Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Ξηροτύρη: Στρατηγικός σχεδιασμός για τις αποκρατικοποιήσεις

Σημεία ομιλίας από την τοποθέτηση της βουλευτού Ασημίνας Ξηροτύρη για το ζήτημα των αποκρατικοποιήσεων:

"Να εξαιρεθούν από τη ρύθμιση της κατάργησης του ελάχιστου ποσοστού οι Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας και στρατηγικής σημασίας, όπως είναι η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ, η ΕΥΑΘ, οι Μεγάλοι Λιμένες και να προχωρήσει συντεταγμένα ο στρατηγικός σχεδιασμός για την ανάπτυξη αυτών, τη διασφάλιση των δικτύων τους και τη λειτουργία των ρυθμιστικών αρχών για την απρόσκοπτη παροχή των κοινής ωφέλειας υπηρεσιών τους ζήτησε η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Ασημίνα Ξηροτύρη-Αικατερινάρη στην τοποθέτησή της στην Ολομέλεια για το θέμα που εισάγεται με το άρθρο 2 του Ν/ΣΧ του ΥΠΟΙΚ, δηλαδή «την κατάργηση του ελάχιστου ποσοστού του Ελληνικού Δημοσίου στις ΔΕΚΟ και στους οργανισμούς λιμένων της χώρας κ.ά.».

Η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ αναφέρθηκε γι’ αυτό τόσο στις θέσεις της ΔΗΜΑΡ για τις αποκρατικοποιήσεις όσο και στις βασικές αρχές της προγραμματικής συμφωνίας των τριών κομμάτων, για να επισημάνει ότι οι αποκρατικοποιήσεις πρέπει να συνδέονται άρρηκτα με την ανάπτυξη της χώρας και όχι μόνο για εισπρακτικούς λόγους. Δεν μπορούν έτσι στρατηγικής σημασίας ΔΕΚΟ όπως η ΔΕΗ, τα Μεγάλα Λιμάνια της χώρας ή κοινής ωφέλειας Οργανισμοί όπως είναι η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ, χωρίς ολοκληρωμένο σχεδιασμό, χωρίς στρατηγικό σχέδιο για την ανάπτυξη και την αξιοποίηση για την κάθε εταιρεία, χωρίς την εξασφάλιση του στρατηγικού και ρυθμιστικού ρόλου του Δημοσίου για την απρόσκοπτη παροχή των κοινωνικών υπηρεσιών, να οδηγούνται με μία οριζόντια ρύθμιση στην κατάργηση του ελάχιστου ποσοστού του Δημοσίου. Με την οριζόντια αυτή ρύθμιση δεν διασφαλίζεται η διακηρυγμένη από όλους μας κυριότητα στα δίκτυα και στις εγκαταστάσεις των εταιρειών, όπως αυτά της ΔΕΗ, ενώ μέγιστης κοινής ωφέλειας ΔΕΚΟ οδηγούνται σε μία άτακτη αποκρατικοποίηση χωρίς να έχει προηγηθεί το νομοθετικό πλαίσιο των ρυθμιστικών αρχών που θα διασφαλίζουν την απρόσκοπτη λειτουργία των εταιρειών στις παρεχόμενες κοινωνικές υπηρεσίες και αγαθά.

Ζήτησε γι’ αυτό, να εξαιρεθούν από την εν λόγω ρύθμιση του άρθρου 2 τουλάχιστον οι Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας όπως η ΕΥΑΘ και η ΕΥΔΑΠ και οι στρατηγικής σημασίας, όπως η ΔΕΗ και οι οργανισμοί των Μεγάλων Λιμένων, διαφορετικά η ΔΗΜΑΡ θα καταψηφίσει το άρθρο 2, όπως ήδη έκανε στην μόνιμη Επιτροπή.

Η πολιτεία, η Κυβέρνηση με τα συντεταγμένα όργανά της, πρέπει να προχωρήσει στο στρατηγικό σχεδιασμό και τις κατευθύνσεις για την ανάπτυξη των ΔΕΚΟ, για τη διασφάλιση των δικτύων τους και για το πλαίσιο των ρυθμιστικών αρχών, να θεσπίσει τα κριτήρια και τις προϋποθέσεις για τους τομείς και το βαθμό αποκρατικοποίησης κάθε ΔΕΚΟ, με τρόπο ώστε αυτές να συνεχίσουν να παρέχουν απρόσκοπτα τις υπηρεσίες και τα αγαθά κοινής ωφέλειας στους πολίτες και να συμβάλλουν στην ανάπτυξη της χώρας. Και βέβαια όλη αυτή η διαδικασία πρέπει να γίνεται με πλήρη διαφάνεια και να υπόκειται και στις διαδικασίες του κοινοβουλευτικού ελέγχου.

Ο βασικός αυτός σχεδιασμός σε καμία περίπτωση δε μπορεί να μεταφερθεί στις αρμοδιότητες ενός νεοσύστατου οργάνου, όπως είναι το ΤΑΙΠΕΔ, με τον κίνδυνο να θυσιαστούν αυτά τα αναπτυξιακά και κοινής ωφέλειας εργαλεία για εισπρακτικούς και μόνο λόγους".

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Ανδρέας Λοβέρδος: Ρήξη με το κατεστημένο, το σάπιο, το τεμπέλικο, το παρασιτικό…

του Ανδρέα Λοβέρδου

Κάθε μέρα που περνά (και χάνεται), επιβεβαιώνεται με οδυνηρό τρόπο για την ελληνική κοινωνία, πως το πρόβλημα που βιώνει η πατρίδα μας είναι βαθύτατα και πρωτίστως πολιτικο-κοινωνικό και δευτερευόντως οικονομικό.
Η γνώση σχετικώς με τον πραγματικό πλούτο που διαθέτει η χώρα μας, η χρήση της κοινής λογικής για τη διάγνωση της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας και συνάμα η ευθεία σύγκρουση με τις κακοδαιμονίες μας, είναι τα προαπαιτούμενα για την επαναφορά της Ελλάδας στην ευημερία και την αξιοπιστία.

Σε αυτό το πλαίσιο, δύο μεγάλες υποσχέσεις και προεκλογικές ρητορείες, αυτές της ανάπτυξης και των ριζοσπαστικών διαρθρωτικών αλλαγών του δημοσίου τομέα, παραμένουν «ανενεργές». Αυτό σημαίνει, πως ενώ δεν διαθέτουμε χρόνο, έχουμε την υποχρέωση να κάνουμε τη ρήξη με το υπάρχον πολιτικό σύστημα, ώστε να δημιουργηθούν οι πολιτικές προϋποθέσεις των αλλαγών που χρειαζόμαστε.

Προσφάτως, με επίκαιρη ερώτησή μου στη Βουλή, προς τον υπουργό Ανάπτυξης, προσπάθησα να υπενθυμίσω στην πολιτική ηγεσία, πως για να κερδιθεί το στοίχημα της εξόδου της χώρας από την κρίση, χρειάζεται ρευστότητα στην αγορά, το αυτονόητο δηλαδή. Άλλωστε δεν είναι δυνατόν να ζητηθούν νέες θυσίες από τους πολίτες, χωρίς την προοπτική της ανάκαμψης. Θα επέλθει η οριστική διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, με απρόβλεπτες συνέπειες. Ακόμη και σε οικονομοτεχνικό επίπεδο, από πού θα εσοδεύσει το κράτος, όταν ο τζίρος νοικοκυριών και επιχειρήσεων διαρκώς συρρικνώνεται;

Βρισκόμαστε στον 4ο μήνα της τρικομματικής κυβερνητικής συνεργασίας και ακόμη εθνικό σχέδιο ανάπτυξης δεν έχει εκπονηθεί. Όχι ακόμη δεν έχει εφαρμοστεί, αλλά ούτε καν έχει εκπονηθεί. Και αυτό είναι τραγικό για την Ελλάδα, με την ανεργία να καλπάζει και την ραχοκοκαλιά της οικονομίας, δηλαδή την μικρομεσαία επιχείρηση να καταστρέφεται, ανήμπορη, χωρίς επενδυτικά εργαλεία. Και ταυτόχρονα η διοίκηση μεγάλων επιχειρήσεων να φεύγει από τη χώρα και η πολιτική ηγεσία απλώς να παρατηρεί.

Η ταχύτητα με την οποία κινείται ο δημόσιος γραφειοκρατικός διοικητικός μηχανισμός, την ώρα της κρίσης, την ώρα που θα έπρεπε να «πετάει», δημιουργεί προϋποθέσεις εθνικής απελπισίας. Και η Δικαιοσύνη προσθέτει προβλήματα. Αν δεν υπήρχαν ορισμένοι πατριώτες δικαστές και δημόσιοι υπάλληλοι, θα είχαμε ήδη καταρρεύσει.

Η όποια αλλαγή του ευρωπαϊκού κλίματος υπέρ της Ελλάδας χάνεται, όταν η πολιτική ηγεσία δεν κατανοεί τη ρίζα του τεράστιου προβλήματος του τόπου μας. Ας δώσω το πιο χαρακτηριστικό εθνικό παράδειγμα για τα όσα επικαλούμαι. Δεν είναι τραγικό να έχουμε πρόβλημα ρευστότητας και ταυτοχρόνως 12,5 δις ΕΣΠΑ σε πλήρη «ακινησία»; Αυτό είναι έγκλημα. Είναι το έγκλημα που συντελείται από ένα κράτος που δεν ασχολείται με τους πολίτες του, χωρίς να μπορεί να σκεφθεί, πως η κατάρρευση του ιδιωτικού τομέα σημαίνει πως δεν θα υπάρχουν χρήματα για το κράτος και τους υπαλλήλους του. Κι αυτό το παράδειγμα αναφέρεται απλώς ενδεικτικά αντί πολλών άλλων.

Η σημερινή κυβέρνηση, δεν προχωρά στη ρήξη με το κατεστημένο, το σάπιο, το τεμπέλικο, το παρασιτικό, ώστε να ανασάνει η αγορά και η κοινωνία. Χάνεται άραγε η τελευταία μας ευκαιρία; Υποστήριξα στη Βουλή, για παράδειγμα, να προωθηθεί η στήριξη του ΕΣΠΑ, μέσα από τις τράπεζες. Γρήγορα. Τώρα! Πέρα και πάνω από τα μικροσυμφέροντα της κάθε γραφειοκρατίας. Αντί γι’ αυτή, ως προς ένα μέρος του ΕΣΠΑ τις αξιολογήσεις να κάνουν οι τράπεζες, ώστε να διοχετευθούν κάποια χρήματα γρήγορα στην αγορά. Πέρασαν τέσσερις μήνες δίχως ουσιαστική κινητικότητα ως προς το θέμα.

Η φτώχεια δεν φέρνει μόνο «γκρίνια» στην κοινωνία, αλλά και όλα εκείνα τα ακραία πολιτικά ή α-πολιτικά στοιχεία που δημαγωγούν, πάνω στον ανθρώπινο πόνο και στην πολιτική αναλγησία. Η επιστροφή μας στην αξιοπιστία και την ευημερία περνά μέσα από πολιτικές συγκρούσεις με συμφέροντα μικρά και μεγάλα, που διαχρονικά έχουν καταστρέψει την πατρίδα μας, καθώς και με τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, τους δημαγωγούς και τους πολιτικούς του χθες.

Σήμερα δεν φτάνουν οι βαρυσήμαντες δηλώσεις, ούτε η θετική αλλαγή του ευρωπαϊκού κλίματος για την Ελλάδα. Χρειάζονται πολιτικές, χρειάζεται αναπτυξιακή προσπάθεια εδώ και τώρα.
Προσπαθώ με τριάντα νέους ανθρώπους να καταρτιστεί τώρα το αναγκαίο σχέδιο. Σε λίγο θα είμαστε έτοιμοι. Δεν μπορούμε να περιμένουμε πότε θα κινητοποιηθούν οι υπόλοιποι. Ο καθένας μας ας κάνει εδώ και τώρα αυτό ακριβώς που μπορεί.

