Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Γερμανία: Συζητούν έξοδο χωρών από ευρώ και επιστροφή στο μάρκο!

'The Times' i 'Financial Times' destaquen en p...Image by agenciaacn via Flickrτου Νεκτάριου Β. Νώτη από το capital.gr

Με ερωτήματα, όπως «είναι εφικτή η έξοδος από το ευρώ;», «είναι η σμίκρυνση της Ευρωζώνης νομικά εφικτή;», «ποια είναι τα συν και τα πλην της επιστροφής στα εθνικά νομίσματα;», «συμφέρει ή όχι τη Γερμανία να επιστρέψει στο μάρκο;», οι γερμανικοί Financial Times και το περιοδικό Spiegel έκαναν εκτενείς αναφορές στα ενδεχόμενα διάσπασης της ζώνης του ευρώ και την επαναφορά του μάρκου στη νούμερο ένα οικονομία της Ευρώπης.

Οι FT Deutschland υποστηρίζουν ότι η ένταξη στο μηχανισμό στήριξης και της Ιρλανδίας και –πιθανότατα– και της Πορτογαλίας, δημιουργεί αμφιβολίες για το νόημα της Ευρωζώνης. Η εφημερίδα χαρακτηρίζει πολιτικά αδιανόητη την έξοδο μιας χώρας από την ΟΝΕ, καθώς η συνθήκη της Λισαβόνας προβλέπει μόνο καταγγελία της σύμβασης ένταξης από μια χώρα, αλλά όχι αποβολή αυτής από την Ένωση. Επικαλείται, μάλιστα, απόψεις πολιτικών αναλυτών, σύμφωνα με τις οποίες «δεν μπορεί να εμποδίσει κανείς ένα μέλος της Ε.Ε. να εγκαταλείψει το ευρώ. Η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα θα μπορούσε να γίνει σταδιακά. Αφού το κράτος που βγει, διακόψει την αποπληρωμή των δανειακών του υποχρεώσεων, θα μπορούσε στο εσωτερικό να πληρώνει στην ουσία τους εργαζόμενούς του –δημόσιους υπαλλήλους και επιχειρήσεις– με «φρέσκο» τυπωμένο χρήμα ή τα νέα ομόλογα, σε μορφή χρήματος. Αυτός ο τρόπος πληρωμών θα μπορούσε να επεκταθεί και στον ιδιωτικό τομέα. Κατ΄αυτό τον τρόπο θα είχε δημιουργηθεί de facto ένα παράλληλο νόμισμα, το οποίο θα διαπραγματευόταν υποτιμημένο. Αυτό το δρόμο ακολούθησε στην κρίση της Αργεντινής η επαρχία του Buenos Aires. Η τοπική κυβέρνηση εξέδωσε ομόλογα με την ονομασία Patacones, με τα οποία πλήρωσε τους δανειστές της. Γι΄ αυτό και ήταν αποδεκτά σαν μέσο πληρωμής στη συγκεκριμένη περιφέρεια».

Ο συντάκτης του άρθρου αναφέρεται συγκεκριμένα στην Ελλάδα, παραθέτοντας τα πλεονεκτήματα για τη χώρα (αύξηση ανταγωνιστικότητας μέσω υποτίμησης νομίσματος, που θα οδηγήσει σε πτώση των τιμών και αύξηση των εξαγωγών, χωρίς τις κοινωνικές εντάσεις, οι οποίες θα προκαλούνταν από τις περικοπές μισθών και συντάξεων).

Από την άλλη πλευρά, παραθέτει τα μειονεκτήματα μιας τέτοιας λύσης, κυρίως για τους δανειστές της χώρας μας, γιατί «θα έπρεπε να διαγράψουν ένα μέρος των απαιτήσεών τους. Αν μετατρέπονταν τα δάνεια από ευρώ σε δραχμές, το δανειακό βάρος θα ήταν μεγαλύτερο για την Ελλάδα. Εδώ γίνεται σαφές ότι για τράπεζες του εξωτερικού, που έχουν κρατικά ομόλογα υπερχρεωμένων χωρών της Ευρωζώνης, μια τέτοια έξοδος θα σήμαινε κατ΄ αρχήν απώλειες». Επίσης, αναλυτές υποστηρίζουν ότι η επιστροφή σε εθνικά νομίσματα θα έβλαπτε σοβαρά τις επιχειρήσεις με δανειακές υποχρεώσεις στο εξωτερικό, καθώς κάποιες εξ αυτών θα έπρεπε να αξιολογήσουν εκ νέου τις υποχρεώσεις τους και τα περιουσιακά τους στοιχεία, ενώ τα επιτόκια για νέα δάνεια θα αυξάνονταν σημαντικά, λόγω του συναλλαγματικού κινδύνου. «Αυτό, όμως, θα είχε μειονεκτήματα και για όσους θα συνέχιζαν να είναι στην Ευρωζώνη, γιατί οι επενδύσεις τους στην περιφέρεια θα έχαναν αξία».

Το περιοδικό Spiegel υποστηρίζει ότι ένταξη και της Ισπανίας στο μηχανισμό στήριξης θα σήμαινε το τέλος το ευρώ στη σημερινή του μορφή και παραθέτει δύο σενάρια:

Είτε τη δημιουργία του ευρώ του Βορρά και του ευρώ του Νότου, είτε την επιστροφή της Γερμανίας στο μάρκο και των άλλων χωρών στα εθνικά τους νομίσματα.

