Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Κατσιπανέλης : Μηνύματα θετικής ψήφου


(Συνέντευξη του υποψήφιου Βουλευτή ΠΑΣΟΚ Πρέβεζας Δημήτρη Κατσιπανέλη που δόθηκε στην εφημερίδα Τοπική Φωνή Πρέβεζας  και στο δημοσιογράφο Άρη Τσελίκο)

Κύριε Κατσιπανέλη, είστε άνθρωπος της Αυτοδιοίκησης και μάλιστα  από τη θέση του Αντιδημάρχου Πρέβεζας και εκδότης της Εφημερίδας το Βήμα της Πρέβεζας, γνωρίζετε καλά την άποψη της κοινής γνώμης για τους πολιτικούς, και δεδομένης της τραγικής κατάστασης που οδήγησε τη Χώρα τα τελευταία δύο χρόνια το ΠΑΣΟΚ με την πολιτική που ακολούθησε, ήταν μεγάλη απόφαση να κατεβείτε υποψήφιος σ’ αυτές τις εκλογές;
Η κυβέρνηση  του Γ. Παπανδρέου σαφώς χρεώνεται  λάθη και παραλείψεις, όμως η τραγική  κατάσταση της χώρας δεν προέκυψε το 2010, αλλά είναι αποτέλεσμα των  τεράστιων ελλειμμάτων που συσσώρευσε η κυβέρνηση Καραμανλή και  βεβαίως ενός στρεβλού μοντέλου διαχείρισης  δεκαετιών. Απέναντι στην πιο βαθιά  κρίση της χώρας μετά την μεταπολίτευση  μπορεί κανείς να διαλέξει την αποστασιοποίηση, τη φυγή ή την άγονη κριτική.  Δεν μου ταιριάζει καμία από  τις παραπάνω στάσεις διότι η  επαγγελματική και η συνδικαλιστική μου εμπειρία, η ενασχόληση  με τα κοινά και η αγωνία  να δώσουμε  συλλογικά αποτελεσματικές λύσεις στα προβλήματά των πολιτών, όπως μέσα και από το χώρο της Αυτοδιοίκησης  που υπηρετώ, δίνουν μια ευκαιρία, να  διεκδικήσουμε  ένα νέο δρόμο, διαφορετικό, χωρίς αυτά που μας πληγώνουν, χωρίς να μας βαραίνει το παρελθόν άλλων και να παλέψουμε γι΄ αυτά που πιστεύουμε και επιθυμούμε να αλλάξουμε. Ήταν, λοιπόν, μια πρόκληση στην οποία ανταποκρίθηκα, όταν αποδέχτηκα την ετεροπρόταση για την υποψηφιότητά μου.
Την ώρα που το «επιχειρείν» στην Πρέβεζα πηγαίνει από το κακό στο  χειρότερο και τα λουκέτα πληθαίνουν καθημερινά, άλλωστε, και εσείς με την εφημερίδα, διαπιστώνετε την  άσχημη κατάσταση που βιώνουν  οι επιχειρήσεις. Τι θα πείτε σ’ αυτούς τους ανθρώπους; Για ποιο λόγο να σας  ψηφίσουν;
‘Όλα  αυτά που περιγράφεις, είναι αποτελέσματα  της πολιτικής, ηθικής και της  κοινωνικής κατάρρευσης που προηγήθηκε. Το παραμύθι του υπερκαταναλωτισμού, του εύκολου πλουτισμού και τις ψευδεπίγραφης ευδαιμονίας που για πάνω από 10 χρόνια λειτούργησε στην Ελλάδα, αποδεικνύει πως το «έγκλημα» ήταν συλλογικό. Βεβαίως η λανθασμένη διαχείριση, οι καθυστερήσεις, η ατολμία,  η έλλειψη αποτελεσματικότητας και άδικες οριζόντιες εφαρμογές των μέτρων, ήταν το κερασάκι σε αυτή την «αμαρτωλή τούρτα».
Το θέμα είναι, «τι κάνουμε τώρα;» Ή θα ανακυκλώνουμε αυτές τις λογικές και θα ψηφίσουμε με διάθεση να τιμωρήσουμε ή θα εμπιστευθούμε αυτούς που με σχέδιο μας το ζητούν. Η σταθερότητα της οικονομίας πρέπει να έχει βάση στην ίδια την κοινωνία που παράγει, απασχολείται, καταναλώνει και δημιουργεί και οι πολίτες πρέπει να νιώθουν ότι το κράτος τους αντιμετωπίζει δίκαια και ισότιμα.
Η ανάπτυξη δεν είναι λόγια, είναι συγκεκριμένες  παρεμβάσεις που προϋποθέτουν ρευστότητα, τη δυνατότητα να πέσει χρήμα στην αγορά.
Πρέπει  να προχωρήσουμε σε αποκλιμάκωση των  επιτοκίων χορηγήσεων προς τις επιχειρήσεις, να διατηρήσουμε τα όρια χρηματοδότησης  για  τις φερέγγυες επιχειρήσεις που έχουν προβλήματα κεφαλαίου  κίνησης, να αλλάξουν οι κανόνες του  Τειρεσία, να στηριχτούν οι Μικρομεσαίες επιχειρήσεις, να αποδεσμευτούν τα μεγάλα έργα του ΕΣΠΑ που κολλάνε στην κοινοτική γραφειοκρατία, γιατί πίσω από κάθε μεγάλο έργο υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν και η απασχόληση που δημιουργείται είναι εξαιρετικά σημαντική.
Η άμεση  απόδοση των οφειλών του Δημοσίου προς τους Ιδιώτες, η μείωση του ΦΠΑ  σε κάθε αγορά που αφορά επένδυση, αποτελούν πρακτικά μέτρα που  άμεσα μπορούν να εφαρμοστούν.
Ταυτόχρονα  χαμηλόμισθοι μισθωτοί και συνταξιούχοι, όχι μόνο δεν μπορούν να σηκώνουν άλλο βάρη, αλλά απαιτείται η σταδιακή ελάφρυνσή τους, με την εισαγωγή της πλήρους ηλεκτρονικής διασταύρωσης, ώστε επιτέλους να παταχθεί η φοροδιαφυγή.
Στην  εποχή του μνημονίου και του  προγράμματος στήριξης και της δανειακής σύμβασης, υπάρχουν περιθώρια άσκησης πολιτικής, υπάρχουν περιθώρια επιλογών με ιδεολογικό και ηθικό χρώμα.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει  ο Νομός Πρέβεζας είναι πολλά. Δύο χρόνια τώρα, εσείς ο ίδιος  από το μετερίζι του Αντιδημάρχου έχετε πει επανειλημμένα ότι  το Κεντρικό Κράτος μειώνει συνεχώς  τους πόρους προς την τοπική αυτοδιοίκηση με αποτέλεσμα να υπάρχει παρατεταμένη στασιμότητα σε όλους τους αναπτυξιακούς τομείς. Τι θα διεκδικήσετε σε περίπτωση που εκλεγείτε;

Τοπική  Αυτοδιοίκηση, σημαίνει   τοπική ανάπτυξη,  τοπική απασχόληση και  κοινωνική προστασία. Αντλώντας από την εμπειρία που έχει αποκτηθεί κατά τον πρώτο χρόνο εφαρμογής του Καλλικράτη το θεσμικό πλαίσιο οργάνωσης και λειτουργίας των δήμων χωρά σίγουρα πολλές βελτιώσεις. Ένας Δήμος με σύγχρονες και ποιοτικές υπηρεσίες μπορεί να προκύψει από την εξασφάλιση της πραγματικής οικονομικής αυτοτέλειας, την ενίσχυση των διοικητικών μηχανισμών του, τη χρηματοδότηση έργων .
 Πράγματι, τα προβλήματα του Νομού μας είναι πολλά. Η δεκαετία του 21ου αιώνα στο νομό μας είναι ενδεικτική της απουσίας στρατηγικής, σπατάλης πόρων, κακοδιαχείρισης και ασυνεννοησίας.
Μετά  τη ζεύξη του Ακτίου και την  κατασκευή του νέου Αεροδρομίου  δεν υπήρξαν έργα στρατηγικής υποδομής στο νομό μας.
Μετά  την ίδρυση των ΤΕΙ και τη δημιουργία των κτιριακών εγκαταστάσεων, δεν  υπήρξε καμία άλλη πολιτική επέκτασης  και ενίσχυσής τους.
Η βιομηχανική  περιοχή, όπως και το λιμάνι της Πρέβεζας βυθίστηκαν στην παρακμή.
Μετά  την ολοκλήρωση της Εγνατίας ο  νομός μας δυστυχώς δεν κατάφερε να φτιάξει ένα κάθετο άξονα. Έτσι, φτάσαμε στο σημείο, να θέλουμε  για τη Θεσσαλονίκη  δυο ώρες από  τα Γιάννενα και για να φτάσουμε στα Γιάννενα από την Πρέβεζα, μιάμιση ώρα.
Η Ιόνια  οδός έχει σταματήσει και η Αμβρακία κατασκευάζεται μεν, αλλά με πολύ αργούς ρυθμούς.
Η μελέτη σύνδεσης της Πρέβεζας με την Ιόνια οδό στην Καμπή δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί, μάλιστα τελευταία στιγμή επιχειρήθηκε να αλλάξει η χάραξή της.
Το οδικό  δίκτυο στο νομό είναι ακόμη σε πολύ άσχημη κατάσταση με αποτέλεσμα να χάνονται στο βωμό της ασφάλτου ανθρώπινες ζωές.
 Το  Νοσοκομείο  - παρ όλο που κάποιοι πάλεψαν γι΄αυτό - παρέμεινε ένα όνειρο θερινής νυκτός.
Το ίδιο διάστημα, γειτονικοί νομοί πέτυχαν  σημαντικά αναπτυξιακά έργα για την ανάπτυξή τους. Η γειτονική μας Λευκάδα διαθέτει σύγχρονη μαρίνα, η οποία συμβάλλει σημαντικά στην τουριστική  ανάπτυξη και από την οποία ο δήμος εισπράττει 1.200.000 ευρώ το χρόνο.
Σύγχρονο διοικητήριο 5.000 τετραγωνικά μέτρα από το οποίο οι υπηρεσίες γλίτωσαν από εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ενοίκια το χρόνο.
Νέο νοσοκομείο που εντάχθηκε στο ΕΣΠΑ και  πρόσφατα δημοπρατήθηκε.
Μελέτη  για Νέα υποθαλάσσια είσοδο και  άλλα πολλά μεγάλα και μικρά έργα.
Σήμερα, ο Νομός μας δεν έχει Διοικητήριο, δεν έχει Μαρίνα, τα στρατόπεδα παρέμειναν χώροι εγκατάλειψης, χωρίς η πολιτεία να έχει τη βούληση να τα παραχωρήσει στους πολίτες, ενώ οι Δήμοι σχοινοβατούν με τεράστια ελλείμματα, χωρίς οικονομική αυτοτέλεια. Όσο για τα ταλαιπωρημένα συγκριτικά πλεονεκτήματα του Νομού μια προεκλογική καραμέλα.
Οφείλουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ Πολίτες, Φορείς, Περιφερερειακοί Σμβουλοι, Δήμαρχοι, Αντιπεριφερειάρχης, και Βουλευτές να καθίσουμε σε ένα τραπέζι και να πάρουμε αποφάσεις. Με στοχευμένες παρεμβάσεις και αναπτυξιακές πρωτοβουλίες που θα συναντούν τις ανάγκες των πολιτών, να προβάλλουμε το τοπικό μας αποτύπωμα σε σχέση με τον τουρισμό, τα τοπικά μας προϊόντα, την τοπική μας ιστορία και τον πολιτισμό, να διεκδικήσουμε την ανάπτυξη που θέλουμε για τον τόπο μας και είμαι σίγουρος πως ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ θα πετύχουμε.
Ο Επαρχιακός Τύπος οδεύει από το κακό στο χειρότερο. Τι θα προτείνει  ο Δημήτρης Κατσιπανέλης, αν εκλεγεί  για τη σωτηρία του Επαρχιακού Τύπου από το λουκέτο;
Ο Επαρχιακός Τύπος εδώ και καιρό, αντιμετωπίζει προβλήματα ως προς την λειτουργικότητα και τη βιωσιμότητά του, αλλά και ως προς τη θεσμική του θωράκιση.
Σήμερα  είναι αναγκαία η ανάληψη μιας σειράς κοινών πρωτοβουλιών που θα έχουν στόχο τη θωράκιση και ανάπτυξη του Περιφερειακού Τύπου μέσα από δράσεις που θα κατοχυρώνουν τη βιωσιμότητα των εφημερίδων όπως η διατήρηση της υποχρεωτικότητας στη δημοσίευση των ισολογισμών  των Ανωνύμων Εταιρειών, η εξόφληση των οφειλών προς τις επιχειρήσεις Τύπου από κρατικούς οργανισμούς, φορείς Αυτοδιοίκησης κ.λ.π., η απαρέγκλιτη εφαρμογή του νόμου για την κατανομή της κρατικής διαφήμισης,  η άρση της κατάργησης της ταχυδρομικής ατέλειας στην αποστολή εφημερίδων και περιοδικών.
Θα πρέπει να απαιτήσουμε από τη νέα κυβέρνηση  συγκεκριμένα μέτρα στήριξης του  Περιφερειακού Τύπου με την προϋπόθεση να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας.
Και με την ευκαιρία, πόσο αισιόδοξος είστε για την εκλογή σας και  πού στηρίζετε την αισιοδοξία σας;
 Τα μηνύματα συμπαράστασης, στήριξης και θετικής ψήφου που καθημερινά παίρνω από την επαφή μου με τους πολίτες σε όλο το Νομό είναι πολλά και προέρχονται από διάφορους πολιτικούς χώρους.
 Οι αρχές μου και η στερεή και σταθερή σχέση που έχω χτίσει, με τον κάθε πολίτη, μέσα από την επαγγελματική μου δραστηριότητα, αλλά και  σαν Αντιδήμαρχος Πρέβεζας, μου επιβάλουν να υπηρετήσω την πολιτική με όρους συνέπειας, εντιμότητας, ειλικρίνειας και αποτελεσματικότητας.
Ταυτόχρονα, η επιθυμία μου να δω την Πρέβεζα  να κερδίζει το στοίχημα της ανάπτυξης  και τους συμπατριώτες μου να ευημερούν, με υποχρέωσε να είμαι παρών στους  πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, για να μετατρέψουμε την οργή σε δύναμη Νέας Αλλαγής, για να διεκδικήσουμε  ρεαλιστικές λύσεις και μέσα από  την κοινή δράση ευθύνης, να διασφαλίσουμε  ελπιδοφόρες προοπτικές για τον  τόπο μας.
Δεν είμαι  πολιτικός καριέρας, ούτε κατεβαίνω  στις εκλογές της 6ης Μαΐου, σαν τέτοιος.
Δεν ήμουν  ποτέ καρεκλοκένταυρος και κρατικοδίαιτος, ούτε έρχομαι σαν διάττοντας αστέρας  που στα δύσκολα εξαφανίστηκε ή θα εξαφανισθεί.
Ήμουν και  παραμένω ενεργός πολίτης. Όλα αυτά τα χρόνια, έχω μάθει να κοιτάω τους συμπολίτες μου στα μάτια.