Στις 18 Οκτώβρη …

*Άρθρο του Χ. Τσιόκα
Τριάντα και πλέον χρόνια μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, φαίνεται ότι το εκκρεμές των σχολιασμών για την συγκεκριμένη πολιτική περίοδο τείνει σε μια προσέγγιση που…
έχει στόχο στον μηδενισμό του τότε εγχειρήματος της αλλαγής και στην κατασυκοφάντηση της.
Το επιχείρημα που σήμερα εκπέμπουν οι παρασιτικές δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού στην κοινή γνώμη είναι ότι δήθεν η σημερινή κρίση οφείλεται στην κυβερνητική περίοδο του Α. Παπανδρέου και στις αλλαγές που δημιούργησε.
Με αυτό το κεντρικό κορμό επιχειρημάτων στήνεται το σκηνικό αποκαθήλωσης μεγάλων κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών που συντελέσθηκαν στην μεταπολιτευτική περίοδο.
Θυμίζω μεταξύ των άλλων ότι: · Είναι η περίοδος που η μεσαία τάξη διευρύνεται και ισχυροποιείται αποκτά πρόσβαση για να λειτουργήσει στην παραγωγή, την εμπορία και τη διακίνηση προϊόντων εντός και εκτός της χώρας.
· Είναι ο χρόνος που εκδηλώνεται η αύξηση της αγοραστικής δύναμης των δυνάμεων της εργασίας και η ενεργός στήριξη του αγρότη και της παραγωγής
· Είναι οι χρόνοι που τα δημόσια αγαθά της παιδείας, της υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης αποκτούν χαρακτήρα ανταπόδοσης πρόσβασης και αλληλεγγύης με την δημιουργία του κοινωνικού κράτους.
· Είναι η περίοδος που η χώρα αποκτά στην Ευρώπη και τον κόσμο ακτινοβολία, με διαπραγματευτική ικανότητα και διαμορφώνει ισχυρά οικονομικά και πολιτικά ανταλλάγματα για τους πολίτες και την οικονομία.
· Είναι οι χρόνοι που δοκιμάζεται η σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού τομέα χωρίς τις άνευ όρων εκποιήσεις και ανασφάλειες.
· Είναι η περίοδος που αίρονται οι διχασμοί ανάμεσα στα ‘’μπλε και κόκκινα’’ καφενεία και η δημοκρατία βαθαίνει με αποκεντρωμένους πόρους, αρμοδιότητες και με την είσοδο νέων κοινωνικών στρωμάτων στους θεσμούς αντιπροσώπευσης.
Αναφέρθηκα σε ενδεικτικά παραδείγματα εκείνης της περιόδου για να υπογραμμίσω ότι με αφορμή την κρίση για τις παρασιτικές δυνάμεις, η επιδίωξη αφορά την αποκαθήλωση αυτών των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών κατακτήσεων.
Δεν είναι στην πρόθεση αυτού του κειμένου ο μηδενισμός των παθογενειών εκείνης της εποχής που ασφαλώς υπήρξαν. Γιατί πράγματι το εγχείρημα δεν στόχευσε στην αλλαγή του ρόλου της δημόσιας διοίκησης και στο παραγωγικό μοντέλο. Σ αυτά δεν επιχειρήθηκαν αλλαγές αφέθηκαν όπως ήταν.
Όμως σήμερα:
· Με το περιεχόμενο που επιχειρούν να δώσουν στο χαρακτήρα της διαπραγμάτευσης οι δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού.
· με τον ανύπαρκτο ρόλο της μεσαίας τάξης και της αγροτικής οικονομίας στο σχέδιο εξόδου από την κρίση
· με τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, των δημόσιων αγαθών και του δημόσιου πλούτου.
· με την εμπορευματοποίηση μέρους των υπηρεσιών της δημόσιας διοίκησης
· και με την εισαγωγή οικονομικών κριτηρίων για την πρόσβαση στα αγαθά της υγείας, της παιδείας, πρόνοιας κτλ…
Αυτά είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι επιχειρείται ευθεία βολή στις κατακτήσεις που δημιούργησε η μεγάλη αλλαγή.
Για τις ακραίες δυνάμεις της αγοράς δεν πρόκειται απλά για ‘’Ρεβάνς’’ στην ηγεμονία εκείνης της περιόδου! Είναι μια ευκαιρία παλινόρθωσης των παλαιών ισορροπιών που υπήρχαν πριν την 10ετία του 80’.
Η κρίση έγινε για τις ακραίες νεοφιλελεύθερες δυνάμεις το βολικό περιτύλιγμα. Το δε εργαλείο προώθησης των επιδιώξεων οι δήθεν… “μεταρρυθμίσεις’’. Για να υποκρύπτουν ότι οι “ρυθμίσεις” τους αφορούν τους λίγους. Ούτε ήθελαν ούτε θέλουν τις αλλαγές!
Ίσως τώρα 30 και πλέον χρόνια μετά, φαίνεται πιο καθαρά γιατί επέμενε ο Α.Γ Παπανδρέου ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι κίνημα του δημοκρατικού σοσιαλισμού! Γιατί ήθελε αλλαγές για τους πολλούς, σε αντιπαράθεση με τη ‘’σοσιαλδημοκρατία’’ και τους νεοφιλελεύθερους που επιδιώκουν ρυθμίσεις χωρίς να ενδιαφέρονται αν αυτές θίγουν τους πολλούς και αν προκαλούν κοινωνικό και οικονομικό άρα και πολιτικό διχασμό…
Υ.Γ. Για όσους επιμένουν να πιστεύουν ότι η ιστορική
μνήμη δεν τρομοκρατείται ούτε παραχαράσσεται…
Ο Χάρης Τσιόκας υπήρξε Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ
Enhanced by Zemanta

Το δίλημμα της ψήφισης των μέτρων και ο έντιμος συμβιβασμός

Του ΚΩΣΤΑ ΧΑΪΝΑ
Στελέχους της ΔΗΜ.ΑΡ.

Νομίζω ότι όταν έχεις διαβεί τον Ρουβίκωνα δεν έχεις δυνατότητα επιστροφής. Η διαπραγμάτευση με την τρόϊκα ήταν σκληρή, οφείλονται πολλά στην στάση και τους χειρισμούς της Δημοκρατικής Αριστεράς και αυτό καταγράφηκε. Σήμερα νομίζω ότι μπορεί να γίνει ένας έντιμος συμβιβασμός, μετά τις υπαναχωρήσεις και των δανειστών μας και η Δημοκρατική Αριστερά να είναι παρούσα με θετική ψήφο σε όλα τα μέτρα. Το πιο εύκολο είναι να απέχει ή να τα καταψηφίσει και να πει καλώς σας βρήκα στους λεγόμενους «αντιμνημονιακούς». Οι οποίοι βέβαια «αντιμνημονιακοί», δεν έχουν κάποια άλλη εναλλακτική πρόταση. Εκτός ίσως απ’αυτούς που μιλάνε για αποχώρηση από το ευρώ και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή το ΚΚΕ. Γιατί όλοι οι άλλοι (ΣΥΡΙΖΑ, Καμμένος) αν βγάλουμε τις διάφορες κορώνες που στολίζουν το λόγο τους, θεωρούν την παραμονή μας στην ευρωζώνη ως μονόδρομο και προτείνουν και αυτοί επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές μας. Δηλαδή  αυτό που κάνει και η σημερινή Κυβέρνηση. Απλά λένε ότι αυτοί θα είναι πιο σκληροί διαπραγματευτές. Δεν ξέρω βέβαια πως το εννοούν αυτό το σκληροί διαπραγματευτές, π.χ. θα χτυπάνε το χέρι στο τραπέζι (;), θα απαγάγουν τη Μέρκελ (;) ή δεν ξέρω τι άλλο θα σκεφτούν. Γιατί ουσιαστικά η πρότασή τους εμπεριέχει τον εξής απλοϊκό εκβιασμό. Μια έξοδος της χώρας από τη ζώνη του ευρώ θα επιφέρει τρομακτικές συνέπειες στις χώρες της Ευρωζώνης. Και μάλιστα επικαλούνται και δηλώσεις επισήμων εκπροσώπων της ΕΕ, οι οποίοι πραγματικά αναγνωρίζουν ότι οι συνέπειες μιας Greek exit είναι άγνωστες και πρέπει η Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ. Οπότε εμείς οι έξυπνοι Έλληνες μπορούμε να τους πατήσουμε στον κάλο, βασιζόμενοι σ’ αυτό τον φόβο τους. Ή δέχεστε αυτά που σας λέμε (π.χ να μας χαρίσετε τα χρέη μας (;), ή απειλούμε παύση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ. Δεν ξέρω αν αυτή η διαπραγμάτευση είναι πιο σκληρή ή όχι. Πάντως δεν την θεωρώ σοβαρή. Ούτε βέβαια και αριστερή. Γιατί τι σχέση έχουν με την αριστερή σκέψη και πρακτική, οι λογικές των εκβιασμών ;
Η μεγάλη μάχη νομίζω ότι αρχίζει την επόμενη μέρα του συμβιβασμού με τους δανειστές μας. Για τις μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής. Μας περιμένουν μικρές και μεγάλες μάχες για το μετασχηματισμό της χώρας σε ένα σύγχρονο, δημοκρατικό, ευρωπαϊκό Κράτος. Μιλάμε για μια Δημοκρατική Επανάσταση. Χωρίς τη Δημοκρατική Αριστερά, αυτά δεν μπορούν να γίνουν και δεν θα γίνουν τελικά, γιατί τα άλλα δύο κόμματα που στηρίζουν αυτή τη Κυβέρνηση, έχουν στα σπλάχνα τους δυνάμεις του πελατειακού συστήματος, οι οποίες δεν θέλουν και δεν θα αφήσουν να αλλάξει τίποτα. Και επιτέλους οι αλλαγές σ’αυτή τη χώρα δεν μπορούν να γίνονται κάτω από την πίεση και εποπτεία καμιάς τρόϊκας. Είναι ντροπή για όλο το πολιτικό σύστημα, είναι ντροπή για όλους μας να μην μπορούμε εδώ και τρία χρόνια από το ξέσπασμα της κρίσης, να διατυπώσουμε και να εφαρμόσουμε ένα εθνικό σχέδιο ανόρθωσης και ανασυγκρότησης της χώρας, χωρίς τρόϊκες και χωρίς αυτό το απαράδεκτο παιχνίδι των δόσεων. Το πολιτικό σύστημα απέδειξε ότι είναι ανίκανο να αλλάξει και να ανορθώσει τη χώρα και κρύβεται πίσω από την τρόϊκα και τα μνημόνια. Μέσα σε λιγότερο από τρία χρόνια υπέγραψε δύο μνημόνια και τώρα πάει για το τρίτο, για να κάνει αλλαγές και  μεταρρυθμίσεις και δεν έκανε σχεδόν τίποτα. Γιατί δεν ήθελε να αλλάξει τίποτα στη χώρα. Γιατί ήθελε να μείνει ανέπαφο αυτό το πελατειακό κρατικοδίαιτο σύστημα που δημιούργησε από την μεταπολίτευση και απομυζούσε ότι έβρισκε μπροστά του. Γιατί θεωρεί ότι θα κοροϊδέψει και πάλι τους κουτόφραγκους. Έτσι σκεφτόταν πάντα η πολιτική ελίτ αυτής της χώρας και έτσι διαπαιδαγώγησε και την κοινωνία. Ότι μπορούμε να ζούμε με δανεικά και να ζητάμε στο τέλος και τα ρέστα από τους δανειστές μας, γιατί δεν μας πρόσεχαν που σπαταλούσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας!
Προσωπικά δεν συμφωνώ  με τις πολιτικές των μνημονίων. Από το 2010 είχα καταθέσει μια πρόταση την οποία επαναφέρω και την επανακαταθέτω, συνοπτικά. Να σταματήσουμε να δανειζόμαστε εδώ και τώρα. Το Κράτος να καλύπτει τις ανάγκες του με βάση τα έσοδά του. Να γίνει αναδρομικός έλεγχος πόθεν έσχες για όλους και να πληρώσουν όσοι δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία με βάση τα δηλωθέντα εισοδήματά τους. Να ζητήσουμε από τους δανειστές μας αντί να μας δανείζουν, να μας παγώσουν τα τοκοχρεολύσια για 2-3 χρόνια, μέχρι να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα. Να ψηφίσουμε με δική μας ευθύνη και να εφαρμόσουμε αμέσως και αποφασιστικά όλες τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για την μετατροπή του Κράτους σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό δημοκρατικό Κράτος με αξιοκρατία και αξιολόγηση των πάντων. Και ασφαλώς μέσα από τις διαδικασίες και τις προοπτικές μιας δημοκρατικής πολιτικής ολοκλήρωσης της ΕΕ, η χώρα μας να αξιοποιήσει όσο γίνεται καλύτερα τις όποιες θετικές ρυθμίσεις για την μείωση του χρέους της. Μια πρόταση που θα κόστιζε λιγότερα στους δανειστές μας και εμείς δεν θα ζούσαμε το μαρτύριο της σταγόνας με τις δόσεις. Απλά οι αποφάσεις μας και τα μέτρα που θα εφαρμόζαμε από την αρχή, ίσως ήταν πολύ σκληρά, αλλά τουλάχιστον θα είχαμε κάποιο φως στο τούνελ.
Όμως δυστυχώς ακολουθήσαμε το δρόμο των μνημονίων και  σήμερα πρέπει να παρθούν και πάλι σκληρές αποφάσεις για να μπορέσει να ανασάνει και πάλι η χώρα. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Γνωρίζουμε ότι από μόνα τους τα όποια μέτρα δεν αρκούν. Χρειάζονται και άλλα πολλά να γίνουν. Και, κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες που ζούμε, και αν θέλουμε να διατηρηθεί κάποια ελπίδα να γίνουν αυτά, ικανή και αναγκαία συνθήκη γι αυτό είναι, η Δημοκρατική Αριστερά να μπορέσει να παίξει τον ρόλο της στην Κυβέρνηση συνεργασίας. 
Αν κάνει το λάθος  η Δημοκρατική Αριστερά να βγάλει τον εαυτό της από το αυριανό  πολιτικό παιχνίδι ή να αυτo-περιορίσει τον ρόλο της, με κάποια επιλογή όπως αποχή ή απλή παρουσία ή μερική καταψήφιση, τότε θα κλείσει άδοξα ο κύκλος του εγχειρήματος για τη δημοκρατική μεταρρύθμιση της χώρας. Η συμμετοχή της Δημοκρατικής Αριστεράς στην Κυβέρνηση εάν και εφόσον είναι παρούσα στο εγχείρημα, αποκτά έναν άλλο χαρακτήρα με σημαντικό ειδικό βάρος, στις νέες συνθήκες που θα διαμορφωθούν. Επιπλέον, η Δημοκρατική Αριστερά σε συνθήκες αναμόρφωσης και ανασύνθεσης της Δημοκρατικής Παράταξης αποκτά ένα σημαντικό πλεονέκτημα και την αναδεικνύει σε πρωταγωνίστρια δύναμη, αφού απέδειξε ότι όχι μόνο είναι παρούσα στις κρίσιμες στιγμές, αλλά και μπορεί να παίζει καταλυτικό και καθοριστικό ρόλο για το κοινό καλό της χώρας μαζί με τις δυνάμεις της δημοκρατίας και της μεταρρύθμισης.

