Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Ομιλία του Φώτη Κουβέλη στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜ.ΑΡ

Προχωράμε με αισιοδοξία στην εκλογική μάχη. Με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας, τις κρίσιμες αυτές 22 μέρες που απομένουν. Κυρίως με... εμπιστοσύνη στην κρίση του ελληνικού λαού που είχε τη δυνατότητα από τις 6 Μαΐου να αξιολογήσει συμπεριφορές, να μετρήσει τη συνέπεια λόγων και έργων, την αξιοπιστία κάθε πολιτικής δύναμης.

Είδε και έμαθε πολλά ο λαός μας αυτές τις πυκνές σε εξελίξεις ημέρες. Είδε τα δυο βασικά συνθήματα με τα οποία έφτασαν στις κάλπες ΠΑΣΟΚ και ΝΔ από την μια και ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, να καταρρέουν μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα. Η πιστή, μέχρι κεραίας, εφαρμογή του μνημονίου οδήγησε σε συρρίκνωση τη ΝΔ και σε συντριβή το ΠΑΣΟΚ, τους υπαίτιους και ένοχους της κατάστασης της χώρας. Η μονομερής καταγγελία του μνημονίου και η προσδοκία επαναφοράς των πραγμάτων στην προηγούμενη κατάσταση οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ σε εκλογική επιτυχία αλλά τώρα – όπως συμβαίνει πάντα με τα ψεύτικα λόγια – οδηγεί την ηγεσία του από την μια αντίφαση στην άλλη και από την μια υπαναχώρηση στην άλλη.

Ουσιαστικά όλη η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τους ρεαλιστικούς στόχους που θέσαμε προεκλογικά και το δίπολο που με συνέπεια υποστηρίξαμε: δηλαδή παραμονή της χώρας στο ευρώ και σταδιακή απαγκίστρωση από τις δυσμενείς επιπτώσεις του μνημονίου. Θυμίζουμε στους Έλληνες πολίτες ότι τότε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μας έλεγαν ότι αυτά τα πράγματα – δηλαδή η σταδιακή αποδέσμευση – δεν γίνονται ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρούσε την θέση μας μειωμένης ριζοσπαστικότητας. Τώρα όλοι έρχονται στα λόγια μας. Και οι πολίτες μας εμπιστεύονται, όλο και περισσότερο, γιατί εμείς ούτε τους οδηγήσαμε σε παθητική στάση ούτε τους καλλιεργήσαμε ψευδαισθήσεις. Τους είπαμε την αλήθεια .

Το δεύτερο ζήτημα - που απασχόλησε τους πολίτες και με ακόμα πιο εκρηκτικό τρόπο θα είναι στο τραπέζι μετά τις 17 Ιουνίου - είναι αν η χώρα θα έχει κυβέρνηση. Και θέλω να το πω πολύ καθαρά : όση ευθύνη έχουν όσοι οδήγησαν την χώρα και την κοινωνία στα αδιέξοδα του μνημονίου και τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της φτώχειας, άλλη τόση έχουν πλέον και εκείνοι που αρνήθηκαν στην χώρα και τους εργαζόμενους το δικαίωμα να έχουν μια κυβέρνηση και την έριξαν στην περιπέτεια των επαναληπτικών εκλογών.

Και τα αποτελέσματα της παρατεινόμενης ακυβερνησίας συμπληρώνουν την μνημονιακή καταστροφή: άδεια ταμεία, ουσιαστικά στάση πληρωμών του δημοσίου, νέες περικοπές στις συντάξεις, μετενέργεια, πλήγμα στη διεθνή εικόνα της χώρας, ενίσχυση των σεναρίων για επιστροφή στη δραχμή. Κινδυνολογία αλλά και πραγματικοί κίνδυνοι συνυπάρχουν και ο πολίτης νοιώθει την πίεση των πραγμάτων στο πετσί του.

Θα το πω για μια ακόμα φορά : Εμείς κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας για να μην πάμε σε εκλογές και να έχει η χώρα κυβέρνηση η οποία θα ενσωμάτωνε το σύνθετο μήνυμα των εκλογών. Ουσιαστικά, χωρίς να έχουμε τυπικά το δικαίωμα, σηκώσαμε από κάτω τη διερευνητική εντολή και γύρω από την πρόταση μας για οικουμενική κυβέρνηση κινήθηκε όλη η συζήτηση.

Προηγουμένως, όταν η διερευνητική εντολή ήταν στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ δώσαμε τη στήριξή μας σε μια κυβέρνηση με ισχυρή την παρουσία της Αριστεράς, η οποία βεβαίως θα έπρεπε να έχει ευρεία λαϊκή και κοινοβουλευτική νομιμοποίηση. Αποδείχθηκε ότι το τελευταίο πράγμα που είχε στο μυαλό του ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η συγκρότηση κυβέρνησης, Από την πρώτη στιγμή είχε αποφασίσει να σύρει τη χώρα σε εκλογές και πάλι όχι για να κυβερνήσει, αλλά για να παραμείνει στην αντιπολίτευση.

Σε αυτό το σημείο θέλω να απευθυνθώ σε εκείνους τους πολίτες που ενώ επικροτούν την υπεύθυνη στάση της ΔΗΜ.ΑΡ, προχώρησαν ένα βήμα παραπάνω και μας ζήτησαν - μετά την άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε οποιαδήποτε λύση - να σηκώσουμε την εντολή και να σχηματίσουμε κυβέρνηση με όσους συμφωνούσαν στο δίπολο : παραμονή στο ευρώ και σταδιακή αποδέσμευση-απαγκίστρωση από το μνημόνιο.

Καταλαβαίνω την αγωνία τους για τον πολύτιμο χρόνο που χάνεται , για την ανάγκη να σχηματιστεί αμέσως κυβέρνηση και θέλω να τους πω ότι η άρνησή μας δεν οφείλεται σε ευθυνοφοβία. Κάθε άλλο. Οφείλεται στην εκτίμηση μας ότι αυτή η κυβέρνηση που εκ των πραγμάτων θα στηριζόταν στις δυνάμεις που ηττήθηκαν, λόγω της προσήλωσής τους στο μνημόνιο, δεν θα είχε ευρεία λαϊκή νομιμοποίηση, δεν θα μπορούσε να σταθεί, σύντομα θα κατέρρεε ενώ θα άφηνε παράλληλα χώρο για ανέξοδη και ανεύθυνη δημαγωγία.

Εμείς με το 6,11% κάναμε ό,τι μπορούσαμε – και περισσότερο από ό,τι μας επέτρεπε η δύναμή μας – για να έχει ο τόπος κυβέρνηση και μάλιστα με προοδευτικό πρόσημο, δεσμευμένη σε πρόγραμμα που να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του λαού όπως εκφράστηκαν από το εκλογικό αποτέλεσμα. Δικαιολογημένα μπορούμε να πούμε στους πολίτες: δώστε μας μεγαλύτερη δύναμη αυτή την φορά για να επιβάλουμε λύση. Εμείς έχουμε την θέληση – και το αποδείξαμε – να είμαστε ο ρυθμιστικός παράγοντας. Δώστε μας εντολή για λύση.

Προχωράμε, λοιπόν, σε εκλογές, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε το κομματικό του συμφέρον πάνω από όλα. Θέλω να επιστήσω την προσοχή σας στο σκηνικό που προσπαθούν διάφορες πολιτικές δυνάμεις να διαμορφώσουν και που ο λαός πρέπει να αποτρέψει. Πρόκειται για μια καρικατούρα δικομματισμού, για ένα επικίνδυνο λαϊκίστικο δίπολο που αποσκοπεί στην παγίδευση των πολιτών. Από την μια οι συσπειρωμένες δυνάμεις της «δεξιάς πολυκατοικίας» που ξαναμπαίνουν στα διαμερίσματα, όχι γιατί συμφωνούν μεταξύ τους αλλά για να διεκδικήσουν την πρώτη θέση, επισείοντας τον κίνδυνο μιας αριστεράς που κινείται σε αντιευρωπαϊκή τροχιά.

Η δεξιά θα κινηθεί με τις γνωστές νεοφιλελεύθερες συνταγές, με τις οποίες κινείται η δεξιά στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα να έχει οδηγηθεί η ΕΕ σε αδιέξοδα. Είναι η πολιτική που αρχίζει ακόμα και στην Γερμανία να ηττάται. Αλλά συνεχίζει να απειλεί και απαράδεκτα να παρεμβαίνει σε βάρος της χώρας, όπως συνέβη και χθες με την απαράδεκτη απειλή και εκβιαστική δήλωση του εκπροσώπου του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, Μάρτιν Κότχαους, ότι η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη αυτή τη στιγμή για εξωτερική χρηματοδότηση.

Και θα είναι παράδοξο να επικρατήσει αυτή την στιγμή – έστω και προσωρινά – στη χώρα μας, που τόσο υπέφερε από τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής, που εφάρμοσαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Είναι μια αμετανόητη δεξιά του χτες, χωρίς πρόγραμμα και όραμα για την Ελλάδα και την Ευρώπη.

Όμως ο κίνδυνος ενίσχυσης της «δεξιάς πολυκατοικίας» είναι υπαρκτός, αν απέναντι σε αυτή την δεξιά οι πολίτες βλέπουν μόνο τον πόλο μιας λαϊκίστικης και ανεύθυνης αριστεράς, που ανοιχτά ερωτοτροπεί με την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στην δραχμή. Αυτή η αριστερά δεν έχει οικονομικό πρόγραμμα ή μάλλον έχει όσα προγράμματα έχουν οι συνιστώσες της και κάθε φορά που οι εκπρόσωποι της προσπαθούν να γίνουν συγκεκριμένοι σπέρνουν σύγχυση και πανικό. Αυτή η αριστερά την μια μιλάει για καταγγελία του μνημονίου, την άλλη για επαναδιαπραγμάτευση, ενώ όταν απευθύνεται στον Μπαρόζο περιορίζεται στην επανεξέταση. Τελευταία μας είπε εννοεί «πολιτική» και όχι «νομική καταγγελία» του μνημονίου. Με δυο λόγια, ψαρεύει στα θολά νερά. Αυτή η Αριστερά αναπαράγει τις χειρότερες παραδόσεις της παραδοσιακής αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ και κλείνει το μάτι στον λαϊκισμό. Αυτή η Αριστερά ζητάει ψήφο για να μείνει στην αντιπολίτευση, τρέμει στην ιδέα ότι υπάρχει περίπτωση να κυβερνήσει. Όταν λέει «κυβέρνηση της Αριστεράς» εννοεί «μένουμε στην ασφάλεια της αντιπολίτευσης». Αυτή η Αριστερά δεν είναι η δική μας Αριστερά και ας μην ματαιοπονούν με «επιθέσεις φιλίας».

