα βασικά ζητήματα, όπως συμβαίνει στις περισσότερες σοβαρές χώρες. Ο κ. Παπανδρέου μπορεί να πιστεύει ότι θα τα καταφέρει μόνος του, παρά τα αδιέξοδα που φαίνεται να πλησιάζουν. Ο κ. Σαμαράς περιστοιχίζεται από ορισμένους συμβούλους που του λένε πως αν συνεχίσει να λέει «όχι» σε όλα, κάποια ώρα θα γίνει κι αυτός πρωθυπουργός. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν ίσως και οι δύο είναι το πόσο πιο εύκολη θα γινόταν η ζωή τους αν συμφωνούσαν από κοινού σε δέκα μεγάλες μεταρρυθμίσεις. Ο κ. Παπανδρέου θα είχε τα νώτα του καλυμμένα απέναντι στο κόμμα του και την κοινωνία, ο κ. Σαμαράς θα ήξερε ότι σε περίπτωση που αναλάβει εκείνος την εξουσία, ο δρόμος θα ήταν πολύ πιο βατός. Για να είμαι και λίγο πιο σαφής και κυνικός, αν ο κ. Παπανδρέου αποτύχει στην αποστολή του, δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι είτε ο κ. Σαμαράς είτε οιοσδήποτε άλλος, όσο φιλόδοξος κι αν είναι, θα θέλει πραγματικά να αναλάβει τη διαχείριση της χώρας.

Οκτώ μύθοι για την κρίση

Του Πάσχου Μανδραβέλλη
Συγχωρέστε με αν η εισήγησή μου σήμερα περιλαμβάνει πολλούς αριθμούς. Δεν είναι ότι καλύτερο Σάββατο πρωί μια ομιλία με αριθμούς, αλλά πραγματικά έχω μπουχτίσει από την ποίηση στον δημόσιο διάλογο. έχω μπουχτίσει από τα συνθήματα που θεωρούνται επιχειρήματα. Καλή είναι η ποίηση, αλλά στον διάλογο χρειαζόμαστε και κάποιους αριθμούς για να καταλάβουμε που βρισκόμαστε σήμερα, ώστε να δούμε που θα πάμε. Καλοί είναι και οι μύθοι, διακρινόμαστε ως λαός στην παραγωγή τους, αλλά δεν βοηθούν στην παραγωγή άλλων πραγμάτων που σήμερα χρειαζόμαστε περισσότερο. Γι αυτο κι εγώ θα μιλήσω για οκτώ από τους πολλούς μύθους που γέννησε η κρίση.

Μύθος Νο 1: Η Ελλάδα χρεοκόπησε. Λάθος· δεν χρεοκόπησε η Ελλάδα, αλλά το ελληνικό κράτος. Αν δούμε τους σχετικούς λογαριασμούς της Τράπεζας της Ελλάδος θα διαπιστώσουμε ότι οι Έλληνες πολίτες έχουν καταθέσεις και ρέπος μόνο στις ελληνικές τράπεζες 285 δισ. ευρώ. Όσο περίπου είναι και το δημόσιο χρέος για το οποίο γίνεται τόσο συζήτηση.

Υπάρχει όμως ένα ακόμη στοιχείο το οποίο δεν λαμβάνουμε υπόψη. Μπορεί να έχουμε το υψηλότερο αναλογικά δημόσιο χρέος στην Ευρώπη, αλλά το ιδιωτικό μαζί με το δημόσιο χρέος είναι πολύ πιο χαμηλό από πολλές χώρες της Ευρώπης. Η Ελλάδα έχει συνολικό χρέος 184% του Ακαθάριστου Εθνικού της Προϊόντος, η Ιρλανδία έχει 1.200%, η Ολλανδία, 380%, η Βρετανία ξεπερνά το 370% ακόμη και η ζηλευτή Γερμανία χρωστά συνολικά το 189% του ΑΕΠ της.

Αυτό αποδεικνύει κάτι που ξέραμε: έχουμε ένα φτωχό κράτος με πλούσιους πολίτες, αλλά αναδεικνύει και την ανάγκη να κάνουμε κάτι. Η χρεοκοπία του κράτους μαθηματικά θα οδηγούσε σε χρεοκοπία της χώρας σε κάθε τομέα.