Η Δημοκρατική Αριστερά ψηφίζει για τη χώρα και το μέλλον της και όχι για την αμφιλεγόμενη βιωσιμότητά της.


Χαλκίδα 28-10-2012
Κώστας Χαϊνάς
http://kostasxainas.blogspot.com

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

"Μύθος το Αλβανικό Έπος" σύμφωνα με άρθρογράφο της ΑΥΓΗΣ

Η εφημερίδα ΑΥΓΗ φιλοξενεί ένα άρθρο το οποίο έχει γράψει ο Νάσος Θεοδωρίδης ο οποίος είναι μέλος του ΣΥΝ και της Αντιεθνικιστικής Κίνησης και στο οποίο ο γράφων υποστηρίζει ότι η σύγκρουση με την φασιστική Ιταλία θα έπρεπε να αποφευχθεί καθώς το τελεσίγραφο του Μουσολίνι επρόκειτο για μία «απλή διέλευση ενός άλλου φασιστικού στρατού».

Ολόκληρο το άρθρο που προκάλεσε αντιδράσεις από τη Ν.Δ. αλλά και από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κουρουπλή,  έχει ως εξής:

69 χρόνια μετά την τραγωδία του θανάτου και της αναπηρίας δεκάδων χιλιάδων φαντάρων, έχει έρθει η ώρα για μια ψύχραιμη ιστορική αποτίμηση που να απαντάει στο ερώτημα αν τελικά βγήκε κερδισμένη η ελληνική κοινωνία από μια εξ αντικειμένου σύμπλευση με το φασιστικό καθεστώς Μεταξά στην οποία οδηγήθηκε από τον εθνικιστικό παροξυσμό της εποχής, προκειμένου να αποτραπεί η απλή διέλευση ενός άλλου φασιστικού στρατού, με μόνο επιχείρημα ότι ο δεύτερος στρατός ήταν «ξένος» (αλλά εξίσου φασιστικός). Υποστηρίζω ότι η εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτό το σφαγείο θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί. Η 28η Οκτωβρίου δεν σήμαινε ούτε την «ενότητα» ούτε «το μεγαλείο του έθνους», αλλά την είσοδο της Ελλάδας σε ένα παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Η άγρια σύγκρουση που ξετυλίχτηκε πάνω στα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας έδειξε ανάγλυφα την ταξική της φύση. Στις πρώτες γραμμές φτωχοί άνθρωποι, πέθαιναν από τη γάγγραινα, έλιωναν από την ψείρα, περίμεναν απελπισμένα τροφή. Πιο πίσω οι αξιωματικοί με τις ορντινάντσες τους έδιναν τις διαταγές. Και ακόμα πιο πίσω, στα πολυτελή ξενοδοχεία της Αθήνας, ο αρχιστράτηγος Παπάγος και το επιτελείο της «Αυτού Μεγαλειότητας»...
Υπάρχουν πολλοί μύθοι για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Ο πρώτος είναι ότι οι φαντάροι μας με εφ' όπλου λόγχη στείλανε τους δειλούς εχθρούς στα βάθη της Αλβανίας. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Ο ελληνικός στρατός ήταν προετοιμασμένος γι' αυτή τη σύγκρουση. Ήδη από την άνοιξη1939 το Γενικό Επιτελείο Στρατού είχε καταστρώσει ανάλογα σχέδια. Και από τον Ιούνη 1940 ο ελληνικός στρατός βρισκόταν ουσιαστικά σε κατάσταση «μυστικής επιστράτευσης». Στα σχολικά βιβλία και στα πατριωτικά αφιερώματα η «θέληση» και το «φρόνημα» ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας για το «έπος της Αλβανίας». Η αλήθεια είναι ότι ήταν η μορφολογία του εδάφους, το βεβιασμένο της ιταλικής επίθεσης -με όλες τις δυσκολίες ανεφοδιασμού από τα ακατάλληλα λιμάνια της Αλβανίας- και μια πολύ ισχυρή ελληνική στρατιωτική μηχανή.
Επίσης αποκρύπτεται ότι υπήρχαν πολλοί που αρνούνταν να υποταχτούν σε αυτήν τη χαρούμενη εικόνα της "εθνικής πανστρατιάς". Δεν είναι τυχαίο ότι ο Θ. Χατζής, μετέπειτα γραμματέας του ΕΑΜ αναφέρει στις αναμνήσεις του ότι στις αρχές Νοέμβρη εκτελέστηκαν επί λιποταξία τέσσερις φαντάροι του συντάγματός του, επειδή είχαν λείψει μόνο μια μέρα και ξαναγύρισαν: «Απογοήτευση και πένθος έπεσε στο Σύνταγμα. Στην πορεία μάθαμε πως και σε άλλα Συντάγματα έγιναν παρόμοιες δίκες για μικρές πειθαρχικές παραβάσεις και επακολούθησαν διαδοχικές εκτελέσεις, κατά περίεργη 'συγκυρία' μόνο Μακεδόνων που μιλούσαν τη σλαβική γλώσσα και όλοι τους σχεδόν ήταν χαρακτηρισμένοι 'βουλγαροκομμουνιστές'".
Ήταν και κάτι άλλο που ερέθιζε τους φαντάρους. Οι καλαμαράδες της Αθήνας παρουσίαζαν τον πόλεμο σαν τρικούβερτο γλέντι με χαρές και τραγούδια για τους Έλληνες φαντάρους. Κρύβανε την πραγματικότητα. Συνήθως στα αφιερώματα για την 28η Οκτωβρίου, βλέπουμε επίκαιρα της εποχής με τα πλήθη ενθουσιασμένα να χαιρετάνε εκείνους που φεύγουν για το μέτωπο. Πράγματι, κάθε φορά που αρχίζει ένας τέτοιος πόλεμος, η πλειοψηφία παρασύρεται από ένα κύμα εθνικισμού και πολεμόχαρων αισθημάτων. Όμως, καθώς περνούν οι μέρες, φανερώνεται όχι μόνο η φρίκη του πολέμου αλλά και ποιος την πληρώνει, οπότε οι διαθέσεις αλλάζουν.
Ο Δ. Λουκάτος καταγράφει αυτή την αλλαγή στο ημερολόγιο που κρατούσε και έχει δημοσιευτεί με τίτλο «Οπλίτης στο Αλβανικό Μέτωπο Ημερολογιακές Σημειώσεις 1940-'41»: «Ένα περίεργοπράγμα. Κανείς απ΄ όλους τους 'Εμπέδους' δεν θέλει να φύγει για το Μέτωπο. Όλοι θα 'τανε ευτυχείς αν τους κρατούσανε εδώ. Πού είναι λοιπόν τα φανταχτερά λόγια 'οι φαντάροι μας αδημονούν να μεταβούν εις την πρώτην γραμμήν;».

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Σκέψεις για την δημιουργία Βιομηχανικής Περιοχής στο Μαντούδι

Του ΚΩΣΤΑ ΧΑΪΝΑ
Στελέχους της ΔΗΜ.ΑΡ.

Γενικά η ίδρυση και  οριοθέτηση μιας περιοχής ως βιομηχανικής περιοχής, είναι ένα θετικό γεγονός, από την άποψη ότι προσδιορίζουμε τον χώρο για μια συγκεκριμένη χρήση, δημιουργούμε τις κατάλληλες υποδομές για να μπορούν να λειτουργήσουν σωστά οι φιλοξενούμενες επιχειρήσεις, χωρίς να επιβαρύνουν το φυσικό περιβάλλον, τα ποτάμια, τα υπόγεια νερά, τον αέρα, τους κοντινούς οικισμούς. Αν στο μυαλό μας για παράδειγμα φέρουμε τα Οινόφυτα, μια περιοχή που μέχρι τη Θήβα, ίσως να φιλοξενεί και χίλιες επιχειρήσεις και η οποία δεν είναι χαρακτηρισμένη βιομηχανική περιοχή, δηλαδή δεν έχει καμιά από τις υποδομές λειτουργίας μιας βιομηχανικής περιοχής, κατανοούμε όλοι την ανάγκη και την χρησιμότητα να λειτουργούν οι επιχειρήσεις εντός χαρακτηρισμένων και αδειοδοτημένων βιομηχανικών περιοχών. Το πρόβλημα της τοξικής ρύπανσης της περιοχής του Ασωπού δεν είναι καθόλου άσχετη με την ανεξέλεγκτη λειτουργία των επιχειρήσεων και της μη ύπαρξης και λειτουργίας οργανωμένης και συγκροτημένης βιομηχανικής περιοχής. Άρα λοιπόν η έλλειψη χωροθέτησης και λειτουργίας συγκεκριμένης βιομηχανικής περιοχής στην περιοχή των Οινοφύτων, είναι ένα αρνητικό γεγονός και έλλειμμα πολιτικής για όλες τις μεταπολιτευτικές Κυβερνήσεις, με μεγάλες δυσμενείς επιπτώσεις στο φυσικό και ανθρώπινο περιβάλλον της περιοχής.
Οι προδιαγραφές που θέτει ο  νομοθέτης για την ίδρυση βιομηχανικής περιοχής είναι συγκεκριμένες και  ανάλογα με το είδος των επιχειρήσεων που προτίθεται να φιλοξενήσει καθορίζονται και οι αντίστοιχοι περιβαλλοντικοί και άλλοι όροι λειτουργίας της. Το ερώτημα που τίθεται βέβαια είναι σε ποιες περιοχές είναι σωστό να ιδρύονται βιομηχανικές περιοχές; Η απάντηση είναι απλή και ξεκάθαρη. Εκεί που ορίζουν τα γενικά και ειδικά χωροταξικά σχέδια της κάθε χώρας. Δηλαδή για παράδειγμα, όταν μια περιοχή σαν το Βόλο ή της Σίνδο είναι χαρακτηρισμένες βιομηχανικές ζώνες, θα ήταν παράδοξο να μην χωροθετηθούν και ιδρυθούν βιομηχανικές περιοχές. Γιατί ο κάθε επενδυτής θα πρέπει να γνωρίζει που και πως μπορεί να επενδύσει και να λειτουργήσει την βιοτεχνική ή την βιομηχανική δραστηριότητα που θέλει. Και πρέπει πλέον να τελειώσουμε με το απαράδεκτο καθεστώς των εξαιρέσεων με βάση το οποίο λειτουργούν σήμερα δεκάδες, εκατοντάδες βιοτεχνικές και βιομηχανικές επιχειρήσεις εκτός χαρακτηρισμένων και χωροθετημένων βιοτεχνικών και βιομηχανικών περιοχών.
Και ερχόμαστε στην συγκεκριμένη αίτηση ενός ιδιωτικού φορέα να ιδρύσει  μια βιομηχανική περιοχή, στο  Μαντούδι της Κεντρικής Εύβοιας. Και μάλιστα όχι για να φιλοξενήσει π.χ. τη μεταποίηση των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων του λευκόλιθου, που κανένας κάτοικος δεν είναι αντίθετος με αυτήν την παραδοσιακή δραστηριότητα για το Μαντούδι, αλλά άλλες βιομηχανικές μονάδες υψηλής όχλησης, που κανένας δεν ξέρει ποιες. Δηλαδή, επιλέγεται η πιο υψηλή βαθμίδα επικινδυνότητας και περιβαλλοντικής όχλησης που προβλέπεται από το νόμο, για μια περιοχή όπως το Μαντούδι, που όλα τα μέχρι σήμερα δεδομένα και οι νόμοι καθορίζουν μια άλλη δραστηριότητα και προοπτική ανάπτυξης με βάση τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της συγκεκριμένης περιοχής και του αναπτυξιακού της προτύπου. Ένα αναπτυξιακό πρότυπο που βασίζεται στη μεταλλευτική δραστηριότητα του λευκόλιθου, την αγροτική παραγωγή και τον τουρισμό.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι μετά την κρίση της μεταλλευτικής  δραστηριότητας, στη δεκαετία του 1990 και του 2000, οι κάτοικοι της περιοχής ξεπερνώντας το σοκ την ανεργίας, εκτός από την μετανάστευση, άρχισαν να αναπτύσσουν αγροτικές και τουριστικές δραστηριότητες. Ιδιαίτερα οι περιοχές της Λίμνης και της Αγίας Άννας αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα στους τομείς αυτούς, δίνοντας μια νέα ταυτότητα στην περιοχή. Οι νέοι της περιοχής έχοντας ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό το σύνδρομο της μονοκαλλιέργειας της εκμετάλλευσης του λευκόλιθου σε σχέση με τους γονείς τους, προσανατολίσθηκαν σε άλλες εναλλακτικές δραστηριότητες του πρωτογενή τομέα και των υπηρεσιών. Έτσι η περιοχή τα τελευταία χρόνια πήρε την ταυτότητα μιας περιοχής με ήπια αγροτική παραγωγή και με έντονη τουριστική δραστηριότητα.
Τι κάνει λοιπόν η  εξαγγελία για ίδρυση ΒΙ.ΠΕ. στο Μαντούδι; Ανατρέπει ολοκληρωτικά τα μέχρι σήμερα δεδομένα. Σκεφτείτε μόνο όσους νέους ανθρώπους επένδυσαν στην ταυτότητα που λέγαμε και έστησαν την δική τους μικρή ή μεγάλη αγροτική παραγωγή. Σκεφτείτε όσους νέους ανθρώπους έστησαν την μικρή ή τη μεγαλύτερη τουριστική δραστηριότητα στην ευρύτερη περιοχή. Τους επαγγελματίες της Λίμνης, της Αγίας Άννας. Έχουμε δηλαδή με την εξαγγελία της ΒΙ.ΠΕ. μια πλήρη ανατροπή στο αναπτυξιακό μοντέλο, στην ταυτότητα που με κόπους και πολλές καθυστερήσεις οικοδομήθηκε τα τελευταία είκοσι χρόνια. Και οι επιπτώσεις της ΒΙ.ΠΕ. δυστυχώς δεν αφορούν μόνο το Μαντούδι. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι επηρεάζει όλη την Κεντρική και Βόρεια Εύβοια, από τη Λίμνη μέχρι την Ιστιαία και τα Λουτρά, τουλάχιστον όσον αφορά την ταυτότητα της περιοχής. Άρα λοιπόν αυτή η ανατροπή θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες για τις υπόλοιπες οικονομικές δραστηριότητες, τις οποίες δεν μπορούμε να μην τις συνυπολογίσουμε ως κοινωνία, πριν παρθούν οριστικές αποφάσεις.
Όμως πέρα από την  ουσία του θέματος, που είναι η ανατροπή των οικονομικών, κοινωνικών και ανθρώπινων σχέσεων που έχουν αναπτυχθεί τις δύο τελευταίες δεκαετίες στην περιοχή, υπάρχουν και κάποια άλλα συγκεκριμένα αρνητικά σημεία και νομικά εμπόδια που συνηγορούν κατά της ΒΙ.ΠΕ, τα οποία συνοψίζονται στο ότι, επιλέγεται μια πόλη σαν το Μαντούδι για την ίδρυση μιας βιομηχανικής περιοχής με σκοπό να φιλοξενήσει δραστηριότητες υψηλής όχλησης, τις οποίες πέρα από το ότι δεν τις γνωρίζουμε, αλλοιώνουν δραστικά τον αναπτυξιακό χαρακτήρα της Β.Κ. Εύβοιας και έρχονται σε αντίθεση με ψηφισμένους νόμους του Κράτους.
Τέλος, όσοι είναι υπέρ της ΒΙ.ΠΕ. καταθέτουν ως επιχείρημα την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Ναι, θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Πόσες όμως θα χαθούν έχουμε υπολογίσει ; Δεν μπορούμε λοιπόν να σκεφτόμαστε μόνο με το στοιχείο της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, το οποίο είναι σημαντικό ασφαλώς, αλλά όχι μοναδικό. Πρέπει να σκεφτούμε ολιστικά και με βάση το συλλογικό συμφέρον. Και σε τελευταία ανάλυση την απόφαση για το μέλλον αυτής της περιοχής δεν μπορεί να την πάρουν κάποιες επιτροπές ή έστω κάποιος υπουργός. Αφορά όλους τους πολίτες της περιοχής, τους οποίους δεν ρώτησε κανείς πως θέλουν το μέλλον του τόπου που ζούνε και δημιουργούν.

