Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Το μέλλον της Ελλάδας δραπετεύει...

thumb
Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Ένα κείμενο του οικονομολόγου - αναλυτή Δημήτρη Καζάκη, το οποίο δημοσιεύθηκε στο «Ποντίκι» στις 4 Μαρτίου 2010, με τίτλο «Διάσωση μέσω πτώχευσης», είχε ένα επίμετρο, για την περίφημη συνάντηση των διεθνών κερδοσκόπων στο Μανχάταν στην αρχή της χρονιάς, θέμα το οποίο είχε γίνει μάλιστα πρωτοσέλιδο στο «Βήμα της Κυριακής» στις 28 Φεβρουαρίου – από μια αρκετά διαφορετική σκοπιά είναι η αλήθεια. Το συγκεκριμένο απόσπασμα από εκείνο το κείμενο στο «ΠONTIKI» είχε περάσει σχεδόν απαρατήρητο για πολλούς λόγους:
● Τότε ακόμη το σύνολο των ΜΜΕ «εξόρκιζε» την υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ όχι μόνον ως απίθανη, αλλά και σαν... «διαπραγματευτικό χαρτί» («όπλο πάνω στο τραπέζι» το χαρακτήριζαν οι πάντα πρόθυμοι ρέκτες της δημοσιογραφίας και της φιλοκυβερνητικής πολιτικής «κουζίνας»).
● Τότε ακόμη οι περισσότεροι «αναλυτές» (της πλάκας και της συμφοράς, ως απεδείχθη εκ των υστέρων...) έγραφαν και έλεγαν πανομοιότυπα σε όλα σχεδόν τα ΜΜΕ ότι η υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ ήταν αδύνατη λόγω των... συνθηκών της Ε.Ε.
● Το ίδιο έλεγε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου: «Η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωζώνης και, επομένως, δεν συζητούμε την προσφυγή στο ΔΝΤ» (9 Μαρτίου 2010)...
● Μεγάλο μέρος της Αριστεράς θεωρούσε την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ κοινό εκβιασμό των κερδοσκόπων – ακόμη και λίγες μέρες πριν από τη δημόσια ανακοίνωση του Γιώργου Παπανδρέου με φόντο τη θάλασσα του ακριτικού και υπό τουρκική διεκδίκηση Καστελόριζου – εμπιστευόμενη τους... ευρωπαϊκούς θεσμούς!

Ένα πρώιμο ερώτημα
Από τότε πολύ νερό κύλησε στ’ αυλάκι και, δυστυχώς για όλους μας, τα δεκάδες ρεπορτάζ, αναλύσεις και αδέσποτα κείμενα που έχουν δημοσιευτεί στο «Π» στη διάρκεια αυτής της φοβερής από κάθε άποψη χρονιάς, κόντρα σε κάθε «επίσημη» ή γενικώς «αποδεκτή» προπαγάνδα, μυθολογία και... σάχλα, έχουν σε απίστευτο βαθμό επιβεβαιωθεί. Επιστροφή, λοιπόν, στο συγκεκριμένο κείμενο του Καζάκη, το οποίο, υπό το φως των μέχρι τώρα δεδομένων, αξίζει να ξαναδιαβαστεί:
«Κατά το δείπνο εργασίας των Hedge Funds στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης στις 8 Φεβρουαρίου ήταν φυσικό σε κάποιο σημείο να έρθει η συζήτηση και στην κατάσταση στην Ελλάδα. Ο Πόλσον και οι συνεργάτες του εξήγησαν στη συντροφιά τους ότι, τον Ιανουάριο που βρέθηκε στην Αθήνα, οι Έλληνες τραπεζίτες και οι κυβερνητικοί παράγοντες με τους οποίους συναντήθηκε του φάνηκαν ειλικρινείς και πολύ πρόθυμοι για συνεργασία. Η χώρα, τον διαβεβαίωσαν, είναι open for business – ανοιχτή για δουλειές.
Τότε κάποιος πετάχτηκε και ρώτησε: "Τι γίνεται με τους απλούς Έλληνες; Είναι κι αυτοί open for business;". Σε απάντηση κάποιοι από τους συνεργάτες του Πόλσον άρχισαν να αναλύουν την τυφλή εμπιστοσύνη που έχουν επιδείξει μέχρι σήμερα οι Έλληνες πολίτες στην Ε.Ε. και επομένως, παρά τη δυσαρέσκειά τους, θα ανεχθούν την κατάσταση.
Κάποιοι άλλοι, όμως, δεν ήταν και τόσο σίγουροι και αναρωτήθηκαν αν ο ελληνικός λαός θα ακολουθήσει τον δρόμο της Ιρλανδίας ή της Ισλανδίας.
● Αν δηλαδή θα σκύψουν το κεφάλι στη μοίρα τους και θα προσπαθήσουν να αναζητήσουν διέξοδο στο έγκλημα, τις αυτοκτονίες και τη μετανάστευση όπως οι Ιρλανδοί.
● Ή θα ξεσηκωθούν, όπως έχουν κάνει εδώ και μήνες οι Ισλανδοί και δεν επιτρέπουν στην κυβέρνησή τους να πάρει σκληρά μέτρα ούτε να δεχθεί κάποιου είδους κηδεμονία, είτε του ΔΝΤ είτε της Ε.Ε.
Οι περισσότεροι συμφώνησαν ότι είναι νωρίς για να πει κανείς και μόνο ένας από το επιτελείο του Σόρος υπενθύμισε ότι ο ελληνικός λαός απέδειξε ιστορικά πως είναι ένας από τους πλέον “ατίθασους” λαούς στην Ευρώπη. Τον έχει “εξημερώσει” τόσο πολύ η συμμετοχή του στην Ε.Ε.; Η μόνη απάντηση που υπήρξε ήταν ότι, όπως κι αν έχουν τα πράγματα, θα πρέπει με κάθε τρόπο να στηρίξουν δημόσια το σχέδιο “διάσωσης”, την ελληνική κυβέρνηση που το δέχθηκε και προσωπικά τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου.
Λίγες ημέρες αργότερα ήρθε η δήλωση εμπιστοσύνης του Τζορτζ Σόρος...».

Μια πρώτη απάντηση
Το τι θα κάνουν οι Έλληνες στο σύνολό τους – ευρισκόμενοι σήμερα υπό ένα απίστευτο σοκ συνεχώς αυξανόμενης υπανάπτυξης, εκτινασσόμενου πληθωρισμού, ανεξέλεγκτης ανεργίας, σχεδόν πλήρους καταστροφής των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, επιταχυνόμενης (και σε λίγο καιρό ολοσχερούς) διάλυσης των εργασιακών σχέσεων και εξαφάνισης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων – προφανώς μένει ακόμη... ανοιχτό!
Ωστόσο ο πιο ευαίσθητος δείκτης (και δέκτης!) αυτών των αλλαγών παραμένει πάντοτε το κοινωνικό εκείνο κομμάτι που ακόμη έχει – ή, έστω, επιζητεί να έχει – περισσότερο μέλλον απ' όσο παρελθόν.
● Από τη μια οι περισσότεροι κάτοικοι αυτής της χώρας (πάρα πολλοί απ’ αυτούς με μεγάλη – έως πλήρη – συμμετοχή στο έγκλημα το οποίο οδήγησε στην πτώχευση) ταλαντεύονται μεταξύ της «αυτοενοχοποίησης», της απογοήτευσης, του κενού και αμήχανου αντιπολιτευτικού λόγου, της έλλειψης προοπτικής, της ψευδούς εικόνας που είχαν οι ίδιοι κατασκευάσει και... της ήττας.
● Από την άλλη ένα μεγάλο μέρος απ’ όσους τώρα πασχίζουν να αρχίσουν με μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια τη ζωή τους (τουλάχιστον οι καλύτερα εφοδιασμένοι γι’ αυτό – μια και οι υπόλοιποι δεν έχουν καμιά σαφή επιλογή) δίνουν μια πρώτη απάντηση.
Ίσως αυτή η απάντηση χαρακτηριστεί δειλή ή απερίσκεπτη ή ενστικτώδης ή δημιουργική – κάθε χαρακτηρισμός και μια άποψη, οπότε ας μην μπούμε τώρα στην ουσία.
Το ζήτημα είναι ότι, σύμφωνα με έρευνα της Κάπα Research για το χθεσινό «Βήμα της Κυριακής» (με τη συνδρομή του in.gr), το 73,6% του νέου επιστημονικού προσωπικού που υπάρχει στη χώρα «δηλώνει ότι θα έφευγε από την Ελλάδα, ενώ το 42% δηλώνει ότι έχει ήδη προβεί σε συγκεκριμένες κινήσεις για να το επιτύχει, αναζητώντας εργασία στο εξωτερικό, κατοικία ή κάποιο ειδικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα πρόσθετης επιμόρφωσης».
Ακόμη χειρότερα, σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα του «Βήματος»:
«Από εκείνους οι οποίοι δηλώνουν πρόθυμοι να εργαστούν στο εξωτερικό, το 66,4% δηλώνει ότι το κάνει για να έχει καλύτερη ποιότητα ζωής συνολικά, το 44,7% για να βρει μια καλή δουλειά και το 32,6% για να διασφαλίσει περισσότερη αξιοκρατία στην εξέλιξή του. Μάλιστα, το 60,7% δηλώνει ότι θα προτιμούσε μια θέση εργασίας με προοπτική καριέρας στο εξωτερικό παρά μια μόνιμη θέση εργασίας στον ιδιωτικό ή στον δημόσιο τομέα στην Ελλάδα».