Μύθος Νο 2: Η κρίση είναι οικονομική. Λάθος. Μπορεί να προσέχουμε περισσότερο την οικονομία επειδή οι περικοπές τσούζουν ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, αλλά αυτό είναι μόνο μέρος της ευρύτερης κρίσης που πλήττει τον τόπο. Έχουμε κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Από τους 46 θεσμούς που μετρά η Public Issue, για μόνο δώδεκα οι θετικές γνώμες υπερτερούν των αρνητικών. Πρώτη η πυροσβεστική και δεύτερη η Μετεωρολογική υπηρεσία. Αυτό το έλλειμμα εμπιστοσύνης δεν εμφανίζεται τώρα που έχουμε τα συμπτώματα της οικονομικής κρίσης, αλλά από το 2007 που δημιουργήθηκαν αυτοί οι δείκτες. Συνεπώς έχουμε και πολιτική κρίση, με την ευρύτερη έννοια της αντιπροσώπευσης. Δεν εμπιστευόμαστε αυτούς που εμείς εκλέγουμε. Όποια έρευνα κι αν κοιτάξουμε θα δούμε ότι τα κόμματα, η Βουλή και η κυβέρνηση βρίσκονται στους δείκτες εμπιστοσύνης.

Έχουμε κρίση στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης· φαίνεται από τις κυκλοφορίες των εφημερίδων. Έχουμε κρίση στην εκπαίδευση, το πιστοποιούν όλες οι διεθνείς έρευνες. Κρίση στην δικαιοσύνη· ο καθηγητής κ. Σταύρος Τσακυράκης έγραφε πρόσφατα: «Οι εκκρεμείς υποθέσεις στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών ξεπερνούν τις 149.000, στο Διοικητικό Εφετείο Αθηνών τις 11.000 και στο Συμβούλιο της Επικρατείας τις 31.000. Καθένα από τα παραπάνω δικαστήρια διεκπεραιώνει κατ΄ έτος λιγότερες υποθέσεις από αυτές που εισάγονται, με αποτέλεσμα κάθε χρόνο να αυξάνονται οι εκκρεμείς υποθέσεις και ο απαιτούμενος χρόνος εκδίκασης. Σήμερα μία διοικητική διαφορά χρειάζεται πάνω από 17 χρόνια για να εκδικασθεί από όλους τους βαθμούς δικαιοδοσίας. Του χρόνου θα χρειάζεται 20, σε πέντε χρόνια 30.» («Βήμα» 8.8.2010)

Αλλά ας πάμε λίγο παραπέρα. Όταν σε μια χώρα συγκεντρώνεται το 40% του πληθυσμού σε ένα λεκανοπέδιο κι εκεί παράγεται το 50% του ΑΕΠ, σημαίνει ότι έχεις μια βαριά ασθένεια που χρειάζεται ένα τυχαίο γεγονός για να για να γίνει η ασθένεια κρίση βαριάς μορφής. Σκεφθείτε -ω μη γένοιτο- μια μεγάλη καταστροφή στην Αθήνα. Χάνεται η Ελλάδα.

Άλλο στοιχείο της ασθένειας που αναγκαστικά γίνεται κρίση: Η προστιθέμενη αξία του δευτερογενούς τομέα (ορυχεία, μεταποίηση, βιομηχανίες, κατασκευές κ.λπ.) είναι σχεδόν ίση (18,7% του ΑΕΠ) με την προστιθέμενη αξία του Εμπορίου συν τις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές (17% του ΑΕΠ). Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι λίγοι παράγουν και οι υπόλοιποι είμαστε, στο πάρε-δώσε· στην ανταλλαγή.

Μύθος Νο. 3: η κρίση είναι καπιταλιστική. Αυτό μπορεί να είναι αληθές για την διεθνή κρίση, όπου πραγματικά αν κοιτάξουμε πίσω από την πιστωτική κρίση και τα περίεργα χρηματοπιστωτικά προϊόντα, θα βρούμε την κλασική μαρξιστική κρίση υπερπαραγωγής, αλλά δεν ισχύει επ’ ουδενί για την Ελλάδα. Θα ήταν αστείο να μιλάμε για κρίση υπερπαραγωγής στην Ελλάδα (εδώ ψάχνουμε με το κιάλι να βρούμε την παραγωγή). Στην Ελλάδα έχουμε κρίση του μεγάλου κράτους δηλαδή κρίση σοσιαλιστική. Δεν μιλάμε μόνο για τις ΔΕΚΟ· 1,2 δισ. ετησίως είναι το έλλειμμα του ΟΣΕ.