Χαλκίδα 17-10-2012
Κώστας Χαϊνάς
http://kostasxainas.blogspot.com

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Λυκούδης: Οι επιθέσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΗΜΑΡ είναι υβριστικές και ανοίκειες

Συνέντευξη Σπύρου Λυκούδη στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής και στον δημοσιογράφο Γιάννη Καμπουράκη

1.Τελικά ήταν θετικός ή αρνητικός ο απολογισμός της επίσκεψης Μέρκελ; Διαβάζοντας κανείς τι λένε το Μαξίμου, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ δεν μπορεί να βγάλει συμπέρασμα…
 Ήδη αποτυπώθηκε θετικά για  την Ελλάδα η επίσκεψη της  Καγκελαρίου επικοινωνιακά,  σε επίπεδο συμβολισμών και εικόνων. Τα διεθνή ΜΜΕ εξέλαβαν την επίσκεψη ως στήριξη της προσπάθειας μας να παραμείνουμε στην  Ευρωζώνη και ως επιχείρηση μεταστροφής  της γερμανικής κοινής γνώμης  προς όφελος του ελληνικού αιτήματος για περισσότερο χρόνο προσαρμογής.  

Επιπλέον το ταξίδι  της Καγκελαρίου συνιστά στοιχείο πολιτικοποίησης  της ελληνικής διαπραγμάτευσης, καθώς για πρώτη φορά έθιξε και θέματα ανάπτυξης  πλην εκείνων της δημοσιονομικής προσαρμογής. 
Το γεγονός  ότι  η κα Μέρκελ ενέταξε την επαφή με τον επιχειρηματικό κόσμο στο ολιγόωρο πρόγραμμά της υποδηλώνει ότι  αναγνώρισε την ανάγκη ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας και, ακόμη περισσότερο, συσχέτισε το επίπεδό της  με  τη γερμανική οικονομία.  Αλλιώς, θα επέλεγε να επισκεφτεί το ωραιότερο Μουσείο του κόσμου, το Μουσείο της Ακρόπολης.   

2. Πώς βλέπετε το μέλλον της κυβέρνησης; Θα καταφέρετε να συνεχίσετε ή θα διαλυθείτε όπως πολλοί προβλέπουν;
Για πρώτη φορά στην Ελλάδα σφυρηλατείται  κουλτούρα κυβερνητικής συνεργασίας, σε εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες μάλιστα.  Δύσκολο εγχείρημα, πολλά τα πεδία τριβής, αλλά η αρχή έχει γίνει. 
Αν αυτή η κυβέρνηση δεν πάει  καλά, θα είναι επειδή απέτυχε η προσπάθειά της, όχι επειδή κάποιος εκ των τριών θα την  υπονομεύσει . Διότι εκτιμώ ότι και οι τρεις εταίροι της κυβέρνησης  έχουν επίγνωση των ειδικών συνθηκών, επί τη βάσει των οποίων προέκυψε η ανάγκη συγκρότησής της, τις εκτιμούν καθημερινά και τις τιμούν. 
Παρόλα αυτά δεν θεωρώ ότι   υπάρχουν στρατηγικού τύπου ταυτίσεις των τριών κομμάτων για τη συνολική  πορεία της χώρας.  Μένει να δούμε αν, και σε ποια ζητήματα, μπορούμε να εξασφαλίσουμε συγκλίσεις, έστω και με αμοιβαίους προωθητικούς συμβιβασμούς, για να διασφαλίσουμε την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και τον εκσυγχρονισμό της. 

3. Δέχεστε ισχυρές πιέσεις από βουλευτές σας, από τον ΣΥΡΙΖΑ, από το ΠΑΣΟΚ. Θα μείνετε στην κυβέρνηση κύριε Λυκούδη με κάθε κόστος; 
Ο ΣΥΡΙΖΑ πιέζει, εμείς όμως δεν  αισθανόμαστε  πίεση. Είμαστε απολύτως πεισμένοι για τη βασική επιλογή της ΔΗΜΑΡ να στηρίξει την κυβέρνηση και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ελλάδας. Η διαφορετική εκδοχή απαιτεί πολλαπλάσια θύματα και χρόνο για να σταθεί η οικονομία στα πόδια της. 
Συχνά βέβαια η πίεση από τους παλιούς μας συντρόφους είναι  προσωπική, υβριστική, ανοίκεια. Και  εδράζεται-  το είπε και ο Φώτης Κουβέλης στην τελευταία Κεντρική Επιτροπή- στην προσδοκία του ΣΥΡΙΖΑ για υποχώρηση της ΔΗΜΑΡ λόγω της συμμετοχής της στην κυβέρνηση. 
Δεν συνέβη όμως! Ο κόσμος μας είναι  συνειδητά παρών και στηρίζει την προσπάθεια του κόμματος. Αυτό δημιουργεί στον ΣΥΡΙΖΑ  αντανακλαστικά που δεν τιμούν την αριστερή παράδοση. 
Στα θέματα της καθημερινής πολιτικής, πάντως, παρακολουθούμε προσεκτικά τον  ΣΥΡΙΖΑ. Χαιρόμαστε τη στροφή στο ρεαλισμό, που παρατηρούμε τελευταία από  μερικά στελέχη του.  
Όσο για το ΠΑΣΟΚ συμμετέχουμε μαζί στην κυβέρνηση. Δεν αισθανόμαστε πίεση αλλά συναισθανόμαστε και τη δική τους αγωνία για την επίτευξη των εθνικών στόχων της κυβέρνησης.  

4. Ποια είναι τα θέματα που βάζετε ως "κόκκινες γραμμές"; 
Παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να ελαχιστοποιήσουμε τις επιπτώσεις της κρίσης στους πιο αδύναμους.  Αυτό το γνωρίζουν οι πάντες.
Κατά τα λοιπά, όμως, αντιγράφω  και συνυπογράφω μια φράση  του Γιόσκα Φίσερ.  Σε συνέντευξή του στη Λε Φιγκαρό προχθές, αναφερόμενος στην ιδεοληψία της  Μπούντεσμπανκ που κόντεψε να τινάξει στον αέρα την Ευρωζώνη είπε : «Όταν σε περίοδο κρίσης δίνουμε προτεραιότητα στην ιδεολογία έναντι του ρεαλισμού, οδηγούμεθα στην αποτυχία».   

5. Ο κ. Κουβέλης στηρίχθηκε από 80 μέλη της κεντρικής επιτροπής την περασμένη εβδομάδα. Παρ΄ όλα αυτά, κάποιοι προβλέπουν ότι δύσκολα θα αντέξετε χωρίς απώλειες τη δοκιμασία της ψηφοφορίας στη Βουλή.
Ναι, είναι πολύ πιθανό. Όπως και στην καθημερινή ζωή όμως, έτσι και στην πολιτική, πριν πάρει κανείς μια δύσκολη απόφαση, συγκρίνει το ειδικό βάρος της απώλειας με τους κινδύνους που απομακρύνουν οι επιλογές που κάνει.  Αν θέλετε να το πω πιο καθαρά, για  εμάς σήμερα βαραίνει περισσότερο η εθνική και πολιτική αλήθεια από  το βραχυπρόθεσμο κομματικό όφελος.  

6. Προσφάτως βρεθήκατε στο στόχαστρο της Ιπποκράτους επειδή δηλώσατε ότι το ΠΑΣΟΚ έχει χάσει τις ηθικές και πολιτικές του αξίες. 
Το είπα πράγματι, δυο  μέρες μάλιστα πριν αρχίσει το σήριαλ  της αναζήτησης της λίστας Λαγκάρντ. Δεν ήταν όμως κακόβουλη κριτική. 
Υπάρχουν άνθρωποι στην Ιπποκράτους που είναι βέβαιοι  ότι εμείς περιμένουμε στη  γωνία να εκμεταλλευτούμε τη φθίνουσα πορεία του ΠΑΣΟΚ.
Δεν είναι καθόλου, μα καθόλου έτσι. Καθημερινά αναλογιζόμαστε πόσο πιο εύκολος θα ήταν ο δικός μας ρόλος, αν το ΠΑΣΟΚ είχε διατηρήσει την ηθική και πολιτική του αξιοπιστία.
Πάντα βέβαια κάποιος  επεμβαίνει στην κουβέντα τονίζοντας ότι αν το ΠΑΣΟΚ είχε ακολουθήσει  αυτήν την πορεία, ενδεχομένως  δεν θα φτάναμε στην κρίση. 
Πάντως ένα είναι σίγουρο.  Όσο ισχυρό και αποφασισμένο  κι αν αισθάνεται ένα κόμμα,  δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνο του το μέγεθος και  το βάθος  των προβλημάτων, την οικονομική αποδιάρθρωση της χώρας, την ασφυκτική πίεση του χρόνου και των δανειστών μας.
Όπως, επίσης, όσο αδύναμο ή εκτεθειμένο κι αν αισθάνεται, δεν δικαιούται να κρύβει το κεφάλι στην άμμο και να αποποιείται τις ευθύνες του.   
 