Την Κυριακή ΤΟΛΜΟΥΜΕ: Ψηφίζουμε Αριστέρα, Ψηφίζουμε ΔΗΜΑΡ!

Γράφει η ΕΛΕΝΗ ΑΛΑΤΑ - ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ
Στέλεχος της ΔΗΜΑΡ

Οι πρώτες μετα-μνημονιακές εκλογές είναι γεγονός!  Την Κυριακή 6 Μαίου, πολλά κόμματα κατεβάζουν εκατοντάδες υποψηφίους και η νέα Βουλή αναμένεται να είναι πολυκομματική.

Πριν ρίξουμε τη ψήφο μας στη κάλπη θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά! Θα πρέπει αυτή τη φορά να ψηφίσουμε όχι με την καρδιά αλλά με το μυαλό.

Να ψηφίσουμε αφού θυμηθούμε ότι τα δύο μεγάλα κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μας εξαπάτησαν για αρκετές δεκαετίες τάζοντας  "λαγούς με πετραχήλια" και δίνοντάς μας  ψίχουλα....

Ξεχαρβάλωσαν τον κρατικό μηχανισμό, ξεγέλασαν τους αγρότες με παροχές που τους οδήγησαν στην αδράνεια, διέλυσαν τα πανεπιστήμια, κατέστρεψαν (με την βοήθεια και ορισμένων ψευτο - αριστερών) τον συνδικαλισμό, τίναξαν στον αέρα τα ασφαλιστικά ταμεία και την υγεία, "εξαέρωσαν" τους μισθούς και τις συντάξεις. Τι, καλό, μπορεί να περιμένει κάποιος από τα δύο μεγάλα κόμματα;

Κατάφεραν, με τη διαχείριση της εξουσίας τους να φέρουν στη πολιτική ζωή τους φασίστες της "Χρυσής Αυγής" και να βάλουν στη κυβέρνηση Παπαδήμου τον Καρατζαφέρη.

Υπάρχει όμως και η Αριστερά κομμουνιστική και μη - ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΚΚΕ οραματίζεται  "λαϊκή εξουσία με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας στο λαό"  και φλερτάρει με τη Δραχμή. Δεν μας λέει όμως πως εκεί που εφαρμόστηκαν αυτά (στη Σοβιετική Ένωση και τις παραφυάδες της) ο "υπαρκτός σοσιαλισμός" άντεξε 80 χρόνια για  να γκρεμιστεί σαν χάρτινος πύργος μέσα σε λίγες μέρες, από... συνωμοσίες των καπιταλιστών!  Το ΚΚΕ αντί να εκσυγχρονίζεται θυμίζει τον... Πώποτα στο σήριαλ "Καφέ της χαράς" που φωνάζει κάθε λίγο: 'Εμπρός πίσω" !

Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει προτάσεις για ενότητα της Αριστεράς. Δεν είναι όμως φερέγγυος!  Δεν περάσαν δύο χρόνια που αποχώρησε η ανανεωτική πτέρυγα και δημιουργήθηκε η Δημοκρατική Αριστερά. Και δεν ήταν μια διασπαστική ενέργεια αλλά ένας εξαναγκασμός σε αποχώρηση ανθρώπων που είχαν διαφορετικές απόψεις με την ηγεσία. Και ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι ΔΕΝ μπορούσε να ανεχτεί τόση ...Δημοκρατία στους κόλπους του. "Η Δημοκρατία είναι καλή" για να την εφαρμόζουν οι...άλλοι" είναι το πιστεύω της σημερινής ηγεσίας.  Μια ηγεσία που από τη μια εκλιπαρεί το ΚΚΕ για συνεργασία και από την άλλη "ακουμπά" - για λίγους ψήφους - στον... Καμμένο!

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ένα νέο κόμμα δύο χρόνων,  με πρόεδρο τον Φώτη Κουβέλη ζητάει για πρώτη φορά τη ψήφο του ελληνικού λαού με ένα και μοναδικό στόχο: Να βγούμε από το αδιέξοδο που μας οδήγησε ο Δικομματισμός αλλά και οι ανεύθυνες "στρατηγικές" του ΚΚΕ (με το ΠΑΜΕ να είναι το "μακρύ χέρι" του) και του ΣΥΡΙΖΑ (με τις  καταλήψεις και τις επιζήμιες δηλώσεις στελεχών του).

Δεν είναι τυχαίος ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ που διαθέτει η ΔΗΜΑΡ, μια και ένα πολύ μεγάλο, ίσως το μεγαλύτερο κομμάτι της, προέρχεται από το ΚΚΕ Εσωτ. και τον ΡΗΓΑ ΦΕΡΑΙΟ, την πρώτη αντιστασιακή οργάνωση της χώρας. Είναι οι άνθρωποι που "ζυμώθηκαν¨με τους αγώνες και τις κατακτήσεις, που πιστεύουν στη δημοκρατία και χαίρονται να ακούν διαφορετικές απόψεις.  Είναι αυτοί, που κόντρα σε δογματισμούς και ιδεοληψίες κατάφεραν να φέρουν τον πολιτισμό της Αριστεράς και τη Δημοκρατίας στην πολιτική ζωή.

Γι΄αυτό στις εκλογές ψηφίζουμε με Νου και Γνώση. Ψηφίζουμε Αριστερά. Ψηφίζουμε ΔΗΜΑΡ. Ψηφίζουμε τους αγωνιστές.


Enhanced by Zemanta

Β.Ζερβού : Οι έλληνες στις 6 Μαίου θα «γυρίσουν την πλάτη» στο δικομματισμό

«Η Κρήτη μπορεί να συντηρήσει ολόκληρη τη χώρα»

Oι οργισμένοι έλληνες πολίτες θα «περιφρονήσουν» το δικομματισμό στις εκλογές της 6ης Μαίου υποστηρίζει σε συνέντευξη της στο ΕΚΡΗΚΤΙΚΟ η υποχήφια βουλευτής Ηρακλείου της Δημοκρατικής Αριστεράς Βασιλεία Ζερβού. Η κ.Ζερβού μιλά για τον τρόπο που οι Ηρακλειώτες, της πόλης και της υπαίθρου, υποδέχονται τους υποψήφιους της ΔΗΜΑΡ ενώ όσον αφορά στην ανάπτυξη της Κρήτης επισημαίνει ότι το νησί θα μπορούσε σε μια πενταετία να συντηρήσει όλη την Ελλάδα.

Κυρία Ζερβού διεκδικείτε την ψήφο των Ηρακλειωτών σε μια εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία για τη χώρα. Ποιά θεωρείτε ότι είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που οριοθετούν αυτήν την προεκλογική περίοδο και ποιά η σημασία του αποτελέσματος των εκλογών της 6ης Μαίου για την πορεία της χώρας;

Ίσως πρώτη φορά μετά από την Μεταπολίτευση, ο πολίτης αισθάνεται αυτή την αγωνία και την αβεβαιότητα για το τι πρόκειται να συμβεί αύριο. Αυτό το βαρύ συναίσθημα, αυτό το βάρος που αισθάνεται κάθε βράδυ όταν προσπαθεί μετά από την κόπωση της ημέρα να κλείσει τα μάτια του για να ξεκουραστεί και που μάταια το καταφέρνει μερικές φορές από την ανησυχία τι θα του συμβεί την επόμενη ημέρα. Μέσα σε όλο αυτό τον κυκεώνα του μυαλού και της ψυχής του αισθάνεται οργή για το πολιτικό σύστημα και τους πολιτικούς που τον έχουν φέρει σ αυτό το σημείο. Καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να εμπιστευτεί πλέον όλους όσους τον πρόδωσαν, αυτούς που τους εμπιστεύτηκε και έτσι αναζητά νέες αριστερές προοδευτικές δυνάμεις. Θα δούμε λοιπόν ο κόσμος αρχικά να μετακινείται από τα μεγάλα κόμματα επιλέγοντας ένα μικρότερο. Αυτό είναι μια πραγματική τιμωρία προς τον δικομματισμό αλλά παράλληλα είναι και μια νίκη για τις προοδευτικές δυνάμεις.

Νομίζετε ότι μετά από δεκαετίες έφθασε η ώρα για να «σπάσει» ο δικομματισμός για την Ελλάδα και ποιός μπορεί να είναι ο ρόλος που θα διαδραματίσει ο δικός σας πολιτικός χώρος από ην επόμενη μέρα των εκλογών;

Ο Ελληνικός λαός είναι ένας ώριμος και πολιτικά συνειδητοποιημένος πολίτης, γι αυτό και το κλίμα που επικρατεί στις συγκεκριμένες εκλογές είναι το κλίμα που υπάρχει σε όλη την Ευρώπη. Τα συντηρητικά και νεοφιλελεύθερα κόμματα δημιούργησαν με τις πολιτικές τους την οικονομική κρίση που επικρατεί όχι μόνο στην χώρα μας αλλά στο σύνολο των χωρών της Ηπείρου.

Ο δικομματισμός δείχνει ότι θα αντιμετωπίσει συντριπτικά την περιφρόνηση των πολιτών. Η Δημοκρατική Αριστερά σε αυτή την περίπτωση μόνη της αλλά και με άλλες προοδευτικές δυνάμεις τις οποίες θα φέρει στην Βουλή ο λαός θα μπορέσουν να δώσουν ελπίδα για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο που έχει έρθει.

Απευθυνόμενη στον αναποφάσιστο ψηφοφόρο γιατί θα του λέγατε ότι θα έπρεπε σε αυτές τις εκλογές να στηρίξει τη Δημοκρατική Αριστερά, σε σχέση και με τα υπόλοιπα «ανερχόμενα» κόμματα στην ελληνική πολιτική σκηνή;

Η Δημοκρατική Αριστερά είναι ένα Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό , Οικολογικό κόμμα της προοδευτικής Αριστεράς. Έχει μοντέρνες ιδέες, έχει ένα δυνατό και παράλληλα εφικτό στην εφαρμογή του πρόγραμμα και στέκετε με προσήλωση στα θέματα που απασχολούν τους πολίτες, στα θέμα της ανάπτυξης και των κρίσιμων ζητημάτων της χώρας. Παράλληλα βρίσκεται σε ένα δρόμο μέσα στην πορεία της Ευρώπης χωρίς να κινδυνολογεί προκειμένου να υφαρπάξει την ψήφο του κόσμου. Έχει δημιουργήσει και κάθε μέρα αυτό αυξάνετε μια σχέση εμπιστοσύνης και ευθύνης προς τον κόσμο.

Καθημερινά τις τελευταίες μέρες «οργώνετε», με τους συνυποψήφιους σας στη ΔΗΜΑΡ, ολόκληρο το νομό Ηρακλείου. Ποιά είναι η υποδοχή που σας επιφυλάσσουν οι πολίτες και ποιά είναι η εικόνα που σας μεταφέρουν, με δεδομένο μάλιστα, ότι ως πρόσφατα η Κρήτη θεωρούνταν «κάστρο» για το ΠΑΣΟΚ;

Η εικόνα που έχουμε σχηματίσει είναι ότι οι Ηρακλειώτες και μας καλοδέχονται και μας θεωρούν το κόμμα το οποίο μπορούν να το εμπιστευτούν. Ο Φώτης Κουβέλης είναι ένας έμπειρος πολιτικός, που η συμμετοχή του στην πολιτική χαρακτηριζόταν από τον καθαρό και ξεκάθαρο λόγο. Αυτό φαίνεται από την υποδοχή που μας κάνουν οι πολίτες στα καφενεία, στις πλατείες, στις λαικές που μόνο εγκάρδιες θα μπορούσα να τις χαρακτηρίσω. Δεν θα μπορούσα να πω ότι τα συναισθήματά τους είναι πλέον τα ίδια για το παραδοσιακό κόμμα, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ αλλά ούτε και για την Ν.Δ.