Αυτό το ψευδεπίγραφο δίπολο, από τη μια η νεοφιλελεύθερη δεξιά που έχει φορέσει φιλοευρωπαϊκό μανδύα και από την άλλη η λαϊκίστικη- αντιευρωπαϊκή στην ουσία της- αριστερά εξυπηρετεί και τους δύο. Η δεξιά θα κακοποιήσει την υπόθεση του ευρωπαϊσμού, αλλά θα εισπράξει από τον φόβο απέναντι στην ανεύθυνη Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν θέλει - γιατί δεν μπορεί - να κυβερνήσει, θα περιοριστεί να καθίσει στις δάφνες της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτό είναι το σχέδιο που βολεύει και τους δυο.

Η δεξιά θα προβάλλει μόνο το δίλημμα ευρώ η δραχμή και ο ΣΥΡΙΖΑ μόνο το δίλημμα μνημόνιο – αντιμνημόνιο. Το πραγματικό δίλημμα όμως είναι άλλο: σταδιακή αποδέσμευση-απαγκίστρωση και επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου με ευρώ ή καταγγελία μονομερής και δραχμή;

Θέλω να είμαι κατηγορηματικός : δεν θα πάμε σε εκλογές με μόνο αυτούς τους δυο πόλους. Ο πολίτης θα έχει μπροστά του ένα τρίτο πόλο, αριστερό και ευρωπαϊκό, δημοκρατικό και σοσιαλιστικό, βαθειά μεταρρυθμιστικό. Αλλιώς η χώρα θα μπει σε μεγαλύτερες περιπέτειες.

Η ΔΗΜΑΡ σηκώνει την σημαία αυτού του τρίτου πόλου και δίνει διέξοδο στους πολίτες εκείνους που αρνούνται να παγιδευτούν στην καρικατούρα του δικομματισμού που προσπαθούν να στήσουν.

Καλώ όλους τους πολίτες που εμφορούνται από τις ιδέες του αριστερού ευρωπαϊσμού, που πιστεύουν στην ανάγκη προοδευτικών μεταρρυθμίσεων να έρθουν δίπλα μας, να μας δώσουν δύναμη και να πάρουν δύναμη και θάρρος από την αποφασιστικότητα μας.

Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία: Όχι μόνο θα αντέξουμε στην επιχειρούμενη τεχνητή πόλωση αλλά το εκλογικό αποτέλεσμα θα δώσει το έναυσμα για τη συγκρότηση μιας πανίσχυρης μεταρρυθμιστικής παράταξης του δημοκρατικού σοσιαλισμού, που γύρω της θα συγκεντρωθούν οι πιο ζωντανές, τίμιες και δημιουργικές δυνάμεις της χώρας, μιας παράταξης που πολύ σύντομα θα πάρει τις τύχες της Ελλάδας στα χέρια της. Ναι, είναι φιλόδοξος ο στόχος, αλλά πιστέψτε με είναι στο χέρι μας να τον κάνουμε πραγματικότητα.

Προσπάθησε χτες και ο κ. Βενιζέλος να εμφανιστεί ως λύση απέναντι στην καρικατούρα του δικομματισμού. Πέφτει στο κενό, η προσπάθεια του καθώς δεν πείθει κανένα η όψιμη ρητορική κατά της Νέας Δημοκρατίας. Εγκλωβισμένος και στις προσωπικές δεσμεύσεις του για το μνημόνιο, αμήχανος μετά την εκλογική αποτυχία δεν μπορεί να κινητοποιήσει τον δημοκρατικό κόσμο της ευρύτερης αριστεράς, της «κεντροαριστεράς», όπως την ονομάζει.

Τώρα αναδεικνύεται ο πολιτικός ρόλος της ΔΗΜΑΡ.

Η Δημοκρατικά Αριστερά είναι ο αξιόπιστος αντίπαλος του νεοφιλελευθερισμού, με πολιτικούς και προγραμματικούς όρους. Για αυτό η ανάδειξη της ΔΗΜΑΡ στον τρίτο πόλο της πολιτικής ζωής απελευθερώνει τους πολίτες από φθαρμένα σχήματα και αφερέγγυα πρόσωπα.

Προχωρώντας προς τις εκλογές ο πολίτης θέλει αυτή την φορά καθαρές εξηγήσεις και δεσμεύσεις. Αυτή την φορά θα ακούσει περισσότερο τα προγράμματα και λιγότερο τα συνθήματα. Γιατί και από την εξαιρετικά χρήσιμη εμπειρία των διερευνητικών εντολών έγινε σοφότερος, γνώρισε την κραυγαλέα απόσταση λόγων και έργων.

Εμείς λοιπόν δεσμευόμαστε να κινηθούμε σταθερά στις δύο αλληλοσυμπληρούμενες κατευθύνσεις: Μέσα στην Ευρώπη και το ευρώ και σταδιακή αποδέσμευση από το μνημόνιο. Θα αξιοποιήσουμε το ευνοϊκότερο πολιτικό κλίμα που υπάρχει στην Ευρώπη μετά το αποτέλεσμα των εκλογών στη Γαλλία και την υποχώρηση των συντηρητικών δυνάμεων στην Γερμανία, θα διαπραγματευτούμε σκληρά για τα συμφέροντα των εργαζομένων και δεν θα θέσουμε σε κίνδυνο την θέση της χώρας μέσα στην ευρωζώνη.

Σε άμεση προτεραιότητα θα διαπραγματευτούμε για την επιμήκυνση μέχρι το 2017 του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής για να πάρει ο τόπος μια βαθειά ανάσα. Θα προτάξουμε την κατάργηση της πράξης νομοθετικού περιεχομένου για την μείωση των κατώτατων μισθών που συμπαρέσυρε όλες τις αμοιβές προς τα κάτω και θα επαναφέρουμε τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τη μετενέργεια.

Οι δεσμεύσεις για νέα μέτρα τον Ιούνιο του 2012 με στόχευση τις συντάξεις και το κοινωνικό κράτος , θα παλέψουμε για να υποκατασταθούν από :
Περικοπές των δημοσίων δαπανών με στόχο μείωση 4 δις που αφορούν σε αμυντικές δαπάνες, νοσοκομειακή και φαρμακευτική δαπάνη που βρίσκεται σε μαύρη τρύπα και δεν αφορά στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των ασφαλισμένων που δεινοπαθούν, και ό,τι αφορά στη δημόσια διοίκηση μόνο κατά το σημαντικό σκέλος της καταπολέμησης της σπατάλης και της ανορθολογικής διαχείρισης πόρων και όχι με περικοπές μισθών και δαπανών στο κοινωνικό κράτος.
Καταπολέμηση της διαφθοράς μέσω των νέων συστημάτων ελέγχου των δημοσίων δαπανών και των διαγωνισμών, με στόχο μείωση κατά 2 δις του ποσού των δημόσιων προμηθειών.
Καταπολέμηση της φοροδιαφυγής που υπολογίζεται στο 30% του ΑΕΠ με στόχο να συλληφθεί το 1/3 και να προστεθούν στα έσοδα 6 δις.

Αυτά θα είναι τα άμεσα μέτρα και η επαναδιαπραγμάτευση θα συνεχίζεται. Και θέλω να το επαναλάβω και να δεσμευτώ : η χώρα για να διαπραγματευτεί και να προχωρήσει στην σταδιακή αποδέσμευση από το μνημόνιο και τους επαχθείς όρους του πρέπει να έχει κυβέρνηση. Και όσο ισχυρότερη βγει η ΔΗΜΑΡ και ο τρίτος πόλος που συγκροτεί από την κάλπη, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να σχηματιστεί προοδευτική κυβέρνηση ικανή να κρατήσει τη χώρα μέσα στην Ευρώπη και να προχωρήσει στη σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο.

Και θέλω επίσης να το ξεκαθαρίσω προς πάσα κατεύθυνση ώστε να ξέρουν οι πολίτες τι ψηφίζουν. Σε ό,τι μας αφορά δεν θα επιτρέψουμε να μπει η χώρα σε περιπέτειες με τρίτες κατά σειρά εκλογές. Η χώρα πρέπει να έχει κυβέρνηση και εμείς θα συμβάλουμε προς αυτή την κατεύθυνση με όποιον τρόπο κρίνουμε προσφορότερο .

Το κλειδί το κρατάνε οι πολίτες στα χέρια τους στις 17 Ιουνίου. Όσο πιο ισχυρή είναι η ΔΗΜΑΡ τόσο πιο προοδευτική, αποτελεσματική και σταθερή θα είναι η κυβέρνηση. Απευθύνομαι στους πολίτες που μας παρακολούθησαν όλο αυτό το διάστημα και είδαν τη συνέπεια λόγων και έργων που επιδείξαμε και τους λέω: αυτή την φορά μην διστάσετε, τώρα πια ξέρετε ότι η ψήφος σας στην ΔΗΜΑΡ σίγουρα θα πιάσει τόπο. Δώστε την χωρίς δισταγμό, είναι ψήφος ευθύνης για τον τόπο, για τους εργαζόμενους , για τους πολίτες. Είναι δύναμη για να πορευτεί η χώρα και η κοινωνία μπροστά, αφήνοντας πίσω τα συντρίμμια της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Είναι δύναμη για την Ελλάδα στην Ευρώπη, με την κοινωνία όρθια και ζωντανή.