Δυστυχώς αυτό το μεγάλο κράτος έχει μπολιάσει πολλούς τομείς της ιδιωτικής οικονομίας. Δια αφανών κι εμφανών επιδοτήσεων δημιουργήσει φούσκες παντού. Κλασικό παράδειγμα είναι η αγορά των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Έχουμε αναρωτηθεί πως σε μια χώρα σαν την Ελλάδα επιβιώνουν 26 εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας, δέκα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας και ουκ έστι αριθμός ραδιοφώνων; Έχουμε αναρωτηθεί από ποια αγορά συντηρούνται πέντε ή επτά επαρχιακές εφημερίδες σε κάθε πόλη;

Το κυκλοφορικό σύστημα της οικονομίας ήταν απλό. Το κράτος ήταν η καρδιά. Δανειζόταν λεφτά, τα έριχνε στην αγορά (με μισθούς, επιδοτήσεις, φεστιβάλ, πανηγύρια, ενισχύσεις επενδύσεων, πανεπιστήμια στο πουθενά για την τόνωση των τοπικών αγορών κ.λπ.) κι αυτό το ονομάσαμε ανάπτυξη. Αυτό που ζούμε τώρα είναι μια καρδιακή προσβολή. Το κράτος δεν μπορεί να δανειστεί συνεπώς η καρδιά υπολειτουργεί και σχεδόν ολόκληρο το κυκλοφοριακό σύστημα έχει παγώσει.

Μύθος Νο 4: η λογική απάντηση στην ελληνική κρίση είναι κεϊνσιανή. Ανοησίες. Η κεϊνσιανή απάντηση απαιτεί ανενεργούς συντελεστές παραγωγής. Η κλασική κεϊνσιανή συμβουλή να ανοίγουμε αχρείαστες τρύπες για να διοχετευθεί εισόδημα στην αγορά και αυτό με τη σειρά του να τροφοδοτήσει τη ζήτηση και συνεπώς την παραγωγή, στην περίπτωσή μας δεν δουλεύει. Το πλεονάζον εισόδημα που θα διοχετευθεί θα πάει στους Ισπανούς για να αγοράσουμε ντομάτες, στους Χιλιανούς για μήλα, στους Τούρκους για φακές και στους Γερμανούς για αυτοκίνητα. Εμείς στο τέλος της ημέρας θα μείνουμε με τις τρύπες και με την απορία πώς από ρυθμό ανάπτυξης 4% βρεθήκαμε (μόλις κόπηκαν τα δανεικά) στο μείον 4%.

Το αστείο είναι ότι υπέρ της κεϊνσιανής πολιτικής τάσσονται και οι εργαζόμενοι και οι Έλληνες επιχειρηματίες. Αν δείτε τις ανακοινώσεις των αποκαλούμενων «παραγωγικών φορέων» το μόνο πράγμα που προτείνουν ως αναπτυξιακό είναι «ρίξτε λεφτά στην αγορά». Αυτό φυσικά δεν γίνεται, γιατί δανεικά πλέον δεν υπάρχουν, για να κινηθεί το εμπόριο και η ελληνικού τύπου «ανάπτυξη», αλλά είναι χαρακτηριστική η μετάλλαξη της ελληνικής επιχειρηματικότητας. Στο κράτος προσβλέπουν και οι Έλληνες επιχειρηματίες κι ελπίζουν σε ένα νέο κύκλο ανακύκλωσης των δανεικών.

Μύθος Νο 5: Η ύφεση. Αυτή υπάρχει και είναι μεγάλη, αλλά αντίθετα με όσα υποστηρίζονται αυτή δεν είναι προϊόν του μνημονίου ή του προγράμματος σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας. Η ελληνική οικονομία αρχίζει να επιβραδύνεται από το πρώτο τρίμηνο του 2009 και συνεχίζει. Μπορεί το 2010 και λόγω των περιοριστικών μέτρων να έχουμε μείον 3,5% ή μείον 4%, όπως προϋπολογίζεται, αλλά δεν ξέρουμε τι επιβράδυνση θα είχαμε χωρίς το μνημόνιο. Μπορεί δηλαδή στις 9 Μαϊου να είχαμε καρδιακή ανακοπή, στάση πληρωμών του κράτους, πανικό στις τράπεζες, κατάρρευση αυτού του σαθρού οικοδομήματος. Εδώ χωρίς στάση πληρωμών και μόνο με την παραφιλολογία είχαμε εκροή 20 δισεκατομμυρίων από τις καταθέσεις, μπορούμε να φανταστούμε τι θα γινόταν αν λέγαμε ότι το κράτος δεν έχει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του;