Κυρία Ζερβού είστε δημοσιογράφος, και σε αυτές τις εκλογές συμμετέχουν ως υποψήφιοι πολλοί δημοσιογράφοι. Θεωρείτε ότι η επαγγελματική σας εμπειρία μπορεί να δώσει «κάτι παραπάνω» στις εκλογές;

Θεωρώ ότι κάθε πολίτης, πέρα από την ιδιότητα του, αλλά από την διάθεση, την δυναμικότητα, και την προσήλωση του στον σκοπό που έχει ως εκπρόσωπος του λαού, μπορεί να προσφέρει. Η δημοσιογραφική μου ιδιότητα είναι υποβοηθητική σε όλα τα παραπάνω.

Μοιραία η πολιτική μας ζωή πλέον εστιάζεται στα οικονομικά, που δεν έχουν πλέον, οι πολίτες. Πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρξει πολιτική λύση ώστε να ανατραπεί το κλίμα και να υπάρξει εκτός από ανάπτυξη της χώρας και ελπίδα για τους πολίτες;

Κυρίαρχος στόχος της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι να βοηθήσει και να απαλλάξει τον πολίτη από το βάρος που σας ανέφερα στην αρχή της συνέντευξής σας. Υπάρχει ο τρόπος να γίνει αν η πολιτική βούληση και η κάθε Κυβέρνηση είχε ως πρωταρχικό της στόχο όχι ένα ταπεινωμένο πολίτη αλλά ένα υπερήφανο Έλληνα. Στο πρόγραμμά μας αναλύουμε συγκεκριμένα με ποιο τρόπο θα μπορούσαμε να ανακουφίσουμε τον εργαζόμενο αλλά και τον άνεργο.

Το έλλειμμα ανάπτυξης και οι υποδομές που δεν διαθέτει η Κρήτη ήταν πάντα το θέμα συζήτησης κατά τις προεκλογικές περιόδους, τουλάχιστον τα τελευταία 20 χρόνια. Νομίζετε ότι υπό τις παρούσες δύσκολες οικονομικές συνθήκες για τη χώρα θα μπορούσαν να προχωρήσουν τέτοιου είδους ζητήματα;

Βρέθηκα αυτές τις ημέρες σε μια εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε από μέλη της Δημοκρατικής Αριστερά, από έμπειρους Επιστήμονες της Κρήτης. Η Κρήτη έχει ένα brand name το οποίο αν αξιοποιηθεί άμεσα στους τομείς του Τουρισμού, της Γεωργίας, της Έρευνας και της τεχνολογίας θα μπορούσε σε μια 5ετία να συντηρήσει οικονομικά όλη την Ελλάδα. Ίσως να φαίνεται λίγο τοπικιστικό αυτό που σας περιγράφω όμως είναι τόσα πολλά αυτά που μπορεί να προσφέρει η Κρήτη στην Ελλάδα που θεωρώ ότι οι μικροπολιτικές μέχρι σήμερα την έχουν αφήσει σκοπίμως σε λήθαργο. Ευτυχώς όμως υπάρχει η τοπική κοινωνία η οποία είναι και ανήσυχη και δημιουργική και μπορεί ακόμα να αντέχει στα όποια χτυπήματα κάτω από τη μέση.

* Η κ.Βασιλεία Ζερβού Δημοσιογράφος- Μέλος της ΕΣΗΕΑ- Εκπρόσωπος των Δημοσιογράφων της Ραδιοφωνίας ΕΡΤ

Καθαρές κουβέντες κι όχι πυροτεχνήματα

Του Βαγγέλη Αγγέλου

Υποψήφιου βουλευτή Εύβοιας της «Δημοκρατικής Αριστεράς»

Καθώς μπαίνουμε στην τελική ευθεία των εκλογών, εντείνεται το ενδιαφέρον κι ο προβληματισμός του κόσμου και μαζί του, ενισχύονται και οι κινήσεις εκβιασμού κι εντυπωσιασμού των (άλλοτε) μεγάλων κομμάτων κι όχι μόνο.

Ιδιαίτερα προβληματισμένος είναι κι ο προοδευτικός κόσμος της ευρύτερης Αριστεράς, ο κόσμος που δεν επιθυμεί την συνέχιση της παρούσας κυβερνητικής συνδιαχείρισης ΠΑΣΟΚ– ΝΔ, αλλά επιδιώκει μια προοδευτική κι αριστερή διέξοδο, μέσα στα Ευρωπαϊκά πλαίσια, με αλλαγές και μεταρρυθμίσεις προς όφελος της κοινωνίας και των δυνάμεων της εργασίας.

Πιστεύουμε ότι αυτός ο κόσμος θέλει καθαρές κουβέντες κι ότι δεν του αξίζει να παρακολουθεί ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής, ακροβασίες και φτηνά κι επικίνδυνα πυροτεχνήματα, από αριστερές δυνάμεις που αναφέρονται σ’ αυτόν.

Έτσι , παρακολουθήσαμε με συμπάθεια και κατανόηση, τις αποτυχημένες προσπάθειες του προέδρου της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, να εμφανιστεί:

Αρχικά ως εμπνευστής ενός μεγάλου εκλογικού συνασπισμού όλης της Αριστεράς, που θα διεκδικούσε την κυβερνητική εξουσία, προσπάθεια που εγκαταλείφθηκε, όχι μόνο λόγω της δεδομένης εξ’ αρχής άρνησης του Κ Κ Ε, αλλά κι επειδή συνειδητοποιήθηκε ότι ο εκλογικός νόμος δεν δίνει το πριμ των 50 εδρών σε συνασπισμούς κομμάτων.

Στη συνέχεια με την λιγότερο «πιασάρικη» πρόταση για συνεργασία στις μονοεδρικές, που κι αυτή, αφού διέγραψε την φωτεινή τροχιά των εντυπώσεών της στον σκοτεινό προεκλογικό ουρανό, έσβησε για τους ίδιους νομικούς και πολιτικούς λόγους.

Πιστέψαμε ότι, κάποια στιγμή θα σταματούσε αυτό το παιχνίδι των ψηφοθηρικών εντυπώσεων, για να ξεκαθαρίσει και η πολιτική του πρόταση.

Κάναμε λάθος.

Προχθές ο Αλέξης Τσίπρας επανέκαμψε και δήλωσε: «Εάν εμείς ως αριστερά καταθέσουμε την πρότασή μας και χρειαζόμαστε 5 ψήφους του Καμμένου και έρθει να μας τις δώσει ως ανοχή ή ως στήριξη δεν θα τον πετάξουμε. Δεν θα πούμε δεν τις θέλουμε. Συνεχίστε με το μνημόνιο όλοι οι υπόλοιποι». Ταυτοχρόνως πρότεινε ως επικεφαλής αυτής της κυβέρνησης την Αλέκα Παπαρήγα.

Δεν μας αφορά και δεν θα σταθούμε στο γεγονός ότι κι αυτό το φθηνό ψηφοθηρικό πυροτέχνημα είχε την τύχη των προηγούμενων.

Αναρωτιόμαστε όμως:

Πώς μπορεί στα σοβαρά μια αριστερή πολιτική δύναμη, να προτείνει συνεργασίες με μόνο κριτήριο την αντίθεση στο μνημόνιο;

Το μνημόνιο είναι η αιτία των προβλημάτων της χώρας ή ένα καταστροφικό «φάρμακο» για συσσωρευμένα προβλήματα που δεν έλυσε η χώρα τις προηγούμενες δεκαετίες;

Γι’ αυτά τα προβλήματα (κομματικό – πελατειακό κι αναποτελεσματικό κράτος και πολιτικό σύστημα, στρεβλή ανάπτυξη αφημένη έρμαιο της αγοράς κλπ), χρειάζεται να διατυπωθεί και να υλοποιηθεί μια αριστερή και προοδευτική πολιτική απάντηση ή θα λυθούν δια μαγείας με την κατάργηση των μνημονίων;

Γι’ αυτά τα συσσωρευμένα προβλήματα, ποια κοινή γραμμή πλεύσης και αντιμετώπισης μπορεί να έχει η Αριστερά, με την πιο λαϊκίστικη πολιτική έκφραση και απόφυση της Δεξιάς, που μέχρι πριν δύο χρόνια σκόρπαγε το δημόσιο χρήμα στα πανηγύρια πχ της Εύβοιας;

Τα ερωτήματα είναι ρητορικά και δεν αναμένουμε απάντηση. Αναμένουμε όμως να σταθεροποιηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια υπεύθυνη πολιτική στάση.

Η «Δημοκρατική Αριστερά», δεν συμμερίζεται την λογική των ευκαιριακών συμπράξεων ετερόκλητων δυνάμεων, χωρίς σαφές πρόγραμμα και εγγυήσεις, με μόνο στόχο το «γιούργια» προς την κυβερνητική εξουσία ή την ψηφοθηρία στα θολά νερά του αντιμνημονιασμού.
Επιμένει στην ανάγκη συνεργασιών, με σαφείς προγραμματικές συγκλήσεις και φερέγγυα πρόσωπα, που δεν θα συνεχίσουν την αδιέξοδη και καταστροφική πολιτική των κυβερνήσεων και συγκυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και θα βάλουν την χώρα σε τροχιά απαγκίστρωσης απ’ τα μνημόνια, εντός της Ευρώπης, που οι λαοί της δείχνουν να συνειδητοποιούν τα επικίνδυνα αδιέξοδα των ασκούμενων υφεσιακών πολιτικών.

Έχουμε καταθέσει τις προτάσεις μας και περιμένουμε απ’ όσες πολιτικές δυνάμεις επιθυμούν παρόμοια διέξοδο, να κάνουν το ίδιο, για να δούμε που μπορούμε να συναντηθούμε.
Enhanced by Zemanta

Φορολογική δημοκρατία;

 του Μάνου Ματσαγγάνη*

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αμοιβαία δυσπιστία που πάντοτε χαρακτήριζε τη σχέση κράτους-πολιτών στην Ελλάδα έχει ενταθεί και άλλο λόγω της κρίσης. Παρότι οι πολιτικοί δεν μιλούν για αυτό, το πρόβλημα είναι σοβαρό: δύσκολα θα βγούμε από την κρίση και δύσκολα θα μπούμε σε μια τροχιά (υγιέστερης) ανάπτυξης χωρίς πρώτα το κράτος να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών.

Το ερώτημα είναι «πώς». Και εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν ούτε εδώ. Για να μετατραπεί η δυσπιστία σε εμπιστοσύνη χρειάζεται να φυσήξει ένας δυνατός άνεμος εξυγίανσης (της πολιτικής, της δικαιοσύνης, της δημόσιας διοίκησης), και αποκατάστασης του κράτους δικαίου (δηλ. σεβασμού των δικαιωμάτων και της νομιμότητας). Κάτι τέτοιο προφανώς δεν πρόκειται να συμβεί από τη μια μέρα στην άλλη – αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε από τώρα να αρχίσουμε να δουλεύουμε λύσεις προς μια τέτοια κατεύθυνση. Ήδη έχουμε αργήσει πολύ...

Η φοροδιαφυγή είναι μια μόνο εκδήλωση αυτής της έλλειψης εμπιστοσύνης στη σχέση κράτους-πολιτών. Σημαντική όμως: η φοροδιαφυγή μας στοιχίζει ακριβά, αφού το κόστος της το πληρώνουμε σε μεγαλύτερες περικοπές στη δημόσια δαπάνη (δηλ. σε μισθούς, συντάξεις και χρηματοδότηση δημόσιων υπηρεσιών), και σε υψηλότερους φόρους (για όσους δεν μπορούν να τους αποφύγουν), από ό,τι θα ήταν αναγκαίο. Και για αυτό, μια ειλικρινής συζήτηση για το πώς μπορεί ρεαλιστικά να περιοριστεί η φοροδιαφυγή επείγει πολύ.

Μια πτυχή αυτού του προβλήματος είναι ότι ο φορολογούμενος πολίτης δεν έχει λόγο στο πώς το κράτος δαπανά τους φόρους που αυτός πληρώνει. Τι να κάνουμε; Μια ιδέα για αυτό μας έρχεται από τη γειτονική μας Ιταλία. Εδώ και λίγα χρόνια (από το 2006), στη δήλωση φορολογίας εισοδήματος φυσικών προσώπων έχουν προστεθεί δύο κουτάκια. Σε αυτά ο φορολογούμενος μπορεί να δηλώσει σε ποια μη κερδοσκοπική οργάνωση επιθυμεί να αποδοθεί το 5 τοις χιλίοις του φόρου που του αναλογεί. Δικαίωμα συμμετοχής έχουν οι οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στον τομέα του εθελοντισμού, της ιατρικής έρευνας, τα ερευνητικά κέντρα και τα πανεπιστήμια. Με τον τρόπο αυτό κατανέμεται το συνολικό ποσό που το ιταλικό κράτος έχει αποφασίσει να μοιράσει στις μη κερδοσκοπικές οργανώσεις: μέσω μιας ανοιχτής διαδικασίας φορολογικής δημοκρατίας, όχι με (ενίοτε, άγριο) λόμπυ στο παρασκήνιο.

Και το δεύτερο κουτάκι; Να θυμίσω κατ’ αρχήν ότι η Ιταλία είναι κοσμικό κράτος, πλήρως διαχωρισμένο από την καθολική εκκλησία (της οποίας η έδρα, στην καρδιά της Ρώμης, αναγνωρίζεται ώς άλλο κράτος: το Βατικανό). Για παράδειγμα στα σχολεία ή στα δικαστήρια δεν υπάρχει Εσταυρωμένος: μόνο η ιταλική σημαία (και η ευρωπαϊκή), καθώς και η φωτογραφία του εκάστοτε Προέδρου της Δημοκρατίας. Φυσικά, το ιταλικό κράτος έχει επιλέξει να επιχορηγεί με ένα όχι ασήμαντο ποσό (περίπου 1 δις ευρώ ετησίως) την εκκλησία – ή μάλλον όλες τις εκκλησίες με σημαντική παρουσία στη χώρα: την καθολική, βέβαια, αλλά και τη μεθοδική, την ευαγγελική-λουθηρανική, καθώς επίσης και την εβραϊκή κοινότητα.