Αναφέρει, μάλιστα, ότι σχεδόν οι μισοί Γερμανοί επιθυμούν το παλιό τους νόμισμα και ότι φυλάνε περί τα 6,6 δισεκατομμύρια ευρώ σε μάρκα (13 δισ. μάρκα) κάτω από το στρώμα και σε σεντούκια !

Χαρακτηρίζει, πάντως, «καταστροφική» για τη Γερμανία την επιστροφή στο μάρκο, καθώς κοστίζει πολλά χρήματα η όλη διαδικασία, ενώ απαιτεί και χρόνο, ο οποίος δεν θα υπάρχει σε περίπτωση κατάρρευσης του ευρώ. Αναφέρει, επίσης, ότι οι γερμανικές εξαγωγές θα πλήττονταν σημαντικά, καθώς η ανατίμηση του γερμανικού νομίσματος θα ήταν μη ελεγχόμενη, λόγω της προτίμησης των επενδυτών σε αυτό. Η πτώση των εξαγωγών θα είχε αρνητικές συνέπειες και στην αγορά εργασίας. Εκτός αυτού, οι γερμανικές εταιρίες θα είχαν και άλλες δαπάνες δισεκατομμυρίων, γιατί «χωρίς το ευρώ θα έπρεπε να εξασφαλιστούν απέναντι στις συναλλαγματικές αυξομειώσεις. Επιπλέον, μια κατάρρευση του ευρώ ή επαναφορά στο μάρκο θα επέφερε χάος στις αγορές, γιατί όλες οι μεγάλες γερμανικές τράπεζες έχουν ομόλογα άλλων χωρών σε ευρώ. Χωρίς το κοινό νόμισμα, οι χώρες αυτές θα πλήρωναν τα χρέη τους σε δραχμές ή λίρα. Αυτό όμως θα ήταν σοβαρό πρόβλημα για τις τράπεζες, γιατί λόγω της ανατίμησης του μάρκου, θα είχαν μικρότερη αξία και η λίρα και η δραχμή. Έτσι, οι γερμανικές τράπεζες θα έπρεπε να διαγράψουν ένα μέρος των χρεών».

Ο συντάκτης του άρθρου υποστηρίζει ακόμα ότι η Ευρώπη θα έχανε σε επιρροή τόσο απέναντι στις ΗΠΑ, όσο και στην Κίνα και ότι το δολάριο θα γινόταν το αδιαφιλονίκητο νόμισμα για την παγκόσμια οικονομία.
Πηγή:www.capital.gr
Enhanced by Zemanta

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Η θανατική ποινή είναι φόνος;

Signature of Umberto Eco. Redrawn in SVG by Di...Image via WikipediaΤου Umberto Eco
" Οι κοινωνίες δεν πρέπει να σκοτώνουν τους πολίτες τους- ακόμη και τους δολοφόνους Τον περασμένο Σεπτέμβριο, στη Βιρτζίνια, η Τερέζα Λιούις εκτελέστηκε με θανατηφόρο ένεση. Ουδείς θα τιμωρηθεί για τη δολοφονία της, επειδή είχε καταδικαστεί νομίμως σε θάνατο. Είχε οργανώσει τη δολοφονία του συζύγου της και του θετού γιου της - κάτι που βεβαίως είναι αντίθετο με τον νόμο-, ενώ εκείνοι που τη σκότωσαν το έκαναν με την ευλογία των Αρχών.

Θα έπρεπε ίσως να επαναδιατυπώσουμε την Εκτη Εντολή ως εξής: «Ου φονεύσεις άνευ αδείας». Στο κάτω-κάτω, επί αιώνες λατρέψαμε τις σημαίες που έφεραν οι στρατιώτες, οι οποίοι στον πόλεμο είχαν την άδεια να σκοτώνουν, όπως ακριβώς και ο Τζέιμς Μποντ.

Και σήμερα ο ιρανός πρόεδρος Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ έχει, σύμφωνα με πληροφορίες, ανταποκριθεί στις εκκλήσεις από τη Δύση για επιείκεια υπέρ μιας γυναίκας που φέρεται να έχει διαπράξει μοιχεία και έχει καταδικαστεί σε θάνατο διά λιθοβολισμού. Η εκτέλεση της ποινής έχει ανασταλεί, αλλά οι ιρανοί αξιωματούχοι υποστηρίζουν ότι παραμένει σε ισχύ λέγοντας στην πραγματικότητα: Διαμαρτύρεστε επειδή θέλουμε να σκοτώσουμε νόμιμα μια ιρανή γυναίκα, όταν εσείς σκοτώνετε νόμιμα μια Αμερικανίδα;

Μια πρώτη αντίδραση στη λογική του Αχμαντινετζάντ είναι ότι η Αμερικανίδα σχεδίασε τη δολοφονία του συζύγου της, ενώ η Ιρανή, η Σακινέχ Μοχαμάντι Αστιάνι, ήταν απλώς άπιστη στον άνδρα της. Και η Αμερικανίδα πέθανε χωρίς να πονέσει, ενώ η Ιρανή κινδυνεύει να πεθάνει με έναν άγριο τρόπο. Μια απάντηση τέτοιου είδους υποδηλώνει δύο πράγματα: ότι ενώ μια άπιστη σύζυγος θα έπρεπε να τιμωρηθεί με ένα διαζύγιο χωρίς διατροφή, είναι αποδεκτό να τιμωρείς μια δολοφόνο με τη θανατική ποινή- εφόσον ο τρόπος της εκτέλεσης δεν είναι πολύ οδυνηρός.