Κοινωνία χωρίς μέλλον;
Με απλά λόγια, οι περισσότεροι από τους διατεθειμένους να πάρουν των ομματιών τους δεν το κάνουν για λόγους... «διαφθοράς» και «κακού δημοσίου», όπως επιμόνως προπαγανδίζουν η κυβέρνηση και οι πάντα πρόθυμοι υποστηρικτές της. Ζωή με αξιοπρέπεια ψάχνουν οι νεότατοι αυτοί άνθρωποι, την οποία ούτε η τρόικα ούτε η κυβέρνηση, με την εφαρμοζόμενη πολιτική τους, πείθουν ότι μπορούν να τους προσφέρουν. Απορρίπτουν δε όχι μόνο τον δημόσιο, αλλά και τον ιδιωτικό τομέα. Δηλαδή κάθε είδους προοπτική. Τη χώρα ολόκληρη!
Επιλέγουν λοιπόν να ζήσουν το μέλλον κάπου αλλού, ακόμη κι αν δεν γνωρίζουν ούτε τι μπορεί να συμβεί εδώ ούτε τι μπορεί να γίνει όπου «αλλού» επιλέξουν να ξεδιπλώσουν τη δημιουργικότητα και το ταλέντο τους.
Αν αυτό το «σύμπτωμα» δεν θυμίζει... Αφρική και Ασία στις χειρότερες εκδοχές τους, τότε τι θυμίζει; Μάλλον τη μετεμφυλιακή Ελλάδα της απαξίωσης, της διάλυσης, του αίματος, των διώξεων, της σαρωτικής μετανάστευσης, της φτώχειας, της πλήρους επικυριαρχίας του ξένου παράγοντα και τόσων άλλων δεινών. Τότε η μετανάστευση υπήρξε η πρώτη επιλογή – είτε αυτοβούλως είτε κατόπιν διώξεων και εξαναγκασμού.
Αυτή την Ελλάδα θέλουμε; Αυτήν μας υπόσχεται η «παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση» που ευαγγελίζεται ο πρωθυπουργός μας και η οποία, μέσω της τρόικας, ήδη εφαρμόζεται στην Ελλάδα με προοπτική να επεκταθεί στην υπόλοιπη Ευρώπη; Ακόμη και η υποψία είναι εφιάλτης...

Θα αναθεωρήσουν;
Με αφορμή αυτή την έρευνα, ίσως ένα σημαντικό τμήμα τής – είτε «συστημικής» είτε, ακόμη χειρότερα, «αντισυστημικής» – Αριστεράς ξαναδεί το θέμα της μετανάστευσης.
1. Επί δεκαετίες, όσο διαρκούσαν οι μνήμες από τη βίαιη μετεμφυλιακή μετανάστευση, σύμπασα η Αριστερά ισχυριζόταν, βασίμως και ακριβώς, όπως πολλές φορές αποδείχθηκε, ότι η μαζική μετανάστευση προκαλεί μια σειρά από συμφορές στις χώρες προέλευσης των μεταναστών: εγκατάλειψη της χώρας σε δικτάτορες και ολιγαρχίες, αποψίλωσή της από κάθε δυναμικό οικονομικής ανάταξης, εκδημοκρατισμού, επανάστασης ή απλώς προόδου, αλλά και καταδίκη των εναπομεινάντων στην καθυστέρηση, την εκπτώχευση, την αποικιοποίηση και τη συρρίκνωση της δημοκρατίας.
2. Ύστερα ήλθε η παγκοσμιοποίηση και ένα μέρος αυτής της Αριστεράς έγινε... η άλλη όψη της. Υποστήριξε λοιπόν – και ακόμη υποστηρίζει – το αναπόφευκτο, την αναγκαιότητα, ακόμη και τα θετικά των μαζικών μεταναστεύσεων.
Περιόρισε λοιπόν την κριτική της στην πολιτική που ασκούν οι χώρες προορισμού και υποδοχής παραβλέποντας ή και αποσιωπώντας τις συνέπειες στις χώρες προέλευσης. Η λογική της παγκοσμιοποίησης στο απόγειό της!
3. Τότε, βεβαίως, η Ελλάδα γινόταν χώρα υποδοχής και κάποια – σαθρά, έστω – άλλοθι γι’ αυτή τη «μετάλλαξη» μπορούσαν όχι μόνο να διατυπωθούν, αλλά ακόμη και να σταθούν.
4. Τώρα όμως ο κόσμος γυρίζει τούμπα και η πατρίδα μας είναι αυτή που απειλείται από θανάσιμη αιμορραγία. Κι αυτό δεν είναι, φυσικά, πρόκληση μόνο για την Αριστερά, αλλά για όλους. Εκτός αν... και αυτές οι απαντήσεις θα δοθούν εν τέλει από τον «Τέταρτο Δρόμο» (ή μήπως... τρόμο;) της «παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης»...

(ΛΕΖΑΝΤΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ: Ελληνάκια μετανάστες στην περίφημο Νήσο Έλλις στις ΗΠΑ...)

Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Σήμερον το «Αντίο ζωή» στη Ρηγίλλης

Όποιος παρακολουθεί, έστω ως απλός θεατής, όσα διαδραματίζονται αυτή την εποχή στη Ν.Δ., δεν έχει πολλές επιλογές. Οι πιθανότητές του είναι περιορισμένες:
● Να απορήσει με την ένταση – αλλά και την έλλειψη σοβαρού πολιτικού και ιδεολογικού διακυβεύματος – στην κόντρα μεταξύ σαμαρικών και μητσοτακικών.
● Να αναρωτηθεί αν αυτό το κόμμα (Ν.Δ.) ή κάποιο άλλο (το υπό δημιουργία της Ντόρας) έχει μέλλον.
● Να αναπολήσει την εποχή που στην τηλεόραση κυριαρχούσαν οι... Φωσκολιάδες («Λάμψη», «Καλημέρα Ζωή») ή να πάει ακόμη πιο πίσω, στο 1960, στον κινηματογραφικό Γιώργο Φούντα και την Ελένη Χατζηαργύρη («Αντίο Ζωή»).
Ειδικά αυτή η τελευταία πιθανότητα είναι ίσως η πιο ισχυρή. Αρκεί κάποιος να δώσει την ελάχιστη προσοχή:
● στην κλάψα του Μαρκογιαννάκη («Με πέταξαν στου δρόμου την άκρη / με αδίκησαν / μας έδειρε ο βοριάς / μας ήπιε η βροχή / το αίμα της καρδιάς / γιατί είμαστε φτωχοί»),
● και στη μανία καταδίωξης της Ρηγίλλης, που αντιδρά με το σθένος και τον παλμό συνταξιούχων διαδηλωτών («Όσο κι αν κοπιάσουν / δεν θα μας διασπάσουν»).
Φορτωμένη με όλα τα γνωστά βαρίδια (καραμανλική διακυβέρνηση, εσωτερική αστάθεια, διαφοροποίηση - διαγραφή της Ντόρας και απειλή για νέο κόμμα), η Ν.Δ. μοιάζει να μην ξέρει ούτε τι είναι ούτε τι θέλει. Αν και η κατάστασή της παραπέμπει στο κλίμα διάλυσης που βίωσε το ΠΑΣΟΚ αμέσως μετά την ήττα στις εκλογές του 2007, τον διχασμό μέχρι την επανεκλογή Παπανδρέου, τη μαζική (δημοσκοπική) διαρροή των μισών ψηφοφόρων προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο τα πράγματα για τη σημερινή Νουδούλα μοιάζουν πιο δύσκολα και πιο σύνθετα.
1. Κατ’ αρχάς η εκλογή νέου αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ, αντί να σημάνει τη διάλυση ή τη δημιουργία νέου κόμματος, εμπέδωσε όχι μόνο την εξουσία του αρχηγού, αλλά και τη διάλυση του αντίπαλου στρατοπέδου (των «εκσυγχρονιστών»), που από τότε δεν ξαναβρήκε ενιαία έκφραση.
Αντιθέτως στη Ν.Δ. η πανηγυρική εκλογή Σαμαρά άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, έφερε (μια ακόμη) διάσπαση και θα γεννήσει οσονούπω ένα ακόμη νέο κόμμα στον χώρο της Δεξιάς.
2. Στο ΠΑΣΟΚ ακόμη και οι παράδοξες ή αντιφατικές επιλογές του Παπανδρέου από το 2005 και ύστερα (Μάνος, Ανδριανόπουλος, Ανδρουλάκης, Ματσούκα, ύστερα Ραγκούσης, Παπακωνσταντίνου κ.λπ.), όσο κι αν πρόσκαιρα κόστισαν, δεν τον εμπόδισαν να σχηματίσει τελικά μια εσωτερική συμμαχία που τελικά συγκράτησε τον κύριο όγκο των ψηφοφόρων τού (πάλαι ποτέ) Κινήματος και το επανέφερε στην εξουσία.
Αντιθέτως στη Ν.Δ. όλα δείχνουν ότι ο Σαμαράς θα πρέπει να ξεγράψει ένα μέρος από το στελεχικό, αλλά και από το λαϊκό δυναμικό της παράταξής του (το παγιωμένο 5% του ΛΑΟΣ, συν ό,τι καταφέρει να μαζέψει η Μπακογιάννη).
Ακόμη χειρότερα, θα πρέπει να συνηθίσει στην ιδέα ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, αυτό το κομμάτι τής (πάλαι ποτέ ενιαίας) Δεξιάς όχι μόνο συγκλίνει σε βασικές πολιτικές επιλογές, αλλά τείνει να βρεθεί πολύ πιο κοντά στο ΠΑΣΟΚ παρά στη Ν.Δ. Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος για τον οποίο η Ρηγίλλης προσπαθεί να εμπεδώσει τον χαρακτηρισμό «κόμμα του ΔΝΤ».
3. Τα τελευταία χρόνια είναι προφανές ότι η θετική ψήφος στους εκάστοτε νικητές των εκλογών έχει εκλείψει και η διαδοχή στην εξουσία συντελείται κυρίως διά της απόρριψης των κυβερνήσεων και όχι διά της υπερψήφισης του κόμματος της εκάστοτε αντιπολίτευσης. Είναι όμως τα πράγματα ακόμη έτσι;
Όρος επιβίωσης
Η ομολογία πτώχευσης της χώρας και η έλευση της τριμερούς επιτήρησης, με όλες τις συνέπειες που αυτή είχε και θα έχει, μοιραία αλλάζει όχι μόνο τον τρόπο ζωής της κοινωνίας, αλλά και τους όρους διεξαγωγής των πολιτικών συγκρούσεων.
Δικαιώματα δεκαετιών πάνε στα σκουπίδια και μεγάλα τμήματα της κοινωνίας φτωχαίνουν με ταχύτατο ρυθμό, χωρίς κανείς να ομολογεί ότι αυτό το πηγάδι, με τους πολιτικούς όρους που γνωρίζαμε, δεν θα έχει πάτο.
Αν μέχρι πριν από λίγους μήνες μόνο κάποιοι λίγοι (και δημοσιογράφοι) φώναζαν απαιτώντας σχέδιο διακυβέρνησης και όραμα για τη χώρα, τώρα αυτή η απαίτηση γίνεται όρος επιβίωσης για τις πολιτικές δυνάμεις. Με άλλα λόγια, δεν είναι πλέον αρκετή η τυχόν κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ για να κυβερνήσει η Ν.Δ. Δεν είναι αρκετό να λες ότι είσαι κατά του Μνημονίου: πρέπει να εξηγείς και πώς βλέπεις την Ελλάδα έξω απ’ αυτό.
Σε εποχή πλήρους σύγχυσης, αγανάκτησης και αναζήτησης διεξόδου, δεν μπορείς π.χ. να βάζεις επικεφαλής της πιο συμβολικής αυτοδιοικητικής μάχης τον... Κικίλια. Μια επιλογή που δεν έχει κανένα πολιτικό ή, έστω, αυτοδιοικητικό περιεχόμενο ή συμβολισμό. Όπως δεν έχει πια κανένα νόημα η ανασύσταση της Δεξιάς του... Αβέρωφ. Και μάλιστα με... ιδεολογικούς όρους της εποχής Αβέρωφ.
Σαν... κινίνο το αποτέλεσμα
Με δεδομένη λοιπόν την τριχοτόμηση της Δεξιάς, η οποία δεν είναι βέβαιο πώς ακριβώς θα αποκρυσταλλωθεί, με δεδομένη την απουσία κάποιου συνεκτικού και αναγνωρίσιμου πολιτικού σχεδίου, με την απειλή κι άλλων αποχωρήσεων σε κοινοβουλευτικό και στελεχικό επίπεδο, προφανώς – ανεξάρτητα από τις επιδόσεις του ΠΑΣΟΚ – η Νουδούλα είναι υποχρεωμένη να δώσει μάχη χαρακωμάτων και μηχανισμών, χωρίς όμως συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο.
Όσο κι αν επιχειρεί (χωρίς επιτυχία) να δώσει στις εκλογές της αυτοδιοίκησης κεντρικό πολιτικό χαρακτήρα, είναι υποχρεωμένη να καταπιεί το όποιο αποτέλεσμα των εκλογών στην Αυτοδιοίκηση σαν κινίνο. Με άγνωστη τη δοσολογία που θα μπορούσε να τη γιατρέψει, με τον κίνδυνο να στραπατσαριστεί από... υπερβολική δόση, με σημαντικές γι’ αυτήν υποψηφιότητες να είναι αδύναμες ή ηττοπαθείς ή απλώς ακατανόητες, τίποτε δεν προοιωνίζεται ότι αυτό το φθινόπωρο μπορεί να καταγραφεί ως πολιτικά επωφελές για τη Ρηγίλλης.
Όλα του γάμου δύσκολα και η νύφη... γκαστρωμένη (όπως άλλωστε και η κάλπη, για να θυμηθούμε τη λαϊκή σοφία και τον αείμνηστο Χαρίλαο Φλωράκη)...
http://www.topontiki.gr/

Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Όταν μια χώρα μπαίνει ενέχυρο… στην ΕΚΤ!

Κι όμως, υπάρχει μία εισηγμένη στο Χρηματιστήριο εταιρεία, που μέσα σε δύο χρόνια έχει τριπλασιάσει τον ισολογισμό της! Όμως, μην βιαστείτε να πανηγυρίσετε, δεν είναι για καλό: αυτή η εισηγμένη στο ΧΑ εταιρεία είναι η Τράπεζα της Ελλάδος και ο τριπλασιασμός του ισολογισμού της (για την ακρίβεια: αύξηση 2,91 φορές) απλώς αντανακλά την απίστευτη υπερχρέωση της χώρας και την… ενεχυρίασή της στους τραπεζίτες της Φραγκφούρτης.
Στη θητεία του στην ΤτΕ, ο Γ. Προβόπουλος είχε το σπάνιο «προνόμιο» για κεντρικό τραπεζίτη να… τοποθετήσει στον ισολογισμό της Τράπεζας τη μισή Ελλάδα:
n  Τον Ιούλιο του 2008, όταν όλοι στη χώρα μας… σφύριζαν αδιάφορα για τη διεθνή κρίση, παρότι ήδη είχε «δείξει δόντια» στις ΗΠΑ, το ενεργητικό της ΤτΕ μόλις ξεπερνούσε τα 47 δις. ευρώ. Τα ίδια κεφάλαια της Τράπεζας, στην οποία υπενθυμίζουμε ότι βασικός μέτοχος είναι το Δημόσιο, πλησίαζαν τα 774 εκατ. ευρώ. Λεπτομέρεια: τω καιρώ εκείνο, τα δανεικά της ΤτΕ προς τις ελληνικές τράπεζες δεν ξεπερνούσαν τα 12 δις. ευρώ.
n  Με ένα… fast forward δύο χρόνια μετά, ο πιστός αναγνώστης λογιστικών καταστάσεων της ΤτΕ, θα διαπιστώσει με τα μάτια του το τραπεζικό «θαύμα» που συντελείται στην Ελλάδα, τη μοναδική χώρα που έχει γίνει τραπεζικό ενέχυρο: το ενεργητικό έχει πλησιάσει τα 137 δις. ευρώ  (σχεδόν 60% του «πλούσιου» ΑΕΠ του 2009)! Τα κεφάλαια της Τράπεζας της Ελλάδος έχουν παραμείνει περίπου στάσιμα (στα 805 εκατ. ευρώ), αλλά στο μεταξύ οι εμπορικές τράπεζες έχουν προλάβει να δανεισθούν περισσότερα από 96 δις. ευρώ, εξ ου και το… φούσκωμα του ισολογισμού.
Πώς είναι δυνατόν, θα ρωτούσε κάποιος από τους συμπαθείς υπερήλικες μετόχους, που κάνουν κάθε χρόνο την εμφάνισή του στις γενικές συνελεύσεις της ΤτΕ, πεπεισμένοι ότι επενδύουν στην ασφαλέστερη μετοχή της ελληνικής οικονομίας, μια τράπεζα –έστω, κεντρική- να έχει τέτοια μόχλευση ισολογισμού, που να κάνει ακόμη και τα επιθετικότερα hedge funds να θυμίζουν συντηρητικά ασφαλιστικά ταμεία;
Το μυστικό του «ξεχειλώματος» -και της υποθήκευσης μιας χώρας στην ΕΚΤ…- κρύβεται στο κονδύλι με τον φαινομενικά αδιάφορο τίτλο «Υποχρεώσεις εντός του Ευρωσυστήματος». Εκεί κρύβονται οι «μαγικές» χρηματοδοτήσεις από την Φραγκφούρτη, που κάνουν μια οικονομία χρεωκοπημένη προ πολλού να –φαίνεται ότι- στέκεται ακόμη στα πόδια της. Αυτές οι υποχρεώσεις, τα δανεικά από την ΕΚΤ στην «κόρη», Τράπεζα της Ελλάδος, έχουν «εκτοξευθεί» σε μια διετία στο ιλιγγιώδες ποσό των 97 δις. ευρώ!
Με ποια εγγύηση, όμως, προσφέρουν αυτοί οι γενναιόδωροι Ευρωπαίοι τραπεζίτες τέτοια μυθικά ποσά, στην κεντρική τράπεζα μιας χώρας, όπου μετά βίας καταφέρνει το Δημόσιο να πληρώνει κάθε μήνα μισθούς και συντάξεις, για να μην ακολουθήσουν μαζικές διαδηλώσεις της… κατσαρόλας, στα πρότυπα της Αργεντινής; Το μυστικό αυτής της απάντησης κρύβεται στα ακόμη πιο ψιλά γράμματα της λογιστικής κατάστασης της ΤτΕ: σχεδόν 136 δις. ευρώ είναι η ονομαστική αξία των τίτλων που μπορούν να γίνουν δεκτοί ως καλύμματα δανεισμού από την ΕΚΤ και έχουν δεσμευθεί από τις εμπορικές τράπεζες στην ΤτΕ, που με τη σειρά της τους έχει δεσμεύσει στην ΕΚΤ.
Ποια είναι η πραγματική αξία αυτών των τίτλων; Στην πραγματικότητα, ακόμη και οι κεντρικοί τραπεζίτες θα προτιμούσαν να μην την ξέρουν, για να κοιμούνται πιο ήσυχα τις νύχτες. Πρόκειται για «κουρεμένα» (στις αγορές) ομόλογα και έντοκα του Δημοσίου, τραπεζικούς τίτλους που έχουν εκδοθεί με εγγύηση του Δημοσίου, ειδικά ομόλογα χορήγησης ρευστότητας στις τράπεζες που εκδόθηκαν από το Δημόσιο, αλλά και… ελαφρώς τοξικούς τίτλους από τιτλοποιήσεις αμφίβολης αξίας στοιχείων ενεργητικού των ελληνικών τραπεζών, των μοναδικών στην Ευρώπη –αν όχι στον κόσμο-, που με κλειστές τις αγορές τιτλοποιήσεων, το 2009, είχαν καταφέρει να εκδίδουν με κάποιο «μαγικό» τρόπο τίτλους ακόμη και τον Δεκαπενταύγουστο!
Κάπου εκεί, στα αποδεκτά καλύμματα, βρίσκονται και οι τίτλοι που δημιούργησε στις αρχές του 2009 η «μαγική» βέργα της Goldman Sachs, μετατρέποντας ως δια μαγείας σε ρευστότητα, μέσα από το χρηματοδοτικό παράθυρο της ΕΚΤ, τα περιβόητα swap χρέους του Ελληνικού Δημοσίου (εποχής Χριστοδουλάκη), που τόσες και τόσες συζητήσεις είχαν προκαλέσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με κοινό παρονομαστή την εκφραζόμενη «απέχθεια» των αξιωματούχων προς τέτοιες πρακτικές δημιουργικής λογιστικής, οι οποίες έφεραν πιο κοντά στην Ευρωζώνη την Ελλάδα.
Όλοι αυτοί οι τίτλοι έχουν «τσεκουρωθεί» με πολλαπλές υποβαθμίσεις από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης και βρίσκονται πλέον, στην πλειονότητά τους, στην κατηγορία “junk” (σκουπίδια). Όπως θα θυμούνται οι συστηματικοί παρατηρητές του οικονομικού γίγνεσθαι, η ΕΚΤ είχε πριν από λίγους μήνες επιτρέψει στην Ελλάδα να συνεχίσει να… υπάρχει, ανακοινώνοντας ότι όσο και αν υποβαθμισθούν από τους οίκους, τα κρατικά ομόλογα ή οι τίτλοι που εγγυάται το ελληνικό Δημόσιο θα συνεχίσουν να γίνονται μέχρι νεοτέρας δεκτά από την Φραγκφούρτη για αναχρηματοδότηση. Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, αρκεί μια ανάκληση αυτής της απόφασης, με μια ανακοίνωση δύο γραμμών από το ιερατείο της Φραγκφούρτης, για να βυθισθεί η Ελλάδα σε τέτοιο χάος, που θα κάνει την αναταραχή της Αργεντινής πριν από εννιά χρόνια να μοιάζει με… παιδικό πάρτι.
Κάπως έτσι, το τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης επιτρέπει στην Ελλάδα να συνεχίζει να υπάρχει πολύ μετά την (πραγματική) χρεοκοπία της: μετατρέποντας, ουσιαστικά, τα «σκουπίδια» σε… κολλαριστά ευρώ, οι τραπεζίτες της Φραγκφούρτης έχουν μεταφέρει το πρόβλημα της πιο χρεωμένης χώρας της Ευρώπης στον ισολογισμό της κεντρικής τράπεζας, που κάποτε φιλοδοξούσε να συνεχίσει την αυστηρή αντιπληθωριστική παράδοση της γερμανικής Bundesbank. Δεν απορεί κανείς λοιπόν, με την εικόνα που παρουσίαζε ο Ζαν Κλωντ Τρισέ, πριν από μερικούς μήνες, εκλιπαρώντας τους ηγέτες της Ευρώπης να στήσουν ένα μηχανισμό διάσωσης της χώρας μας: το ελληνικό κανόνι πρώτα θα ακουγόταν στα υπόγεια του πύργου της Φραγκφούρτης, συντρίβοντας την αξιοπιστία της ΕΚΤ.
Με αυτό το τραπεζικό «θαύμα», της μετατροπής των «σκουπιδιών» σε ευρώ, είναι φανερό ότι όχι μόνο οι συνταξιούχοι μέτοχοι της ΤτΕ, αλλά όλοι οι κάτοικοι της Ευρωζώνης, θα αισθάνονται μια κάποια ανασφάλεια για την αξία των ευρώ που έχουν στα πορτοφόλια και στους λογαριασμούς τους, τα οποία εν μέρει έχουν αντίκρισμα στην αξία των ελληνικών «σκουπιδιών» (και των ισπανικών, και των ιρλανδικών και των –γιατί όχι- αντίστοιχων γερμανικών). Αν αυτά τα ενέχυρα αποδειχθούν «κουρελόχαρτα» άνευ αξίας, με εξίσου «μαγικό» τρόπο θα κουρελιασθούν και τα ευρώ στις τσέπες των Ευρωπαίων…
Υ.Γ. Αρκεί να αναλογισθεί κανείς την καταλυτική πολιτική δύναμη μιας δήλωσης της ΕΚΤ, ότι παύει να κάνει δεκτά τα ελληνικά κρατικά ομόλογα για αναχρηματοδότηση, για να αντιληφθεί πόσο ασήμαντος έχει γίνει πλέον ο ρόλος του ελληνικού πολιτικού συστήματος, μπροστά στις επιταγές της Φραγκφούρτης  
banknews.gr