Μύθος Νο 6: Μόνο οι εργαζόμενοι πληρώνουν την κρίση. Έχετε δει τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των εταιρών αυτοκινήτων, του ΕΒΕΑ, και άλλων σε εισαγωγικά παραγωγικών φορέων για την ενίσχυση της -πάλι εισαγωγικά- επιχειρηματικότητας; Μακροπρόθεσμα, αυτό που ευφημίζεται ως ελληνική επιχειρηματικότητα, θα πληγεί περισσότερο ακόμη και από τους εργαζόμενους, επειδή στο μεγάλο της κομμάτι είναι αεριτζίδικη. η λογική κάνω ένα γραφείο, πιάνω φιλίες με τον υπουργό ή τον διοικητή ενός δημόσιο οργανισμού και κάνω δουλειά με το κράτος στα χρόνια της επιτήρησης έχει τελειώσει, διότι απλώς το κράτος δεν έχει τα λεφτά που είχε. Φυσικά δεν πρόκειται να κοπεί μαχαίρι ούτε η διαφθορά, ούτε η διαπλοκή (διαφθορά είχαμε και στην πιο άγια οικογένεια· ένας από τους 12 μαθητές του Ιησού ήταν διεφθαρμένος) αλλά όταν το κράτος δεν έχει λεφτά, δεν υπάρχει και η υλική βάση της διαφθοράς. Κι αυτό θα πλήξει την ελληνική -και πάλι εισαγωγικά- επιχειρηματικότητα. Δεν τρέφω αυταπάτες· εμείς οι δημοσιογράφοι που δουλεύουμε σε ένα κατ’ εξοχήν κρατικοδίαιτο και βαθιά διαπλεκόμενο με κάθε εξουσία κλάδο θα πληγούμε πολύ. Αλλά μέχρι πότε οι Έλληνες πολίτες θα συντηρούν επτά κρατικά κανάλια, δέκα ιδιωτικά πανελλαδικά και τρία τέσσερα ανά πόλη επαρχιακά;

Μύθος Νο 7: Αναδιάρθρωση του χρέους. Μεταξύ μας αυτό είναι πολύ πιθανό να γίνει με την μορφή επιμήκυνσης, αλλά μπορεί και πρέπει να γίνει όταν αυτοί που μας δάνεισαν νιώσουν ασφαλείς ότι θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Δυστυχώς πέρα από τα κερδοσκοπικά παιγνίδια στις αγορές, που τροφοδοτούν φήμες, δημοσιεύματα κ.λπ. υπάρχουν πραγματικοί φόβοι απλών ανθρώπων ότι θα χάσουν τα λεφτά τους τοποθετώντας τα σε ελληνικά ομόλογα. Δεν είναι οι επονομαζόμενοι καρχαρίες της Wall Street που ανησυχούν. Αυτοί τοποθετούνται έτσι ώστε να ελαχιστοποιούν το ρίσκο τους. Αλλά σκεφθείτε: εσείς θα θέλατε να αγόραζε το ασφαλιστικό σας ταμείο ομόλογα Αργεντινής; Θα θέλατε να εξαρτάται αν θα πάρετε σύνταξη, από το πως θα πάει η οικονομία της Αργεντινής;

Το αίτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους, είναι ο παλιός ρομαντισμός της επανάστασης, αλλά τώρα με χρηματοπιστωτικά μέσα.

Αλλά ας υποθέσουμε ότι ήμασταν καθόλα έτοιμοι και στις 9 Μαϊου «τους την φέρναμε». Έβγαινε ο πρωθυπουργός, είτε από το Καστελόριζο, είτε από αλλού κι έλεγε «λεφτά δεν υπάρχουν. Στάση πληρωμών». Έκλειναν οι τράπεζες για να μην υπάρξει πανικός των καταθετών για να σηκώσουν τα λεφτά τους. Βάζαμε ισχυρές φρουρές στα σύνορα για να μην φύγουν τα χαρτονομίσματα σε βαλίτσες, ή όπως το κάναμε παλιότερα σε οδοντόκρεμες. Λέγαμε στους ξένους εμπόρους άι στο διάολο κι εσείς και τα προϊόντα σας (αυτοί σε μια χώρα υπό πτώχευση θα ζητούσαν ρευστό· δεν θα δεχόταν ούτε επιταγές, ούτε εγγυητικές, ούτε τίποτε) και λέγαμε ότι θα γίνουμε Αλβανία για μερικούς μήνες μέχρι μερικά χρόνια έως ότου περάσει η μπόρα.