Αν η κρίση μας δεν ήταν τόσο νεφελώδης, θα έπρεπε ίσως να δούμε το ευρύτερο επιχείρημα: ότι ακόμη και οι δολοφόνοι δεν πρέπει να καταδικάζονται σε θάνατο, ότι οι κοινωνίες δεν πρέπει να σκοτώνουν τους πολίτες τους- ακόμη και αν η διαδικασία είναι σχετικά ανώδυνη. Πώς θα μπορούσαν οι πολίτες των δημοκρατικών χωρών να απαντήσουν στον ηγέτη μιας μάλλον μη δημοκρατικής χώρας όταν μας ζητάει να μην επικρίνουμε τη θανατική ποινή στο Ιράν- δεδομένου ότι ορισμένες δυτικές χώρες διατηρούν τη θανατική ποινή;

Η κατάσταση είναι μάλλον άχαρη και θα ήθελα να μάθω αν εκείνοι οι Δυτικοί- στους οποίους περιλαμβάνεται η πρώτη κυρία της Γαλλίας Κάρλα Μπρούνι-Σαρκοζί- που διαμαρτύρονται για τη θανατική ποινή στο Ιράν έχουν διαμαρτυρηθεί και για την ίδια ποινή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Υποψιάζομαι ότι πολλοί δεν το έχουν κάνει. Οι Δυτικοί έχουν γίνει εντελώς αναίσθητοι μπροστά στον μεγάλο αριθμό νόμιμων εκτελέσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μας προξενεί ωστόσο φρίκη η ιδέα ότι μια γυναίκα μπορεί να πεθάνει με τόσο μαρτυρικό τρόπο στο Ιράν.

Δεν είμαι απαθής μπροστά σε αυτό: Οταν μου έστειλαν να υπογράψω μια έκκληση διαμαρτυρίας για τον λιθοβολισμό της Αστιάνι, την υπέγραψα αμέσως. Την ίδια στιγμή παρέβλεψα το γεγονός ότι η Τερέζα Λιούις από τη Βιρτζίνια θα οδηγούνταν σε εκτέλεση. Εμείς στη Δύση θα είχαμε άραγε διαμαρτυρηθεί το ίδιο αν η Αστιάνι είχε καταδικαστεί σε θάνατο με θανατηφόρο ένεση; Είμαστε αγανακτισμένοι με τον λιθοβολισμό ή με την εκτέλεση όσων παραβιάζουν την Εβδομη Εντολή- «Ου μοιχεύσεις»- και όχι την Εκτη; Δεν ξέρω, αλλά είναι γεγονός ότι οι ανθρώπινες αντιδράσεις είναι συχνά ενστικτώδεις και παράλογες.

Τον περασμένο Αύγουστο έπεσα επάνω σε έναν διαδικτυακό τόπο που περιέγραφε αρκετούς τρόπους για να μαγειρέψεις μια γάτα. Είτε επρόκειτο περί αστείου είτε για κάτι σοβαρό, οι υπερασπιστές των δικαιωμάτων των ζώων από όλον τον κόσμο ξεσηκώθηκαν. Λατρεύω τις γάτες. Είναι από τα λίγα πλάσματα που δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα αφεντικά τους- αντιθέτως εκμεταλλεύονται τα αφεντικά τους με ολύμπιο κυνισμό- και η αγάπη τους για το σπίτι σκιαγραφεί μια μορφή πατριωτισμού. Ετσι θα επαναστατούσα αν μου έφερναν ένα πιάτο με γάτα ψητή. Από την άλλη πλευρά, θεωρώ τα κουνέλια το ίδιο χαριτωμένα με τις γάτες, αλλά δεν έχω κανέναν ενδοιασμό να τα φάω. Σκανδαλίζομαι που βλέπω σκυλιά να τρέχουν ελεύθερα σε κινεζικά σπίτια και να παίζουν με τα παιδιά, όταν όλοι γνωρίζουν ότι θα φαγωθούν στο τέλος της χρονιάς. Αλλά τα γουρούνια- ζώα ιδιαιτέρως ευφυή, όπως μου λένε- κυκλοφορούν στις φάρμες της Δύσης και ελάχιστοι άνθρωποι ανησυχούν για το γεγονός ότι προορίζονται για ζαμπόν. Τι μας αναγκάζει να θεωρούμε ότι ορισμένα ζώα δεν είναι για φάγωμα όταν τους δίνουμε ανθρώπινη μορφή, ενώ βρίσκουμε άλλα αξιολάτρευτα δημιουργήματα- μοσχαράκια, για παράδειγμα ή αρνάκια- εύγευστα;

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε περίεργα πλάσματα, ικανοί να δώσουμε πολλή αγάπη αλλά και να επιδείξουμε τρομακτικό κυνισμό, έτοιμοι να προστατεύσουμε ένα χρυσόψαρο και να βράσουμε ζωντανό έναν αστακό, να συνθλίψουμε μια σαρανταποδαρούσα χωρίς τύψεις και να χαρακτηρίσουμε βάρβαρο τον φόνο μιας πεταλούδας. Ομοίως, υιοθετούμε διαφορετική στάση μπροστά σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις θανατικής ποινής- μας σκανδαλίζει η μία, ενώ κλείνουμε τα μάτια στην άλλη.

Μπαίνω καμιά φορά στον πειρασμό να συμφωνήσω με τον ρουμάνο συγγραφέα Εμίλ Μιχάι Σιοράν, ο οποίος υποστήριζε ότι η δημιουργία, από τη στιγμή που ξέφυγε από τα χέρια του Θεού, πρέπει να αφέθηκε στα χέρια ενός άλλου Δημιουργού: σε έναν αδέξιο μαστροχαλαστή, ίσως και λίγο μπεκρούλιακα, που έπιασε δουλειά έχοντας πολύ μπερδεμένες ιδέες στο μυαλό του.