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Νταβελιστάν...

Της Τζένης Κ.
Υπάρχει ένα υποσύνολο της ελληνικής κοινωνίας (μικρό αλλά σε καμία περίπτωση αμελητέο) που δεν έχει παροπλιστεί από τις εξελίξεις στη χώρα...Αντιθέτως. Οργανώνεται, συγκροτεί πυρήνες δράσης, βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση, ενημερώνεται, πειραματίζεται, αυτοαξιολογείται, σταθμίζει τις παραμέτρους, βάζει τον πήχη διαρκώς ψηλότερα, εξελίσσει τα μέσα που διαθέτει και σίγουρα κάνει αισθητή την παρουσία του στην καθημερινή ζωή του τόπου. Πρόκειται για ένα φυτώριο αεικίνητων ιδιοσυγκρασιών, δυναμικών οντοτήτων που, μέρα με τη μέρα, αποκτά τα απαραίτητα εφόδια προκειμένου να μετουσιώσει – όπως ακριβώς το λέει ο πρωθυπουργός μας- «την κρίση σε ευκαιρία». : Είναι η πολλά υποσχόμενη μικροκοινωνία των απανταχού κλεπτών. Όσο κι αν αιφνιδιαστήκατε ,ξαναδιαβάστε όλα τα παραπάνω και θα δείτε πως δε θα διαφωνήστε μαζί μας. (Να διευκρινίσουμε ότι στην προκειμένη περίπτωση δεν εννοούμε τους επίσημους κλέφτες. Εννοούμε τους ανεπίσημους)
Ενώ λοιπόν μέχρι πρότινος η μέγιστη γκλαμουριά των εγχώριων ληστειών ήταν το καλσόν προσώπου... και το πλέον εξωτικό στοιχείο η προφορά του δράστη (γκίνεται ληστεία, όλο κόσμο κάτω, μην κουνητεί κανένα, πάρω λεφτά, ντεν πειράξω...) φτάσαμε μέσα σε ελάχιστο χρόνο να έχουμε στο ενεργητικό μας πειρατική ληστεία με απόβαση σε νησί και καταδίωξη στη θάλασσα..., ληστεία με πολύωρη, αγωνιώδη ομηρία σε κεντρικό σημείο πόλης και αναρίθμητα μπουκαρίσματα με μπόλικα σιδερικά και πραγματικό τρόμο. Πενία καταστροφικά ένστικτα κατεργάζεται... Πάει η εποχή που γίνονταν  επιχειρήσεις- σκετσάκια βαριετέ απ’ αυτά που τα βίωνε ο μέσος ταμίας κι από μέσα του βαριότανε, γέλαγε ή συμπονούσε το θύτη του. Δομικές αλλαγές σημειώθηκαν και στον κλάδο των κλεπτών που προήχθησαν σε δυνάμει killers . Τα γεγονότα ξεπέρασαν τα ηδονικώς ειδεχθή σήριαλ του Κοκκινόπουλου. Κι αυτή η πρόοδος, πέρα απ’ την πλάκα, δεν είναι για την καυχιόμαστε.
Μια υγιής κοινωνία, όταν ζορίζεται, προσαρμόζεται, χρησιμοποιεί τις εφεδρείες της, ελίσσεται, γεννά ιδέες, αντιδρά, επαναστατεί. Μια μπερδεμένη κοινωνία, αν δεν ξεμπερδευτεί εγκαίρως, απλώς μελαγχολεί και αυτοκαταστρέφεται. Και μια άρρωστη κοινωνία καταφεύγει στις παραβατικές λύσεις. Τα τελευταία στατιστικά δείχνουν ότι παλινδρομούμε ,όλοι μαζί, μεταξύ της δεύτερης και της τρίτης κατηγορίας. Κι αυτό πρακτικά σημαίνει ότι είναι όλο και πιο πιθανό από δω κι εμπρός, αν όχι να στρατολογηθούμε στο ανερχόμενο κλαμπ των μπουκαδόρων (δε διαθέτουν όλοι το γονίδιο του vivere pericolosamente), να βρεθούμε (κούφια η ώρα) εκ παραδρομής στο δρόμο ή στον πλου... κάποιου άλλου ενεργού μέλους... Δεν είναι κινδυνολογία. Είναι ρεαλισμός. Και το θέμα δεν άπτεται μόνο της αρμοδιότητας Χρυσοχοΐδη...
http://www.topontiki.gr/Articles/view/8960

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

Φώτης Κουβέλης, δήμαρχος Αθήνας

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Κ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ | Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010 

Γιατί ο Φώτης Κουβέλης δεν θέτει υποψηφιότητα για δήμαρχος Αθήνας; Βέβαια είναι ήδη πρόεδρος κόμματος, ενώ άθλια πολιτική παράδοση απαιτεί το αξίωμα του δημάρχου της πρωτεύουσας να είναι εφαλτήριο για την ηγεσία κομμάτων: ο Μιλτιάδης Εβερτ, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, η Ντόρα Μπακογιάννη είναι τρανά παραδείγματα πολιτικών που παρέδωσαν την πόλη χειρότερη από ό,τι την παρέλαβαν ενώ οι ίδιοι αναρριχήθηκαν σε προεδρίες ή τις διεκδίκησαν. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι και ο Αλέξης Τσίπρας ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηνών εισήλθε στην κεντρική πολιτική σκηνή για να ενταχθεί μετά στην ένδοξη παράδοση της αδιαφορίας για την πόλη και του ενδιαφέροντος για τη σταδιοδρομία.
Η προσωπικότητα και η πολιτική πορεία του κ. Κουβέλη υπόσχονται ότι μπορεί να είναι εξαιρετικά επιτυχημένος δήμαρχος· επιπλέον ο πολιτικός χώρος που εκπροσωπεί έχει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον ασχοληθεί με θέματα αστικού χώρου- κυρίως όμως αν ο Γιώργος Παπανδρέου είναι στοιχειωδώς ειλικρινής σε αυτά που διακηρύσσει θα πρέπει με ανακούφιση να υποστηρίξει την υποψηφιότητά του και έτσι θα γλιτώσουμε από το φαινόμενο στελέχη της νομενκλατούρας του ΠαΣοΚ, που απέτυχαν παταγωδώς σε όποιο δημόσιο αξίωμα ανέλαβαν, να παραδίδουν ξανά τον Δήμο της Αθήνας στον Νικήτα Κακλαμάνη.
Οι πραγματικά κεντροδεξιοί (και όχι δεξιοί) Αθηναίοι θα κρίνουν τη μάχη για τη δημαρχία· ως τώρα είχαν να επιλέξουν ανάμεσα σε ελάσσονα στελέχη του βαθύτατου ΠαΣοΚ (Παπουτσής, Σκανδαλίδης) και σε μείζονα στελέχη της ΝΔπροφανώς, δίλημμα δεν είχαν. Η υποψηφιότητα Κουβέλη είναι η μόνη που μπορεί να τους απομακρύνει από τον πλήρως αποτυχημένο κ. Κακλαμάνη των στολών Αρμάνι.
Υπάρχει το κακό προηγούμενο της υποψηφιότητας της Μαρίας Δαμανάκη- η οποία όμως απέτυχε επειδή πολεμήθηκε λυσσαλέα τόσο από το ΠαΣοΚ της εποχής όσο και από τον Συνασπισμό στον οποίο ανήκε. Το ΠαΣοΚ σήμερα δεν έχει την πολυτέλεια για τέτοιες ατιμίες - επιπλέον, στον δεύτερο γύρο, με ποιο επιχείρημα Συνασπισμός ή Οικολόγοι θα αρνηθούν στήριξη στον κ. Κουβέλη, αναλαμβάνοντας την ευθύνη να παραδώσουν πάλι την Αθήνα στον κ. Κακλαμάνη;
Αν η Δημοκρατική Αριστερά θέλει πραγματικά να ανοίξει δρόμους στην πολιτική ας προτείνει τον Φώτη Κουβέλη για δήμαρχο και ας αφήσει τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Και θα κριθούν όλοι. 
ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Βούτυρο (και μέλι;) στη... φρυγανιά του Παπανδρέου