Ο μηχανισμός (γνωστός ως «8 τοις χιλίοις») με τον οποίο κατανέμεται το ποσό του 1 δις στις θρησκευτικές οργανώσεις είναι παρόμοιος αλλά όχι ακριβώς ίδιος με τον προηγούμενο. Κάθε φορολογούμενος μπορεί να συμπληρώσει το όνομα της εκκλησίας που προτιμά, ενώ στο τέλος οι προτιμήσεις αθροίζονται έχοντας όλες το ίδιο βάρος (όπως σε μια ψηφοφορία). Με άλλα λόγια, ο φορολογούμενος δεν δεσμεύει το 8 τοις χιλίοις του φόρου που αναλογεί στον ίδιο, αλλά επηρεάζει την κατανομή του 8 τοις χιλίοις του συνολικού φόρου όλων των φορολογουμένων (περίπου 1 δις ευρώ). Όπως αναμενόταν, πάνω από 80% των φορολογουμένων επιλέγουν την καθολική εκκλησία, ενώ 10% επιλέγουν την απάντηση «καμμιά θρησκευτική οργάνωση» (το ποσό παραμένει στο κράτος για να το δαπανήσει με άλλον τρόπο).

Θα μου πείτε: «Έτσι θα σωθούμε;» Όχι, όχι μόνο έτσι. Μια τέτοια ένεση φορολογικής δημοκρατίας θα ήταν (το πολύ) μια μικρή λύση στο μεγάλο πρόβλημα της αμοιβαίας δυσπιστίας στη σχέση κράτους-πολιτών. Θα ήταν όμως μια καλή – και τεχνικά εύκολη – αρχή.

* Ο Μάνος Ματσαγγάνης διδάσκει κοινωνική πολιτική και δημόσια οικονομική στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ θα είναι υποψήφιος βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς στην Α’ Αθηνών.

Κυριακή 29 Απριλίου 2012

Μια αριστερά με αγώνες. Μια Αριστερά με λογισμό και όνειρο. Αυτή είναι η δική μας Αριστερά.

Ομιλία του Φώτη Κουβέλη στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωση της Δημοκρατικής Αριστεράς στην Αθήνα

Σε μια βδομάδα θα πάμε στις κάλπες. Οι εκλογές αυτές πράγματι είναι σημαντικές και έτσι τις αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός. Σαν μια ευκαιρία για να αλλάξουν οι συσχετισμοί και να υπάρξει αισιοδοξία για έξοδο από την κρίση. Άλλοι όμως, όταν υπερτονίζουν την κρισιμότητα του εκλογικού αποτελέσματος, εννοούν ότι κινδυνεύει ο δικομματισμός και το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο. Και κινδυνολογούν προκειμένου να τον αναστήσουν.

Αγαπητές φίλες και φίλοι ο τόπος αυτός θα ζήσει και μετά την 6η Μαΐου. Θα ζήσει πέρα και παρά τα μνημόνια . Η 6η Μαίου δεν θα είναι η συντέλεια της Ελλάδας, όπως προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τον λαό τα δυο κόμματα της συγκυβέρνησης –ΠΑΣΟΚ και ΝΔ-, επειδή είναι τα ίδια τρομοκρατημένα από τα χαμηλά ποσοστά τους.

Αντίθετα: η 6η Μαίου μπορεί και πρέπει να γίνει η αφετηρία για θετικές εξελίξεις στο πολιτικό μας σύστημα. Η απάντηση στην κρίση πρέπει και μπορεί να είναι δημοκρατική – αριστερή. Και ακριβώς στην επίτευξη αυτού του στόχου θα θέσει όλες της τις δυνάμεις η ΔΗΜΑΡ.

Όταν ακούτε τους αρχιτέκτονες του χάους να σας λένε ότι «αρχίζουμε», ότι «μπορούμε» και «ότι θα τα καταφέρουμε», δικαιολογημένα σας ζώνουν τα φίδια. Γιατί ξέρουμε πώς άρχισαν, πόσο μπόρεσαν και τι κατάφεραν. Ανεργία στα ύψη, μείωση μισθών και συντάξεων, κατάργηση συλλογικών διαπραγματεύσεων και την ίδια ώρα η ακρίβεια, οι τιμές αμετάβλητες και ολόκληρα τμήματα του πληθυσμού να ζούνε κάτω από το όριο της φτώχιας.

Γιατί τώρα να τα καταφέρουν καλύτερα; Εμείς σας λέμε ότι μαζί θα σηκώσουμε την κοινωνία όρθια, θα κρατήσουμε την Ελλάδα μέσα σε μια Ευρώπη της αλληλεγγύης και της ανάπτυξης και θα απαγκιστρωθούμε από το μνημόνιο και τις δυσβάσταχτες πολιτικές που επισύρει. Εμείς έχουμε το δικαίωμα να το πούμε δυνατά : Ναι μπορούμε, ναι θα τα καταφέρουμε. Σ’ εμάς άλλωστε δεν ταιριάζει η απελπισία, θα διασχίσουμε τον φόβο και μαζί θα βγούμε στο ξέφωτο.

Τις τελευταίες ημέρες τα κόμματα της συγκυβέρνησης καλούν τον κόσμο να μην ψηφίσει με το θυμικό του αλλά με λογική , γιατί η ψήφος – ας πούμε στην Δημοκρατική Αριστερά – είναι ψήφος οργής ενώ η ψήφος, λένε, σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι ψήφος λογικής. Στην πραγματικότητα λένε: ψηφίστε από φόβο. Γιατί η δική τους επικοινωνιακή πολιτική δυο χρόνια τώρα στηρίζεται ακριβώς στο φόβο και στην κατατρομοκράτηση. Κάθε αντίρρηση, μας έλεγαν, σε όσα συμφώνησαν με την τροικα, συνεπάγεται έξοδο από την ΕΕ και καταστροφή. Εμείς λέμε ότι η οργή δεν είναι απαραίτητα τυφλή. Αντιθέτως μπορεί – και έτσι θα γίνει – να βρεί διέξοδο στη λογική. Είμαστε βέβαιοι ότι οι πολίτες θα ψηφίσουν με το μυαλό τους και αυτό σημαίνει και με θυμό και με ψυχραιμία, με λογισμό και με όνειρο. Δεν θα ψηφίσουν με φόβο και πανικό, που αποτελούν τα μοναδικά όπλα των κομμάτων που συγκυβερνούν.

Ακούγοντάς τους, έχουμε την εντύπωση ότι παρακολουθούμε θέατρο του παραλόγου. Ψηφίζοντας τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, μας λένε, ψηφίζετε «υπεύθυνα» αυτούς που «θέλουν και μπορούν». Μα, αν η χώρα μας έφθασε εκεί που είναι σήμερα, ποιος φέρει την πρώτη ευθύνη γι’ αυτό; ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν μας κυβερνούσαν την τελευταία δεκαετία; Ή μήπως το ΠΑΣΟΚ δεν ολοκλήρωσε την πορεία στο γκρεμό που δρομολόγησε η ΝΔ; Αν κάποιος διακινδύνευσε τυχοδιωκτικά την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, δεν είναι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που αποφάσισε το δημοψήφισμα; Δεν είναι ο κ. Σαμαράς που από την σκληρή αντιμνημονιακή ρητορεία αιωρήθηκε στο άλλο άκρο ζαλίζοντας τους οπαδούς του; Μπορούν οι ίδιοι άνθρωποι να μας κουνάνε το δάχτυλο; Ή μήπως μεσολάβησε κάποιο θαύμα που δεν αντιληφθήκαμε; Συμπεριφέρονται σαν ανεύθυνοι «τρίτοι», ζητάνε και καμία αφορολόγητη συγγνώμη και νομίζουν ότι ξεμπέρδεψαν.

Ο κ. Σαμαράς, υπουργός της κυβέρνησης Καραμανλή, νομίζει ότι ο ελληνικός λαός πάσχει από αμνησία και οτι δεν θα συνυπολογίσει στην ψήφο του την καταστροφική πενταετία της ΝΔ. Και επιστρατεύει τον κ. Καραμανλή, που έλυσε την δίχρονη σιωπή του, για να μας πει ότι πρέπει να ψηφιστεί η ΝΔ, προφανώς για να επαναλάβει τα ίδια. Ας μας πει ο κ. Σαμαράς ένα λόγο για τον οποίο πρέπει να ψηφιστεί. Επειδή όπως λέει « Με ξέρετε»; Μα αυτός είναι λόγος καταψήφισης του.

Τη «γλώσσα της αλήθειας» προβάλλει τώρα ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Διερωτάται κανείς πότε την ανακάλυψε. Πόσες φορές αυτός προσωπικά και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μας είπαν την αλήθεια κατά την περασμένη διετία; Και δεν αναφέρομαι μόνο στο «λεφτά υπάρχουν», που πάντως δεν σβήνει με μια συγγνώμη. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Την άνευ όρων παράδοση στο ΔΝΤ; Την εύγλωττη επιχειρηματολογία υπέρ του δημοψηφίσματος τη Δευτέρα και την εξίσου εύγλωττη απόρριψή του την Πέμπτη;

Τις επανειλημμένες δεσμεύσεις ότι δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα; Τον πάτο που κάθε λίγο και λιγάκι έμπαινε στο βαρέλι για να είναι ακόμα το βαρέλι δίχως πάτο; Τις ακροβασίες για τις ψηφοφορίες στη Βουλή; Τα κόλπα με τις εξεταστικές επιτροπές και τη χρηματοδότηση των κομμάτων; Ας μας πει ο κ. Βενιζέλος ένα λόγο γιατί να τον πιστέψουμε, πέραν του ότι μας κοιτάζει στα μάτια. Ή μήπως αυτός ήταν αλλού τα τελευταία δύο χρόνια;

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τις τελευταίες μέρες εμφανίζονται ως δυνάμεις αλλαγής. Αυτοί, λέει, θέλουν ν’ αλλάξουν «τα πάντα»: όλες τις παθογένειες του τόπου, όλα όσα μας έφεραν ως εδώ. Το ποιος μας έφερε ως εδώ δεν τους απασχολεί, φαίνεται πως είναι για αυτούς μια ασήμαντη λεπτομέρεια. Και προσέξτε, άλλη μια ασήμαντη λεπτομέρεια : όταν λένε «όλα πρέπει να αλλάξουν» εννοούν όλα εκτός από το πολιτικό σύστημα που τους εξασφαλίζει το μονοπώλιο της εξουσίας. Το πολιτικό σύστημα της αδιαφάνειας και της διαφθοράς. Το πολιτικό σύστημα της ατιμωρησίας και των προνομίων.

Πρακτικά , λένε, ότι αν οι πολίτες θέλουν ανανέωση της κοινωνίας πρέπει να ξαναψηφίσουν τους κατ’ εξοχήν υπεύθυνους για τα σημερινά χάλια και ότι κάθε ψήφος πραγματικής ανανέωσης αυτού του σάπιου πολιτικού συστήματος και του πολιτικού προσωπικού είναι θυμική, ανεύθυνη και επικίνδυνη. Το αντίθετο ισχύει: Η εμμονή σε αυτή την πολιτική είναι και ανεύθυνη και επικίνδυνη. Αυτή υπονομεύει την εμπιστοσύνη στην Δημοκρατία και τους θεσμούς, αυτή τροφοδοτεί τον αντιευρωπαϊσμό και την ακροδεξιά. Για αυτό, αυτή η πολιτική, η δική τους πολιτική, πρέπει να ηττηθεί και μαζί οι φορείς της: η ΝΔ, και το ΠΑΣΟΚ.

Πολίτες της Αθήνας , πολίτες της Ελλάδας

Δεν σας ζητώ μόνο να καταψηφίσετε τα κόμματα της συγκυβέρνησης. Σας ζητώ θετική ψήφο για την ΔΗΜΑΡ. Θα σας αναπτύξω τους λόγους. Και με την ευκαιρία θα απαντήσω σε όλους αυτούς που τρόμαξαν, βλέποντας ένα κόμμα με δυο χρόνια ζωής να ταράζει τα νερά και να ανατρέπει παγιωμένους μέχρι χτες συσχετισμούς. Τρόμαξαν και μας επιτίθενται. Θα αξιοποιήσω λοιπόν την σημερινή ευκαιρία για να απαντήσω. Τα ακούτε και τα διαβάζετε: Την μια στιγμή μας λένε ότι δεν έχουμε πρόταση για κυβέρνηση μετά τις εκλογές. Μόλις τους πούμε την πρόταση μας αλλάζουν τροπάριο. Τους πιάνει η αγωνία μήπως γίνουμε δεκανίκι του ΠΑΣΟΚ. Ταυτοχρόνως τους πιάνει ο πόνος για την ενότητα της Αριστεράς και μας επικρίνουν γιατι δεν τα βρίσκουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ.

Μετά μας λένε ότι δυό είναι οι καθαρές γραμμές, αυτή που θέλει ή οδηγεί αντικειμενικά στη δραχμή και αυτή που ορκίζεται πίστη και αφοσίωση στο μνημόνιο. Ο δικός σας τρίτος δρόμος που εξασφαλίζει παραμονή στο ευρώ και απαγκίστρωση από το μνημόνιο, δεν υπάρχει μας λένε. Και ας έδωσαν οι Γάλλοι ψηφοφόροι ένα ηχηρό χαστούκι στους φορείς των αντιλήψεων του μονόδρομου.