Ο Ουμπέρτο Εκο είναι δοκιμιογράφος και συγγραφέας πολλών ευπώλητων βιβλίων, όπως «Το όνομα του Ρόδου», «Το εκκρεμές του Φουκώ», «Μπαουντολίνο» κτλ.
Αναδημοσίευση του άρθρου του από το Βήμα της 17/11/2010
Enhanced by Zemanta

Το πραγματικό μήνυμα των εκλογών

Tου Πασχου Μανδραβελη - «Καθημερινή»
Το πραγματικό μήνυμα αυτών των εκλογών, το κατέγραψε πριν από μερικές μέρες (16.11.2010) στο πρωτοσέλιδό της η «Καθημερινή» : «Εντολή ανανέωσης της πολιτικής». Οι πολίτες αψήφησαν τα υποδεκάμετρα με τα οποία μετρούν κάθε βράδυ στα τηλεπαράθυρα τις κομματικές επιρροές και αποφάσισαν να δοκιμάσουν νέα πρόσωπα εκτός των μικρών και μεγάλων μαντριών. Η ανανέωση της πολιτικής σκηνής, που επέβαλαν όσοι δεν ιδιωτεύουν, δείχνει ότι υπάρχει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που αντιδρά στη σήψη και ανοίγει παράθυρα για να μπει φρέσκος αέρας στην πολιτική. Θα έχει ευεργετικά αποτελέσματα στο μέλλον.
Φυσικά, και παρά τα ενθαρρυντικά αποτελέσματα των εκλογών, τα προβλήματα δεν τελείωσαν την Κυριακή. Τώρα αρχίζουν. Οι νέοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες πρέπει να σχεδιάσουν τα του οίκου τους από την αρχή. Μέχρι τώρα, η Τοπική Αυτοδιοίκηση έκρυβε όλες τις παθογένειες κάτω από το χαλί των χρημάτων που το κράτος δανειζόταν. Οι δήμαρχοι ξόδευαν αλόγιστα για φανφάρες και έργα βιτρίνας και στο τέλος, όταν δεν είχαν να πληρώσουν τα βασικά (καθαριότητα, κοινωνική προστασία κ.λπ.), ξεκινούσαν μια καμπάνια για το «ανάλγητο» κράτος που δεν δίνει τα της Αυτοδιοίκησης στην Αυτοδιοίκηση. Αυτό το επαναλαμβανόμενο παραμυθάκι τέλειωσε, διότι τέλειωσαν τα λεφτά από τις αγορές και αναγκαστικά όλοι πρέπει να συμμαζευτούν. Ακόμη και οι ανοιχτοχέρηδες της Αυτοδιοίκησης. (Σ.Σ.: είναι ενθαρρυντικό το γεγονός ότι αυτές οι εκλογές πρέπει να ήταν οι πιο φθηνές των τελευταίων τριάντα χρόνων. Ελειψε η πολλή χαρτούρα, τα φανταχτερά εκλογικά κέντρα, τα σόου και τα πανηγύρια)
Το βασικότερο, όμως, πρόβλημα είναι ότι οι νέοι «άρχοντες» πρέπει να στήσουν τους οργανισμούς Τ.Α. από την αρχή. Δεν παραλαμβάνουν μόνο μεγάλα ελλείμματα, παραλαμβάνουν και την ανοργανωσιά του ευρύτερου δημόσιου τομέα με πλεονάζον δυναμικό, άχρηστες δομές και υποδομές. Πρέπει να φτιάξουν διπλογραφικά συστήματα για να ελέγχονται τα έσοδα και οι δαπάνες, μηχανογράφηση που θα εξοικονομεί ανθρωποώρες, συστήματα διοίκησης των άπειρων δημοτικών επιχειρήσεων κ.λπ. Θα πρέπει να κλείσουν Οργανισμούς που εξυπηρετούσαν μόνο τις δημόσιες σχέσεις των προκατόχων τους και να ρίξουν το βάρος σε άλλες υπηρεσίες που χρειάζονται στον πολίτη. Αυτό σημαίνει ανακάτεμα του τέλματος και αντίδραση των μικρών και μεγάλων κατεστημένων.
Το έργο τους δυσκολεύει για έναν ακόμη λόγο. Η μεγάλη τομή στην αυτοδιοίκηση και στο κράτος, που ονομάζεται «Καλλικράτης», είναι ένα νέο πράγμα που αναγκαστικά θα έχει τα προβλήματα έναρξης. Είναι φυσιολογικό· κάθε αλλαγή κουβαλά τις δυσλειτουργίες της. Θα υπάρχουν, πέρα από απρόθυμους μεταταγέντες υπαλλήλους, αλληλοκαλυπτόμενες αρμοδιότητες, αδιευκρίνιστες πτυχές του θεσμικού πλαισίου κ.λπ. Ολα αυτά θα έπρεπε να συζητηθούν κυρίως στην προεκλογική εκστρατεία, έτσι ώστε και διάφορα πράγματα να διευκρινιστούν, αλλά και οι πολίτες να είναι ενημερωμένοι για όσα πρέπει να επιτευχθούν. Δυστυχώς, με ευθύνη των πολιτικών αλλά και των ΜΜΕ, η συζήτηση έμεινε στο Μνημόνιο. Το πρώτο και πολλές φορές το μόνο που ερωτούνταν οι αυτοδιοικητικοί είναι «εσείς τι άποψη έχετε για το Μνημόνιο;». Είναι ένα επιπλέον έλλειμμα που αναγκαστικά θα φορτωθούν οι νέοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες.