7. Είναι διατεθειμένη η Δημοκρατική Αριστερά να παίξει το ρόλο της ομπρέλας και να συνομιλήσει με στελέχη όπως ο Α. Λοβέρδος, η Α. Διαμαντοπούλου, ο Ηλ. Μόσιαλος, ο Γ. Ραγκούσης και πολλοί άλλοι;
Αυτή η συζήτηση άργησε πολύ λόγω της ηγεμονικής οίησης που  επεδείκνυε πάντα το ΠΑΣΟΚ.  Τώρα προβάλλει πιεστική, δραματική, θα έλεγα όμως ότι δεν αφορά μόνο και δεν περιορίζεται προφανώς, στους χώρους  του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, στα πρώην και νυν στελέχη τους.  Περιλαμβάνει οπωσδήποτε  και την Αριστερά, όλους τους σχηματισμούς της. 
Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ούτε πολιτικά ούτε κοινωνικά   θα ωφελήσει το να παίξει η Δημοκρατική Αριστερά το ρόλο οποιασδήποτε ομπρέλας ή της Κολυμβήθρας του Σιλωάμ.  
Η προτεραιότητα είναι  γνωστή: αναδιοργάνωση της ελληνικής  οικονομίας και επαναπροσανατολισμός του αναπτυξιακού μοντέλου, ώστε να φτάσουμε το συντομότερο δυνατόν  σε θετική τροχιά και απαγκίστρωση από τις  αντικοινωνικές πολιτικές των μνημονιακών υποχρεώσεων.  Γνωστά σε αδρές γραμμές είναι και τα εργαλεία: οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και ο εκσυγχρονισμός,  εξευρωπαϊσμός θα έλεγα του κράτους. 
Σ΄αυτή τη στρατηγική κατεύθυνση θα παίξει καθοριστικό ρόλο η ανασυγκρότηση των δυνάμεων που κινούνται στο χώρο του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού. Με αυτήν την επιδίωξη πορεύεται η ΔΗΜΑΡ.  
Κι επειδή κανείς σοβαρός  Έλληνας δεν θεωρεί ότι έχουμε την πολυτέλεια της διγλωσσίας, της  αδράνειας ή της αναβλητικότητας, νομίζω ότι σύντομα θα αποδειχτεί ποιοι είναι σύμμαχοι και ποιοι απέναντι. 
Enhanced by Zemanta

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Σκέψεις για μια αυτοδιοίκηση των πολιτών

Του ΚΩΣΤΑ ΧΑΪΝΑ


Ναι, η ζωή κάνει  κύκλους, επαναλαμβάνεται με παραλλαγές ως κωμωδία ή τραγωδία, με σκαμπανεβάσματα και υπαναχωρήσεις αλλά είναι σίγουρο ότι οι καλές ιδέες και τα καλά συλλογικά εγχειρήματα αφήνουν παρακαταθήκες και ρίζες να ξαναφυτρώσουν στο μέλλον.
Έτσι και το εγχείρημα των  κινήσεων πολιτών για την αυτοδιοίκηση, είτε σε δημοτικό είτε σε περιφερειακό επίπεδο, μπορεί να έχουν μικρή ιστορία  στα αυτοδιοικητικά πράγματα της  χώρας, αλλά νομίζω ότι έχουν καλό μέλλον. Και αναφέρομαι στις προσπάθειες που έγιναν στις αυτοδιοικητικές εκλογές να συγκροτηθούν αυτοδιοικητικές κινήσεις πολιτών με διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις και αναφορές. Κινήσεις πολιτών δηλαδή που θα ξεπερνούν τις κομματικές περιχαρακώσεις και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις, και σεβόμενοι όλοι την διαφορετικότητα του καθένα, θα διαμορφώσουν ένα κοινό πλαίσιο για μια συνάντηση νέου τύπου. Στη βάση των τοπικών προβλημάτων χωρίς να αφαιρούν την πολιτική διάσταση των πραγμάτων, θα συγκροτούν ένα σύγχρονο πολιτικό, αυτοδιοικητικό λόγο, για το καλό των τοπικών κοινωνιών.
Έτσι λοιπόν πολίτες που ανήκαν ή δεν ανήκαν σε κάποιον πολιτικό χώρο, γεγονός αδιάφορο για τον καθένα που ερχόταν στην κίνηση, αφού δεν ενδιάφερε κανέναν τι ψήφιζε ο διπλανός του, συγκροτήθηκαν αυτοδιοικητικές κινήσεις πολιτών σε αρκετές πόλεις της Χώρας. Μια απ’ αυτές ήταν και η Χαλκίδα. Συναντήθηκαν πολίτες με διαφορετικές πολιτικές και ιδεολογικές αναφορές, διαμόρφωσαν ένα κοινό πλαίσιο προγραμματικών αρχών και πορεύτηκαν μαζί στις αυτοδιοικητικές εκλογές κερδίζοντας την εκπροσώπηση τους στο νέο Δημοτικό Συμβούλιο, συναγωνιζόμενοι ακόμη και κομματικές παρατάξεις με έντονη παρουσία και ιστορία στην αυτοδιοίκηση.

Ποιους ενόχλησε ιδιαίτερα  αυτές οι αυτοδιοικητικές κινήσεις πολιτών ;

Πρώτα απ’όλα ενόχλησαν τις κατεστημένες κομματικές ελίτ που έβλεπαν σε μεγάλο βαθμό ότι έχαναν τη δουλειά τους. Διέβλεψαν το κίνδυνο ότι εάν οι διαδικασίες συγκρότησης των δημοτικών κινήσεων και παρατάξεων, έφευγαν από τα κομματικά γραφεία και διαμορφώνονταν μέσα στην κοινωνία και από την ίδια την κοινωνία των πολιτών, απειλούντο να μείνουν οι ίδιοι χωρίς δουλειά. Γι αυτό οι πρώτες που πολέμησαν αυτές τις νέες κινήσεις πολιτών ήταν οι κομματικές γραφειοκρατίες, οι οποίες θέλουν να παραμείνουν οι ίδιες ως τους μοναδικούς παράγοντες διαμόρφωσης των αυτοδιοικητικών πραγμάτων σε κάθε πόλη. Είμαι σίγουρος ότι πρώτοι που έτριβαν τα χέρια τους από ικανοποίηση, βλέποντας να αυτοδιαλύεται το εγχείρημα στη Χαλκίδα, ήταν κάποιοι κομματικοί καρεκλοκένταυροι.
Για να μην παρεξηγηθούμε  γιατί ακούστηκαν και κάποια τέτοια. Ότι οι αυτοδιοικητικές κινήσεις πολιτών είναι απολίτικες, ενάντια στα κόμματα και άλλα παρεμφερή. Όχι βέβαια. Οι αυτοδιοικητικές κινήσεις δεν έχουν αντιπάλους τα κόμματα. Τα κόμματα πρέπει και επιβάλλεται να λειτουργούν με δημοκρατία και διαφάνεια όπως ορίζουν οι νόμοι του Κράτους. Το θέμα είναι το εξής : Σε μια τοπική κοινωνία γιατί να μην μπορούν να συναντηθούν και να συνεργασθούν και πολίτες που ανήκουν σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους ή είναι ανένταχτοι. Γιατί  να μην μπορούν να συνεργασθούν σε ένα κοινό δημοτικό ψηφοδέλτιο πολίτες ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις για το καλό της πόλης τους και των πολιτών τους ; Γιατί πρέπει οπωσδήποτε οι πολίτες να καλούνται να ψηφίσουν στους τοπικούς τους δημάρχους με κομματικά κριτήρια ; Γιατί τι άλλο είναι, όταν ο ένας μετά τον άλλο οι δήμαρχοι, περνούν από τη διαδικασία του κομματικού χρίσματος ; Όμως ο Δήμαρχος δεν είναι μητροπολίτης να χρειάζεται χρίσμα. Είναι ο κατ’εξοχήν αυθεντικός εκπρόσωπος μιας τοπικής κοινωνίας, που καλείται να αντιμετωπίσει τα μεγάλα και δύσκολα προβλήματα μιας μικρής ή μεγάλης πόλης της εποχής μας. Δηλαδή να πίνουμε υγιεινό νερό, να ανακυκλώνουμε και να διαχειριζόμαστε όσο γίνεται καλύτερα και ορθολογικότερα τα απορρίμματά μας, να μην μολύνουν τις θάλασσές και τα ποτάμια μας οι διάφοροι ρυπαντές, να έχουμε καθαρούς δρόμους, να έχουμε πάρκα και ποδηλατοδρόμους, να φροντίζουμε τους άπορους συμπολίτες μας και να διευκολύνουμε να ζουν μαζί μας και ισότιμα οι συνάνθρωποί μας που έχουν κινητικά ή άλλα προβλήματα, να αναδείχνουμε τους τοπικούς θησαυρούς μας είτε αυτοί είναι η αρχαία μας πολιτιστική μας κληρονομιά, είτε η φύση που πρέπει να την προστατεύσουμε και άλλα πολλά. Γιατί όλα αυτά πρέπει να αγωνισθούν για τη λύση τους όσοι πάρουν ή έχουν κάποιο κομματικό χρίσμα ;
Τα προβλήματα αυτά άλλωστε  δεν αντιμετωπίζονται χωρίς την  συμμετοχή της ίδιας της κοινωνίας  των πολιτών. Όταν τα κόμματα λοιπόν ποδηγετούν μια τοπική κοινωνία με το κομματικό ψηφοδέλτιο, ουσιαστικά την οδηγούν στην απραξία και την αδράνεια. Λέγοντάς της ότι αρκεί να ψηφίσει το κομματικό ψηφοδέλτιο και ως δια μαγείας θα λυθούν τα προβλήματά της. Αυτό όμως έχει αποδειχθεί εδώ και χρόνια φενάκη. Αυτή η νοοτροπία συνέβαλε στην ραγδαία ανάπτυξη του πελατειακού συστήματος, αφού καλλιέργησε στον πολίτη την αντίληψη, ότι το πρόβλημά του θα λυθεί, αρκεί να το «προωθήσει» μέσα από το «δικό» του δημοτικό σύμβουλο ή δήμαρχο.
Έτσι τα προβλήματα ατομικοποιούνται αντί να κοινωνικοποιούνται, οι πολίτες μετατρέπονται σε άβουλα άτομα αντί για ενεργή κοινωνία, και οι τοπικοί άρχοντες, διαμεσολαβητές επίλυσης ατομικών προβλημάτων και όχι των πραγματικών προβλημάτων που έχει μια πόλη και οι πολίτες της. Γιατί η έντονη κομματικοποίηση της τοπικής αυτοδιοίκησης, δημιούργησε ένα από τα πιο διεφθαρμένα τμήματα της δημόσιας ζωής της χώρας σύμφωνα, με πολλές έρευνες. Και τα προβλήματα των πόλεων και των πολιτών όχι μόνο δεν αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά, αλλά σε μεγάλο βαθμό διαιωνίζονται και πολλαπλασιάζονται. Ασφαλώς τα προβλήματα των τοπικών κοινωνιών δεν είναι μόνο η έντονη κομματικοποίηση της αυτοδιοίκησης. Όμως είναι σημαντικό πρόβλημα. Γιατί εμποδίζει τη συνεργασία και την συνέργεια ικανών και ενεργών συμπολιτών μας που ανήκουν σε διαφορετικά κόμματα να συνεργασθούν για το καλό της πόλης. Γιατί αποτρέπουν συμπολίτες μας με γνώσεις και εμπειρίες να εμπλακούν με τα δημοτικά μας πράγματα, αφού τους υποχρεώνει για να είναι υποψήφιοι να ταχθούν οπωσδήποτε με ένα κομματικό ψηφοδέλτιο που οι ίδιοι πιθανώς δεν θέλουν.
Ένας σοβαρός λόγος  που πάρα πολλοί συμπολίτες μας απέχουν  από τα κοινωνικά δρώμενα κατά την γνώμη μου, είναι γιατί  τα κόμματα έχουν διεισδύσει τόσο βαθειά στα τοπικά δρώμενα, διά ίδιον όφελος, που δρουν αποτρεπτικά. Και αυτό είναι εις βάρος της πόλης, εις βάρος της κοινωνίας, αφού στερούμαστε από τις ιδέες, τις προτάσεις, την δραστηριότητα ικανών και άξιων συμπολιτών μας που δεν εμπλέκονται με τα κοινά, βλέποντας το επίπεδο και την αισθητική της πολιτικής αντιπαράθεσης, αλλά και το επίπεδο των πολιτικών μας εκπροσώπων σε τοπικό και εθνικό επίπεδο.
Ελπίζω ότι η ίδια η κοινωνία θα αντιδράσει και χρόνο  με το χρόνο θα κερδίζει ακόμη και  μέσα στα κόμματα, η προσέγγιση που  θέλει τις κοινωνίες των πολιτών  πρωταγωνιστές στην διαμόρφωση των αυτοδιοικητικών πραγμάτων και όχι τις κομματικές γραφειοκρατίες. Για το καλό των τοπικών κοινωνιών αλλά και των ίδιων των πολιτικών κομμάτων. Προσωπικά δεν μετανιώνω για όσα προσπαθήσαμε να κάνουμε μαζί με άλλους φίλους το 2010, για μια αυτοδιοίκηση των πολιτών σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο και έτσι θα συνεχίσω και στο μέλλον.