Τι θα κάναμε μετά; Με τι λεφτά θα κινούσαμε στο ενδιάμεσο την ελληνική οικονομία και με ποια παραγωγική δομή θα αναπληρώναμε τις εισαγωγές; πως θα χρηματοδοτούσαν οι τράπεζες τους μικρομεσαίους, αφού θα υπήρχε ο εύλογος κίνδυνος τα λεφτά να φύγουν έξω αντί να γίνουν επενδύσεις ή θέσεις εργασίας;

Η παραδοχή μας περί χρεοκοπίας θα ήταν κάτι χειρότερο από την καρδιακή προσβολή του συστήματος, δηλαδή αυτού που ζούμε σήμερα. Θα ήταν καρδιακή ανακοπή. Θάνατος....

Μύθος Νο 8. Δεν υπάρχει ελπίδα. Ο μεγαλύτερος όλων των μύθων ο οποίος δυστυχώς εμποτίζει τον ψυχισμό νέων ανθρώπων, πολλοί από τους οποίους σκέφτονται να φύγουν στο εξωτερικό, κι αυτό αν πραγματοποιηθεί θα αποτελέσει πραγματική ζημία για την χώρα και την οικονομία. Υπάρχουν πολλά σενάρια καταστροφής τα οποία χρειάζονται μέρες για να αναλυθούν. Ένα βασικό σενάριο λέει πως ότι και να κάνουμε το δημόσιο χρέος θα πάει στο 148-150% του ΑΕΠ, οπότε η χρεοκοπία είναι αναπόφευκτη. Η αλήθεια είναι πως για τα δικά μας μεγέθη αυτό το χρέος είναι μεγάλο. Η αλήθεια επίσης είναι ότι για τα μεγέθη της παγκόσμιας οικονομίας, αυτό το χρέος είναι τρίχες. Ολόκληρο το σημερινό χρέος της Ελλάδας είναι το 1/3 του ελλείμματος των ΗΠΑ μόνο για φέτος.

Αν η παγκόσμια οικονομία ξεπεράσει τις φοβίες της, για το πουλόβερ της ευρωζώνης που θα ξηλωθεί με πρώτη την Ελλάδα και αν εμείς ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη των αγορών η ελληνική οικονομία θα αρχίσει πάλι να κινείται και ίσως με ταχύτερους ρυθμούς. Το στοίχημα λοιπόν σήμερα είναι να μην πάει η κρίση χαμένη, να αρχίσει να κινείται σε άλλη τροχιά πιο παραγωγική. Διότι ακόμη και αν γινόταν σήμερα ένα θαύμα σαν αυτό της ΟΝΕ και το κόστος δανεισμού μας ξανάπεφτε στα επίπεδα του Γερμανικού -δηλαδή αυτά τα διαβόητα spreads γινόταν μηδενικά- τι θα κάναμε; Θα ακολουθούσαμε το μοντέλο της ανάπτυξης δια της κατανάλωσης αποκλειστικά; θα αναπαραγάγαμε ένα μοντέλο, από το οποίο δεν ήμασταν ευχαριστημένοι ούτε καν πριν την κρίση;

Έχουμε καταλάβει τι ζημιά κάναμε όλα αυτά τα χρόνια στην νέα γενιά, όταν το μόνο που ελπίζουν οι 18ρηδες και το αποτυπώνουν στη συμπλήρωση των μηχανογραφικών, είναι σχολές που θα τους εξασφαλίσουν μια θέση στο δημόσιο τομέα; Και ποιον δημόσιο τομέα; Τον ελληνικό, που δεν είναι ούτε ο πιο δημιουργικός, ούτε ο πιο συναρπαστικός στον κόσμο. Δηλαδή φτιάξαμε ένα σύστημα που οι καλύτεροι της νέας γενιάς ονειρεύονται να δουλέψουν σε υποθηκοφυλακείο.

Η χώρα βρίσκεται σε μια δύσκολη καμπή. Έχει σωρεύσει παθογένειες παντού και τώρα για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια προσπαθεί να τις θεραπεύσει. Δεν είναι εύκολη υπόθεση· ο συντηρητισμός δεξιός και αριστερός είναι μια γλυκιά πρόταση, αλλά όπως αποδείχθηκε και στην περίπτωση της Ελλάδας καταστροφική. Πρέπει όμως να τα αλλάξουμε όλα. Από το δημόσιο και την εκπαίδευση, μέχρι τους όρους της επιχειρηματικότητας και προσανατολισμού των νέων. Ειδικά αυτούς τους τελευταίους δεν πρέπει να τους απογοητεύουμε με μύθους σαν τους παραπάνω. Τους κληροδοτούμε ένα χρέος τριακοσίων δισ. ευρώ, αλλά τουλάχιστον να τους αφήσουμε την ελπίδα. Και να είμαστε σίγουροι πως αν τους εξηγήσουμε τα προβλήματα σωστά, θα τα καταφέρουν μια χαρά. Θα μάς ξελασπώσουν...
Εισήγηση σε ημερίδα του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης 11.9.2010