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Financial Times: Οργή για τη στάση της Γερμανίας

 George A. Papandreou - World Economic Forum An... Η οργή των Ευρωπαίων για τη στάση της Γερμανίας ξεχειλίζει, αναφέρει σε σημερινό δημοσίευμά της η εφημερίδα Financial Times.

«Όταν ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας κ. Γιώργος Παπανδρέου εξέφρασε αυτή την εβδομάδα την απογοήτευσή του για το ότι η Γερμανία ωθεί την Ευρωζώνη στο χείλος μία νέας κρίσης χρέους, είπε δημόσια αυτό που άλλοι ανώτατοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι και διπλωμάτες έλεγαν σε κατ' ιδία συζητήσεις εδώ και εβδομάδες», υπογραμμίζει η εφημερίδα.

Η κίνηση της Γερμανίδας καγκελαρίου 'Αγγελα Μέρκελ να προωθήσει, με αλλαγή της Συνθήκης της ΕΕ, έναν νέο Μηχανισμό Αντιμετώπισης Κρίσεων στην Ευρωζώνη - που θα επιβάλλει στους ιδιώτες επενδυτές να φέρουν το μεγαλύτερο κόστος μελλοντικών προγραμμάτων διάσωσης χωρών με δημοσιονομικά προβλήματα - έγινε δεκτή με δυσφορία στην περασμένη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ.

AΝΑΛΥΤΙΚΑ ΕΔΩ

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Φασίστας γίνεσαι, δεν γεννιέσαι...

Violent confrontation between anarchists and C...Image via Wikipedia
Του Θέμη Δημητρακόπουλου*