Κώστας Χαϊνάς

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

Νικολόπουλος: Η πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ δείχνει πως το χρέος της χώρας έχει εκτροχιαστεί

Με Αντώνη Σαμαρά «άνοιξε» και «έκλεισε» ο Βουλευτής  και παραιτηθείς από την Κυβέρνηση Νίκος Ι. Νικολόπουλος την ομιλία του – στην αίθουσα της Γερουσίας- κατά τη συζήτηση του σχεδίου του Κρατικού Προϋπολογισμού του 2013.

“Ο προϋπολογισμός απέτυχε στους στόχους του, κυρίως διότι δεν υπήρξε Ανάκαμψη. Αντίθετα, οδήγησε σε ύφεση πολύ χειρότερη από εκείνη που είχε υπολογιστεί αρχικά.

Όσον αφορά το συζητούμενο σχέδιο του Κρατικού Προϋπολογισμού διέπεται, δυστυχώς, από την ίδια λογική με εκείνη των τριών προηγουμένων:

Όσο συνεχίζεται αυτό το μείγμα οικονομικής  πολιτικής η ύφεση θα είναι  πιθανότατα μεγαλύτερη” είπε ο Νεοδημοκράτης Βουλευτής και συντονιστής του Κινήματος ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ – ‘’ΚΙΝ.Α.’’” μεταφέροντας αυτολεξεί όσα ο σημερινός Πρωθυπουργός υποστήριζε ως Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και συνέχισε: «Θα σταθώ σε τρία σημεία που χαρακτηρίζουν, αλλά και συνθέτουν το πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον μέσα στο οποίο θα εκτελεσθεί τον χαρακτηρίζω ως οραματικό ως προς το σκέλος των εσόδων και εξαιρετικά φειδωλό ως προς το σκέλος των επιπτώσεων.

Ακόμα και η τρόικα διαψεύδει το υπουργείο Οικονομικών, σημειώνοντας πως η ύφεση κατά το 2013 δεν θα είναι μόνο 3,8%, αλλά θα κυμανθεί στο 5%, ίσως και παραπάνω».

Ο Αχαιός Βουλευτής και τ. Υφυπουργός Εργασίας Νίκος Ι. Νικολόπουλος επικεντρώθηκε σε τρία σημεία:

«Το πρώτο αφορά τις συνέπειες που θα έχουν τα μέτρα κυρίως εκείνα που έχουν άμεση σχέση με το βιοτικό και καταναλωτικό επίπεδο των πολιτών.

Η περαιτέρω αφαίρεση εισοδημάτων  θα επιβαρύνει αλλά με γεωμετρική πρόοδο τον προϋπολογισμό, ο οποίος θα τιναχτεί στον αέρα, από το πρώτο κιόλας τρίμηνο του νέου έτους!
Το έχουμε ξαναδεί το ξέρουμε  καλά, ότι η συρρίκνωση της πραγματικής  οικονομίας και το έλλειμμα ρευστότητας  στην αγορά πλήττουν καίρια τα έσοδα του κράτους.

Η συνέχιση αυτής της  πολιτικής λοιπόν, την οποία η  ΝΔ καταδίκασε και αντιπάλεψε όλα  τα προηγούμενα χρόνια, είναι φύσει  αδύνατο να φέρει διαφορετικά  αποτελέσματα τώρα καθώς ο λαός δεν έχει τίποτα άλλο πια να δώσει.
 
Το δεύτερο στοιχείο αφορά», είπε ο Νίκος Νικολόπουλος και συνέχισε:
«το πλήρως αβέβαιο περιβάλλον εντός του οποίου θα εκτελεστεί ο προϋπολογισμός.
Μιλάμε για έναν προϋπολογισμό, ο οποίος μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπος  με ένα νέο «κούρεμα» του χρέους.

Η πρόσφατη έκθεση του  ΔΝΤ δείχνει πως το χρέος της  χώρας έχει εκτροχιαστεί και αποτελεί…  «φωτογραφία κουρέματος». 

Ακόμα και η δήλωση της κ. Μέρκελ στην πρόσφατη επίσκεψή της στην Αθήνα, ότι… εύχεται και  ελπίζει η Ελλάδα να παραμείνει στην ευρωζώνη, πυροδότησε ακόμα μεγαλύτερη αβεβαιότητα για έναν προϋπολογισμό, ο οποίος προτού ακόμα ψηφιστεί τίθεται εν αμφιβόλω και μετατρέπεται σε μια απλή έκθεση ιδεών που υπόκειται σε τόσα «εάν και εφόσον» είναι η αξιοπιστία των προσώπων που θα κληθούν να εφαρμόσουν και να επαληθεύσουν τον προϋπολογισμό».

Ο Αχαιός Βουλευτής στο σημείο αυτό κάνοντας παρένθεση στο λόγο του αναφέρθηκε και στου λόγους της παραίτησής του από την Κυβέρνηση λέγοντας χαρακτηριστικά:

«Και το τρίτο σημείο, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, επιτρέψτε μου να πω ότι είναι η αξιοπιστία των προσώπων που θα κληθούν να εφαρμόσουν και να επαληθεύσουν τον προϋπολογισμό.
 Όπως ήδη ανέφερα,  προεκλογικά η ΝΔ αντιπάλεψε  την πολιτική της ύφεσης, αλλά  πολύ γρήγορα διαπίστωσα –  και όλοι ξέρετε την πρόσφατη  προσωπική ιστορία μου – πως μετεκλογικά, ο σημερινός ηγετικός πυρήνας της αποφάσισε να εγκαταλείψει τα όσα διεκήρυττε και να ακολουθήσει την φοβική πολιτική της υπόκυψης στις απαιτήσεις των δανειστών, επιτρέποντας ακόμα και στον κ. Βενιζέλο, τον πολιτικό που ακολουθώντας τον κ. Γιώργο Παπανδρέου οδήγησε την Ελλάδα στο μνημόνιο και που ως υπουργός Οικονομικών ευθύνεται για σωρεία καθυστερήσεων και παλινωδιών - όπως μέχρι σήμερα και με αφορμή την περίφημη «λίστα Λαγκάρντ» αποδεικνύεται – να ασκεί κριτική στον κ. Σαμαρά για την επιλογή του να πει «ναι σε όλα» στους δανειστές! 

Ποιος Νεοδημοκράτης, ποιος Έλληνας πολίτης θα το φανταζόταν αυτό πριν τρεις μήνες, άραγε;
Ιδού λοιπόν, μέσα σε ποιο περιβάλλον και με ποιους πολιτικούς ως οδηγούς, θα πρέπει εμείς σήμερα να πιστέψουμε πως ο προϋπολογισμός θα υπηρετηθεί και θα εφαρμοστεί.

Κλείνω ως ακολούθως  λυπάμαι πραγματικά που το λέω, αλλά δεν το πιστεύει κανένας πολίτης σε αυτή την χώρα! Γιατί πρέπει να το πιστέψω εγώ ή οι άλλοι Βουλευτές»;
Enhanced by Zemanta

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Ασημίνα Ξηροτύρη (ΔΗΜΑΡ): Για μια στρατηγική εξόδου από την κρίση

Τοποθέτηση  της βουλευτού Α’ Θεσσαλονίκης της  ΔΗΜΑΡ, Ασημίνας Ξηροτύρη στη συζήτηση στην Επιτροπή Οικονομικών  για το «Προσχέδιο του Προϋπολογισμού 2013»

1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ 
Tο σχέδιο του  προϋπολογισμού του 2013 παρουσιάζεται  σε μια περίοδο  συνεχιζόμενης υποβάθμισης της ζωής των πολιτών και επιβεβαίωσης της οικονομικής αναποτελεσματικότητας των πολιτικών που εφαρμόσθηκαν για τη διέξοδο από την κρίση.  Γιαυτό σήμερα, μέσα στη δίνη της  πολύπλευρης πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που πλήττει τη χώρα μας, η ανάγκη μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής εξόδου είναι αδήριτη . Μια στρατηγική εξόδου που πρέπει να επιμερίσει δίκαια τα βάρη, να προασπίσει την κοινωνική συνοχή και την κοινωνική αλληλεγγύη και να ανανεώσει και να ανασυγκροτήσει τη χώρα θεσμικά, δημοκρατικά.
Σήμερα οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα μας μέσω των δανειακών  συμβάσεων παρότι  παραμένουν εξαιρετικά  επώδυνες  δεν φαίνεται ακόμη  να  εξασφαλίζουν τις προϋποθέσεις   για τη βιωσιμότητα του χρέους, ούτε και  να  δημιουργούν άμεσα  την ζητούμενη αναπτυξιακή προοπτική ώστε να είναι ορατή η ανάκαμψη και η υποχώρηση της ύφεσης.
Και αυτές οι αδυναμίες  και οι  αμφιβολίες, αλλά και προσδοκίες,  ιδιαίτερα για τη βιωσιμότητα  του χρέους, την σταθεροποίηση  της οικονομίας και την υποχώρηση  της ύφεσης  διαπερνούν  και το εν λόγω προσχέδιο του Προϋπολογισμού.
Έχουμε δώσει   την  στήριξη  ως ΔΗΜΑΡ στην  Κυβέρνηση  γιατί πιστεύουμε ότι αποτελεί τη δυνατότητα για να μείνει η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, για να επαναδιαπραγματευθεί την  απαγκίστρωση από τους δυσμενείς όρους του μνημονίου και να ξεφύγει η χώρα από τη δίνη της οικονομικής κρίσης και να μπει σε μία πορεία επανεκκίνησης της πραγματικής οικονομίας και θα εξασφαλίζει την κοινωνική συνοχή.
Το πλαίσιο της διακυβέρνησης  όπως διαμορφώθηκε με την προγραμματική συμφωνία είναι ρεαλιστικό, αλλά και προοδευτικό. Προωθεί μεταρρυθμίσεις και προοδευτικές διαρθρωτικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, προωθεί την αναδιοργάνωση του κράτους, τις στρατηγικές επιλογές της οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας στη βιομηχανία, την ενέργεια, τις μεταφορές,  στον πρωτογενή τομέα. Θέτει  στόχους  εφικτούς.  Αναφέρω κάποιους απ’ αυτούς:
- Τη διεκδίκηση της επιμήκυνσης  της δημοσιονομικής προσαρμογής  για άλλα δύο χρόνια, την   δέσμευση ότι θα επιδιωχθεί  να μη γίνουν οι περικοπές από μισθούς και συντάξεις αλλά από το μη μισθολογικό κόστος του δημοσίου με την επανεξέταση κάθε δαπάνης από μηδενική βάση, την αποκατάσταση της ισχύος των συλλογικών συμβάσεων σύμφωνα με το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
- Συμφωνήσαμε το νέο φορολογικό σύστημα να γίνει με τη θέσπιση περιουσιολογίου και πόθεν έσχες, με τη δίκαιη και αναλογική κατανομή των φόρων, με διεύρυνση της φορολογικής βάσης ταυτόχρονα με τη σταδιακή μείωση φόρων και ασφαλιστικών εισφορών και προφανώς με την πάταξη της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας, με μείωση των έμμεσων φόρων, με μείωση συντελεστών ΦΠΑ και σταδιακή αύξηση του αφορολογήτου.
- Συμφωνήσαμε αναμφισβήτητα στο  πλαίσιο της μικτής οικονομίας  να προχωρήσουν οι αναγκαίες  αποκρατικοποιήσεις, να παραμείνουν  στο δημόσιο δίκτυα και υποδομές και  εμείς εξακολουθούμε να επιμένουμε για τον καθοριστικό ρόλο του δημοσίου στις δημόσιες επιχειρήσεις που διαχειρίζονται φυσικούς και κοινωνικούς πόρους.
-  Όπως επίσης  να μην γίνουν  απολύσεις και να τεθεί ως  κατεύθυνση το τέλος στη λιτότητα .
  • Θέσαμε ως άμεση προτεραιότητα τη διαμόρφωση ενός εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης της χώρας με νέο αναπτυξιακό και παραγωγικό πρότυπο, με επανακαθορισμό των αναπτυξιακών προτεραιοτήτων στους κρίσιμους τομείςΣτην κατεύθυνση αυτή την αξιοποίηση κάθε επενδυτικού πόρου και δυνατότητας με την απελευθέρωση  των μεγάλων έργων του ΕΣΠΑ, την προσέλκυση ξένων επενδύσεων και παράλληλα διεκδίκηση συμπληρωματικών αναπτυξιακών πόρων σε εφαρμογή των διακηρύξεων του Συμβουλίου Κορυφής της Ε.Ε.
- Αποδίδουμε μεγάλη σημασία στην αποκατάσταση των θεσμών. Η Ελληνική Δημοκρατία έχει άμεση ζωτική ανάγκη ενός νέου πλαισίου για την εξασφάλιση της κοινωνικής συνοχής, τα μέτρα για τους ανέργους, τους φτωχούς, τους χαμηλοσυνταξιούχους. Τα μέτρα αυτά πρέπει να συνδυαστούν με την πολιτική καταπολέμησης της ανεργίας και την υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση  είναι ο χώρος όπου θα διεκδικήσουμε  και θα διαπραγματευθούμε. Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι  η Ευρώπη που θέλουμε, γι’ αυτό ακριβώς  περισσότερους κοινούς θεσμούς και πολιτικές. Εκεί θα φτιάξουμε συμμαχίες με χώρες του νότου και με πολιτικές δυνάμεις που αντιλαμβάνονται τη σημασία της αλληλεγγύης, γι’ αυτό και θέλουμε να αξιοποιήσουμε προς όφελος της χώρας μας τις αποφάσεις της  Συνόδου Κορυφής του Ιουνίου, ζητώντας να εφαρμοστεί και για τις ελληνικές τράπεζες η απευθείας ανακεφαλαιοποίηση από το μηχανισμό στήριξης.
Είχαμε επισημάνει ότι  η αναδιαπραγμάτευση δεν θα γίνει  σε μία στιγμή, σε μία Σύνοδο Κορυφής  ή στην πρώτη επίσκεψη της τρόικα. Θα είναι μία συνεχής και επίπονη διαδικασία, μια σκληρή διαπραγμάτευση.
Και μία επιτυχής διαπραγμάτευση, η απαλλαγή από το βάρος του  μνημονίου και τελικά η έξοδος από την κρίση δεν σημαίνει επιστροφή σε καταστάσεις και  πολιτικές που μας έφεραν στο  μνημόνιο. Δεν σημαίνει επιστροφή στο πελατειακό κράτος, στην κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, σε καθεστώς φοροδιαφυγής, διαφθοράς και ατιμωρησίας. Ο ελληνικός λαός έκανε και κάνει θυσίες που πρέπει να πιάσουν τόπο.
Δυστυχώς παρότι πιστεύουμε ότι οι παραπάνω στόχοι είναι εφικτοί και αναγκαίοι το προσχέδιο δεν τους προωθεί, αλλά ασφυκτιά από τη λογική της λιτότητας, που ανατροφοδοτεί την  ύφεση.
Για την επιτυχία των  παραπάνω στόχων η Δημοκρατική Αριστερά σε όλη αυτή τη διαδικασία θα σταθεί ως υπεύθυνη προγραμματική δύναμη  που θα ασκεί έλεγχο για την ουσιαστική εφαρμογή της προγραμματικής συμφωνίας και σε περίπτωση υπαρκτών αδυναμιών να καταθέτει και να διεκδικεί εναλλακτικές  προτάσεις .
Στην προσπάθεια αυτή καταθέσαμε και  παρουσιάσαμε ένα ολοκληρωμένο κείμενο  συμβολής   για την εξεύρεση   μέτρων για περικοπή δαπανών 11,5 δις Ευρώ, που θα είναι κατά το δυνατόν λιγότερο επώδυνα για τους πολλούς.
Στην ανάγκη  δηλαδή αλλαγής της δημοσιονομικής πολιτικής  λιτότητας. Γιατί η  δημοσιονομική πολιτική στο πλαίσιο του Μνημονίου με το γενικότερο περιοριστικό χαρακτήρα της δεν είναι μονόδρομος. Υπάρχει τρόπος να ελαχιστοποιηθούν οι απώλειες των εισοδημάτων εάν η προσπάθεια στηριχθεί στην εξεύρεση ισοδύναμων δημοσιονομικών μέτρων. Έχουμε προτείνει μέτρα ισοδύναμου δημοσιονομικού αποτελέσματος διότι αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα επίτευξης της δημοσιονομικής προσαρμογής. Για να έχει όμως πιθανότητες επιτυχίας αλλά και βιώσιμο κοινωνικά αποτέλεσμα, η δημοσιονομική προσαρμογή πρέπει να ενταχθεί σε ένα αναπτυξιακό πλαίσιο.
Σημαντική διάσταση για να ξεδιπλωθούν ισοδύναμα μέτρα είναι αυτή του χρόνου.
 Ευνοϊκότεροι διακανονισμοί  σε σχέση με το χρόνο κάλυψης  του στόχου μηδενικού  ελλείμματος  .  Σήμερα ασκείται τρομακτική  πίεση για τη λήψη επιπρόσθετων  μέτρων για την κάλυψη των  αποκλίσεων  από το στόχο επίτευξης μηδενικού ελλείμματος  έως το 2014, ώστε να σταθεί δυνατή η επάνοδος της χώρας στις χρηματοδοτήσεις των διεθνών αγορών. Η πίεση αυτή οδηγεί στη λήψη επώδυνων μέτρων  και οδηγούν σε περαιτέρω επιδείνωση της ύφεσης.