thumb

Πάγωσε χθες – ή θα παγώσει... σήμερα – το χαμόγελο στα χείλη όσων νεοδημοκρατών έχουν την ατυχία να μην βρίσκονται σε συνειδητή αποχή από τις ειδήσεις λόγω διακοπών.
Η επιλογή του Βασίλη Κικίλια από τη Ν.Δ. ως υποψηφίου περιφερειάρχη Αττικής – για τη θέση δηλαδή του... πρωθυπουργού Νο 2, όπως κάποια στιγμή έχει αξιολογήσει ο... κανονικός πρωθυπουργός – δεν θα λέγαμε ότι ενθουσιάζει τους οπαδούς της αξιωματικής αντιπολίτευσης και οι λόγοι γι’ αυτό είναι κάμποσοι:
● Κατ’ αρχάς είναι μια αδύναμη και ελάχιστα πολιτική επιλογή, η οποία δηλώνει τον φόβο της Ν.Δ. να πολιτικοποιήσει τις εκλογές. Είναι προφανές ότι στην αξιωματική αντιπολίτευση απέχουν πολύ από το να πιστέψουν στον εαυτό τους και να προτείνουν με στεντόρεια φωνή την υποτιθέμενη «εναλλακτική πρότασή» τους, την οποία ούτως ή άλλως αρθρώνουν με συστολή και ανασφάλεια.
● Ύστερα γίνεται σε λάθος στιγμή. Παρ’ ότι γνωρίζουν ότι πρόκειται για ένα από τα κύρια μέτωπα δοκιμασίας της κυβερνητικής αντοχής, οι της Ν.Δ. όχι μόνο επιλέγουν μια αδύναμη υποψηφιότητα, αλλά τη δημοσιοποιούν πρώτοι δίνοντας την ευκαιρία στον Γ. Παπανδρέου όχι μόνο να κάνει αυτός την επικοινωνιακή ρελάνς, αλλά και να βρει με άνεση υποψήφιο που να ξεπερνά τα μέτρα του αντιπάλου του.
● Με την επιλογή μιας χαμηλών μεν τόνων, αλλά μη πολιτικής, μη υπερκομματικής και μη συμβολικής υποψηφιότητας, η Ν.Δ. φανερώνει έναν φόβο της: ότι η οργή όσων προσέλθουν στην κάλπη δεν θα αφορά μόνον την κυβέρνηση, αλλά και τη Ν.Δ. Ακόμη κι αν η τσαντίλα του κόσμου αφορά μόνο την καραμανλική διακυβέρνηση και όχι τη σημερινή ηγεσία της Ν.Δ. στο μέρος των ευθυνών για το κατάντημα της χώρας, είναι ωστόσο προφανής η νεοδημοκρατική ανησυχία ότι η αδυναμία του Σαμαρά να απογαλακτιστεί από τον καραμανλισμό θα φέρει μια πρόωρη τιμωρία και για τον πρόεδρο της Ν.Δ. Ως εκ τούτου μάλλον επιλέγει να πετάξει την μπάλα στην εξέδρα.
Έτσι τώρα το ερώτημα για τους νεοδημοκράτες είναι τι θα γίνει όχι μόνον έναντι του ΠΑΣΟΚ, αλλά και έναντι του... ΛΑΟΣ, ο οποίος, παρότι έχει υποστεί κορυφαίες επικοινωνιακές και πολιτικές ήττες με τις συνεχείς ταυτίσεις του με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (ΔΝΤ και Μνημόνιο, αλλά και σύμπλευση με τον ακροδεξιό και επικίνδυνο πλέον για τη χώβρα μας Νετανιάχου), δεν παύει να αποτελεί μια ακραία δεξιά και λαϊκίστικη φωνή σε μια περιφέρεια η οποία συγκεντρώνει τον βασικό όγκο των μεταναστών, με όλα τα προβλήματα και τους προβληματισμούς που αυτό συνεπάγεται σε περίοδο κρίσης.
Με άλλα λόγια: Όλα τα είχε ο Σαμαράς, ο... Κικίλιας του έλειπε!
http://www.topontiki.gr/

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

"ΑΝΤΙΒΑΡΟ" ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΠΙΡΡΟΗ;..


Του Άριστου Αριστοτέλους
Βουλευτή του ΑΚΕΛ – Αριστερά – Νέες Δυνάμεις
Η επίσκεψη του πρωθυπουργού Βενιαμίν Νετανιάχου στην Αθήνα λίγες μέρες μετά την κάθοδο Παπανδρέου στο Τελ Αβίβ, εν μέσω γεωπολιτικών τάσεων σε συνάρτηση με την αναδυόμενη Τουρκία ως περιφερειακή δύναμη, καθώς και τη χειροτέρευση των σχέσεων της με το Ισραήλ, οδηγεί σε διάφορους συλλογισμούς για τις στοχεύσεις των δύο χωρών. Η άποψη όμως περί δημιουργίας «άξονα» ή γεωστρατηγικού αντίβαρου απέναντι στην Τουρκία είναι υπερβολική.
Για τους Ισραηλινούς κάποια συμφέροντα τους την περίοδο αυτή έναντι της Τουρκίας συμπίπτουν με ελληνικά, επιτρέποντας μια τέτοια συνεργασία να προωθηθεί. Βέβαια μέχρι τελευταίως για το Ισραήλ η ισλαμική Τουρκία ήταν στρατηγικός σύμμαχος κι ένας τίμιο μεσολαβητή στο Μεσανατολικό, δεδομένων και των σχέσεων της με Άραβες και Παλαιστινίους. Ωστόσο, η αρνητική τροπή στις σχέσεις Ισραήλ – Τουρκίας και οι αναπτυσσόμενες σχέσεις της με το Ιράν άρχισαν να αποτελούν πηγή προβληματισμού για τους Ισραηλίτες στην περιοχή.
Η επίσκεψη Νεατανιάχου στην Αθήνα μπορεί να θεωρηθεί ως προσπάθεια διεξόδου για το Ισραήλ από την κατάσταση αυτή και αξιοποίησης κοινών ανησυχιών για διαμόρφωση στρατηγικών έναντι της Τουρκία. Κοινός στόχος η δημιουργία στρατηγικού αντίβαρου για έλεγχο της αναπτυσσόμενη επιρροή της τουρκικής πλευράς, πιστεύοντας έτσι ότι επιτυγχάνεται, από τη μια, κάποια αποδυνάμωση της, το οποίο ενδιαφέρει την Ελλάδα και, από την άλλη, μετατόπιση των ενεργειών της εκτός Μέσης Ανατολής, που αφορά το Ισραήλ
Η σχέση αυτή όντως ενδιαφέρει την ελληνική εξωτερική πολιτική απέναντι σε μια αυξανόμενη σε σημασία Τουρκία. Εξ ου και κατά την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα του προτάθηκε αμοιβαία μείωση εξοπλισμών, πράγμα ιδιαίτερα επιθυμητό για τη Ελλάδα εν όψει και της οικονομικής κρίσης. Όχι όμως και για την Τουρκία που θέλει να διατηρεί ευνοϊκό για την ίδια συσχετισμό δυνάμεων με την Ελλάδα ώστε απερίσπαστα να επιδίδεται στη διεύρυνση της επιρροής της στον Καύκασο και στη Μέση Ανατολή. Γι αυτό και η ανάπτυξη σχέσεων της Αθήνας με το Ισραήλ θα μπορούσε να εκληφθεί ότι εκπέμπει μήνυμα προς την Άγκυρα ότι δεν μπορεί να έχει τόση αυτοπεποίθηση όση νομίζει και ότι η Ελλάδα έχει και άλλες επιλογές όταν χρειαστεί.
Βέβαια τα δεδομένα μπορεί να επιτρέπουν σήμερα στην Ελλάδα και το Ισραήλ την ανάπτυξη τέτοιων σχέσεων. Όμως όσον αφορά την προοπτική και την αποτελεσματικότητας τους δεν μπορεί κανείς να υπερβάλλει. Πρώτο, γιατί οι σχέσεις της Αθήνα με την Άγκυρα δεν έχουν την ίδια ένταση που είχαν μέχρι τη δεκαετία του 1990 αρχές του 2000, παρόλο που οι διαφορές στο Αιγαίο και το Κυπριακό συνεχίζουν να αποτελούν σημείο τριβής και πιθανής κρίσης. Δεύτερο, η παραδοσιακά φιλοαραβική και φιλοπαλαιστινιακή στάση της Ελλάδας καθιστά μια «συμμαχία» με το «επιθετικό» Ισραήλ πολύ λεπτή υπόθεση όχι μόνο για τις εξωτερικές υποθέσεις της χώρας αλλά και για την εσωτερική της πολιτική. Τρίτο, η γεωγραφική της θέση και το στρατιωτικό εκτόπισμα της χώρας δεν μπορούν να αποτελέσουν για του Αμερικανούς και του Ισραηλινούς, υποκατάστατο της Τουρκίας στην Μέση Ανατολή – πλην της κάποιας βαρύτητας που θα μπορούσε να έχει ως χώρα μέλος της Ε.Ε και των καλών σχέσεων της στην περιοχή.
Συμπερασματικά, σημειώνονται τα εξής: Η χειροτέρευση των σχέσεων της Άγκυρας - Ισραήλ μπορεί να έχει κάποιες αρνητικές επιδράσεις για την Τουρκία σε θέματα όπως το Κουρδικό ή την προμήθεια ισραηλινού οπλισμού. Η σύναψη στρατηγικών σχέσεων Ελλάδας - Ισραήλ μπορεί να είναι κίνηση αντιπερισπασμού που δεν μπορεί η Άγκυρα να αγνοήσεις παντελώς. Όμως με βάση τα δεδομένα που αναφέρθηκαν πιο πάνω, το αντίβαρο αυτό, πάρα την κάποια χρησιμότητα του, δεν μπορεί να είναι, ούτε ουσιαστικό εργαλείο στα χέρια των Ελλήνων, αλλά ούτε και σοβαρός μοχλός μετατόπιση του ενδιαφέροντος της Τουρκίας και της δραστηριότητας της στο Αιγαίο από τη Μέση Ανατολή, που προφανώς είναι επιθυμία του Ισραήλ.

Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010

16 Αυγούστου1943-Το ολοκαύτωμα του Κομμένου Άρτας.

Φιλόλογος και πρόεδρος του Συλλόγου «Παρέμβαση Πολιτών» Άρτας.
Τα χαράματα της 16ης Αυγούστου του 1943 οι στρατιώτες του 12ου λόχου του 98ου Γερμανικού Συντάγματος Πεζικού κύκλωσαν το μικρό πεδινό χωριό Κομμένο, που απέχει από την πόλη της Άρτας μόλις 15 χιλιόμετρα, και μέσα σε λίγες ώρες το μετέτρεψαν σε ολοκαύτωμα, αφανίζοντας με τον πιο φριχτό τρόπο 317 αμάχους. Μεταξύ αυτών έκαψαν ζωντανά και εκτέλεσαν 72 παιδιά ηλικίας έως 10 χρονών, 144 γυναίκες άνω των 10 ετών και 37 άντρες άνω των 50 χρονών. Σκοπός των Γερμανών δεν ήταν, βέβαια, η εκδίκηση ενός χωριού που, σύμφωνα με τις πληροφορίες του, εφοδίαζε τους αντάρτες με τρόφιμα. Σκοπός τους ήταν από τη μια να σβήσουν το αντάρτικο της Ηπείρου και από την άλλη να τρομοκρατήσουν τον ελληνικό πληθυσμό καταστρέφοντας κάθε εστία αντίστασης. Αλλά η πράξη αυτή, που συνιστά ένα έγκλημα πολέμου, δεν εκπορεύεται από το μίσος ενός έθνους εναντίον ενός άλλου έθνους. Εκπορεύεται από τη συγκεκριμένη ιδεολογία του ναζισμού και του φασισμού που μισεί τον αδύναμο και στρέφεται άναντρα κατά του ανυπεράσπιστου.
Είναι αλήθεια πως τα συγκλονιστικά γεγονότα της ιστορίας όπως η σφαγή του Κομμένου θα μπορούσαν να μας κάνουν πιο φρόνιμους και περισσότερο ανθρώπινους. Καθώς μάλιστα έχει κυλήσει αρκετά ο τροχός των ταραγμένων εκείνων καιρών και αντικρίζουμε τα πράγματα με την ψυχραιμία και τη σοβαρότητα που μας εξασφαλίζει η απόσταση του χρόνου, θα ήταν αρκετά ωφέλιμο για τον καθένα μας χωριστά και για όλους μας ως σύνολο να ξαναδιαβάζουμε αυτές τις σελίδες με εκείνη τη νηφάλια σκέψη που μας περνάει ανώδυνα στην απέναντι όχθη. Θα πρέπει κάποτε να σημειωθεί πως στη διάρκεια του πολέμου υπήρξαν καταπληκτικοί Γερμανοί αξιωματικοί που αντιστάθηκαν στο ναζισμό και το φασισμό και, γι' αυτό, τιμωρήθηκαν σκληρά από τους χιτλερικούς σε ειδικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Υπήρξαν, απ' την άλλη, ελεεινοί Έλληνες που ύμνησαν το φασισμό και συνεργάστηκαν μια χαρά με τους κατακτητές συμμετέχοντας στα εγκλήματά τους. Και ακολούθησε, μετά την κατάρρευση του γερμανικού μετώπου, ο εμφύλιος στην Ελλάδα, που τη χάραξε βαθιά και σημάδεψε τη μετέπειτα πορεία της.
Η συνεισφορά του Χέρμαν Φρανκ Μάγερ
Η αφήγηση του Χέρμαν Φρανκ Μάγερ στην πολύτιμη για τη γνώση της ιστορικής αλήθειας εργασία του «Η φρίκη του Κομμένου» είναι μια εξαιρετική συνεισφορά του συγγραφέα στον καθημερινό και σεμνό έρανο της αγάπης, της ανθρωπιάς και της ειρήνης που έχει ενώσει εκατομμύρια ρομαντικούς ανθρωπιστές και οραματιστές μιας πανανθρώπινης αδελφωμένης κοινωνίας. Ο Χέρμαν Φρανκ Μάγερ στήνει την ιστορία του Κομμένου στις πραγματικές της διαστάσεις και διαλύει μύθους και συγχύσεις που τη διαστρέφουν και τη βλάπτουν επικίνδυνα. Η σφαγή και το ολοκαύτωμα του Κομμένου δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο επεισόδιο στο οποίο πρωταγωνίστησαν κάποιοι ανεγκέφαλοι βασανιστές και έλαβαν μέρος ασύνταχτα αιμοχαρή και ανεξέλεγκτα μπουλούκια. Ήταν μια συντονισμένη και καλά οργανωμένη πολεμική επιχείρηση τακτικού στρατού, η οποία έλαβε την έγκριση των ανώτατων στρατιωτικών κλιμακίων.Ο Χέρμαν Φρανκ Μάγερ αφοσιώνεται με μιαν αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια στην ιστορική αλήθεια και την αναζητά χωρίς προκαταλήψεις και σκοπιμότητες. Μας χάρισε χρήσιμα στοιχεία από τα γερμανικά αρχεία και μας έφερε δίπλα σ' εκείνους που πάτησαν τη σκανδάλη στους δρόμους και τις αυλές του Κομμένου και έσπειραν σ' αυτό το θάνατο και τη δυστυχία. Αλλά ο σκοπός του δεν ήταν να γράψει ένα τυπικό εγχειρίδιο ιστορίας, με τη σωρεία των επίσημων πηγών, των αριθμών και των εγγράφων. Σκοπός του ήταν να γράψει ένα αφήγημα με την απλότητα και τη φυσικότητα που μιλούν κατευθείαν στην ψυχή του αναγνώστη και τον οδηγούν μπροστά στις ευθύνες συγκεκριμένων ανθρώπων.Ο συγγραφέας, απαλλαγμένος από τη μεταφυσική του έθνους, καταγράφει τα διάφορα επεισόδια με τόλμη, ρεαλισμό και ζωντάνια. Ανασυνθέτει με τρόπο γλαφυρό το γεγονός της καταστροφής του Κομμένου και το παραδίδει στη μνήμη της ιστορίας ζωντανό, διαχρονικό και ακέραιο. Δεν προτίθεται να δικαιολογήσει τους ομοεθνείς του για καμιά πολεμική πράξη που ξεπερνά τα όρια των διεθνών συνθηκών και στρέφεται κατά των αμάχων. Γνωρίζει πως οι εγκληματικές πράξεις μιας ομάδας ανθρώπων διασύρουν ολόκληρο το έθνος και την ιστορία του. Και γίνονται, απ' την άλλη, αιτία να τις πληρώσει το ίδιο ακριβά με σφαγές και καταστροφές εξίσου βάρβαρες και απερίγραπτες. Γιατί, όταν λίγο μετά τη φρίκη του Κομμένου, έγειρε η πλάστιγγα του πολέμου, ο γερμανικός λαός δέχτηκε τα ανελέητα σφυροκοπήματα των συμμάχων κι έγινε αυτός το τραγικό θύμα της ναζιστικής ιδεολογίας και επιθετικότητας.Οι στρατιώτες, λοιπόν, του 12ου λόχου του 98ου Συντάγματος Πεζικού, που πάτησαν το πόδι τους στο Κομμένο τα χαράματα της 16ης Αυγούστου 1943, εκτελούσαν τις διαταγές των ανωτέρων τους. Οι στρατιώτες, παιδιά των 20 χρόνων, εξαπατήθηκαν πολλές φορές και εξαπατήθηκαν πολλαπλά. Ήρθαν στο Κομμένο γαλουχημένοι με τις ιδέες της γερμανικής καθαρότητας και αποφασισμένοι, κατόπιν ειδικής εθνικής και ιδεολογικής προετοιμασίας, να δώσουν μάχη με τους αντάρτες. Άλλοι εκτελούσαν τυφλά και χαίρονταν με τα εγκλήματά τους. Κι άλλοι άρχισαν από νωρίς ν' αμφιβάλλουν και να ψάχνουν τρόπους για να μη σφυρίζουν τα όπλα τους πάνω στα σώματα των αμάχων και ανυπεράσπιστων. Έτσι γίνεται με τους ανθρώπους.Ο Χέρμαν Φρανκ Μάγερ δε στρέφεται κατά των στρατιωτών. Στρέφεται κατά των αξιωματικών και των αρμόδιων υπηρεσιών του γερμανικού κράτους. Η γραφή του είναι μια διαρκής διαμαρτυρία κατά του εγκλήματος του Κομμένου και μια καταγγελία κάθε πράξης που περιφρονεί τον άνθρωπο, ειδικότερα τον αδύναμο άνθρωπο, και τον εκτελεί δίχως έλεος. Πολλές φορές, καθώς στέκεται κανείς μπροστά στο μνημείο των πεσόντων του Κομμένου, μπορεί να συλλογιστεί κείνους που επράξαν το κακό. Και πολύ να θέλει να μάθει το γιατί και το πώς το δικό τους. Αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι πολύ χρήσιμο για το μέλλον του τόπου μας, θα είναι ακριβώς οι μαρτυρίες των στρατιωτών που έλαβαν μέρος στο έγκλημα κι ίσως, κάποιοι από αυτούς, να μην ήξεραν τι τελικά έκαναν. Γιατί δεν είναι τόσο απλό, την ώρα που η μάχη έχει τελειώσει, να μην κάνεις έναν μικρό απολογισμό και να μην κουβεντιάσεις με τον μέσα εαυτό σου για ό,τι σε ανάγκασαν να κάνεις ή για ό,τι έκανες μόνος σου, υπηρετώντας μια ιδέα ή έναν αρχηγό. Και είναι τρομακτικό να νιώθεις πως έχεις καταγραφεί στον κατάλογο εκείνων των ανθρώπων που έκαψαν ζωντανά μωρά στην κούνια τους ή βασάνισαν ή σφαγίασαν ή εκτέλεσαν εν ψυχρώ γυναίκες και γέροντες. Κι ακόμη περισσότερο όταν οι δικές σου πράξεις στρέφονται εν τέλει εναντίον του έθνους σου και εναντίον δικών σου ανθρώπων.Έχει βέβαια μια ιδιαίτερη σημασία το ιστορικό γεγονός. Αλλά είναι ενδεχόμενο να μένει ατελές, ασαφές και μετέωρο, αν δε γίνουν γνωστά τα πριν και τα μετά. Και ο Χέρμαν Φρανκ Μάγερ μας μεταφέρει στην ατμόσφαιρα του γερμανικού στρατοπέδου την ώρα που οργανώνεται και αποφασίζεται η επιχείρηση, αλλά ταυτόχρονα μας βάζει μέσα στο πνεύμα όχι μόνο της γερμανικής ιεραρχίας αλλά και των απλών στρατιωτών, καθώς επιστρέφουν στη βάση τους το μεσημέρι ή καθώς έχουν επιστρέψει στην πατρίδα τους και στην καθημερινότητά τους. Έτσι, ο Χέρμαν Φρανκ Μάγερ μας δίνει το ανάγλυφο της προσωπικότητας των αξιωματικών εκείνων που αποφάσισαν τη σφαγή, ιδιαίτερα του Γιόζεφ Ζάλμινγκερ, αλλά σκιαγραφεί και αρκετούς από τους κληρωτούς στρατιώτες που δηλώνουν αηδιασμένοι είτε από εκείνα που αναγκάστηκαν να κάνουν οι ίδιοι είτε από εκείνα που είδαν να κάνουν οι συνάδελφοί τους. Οι ομολογίες αυτές συνιστούν μια κραυγή διαμαρτυρίας που, καμιά φορά, ξεχύνεται πιο ηχηρή και πιο διαπεραστική από τις κραυγές πόνου των θυμάτων τους.
Κανένα έγκλημα πολέμου δε συγχωρείται
Οι πράξεις σφαγής των αμάχων δεν είναι εγκλήματα που διαπράττει ένα έθνος εναντίον ενός άλλου έθνους. Και δεν μπορεί να υποχρεωθεί ένας άνθρωπος να απολογηθεί για όποια εγκλήματα διέπραξαν κάποιοι που έτυχε να 'ναι ομοεθνείς του. Γιατί τότε τίθεται με δριμύτητα το άλλο ερώτημα: ποιος θα απολογηθεί για τα εγκλήματα που διέπραξαν Έλληνες, φερ' επείν, εναντίον Ελλήνων ή Γερμανοί εναντίον Γερμανών; Αλλά όποιος μάχεται κατά των εγκλημάτων, δεν παραβλέπει, ασφαλώς, και εγκλήματα αυτού του είδους, εγκλήματα δηλαδή που σημειώνονται μεταξύ ανθρώπων που ανήκουν στο ίδιο έθνος.Ο Χέρμαν Φρανκ Μάγερ άνοιξε και φώτισε τη ματωμένη σελίδα του Κομμένου, σε μια εποχή μάλιστα που έπαιρνε να ξεθωριάζει και υπήρχε ένας φόβος μην ξεχαστεί κάποια μέρα. Το εκπληκτικό είναι πως ένας Γερμανός, που είχε την ατυχία να μην τον αγκαλιάσει ποτέ ο πατέρας του, καθώς αυτός εκτελέστηκε από τους αντάρτες στην Ελλάδα και δεν επέστρεψε ποτέ στην πατρίδα του, ανέσυρε απ' τη σκόνη του χρόνου το κλειστό βιβλίο της δικής μας ιστορίας και την έκανε και δική του. Και τέλεσε με την έρευνά του και τη γραφή του ένα δικό του μνημόσυνο για τους 317 του Κομμένου, αφήνοντας πίσω του ως μια ιερή παρακαταθήκη την εντολή πως ιστορίες όπως αυτή του Κομμένου θα μένουν πάντα ανοιχτές, καθώς ανοιχτή μένει και η πληγή που ανοίγει κάθε πόλεμος και κάθε γενοκτονία.Τα εγκλήματα πολέμου δεν έχουν εθνικότητα και πατρίδα. Το δραματικό είναι πως δεν έχουν ακόμη ημερομηνία λήξης. Αλλά τίποτε δεν μπορεί να μας εμποδίσει να πιστεύουμε πως η μέρα εκείνη δε θ' αργήσει. Και να παλεύουμε με τούτη την ουτοπία. Γιατί ό,τι σήμερα είναι ουτοπία, ίσως αύριο γίνει αλήθεια. Η ζωή, άλλωστε, γίνεται ωραία όταν οι άνθρωποι ζουν μ' ένα όραμα κι ακολουθούν μιαν ουτοπία. Μπορεί να ξημερώσει μια αλλιώτικη αυγή που την οικουμένη θα την ξυπνήσει ένα σύνθημα: ο πόλεμος πέθανε. Και στις οθόνες όλου του κόσμου οι εκπρόσωποι των λαών θα υπογράφουν, σε μια πανηγυρική τελετή, τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του. Κι ανάμεσα στις σελίδες που θα φτερουγίζουν πάνω απ' τα κεφάλια των εκπροσώπων θα λικνίζεται απαλά και η σελίδα του Κομμένου με τα 317 ονόματα. Κι ανάμεσα στις μορφές που αγωνίστηκαν για το θάνατο του πολέμου θα πλανάται η φωτεινή και ευγενική μορφή του Χέρμαν Φρανκ Μάγερ.