Η -απρόσμενη(;)- εκλογική καταγραφή της φασιστικής, νεοναζιστικής ακροδεξιάς στις δημοτικές εκλογές της Κυριακής 7 Νοεμβρίου με ένα άκρως ανησυχητικό 5,3% και την εκλογή του γνωστού νεοναζί Ν. Μιχαλολιάκου στο Δημοτικό Συμβούλιο του πρώτου δήμου της χώρας, με διψήφια μάλιστα ποσοστά στο προβληματικό, από κάθε άποψη, κέντρο της Αθήνας, δεν χτυπάει απλώς το καμπανάκι: σημαίνει συναγερμό για μια ανίκανη, αδιάφορη και ουσιαστικά ηττημένη κρατική μηχανή, ανάβει κόκκινο φως για μια παραδομένη, αμήχανη, αφυδατωμένη από κάθε αλληλεγγύη και συνοχή κοινωνία - μια κοινωνία δίχως πρόσωπο και δίχως πολιτικό, και συνεπώς ανθρώπινο, έρμα.
Οι 10.000 και πλέον μαύρες ψήφοι ενός «κόμματος» που κινείται στις ακρότατες παρυφές της δημοκρατικής νομιμότητας (κατά τη γνώμη μου εγείρεται σοβαρό το συνταγματικό και πολιτικό ερώτημα: η Χρυσή Αυγή να τεθεί επιτέλους εκτός νόμου), ενός «κόμματος» που εκμεταλλεύεται μια πολύ δύσκολη, πρωτόφαντη και στενάχωρη κατάσταση στις γειτονιές του κέντρου όπου, με την ανοχή και την αδιαφορία των όποιων αρμόδιων, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, στοιβάζονται σε συνθήκες γκέτο άλλων εποχών χιλιάδες εξαθλιωμένοι, καταδιωγμένοι, πάμφτωχοι και ανέστιοι μετανάστες -η λέξη «λαθρομετανάστες» δεν υπάρχει στο προσωπικό μου λεξιλόγιο, έτσι κι αλλιώς πρόκειται για λαθρεπιβάτες της ίδιας τους της ζωής, για δραπέτες ενός δυσβάσταχτου, αβίωτου παρελθόντος, για επαίτες ενός αβέβαιου και τις περισσότερες φορές προδιαγεγραμμένου μέλλοντος- αυτά τα 10.000 καρφιά που μπήχτηκαν στο σμπαραλιασμένο σώμα της ήδη ανάπηρης Δημοκρατίας μας, φανερώνουν αυτό που όλοι φοβόμασταν να κατονομάσουμε, αν και το βλέπαμε (και από ιστορική εμπειρία) να έρχεται: το αβγό του φιδιού έχει κιόλας εκκολαφθεί.
Αυτοί που κραύγαζαν, χρόνια τώρα, -και με την ανοχή πολλών θεσμικών, κοσμικών τε και εκκλησιαστικών- Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι (το μότο των Χρυσαυγιτών και των ποικιλώνυμων συνοδοιπόρων τους), βλέπουν τώρα την ψυχοπαθολογική εξαλλοσύνη τους να αποδίδει τους πρώτους καρπούς. Το κήρυγμα μίσους και μισαλλοδοξίας, το παραλήρημα άκριτης εθνικοφροσύνης, η μονοπώληση ενός αρρωστημένου, κομπλεξικού πατριωτισμού στη γραμμή του αλήστου μνήμης γελοίου χουντικού προτάγματος (Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών) βρίσκει ακροατήριο - και το χειρότερο, το βρίσκει σε νέους ανθρώπους, της γενιάς των (μείον) 700 ευρώ, με το φάσμα της ανεργίας και της έλλειψης κάθε κοινωνικής αλληλεγγύης να κρέμεται δαμόκλειος σπάθη πάνω από το παρόν και το μέλλον τους. Ουσιαστικά απολίτικοι και αποξενωμένοι, αυτοί οι νέοι δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε γιατί βρίσκουν εύκολο καταφύγιο στην αγκαλιά μιας νεοναζιστικής οργάνωσης που, αν μη τι άλλο, τους προσφέρει την αναγνώριση και τη συνοχή, την ψευδαίσθηση μιας θαλπωρής και μιας «οικογένειας» που ολοφάνερα στερούνται «εκεί έξω» (ακούγεται ίσως αιρετικό, όμως όλοι μας τελικά έχουμε ανάγκη από ανθρώπινη ζεστασιά, αναγνώριση -ακόμη, ακόμη και τρυφερότητα- και στην πολιτική μας ένταξη και δράση). Μόνο που αυτή η αγκαλιά, αυτό το διαστροφικό, υποκατάστατο μητρικό στήθος που θηλάζουν όλα αυτά τα απολωλότα μαύρα πρόβατα μιας κοινωνίας-κακιάς μητριάς, στάζει χολή και μίσος. Μίσος που πρέπει να εκτονωθεί και που οδηγεί αναπόφευκτα στη βία - κι ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα.
Το πολιτικό σύστημα στέκει μάλλον αμήχανο απέναντι σε μια κατάσταση που δεν ξέρει από πού και πώς να τη μαζέψει. Ιδιαίτερα από την αριστερά, θα περίμενε κανείς μια πιο υπεύθυνη, μελετημένη, δυναμική και δημιουργική παρέμβαση, πέρα από τις συμβολικές παρουσίες των επικεφαλής κάποιων αριστερών δημοτικών και περιφερειακών παρατάξεων στην πολύπαθη πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα. Τα όσα διαδραματίστηκαν εκεί, λίγο-πολύ αναμενόμενα και ασυζητητί καταδικαστέα, με τα γιαουρτώματα και τους πετροβολισμούς, μπορεί να φαντάζουν κωμικοτραγικά από μια σκοπιά, όμως φοβάμαι ότι αποτελούν προανάκρουσμα, το πρελούδιο μιας επερχόμενης «Όπερας του κακού», με πολλές πράξεις, άγνωστη διάρκεια και αβέβαιο φινάλε. Τι θα κάνει άραγε ο μαέστρος - και ο μαέστρος εν προκειμένω είναι η κοινωνία των πολιτών, όλοι εμείς δηλαδή;
Ας απαντήσει ο καθένας και η καθεμιά μας, με ειλικρίνεια και αυτοκριτική διάθεση. Ας μπει στη θέση και των μεταναστών, και των κατοίκων -η ικανότητα της «εμπάθειας» που ολοένα πιο πολύ μας λείπει- ας πασχίσει να μπει στο πετσί ακόμη κι αυτών των νέων με τα μαύρα ρούχα και τα σιδερικά στα χέρια, που νομίζουν ότι ανήκουν στην υπέρτατη φυλή του σύμπαντος (για να θυμηθούμε και την ομάδα Έψιλον, αυτούς τους εξωγήινους προγόνους των σημερινών υπερήφανων Ελληναράδων, για τους οποίους πλασάριζε, τηλεοπτικά, βιβλία γνωστός μας life-style βουλευτής...). Κι ας προσπαθήσουμε να πλησιάσουμε με περισσότερη ευαισθησία και λιγότερη επιθετικότητα τους περίοικους των «επικίνδυνων» περιοχών, ανθρώπους που μες στη δίνη μιας μίζερης, ακόμη κι εφιαλτικής καθημερινότητας, είναι πιθανόν να έδωσαν ψήφο αγανάκτησης και απόγνωσης εκεί όπου δεν έπρεπε ούτε καν να το σκέφτονταν: στη Χρυσή Αυγή, ένα «πολιτικό» και όχι μόνο μόρφωμα, που δεν μπορεί να δώσει λύσεις και διεξόδους ούτε στα δικά του, προβληματικά παιδιά...
Ποιος να το 'λεγε ότι μετά από 2.500 χρόνια από τον Χρυσό Αιώνα του Περικλή, η δύσμοιρη Αθήνα θα κινδύνευε να βιώσει τον Αιώνα του ζόφου της Χρυσής Αυγής...
Ας βάλουμε πλάτη, και νου και καρδιά, όλοι οι δημοκράτες, όλοι οι αριστεροί, για να μην συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο.

* Ο Θέμης Δημητρακόπουλος είναι μέλος της Πανελλαδικής Πολιτικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΓΗ
Enhanced by Zemanta

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Μην αγνοείτε τον Πάγκαλο!