Να λοιπόν οι θέσεις μας, να και οι απαντήσεις μας.

Όσοι ψηφίσετε την ΔΗΜΑΡ ξέρετε τη σταθερή μας άποψη ότι η θέση της Ελλάδας είναι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, ότι οι προκλήσεις της χώρας μας και της παγκοσμιοποίησης αντιμετωπίζονται με περισσότερη και πιο αλληλέγγυα Ευρώπη και με ισχυρότερους και πιο δημοκρατικούς τους θεσμούς της.

Απορρίπτουμε ως ψευδή και επικίνδυνη την ταύτιση της Ευρώπης με τη νεοφιλελεύθερη εκδοχή της, καθώς και την ταύτιση του ευρωπαϊκού προσανατολισμού με τη στήριξη των πολιτικών της τρόικας. Κανείς στην Ελλάδα δεν δικαιούται να μονοπωλεί την Ευρώπη, αλλά και κανείς στην Ευρώπη δεν δικαιούται να απειλεί τη χώρα μας με έξοδο από την ευρωζώνη. Ένα λοιπόν το κρατούμενο: Η ψήφος στη ΔΗΜΑΡ είναι ψήφος υπέρ της Ευρώπης και του ευρώ, αλλά και κατά της σημερινής συντηρητικής της κατεύθυνσης. Μέσα στην Ευρώπη και το ευρώ, με την κοινωνία όρθια.

Σε απόλυτη συνέπεια με αυτή την βασική και αφετηριακή μας θέση, απαντάμε καταφατικά στο ερώτημα αν υπάρχει τρίτος δρόμος ανάμεσα στην παθητική – μέχρι κεραίας και μέχρι τελικής πτώσεως των εργαζομένων – εφαρμογή του μνημονίου και στην πολιτική που συνεπάγεται χρεοκοπία και επιστροφή στην δραχμή. Αυτές οι δύο φαινομενικά αντίπαλες θέσεις έχουν ένα κοινό σημείο. Το σημείο τομής είναι ότι προσεγγίζουν το πρόβλημα με ιδεολογικές ακαμψίες και εμμονές.

Εμείς καταψηφίσαμε το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και την δανειακή σύμβαση, γιατί βυθίζουν την χώρα στην ύφεση και με μια ομοβροντία μέτρων χωρίς τέλος, εξουθενώνουν τα λαϊκά στρώματα και τη μεσαία τάξη.

Κι αυτό, γιατί πέρα από τις απαράδεκτες επιταγές του μνημονίου, οι τρόποι που επιλέχθηκαν για να υλοποιηθούν είχαν ένα και μόνο στόχο: να μείνει στο απυρόβλητο το πελατειακό σύστημα και να πληρώσουν τη νύφη αυτοί ακριβώς που δεν έχουν τη δυνατότητα να αντισταθούν: οι πραγματικά αδύναμοι της κοινωνίας μας. Ταυτοχρόνως με την ψήφο μας και τις γενικότερες προτάσεις μας, προωθήσαμε και αναδείξαμε αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για την κοινωνία και τον εκσυγχρονισμό του δημόσιου τομέα.

Και πέρα από αυτά εμείς, η Δημοκρατική Αριστερά, κάναμε συγκεκριμένες προτάσεις για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. Και ξέρουμε οτι η νομοθέτηση των μεταρρυθμίσεων δεν αρκεί. Γιατί πόσες από τις μεταρρυθμίσεις είδατε να υλοποιούνται; Και πόσες παραπέμπονται διαρκώς στις καλένδες; Ιδού και πάλι το πελατειακό κράτος και η αγωνία του δικομματισμού να το συντηρήσει. Γιατί βεβαίως υπάρχουν πραγματικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος -και αυτές πρέπει να προχωρήσουν ανεξαρτήτως μνημονίου.

Αυτή είναι η έμπρακτη απάντηση μας σε όσους αμφισβητούν την προσήλωση μας στις μεταρρυθμίσεις. Αλλά να συνεννοηθούμε: Υπάρχουν μεταρρυθμίσεις και μεταρρυθμίσεις. Γιατί οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι ουδέτερες, έχουν προοδευτικό ή συντηρητικό πρόσημο. Και η Θάτσερ έκανε «μεταρρυθμίσεις» και διέλυσε το κοινωνικό κράτος, το σύστημα υγείας, τις συγκοινωνίες και άλλα πολλά.

Εδώ, διάφοροι που δεν έχουν νοιώσει ποτέ στην ζωή τους τι σημαίνει να τελειώνει ο μισθός στις 20 του μήνα, βαφτίζουν μεταρρυθμίσεις τη μείωση μισθών και συντάξεων, την ανατροπή των συλλογικών διαπραγματεύσεων, κάθε τι που εξουθενώνει τους εργαζόμενους, αυξάνει τα δικά τους κέρδη και διαλύει την κοινωνική συνοχή. Οι λέξεις χάνουν το νόημα τους, μετατρέπονται στο ακριβώς αντίθετο.

Μεγάλη συζήτηση γίνεται και για το δημόσιο και εμείς την επιδιώκουμε, δεν την φοβόμαστε. Γιατί η δική μας Αριστερά ποτέ δεν ζήτησε πρόσληψη επιπλέον 100.000 δημοσίων υπαλλήλων. Γιατί δεν είμαστε εμείς αλλά οι φορείς του πελατειακού κράτους, οι ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που γέμισαν τον ευρύτερο δημόσιο τομέα με περιττούς οργανισμούς για να τακτοποιήσουν τους ημετέρους. Ναι λοιπόν στην αναδιοργάνωση και τον εκσυγχρονισμό του δημοσίου. Όχι, όμως, στην διάλυση του δημόσιου τομέα και των δημόσιων φορέων παροχής υπηρεσιών ζωτικής σημασίας στους πολίτες.

Γιατί η αλήθεια είναι πως το πραγματικό ερώτημα δεν είναι «μεγαλύτερο ή μικρότερο κράτος». Το ερώτημα είναι θέλουμε ένα αποτελεσματικό κράτος, ορθολογικό, στην υπηρεσία του πολίτη ή ένα κράτος που βολεύει τους ημέτερους και τελικά καταλήγει να εξυπηρετεί τον εαυτό του -ταλανίζοντας τους πολίτες και βάζοντας εμπόδια στην επιχειρηματικότητα; Χορτάσαμε από παχιά λόγια και από τις επανιδρύσεις του κράτους. Τώρα είναι η στιγμή για έργα και εμείς δεν θα διστάσουμε.

Σε αυτό το σημείο ας ανοίξω μια παρένθεση. Ακούτε το τελευταίο διάστημα τα κόμματα της συγκυβέρνησης να ισομοιράζουν τις ευθύνες για την κατάσταση της χώρας σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις, μαζί και στην Αριστερά. Μερικές φορές μάλιστα όταν τους ακούς να μιλάνε νομίζεις ότι η Αριστερά κυβέρνησε και αυτοί ήσαν στην αντιπολίτευση. Εγώ δεν θα ισχυριστώ ότι η Αριστερά επειδή δεν κυβέρνησε είναι αμέτοχη ευθυνών. Θα αναλάβω το μέρος της ευθύνης που μας αναλογεί, παρά το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι εμείς, η ανανεωτική αριστερά πολλές φορές και με κόστος πήγε κόντρα στο ρεύμα, πορεύτηκε μόνη της στην έρημο, πρόβαλε «αντιδημοφιλείς» θέσεις και πρώτη σκιαγράφησε ένα διαφορετικό ύφος και ήθος στην άσκηση της εξουσίας.

Δεν είναι όλη η Αριστερά ένα πράγμα και σε αυτό το «τσουβάλιασμα» θα πώ ένα κατηγορηματικό όχι.

Όταν μας κουνάνε το δάκτυλο οι αρχιτέκτονες του σημερινού χάους, μπαίνω στον πειρασμό να τους απαντήσω με ένα ποίημα ενός μεγάλου ¨Ελληνα ποιητή, αγωνιστή και ανθρώπου της ανήσυχης Αριστεράς του Μανώλη Αναγνωστάκη: « Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη την φωλιά πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στην δική σου». Να κατεβάσουν λοιπόν το δάκτυλο και να μην προσπαθούν να δώσουν μαθήματα υπευθυνότητας στην ΔΗΜΑΡ γιατί κατά το κοινώς λεγόμενο «δεν τους παίρνει».

Επανέρχομαι στο θέμα της απαγκίστρωσης από το μνημόνιο. Μέχρι χτες τόσο οι ευλαβικοί προσκυνητές του μνημονίου όσο και οι οπαδοί της στάσης πληρωμών, που οδηγεί αναπόφευκτα στην επιστροφή στην δραχμή, μας έλεγαν ότι δεν γίνονται αυτά τα πράγματα και ότι οι πολίτες πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στον ξαφνικό θάνατο και τον επώδυνο παρατεταμένο ρόγχο. Ότι είναι μια γραμμή ουτοπική, μια ανάδελφη πρόταση, χωρίς συμμάχους στην Ευρώπη, ότι η γραμμή Μέρκελ – Σαρκοζί είναι αδιαπέραστη –κάτι σαν τη γραμμή Μαζινό. Εμείς επιμέναμε και τους λέγαμε ότι δεν είναι έτσι, ότι τα πράγματα θα αλλάξουν.

Προβλέπαμε τις ρωγμές που θα προξενήσει στη γραμμή της σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας και της ατελεύτητης λιτότητας η διαφαινόμενη νίκη του Ολάντ στην Γαλλία. Και δείτε πώς τις τελευταίες ημέρες το κλίμα αλλάζει, παρά την σφοδρή αντίδραση της Μέρκελ, της δεξιάς και των αγορών. Πώς πυκνώνουν σε κεντρικό πια επίπεδο στην Ευρώπη οι φωνές που ζητάνε σύμφωνο ανάπτυξης και απαλλαγή από τον κορσέ μιας λιτότητας χωρίς τέλος.

Και ξαφνικά όλοι συνειδητοποιούν –αλλά βεβαίως δεν το ομολογούν- ότι η πρόταση μας ούτε ουτοπική, ούτε μεσοβέζικη είναι. Ότι είναι η μόνη ρεαλιστική και επί της ουσίας ανατρεπτική των πραγμάτων πρόταση. Και παλεύουν –αλλάζοντας θέσεις και γραμμές λίγες μέρες πριν τις εκλογές- να πείσουν τους πολίτες για τη φερεγγυότητα τους. Αλλά τι είδους φερεγγυότητα μπορεί να έχει κάποιος ο οποίος τέσσερις φορές επισκέφθηκε το Ζάππειο και τέσσερις φορές άλλαξε στάση απέναντι στο μνημόνιο- και αναφέρομαι φυσικά στον κ. Σαμαρά. Ή τι είδους φερεγγυότητα προσφέρει κάποιος, που λίγες μέρες πριν υποστήριζε –με τη βούλα και τις διαδοχικές υπογραφές του- τη μέχρι κεραίας πιστή εφαρμογή του μνημονίου και τώρα διατείνεται πως έχει λύσεις και θα διορθώσει την κατάσταση– όπως ο κ. Βενιζέλος.

Ή, γιατί να εμπιστευθούν οι πολίτες κάποιον που μέχρι χθες υποστήριζε την επιστροφή στη δραχμή και τώρα ανακάλυψε μια αλλόκοτη «αριστερή» κυβέρνηση με πρωθυπουργό την κα Παπαρήγα και την στήριξη του Πάνου Καμμένου; -όπως κάνει ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Την προσφορά να ηγηθεί αυτής της αλλόκοτης κυβέρνησης απέρριψε – όπως ήταν φυσικό – η κα Παπαρήγα. Το πρόβλημα με τη θέση του ΚΚΕ είναι ότι αρνείται συμμετοχή σε οποιαδήποτε λύση, όσο διαρκεί ο καπιταλισμός.

Με δυό λόγια: πολλοί «ανακαλύπτουν» τώρα αυτό που η Δημοκρατική Αριστερά υποστηρίζει σταθερά αυτά τα δυο χρόνια: Πώς το παθητικό «ναι σε όλα» και το απόλυτο «όχι σε όλα» οδηγούν στο ίδιο αδιέξοδο. Πως είναι δυνατός και ρεαλιστικός ένας άλλος δρόμος. Που θα μας βγάλει από τα αδιέξοδα. Που θα ανοίξει έναν ορίζοντα ελπίδας και αισιοδοξίας για το λαό μας.

Δεν είναι ο χώρος ούτε ο χρόνος για να κάνω μια αναλυτική παρουσίαση του προγράμματος μας, όμως θα ζητήσω για λίγο την υπομονή σας για να παρουσιάσω πολύ συγκεκριμένα μέτρα που αποτελούν την βάση και μιας μετεκλογικής συμφωνίας:

Το πρώτο και σημαντικό είναι: Ευνοϊκότεροι διακανονισμοί σε σχέση με το χρόνο κάλυψης του στόχου μηδενικού ελλείμματος Διεκδίκηση δηλαδή παράτασης χρόνου για την κάλυψη των στόχων της συμφωνίας σχετικά με το έλλειμμα. Συγκεκριμένα για κάθε ένα από τα τρία πρώτα χρόνια να επιτρέπεται η χρονική μετάθεση ενός έτους. Όταν το προτείναμε μας κοίταγαν περίεργα. Τώρα όλοι έρχονται στα λόγια μας.