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Μια ιστορία θα σας πω…

  Του Κώστα Χαϊνά

Λοιπόν αυτές τις μέρες συνάντησα ένα παλιό φίλο που είναι καλός στις ιστορίες κάθε είδους. Και πάντα όταν τον συναντάω μου λέει μια ιστορία. Σας μεταφέρω λοιπόν την τελευταία που μου είπε μετά τις εκλογές της 6ης Μαίου, ως ερμηνεία των αποτελεσμάτων των εκλογών.
Κάπου στα νοτιανατολικά της Ευρώπης υπάρχει μια χώρα που τη λένε Ελλάδα. Η χώρα αυτή είναι πολύ όμορφη με ωραίες παραλίες και βουνοκορφές και την προτιμούν για τις διακοπές τους πολλοί βορειοευρωπαίοι που ζούνε τις περισσότερες μέρες του χρόνου μέσα στην ομίχλη. Αυτή η χώρα λοιπόν μετά την περιπέτεια της χουντικής επταετίας το 1974, προσπάθησε να ορθοποδήσει. Ένας αέρας αλλαγής έπνεε παντού. Ο άνεμος αυτός έγινε τυφώνας και το 1981 το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα ή ΠΑΣΟΚ, σάρωσε τα πάντα. Και έτσι ένας νέος όρος καθιερώθηκε. Οι μη προνομιούχοι. Έτσι αδικίες χρόνων σε ένα βαθμό αντιμετωπίσθηκαν και κοινωνικές δυνάμεις που για χρόνια ήταν στο περιθώριο, αναβαθμίσθηκαν και μάλιστα οι συντεχνιακοί τους εκπρόσωποι απέκτησαν δικαιώματα που ποτέ τους πριν δεν είχαν. Και μάλιστα παραπάνω απ’αυτά που τους αναλογούσαν. Ή μάλλον χάθηκε το μέτρο και ιδιαίτερα χάθηκε η πλευρά των υποχρεώσεων. Γιατί σε μια κοινωνία έχουμε δικαιώματα αλλά έχουμε και υποχρεώσεις. Και έτσι αργότερα ήρθε και το  «Τσοβόλα δώστα όλα», ένα δόγμα χαρακτηριστικός οδηγός της εποχής. Μια ισχυρή κομματική γραφειοκρατία κατέλαβε το Κράτος και κανόνιζε σχεδόν τα πάντα. Ακόμη και ποιος νόμος θα ψηφιστεί στη Βουλή. Το 1989 μετά από σειρά σκανδάλων, με πιο χαρακτηριστικό αυτό του Κωσκωτά, το κίνημα χάνει την πλειοψηφία και μετά την περιπέτεια της συγκυβέρνησης δεξιάς-αριστεράς και της Οικουμενικής, έχουμε το τριετές διάλειμμα Μητσοτάκη, στο οποίο όμως δεν πρόλαβε να κάνει σχεδόν τίποτα αφού απέναντί του είχε τις ισχυρές συντεχνίες του κινήματος. Άσε που τον έριξε ουσιαστικά ο σημερινός αρχηγός της ΝΔ και τότε υπουργός εξωτερικών της Κυβέρνησης Μητσοτάκη. Έτσι ο Ανδρέας, (μόνο ο συγκεκριμένος ηγέτης –μέχρι σήμερα- αναγνωρίζεται από όλους με το μικρό του όνομα!), παίρνει την ρεβάνς του Ειδικού Δικαστηρίου και σαρώνει στις εκλογές του 1994. Έτσι συνεχίζεται η  ιστορία και συνάμα το πάρτι, των προνομιούχων πλέον. Παρά την αλλαγή της ηγεσίας του κινήματος μετά από δύο χρόνια, με τον σοβαρό και εκσυγχρονιστή Σημίτη -για 1 ψήφο υπερίσχυσε του Τσοχατζόπουλου, σημερινού θαμώνα του Κορυδαλλού- τα πράγματα δεν αλλάζουν και ιδιαίτερα. Το πελατειακό σύστημα είναι τόσο βαθιά ριζωμένο στο Κράτος και οι συντεχνίες τόσο δυνατές σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα, που εμποδίζουν να γίνουν έστω και απλές μεταρρυθμίσεις. Έτσι περνάνε οκτώ χρόνια. Το μόνο καλό (;) της περιόδου είναι ότι μπήκαμε στο ευρώ. Και μετά το Σημίτη έρχεται ο Καραμανλής ο νεότερος, ο οποίος για πέντε ολόκληρα χρόνια απλά προήδρευε. Έ, εντάξει έτρωγε και κάνα σουβλάκι στη Ραφήνα. Μπορεί το κίνημα να έχασε την εξουσία αλλά το πελατειακό Κράτος μπορούσε να δουλέψει εξίσου καλά και με τις μπλε συντεχνίες. Άλλωστε εκείνο που χαρακτηρίζει διαχρονικά τους πράσινους και τους μπλε διαπλεκόμενους και τις αντίστοιχες συντεχνίες τους, είναι η αλληλεγγύη. Πριν ήσασταν εσείς, τώρα κάτσετε στην άκρη, έχουμε σειρά εμείς. Αυτό αποτελεί άγραφο νόμο που μπορεί να σου θυμίζει καμόρα ή κάτι τέτοιο. Και όχι μόνο. Το να μην πληρώνεις τους φόρους σου και να μην κόβεις αποδείξεις αν είσαι έμπορος ή ελεύθερος επαγγελματίας είναι μαγκιά. Υπερισχύει το ρητό, εγώ θα σώσω το Κράτος!!! Αν είσαι διαπλεκόμενος επιχειρηματίας με το πελατειακό κομματικό σύστημα, μπορείς να κάνεις δουλειές με το Κράτος, χωρίς να τηρούνται αντικειμενικές και διάφανες διαδικασίες στις προμήθειας και στα έργα, δίνοντας κάτι τις –ποσά καθόλου ευκαταφρόνητα- στους διαμεσολαβητές δημόσιους «λειτουργούς». Αν είσαι γιατρός και έχουν περάσει κάποια χρόνια από τότε που έδωσες τον όρκο του Ιπποκράτη και σ’αρέσει το εύκολο και το μαύρο χρήμα,  μπορεί να είσαι στο ΕΣΥ, αλλά μπορεί να παίρνεις και το φακελάκι. Ή αν είσαι ιδιώτης μπορείς να συνταγογραφείς όσο θέλεις και όποτε θέλεις και να παίρνεις κάτω από το τραπέζι και τα δωράκια σου από τις εταιρίες που προμοτάρεις είτε με ταξιδάκια είτε με άλλες παροχές. Αν είσαι εκπαιδευτικός και έχεις σκυλοβαρεθεί στη τάξη, μπορείς να καταγγέλλεις επαναστατικά το ταξικό και απαξιωμένο εκπαιδευτικό σύστημα και να κάνεις τα ιδιαίτερά σου, χωρίς να δηλώνεις το εισόδημα αυτό. Κανένας δεν σε πειράζει. Αν είσαι για παράδειγμα στη ΔΕΗ,  αρκεί να εμπιστευθείς και να ψηφίζεις τον καπετάν Φωτόπουλο, ο οποίος θα σου εξασφαλίζει όχι μόνο προνόμια και ειδική μεταχείριση σε σχέση με τους υπόλοιπους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, αλλά ακόμη και τις διακοπές σου θα σου εξασφαλίζει, με ετήσια χρηματόδοτηση του συνδικάτου από την εταιρία. Αυτός καθαρίζει με μια μπουνιά στο τραπέζι και τρέμουν στο πέρασμά του ακόμη και υπουργοί. Ή αν είσαι ταξιτζής στην Αθήνα με καμιά δεκαριά άδειες που τις εμπορεύεσαι, μην ανησυχείς κανένας δεν θα σε πειράξει, όσο υπάρχει ο καπετάν Λυμπερόπουλος, ο οποίος καθαρίζει για σένα. Ακόμη και το Ραγκούση «έφαγε», όταν προσπάθησε να βάλλει κάποια τάξη στην αγορά των ταξί. Και αν είσαι αγρότης τότε αυτό που θα κάνεις είναι το εξής. Κάθε Φεβρουάριο θα κατεβαίνεις με τον καπετάν Μπούτα και τους άλλους καπεταναίους του Θεσσαλικού κάμπου και της ενδοχώρας, θα κλείνετε με τα τρακτέρ την Εθνική Οδό και θα μοιράζεστε πεντακόσια εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Μετά μπορείτε να συνεχίζετε την πρέφα σας, μέχρι να πάρετε τις επόμενες κοινοτικές επιδοτήσεις για τις καλλιέργειες που δεν κάνατε ή για αυτές που δήθεν καταστράφηκαν. Και αν έχετε σπείρει τίποτα στον κάμπο, μην ανησυχείτε, τη σοδειά θα την μαζέψουν οι οικονομικοί μετανάστες και μετά θα τους ζητήσετε να φύγουν γιατί μας παίρνουν τις δουλειές. Βέβαια δεν είναι όλοι τέτοιοι. Αλλά η αλήθεια είναι ότι το πελατειακό κομματικό σύστημα σε ωθούσε με κάθε τρόπο να συμπεριφερθείς έτσι. Και εκεί μετρούσαν οι αντιστάσεις του καθένα.