Κυριακή 15 Αυγούστου 2010

Σαν...τον γάιδαρο του Χότζα

thumb

Του Δημήτρη Καζάκη
οικονομολόγου - αναλυτή (Από το ΠΟΝΤΙΚΙ)


Μετά και τη «θετική αξιολόγηση» των ελεγκτών της τρόικας, η κυβέρνηση, μαζί με την προπαγάνδα του σύγχρονου δωσιλογισμού, κυριολεκτικά αφηνίασε. Όλα πάνε καλά!
Όλα πάνε καλά επειδή, ύστερα από μια πρωτοφανή συμπίεση μισθών και συντάξεων, ύστερα από ένα αληθινό όργιο περικοπών που οδήγησε νοσοκομεία και άλλες ζωτικές υπηρεσίες του Δημοσίου σε καθεστώς πλήρους διάλυσης, ύστερα από μια στάση πληρωμών προς επαγγελματίες, μικρομεσαίους και εργαζόμενους με σκοπό να «εξαφανιστούν» γύρω στα 10-13 δισ. ευρώ ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου προς τρίτους, ύστερα από μια κατακόρυφη αύξηση της έμμεσης φορολογίας κ.λπ., το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού κατά το πρώτο εξάμηνο του 2010 εμφάνισε σημαντική μείωση.
Όσο για την οικονομία γενικά, αυτή ακολουθεί την προδιαγεγραμμένη ελεύθερη πτώση, η οποία «σηματοδοτεί τη χειρότερη ύφεση της χώρας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο», όπως σχολίασαν οι «Financial Times» (5.8).
Όμως μην ανησυχείτε: «η συρρίκνωση της οικονομίας εξελίσσεται σύμφωνα με τις προβλέψεις του προγράμματος του Μαΐου», όπως μας διαβεβαίωσε το κλιμάκιο ελέγχου της τρόικας. Κι έτσι μια ολόκληρη χώρα, η οικονομία, η κοινωνία και ο λαός της έχουν βρεθεί στην ίδια ακριβώς κατάσταση με τον γάιδαρο του Ναστρεντίν Χότζα, ο οποίος, πριν ακριβώς τα τινάξει, επέδειξε εξαιρετικές επιδόσεις προσαρμογής στη... λιτότητα.
Βαθύ μυστήριο οι... τόκοι!
Τι συμβαίνει όμως στ’ αλήθεια; Στη γενική εικόνα του κρατικού προϋπολογισμού αρχίζει να αποτυπώνεται η επίδραση της βαθιάς ύφεσης που πλήττει την ελληνική οικονομία. Τα κρατικά έσοδα μειώθηκαν τον μήνα Ιούλιο κατά 6,9% σε σχέση με τον περσινό Ιούλιο, παρά την άγρια φοροεπιδρομή, αφήνοντας ερωτήματα για το κατά πόσο θα μπορέσει να πιάσει η κυβέρνηση τον στόχο του «μνημονίου».
Στον Πίνακα 1 έχουμε τα αποτελέσματα της περιόδου Ιανουαρίου - Ιουλίου, όπως επίσημα εκτιμώνται από την κυβέρνηση. Παρά την εμφανιζόμενη συνολική μείωση σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2009, τα κρατικά έσοδα αρχίζουν να υστερούν σε σχέση με τις αρχικές προβλέψεις για το 2010 κατά 7%, ενώ οι δαπάνες υπερβαίνουν τις προβλέψεις κατά 19%. Έτσι, ενώ το πρωτογενές έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού προβλεπόταν την περίοδο αυτή να κινείται στα 1,7 δισ. ευρώ, στην πράξη κινείται στα 10 δισ. ευρώ. Πάντα κατά την επίσημη εκτίμηση της κυβέρνησης.
Πρέπει να έχουμε πάντα υπόψη ότι όλα αυτά τα στοιχεία είναι... εκτιμήσεις που εύκολα «μαγειρεύονται», όπως έχει αποδείξει η πρακτική των κυβερνήσεων εδώ και χρόνια. Έτσι είναι μάλλον περίεργο το γεγονός ότι οι δαπάνες για τόκους που εμφανίζονται ως εκτίμηση είναι σημαντικά χαμηλότερες από τις προβλεπόμενες. Ειδικά όταν γνωρίζουμε ότι οι τόκοι που θα κληθεί να πληρώσει το κράτος για τα ομόλογα και τα έντοκα γραμμάτιά του είναι σημαντικά αυξημένοι λόγω της ανόδου των επιτοκίων.
Τι έγινε λοιπόν; Δεν γνώριζε η κυβέρνηση εξ αρχής τι τόκους έχει να πληρώσει αυτήν την περίοδο το κράτος ή έκανε κάποια ρύθμιση με ορισμένους από τους δανειστές μετακινώντας μέρος των τόκων σε άλλη περίοδο; Μήπως έχει αρχίσει κρυφά η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους με επιλεκτικές ρυθμίσεις προς συγκεκριμένους κατόχους ομολόγων; Στο τέλος του έτους θα φανεί.
Καταλύτης οι περικοπές
Μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για δημοσιονομικό εκτροχιασμό; Κατά τη γνώμη μας, δεν είναι αυτό το πιο σπουδαίο. Άλλωστε η κυβέρνηση και η τρόικα ξέρουν τη μηχανή. Θα δουν ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά και θα προκηρύξουν ένα νέο κύμα φοροεπιδρομών και περικοπών. Το βασικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν είναι η δημοσιονομική πειθαρχία και το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού. Αντιθέτως, η πολιτική περικοπών και λιτότητας προκειμένου να περιοριστεί το κρατικό έλλειμμα, αποδεικνύεται βασικός καταλύτης για την επιδείνωση όλων των ζωτικών λειτουργιών της ελληνικής οικονομίας.
Χαρακτηριστικά, το επίσημο ΑΕΠ της χώρας σημείωσε το πρώτο τρίμηνο του 2010 μείωση 2,5% σε σχέση με το πρώτο τρίμηνο του 2009. Αν το πρώτο τρίμηνο του 2009 σημείωσε αύξηση σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2008 κατά 0,3%, για να εμφανίσει τελικά μείωση σε ετήσια βάση κατά 2,2% σε σχέση με το 2008, τότε η μείωση του πρώτου τριμήνου το 2010 προϊδεάζει για μια συνολική ετήσια μείωση της τάξης του 5%.
Σ’ αυτήν περίπου την εκτίμηση καταλήγει και ο «Economist», που εκτιμά ότι στο εξάμηνο η μείωση του ΑΕΠ της Ελλάδας κινείται γύρω στο 4%, για να καταλήξει στο τέλος του έτους στο -4,8%. Ενώ για το 2011 εκτιμά τη μείωση του ΑΕΠ σε 3,8%.
Διάψευση της τρόικας
Ωστόσο οι εκτιμήσεις αυτές, οι οποίες απέχουν σημαντικά από τις προβλέψεις της τρόικας για μείωση του ΑΕΠ κατά 4% το 2010 και 2,5% το 2011, θεωρούνται σήμερα μάλλον πολύ αισιόδοξες. Κι αυτό διότι το πρώτο τρίμηνο του 2010 δεν είχαν γίνει ακόμη αισθητές στην οικονομία οι τραγικές συνέπειες των πολιτικών δραστικής λιτότητας και περικοπών που επιβλήθηκαν στη χώρα από το μνημόνιο. Αυτό φαίνεται από τη δραματική επιδείνωση όλων των ζωτικών δεικτών της ελληνικής οικονομίας.
1. Η οικοδομή, ένας κλάδος που τα προηγούμενα χρόνια «σήκωσε» την ελληνική οικονομία, καταγράφει αρνητικά ρεκόρ μήνα με μήνα. Ο όγκος κτιρίων για τα οποία εκδόθηκαν νέες άδειες τους πρώτους πέντε μήνες του 2010 δείχνουν κάθετη πτώση κατά 22,4%. Τίποτε δεν δείχνει ότι μπορεί ο κλάδος να ανακάμψει έστω και προσωρινά.