Αμέσως πρέπει να προχωρήσουμε στην κατάργηση της Πράξης νομοθετικού περιεχομένου για τη μείωση των κατώτατων μισθών που συμπαρέσυρε όλες τις αμοιβές και τις συντάξεις προς τα κάτω και τους έκανε μισθούς και συντάξεις ντροπής και φτώχειας.

Οι δεσμεύσεις για νέα μέτρα τον Ιούνιο του 2012 με στόχευση τις συντάξεις, τις κοινωνικές μεταβιβάσεις, τη φαρμακευτική δαπάνη καθώς και τις αμυντικές δαπάνες, την αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης και της αυτοδιοίκησης μπορούν να αντιρροπηθούν από :

 τις περικοπές των δημοσίων δαπανών με στόχο μείωση 4 δις που αφορούν σε αμυντικές δαπάνες, φαρμακευτική δαπάνη και ό,τι αφορά στη δημόσια διοίκηση, μόνο κατά το σημαντικό σκέλος της καταπολέμησης της σπατάλης και της ανορθολογικής διαχείρισης πόρων και όχι με περικοπές δαπανών στο κοινωνικό κράτος.

 την καταπολέμηση της διαφθοράς μέσω των νέων συστημάτων ελέγχου των δημοσίων δαπανών και των διαγωνισμών, με στόχο μείωση κατά 2 δις του ποσού των δημόσιων προμηθειών.

 την καταπολέμηση της παραοικονομίας που υπολογίζεται στο 30% του Α.Ε.Π., με στόχο να συλληφθεί το 1/3 και να προστεθούν στα έσοδα 6 δις ευρώ.

Η ζωή μας όμως, φίλες και φίλοι, δεν είναι μόνο το μνημόνιο και οι επιπτώσεις του. Θέλω, λοιπόν να αναφερθώ σε ένα θέμα που ξέρω ότι «καίει» όλους, το μεταναστευτικό. Από την ίδρυση της η Δημοκρατική Αριστερά έχει επισημάνει τις τραγικές επιπτώσεις της ανυπαρξίας κρατικής –αλλά και συνολικά ευρωπαικής- πολιτικής για το μεταναστευτικό. Είχαμε επίσης επισημάνει την άμεση ανάγκη λήψης μέτρων για την πάταξη της εγκληματικότητας –όποιο χρώμα κι αν έχει. Κυβερνώντες και κράτος κοίταζαν αλλού και περίπου σφύριζαν αδιάφορα ή προχωρούσαν σε σπασμωδικές κινήσεις, επικοινωνιακού βασικά χαρακτήρα. Αποτέλεσμα; Η σημερινή κατάσταση όπου σε περιοχές ολόκληρες κυριαρχεί ο φόβος και η βία.

Τα προβλήματα αυτά έχουν δύσκολη αντιμετώπιση και όσοι διατείνονται ότι έχουν βρεί τη μαγική λύση συνειδητά ψεύδονται. ‘Όμως και η αμηχανία δεν είναι λύση. Και για ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: από την ατζέντα της Αριστεράς, ιδιαίτερα της δικής μας Αριστεράς, δεν μπορεί να αφαιρεθεί ποτέ ο ανθρωπισμός. Δεν μπορεί να αφαιρεθεί ο σεβασμός στον άνθρωπο, όποιας φυλής, χρώματος, ή θρησκείας. Δεν μπορεί να αφαιρεθεί το δικαίωμα όλων στη ζωή και την αξιοπρέπεια.

Όποιος όμως αρνείται την ανάγκη συγκεκριμένων μέτρων κλείνει τα μάτια στο πρόβλημα και δεν απαντάει σε πιεστικά ερωτήματα που ζητούν ρεαλιστικές απαντήσεις. Ταυτόχρονα, όποιος μονοσήμαντα ταυτίζει τα προβλήματα ασφάλειας, δημόσιας υγείας και ποιότητας ζωής με τους μετανάστες, τροφοδοτεί την ξενοφοβία, τον ρατσισμό και τελικά την ακροδεξιά κάλπη. Ας το έχει υπ’ όψη του αυτό ο κ. Σαμαράς, που στην αγωνία του να αλιεύσει ψήφους στα δεξιά του, νομιμοποιεί την ακροδεξιά αντζέντα. Δεν φαίνεται να κατάλαβε τίποτε από το αντίστοιχο πάθημα του κ. Σαρκοζί.

Πολίτες της Αθήνας, πολίτες της Ελλάδας, που ξέρω πόσο σας προβληματίζει το θέμα αυτό. Ξεκινάω από μια διαπίστωση: Η Ελλάδα δεν μπορεί να υποδεχθεί όλους τους κολασμένους του σύγχρονου κόσμου, αν και πρέπει να αποδεχθεί το μερίδιο που της αναλογεί. Το μερίδιο αυτό το έχουμε υπερβεί, με αποτέλεσμα να απειλείται η κοινωνική συνοχή και η ισορροπία στις πόλεις και ευρύτερα στην κοινωνία.. Χρειάζεται συνδυασμός εσωτερικών ρυθμίσεων, αλλά και διεθνών. Αναθεώρηση του Δουβλίνου 2, επαναπροώθηση όσων δεν δικαιούνται πολιτικό άσυλο και δεν μπορεί βάσει του νόμου να νομιμοποιηθούν. Στον αντίποδα, οι νόμιμοι μετανάστες πρέπει να έχουν όλα τα δικαιώματα που τους αποδίδει ο νόμος. Τίποτα περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Απαιτείται συνδυασμός ανθρωπιάς και αποτελεσματικότητας. Και αυτό μόνο η πιστή εφαρμογή του νόμου μπορεί να το εγγυηθεί.

Και έρχομαι στο θέμα της ασφάλειας που επίσης μας απασχολεί όλους.

Για την δική μας Αριστερά, η ασφάλεια – όχι μόνο απέναντι στην εξουσία αλλά και απέναντι σε όσους παραβιάζουν τον νόμο – είναι ανθρώπινο δικαίωμα, δικαίωμα του πολίτη. Κυρίως του φτωχού και ανυπεράσπιστου πολίτη, γιατί τα προνομιούχα στρώματα έχουν συνήθως τον τρόπο να προστατευτούν ακόμα και αν η αστυνομία απουσιάζει από την γειτονιά τους. Στον Άγιο Παντελεήμονα όμως, στην Κυψέλη και σε άλλες συνοικίες, αν απουσιάσει το κράτος, ο πολίτης είναι ανυπεράσπιστος.

Και ο ανυπεράσπιστος από το κράτος και τη Δημοκρατία πολίτης αισθάνεται ταπεινωμένος και είναι ευάλωτος στον πειρασμό του εξτρεμισμού της ακροδεξιάς, ιδίως όταν αυτή εμφανίζεται με την προβιά του προστάτη, ενώ το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να διαποτίσει συνειδήσεις με το φυλετικό μίσος και το μίσος προς την Δημοκρατία. Εμείς, λοιπόν, θέλουμε το κράτος να είναι συνεχώς παρόν στις φτωχογειτονιές και τις υποβαθμισμένες συνοικίες, να καταπολεμά το έγκλημα, τις συμμορίες ημεδαπών και αλλοδαπών, τα ναρκωτικά και τη σεξουαλική εκμετάλλευση γυναικών και παιδιών. Να καταπολεμά την παραβατικότητα. Και να μην επιτρέπει σε κανένα να το υποκαθιστά. Να «ανακαταλάβει» ο νόμος αυτές τις περιοχές και από τις συμμορίες και από τους αυτόκλητους προστάτες της Χρυσής Αυγής.

Και παίρνοντας αφορμή από αυτό, θέλω να αναφερθώ σε ένα θέμα που δεν έχει νόημα να το αποσιωπούμε. Υπάρχει κίνδυνος στην επόμενη Βουλή, στο ναό όπως λένε της Δημοκρατίας, να μπουν ορκισμένοι εχθροί της Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία θα ανταπεξέλθει σε αυτήν την πρόκληση. Όμως αισθάνομαι την υποχρέωση να πω σε εκείνους τους συμπολίτες μας, που δεν έχουν πρόβλημα να κατευθύνουν την οργή τους στην κάλπη της Χρυσής Αυγής, ότι τα μεγάλα και οξυμμένα προβλήματα της χώρας και της Δημοκρατίας μας δεν αντιμετωπίζονται με την ενίσχυση ακραίων και αντικοινοβουλευτικών κομμάτων. Και θέλω να καλέσω όλες τις πολιτικές δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου – παρά τις άλλες διαφορές μας – να φτιάξουμε ένα μέτωπο επαγρύπνησης απέναντι στη φασιστική πρόκληση.

Πολίτες της Αθήνας, Ελληνίδες και Έλληνες, πριν μπω στο τελευταίο θέμα που είναι η επόμενη μέρα και η δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης θέλω να αναφερθώ στις Προεδρικές εκλογές στην Γαλλία. Καταλαβαίνετε τους λόγους για τους οποίους το κάνω, την σημασία του αποτελέσματος για την Γαλλία για την Ευρώπη και για την χώρα μας. Και το πρώτο που θέλω να πώ, είναι ότι για την Γαλλία , την Ευρώπη και την Ελλάδα εύχομαι, ελπίζω και πιστεύω ότι ο Φρανσουά Ολάντ σε 7 μέρες θα είναι ο νέος Πρόεδρος της φίλης χώρας.

Ήδη οι συνέπειες της αναμενόμενης νίκης του είναι αισθητές και οι εραστές του μονόδρομου της άτεγκτης δημοσιονομικής πειθαρχίας και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών δείχνουν έντονη ανησυχία. Η νίκη του θα μας επιτρέψει από καλύτερες θέσεις και σε ένα ευνοϊκότερο ευρωπαϊκό περιβάλλον να προωθήσουμε ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και σταδιακής απαγκίστρωσης από το μνημόνιο. Πριν λίγες μέρες η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μας κάλεσε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της γαλλικής αριστεράς και να συμπαραταχθούμε μαζί του. Πράγματι, αν ζούσαμε στην Γαλλία θα το κάναμε για τον απλούστατο λόγο ότι το πρόγραμμα του Ολάντ σε μεγάλο βαθμό είναι σαν το δικό μας. Στην Ελλάδα όμως ποιος είναι στον ρόλο του Ολάντ, ποιος είναι ο Έλληνας Ολάντ; Θέλω σε αυτό το σημείο να απευθυνθώ στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, στον απλό κόσμο με τον οποίο δεν έχουμε τίποτα να μοιράσουμε, δώσαμε μαζί αγώνες και είναι βέβαιο ότι θα ξανασυναντηθούμε, αν αυτό δεν έχει γίνει ήδη. Και θέλω να τους ρωτήσω και να μου απαντήσουν με το χέρι στην καρδιά: Δυο χρόνια τώρα που άκουγαν τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Βαγγέλη Βενιζέλο να μας μιλάνε για αναγκαστικούς μονόδρομους, για λιτότητα, περικοπές και μνημόνια, αναγνώριζαν σε αυτήν την πολιτική κάτι έστω από το πρόγραμμα του Γάλλου σοσιαλιστή και πιθανού αυριανού Προέδρου; Μια προοδευτική αύρα, μια πνοή αλλαγής και αισιοδοξίας ; Αυτό ακριβώς έχουμε κατά νού όταν μιλάμε για την σπουδαιότητα του προγράμματος, για φερέγγυες πολιτικές και φερέγγυα πρόσωπα και τα θέτουμε ως απαραίτητες προϋποθέσεις για οποιαδήποτε συνεργασία. Και για να κλείσω με τις γαλλικές εκλογές και το συσχετισμό τους με τις δικές μας: ένα από τα φοβικά προεκλογικά συνθήματα του κ. Σαρκοζύ είναι πως αν ψηφιστεί ο Ολάντ η «Γαλλία θα γίνει Ελλάδα». Στον αντίποδα ο σοσιαλιστής υποψήφιος καλεί τους συμπατριώτες του σε «Ένα Ευρωπαικό Κίνημα αλλαγής πορείας». Σ’ αυτό ακριβώς το κίνημα συμμετέχουμε κι εμείς και σας καλούμε να συμμετάσχετε με την ψήφο σας στη Δημοκρατική Αριστερά.

Έρχομαι, λοιπόν, φίλες και φίλοι, πολίτες της Αθήνας, πολίτες της Ελλάδας, στην επόμενη ημέρα, στο ερώτημα : ποια κυβέρνηση, με ποιους και κυρίως με τι πρόγραμμα μπορεί να σχηματιστεί αφού «μιλήσει» ο κυρίαρχος ελληνικός λαός την άλλη Κυριακή.

Θα σας πω καθαρά και τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε. Θέλουμε να σχηματιστεί κυβέρνηση και να μην μπεί ο τόπος σε περιπέτειες με αλλεπάλληλες εκλογές. Θέλουμε μια κυβέρνηση που θα αλλάξει τις ασκούμενες πολιτικές, θα προχωρήσει άμεσα στις αναγκαίες προοδευτικές μεταρρυθμίσεις , θα κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρώπη με την κοινωνία όρθια και για αυτό από την πρώτη μέρα θα ξεκινήσει την προσπάθεια για την απαγκίστρωση από το μνημόνιο. Σε μια τέτοια κυβέρνηση εμείς θα συμμετάσχουμε. Δεν θέλουμε μια κυβέρνηση που θα συγκροτηθεί απλώς για να συγκροτηθεί, που θα αφήσει άθικτο τον πυρήνα των ασκουμένων πολιτικών, θα είναι μια Βαβέλ στο εσωτερικό της, θα δημιουργήσει αρχικά την ψευδαίσθηση μιας ευρύχωρης θαλπωρής για να καταρρεύσει λίγο αργότερα με πάταγο και αλληλοκατηγορίες. Σε μια τέτοια κυβέρνηση δεν θα συμμετάσχουμε. Θα προτιμήσουμε τον ρόλο της προγραμματικής αντιπολίτευσης.