Θα μου πείτε. Λεφτά είχαν οι άνθρωποι, βρήκαν ένα τρόπο να τα μοιράζουν. Όχι φίλε μου. Λεφτά δεν υπήρχαν ποτέ. Τα λεφτά ήταν δανεικά. Κάθε χρόνο 15 με 20 δις. ευρώ δανειζόταν το Κράτος, όχι για να καλύψει τις πραγματικές του ανάγκες, αλλά για να μοιράζει λεφτά αφειδώς δεξιά και αριστερά, για επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης, για πλασματικές υπερωρίες και για άλλα οικονομικά κίνητρα διατήρησης σε ετοιμοπόλεμη κατάσταση, έναν τεράστιο κομματικό στρατό, ο οποίος στρατοπέδευε μέσα και πλάι στο Κράτος, που κάθε χρόνο μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Μόνο να πούμε ότι εκτός από τον κάθε βουλευτή, κάθε υπουργός, υφυπουργός, γενικός γραμματέας, δικαιούται να έχει δεκάδες παρατρεχάμενους σε κάθε υπουργείο (οι λεγόμενοι μετακλητοί), οι οποίοι μισθοδοτούνται ασφαλώς από το Κράτος. Κάθε δηλαδή πολιτικός διαθέτει ένα μικρό κομματικό στρατό, έτοιμο για κάθε μάχη. Και να ήταν μόνο τα λεφτά του κρατικού προϋπολογισμού που σπαταλήθηκαν έτσι. Πάνω από εκατόν πενήντα δις. ευρώ από τα τέσσερα κοινοτικά πλαίσια στήριξης, που μπήκαν στη χώρα από το 1981 και μετά, αντί να γίνουν, δρόμοι, σιδηρόδρομοι, λιμάνια κ.λ.π., ένα μεγάλο τμήμα απ’αυτά τσεπώθηκαν από τους επιτήδειους του κομματικού πελατειακού συστήματος, είτε υπερτιμολογώντας τα έργα είτε κάνοντας έργα - φαντάσματα. Το γεγονός ότι δεν μπορέσαμε ούτε την Εθνική Οδό Πάτρας – Θεσσαλονίκης να κάνουμε στη διάρκεια τεσσάρων κοινοτικών πλαισίων στήριξης και σήμερα να την αναθέτουμε σε ιδιώτες έναντι σοβαρού τιμήματος για τους πολίτες (διόδια), καταλαβαίνετε το μέγεθος της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος. Όμως, μόνο έτσι μπορούσε αυτός ο ετοιμοπόλεμος στρατός να δίνει συνεχείς εκλογικές μάχες, από τη μεταπολίτευση έως και το 2009 και να συγκεντρώνει περίπου το 80% του εκλογικού σώματος, στους δύο πρωταγωνιστές του μέχρι πρόσφατα δικομματικού συστήματος, δηλαδή στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Θα πει κάποιος. Οι άλλες πολιτικές δυνάμεις τι έκαναν ; Η αριστερά ; Δεν έχουν ευθύνες ; Μπορεί να μην κυβέρνησαν αλλά μήπως ανέχτηκαν ; Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία την οποία θα πούμε κάποια άλλη φορά. Τώρα προέχει να δούμε τη συνέχεια της δικής μας ιστορίας. Και έρχεται η παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία ξεσπάει στη μητρόπολη του καπιταλισμού της ΗΠΑ, αλλά δεν αργεί να περάσει στην άλλη μεριά του Ατλαντικού και να χτυπήσει τους πιο αδύναμους κρίκους της Ευρωζώνης. Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία και έχουμε συνέχεια. Στις εκλογές του 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου ο νεότερος κερδίζει τις εκλογές με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν». Όμως λεφτά δεν υπάρχουν. Και οι αγορές δεν φαίνονται διατεθειμένες να συνεχίζουν να μας δανείζουν, έτσι όπως έκαναν βέβαια για χρόνια τώρα. Τα επιτόκια δανεισμού είναι δυσβάστακτα. Και έτσι αναπόφευκτα ζητάμε την συνδρομή των εταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΔΝΤ και έτσι έρχονται τα μνημόνια 1 και 2. Αν αυτό ήταν μοναδική επιλογή για τη χώρα είναι μια άλλη ιστορία, την οποία θα πούμε κάποια άλλη φορά. Βέβαια να πούμε ότι εκτός από τις οριζόντιες περικοπές επί δικαίων και αδίκων που εφαρμόστηκαν (κακώς), σχεδόν καμιά ουσιαστική θεσμική μεταρρύθμιση δεν προχώρησε αν και προβλέπονταν από τα μνημόνια. Κανένας δεν ήθελε να αλλάξει τίποτα. Και εννοούμε το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα από τη μια, που αποδείχθηκε όχι απλά ανίκανο να εμπνεύσει τον ελληνικό λαό  για αλλαγή πορείας, αλλά δεν ήθελε και το ίδιο να αλλάξει κάτι. Και αυτό είναι φυσικό. Δεν είναι δυνατόν το πολιτικό σύστημα και το συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό που οδήγησαν την κοινωνία στα σημερινά αδιέξοδα να πολεμήσει αυτά που το ίδιο δημιούργησε. Γι αυτό πρέπει να καταρρεύσει το παλιό για να δημιουργηθεί το καινούργιο. Και από την άλλη τις συντεχνίες, που ανεξαρτήτως κομματικού χρώματος ήταν ενωμένες ως γροθιά σε κάθε μεταβολή των αμαρτωλών κεκτημένων τους. Και αυτό το ζήσαμε σε όλη την περίοδο από το 2010 που μπήκαμε στο μνημόνιο μέχρι σήμερα.
Και έτσι οδηγούμαστε στις εκλογές της 6ης Μαίου του 2012, όπου έχουμε τα γνωστά καταπληκτικά αποτελέσματα. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ παθαίνουν μια πραγματική πανωλεθρία. Τι ακριβώς έγινε ; Πάνω από ένα εκατομμύριο  ψηφοφόροι των δύο κομμάτων μετακομίζουν μαζικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ και προς τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» του Καμμένου αντίστοιχα. Δεν νομίζω ότι η μετακόμιση αυτή έχει να κάνει με καθαρά πολιτικά και ιδεολογικά κριτήρια. Δεν θέλω να ισχυριστώ ότι δεν υπάρχουν και τέτοια, ή τουλάχιστον κάποιοι είχαν και τέτοια. Έχω την εντύπωση όμως, ότι η μετακόμιση αυτή έχει ως βάση την προσδοκία ότι τα πράγματα θα επανέλθουν στην προ το 2009 κατάσταση. Στο πάρτι που λέγαμε. Ή τουλάχιστον να μην θιχτούν και πολύ. Και για να σου το αποδείξω θα σου αναφέρω έξι φράσεις κλειδιά, που αφορούν μεταρρυθμίσεις ζωτικών τομέων της ελληνικής κοινωνίας για ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό Κράτος, που ένας κοινός νους, θα συμφωνήσει για την άμεση υλοποίησή τους :
1. Εφαρμογή της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης όλων των παρεχόμενων φαρμάκων ώστε να ξέρουμε ανά πάσα στιγμή ποιος γιατρός συνταγογραφεί, ποιο φαρμακείο υλοποιεί τη συνταγή και ποιον ασθενή αφορά.
2. Ενοποίηση όλων των Ταμείων Υγείας και εφαρμογή ενός Ολοκληρωμένου Πληροφοριακού Συστήματος Υγειονομικής Περίθαλψης και καθιέρωση ελεγκτικών συστημάτων στα δημόσια Νοσοκομεία για τον έλεγχο και την παρακολούθηση όλων των δαπανών..
3. Ενοποίηση όλων των ασφαλιστικών Ταμείων στο όνομα ότι δεν υπάρχουν πρώτης και δεύτερης κατηγορίες Έλληνες πολίτες.
4.  Ενιαία αρχή διαχείρισης των δημόσιων προμηθειών, των έργων και των υπηρεσιών με χρήση ολοκληρωμένου πληροφοριακού συστήματος, με κανόνες διαφάνειας, ώστε να ξέρει ο κάθε πολίτης ποια υπηρεσία προμηθεύεται τι, από ποιον προμηθευτή, σε τι τιμές και ποιες επιτροπές τις ενέκριναν.
5. Μεταρρύθμιση του θεσμικού πλαισίου για τα λεγόμενα «κλειστά» επαγγέλματα, ώστε να μπορεί ο κάθε έλληνας πολίτης να μπορεί να ασκήσει το επάγγελμα που θέλει σύμφωνα με τους ευρωπαϊκούς κανόνες και τις νόμιμες διαδικασίες, χωρίς αποκλεισμούς και στεγανά.
6. Καθιέρωση της αυτοαξιολόγησης και της εξωτερικής αξιολόγησης των δημόσιων υπηρεσιών, των δημόσιων υπαλλήλων, των σχολικών μονάδων, των εκπαιδευτικών τους και όλων των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων κάθε επιπέδου.
Λοιπόν φίλε μου και τα έξι αυτά θέματα λείπουν από τα προγράμματα του ΣΥΡΙΖΑ και των «Ανεξάρτητων Ελλήνων». Γιατί λες ; Για σκέψου λίγο. Και να σου πω και κάτι άλλο. Για αυτά τα έξι θέματα έγιναν οι μεγαλύτερες συγκρούσεις και απεργίες τα δύο τελευταία χρόνια από ταξιτζήδες, γιατρούς και άλλες θιγόμενες συντεχνίες. Σου λέει κάτι αυτό ;
Μάθε και κάτι τελευταίο που θα σε βοηθήσει να απαντήσεις στην ερώτησή μου. Και οι έξι αυτές μεταρρυθμίσεις περιέχονται στα μνημόνια που τόσο κόπτονται να καταργήσουν τα δύο αντι-μνημονιακά κόμματα, ΣΥΡΙΖΑ και «Ανεξάρτητοι Έλληνες».
Για την αντιγραφή της ιστορίας
Κώστας Χαϊνάς
Χαλκίδα 26-5-2012

Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

ΞΥΠΝΗΣΤΕ !! ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ, ΑΥΡΙΟ ΤΙ;; ΕΔΑΦΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ;;

Γράφει η 

ΝΑΤΑΣΑ ΡΑΓΙΟΥ


Ας σταματήσει επί τέλους ο μεθυσμένος χορός στο γαϊτανάκι των διαβουλεύσεων και κόντρα διαβουλεύσεων την ώρα που η χώρα κλυδωνίζεται. Ας πάψουν πια οι μεγαλόσχημοι, παλιοί και νεόκοποι φωστήρες-σωτήρες να παίζουν τις κουμπάρες με αιχμή τα εσωκομματικά τους, πάνω στην πλάτη μιας Ελλάδας που κινδυνεύει από εξωτερικούς εχθρούς.

ΝΑ ΣΥΝΕΛΘΟΥΜΕ !!

Αυτό το Σαββατοκύριακο 20-21 Μαΐου, σε λίγες μέρες δηλαδή, διεξάγεται η Σύνοδος των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ στο Σικάγο των ΗΠΑ. Η FYROM δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα για την είσοδο της στη συμμαχία, από την οποία έλαβε αρνητική απάντηση στην προ-προηγούμενη σύνοδο του 2008 στο Βουκουρέστι.
Από τότε οι Σκοπιανοί ενισχύουν την εικόνα τους, χρηματοδοτούν με απίθανα ποσά λομπίστες στις ΗΠΑ και η ένταξή τους θα ήταν βέβαιη, αν Γ.Γ. του ΝΑΤΟ δεν ήταν ο Ρασμούσεν, ένας έμπειρος και σοβαρός άνθρωπος, που αντιμετωπίζει σοβαρά τις ελληνικές θέσεις, έχοντας τη βοήθεια και του Ναύαρχου James Stavridis, ελληνικής καταγωγής Αμερικανού ανώτατου διοικητή των δυνάμεων του ΝΑΤΟ, ο οποίος όμως δεν έχει άμεση σχέση με τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ.
Οι Σκοπιανοί έχουν οργανωθεί απίστευτα και κατόρθωσαν να αποσπάσουν 54 υπογραφές γερουσιαστών, που ζητούν να παρακαμφθούν οι ελληνικές αντιρρήσεις.
Η Ελλάδα τι κάνει ;; Πώς θα πάμε στη σύνοδο, όπου είναι -με λίγες πιθανότητες προς το παρόν- δυνατό να χάσουμε το ισχυρότερο μέσο πίεσης στο "μακεδονικό ζήτημα" ;; Πού είναι η εθνική πολιτική ομοψυχία, το αρραγές εθνικό μέτωπο, η μια γροθιά;;
Στο μεταξύ , εδώ και καιρό γίνεται λόγος για αποδυνάμωση του ΝΑΤΟ μετά από τη πτώση του Τείχους, που θα γίνει ακόμη μεγαλύτερη μετά από την απόσυρση επιπλέον αμερικανικών δυνάμεων από την Ευρώπη, μέχρι το 2014. Όμως το ΝΑΤΟ θα έχει νέο ρόλο, που συνδέεται με την αποδυνάμωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λόγω των δεινών του χρέους..
Πολλοί αναλυτές πιστεύουν ότι θα είναι πολιτικός παράγοντας σταθεροποίησης στην ίδια την Ευρώπη. Ειδικά για την Ανατολική Ευρώπη...
Και πως αντιμετωπίζει η Ελλάδα, η ελληνική κυβέρνηση (ποιά;;;) το φλέγον ζήτημα;;
«Δυστυχώς ως αυτήν την ώρα δεν υπάρχει η δυνατότητα συγκρότησης μιας κυβέρνησης οικουμενικής».
Μάλιστα.. Τώρα δεν θα μπορέσουμε. Κάποια άλλη στιγμή, ίσως αργότερα..
Και βλέπουμε…