Οίκτος για τον Τσόκλη (Ή η αισθητική της παρόλας)

Του Μάνου ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ* στην ΑΥΓΗ
Στο κάτω-κάτω είναι ένας απλοϊκός κι όχι εγγράμματος άνθρωπος, που το πολύ χρήμα διάβρωσε το όποιο ταλέντο του και η ακόμη περισσότερη δημοσιότητα παλάβωσε τους δείκτες του ναρκισσισμού και της ματαιοδοξίας του. Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο. Ιδιαίτερα μάλιστα για όσους ενδημούν στον καλλιτεχνικό χώρο, όπου η ανασφάλεια συνυπάρχει με την αμετροέπεια και η εγωπάθεια παίζει κρυφτό με την αυτοαπόρριψη. Γνωστά πράγματα από την εποχή του Νίτσε, πολύ ανθρώπινα... Και το χρήμα επίσης τρελαίνει τους ανθρώπους. Γνωστά πράγματα από την εποχή του Μαρξ.
Ο Τσόκλης ανήκει σε μια γενιά που τη σκλήρυνε η ανέχεια, τη γαλβάνισε η δυσκολία και τη μορφοποίησε η φιλοδοξία. Ο Κεσσανλής, ο Τάκις, ο Παύλος, ο Καράς, ο Κανιάρης, ο Θόδωρος, ο Δανιήλ, ο Κωνσταντίνος Ξενάκης, ο Μυταράς, ο Φασιανός, ο Κοντός, γεννημένοι όλοι γύρω στο 1930, έζησαν εξ απαλών ονύχων πολέμους και εμφύλιες δυστυχίες, γι' αυτό και ζήτησαν εκτός Ελλάδος την όποια καταξίωση. Επέστρεψαν οι περισσότεροι με τη Μεταπολίτευση και "δοξάστηκαν" κατά τις ημέρες της ΠΑΣΟΚικής ηγεμονίας, όπου σοσιαλισμός και ευμάρεια πήγαιναν χέρι-χέρι.
Το δράμα με τον Τσόκλη είναι πως ποτέ δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τον, ουσιαστικό, δάσκαλό του, τον σεμνό και ονειροπόλο Γιώργο Βακιρτζή. Έναν ζωγράφο που ανάλογός του στην ποίηση είναι, ασφαλώς, ο Τάσος Λειβαδίτης. Αντιθέτως, τον Τσόκλη τον παραβάλλω με τον Τίτο Πατρίκιο. Αμφότερους θεωρώ, υπερεκτιμημένους και υπερπροβεβλημένους. Ιδιαίτερα κατά την οκταετία Σημίτη, με τον λαϊκό καπιταλισμό να βασιλεύει στα βόρεια προάστια και τη νεότευκτη νομενκλατούρα του να χρειάζεται επειγόντως "έργα τέχνης" ως αντιστάθμισμα της επιθετικής της αγραμματοσύνης.
Ας μην κοροϊδευόμαστε: Δίπλα στις πισίνες και τις τζιπούρες φιγουράρει πάντα η υπογραφή ενός μετρ, αγορασμένη όσο-όσο. Από την εποχή που ο Τσόκλης έφτιαχνε γιγαντοαφίσες για το σινεμά στη Σταδίου ως βοηθός του Βακιρτζή άλλαξαν πάρα πολλά.
Ένας νέος κόσμος αναδύθηκε. Αρπακτικός, άπληστος, προκλητικός. Ένας κόσμος που ήθελε ν' αποκτήσει το καθετί χωρίς να ξέρει την αξία του οτιδήποτε. Εξάλλου, τότε, λεφτά υπήρχαν, που θά 'λεγε κι ο Γιωργάκης. Κάποιοι δημιουργοί, όπως ο Δανιήλ, ο Κοντός, ο Θόδωρος κ.ά. έζησαν λίγο ώς πολύ σε αξιοπρεπή ανέχεια. Οι άλλοι ξεσάλωσαν πουλώντας χρυσό το πολιτισμικό τους υπερπροϊόν χωρίς αποδείξεις ή λοιπές μικροαστικές γραφειοκρατίες. Κάποιος ευαίσθητος τεχνοκριτικός, σε συνεργασία με τον ΣΔΟΕ, θα μπορούσε να γράψει κάποτε την "εναλλακτική ιστορία της σύγχρονης ελληνικής τέχνης σε συσχετισμό με την αλματώδη άνοδο και πτώση του Χρηματιστηρίου"! Ή το "πώς οι συλλέκτες φτιάχνουν τους καλλιτέχνες που φτιάχνουν τα έργα, κι όχι το αντίστροφο"! Και πόσο κοστίζουν όλα αυτά.