Επειδή εμείς θέλουμε να υπάρξει λύση καταθέτουμε την πρόταση μας σε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις. Η πρόταση μας αυτή βρίσκεται ήδη και θα παραμείνει στο τραπέζι και είμαι βέβαιος ότι η ετυμηγορία του ελληνικού λαού θα της δώσει ισχυρή ώθηση. Συμπυκνωμένα την επαναλαμβάνω: Συμφωνία σε πρόγραμμα με φερέγγυες πολιτικές και φερέγγυα πρόσωπα. Ξέρουμε ότι η διαμόρφωση προγράμματος και κυβέρνησης απαιτεί αμοιβαίες συγκλίσεις και με τέτοια διάθεση θα προσέλθουμε. Υπάρχουν όμως δυο κόκκινες γραμμές για τις οποίες δεν υπάρχει περιθώριο διαπραγμάτευσης και τις οποίες – το ξεκαθαρίζουμε – δεν πρόκειται να τις διαβούμε. Η χώρα θα μείνει στην Ευρωπαική Ένωση και το ευρώ και από την Δευτέρα το πρωί θα αρχίσει η σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο.

Ελληνίδες και Έλληνες

Αυτή είναι η πεντακάθαρη πρόταση μας για την επόμενη ημέρα. Και σπεύδω να απαντήσω σε μια ένσταση που φαίνεται λογική αλλά στηρίζεται σε δεδομένα της προηγούμενης ημέρας. Καλά όλα αυτά , μας λένε, αλλά δεν βλέπετε ότι οι παραλήπτες της πρότασης πέφτουνε πάνω στις κόκκινες γραμμές που θέσατε;

Οι μεν ορκίζονται πίστη και αφοσίωση στο μνημόνιο που από κάτω του έβαλαν την υπογραφή τους, ενώ οι δε, με την πολιτική που προτείνουν οδηγούν, τη χώρα έξω από τα ευρώ, στην δραχμή. Το βλέπουμε, αλλά βλέπουμε και την δυναμική των πραγμάτων, τις σεισμικές συνέπειες που θα επιφέρει η ψήφος του λαού. Και όπου υπάρχει σεισμός υπάρχουν και μετατοπίσεις. Ναι, η πρόταση μας για να υλοποιηθεί απαιτούνται μετατοπίσεις, οι μετατοπίσεις προυποθέτουν ένα πολιτικό σεισμό και την ενεργοποίηση την κρατά στα χέρια του ο λαός με την ψήφο του. Για αυτό σας ζητάμε να είναι πολλών Ρίχτερ ο σεισμός , για αυτό σας ζητάμε να δώσετε τόση δύναμη στην Δημοκρατική Αριστερά ώστε να αξιοποιήσει ενδεχόμενες μετατοπίσεις για να οδηγηθούμε σε προοδευτική λύση.

Αυτή είναι η πρόταση μας. Σας ζητάμε όχι μόνο να την κρίνετε αλλά και να την συγκρίνετε με όσες άλλες έχουν κατατεθεί. Με αυτή της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – ΝΔ και την πρόταση για κυβέρνηση της Αριστεράς, με την ανοχή του Πάνου Καμένου που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί οι προτάσεις για αυτοδύναμη ΝΔ, ή για ΠΑΣΟΚ πρώτο κόμμα κατατέθηκαν για λόγους συσπείρωσης της εκλογικής βάσης του καταρρέοντος δικομματισμού και ουδείς τις παίρνει στα σοβαρά.

Η λύση, που χωρίς να το ομολογούν απεργάζονται, είναι η παράταση της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – ΝΔ για να συνεχιστεί η ίδια πολιτική που μας έφερε ως εδώ. Το πρόβλημα με αυτή την πρόταση δεν είναι μόνο η παθητική και ολοκληρωτική αποδοχή του μνημονίου. Είναι και η εμπειρία από την ίδια τη συγκυβέρνηση. Εμπειρία αρνητική και απωθητική. Υπουργοί που διαγκωνίζονται, παράλυση από τις συνεχείς διαφωνίες. Το βασικό βέβαια είναι ότι θα ακολουθήσουν την ίδια πολιτική.

Τι μένει; Ο διαγκωνισμός για την πρωθυπουργία. Ο κ. Βενιζέλος, στις υδραργυρικές μετακινήσεις του, άφησε όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά και στο τέλος πρόσφερε και την πρωθυπουργία στον κ. Σαμαρά. Ας προσέξουν οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ στο συγκεκριμένο σημείο. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος την Κυριακή να ψηφίσουν το κόμμα τους και την Δευτέρα να βρεθούν με πρωθυπουργό τον κ. Σαμαρά. Επειδή καταλαβαίνουν ότι μια τέτοια κυβέρνηση ακόμα και αν συγκεντρώνει 151 ψήφους θα προσκρούσει στο τείχος της έλλειψης κοινωνικής νομιμοποίησης, ζητούν απεγνωσμένα συμμετοχή και δυνάμεων της Αριστεράς.

Θέλω να είμαι σαφής: Εμείς αριστερό άλλοθι στη συγκυβέρνηση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ δεν θα δώσουμε.

Η άλλη πρόταση είναι του ΣΥΡΙΖΑ. Αρχικά εμφανίστηκε με διάφορες παραλλαγές, ως πρόταση συμπαράταξης ώστε ο συνασπισμός κομμάτων της Αριστεράς να πάρει το bonus των 50 εδρών του πρώτου κόμματος. Μόλις συνειδητοποίησαν ότι αυτό δεν το επιτρέπει ο εκλογικός νόμος πρότειναν συνεργασία στις μονοεδρικές για να αφαιρέσουμε 8 έδρες από τον δικομματισμό. Μόλις διαπίστωσαν ότι ούτε αυτό επιτρέπεται, κατέληξαν σε πρόταση για κυβέρνηση της Αριστεράς.

Αυτή η κυβέρνηση της Αριστεράς – και αμέσως μετά θα δούμε αν είναι μόνο της Αριστεράς – σε ποια πολιτική βάση θα συγκροτηθεί; Ποιο είναι το πρόγραμμα της και ποια τα όρια της; Την δική μας πρόταση προς τις δυνάμεις του προοδευτικού χώρου την ακούσατε. Ξέρετε το πρόγραμμα της , τα όρια της , τις δικές της κόκκινες γραμμές, τις μετατοπίσεις που απαιτούνται.

Αυτή η κυβέρνηση της Αριστεράς, με πρωθυπουργό - και μάλιστα ερήμην της - την κα Παπαρήγα – ο κ.Τσίπρας το πρότεινε, όχι εγώ – πού θα την πάει την Ελλάδα; Στο ευρώ ή την δραχμή, εντός η εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης; Και τι θα κάνει τη Δευτέρα; Θα ξεκινήσει μια διαδικασία σταδιακής αποδέσμευσης από το μνημόνιο ή θα κηρύξει μονομερή παύση πληρωμών και διαγραφή, με το ετσι θέλω, του χρέους, με συνέπεια να δημιουργηθεί πτωχευτικό γεγονός και να βρεθούμε χωρίς να το καταλάβουμε εκτός Ευρώ και Ε.Ε; Εμείς σε τυχοδιωκτικά παιγνίδια που θα θέσουν σε κίνδυνο το μέλλον της χώρας δεν θα πάρουμε μέρος ακόμα και αν τα βαφτίζουν «κυβέρνηση της Αριστεράς».

Αλλά για να δούμε, μήπως δεν πρόκειται καν για κυβέρνηση της Αριστεράς; Ξέρετε εσείς πολλές κυβερνήσεις της Αριστεράς που να ζητάνε στήριξη από τον Πάνο Καμένο; Στην αρχή νομίζαμε ότι πρόκειται για κακόγουστο αστείο ή για ένα λάθος. Δεν είναι όμως έτσι. Επιμένουν σε αυτό. Στη βάση αυτής της απίθανης πρότασης βρίσκεται όχι η ανάγκη για ενότητα της Αριστεράς, αλλά για μια αντιμνημονιακή ενότητα χωρίς όρια, από την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά . Βρίσκεται η εσφαλμένη αντίληψη ότι όλη η πολιτική ζωή συμπυκνώνεται στο δίλλημα μνημονιακές η αντιμνημονιακές δυνάμεις, όπου οι πρώτες είναι οι δυνάμεις του φωτός και οι άλλες του σκότους. Με αυτή την λογική, δυνάμεις της λαικίστικης δεξιάς και της ακροδεξιάς επειδή αντιτίθενται στο μνημόνιο γίνονται αποδεκτές ως στυλοβάτες της κατά τα άλλα αριστερής κυβέρνησης. Για σκεφτείτε μια στιγμή το σουρεαλιστικό σχήμα: Μια κυβέρνηση με την κα Παπαρήγα η τον κ.Τσίπρα – εμένα ευτυχώς δεν μου ζήτησαν να ηγηθώ και γλύτωσα – με την στήριξη του κ. Καμμένου. Τι δώρο, αλήθεια, στις δυνάμεις του δικομματισμού ήταν αυτή η πρόταση του κ. Τσίπρα;

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι το κόμμα αυτό είναι πιο αριστερό από εμάς. Θα το δούμε αυτό. Θα το κρίνει το μέλλον. Το πρώτο όμως πράγμα που πρέπει να προσέχει ένα αριστερό κόμμα είναι να μην διασχίζει την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην αριστερά και την δεξιά .

Πολίτες της Αθήνας, Ελληνίδες και Έλληνες

Πριν σας αποχαιρετήσω θέλω να σας πω μερικά τελευταία λόγια. Και σε εκείνους που έχουν αποφασίσει να ψηφίσουν την ΔΗΜΑΡ. Και σε αυτούς που δεν έχουν αποφασίσει ακόμα και το σκέφτονται, αλλά και σε εκείνους που δεν θα μας ψηφίσουν αλλά επικοινώνησαν αυτό το διάστημα με τον λόγο και τις ιδέες μας. Για εμάς, η 6η Μαίου δεν είναι τέλος, αλλά αφετηρία. Και τις σχέσεις εμπιστοσύνης που οικοδομήσαμε μαζί σας θα τις διαφυλάξουμε και θα τις πολλαπλασιάσουμε. Απευθύνομαι ιδιαίτερα στους πολίτες που δεν έχουν ακόμα αποφασίσει και ανάμεσα στις επιλογές τους είναι η ΔΗΜΑΡ. Ζητάμε την ψήφο σας και μπορούμε να σας υποσχεθούμε ότι δεν θα το μετανιώσετε, ότι η ψήφος σας θα πιάσει τόπο. Δεν είναι στις παραδόσεις αυτού του χώρου, ούτε στον χαρακτήρα μου τα μεγάλα λόγια , τα πολλά «θα», οι υψηλοί τόνοι και οι κραυγές, που συνήθως καλύπτουν την ένδεια επιχειρημάτων. Θα είμαστε και μετεκλογικά όπως μας γνωρίσατε προεκλογικά, αυτό ναι μπορώ να σας το υποσχεθώ.

Και μπορεί να είστε βέβαιοι ότι η ψήφος σας θα μετρήσει, θα έχει δύναμη για να μετατοπιστεί ο άξονας της πολιτικής ζωής από τη βαθειά συντηρητική θέση που σήμερα βρίσκεται σε ουσιαστικά προοδευτική κατεύθυνση. Δεν σας ζητάμε εξουσιοδότηση, σας ζητάμε να πορευτούμε μαζί στο δύσκολο αλλά και ταυτόχρονα συναρπαστικό δρόμο. Εμάς δεν μας συγκινεί η εικόνα μιας αριστεράς που περιορίζεται μόνο στο να καταγγέλλει. Θέλουμε μια αριστερά μαχητική και υπεύθυνη, μια αριστερά που μπορεί να προσφέρει λύσεις, να κάνει μεταρρυθμίσεις, να πάει τον τόπο μπροστά, να σηκώσει την κοινωνία και την Ελλάδα ψηλά.

Μια αριστερά με αγώνες. Μια Αριστερά με λογισμό και όνειρο. Αυτή είναι η δική μας Αριστερά. Η δική σας Αριστερά. Δώστε μας δύναμη με την ψήφο σας. Δώστε την ψήφο σας στη δύναμη που μπορεί. Με την Δημοκρατική Αριστερά για να αλλάξει ο τόπος πορεία. Με την Δημοκρατική Αριστερά για να βγούμε από την κρίση με την κοινωνία όρθια. Γειά σας.