ΝΑΤΑΣΑ ΡΑΓΙΟΥ

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις εκλογές

Συνεδριάζει αύριο, Κυριακή 13-5 στις 10 πμ στη Νομική Σχολή το Πανελλαδικό Συντονιστικό Όργανο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για την εκτίμηση των αποτελεσμάτων των εκλογών και τα επόμενα βήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Ήδη αυτές τις μέρες τοποθετούνται οι κλαδικές και οι τοπικές επιτροπές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για το ίδιο θέμα.  
Η Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΚΣΕ) εξέτασε σε συνεδρίασή της τα αποτελέσματα των εκλογών και την πολιτική κατάσταση που διαμορφώνεται και εκτίμησε τα παρακάτω:
1.Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτελεί μια σημαντική νίκη  του λαού που επιφύλαξε μια συντριπτική ήττα στο «μαύρο μέτωπο» του Μνημονίου και στράφηκε κατά κύριο λόγο προς την αριστερά. Ταυτόχρονα ενισχύθηκαν συντηρητικές δυνάμεις με μια δήθεν «αντιμνημονιακή» ρητορεία (Ανεξάρτητοι Έλληνες). Ιδιαίτερα επικίνδυνη εξέλιξη συνιστά η  άνοδος των νεοναζί της Χρυσής Αυγής που με την στήριξη κέντρων του συστήματος εκμεταλλεύτηκε την απελπισία και τη σύγχυση ανθρώπων του λαού, ενισχύθηκε από την ρατσιστική πολιτική ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και πρόβαλε δημαγωγικά  ένα  «αντισυστημικό» προσωπείο.
2. Η ενίσχυση της αριστεράς, η μεγαλύτερη από το 1958, είναι καρπός της συσσωρευμένης οργής και αγανάκτησης από τις πολιτικές των μνημονίων, των αγώνων που αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα. Οι πανεργατικές απεργίες, οι καταλήψεις, το Σύνταγμα και οι πλατείες, οι χιλιάδες μικροί και μεγάλοι αγώνες, αυτός ο πανεργατικός – παλλαϊκός ξεσηκωμός ενάντια στην βαρβαρότητα των Μνημονίων, εκφράστηκε και εκλογικά, οδηγώντας πάνω από δύο εκατομμύρια ψηφοφόρους προς τα αριστερά. Το μήνυμα της κάλπης δίνει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στους εργαζόμενους και όλο το λαό για να κλιμακώσουν τους αγώνες και να ξηλώσουμε τα Μνημόνια, τις Τρόικες και το χρεοκοπημένο σύστημά τους.
3. Τα Μνημόνια,  οι νόμοι  και οι πολιτικές που το συνοδεύουν, οι επιλογές της ΕΕ, του ΔΝΤ και του κεφαλαίου  έχουν πλέον οριστικά απονομιμοποιηθεί. Παρά την όποια μεταμφίεσή του, κανένα μέτρο από αυτά που ψηφίστηκαν στο όνομά του δεν πρέπει να εφαρμοστεί. Κανένα νέο μέτρο δεν πρέπει να παρθεί. Καμιά κυβέρνηση που να εφαρμόζει αυτήν την   πολιτική  δεν πρόκειται να γίνει ανεκτή . Δεν περιμένουμε τις διεργασίες για τον σχηματισμό της όποιας κυβέρνησης. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί τους εργαζόμενους σε αγώνες τώρα για να στηρίξουν τα δικαιώματά τους και να  ανατραπεί τώρα, ο μνημονιακός εφιάλτης και η πολιτική κυβερνήσεων, ΕΕ, ΔΝΤ, κεφαλαίου, με πρώτο βήμα την μάχη για να μην καταργηθεί καμιά κλαδική σύμβαση μετά τις 15 Μάη, σύμφωνα με τις προβλέψεις της δανειακής σύμβασης.
4. Η διαδικασία των διερευνητικών εντολών δεν πρέπει να παγιδέψει την Αριστερά σε οποιαδήποτε πρόταση για “οικουμενική κυβέρνηση εθνικής ενότητας”, κυβέρνηση δηλαδή που στόχο θα έχει την συνέχιση της λεηλασίας των εργαζόμενων στο όνομα της “σταδιακής απαγκίστρωσης ή επαναδιαπραγμάτευσης” των Μνημονίων. Κάθε απόπειρα σχηματισμού κυβέρνησης στην βάση της πολιτικής του Μνημονίου και της δανειακής σύμβασης συνιστά πραξικόπημα και θα σαρωθεί από την λαϊκή εξέγερση.
Η οποιαδήποτε συμμετοχή της αριστεράς σε κυβέρνηση κάτω από τον έλεγχο και μέσα στα όρια της τρόικα, της ΕΕ, των  τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, με επαναδιαπραγμάτευση και όχι ριζική ανατροπή και καταγγελία των δανειακών συμβάσεων, των μνημονίων και των ασφυκτικών ορίων που θέτουν «το σύμφωνο για το ευρώ» και η γενικότερη πολιτική της ΕΕ,  θα την οδηγήσει αργά ή γρήγορα, σε ενσωμάτωση και ήττα. Θα διαψεύσει τις λαϊκές προσδοκίες και ελπίδες. Η Αριστερά πρέπει να στοχεύει στην διεκδίκηση της πολιτικής και κυβερνητικής εξουσίας, από ένα ανατρεπτικό πολιτικό και κοινωνικό κίνημα. Με θεσμούς λαϊκής εξουσίας και εργατικού ελέγχου, με σύνδεση του ερωτήματος της κυβερνητικής εξουσίας με μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική, με ρήξη με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, το εργατικό και λαϊκό κίνημα ικανό να επιβάλει τη δική του εξουσία και κυβέρνηση.
5. Θεωρούμε θετικό το γεγονός ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπερτριπλασίασε το ποσοστό της σε σύγκριση με τις εθνικές εκλογές του 2009 - πολλαπλάσιο όλων των εκλογικών παρεμβάσεων της επαναστατικής Αριστεράς σε βουλευτικές εκλογές από το 1974 μέχρι σήμερα. Δείχνει ότι η επιτυχία των σχημάτων που υποστήριξε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 δεν ήταν παροδική, αλλά ανταποκρίνεται σε ένα πραγματικό ρεύμα ριζοσπαστικοποίησης μέσα στην κοινωνία. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πραγματοποίησε με το πρόγραμμά της μια μεγάλη εξόρμηση μέσα στον λαό.  Δούλεψε συστηματικά το πρόγραμμα και το περιεχόμενο του άλλου δρόμου, της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Ήρθε σε επαφή με εκατοντάδες  χιλιάδες εργαζόμενους. Η μεγάλη αυτή εξόρμηση αποτελεί μια πολύ σημαντική παρακαταθήκη για την επόμενη μέρα.
Ωστόσο, αναγνωρίζουμε ότι το αποτέλεσμα είναι τελικά κατώτερο των προσδοκιών και των δυνατοτήτων. Δεν έγινε κατορθωτό, παρά τα παραπάνω θετικά χαρακτηριστικά, να επηρεάσουμε ακόμη αποφασιστικότερα το τεράστιο ρεύμα αποσκίρτησης απ’ την επιρροή του αστικού δικομματισμού και να έχουμε ακόμα μεγαλύτερη άνοδο, καθώς τμήμα των εργαζόμενων που είχε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην επιλογή του δεν έμεινε τελικά ανεπηρέαστο από κοινοβουλευτικές αυταπάτες για δημιουργία μιας “κυβέρνησης της αριστεράς”, που θα δώσει άμεση και χωρίς συγκρούσεις και ανατροπή λύση στα προβλήματα.
Θα χρειαστεί να συνεχίσουμε την προσπάθεια για να πείσουμε ότι για την αντιμετώπιση των πιο καυτών και άμεσων κοινωνικών προβλημάτων, δεν αρκούν οι «αντιμνημονιακές» απαντήσεις χωρίς έξοδο από το ευρώ, ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ και συνολικότερα ρήξη με το σύστημα που παράγει κρίσεις και μνημόνια. Ότι η πορεία σύγκρουσης με τους δανειστές και το κεφάλαιο δεν είναι ένας ανέμελος περίπατος, μια εύκολη νίκη που θα μας εξασφαλίσει μια «αριστερή κυβέρνηση», αλλά θα είναι μια δύσκολη, σκληρή πάλη που απαιτεί την κλιμάκωση του πολιτικού ταξικού αγώνα και την συγκρότηση από τα κάτω οργάνων πάλης των ίδιων των εργαζόμενων. Θα χρειαστεί να συνεχίσουμε την προσπάθεια ώστε ο ίδιος ο κόσμος του αγώνα, οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες που ριζοσπαστικοποιούνται, να συνδέσουν τους αγώνες τους με το πρόγραμμα της «αντικαπιταλιστικής ανατροπής», να ανιχνεύσουν με σύγχρονους όρους τη σοσιαλιστική και κομουνιστική προοπτική.
Μπορεί τα ποσοστά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να  μην έσπασαν το φράγμα του 3% του καλπονοθευτικού εκλογικού νόμου, είναι όμως σημαντικά για να την καταγράψουν στην συνείδηση χιλιάδων αγωνιστών σαν μια προωθητική και ενωτική φωνή που συμβάλει στο δυνάμωμα του κινήματος και ολόκληρης της αριστεράς. Χαιρόμαστε μαζί με όλον αυτόν τον κόσμο για την άνοδο της αριστεράς, οργανώνουμε μαζί τις μάχες της επόμενης μέρας. 
6.Μετά και το αποτέλεσμα των εκλογών μπαίνουμε σε μια περίοδο κυβερνητικής και πολιτικής αστάθειας. Οι δυνάμεις του συστήματος με την στήριξη του «διεθνούς παράγοντα» δέχτηκαν ισχυρό πλήγμα, αλλά θα επιμείνουν στην προσπάθειά τους να ανατρέψουν τους συσχετισμούς που αποτυπώθηκαν στο εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης του Μάη. Θα αξιοποιήσουν σε αυτήν την κατεύθυνση κάθε μέσο. Από την πίεση στις δυνάμεις της κοινοβουλευτικής αριστεράς για την συμμόρφωσή τους σε μια γραμμή «διόρθωσης» των μνημονίων και της δανειακής σύμβασης εντός του ευρώ και της ΕΕ, έως τους ανοικτούς εκβιασμούς, την απειλή της «χρεοκοπίας» και της πείνας, της «εξόδου από το ευρώ», την αξιοποίηση της φασιστικής ακροδεξιάς ακόμα και εξωτερικές στρατιωτικές πιέσεις. Το επόμενο διάστημα θα είναι περίοδος κοινωνικής πόλωσης και όξυνσης της ταξικής πάλης, όχι ανέμελων κυβερνητικών λύσεων.
Για να μην πισωγυρίσει η κατάσταση, για να πάει ένα βήμα μπροστά στον δρόμο των μεγάλων αγώνων και του αποτελέσματος της 6ης του Μάη απαιτείται, o λαός να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, με την ανάπτυξη ενός πολιτικού εργατικού και λαϊκού κινήματος και να επιβάλλει, εδώ και τώρα, την κατάργηση των μνημονίων, της δανειακής σύμβασης και των νόμων που τα συνοδεύουν, την διαγραφή του χρέους. Να επαναφέρει τους μισθούς και τις συντάξεις σε αξιοπρεπή επίπεδα. Να επιβάλλει την απαγόρευση των απολύσεων. Να αποτρέψει κάθε νέα ιδιωτικοποίηση και να αναιρέσει τις προηγούμενες, διεκδικώντας την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο. Να διεκδικήσει αύξηση των δαπανών για παιδεία, υγεία.  Να κλιμακώσει τα κινήματα ανυπακοής «δεν πληρώνω» μέχρι την οριστική κατάργηση των  χαρατσιών, των διοδίων κλπ. Να επιβάλλει την απειθαρχία και την μη εφαρμογή των αντιλαϊκών αποφάσεων της ΕΕ -είτε περιέχονται στα Μνημόνια (ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση των αγορών κλπ), είτε όχι- την ακύρωση στην πράξη του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας, την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ. Μέσα από την ενίσχυση των οργάνων του κινήματος πέρα από τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες.
Απαιτείται η οριστική συντριβή των δυνάμεων του αστικού-μνημονιακού-φιλο-ΕΕ τόξου, η αποδυνάμωση των συντηρητικών «δήθεν» αντιμνημονιακών δυνάμεων και η παραπέρα ενίσχυση της αριστεράς και ειδικά της αντικαπιταλιστικής – επαναστατικής αριστεράς. Εκείνων δηλαδή των δυνάμεων που δεν ταλαντεύονται ανάμεσα στην «επαναδιαπραγμάτευση» και την καταγγελία των μνημονίων και της δανειακής σύμβασης, που θέτουν καθαρά το θέμα της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ. Που προβάλλουν ότι υπάρχει άλλος δρόμος, που οδηγεί στο πέρασμα της εξουσίας και του πλούτου στα χέρια των εργαζόμενων, μέσα από την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και όχι μέσα από την διαχείρισή του. Που δεν καλλιεργούν «κοινοβουλευτικές και κυβερνητικές αυταπάτες» γιατί ξέρουν από την εμπειρία του κινήματος και των αγώνων του, ότι η συμμετοχή της αριστεράς σε κυβερνήσεις εντός των ορίων του συστήματος (όπως στην Ιταλία και την Γαλλία) οδηγεί γρήγορα στην καταστροφή και του κινήματος και της ίδιας της αριστεράς. Απαιτείται η παραπέρα ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής – επαναστατικής αριστεράς που καλεί το εργατικό – λαϊκό κίνημα να είναι ο πρωταγωνιστής που θα επιβάλει στον δρόμο το δίκιο του χωρίς να περιμένει ούτε μια μέρα μέχρι να σχηματιστεί οποιαδήποτε κυβέρνηση. Με ενωτικές πρωτοβουλίες δράσης μέσα στο κίνημα και όχι διασπαστικές λογικές που κινδυνεύουν να υποτιμάνε την αριστερόστροφη διάθεση που υπάρχει. Που να καλούν τον κόσμο να παλέψει εδώ και τώρα και όχι να τον εγκαλούν “να ψηφίσει σωστά” στις επόμενες εκλογές.
7. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα επιμείνει το αμέσως επόμενο διάστημα στην πρότασή της για την οικοδόμηση ενός αγωνιστικού μετώπου ρήξης και  ανατροπής της επίθεσης. Στο άμεσο ξεδίπλωμα των αγώνων. Στην ανάπτυξη όλων των οργάνων πάλης των εργαζόμενων. Στο ενωτικό της κάλεσμα προς όλες τις δυνάμεις της αριστεράς να συμβάλλουν επειγόντως σε αυτήν την κατεύθυνση.
Την ίδια ώρα προωθούμε τη συγκρότηση ενός πλατιού ενωτικού μετώπου της αριστεράς και του εργατικού κινήματος που θα φράξει το δρόμο στη φασιστική απειλή και την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής κατά των μεταναστών και των αγωνιστών του κινήματος. Με άμεσες πρωτοβουλίες που να αποκαλύπτουν τον βαθιά «συστημικό» και αντιδραστικό, φιλο-ΕΕ και μνημονιακό ρόλο της «Χρυσής Αυγής», τις ναζιστικές αντιλήψεις της, να αποκαλύπτει την ψεύτικη «φιλολαϊκή» ρητορική της, να αποσυνθέτει την κοινωνική της βάση.
8. Επιμένουμε στο δρόμο της αναγκαίας σήμερα μετωπικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε αντιπαράθεση με την επικίνδυνη λογική του ευρωμονόδρομου και τις απογειωμένες «κυβερνητικές λύσεις» πριν ή μετά τις εκλογές και απευθύνουμε σε όλες τις δυνάμεις και τους αγωνιστές  που διαλέγουν δρόμους ρήξης και ανατροπής, ανοιχτό κάλεσμα για διάλογο, κοινή δράση και μετωπική πολιτική και εκλογική συνεργασία. Ταυτόχρονα δίνουμε την μάχη για να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πρώτα και κύρια μέσα στους αγώνες αλλά και στις επόμενες εκλογικές μάχες.
Η υπεράσπιση της ανάγκης και η πάλη για την οικοδόμηση μιας άλλης αριστεράς, αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής, με ορίζοντα μια νέα σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική, ενωτική και δημοκρατική είναι πιο απαραίτητη από ποτέ.
9.  Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα απευθυνθεί το επόμενο διάστημα σε όλους τους αγωνιστές και  τις αγωνίστριες, τους νέους  συντρόφους μας που δώσαμε μαζί τους την μάχη των εκλογών. Τους καλούμε να πυκνώσουν τις γραμμές της αντικαπιταλιστικής- επαναστατικής  αριστεράς. Να συμβάλουν στην ανάπτυξή της. Να εμπλουτίσουν την πολιτική παρέμβασή της με το δικό τους προβληματισμό και την εμπειρία τους. Τα αδιέξοδα της ευρωλαγνείας, του κυβερνητισμού και της αναπαλαίωσης της σοσιαλδημοκρατίας από την μια, της αποφυγής – αναβολής κάθε σημαντικής ταξικής και πολιτικής σύγκρουσης μέχρι τη δεύτερη παρουσία της… «Λαϊκής Εξουσίας» απ’ την άλλη, αλλά και τα αδιέξοδα των μοναχικών δρόμων της «καθαρότητας», επιβάλλουν την αποφασιστική ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Την παραπέρα προγραμματική της εμβάθυνση και ωρίμανση, την οργανωτική της συγκρότηση, τη συγχώνευσή της με τα πιο πρωτοπόρα τμήματα των εργαζόμενων και της νεολαίας στις πόλεις και στην ύπαιθρο.
10.  Το αμέσως επόμενο διάστημα θα ακολουθήσει οργανωμένη συζήτηση σε όλο το δυναμικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σχετικά με  τα αποτελέσματα των εκλογών και την πολιτική μας παρέμβαση, που συμπεριλαμβάνει και την πιθανότητα μιας νέας εκλογικής μάχης μέσα στον Ιούνη.
Enhanced by Zemanta