  1. Στο κείμενο των προτάσεων της ΔΗΜΑΡ καταγράφονταν μέτρα, τα οποία πρέπει να εξαιρεθούν και ισοδύναμα μέτρα, που θα μπορούσαν να τα υποκαταστήσουν


Τα μέτρα που πρέπει να εξαιρεθούν:
  1. Οι Περικοπές στα αναπηρικά επιδόματα (272 εκατ. €)
  2. Η οριζόντια περικοπή όλων των δώρων των συνταξιούχων(2,2 δις)
  3. Η Αύξηση των ενσήμων για χορήγηση πλήρους σύνταξης από τα 4.500 στα 6.000 (30 εκατ. €)
  4. Η Κατάργηση του ΕΚΑΣ για τους κάτω των 65 ετών (114 εκατ. €)
  5. Η Κατάργηση των δώρων των δημοσίων υπαλλήλων (339 εκατ. €)
Μετά και τη συζήτηση των ισοδυνάμων προτάσεών μας στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους,  αλλά και τις τοποθετήσεις των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση, ως ΔΗΜΑΡ καταθέσαμε τα  ισοδύναμα μέτρα που αφορούν μειώσεις  δαπανών, λειτουργικές και   διαρθρωτικές.

Ισοδύναμα μέτρα:
Στην Εθνική  Αμυνα,  στην  Υγεία, στην  Ενέργεια  κ.λ.π. , με
ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ των παραπάνω  ισοδυνάμων : 1.233 εκατ. €

Β. Η σημαντικότερη και βαθιά κοινωνική πρόταση της ΔΗΜΑΡ  είναι η  ρήτρα δημοσιονομικού ισοδύναμου στα μέτρα των 11,5 δις. Αυτό σημαίνει:
 Για ένα τμήμα από το συνολικό πακέτο, τα μέτρα των 11,5 δις €, όπως τελικώς καταλήξουν να ψηφισθούν, θα υπάρχει η δυνατότητα μη εφαρμογής, εφόσον πετύχουμε ισοδύναμη δημοσιονομική απόδοση από καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας και εξυγίανση των δαπανών λειτουργίας /προμηθειών. Αν, δηλαδή, για το 2013, 2014 κλπ , απολογιστικά  προκύπτει πλεονάζον έσοδο από τα προβλεπόμενα,  αυτομάτως θα γίνεται ισοδύναμη αφαίρεση για το επόμενο έτος από το συνολικό πακέτο .
Στη ρήτρα  ισοδύναμων (πακέτο μέτρων) πρέπει να ενταχθούν  αυτά τα μέτρα, που θεωρούμε ότι είναι ιδιαιτέρως κοινωνικά δυσβάστακτα.
Η πρόβλεψη που ήδη υπάρχει να επιμεριστούν τα μέτρα στους 2 επόμενους προϋπολογισμούς  και όχι μόνο σε αυτόν του 2013 , καθώς και το ενδεχόμενο χρονικής επιμήκυνσης , κάνει δυνατή την κάλυψη του δημοσιονομικού στόχου με την ενίσχυση του σκέλους των εσόδων.
Η ρήτρα δημοσιονομικού ισοδύναμου πρέπει να υιοθετηθεί και  να εφαρμοσθεί. Στην σημερινή συζήτησή μας θέλω να επισημάνω  ότι στο   προσχέδιο του Προϋπολογισμού έπρεπε να υπάρχουν δείγματα εφαρμογής  ή έστω αναφορές γιαυτή τη βασική πρόταση. Θεωρούμε  ότι στο τελικό σχέδιο   του Προϋπολογισμού και προσδοκώντας  ότι θα έχουμε πετύχει και την επιμήκυνση με την οποία   συνδέεται άρρηκτα η ρήτρα ισοδυνάμου, θα ενσωματωθούν  πράγματι προτάσεις εφαρμογής της  που θα ανακουφίσουν τους πολίτες και θα περιορίσουν την ύφεση και δεν θα αφήσουν τελικά την πρόταση για τη  ρήτρα ισοδυνάμου έωλη ή ευχολόγιο.
Μέσα από αυτό το πολιτικό και  προγραμματικό πλαίσιο θα προσπαθήσω στην εισήγησή μου για το προσχέδιο του Προϋπολογισμού του 2013 να αποτυπώσω τις παρατηρήσεις  μου, τις προτάσεις και τις διαφωνίες. 

  Επί   των επί μέρους  θεμάτων  του  ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ 
Δυστυχώς για έκτη συνεχή χρονιά θα συνεχιστεί η ύφεση  στη χώρα σύμφωνα με τις προβλέψεις του προσχεδίου του προϋπολογισμού.
Οι υποθέσεις που κάνει το προσχέδιο παρά τη λήψη μέτρων είναι  δύσκολο να επαληθευτούν, ειδικά εκείνη που αφορά την εκτίμηση για  ύφεση το 2013 ίση με το -3,8% του ΑΕΠ  και μάλιστα, όπως είπα,  μετά την  λήψη των μέτρων.
Παρόλες τις αισιόδοξες υποθέσεις, το προσχέδιο συνιστά  ένα Προϋπολογισμό ύφεσης και  παράλληλα (μετά από χρόνια) ένα Προϋπολογισμό  μικρού μεν αλλά θετικού πρωτογενούς  πλεονάσματος.  Το κέντρο όμως του  οικονομικού προβλήματος παραμένει  η αντιμετώπιση της ύφεσης .
  Δυστυχώς η  ύφεση δεν  αντιμετωπίζεται με μειώσεις  εισοδημάτων και αυξήσεις της  φορολογίας χαμηλόμισθων, αφού αυτές  οι λύσεις περικόπτουν εισοδήματα  που ευθέως αντιστοιχούν σε  κατανάλωση και έτσι αφενός  ανατροφοδοτείται η ύφεση και αφετέρου μειώνονται τα έσοδα του κράτους.
Αντίθετα με αυτές τις πολιτικές η κύρια προσοχή πρέπει να δοθεί στην εκκίνηση της αναπτυξιακής διαδικασίας.
 Το προσχέδιο περιλαμβάνει  δύο βασικά σενάρια: το ένα   με τη λήψη πρόσθετων μέτρων  και το άλλο  χωρίς. Παρόλα αυτά, όλα τα μακροοικονομικά μεγέθη υπολογίζονται με την προϋπόθεση λήψης πρόσθετων μέτρων. Τα μέτρα που προβλέπονται στον προϋπολογισμό του 2013 αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος των μέτρων των 11,5 δις €. Το 2013 θα ληφθούν μέτρα που ισοδυναμούν με το 63% του συνολικού προγράμματος προσαρμογής (7,3 δις από τα 11,5).
Αυτό σημαίνει ότι η λήψη τους είναι εξαιρετικά εμπροσθοβαρής, γεγονός που μπορεί να ακυρώσει στη πράξη τόσο τη ρήτρα ισοδυνάμων όσο την πιθανολογούμενη επέκταση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι δυνητικά μπορούν να ενταχθούν στη ρήτρα ισοδυνάμων μόλις 1,5 δις από τα 6 δις που επιθυμούσαμε και με ανάλογη τεκμηρίωση είχαμε προτείνει .
Προσεγγίζοντας ορισμένα μεγέθη του  προϋπολογισμού όχι τόσο για να διαπιστώσουμε την μεγάλη  αισιοδοξία που τα διατρέχει, αλλά περισσότερο για να διαπιστωθεί η επίπτωσή τους στην ανάπτυξη, την πραγματική οικονομία και τελικά στους πολίτες της χώρας, μπορούμε να σημειώσουμε:

Ανάπτυξη: Βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη αποτελεί η σταθεροποίηση της οικονομίας. Χωρίς αυτή δεν υπάρχει δυνατότητα μεταστροφής προς την ανάπτυξη. Έτσι η ανάπτυξη έρχεται σε δεύτερο επίπεδο με μία όμως διαφορετική προσέγγιση από αυτή που ακολουθείται μέχρι σήμερα.
Από το προσχέδιο προβλέπεται περαιτέρω  σμίκρυνση της ελληνικής οικονομίας κατά 3,8 % βελτιούμενη σε σχέση με το 2012, όπου η ύφεση προβλέπεται να φτάσει το -6,5%. Σε απόλυτα νούμερα το ΑΕΠ θα φτάσει στο επίπεδο του 2004 δηλαδή στα 193 δις €.
Η ανάσχεση της ύφεσης σύμφωνα με το προσχέδιο προβλέπεται να προέλθει από την εγχώρια ζήτηση και κυρίως από τις επενδύσεις, ενώ για τις προβλέψεις αυτές λήφθηκαν υπόψη τα δημοσιονομικά μέτρα του αναθεωρημένου Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής και η συμβολή των εταίρων για την ανάκαμψη της οικονομίας.
Για την επίτευξη αυτού του μάλλον αισιόδοξου στόχου απαιτείται ένα νέο  εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας  με νέο αναπτυξιακό και παραγωγικό πρότυπο. Στη κατεύθυνση αυτή είναι  η αξιοποίηση κάθε επενδυτικού πόρου  και δυνατότητας, όπως του ΕΣΠΑ ή της ΕΤΕπ, αλλά και η διεκδίκηση συμπληρωματικών αναπτυξιακών πόρων σε εφαρμογή των διακηρύξεων του Συμβουλίου κορυφής της ΕΕ. Περιμένουμε μέχρι στο τελικό στάδιο ψήφισης του Προϋπολογισμού οι προσδοκίες όλων μας στο εσωτερικό και οι δηλώσεις των εταίρων μας για ένα πρόσθετο πρόγραμμα πόρων και μέτρων επανεκκίνησης της ανάπτυξης να αποτυπωθούν με πραγματικά οικονομικά μεγέθη και χρηματοδοτικά εργαλεία.
Πρωτογενές πλεόνασμα: Ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα το 2013 κατά 2,2 δις € (1,1 % του ΑΕΠ), στην έκτη κατά σειρά χρονιά ύφεσης, χωρίς να προβλέπονται καθόλου έσοδα από την πάταξη της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας, με μειωμένες της δημόσιες επενδύσεις μόνο με συστράτευση και ισχυρή πολιτική βούληση  μπορεί να επιτευχθεί. Εμείς έχουμε κηρύξει προς όλες τις κατευθύνσεις τη μάχη για την πάταξη της φοροδιαφυγής και του λαθρεμπορίου, της παραοικονομίας, της άμεσης είσπραξης των εσόδων του κράτους που έχουν φοροδιαφύγει και την αξιοποίησή τους  ως ισοδυνάμων μέτρων .
Έσοδα - Έξοδα: Ο συγκεκριμένος προϋπολογισμός κάνει δύο εκτιμήσεις σε σχέση με την εξέλιξη των μεγεθών το 2013. Η πρώτη δεν υποθέτει τη λήψη επιπλέον μέτρων (τα περίφημα 7,8 δις από τα  11,5 δις), η δεύτερη υποθέτει τη λήψη επιπλέον μέτρων. Η λήψη επιπλέον μέτρων μειώνει τα έσοδα κατά 2,4 δις € και τις δαπάνες κατά 3,6 δις €, δηλαδή διαφορά 1,2δις πολύ μικρή σε σχέση με τις μεγάλες θυσίες που επιβάλλονται.
Αυτό έχει ως συνέπεια ένα αρνητικό αποτέλεσμα,  την αφαίρεση επιπλέον 2,6 ποσοστιαίων μονάδων από το ΑΕΠ (ύφεση 3,8% έναντι 1,2% εάν δεν λαμβανόταν μέτρα) και ένα θετικό την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος.
Πρέπει να πείσουμε τους εταίρους μας και σε αυτό οι αριθμοί μας  βοηθούν , ότι μία έστω και  μικρή  επιμήκυνση σε συνδυασμό με τη   δυνατότητα χρήσης της ρήτρα ισοδύναμων μέτρων,  εφόσον βέβαια και εμείς πετύχουμε  ισοδύναμη δημοσιονομική απόδοση από καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας κ.λ.π., μπορεί χωρίς τη λήψη μέτρων και αύξηση του ΑΕΠ  να έχουμε (μείωση της ύφεσης) και πρωτογενές πλεόνασμα.
Ανεργία: Σύμφωνα με τον προϋπολογισμό αναμένεται να αυξηθεί περαιτέρω και να ανέλθει σε 24,7 %, κυρίως λόγω κάμψης της οικονομικής δραστηριότητας. Με ύφεση της τάξης του 3,8% και χωρίς δημόσιες επενδύσεις, αλλά και αμφίβολες ιδιωτικές επενδύσεις το σενάριο αυτό φαίνεται αισιόδοξο. Εξάλλου σε διάφορες μελέτες που γίνονται (ΙΝΕ ΓΣΕΕ) το ποσοστό ανεργίας εκτιμάται στο 27-28% για το 2013.
Ένα τέτοιο ποσοστό ανεργίας σημαίνει ότι ελληνικές οικογένειες θα βρεθούν χωρίς δυνατότητα να καλύψουν τις βασικές ανάγκες διαβίωσης  σε θέρμανση και διατροφή. Πρέπει να επιδιώξουμε  την  συνδυαστική επίδραση αυξημένων ποσών προϋπολογισμού που θα προορίζονται  για επιδόματα μαζί με την ταχύτατη προώθηση των ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης (κατάρτιση, επιδότησητης, απασχόλησης κ.λ.π). Μέσω της αντιμετώπισης της ύφεσης , της προώθησης της ανάπτυξης και της αναβάθμισης των προσόντων του ανθρώπινου δυναμικού θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ανεργίας και θα δημιουργούνται θέσεις εργασίας με διατηρησιμότητα και ποιοτικά χαρακτηριστικά.
Για την προώθηση τέτοιων αναπτυξιακών και κοινωνικών πολιτικών είναι αναγκαίο να υπάρχει ένα περισσότερο ενισχυμένο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και ένας ενισχυμένος κοινωνικός προϋπολογισμός., πο όμως από το προσχέδιο δεν προωθείται.
Το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων:   Το ΠΔΕ συνεχίζει να είναι ιδιαίτερα   μειωμένο  και πρέπει να ενισχυθεί. Σύμφωνα με τα στοιχεία του προσχεδίου το ΠΔΕ θα μειωθεί σε σχέση με το αντίστοιχο του 2012 κατά 6,2% και θα διαμορφωθεί στο 3,5% του ΑΕΠ. 
Πρέπει να τονιστεί ότι σύμφωνα  με τις εκτιμήσεις του ΟΟΣΑ, ο πιο σημαντικός πολλαπλασιαστής εισοδήματος της ελληνικής οικονομίας είναι οι δημόσιες επενδύσεις. Σε βάθος διετίας κάθε ευρώ που δαπανάται από το ΠΔΕ παράγει 2 ευρώ εισόδημα (0,8€ κατά το πρώτο χρόνο και 1,2€ κατά το δεύτερο χρόνο).
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι σε βάθος διετίας, η πραγματική δαπάνη για την ενίσχυση του ΠΔΕ κατά 1 δις το 2013 είναι μόλις 0,5 δις (περίπου το 25% της αύξησης του εισοδήματος επιστρέφει με τη μορφή φορολογικών εσόδων) χωρίς να υπολογίσουμε την θετική επίπτωση στην ανάπτυξη. Παράλληλα αύξηση του ΠΔΕ σημαίνει ανατροφοδότηση ρευστότητας και ροών σε αντίθεση με τις ιδιωτικές επενδύσεις που προσφέρουν εφ' άπαξ είσπραξη.
 Με βάση τα παραπάνω προτείνουμε  την ενίσχυση του ΠΔΕ κατά 2 δις €, η οποία θα έχει  ως αποτέλεσμα τη αυτόματη μείωση της ύφεσης κατά 1% το πρώτο έτος και 1,3% το δεύτερο. 
ΕΣΠΑ: Το συντριπτικό ποσοστό των πόρων του ΠΔΕ προέρχονται από επιχορηγήσεις της ΕΕ μέσω των διαρθρωτικών ταμείων.
Μέχρι σήμερα η υστέρηση στο στόχο  της απορρόφησης των πόρων  που προβλέπονταν στον προϋπολογισμό του 2012 είναι σημαντική και είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα επιτευχθεί έως το τέλος του χρόνου. Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα υπολογίζεται ότι η υστέρηση απορρόφησης κοινοτικών πόρων στο τέλος του 2012 σε σχέση με τους στόχους τόσο του κανόνα ν+3 όσο και του μνημονίου θα είναι πολύ μεγάλη. Ιδιαίτερα σε ότι αφορά τους στόχους του μνημονίου η υστέρηση υπολογίζεται να φτάσει τα 2,5 - 2,7 δις € χωρίς να είναι γνωστές οι επιπτώσεις από τη μη τήρησή του. Πιο συγκεκριμένα σύμφωνα με μία πρόσφατη αποτίμηση έργα ύψους 7,5 δις  κινδυνεύουν να μείνουν ανεκτέλεστα έως το τέλος του 2015 και να επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό
Κατά τα λοιπά συνεχίζεται η  προβληματική χρηματοδότηση από  τις τράπεζες, οι οποίες περιμένουν την ανακεφαλαιοποίησή τους, έχοντας άμεση επίπτωση στις εργοληπτικές εταιρείες που τους έχει ανατεθεί η εκτέλεση μικρών και μεγάλων έργων. Το ίδιο ισχύει και για την ενίσχυση των ΜΜΕ, οι οποίες αναμένουν την υλοποίηση της πρόσφατα υπογραφείσας συμφωνίας με την ΕΤΕπ, ώστε να τονωθεί η ρευστότητά τους.
Επιπρόσθετα, προσφάτως ανακοινώθηκε παράταση ενός μηνός στις διαπραγματεύσεις μεταξύ δημοσίου και παραχωρησιούχων  ώστε να βρεθεί η χρυσή τομή και  να γίνει επανεκκίνηση των έργων. Όπως είναι γνωστό τα έργα αυτά αποτελούν το 36% του συνολικού προϋπολογισμού του Προγράμματος προσπελασιμότητα. Επίσης τα επιπλέον κονδύλια που απαιτούνται για να συνεχιστούν τα έργα αναμένεται να προκύψουν από την ΕΤΕπ  - η οποία είναι επιφυλακτική - και μέσω μόχλευσης των πόρων του ΕΣΠΑ - άμεσα συνδεδεμένης με την αναθεώρηση του ΕΣΠΑ.
Η προώθηση της συμμετοχής της Ευρωπαϊκής Τράπεζας επενδύσεων σε δημόσια έργα με κριτήριο την  αναπτυξιακή τους στόχευση, τις εξωτερικές οικονομίες και τη μόχλευση είναι  μια ρεαλιστική προοπτική  και  επιβεβαιώνουν τη θέση που είχε υποστηρίξει η Δημοκρατική Αριστερά ότι υπάρχουν πράγματι δυνατότητες για ένα αναπτυξιακό πακέτο επενδυτικών δραστηριοτήτων που θα στηρίζεται στη σύμπραξη του προϋπολογισμού, του ΕΣΠΑ, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και ad hoc παραγωγικών πόρων.
Είναι επομένως σημαντικό  να γίνουν οι παρεμβάσεις εκείνες (αναθεώρηση ΕΣΠΑ, υλοποίηση συμφωνία με την  ΕΤΕπ, ξεμπλοκάρισμα των μεγάλων  έργων, απλοποίηση των διαδικασιών  κ.λπ), ώστε να επιτευχθούν οι στόχοι που τίθενται στον προϋπολογισμό  και το κυριότερο να ενεργοποιηθεί πλήρως το μοναδικό ουσιαστικά εργαλείο ανάπτυξης που διαθέτει η χώρα.

Κοινωνικός  Προϋπολογισμός
Παρά τη μεγάλη ανάγκη ο κοινωνικός προϋπολογισμός επιδεινώθηκε ελαφρώς το 2012, όπως αναφέρεται στο  προσχέδιο. Η κύρια αιτία της  περαιτέρω επιδείνωσης της κατάστασης για το 2013   είναι η αρνητική εξέλιξη των ασφαλιστικών εισφορών λόγω της εντεινόμενης ύφεσης. Ιδιαίτερα προβληματική εμφανίζεται η κατάσταση με την συσσώρευση ανεξόφλητων υποχρεώσεων από πλευράς του νέου ασφαλιστικού φορέα, του ΕΟΠΥΥ.
Αυτό το σοβαρό θέμα για  την στήριξη και περίθαλψη  των πολιτών πρέπει να αντιμετωπισθεί  σε ένα μεγάλο μέρος μέχρι την  κατάθεση του τακτικού Προϋπολογισμού.

Τελειώνοντας θέλω να επισημάνω ότι υπάρχουν περιθώρια  μέχρι τέλους του έτους , που θα ψηφισθεί ο προϋπολογισμός, και οι στόχοι που τέθηκαν στην προγραμματική συμφωνία να πραγματοποιηθούν στο μεγαλύτερο μέρος αν αξιοποιηθεί η ρήτρα ισοδυνάμου, σε συνδυασμό και με την επικείμενη επιμήκυνση. Πρέπει γιαυτό να έχουμε και χειροπιαστά αποτελέσματα μέχρι τον Δεκέμβριο, των εσόδων από την πάταξη της φοροδιαφυγής , της λαθρεμπορίας, των υπερβολικών εμβασμάτων στο εξωτερικό κ.λ.π., για να αποκαταστήσουμε  και το αίσθημα των Ελλήνων πολιτών . Επίσης για να εξοικονομήσουμε πόρους για την επανεκκίνηση της ανάπτυξης σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις που πρέπει να εντείνουμε προς τους εταίρους για ένα πρόσθετο αναπτυξιακό πακέτο .  

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...