Theodoros Pangalos, Vice-president of the gove...Image via Wikipedia
Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Ο Θόδωρος Πάγκαλος είναι, κατά γενική ομολογία, εκρηκτικός. Πολύ περισσότερο ακόμη κι από τον εκρηκτικό μηχανισμό που κάποιοι είχαν την ιδέα να «ταχυδρομήσουν» από την Ελλάδα στον...Σαρκοζί, στα Ηλύσια Πεδία – και μάλιστα με υποτιθέμενο αποστολέα έναν... «Έλληνα πολιτικό πρώτης γραμμής» (!), όπως μας πληροφορεί το αστυνομικό ρεπορτάζ.
Για τους φίλους του είναι απλώς απρόβλεπτος, αστάθμητος και άλλα τέτοια σεμνά και συμμαζεμένα, αλλά για τους αντιπάλους του κυνικός, προκλητικός κ.λπ. Όποια κι αν είναι η αλήθεια, όμως, ένα είναι σίγουρο: τον Πάγκαλο δεν μπορείς να μην τον πάρεις στα σοβαρά.
Δεν έχει υπάρξει τυχαία στέλεχος και υπουργός πρώτης γραμμής επί Α. ΠαπανδρέουΚ. Σημίτη και Γ. Παπανδρέου. Ούτε είναι τυχαίο το ότι τον συναντάμε στα πολύ δύσκολα – σ’ αυτά που ίσως κανείς άλλοςδεν θα αναλάμβανε. Κι αν κάποιος εξαιρέσει τη σχέση μίσους και πάθους που έχει αναπτύξει με τηνΑριστερά, η οποία δεν είναι της παρούσης και έχει έντονα προσωπικά στοιχεία, δύσκολα θα βρεις στον Πάγκαλο κουβέντες που δεν είναι πολιτικές. Ακόμη κι όταν αντιφάσκει, ακόμη κι όταν υποχρεώνεται εκ των πραγμάτων να «ανασκευάσει».
Ο ρόλος του είναι αυτός του αλεξικέραυνου: μαζεύει πάνω του όλη τη δυσαρέσκεια απαλλάσσοντας – στον βαθμό που αυτό είναι εφικτό – από το βάρος της ευθύνης τον επί της ουσίας κυβερνήτη.
Κυρίως κατά τη θητεία του στην κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, ο Πάγκαλος έχει χρεωθεί, με ιδιαιτέρωςθορυβώδη τρόπο, τις πιο δυσάρεστες ατάκες. Ύστερα από το διάσημο πλέον «μαζί τα φάγαμε», μεγάλος κουρνιαχτός ξεσηκώθηκε, πολλά ειπώθηκαν, ξεχείλισε η οργή, αλλά λίγοι είχαν τη διαύγεια να διακρίνουν στον λόγο του το «ιδεολογικό» επιχείρημα που θα «δικαιολογούσε» το... ξεφόρτωμα του Δημοσίου – με τον έναν ή τον άλλον τρόπο – από καμιά τρακοσαριά χιλιάδες ανθρώπους.
Κι όμως, δεν ήταν παρά η συνέχεια της θέσης του ότι, καταργούμενης μιας θέσης στο κράτος, καταργείται και ο υπάλληλος που την καλύπτει. Ποιος άλλος κυβερνητικός θα τολμούσε να «ιδεολογικοποιήσει» την απόλυση δεκάδων χιλιάδων υπαλλήλων, στην οποία τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου δεν τολμούν ούτε ν’ αναφερθούν; Ίσως κανείς.
Την Κυριακή ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ρωτήθηκε από Το Βήμα: «Διεθνώς αρχίζει να συζητείται ηαναδιάρθρωση του χρέους, κάτι που η κυβέρνηση σπεύδει να διαψεύσει. Μήπως τελικά βρισκόμαστε κοντά στο σημείο αυτό;».
Και απάντησε: «Προτού φτάσουμε στην αναδιάρθρωση του χρέους πρέπει να τελειώσουμε με το έλλειμμα, κ. Κωβαίε. Αλλά η δαιμονοποίηση της αναδιάρθρωσης, που βλέπω σε ορισμένα γραπτά και σε λόγους πολιτικών, είναι παράταιρη. Τα χρέη υπάρχουν για να αναδιαρθρώνονται. Μπορεί να το επιδιώξουμε ή να μας προταθεί και να μη μας συμφέρει να το αποτρέψουμε».

«Σχιζοφρένεια» και... «λοβοτομή»
Την ίδια μέρα σε συνέντευξή του στη Real News ο πρωθυπουργός – καθώς ο ίδιος προτιμά να περιγράφει την αναδιάρθρωση με περισσότερο «λάιτ» και σαφώς πιο «επικοινωνιακές» εκφράσεις, όπως είναι η «επιμήκυνση» – χρέωνε ακόμη μια φορά τα σενάρια περί αναδιάρθρωσης σε όσους επενδύουν στη χρεοκοπία της χώρας, σ’ αυτούς δηλαδή που θέλουν να αποτύχει η επιχείρηση... «διάσωσης», την οποία υποτίθεται πως έχει αναλάβει η κυβέρνησή του.
Βγήκαν και οι της Ν.Δ. στα κεραμίδια ζητώντας την αποπομπή του Πάγκαλου. Ο ίδιος ο Σαμαράς στη συνέντευξή του χθες βράδυ στον Πρετεντέρη (Mega) δικαιολόγησε το αίτημά του αυτό λέγοντας ότι υπάρχει «πελώριο πολιτικό ζήτημα, το οποίο φωτογραφίζει ένα κυβερνητικό χάος, για να μη σας πω ότι φωτογραφίζει μία κυβερνητική σχιζοφρένεια, πολιτική σχιζοφρένεια».
Από την πλευρά του ο Πάγκαλος, επίσης χθες, επιχειρώντας σε αγαστή σύμπνοια με τον Πεταλωτή, να βαφτίσει τη σαφέστατα διατυπωμένη άποψή του... «θεωρητική συζήτηση», χωρίς να ανασκευάσει επί της ουσίας όσα είχε πει στο «Βήμα», δήλωσε:
«Η Ν.Δ. έχει φαντασιώσεις και διαθέτει εκπληκτικές ικανότητες διαστροφής όλων όσων περιλαμβάνονται στο δημόσιο διάλογο. Αφού κατέστρεψε ως κυβέρνηση την οικονομία, προσπαθεί τώρα με τις συκοφαντίες, τις αφελείς διαβολές και το κουτσομπολιό να λοβοτομήσει το πολιτικό και επιστημονικό προσωπικό της χώρας».
Φαίνεται όμως ότι η... λοβοτομή είναι της μόδας. Αλλιώς δεν εξηγείται το ότι τα διεθνή ΜΜΕ χρεώνουν την άνοδο των σπρεντ και την αύξηση της πιθανότητας για αναδιάρθρωση του χρέους (χρεοκοπία ελεγχόμενη από τους πιστωτές) στη ρητορική ή «μπλόφα» ή «εκβιασμό» Παπανδρέου για πρόωρες εκλογές...
Ας μην ξεφεύγουμε όμως: Με τούτα και μ’ εκείνα, η όλη συζήτηση, εκεί που περιστρεφόταν γενικώς και αορίστως, με αρκετή δόση υποκρισίας και ασχετοσύνης, γύρω από το Μνημόνιο, τοποθετείται, έστω και λίγες μέρες πριν από τις εκλογές της Αυτοδιοίκησης, στη ρεαλιστική της βάση.
Αφού πρώτα προσδιορίστηκε, έστω με έναν κάπως ασαφή τρόπο, ότι το βασικό πρόβλημα δεν είναι τα ελλείμματα – για τα οποία κόπτεται ο Παπακωνσταντίνου – αλλά το χρέος, τώρα φτάνουμε στην ουσία.
Κι αυτή η «ουσία» είναι ότι το χρέος αποτελεί τον πυρήνα του σημερινού ελληνικού προβλήματος, όπως πολλές φορές από την αρχή αυτής της ιστορίας έχουμε επιμείνει. Μόνο που στη συζήτηση αυτή φτάσαμε λίγο... αργά. Και μάλλον, ακόμη μια φορά, με λάθος όρους.