Τα αποτελέσματα των εκλογών και η μεγάλη ευκαιρία της αριστεράς

Του Κώστα Χαϊνά
 
Τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μαίου είναι γνωστά. Ο δικομματισμός ουσιαστικά κατέρρευσε και εάν δεν υπήρχε ο εκλογικός νόμος, τα αποτελέσματα σε επίπεδο εδρών γι αυτόν θα ήταν ακόμη χειρότερα. Με βάση τα ποσοστά που έλαβαν οι πολιτικές δυνάμεις που ζήτησαν την ψήφο των πολιτών κάνουμε τις εξής επισημάνσεις.
Οι δυνάμεις που έχασε το ΠΑΣΟΚ κατέφυγαν κυρίως προς το ΣΥΡΙΖΑ και δευτερευόντως προς τη ΔΗΜΑΡ. Οι δυνάμεις που έχασε η ΝΔ κατέφυγαν κυρίως προς το κόμμα του κ. Καμμένου και δευτερευόντως προς άλλα μικρότερα κόμματα που δεν εκπροσωπήθηκαν στη βουλή. Αξιοσημείωτη είναι η σημαντική άνοδος της «Χρυσής Αυγής», η οποία βρήκε γόνιμο έδαφος στο κλίμα που έχει δημιουργηθεί στην ελληνική κοινωνία από τις διαχρονικές πολιτικές ατιμωρησίας και αδιεξόδων των δύο κομμάτων του δικομματισμού, αλλά και από την πολιτική αυτό-εξουδετέρωση του ΛΑΟΣ.
Οι μεγάλοι νικητές βέβαια είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και το κόμμα του κ. Καμμένου και δευτερευόντως η Δημοκρατική Αριστερά του κου Κουβέλη. Το θέμα στο σημείωμα μας αυτό, είναι να εξετάσουμε ποιες συγκεκριμένες δυνατότητες και ευκαιρίες για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα, δημιούργησαν τα αποτελέσματα των εκλογών και κατά πόσο αξιοποιήθηκαν από τις πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς που αναδείχθηκαν οι πιο κερδισμένοι αυτών των εκλογών.
Κατ’αρχήν όσον αφορά το ΚΚΕ. Σταθερά προσηλωμένο σε μια πολιτική απομονωτισμού και αναχωρητισμού η ηγεσία του απέρριψε κατηγορηματικά κάθε ιδέα για συνεργασία, πόσο μάλλον για Κυβερνητική συνεργασία με τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς. Δεν χρειάζεται άλλο σχολιασμό. Η ηγεσία του ΚΚΕ είναι προσκολλημένη σε έναν δογματισμό που την εμποδίζει να δει την πραγματικότητα. Κάθε προσπάθεια για αλλαγή και μεταρρύθμιση του συστήματος είναι ύποπτη γι αυτήν και την απορρίπτει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως 2η δύναμη ανέλαβε την διερευνητική εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης. Η Δημοκρατική Αριστερά του έδωσε άμεση στήριξη. Το ΚΚΕ απέρριψε ακόμη και την ιδέα συνάντησης Τσίπρα-Παπαρήγα. Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ έτριβαν τα χέρια τους από ικανοποίηση όταν έβλεπαν τον αντισυστημικό Τσίπρα να ακολουθεί τις αστικές διαδικασίες διερεύνησης, έστω και με ανορθόδοξες γι αυτούς πρακτικές, όπως συναντήσεις με κόμματα εκτός βουλής, είτε με κοινωνικούς φορείς. Και κάποιοι άλλοι βέβαια των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, ίσως και κάποιοι του ΣΥΝ να έβγαλαν σπυράκια βλέποντας τον αρχηγό να ασχολείται σοβαρά με αυτές τις «αστικές διαδικασίες». Το πιο αστείο στην υπόθεση ήταν όταν και τα δύο κόμματα του δικομματισμού προσφέρθηκαν με ιδιαίτερη χαρά, να δώσουν απλόχερα στήριξη σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ θα συγκροτούσε Κυβέρνηση της αριστεράς, όπως έλεγε. Άσχετα εάν το εννοούσαν πραγματικά ή όχι και τα δύο κόμματα ήθελαν με την απλόχερη αυτή στήριξή τους να πετύχουν δύο πράγματα. Να αποφύγουν τις επαναληπτικές εκλογές κατά πρώτον και κατά δεύτερον να «στριμώξουν» το ΣΥΡΙΖΑ με μια Κυβερνητική ευθύνη διαχείρισης πολύ δύσκολών θεμάτων τα οποία έχουμε να αντιμετωπίσουμε το επόμενο διάστημα ως χώρα, με σκοπό ασφαλώς να τον φθείρουν στο ριζοσπαστικό ακροατήριο που τον ψήφισε. Όμως φαινόταν από την αρχή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν «μάσαγε». Όλα έδειχναν ότι είχε αποφασίσει να μην μπει στην ουσία της διαδικασίας σχηματισμού Κυβέρνησης. Είτε γιατί έβλεπε ότι δεν του έβγαιναν τα «κουκιά», όπως ίσως τα ήθελε, είτε γιατί είχε επιλέξει να μην μπερδευτεί με αυτές τις διαδικασίες οι οποίες του χάλαγαν το ριζοσπαστικό προφίλ με το οποίο κέρδισε αυτό το σημαντικό ποσοστό των δυσαρεστημένων ψηφοφόρων του δικομματισμού, λοξοκοιτώντας τις επαναληπτικές εκλογές. Και έτσι ολοκληρώνεται κάπως άδοξα η διερευνητική εντολή του κου Τσίπρα και περνάμε σε νέα φάση, όπου η Δημοκρατική Αριστερά του κ. Κουβέλη καταθέτει μια ρεαλιστική πρόταση σχηματισμού μιας Κυβέρνησης συνεργασίας με την προϋπόθεση συμμετοχής και του ΣΥΡΙΖΑ και την στήριξη ή συμμετοχή δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων με ευρωπαϊκό προσανατολισμό και οι οποίες θα δεσμευόντουσαν σε ένα ελάχιστο προγραμματικό πλαίσιο μεταρρυθμίσεων και αλλαγών και με την σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο.
Ας εξετάσουμε αυτή την πρόταση με δεδομένα το συγκεκριμένο συσχετισμό δυνάμεων που έχει διαμορφωθεί μετά τις εκλογές, την κρισιμότητα της κατάστασης και την αδύναμη θέση που έχει περιέλθει ο δικομματισμός με ένα ΠΑΣΟΚ και μια ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ να ψάχνουν τα κόμματά τους και να μην τα βρίσκουν.  Και το ερώτημα είναι : Πότε αλήθεια ήταν καλύτερες οι συνθήκες για την αριστερά από τη μεταπολίτευση, για να παρέμβει στις εξελίξεις όχι απλά καταγγέλλοντας, αλλά αναλαμβάνοντας συγκεκριμένες ευθύνες ακόμη και Κυβερνητικές; Σε ένα πολιτικό τοπίο όπου ο δικομματισμός είναι ξεδοντιασμένος, δίνεται μια μοναδική ευκαιρία στην αριστερά να πρωταγωνιστήσει στις εξελίξεις, να θέσει ζητήματα όπως η απλή αναλογική, η κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών και μια σειρά άλλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η κοινωνία και ο τόπος. Δημοκρατική μεταρρύθμιση του Κράτους, χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας, διαφάνεια στις κρατικές προμήθειες, μείωση των στρατιωτικών δαπανών, αξιοκρατία και αξιολόγηση των δημόσιων υπηρεσιών και λειτουργών και μια σειρά άλλες μεταρρυθμίσεις και  ώριμες αλλαγές για την σταδιακή μετεξέλιξη του Κράτους μας σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό δημοκρατικό Κράτος. Και για το μνημόνιο που τόσο αγώνα έκανε η αριστερά να το καταργήσει, δίνεται μια μοναδική ευκαιρία να αμφισβητηθεί από όλο το πολιτικό σύστημα, αφού όρος απαράβατος σχηματισμού αυτής της Κυβέρνησης είναι η σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο. Που πρακτικά σημαίνει ότι αυτή η νέα Κυβέρνηση θα αναλάβει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες που θα ακυρώνει στην πράξη άδικες πολιτικές, όπως οι οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, οι εργασιακές σχέσεις και μια σειρά άλλα θέματα τα οποία θα δρομολογήσει προς αναθεώρηση. Ακούγοντας αυτές τις μέρες τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά και κάποια άλλα σημαντικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, σου δημιουργείται η εντύπωση προς στιγμήν ότι η απόσταση για να αποδεχθεί μια τέτοια πρόταση είναι πολύ μικρή. Και λέω προς στιγμή γιατί εντός ολίγου κάποιο άλλο στέλεχος ή ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας σου αλλάζει την εντύπωση και σε πείθει ότι το μόνο που βλέπει είναι οι επαναληπτικές εκλογές.
Υπάρχουν κάποια αμείλικτα ερωτήματα τα οποία πρέπει να σκεφτεί καλά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Και αν πάμε σε επαναληπτικές εκλογές, αλήθεια τι είδους ριζικές αλλαγές μπορούν να γίνουν στο συσχετισμό των δυνάμεων ; Και ας υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βγει πρώτη δύναμη και πάρει και τις πενήντα έδρες μπόνους τι θα γίνει ; Θα μπορέσει να κάνει Κυβέρνηση της Αριστεράς ; Και οι άλλες δυνάμεις τι θα κάνουν ; Θα μείνουν αμέτοχες και αμήχανες για πολύ καιρό ; Μήπως αυτό που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ μετατραπεί σε μπούμερανγκ ; Μήπως αυτή η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ τους δώσει τα κατάλληλα καύσιμα για την επανασυγκρότηση και αναδιάταξη τους ; Οι αλλαγές στους συσχετισμούς δεν γίνονται μόνο με κάποιους έξυπνους και επικοινωνιακούς χειρισμούς. Οι δυνάμεις της αριστεράς δεν δυναμώνουν με απλές μετατοπίσεις αγανακτισμένων ψηφοφόρων του δικομματισμού, αλλά με σταθερές και επίπονες διαδικασίες πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών.
              Μήπως λοιπόν η σημερινή συγκυρία ενός ξεδοντιασμένου και αμήχανου δικομματισμού αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία για την ανανεωτική και δημοκρατική αριστερά να παρέμβει στις εξελίξεις και να διαμορφώσει την επόμενη μέρα στη χώρα ; Ξαναλέω το ζητούμενο σήμερα δεν είναι ο σοσιαλισμός. Είναι η υλοποίηση κάποιων συγκεκριμένων δημοκρατικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων που αγωνίζεται για δεκαετίες τώρα η αριστερά χωρίς κανένα αποτέλεσμα και η επαναδιαπραγμάτευση των θεμάτων της δανειακής σύμβασης και του μνημονίου, στο φως των νέων εξελίξεων και του τοπίου που διαμορφώνεται στην Ευρώπη με την αλλαγή των συσχετισμών των δυνάμεων. Και σήμερα της δίνεται μια μοναδική ευκαιρία να την αξιοποιήσει. Και πρέπει να την αξιοποιήσει και να μην την απεμπολήσει. Μπορεί και να μην πετύχει. Δηλαδή να σχηματιστεί μια Κυβέρνηση με την στήριξη και την συμμετοχή της Αριστεράς και να μην μπορεί να προχωρήσει τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις που θα τεθούν και θα έχουν συμφωνηθεί. Όμως στην περίπτωση αυτή η αριστερά θα έχει προσπαθήσει και θα έχει πείσει την κοινωνία ότι δεν περιορίζεται μόνο στις καταγγελίες, αλλά τολμά να αναλαμβάνει και ευθύνες. Και αυτός είναι ένας πιο σίγουρος και σταθερός τρόπος να κερδίζει τους πολίτες με την πολιτικής της.

Θα τολμήσει η Αριστερά ;


Κώστας Χαϊνάς
Χαλκίδα 12-5-2012

Τρίτη 8 Μαΐου 2012

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΡΩΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΗΝ ΕΥΒΟΙΑ

Της ΕΛΕΝΗΣ ΑΛΑΤΑ - ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ
Στελέχους της ΔΗΜΑΡ 

Οι εκλογές της 6ης του Μάη έφεραν τη μεγαλύτερη ανατροπή στο νησί μας. Η Αριστερά, για πρώτη φορά στην ιστορία της, έχει τρεις βουλευτές  και μια δύναμη πρωτόγνωρη για τα τοπικά δεδομένα.

Η εκλογή του Βαγγέλη Αποστόλου με τον ΣΥΡΙΖΑ, η επανεκλογή του Γιώργου Μαρίνου με το ΚΚΕ και η εκπροσώπηση της ΔΗΜΑΡ από τον Δημήτρη Αναγνωστάκη, συνθέτουν ένα καινούργιο πολιτικό σκηνικό και δίνουν μια μοναδική ευκαιρία στην Αριστερά.

Πέρα από τις όποιες ιδεολογικές διαφορές των κομμάτων της Αριστεράς ο λαός της Εύβοιας με τη ψήφο του, δίνει την ευκαιρία στα τρία πολιτικά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΔΗΜΑΡ) να αποδείξουν έμπρακτα ότι είναι στο πλευρό του.

Σε αυτή την κατεύθυνση δεν χρειάζονται λόγια αλλά καθημερινές πράξεις, δεν απαιτούνται διακηρύξεις (τις βαρέθηκε ο κόσμος) αλλά συγκεκριμένα έργα.

Οι τρεις βουλευτές της Αριστεράς πρέπει να δώσουν απαντήσεις και λύσεις στα θέματα της ανεργίας και της ανάπτυξης. Να συνεργαστούν για να αναδείξουν τα προβλήματα της Εύβοιας και να προτείνουν λύσεις όχι με "ΘΑ"  ούτε με "ΠΡΕΠΕΙ" αλλά με "ΜΠΟΡΕΙ".

Η Αριστερά μπορεί να αλλάξει την εικόνα της Εύβοιας, Να δώσει λύσεις στην ανεργία. Να εγγυηθεί την ανάπτυξη και να επιστρέψει τη δύναμη της ψήφου στον απλό πολίτη. Να σταματήσει τα ρουσφέτια της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, να κόψει το χαμόγελο των"Χρυσαυγιτών" που ψαρεύουν στα θολά νερά της ανεργίας και να βρεθεί μπροστά σε πραγματικούς ΜΑΖΙΚΟΥΣ   αγώνες με ενωτική διάθεση και όχι με σπασμωδικές κινήσεις.

Ο Λαός της Εύβοιας εμπιστεύτηκε την Αριστερά. Έδωσε τη ψήφο του στα τρία κόμματα που την εκπροσωπούν αλλά θέλει από αυτή λύσεις ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. Και αν αυτό το σύνθημα , όπως πολλά άλλα της Αριστεράς, το είχε καπηλευθεί το ΠΑΣΟΚ καιρός να πάρει σήμερα το πραγματικό του νόημα.