Γι' αυτό σας λέω: Περισσότερο από τον Τσόκλη, που είναι ο βασιλιάς της αμετροεπούς κοτσάνας -κάποτε τα είχε βάλει... ερωτικά και με την Παναγία της Τήνου, έχοντας άσυλο στην "Ελευθεροτυπία" λόγω Φυντανίδη-, εγώ θυμώνω με όσους του δίνουν βήμα ή εκδίδουν βιβλία με τα... κείμενά του. Εφόσον ο δημοσιογράφος οφείλει ν' αντιδράσει ανάλογα όταν εκστομίσει την προκλητική του παπάρα ο συνεντευξιαζόμενος. Αλλιώς έχουμε απλώς αλληλολιβάνισμα. Αλλά πού δημοσιογράφος στην κρατικοδίαιτη ΕΡΤ και πού διάλογος στην ελληνική τηλοψία. Αυτά είναι για τους αφελείς σαν τον υπογράφοντα. Εξάλλου "δημοσιογράφος" πια δηλώνει και η κόρη Τσόκλη, νυν αριστίνδην βουλευτής ελέω Γιωργάκη, ο οποίος μόνο ανάμεσα σε απογόνους επωνύμων αισθάνεται άνετα. Τα "νέα τζάκια", που έλεγε κι ο μπαμπάς του.
Εγώ ήξερα τη Μάγια, πάντως, ως σχεδιάστρια ενδυμάτων, όχι επιτυχημένη. Η Αγία Παρασκευή, όμως, έκανε το θαύμα της και η κ. Τσόκλη βρήκε τον δρόμο της. Έχει, όμως, ποτέ κανείς προσέξει τι λέει αυτό το κορίτσι από την εκπομπή του; Πόσο αβρά υποτιμά τους εντόπιους και τις λαϊκές κουλτούρες που, υποτίθεται, παρουσιάζει;
Σαν τον Φερδινάρδο Κορτές με τους Αζτέκους -θυμάστε παλιότερα πώς μας ταξίδευε με τα ταξίδια της η Μαριάννα Κορομηλά, βαθιά γνώστρια και των τόπων και της ιστορίας τους; Τότε που το ραδιόφωνο και η τηλεόραση επιτελούσαν και παιδευτικό ρόλο αντί να σπεκουλάρουν τη γελοιότητα ή το σταριλίκι.
Επίσης, έχει κανείς υπεύθυνος μετρήσει, προτού κοστολογήσει το κάθε πανάκριβο επεισόδιο, πόσες ανακρίβειες ή ιστορικά λάθη έχει εκστομίσει η παρουσιάστριά του;
Συμπέρασμα: Ο λόγος για τους Τσόκληδες είναι το αδύνατό τους σημείο. Αντίθετα, στην εικόνα, και μάλιστα την εξωραϊσμένη αυτοπροσωπογραφία, δίνουν ρέστα. Ο Κώστας θα ήθελε να είναι Βακιρτζής, ή έστω ο Κουνέλλης, αλλά δεν είναι. Η Μάγια φαντασιώνεται τη Μαριάννα Κορομηλά, αλλά κανένα αλεπουδάκι δεν φτάνει τη σοφή μαμά - αλεπού, και πάει λέγοντας... "Πάει λέγοντας", κυριολεκτικά. Με φλυαρίες, πομπώδη φληναφήματα, χαριτωμενιές, εξυπνακισμούς, κ.λπ. Ό,τι δηλαδή ορίζει ένα άλλο είδος κρίσης, πνευματικής αυτή τη φορά. Τώρα, αν μερικές φεμινίστριες παίρνουν κάποιες εκπεμπόμενες παρόλες κατά λέξη, τόσο το χειρότερο γι' αυτές.
Στο λάιφ στάιλ το παν είναι η εικόνα. Ο λόγος επέχει θέση διακοσμητικού φόντου. Ένα είδος θεατρικής παντομίμας. Εξάλλου ζούμε σε εποχή εκπτώσεων (των θεωριών) και κρίσης (των θεωρητικολογούντων). Που θα πει πως κάθε ατάκα που λέγεται απλώς για να προκαλέσει, εξασφαλίζοντας στον ατακαδόρο τη διαφήμιση της ημέρας, έχει σταθερά ως άλλοθι το γνωστό ανέκδοτο με τον Λαγό και τον Τίγρη. Ξέρετε: "Καλά τρώμε, καλά πίνουμε, λέμε και καμιά...".
ΥΓ.: Για τα έργα του Τσόκλη όπως η "Κιβωτός" έχω γράψει πολλά κείμενα. Αυτό είναι το πρώτο και τελευταίο κείμενο που γράφω για τον Τσόκλη - άνθρωπο. Για την προβοκατόρικη αμετροέπεια του οποίου μπορεί να φταίω κι εγώ, επειδή στον ενθουσιασμό μου υπερτόνισα το έργο, εντυπωσιακό οπωσδήποτε στη θεατρικότητά του, και παρέβλεψα τον χαρακτήρα, τη στάση. Τώρα πια ξέρω, πολύ αργά όμως, πως καμιά αληθινά μεγάλη δημιουργία δεν μπορεί να προκύψει από μισαλλόδοξες πόζες ή επηρμένες συμπεριφορές.
Τι, όμως, είναι "μεγάλη δημιουργία"; Τίποτε περισσότερο από εκείνη που μας παρωθεί, που μας πείθει ν' αλλάξουμε τον κόσμο αλλάζοντας πρωτίστως και πρώτα απ' όλα τον εαυτό μας...
* Ο Μάνος Στεφανίδης είναι καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών

«Ασημαντη Αριστερα»;

Tου Παντελη Μπουκαλα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
«Ασήμαντη» χαρακτήρισε την Αριστερά ο κ. Αλέκος Αλαβάνος, ανακοινώνοντας την υποψηφιότητά του στην περιφέρεια Αττικής. Πρόσωπα και πράγματα γνωρίζει και δικαίωμα απόλυτο έχει να αποδίδει οποιουσδήποτε χαρακτηρισμούς. Αν έχει και δίκιο είναι προς συζήτηση, μια συζήτηση ωστόσο που, έτσι όπως επιβλήθηκαν οι προσωποποιημένες αντιπαλότητες, δεν φαίνεται να γίνεται με τους πολιτικότερους και ιδεολογικότερους των..
όρων στον μέχρι διαλύσεως κατακερματισμένο χώρο της Αριστεράς, που κάποτε αρκούσε να την ονομάσεις Ανανεωτική για να δώσεις το στίγμα της· τώρα πια πρέπει να προσδιορίσεις τον επικεφαλής (τον κ. Τσίπρα, τον κ. Αλαβάνο, τον κ. Κουβέλη) για να καταλάβει ο συνομιλητής σου σε ποια μερίδα, κόμμα ή μέτωπο αναφέρεσαι.
Είναι ένα ερώτημα άλλωστε πόσοι, ακόμα και ψηφοφόροι του, θυμούνται τον ακριβή τίτλο του αρχικού Συνασπισμού (της Αριστεράς και της Προόδου) και της μετεξέλιξής του (της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας) και πόσοι έχουν τη γνώση και την υπομονή να χαρτογραφήσουν λεπτομερώς τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και τις υποομάδες κάθε συνιστώσας. Από αμήχανη μελαγχολία μάλλον παρά από πρόθεση ειρωνική, κάμποσοι, μπροστά σε μια πολυδιάσπαση που εκτραχύνει τη γλώσσα, γεγονός που ματαιώνει εν τη γενέσει της οποιαδήποτε δοκιμή συνεννόησης, φέρνουν στο νου τους την εξαιρετική ταινία των Μόντι Πάιθονς «Ενας προφήτης μα τι προφήτης», όπου, σχεδόν αδιαφορώντας για τους Ρωμαίους, το Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης σφάζεται με το Απελευθερωτικό Μέτωπο της Παλαιστίνης, και τα δυο μαζί με το Μαχητικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, και βέβαια με το Σφόδρα Μαχητικό Απελευθερωτικό Μέτωπο.
Αν λοιπόν η ανανεωτική Αριστερά, στην οποία κάποια στιγμή προσχώρησε και κατόπιν ηγεμόνευσε ο κ. Αλαβάνος, κατάντησε «ασήμαντη», κάθε άλλο παρά ασήμαντο μπορεί να θεωρηθεί το μερίδιο ευθύνης των ηγετών της – όλων. Ωφέλιμη ως εκ τούτου (ή μάλλον κάτι σπουδαιότερο: άκρως αναγκαία) θα ήταν η αυτοκριτική – επίσης όλων. Αλλά όχι με τον απολιτικό και προσχηματικό τρόπο που συνηθίζεται στο ΚΚΕ, τον τελικό νικητή του ενδοαριστερού μικροεμφυλίου.

Enhanced by Zemanta

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...