Πολιτικές και μιντιακές παρενέργειες
Σε κάθε περίπτωση όλα δείχνουν ότι το πολιτικό κλίμα θα βαρύνει και η λέξη «χρεοκοπία» τείνει ήδη να μετατραπεί σε καθημερινή αιτία αντιπαράθεσης και αναπόσπαστο στοιχείο του πολιτικού ρεπορτάζ, το οποίο πλέον αλλάζει «ατζέντα».
Υπ’ αυτήν την έννοια καλό θα είναι να πάρουμε τοις μετρητοίς τον Πάγκαλο. Όπως και το ότι η Ν.Δ., αφούεξάντλησε τη ρητορική στο πολιτικά «άγονο» και επικίνδυνο γι’ αυτήν έδαφος του Μνημονίου, τώρα μετατοπίζει το επίκεντρο της αντιπολιτευτικής της τακτικής στην ενδεχομένως αποδοτικότερη (αν και όχι λιγότερο επικίνδυνη γι’ αυτήν) άρνηση της ελεγχόμενης χρεοκοπίας – μια μετατόπιση που φαίνεται ότι θα έχει μόνιμο χαρακτήρα, υπό το φως των εξελίξεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και της επίμονης γαλλογερμανικής επιδίωξης να χρεοκοπούν ελεγχόμενα, προς όφελος των πιστωτών και του τραπεζικού συστήματος, οι «προβληματικές» χώρες.
Ας μην ξεχνάμε, τέλος, ότι γύρω από την απειλή και το ενδεχόμενο της όποιας μορφής χρεοκοπίας έχει από καιρό αρχίσει να στήνεται ένας τρελός χορός μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, όχι μόνο διεθνών, αλλά και εγχώριων.
Η συνεχής αλλαγή των δεδομένων στη σύγκρουση μεταξύ των μερών της ήδη... αυτοκαταργημένης τρόικας φαίνεται ότι ήδη τροφοδοτεί ανάλογες – συχνά τεκτονικές – αλλαγές στις τοποθετήσεις μεγάλων επιχειρηματικών και εκδοτικών συμφερόντων. Σχεδιασμοί μηνών φαίνεται να συναντούν αξιοσημείωταεμπόδια ή και να αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο ανατροπής, με συνέπεια ίσως να δούμε το επόμενο διάστημα σοβαρές επανατοποθετήσεις μιντιακών στρατοπέδων.
ΥΓ.: Με δεδομένο ότι οι παγκάλειες ρήσεις δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να περνούν απαρατήρητες, εύλογη απορία δημιουργεί η αναφορά του αντιπροέδρου της κυβέρνησης στην πολυθρύλητη«αποσταθεροποίηση», την οποία ο πρωθυπουργός επισείει ως απειλή στο πλαίσιο του εκλογικού εκβιασμού του. Ας δούμε τον διάλογο με τον δημοσιογράφο του «Βήματος»:
- Ποιοι είναι οι παράγοντες αποσταθεροποίησης για τους οποίους μίλησε ο πρωθυπουργός;
«Είναι η όσμωση ενός λόγου ο οποίος αμφισβητεί την κρατική υπόσταση και όχι απλώς την πολιτική της κυβέρνησης και η συντονισμένη χρησιμοποίηση μικρών αλλά πολύ αποτελεσματικών ομάδων, οι οποίες θα διαδηλώνουν ή θα παρεμβαίνουν στη δημόσια ζωή κατά τρόπο που να εξυπηρετεί τη δική τους τάση για επίδειξη».
- Από πού προέρχονται αυτές οι ομάδες;
«Από οπουδήποτε».
Λίγο... «παράξενη» απάντηση. Κύριε αντιπρόεδρε, μας μπερδέψατε λιγάκι...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...