Ο Λαός τιμώρησε τη Ν.Δ. και ΔΕΝ ΕΒΓΑΛΕ Βουλευτή στην Εύβοια. Χλεύασε το ΠΑΣΟΚ που είδε τη δύναμή του να μειώνεται κατακόρυφα. έδωσε όμως, δυστυχώς, δύναμη, στους φασίστες της "Χρυσής Αυγής".

Όπως αφαίρεσε τη δύναμη από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ έτσι μπορεί να κάνει και με τα κόμματα της Αριστεράς αν μέχρι τις επόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν δεν δώσουν λύσεις στα προβλήματα που μαστίζουν την Εύβοια, γιατί ο Λαός όπως επιβραβεύει έτσι και τιμωρεί.

Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

Εκλογές της 6ης Μαΐου, μια νέα πραγματικότητα για τη χώρα

Άρθρο του Τάσου Γέραλη
Αναπληρωτή Γεν. Γραμματέα  της «ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ»  

Η ψήφιση από το Ελληνικό Κοινοβούλιο του «ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΙΙ» αποτελεί μια νέα Εθνική και Κοινωνική πραγματικότητα. Τα μέτρα και οι πολιτικές λιτότητας που επέβαλε εγείρουν εθνικά, πολιτικά, Κοινωνικά και επιστημονικά ερωτήματα για την δυνατότητά τους να πετύχουν την ανασυγκρότηση της Ελληνικής οικονομίας, καθώς εντείνουν την ύφεση, οδηγούν σε εξαθλίωση μεγάλα τμήματα του Ελληνικού λαού βάζοντας σε δοκιμασία την κοινωνική συνοχή και οδηγούν την οικονομία στα βράχια.
Παράλληλα στερούν από  τη χώρα τη δυνατότητα να ελέγξει και  να οδηγήσει την ανάπτυξή της, αφού αφαιρούν τον έλεγχο στρατηγικών τομέων ανάπτυξης της χώρας και μεταβιβάζουν αυτή την εξουσία, σε κέντρα εκτός της Ελλάδας, θέτοντας έτσι ζητήματα Εθνικής κυριαρχίας.
Ο Ελληνικός Λαός έχει αντιληφθεί πως το πρόβλημα της χώρας είναι  πρωτίστως πολιτικό. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν μπόρεσαν να παράσχουν στον Ελληνικό λαό στην κρίσιμη στιγμή, ούτε ένα σοβαρό σχέδιο διάσωσης και ανασυγκρότησης της χώρας. Η πλειοψηφία των Ελληνίδων και Ελλήνων πιστεύουν, ότι θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει το «Μνημόνιο ΙΙ». Η χώρα οδηγήθηκε σε απώλεια Εθνικής κυριαρχίας, αφού δεν διαπραγματεύτηκαν, αποτελεσματικά, πολύ δε περισσότερο φοβάται, ότι τα πράγματα οδηγήθηκαν σκόπιμα (;) να φθάσουν εδώ που έφθασαν.
Η κρίση στην χώρα αποκάλυψε, επίσης την αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) να λειτουργήσει αποτελεσματικά, να σεβαστεί και να υπερασπιστεί το Κοινοτικό κεκτημένο. Όπως επίσης και των διάτρητων συνθηκών που την ίδρυσαν και την καθιστούν έρμαιο των αγορών.
 Οι πολιτικές «ηγεσίες»  της Ε.Ε επέτρεψαν και πολλές  φορές εξέθρεψαν να αναπτυχθεί  ένας επικίνδυνος για την Ευρωπαϊκή  προοπτική λαϊκίστικος ανθελληνισμός που θυμίζει έντονα άλλες εποχές. Το ευρωπαϊκό σχέδιο που έχουμε ως χώρα αποδεχθεί, οδηγεί στην εκποίηση του εθνικού πλούτου, οδηγεί τα μεσαία και λαϊκά κοινωνικά στρώματα σε εξαθλίωση και τη  χώρας σε δορυφοροποίηση από τις ηγέτιδες δυνάμεις της ευρωζώνης.
Η κατάσταση στην οποία  έχει οδηγηθεί η Ελληνική Κοινωνία είναι οριακή. Είναι στα πρόθυρα της έκρηξης, αν και οι πολίτες επιδεικνύουν πρωτοφανή στωικότητα και υπομονή, τόσο για την κατάσταση που βιώνουν, όσο και για την αθλιότητα όσο και για την εικόνα που προσπαθούν να δημιουργήσουν σε βάρος της, οι μηχανισμοί που καλλιεργούν ανοχές με στόχο την βίαιη κατανομή του εισοδήματος.
Κανένας άλλος λαός δεν  θα άντεχε την τόσο μεγάλη ψυχολογική βία που του ασκείται τα τελευταία χρόνια. Οι άνεργοι ξεπέρασαν το εκατομμύριο, οι άστεγοι είναι χιλιάδες, οι αυτοκτονίες αυξάνουν εκθετικά, τα ναρκωτικά θερίζουν, το υπαρκτό Κοινωνικό κράτος ξεθεμελιώνεται, οι χρεοκοπίες είναι συνεχείς, οι νέοι θέλουν να εγκαταλείψουν τη χώρα.

Οι νέοι εθνικοί  στόχοι εν’ όψη των εκλογών της 6ης Μαΐου
Πρώτος εθνικός  στόχος, δεδομένης της πραγματικότητας του «Μνημονίου-ΙΙ», πρέπει να είναι η νίκη του λαού απέναντι στις συντηρητικές πολιτικές, προς όφελος της Ελληνικής Κοινωνίας και των άλλων Ευρωπαϊκών λαών. Είναι τραγικό οι Γάλλοι να ψηφίζουν για τους Έλληνες και την ίδια ώρα να υπάρχουν Έλληνες που επικροτούν τις δυνάμεις στη χώρα που επέβαλλα  και στηρίζουν  το Μνημόνιο.
Δεύτερος εθνικός  στόχος είναι να μη χαθεί καμία νέα γενιά στο βωμό του χρέους και της «ανταγωνιστικότητας». Η Κοινωνική συνοχή και κυρίως η σωτηρία της νεολαίας είναι το μεγάλο στοίχημα.
Τρίτος εθνικός  στόχος να υπάρξει αμετάκλητη νομοθετική εγγύηση των λαϊκών συμφερόντων και του Κοινωνικού κεκτημένου  .
Τέταρτος στόχος είναι να οργανωθεί το κράτος και η Κοινωνία, μέσα από την Κοινωνική δράση, το ζωντανό παράδειγμα και την «ανακάλυψη» την αλληλεγγύη και την αποδοχή του διπλανού.

Τα νέα  πολιτικά εργαλεία της νέας εποχής που ανατέλλει ..
Η νέα εποχή που θα κληθούμε με την βούληση της Ελληνικής Κοινωνίας να υπηρετήσουμε μετά της εκλογές πρέπει να στηριχθεί σε νέα πολιτικά εργαλεία που θα επιτρέψουν στην Κοινωνία να επιστρέψει στην πολιτική και έτσι να διασφαλισθεί η δημοκρατία που αντιμετωπίζει μεγάλους κινδύνους.
Η ψήφος μας πρέπει να έχει παραλήπτες το κόμμα εκείνο που έχει διαμορφώσει ένα «κυβερνητικό» σχέδιο Εθνικής Σωτηρίας και Κοινωνικής Συμφωνίας με άξονες την διατήρηση της Κοινωνικής Συνοχής.
Το σχέδιο αυτό θα είναι  στην ουσία μια νέα πλατφόρμα  για το κράτος, την οικονομία, την  παιδεία, την υγεία, το δημόσιο χώρο, τις εξωτερικές σχέσεις και την  εθνική άμυνα, που θα αξιοποιεί τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, θα επιμερίζει δίκαια τα βάρη και τα οφέλη στη κοινωνία και θα αποτελέσει την νέα «Κοινωνική Συμφωνία» ανασυγκρότησης και θα περιλαμβάνει τις προτεραιότητες  για την διεκδίκηση του κατοχικού δανείου, για την παιδεία, για την καινοτομία, την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό, για το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας, για μια νέα πολιτική για τους μετανάστες, για την κάθαρση του πολιτικού συστήματος για τη δικαιοσύνη, για την ανασύσταση των δεσμών με την ομογένεια, για αμυντική ετοιμότητα, την ενεργή διπλωματία, τον καθορισμό τον ΑΟΖ, την ανάπτυξη των δημιουργικών βιομηχανιών, της πολιτιστικής και της κοινωνικής οικονομίας.

Το νόημα των  εκλογών.
Οι εκλογές της 6ης Μαΐου σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να μετατραπούν σε ψήφο που θα επιφέρει «Το πλύσιμο των χεριών» στην εξουσία, γιατί τότε με την ψήφο μας θα δώσουμε την ευκαιρία στους υπαίτιους που οδήγησαν την Ελληνική Κοινωνία στην κρίση, να αθωώσουν τον ένοχο εαυτό τους και να καταδικάσουν τον αθώο Ελληνικό Λαό. Θα κριθεί αν επιτρέψουμε εμείς να συνεχιστεί η «Πιλάτια» ηθική της εξουσίας που ζητά τίτλους αθωότητας για τον εαυτό της, όταν με μια τέλεια ηθική απουσία κάνει στην κοινωνία το μέγιστο κακό.
Με την ψήφο μας, την Κυριακή 6 Μαΐου θα πρέπει να υπερασπιστούμε την τιμή και την πεποίθηση μας, χωρίς συμβιβασμούς που μειώνουν την ηθική αντίσταση και νοθεύουν την προσωπικότητα μας.
Η ψήφος σε αυτές  τις εκλογές δεν μπορεί να είναι  ψήφος οργής και διαμαρτυρίας. Οι εκλογές αυτές έχουν το νόημα  της αποκατάστασης της αξιοπρέπειας και της τιμής της Ελληνίδας  και του Έλληνα. Η ψήφος μας  έχει το νόημα και τη δικαίωση. Είναι  ψήφος μνήμης για την Ελλάδα για  τον άνθρωπο, είναι ψήφος χρέους. Είναι ψήφος για τις ωραίες ιδεολογίες της ομορφιάς της δημιουργίας και της αλληλεγγύης που δεν ηττήθηκαν αλλά προδόθηκαν από τους κυβερνώντες. Είναι ψήφος για να μπορέσει η νέα γενιά να τολμήσει να ονειρευτεί να παλέψει.
Με την ψήφο μας, την Κυριακή 6 Μαΐου θα θέσουμε μια νέα αρχή στην οποία θα προβάλουμε και θα ενισχύσουμε τις Νέες πολιτικές προοδευτικές δυνάμεις της Κοινωνίας.
Ψηφίζουμε για «ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ» που θα στηρίξει τη συνύπαρξη στην αρμονία, στην κοινότητα δουλειάς και απολαβής, στην ελευθερία του ανθρώπου και αλληλεγγύη, γιατί είμαστε άνθρωποι και πρέπει να μείνουμε άνθρωποι.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...