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Η επόμενη μέρα των εκλογών και η α-Κυβερνησία

Του Κώστα Χαϊνά
Υποψήφιου της ΔΗΜΑΡ
Πορευόμαστε προς τις εκλογές της 6ης Μαίου σε ένα σκηνικό σύγχυσης και απροσδιοριστίας ως προς την επόμενη μέρα. Όλες οι δημοσκοπήσεις μέχρι σήμερα προβλέπουν την είσοδο στη βουλή οκτώ έως δέκα κομμάτων και την σημαντική συρρίκνωση των δύο κομμάτων του δικομματισμού. Κατ’αρχήν η εν δυνάμει κατάρρευση του πολιτικού σκηνικού της μεταπολίτευσης, αποτελεί κατά τη γνώμη μου μια πολύ θετική εξέλιξη, εάν γίνει και πραγματικότητα. Εάν οι εκλογές της 6ης Μαίου ανοίξουν το δρόμο για Κυβερνήσεις προοδευτικής συνεργασίας, θα αποτελέσει επίσης μια θετική εξέλιξη για τη χώρα. Επίσης θα είναι θετικό γιατί θα αρχίσουμε όλοι να εμπεδώνουμε την κουλτούρα της συνεργασίας, να μην βλέπουμε μόνο τον κάθε ξεχωριστό μικρόκοσμό μας και να ξεφεύγουμε από τη μονολιθικότητα και την αλαζονεία των μονοκομματικών «απολυταρχικών» Κυβερνήσεων, που πέρα από όλα τα δεινά που συσσώρευσαν, στηρίζονταν σε ένα καλπονοθευτικό εκλογικό σύστημα, που έρχεται ο λαός με την ψήφο του να καταρρίψει. Και δεν μιλάω βέβαια για Κυβερνήσεις συνεργασίας τύπου Παπαδήμου, γιατί αυτές οι Κυβερνήσεις δεν έχουν κανένα προγραμματικό βάθος και καμιά προοπτική. Μια εξέλιξη μη αυτοδυναμίας του δικομματισμού, θα αποτελέσει την αφετηρία μιας νέας αναδιάταξης και αναδιάρθρωσης του πολιτικού σκηνικού, και η έναρξη μιας νέας εκπροσώπησης και αντιστοίχησης των κοινωνικών δυνάμεων στις σημερινές και στις υπό διαμόρφωση νέες πολιτικές δυνάμεις. Και ταυτόχρονα την δημιουργία προϋποθέσεων μιας εναλλακτικής προοδευτικής διακυβέρνησης σε αντιδιαστολή με την άλλη επιλογή που εν δυνάμει υπάρχει, μιας συντηρητικής διακυβέρνησης.

Όμως, σε διάφορα κέντρα δεν αρέσουν αυτές οι εξελίξεις και με κάθε τρόπο προσπαθούν να τις αποτρέψουν και με τον μπαμπούλα της α-Κυβερνησίας να φοβίσουν τους πολίτες και να τους εξαναγκάσουν, να επανέλθουν στο μαντρί του δικομματισμού. Και αυτές τις μέρες μέχρι και την ημέρα των εκλογών αισθάνομαι ότι θα κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους με κάθε μέσο και τρόπο, θεμιτό και αθέμιτο για να εκβιάσουν τους πολίτες, για να τους επαναφέρουν στην τάξη.

Ασφαλώς το θέμα α-Κυβερνησία είναι ένα πρόβλημα υπαρκτό και με πραγματική βάση. Είναι υπαρκτό γιατί στη χώρα μας έχουμε δαιμονοποιήσει λίγο τις συνεργασίες, τις διαβουλεύσεις, τους συμβιβασμούς, τις συνθέσεις και γενικά δυσκολευόμαστε να συνεννοηθούμε και να συνεργασθούμε με διαφορετικούς ανθρώπους, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για διαφορετικά πολιτικά κόμματα. Η ουσία όμως είναι ότι κανένας δεν μπορεί να αδιαφορεί για την επόμενη μέρα των εκλογών και να σφυρίζει αδιάφορα. Ιδιαίτερα οι δυνάμεις της ανανεωτικής και δημοκρατικής αριστεράς δεν μπορεί να παρακολουθούν αμέτοχες να διατυπώνονται διάφορα σενάρια και κινδυνολογίες για τις μετεκλογικές εξελίξεις περί α-Κυβερνησίας, πιάνοντας από τώρα στασίδι στην ασφαλή θέση της αντιπολίτευσης, αποφεύγοντας να μιλήσουν συγκεκριμένα, πως θα συμβάλλουν στην διαμόρφωση Κυβερνητικών σχημάτων συνεργασίας, ως απάντηση στις θεωρίες περί α-Κυβερνησίας. Όχι ότι η θέση της προγραμματικής αντιπολίτευσης δεν είναι χρήσιμη για τη χώρα. Ίσα – ίσα, αλλά πρώτα απ’όλα πρέπει να εξαντληθούν όλες οι δυνατότητες μιας χρήσιμης συμβολής της αριστεράς στα εν δυνάμει Κυβερνητικά σχήματα που μπορούν να προκύψουν μετεκλογικά. Με ενεργητική συμμετοχή στις απαραίτητες πολιτικές διεργασίες, μπροστά στη κοινωνία και με την κοινωνία, να συμβάλλει στην διαμόρφωση εναλλακτικών, δημοκρατικών, προοδευτικών Κυβερνητικών λύσεων. Και αυτό πρέπει να το πούμε καθαρά και ξάστερα από σήμερα. Χωρίς να αγωνιούμε για κάποιες μελλοντικές υπουργικές καρέκλες, θα πρέπει σήμερα θαρραλέα και ρεαλιστικά να τοποθετηθούμε με σαφήνεια στο πρόβλημα των Κυβερνητικών εναλλακτικών λύσεων που μπορούν να διαμορφωθούν προς όφελος της κοινωνίας των πολιτών, προς όφελος της χώρας και των δυνάμεων της εργασίας.

Αυτό είναι κλειδί για να αποτύχουν οι προσπάθειες εκφοβισμού περί α-Κυβερνησίας. Κατά πόσο δηλαδή η ανανεωτική και δημοκρατική αριστερά και ειδικά η Δημοκρατική Αριστερά, θα πείσει σήμερα τους πολίτες ότι θα συμβάλει με όλες τις δυνάμεις της, ώστε μετεκλογικά να προκύψει μια εναλλακτική κυβερνητική λύση που θα στηρίζεται σε όλες τις δημοκρατικές, προοδευτικές, οικολογικές και αριστερές δυνάμεις της χώρας, που σήμερα υπάρχουν ή που θα διαμορφωθούν μετεκλογικά, οι οποίες βέβαια θα μπορέσουν ή θα υποχρεωθούν από τον κόσμο τους να υπερβούν απολυτότητες, δογματισμούς και άγονες καταγγελίες και να καθίσουν στο τραπέζι του διαλόγου ώστε να προκύψει μια προοδευτική, δημοκρατική εναλλακτική Κυβερνητική λύση, εφόσον ασφαλώς υπάρχουν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις, δηλαδή η πλειοψηφία της βουλής που θα προκύψει από τις εκλογές της 6ης Μαίου.

Η συμβολή αυτή μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Όπως για παράδειγμα στην διαμόρφωση ενός ελάχιστου κοινού προγραμματικού πλαισίου και στην επιλογή αξιόπιστων, άφθαρτων και φερέγγυων πολιτικών προσώπων, που δεν θα βαρύνονται από τις αμαρτίες του παρελθόντος. Αυτό δεν σημαίνει σώνει και καλά υπουργικά χαρτοφυλάκια, μπορεί να είναι ανοχή ή κριτική στήριξη ενός Κυβερνητικού σχήματος. Μπορεί ακόμη και να συμμετάσχει σε ένα Κυβερνητικό σχήμα, εφόσον υπάρξουν οι προϋποθέσεις συμμετοχής της, δηλαδή το προγραμματικό πλαίσιο, οι αξιόπιστες πολιτικές και τα φερέγγυα πρόσωπα, χωρίς να φοβάται μήπως και μολυνθεί από καμιά αρρώστια Κυβερνητισμού.

Οι πολίτες στις εκλογές αυτές δεν θέλουν απλά να διαμαρτυρηθούν, ούτε απλά να καταδικάσουν. Θέλουν να τα κάνουν και αυτά, σίγουρα, αλλά ταυτόχρονα ψηφίζουν κυρίως για να αναδείξουν Κυβέρνηση. Η ανανεωτική και δημοκρατική αριστερά και ειδικά η Δημοκρατική Αριστερά, θα πείσει σήμερα τους πολίτες, ότι είναι μια υπεύθυνη δύναμη, όταν δεν θα αρνηθεί να μιλήσει θαρραλέα για τις μετεκλογικές εξελίξεις και για την ειλικρινή συμβολή της σε κυβερνητικά σχήματα συνεργασίας προοδευτικής κατεύθυνσης με ευρωπαϊκή προοπτική.

Πάντως, το κριτήριο για τη συνάντηση των δυνάμεων αυτών δεν μπορεί να είναι κάποιο αντι-μνημονιακό πιστοποιητικό και μόνο. Για παράδειγμα ένας γνήσιος εκπρόσωπος του αντι-μνημονιακού μετώπου είναι το κόμμα του κ. Καμμένου ή η «Χρυσή Αυγή». Με καμιά όμως από τις δύο αυτές δυνάμεις δεν μπορείς να συνεργαστείς για τις αναγκαίες δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα, γιατί απλά δεν τις θέλουν.

Κάποιος καλοπροαίρετος θα ρωτήσει, και ποιες είναι αυτές οι δημοκρατικές, προοδευτικές, αριστερές και οικολογικές δυνάμεις που θα συνεργαστούν για μια εναλλακτική Κυβερνητική λύση και που βρίσκονται σήμερα ; Είναι αλήθεια ότι εάν προσπαθήσουμε να τις εντοπίσουμε με βάση το κλασσικό σχήμα αριστερά – δεξιά θα δυσκολευτούμε λίγο. Γιατί τέτοιες δυνάμεις με διάθεση και θέσεις να αλλάξουν τα πράγματα στη χώρα μας σε προοδευτική κατεύθυνση είναι όχι μόνο στην αριστερή πλευρά του πολιτικού φάσματος, αλλά θα βρούμε και πολλές τέτοιες δυνάμεις στο πραγματικά δημοκρατικό φιλελεύθερο τμήμα, ιδιαίτερα στο κοινωνικό επίπεδο. Πολλές προτάσεις για την δημοκρατική αναδιοργάνωση του Κράτους, την διαφάνεια,  τον χωρισμό εκκλησίας και Κράτους, σημαντικές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις που έχουν καθυστερήσει στη χώρα μας και θυμίζουν τριτοκοσμική χώρα, θα μπορούσαν να υποστηριχθούν όχι μόνο από τις δυνάμεις της αριστεράς αλλά και από δυνάμεις που βρίσκονται ακόμη και στο δημοκρατικό φιλελεύθερο φάσμα. Και αυτό προκύπτει όχι από κάποιο βολονταρισμό, αλλά από την ανάλυση του χαρακτήρα των ζητούμενων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η χώρα.

Και συνεχίζει να ρωτάει απλά ο καλοπροαίρετος πολίτης, με ποιους συγκεκριμένα θα μπορούσε να συνεργασθεί η αριστερά για τον σχηματισμό αυτής της δημοκρατικής, προοδευτικής Κυβέρνησης; Με όλες εκείνες τις δυνάμεις που θα συμφωνήσουν σε ένα συγκεκριμένο προγραμματικό πλαίσιο, όπως αναφέρθηκε προηγούμενα. Οι δυνάμεις αυτές είτε έχουν δημιουργηθεί σήμερα, είτε θα δημιουργηθούν στην πορεία, μετά την κατάρρευση του δικομματισμού. Η επόμενη μέρα των εκλογών, εάν οι δυνάμεις του δικομματισμού έχουν υποστεί μια σοβαρή ήττα και δεν μπορέσουν να συγκροτήσουν Κυβέρνηση, μεμονωμένα ή συνεργαζόμενες, θα είναι πολύ διαφορετική. Ο πολιτικός χρόνος μιας τέτοιας ανατροπής είναι τεράστιος και συμπυκνωμένος, με την έννοια ότι σε μια στιγμή αλλάζουν τα πάντα, ενώ σε άλλες συνθήκες θα χρειαζόμασταν δεκαετίες. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις που βρίσκονται ενταγμένες ή είναι ανέντακτες σήμερα, θα δουν τα πράγματα με βάση τα νέα δεδομένα. Οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες. Κανένας δεν θα μείνει αδιάφορος. Έτσι λοιπόν, με την δυναμική που θα έχουμε από μια τέτοια εξέλιξη, θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις συνάντησης όλων των δημοκρατικών, προοδευτικών, μεταρρυθμιστικών, σοσιαλδημοκρατικών, ανανεωτικών, οικολογικών, αριστερών δυνάμεων, όπου και αν βρίσκονται σήμερα, γιατί τα δεδομένα που θα δημιουργηθούν μετά τις εκλογές με κατεδαφισμένο το δικομματισμό θα είναι πολύ διαφορετικά από αυτά πριν τις εκλογές.

Σ’αυτό το τοπίο που θα δημιουργηθεί μετεκλογικά, η Δημοκρατική Αριστερά, ως μια νέα μεγάλη και ισχυρή δύναμη, θα μπορέσει να διαδραματίσει τον καταλυτικό της ρόλο. Να συμβάλλει καθοριστικά σε μια νέα συνάντηση αυτών των δυνάμεων. Και να ανοίξει ένας άλλος δημοκρατικός, προοδευτικός δρόμος για τη χώρα, με σταθερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Και με μια αριστερά πρωταγωνιστή των εξελίξεων. Μιας αριστεράς που δεν θα πετροβολάει απλά το σύστημα, που δεν θα φοβάται να αναλάβει τις ευθύνες που τις αναλογούν ακόμη και από Κυβερνητικές θέσεις. Μιας αριστεράς που θέλει να αλλάξει τα πράγματα, σήμερα !


Χαλκίδα 26-4-2012
Κώστας Χαϊνάς

Μαθηματικός - Αναλυτής
Οικονομολόγος - Μελετητής
Ms'c Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών
Υπ. Διδάκτορας Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών

Υποψήφιος βουλευτής Εύβοιας με τη Δημοκρατική Αριστερά

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...