2. Η βιομηχανία, όπως φαίνεται από τον Πίνακα 2, παρουσιάζει συνεχή κάμψη σε σχέση με το 2009, παρ’ ότι το 2009 συρρικνώθηκε κατά 2,9% σε σχέση με το 2008. Όμως το 2010 η συρρίκνωση της βιομηχανίας ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Το πρώτο εξάμηνο του χρόνου παρουσίασε μείωση 5,8% σε σχέση με το πρώτο εξάμηνο του 2009, ενώ σε ετήσια βάση η συρρίκνωση το 2010 κινείται πάνω από 7,9%!
Το αποτέλεσμα είναι η κατακόρυφη πτώση του βαθμού αξιοποίησης του παραγωγικού δυναμικού στη βιομηχανία, ο οποίος το 2010 κινείται γύρω στο 68,6%, όταν το 2009 ήταν 70,5%, το 2008 75,9%, το 2007 77,0% και το 2006 76,2%. Έτσι ο βαθμός αξιοποίησης έχει πλέον υποχωρήσει στα χαμηλότερα επίπεδα των τελευταίων τριών δεκαετιών. Αυτό υποδηλώνει, αφενός, μια σοβαρή υποχώρηση της παραγωγικότητας της οικονομίας και, αφετέρου, μια επίσης σοβαρή υποχώρηση των επενδύσεων στην παραγωγή. Με άλλα λόγια, τα στοιχεία υποδηλώνουν μια ταχύτατη διάλυση της όποιας παραγωγικής βάσης έχει απομείνει στη χώρα, με ρυθμούς μη αναστρέψιμους.
Ενεργειακή κατάρρευση
Η κατάσταση αυτή αποτυπώνεται όχι μόνο στη μεταποίηση, αλλά ακόμη και στον κλάδο της ενέργειας, ο οποίος σημειώνει με τη σειρά του μειώσεις - ρεκόρ. Το 2008 η παραγωγή ενέργειας μειώθηκε κατά 2,4%, το 2009 κατά 2,9%, ενώ το πρώτο τρίμηνο του 2010 μειώθηκε κατά 7,7% σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του προηγούμενου χρόνου και σε ετήσια βάση η μείωση της παραγωγής ενέργειας κινείται γύρω στο 5,9% σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο.
Ποια οικονομία μπορεί να επεκταθεί χωρίς μια αντίστοιχη αύξηση της παραγωγής ενέργειας; Και τι σημαίνει για μια οικονομία όταν ο κλάδος της ενέργειας συρρικνώνεται σε τέτοιο βαθμό; Ιδίως όταν η κατάσταση αυτή αφορά την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, η οποία σε δωδεκάμηνη βάση παρουσιάζει μείωση της τάξης του 10,6%! Ακόμη και τον Ιούνιο, οπότε για ευνόητους λόγους η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας παρουσιάζει κορύφωση, σημείωσε μείωση της τάξης του 7%.
Οι μειώσεις αυτές σηματοδοτούν, αφενός, την παραγωγική κατάρρευση της ΔΕΗ και γενικά του τομέα ενέργειας, πάνω στα ερείπια του οποίου θα επιχειρηθεί η απελευθέρωση της ενέργειας. Αφετέρου συνδέονται με σημαντική μείωση της ενεργού ζήτησης, που κυμαίνεται το πρώτο εξάμηνο του 2010 γύρω στο -6%. Αυτό ισοδυναμεί με αντίστοιχη συρρίκνωση της πραγματικής οικονομίας, μια και, χωρίς ζήτηση για ηλεκτρική ενέργεια, δεν μπορεί να νοηθεί πραγματική επέκταση της οικονομίας.
Αν σ’ αυτήν τη συρρίκνωση προστεθεί η μέση αύξηση του ετήσιου κόστους της οικονομίας, που μπορεί να υπολογιστεί από τον ετήσιο τιμάριθμο – τον οποίο η τρόικα εκτιμά φέτος πάνω από 4,5% –, τότε η χώρα αντιμετωπίζει μια πιθανή μείωση του ΑΕΠ της τάξης του 12% για το 2010.
Ραγδαία επιδείνωση του ΑΕΠ
Την προοπτική μιας τόσο δυσμενούς εξέλιξης φαίνεται να υποστηρίζει και η κατάσταση στις υπηρεσίες, όπως φαίνεται από τον Πίνακα 2, αλλά και η δραματική κατάσταση στο λιανεμπόριο. Είναι χαρακτηριστικό ότι το πρώτο τρίμηνο του 2010, με μείωση του ΑΕΠ κατά 2,5% σε σύγκριση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2009, είχαμε μια μέση άνοδο του όγκου λιανικών πωλήσεων την ίδια περίοδο κατά 5,8%. Το επόμενο τρίμηνο υπολογίζεται ότι αντί για αύξηση έχουμε μια μέση πτώση του όγκου λιανικών πωλήσεων γύρω στο 6,5%.
Αυτό – σε συνδυασμό με την κατάσταση διάλυσης της παραγωγής – σηματοδοτεί μια τόσο ραγδαία επιδείνωση του ΑΕΠ, που σίγουρα θα ξεπεράσει μια μείωση της τάξης του 5% για το εξάμηνο με πρόβλεψη για πάνω από 10% με το κλείσιμο του έτους.
Η δραματική μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης, από την οποία εξαρτάται πάνω από το 70% του ΑΕΠ, καταγράφεται και στη σημαντική μείωση των εισαγωγών. Μόνο τον Ιούνιο υποχώρησαν κατά 25%, ενώ το δωδεκάμηνο Ιουλίου 2009 - Ιουνίου 2010 η συνολική αξία των εισαγωγών παρουσίασε μείωση 19,4% σε σύγκριση με το αντίστοιχο δωδεκάμηνο Ιουλίου 2008 - Ιουνίου 2009.
Η ραγδαία πτώση των εμπορευματικών εισαγωγών δεν υποδηλώνει μόνο συρρίκνωση της εγχώριας κατανάλωσης, αλλά και σοβαρή τάση συρρίκνωσης των επενδύσεων παγίου κεφαλαίου στην ελληνική οικονομία, κυρίως σε ό,τι αφορά τον μηχανολογικό εξοπλισμό και τις εγκαταστάσεις στην παραγωγή. Επομένως τους επόμενους μήνες είναι αναμενόμενη μια περαιτέρω επιδείνωση του δείκτη επενδύσεων στην ελληνική οικονομία.
Εφιαλτική ανεργία
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Καταρχάς σηματοδοτούν μια τόσο βαθιά ύφεση στην ελληνική οικονομία, ώστε είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς με ποιον τρόπο μπορεί να αναχαιτιστεί, από τη στιγμή που η περιοριστική πολιτική και λιτότητα αφαιρεί γύρω στο 10% από την ενεργό ζήτηση της οικονομίας κάθε χρόνο εφαρμογής της πολιτικής του μνημονίου.
Οι φλυαρίες ότι η απορρύθμιση των «κλειστών επαγγελμάτων» και η απελευθέρωση των πάντων μαζί με τις ιδιωτικοποιήσεις μπορούν να αναχαιτίσουν την ελεύθερη πτώση της οικονομίας ξεφεύγουν από το πεδίο της οικονομικής ανάλυσης και εντάσσονται είτε στη σφαίρα της οικονομικής θεολογίας της αγοράς, η οποία έτσι ή αλλιώς μας οδήγησε στο μεγάλο κραχ του 2008 και τη συνεχιζόμενη παγκόσμια κρίση, είτε στη διατεταγμένη προπαγάνδα.
Η αλήθεια είναι ότι, αν η μείωση της τάξης του 2,5% του ΑΕΠ για το πρώτο τρίμηνο του 2010 προκάλεσε ανεργία της τάξης του 11,7%, τότε μια πιθανή μείωση – ακόμη και με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς – της τάξης του 4,8% του ΑΕΠ σε ετήσια βάση μπορεί να πυροδοτήσει μια ανεργία της τάξης του 22%. Ενώ προβλέπεται ταυτόχρονα μια σοβαρή μείωση της απασχόλησης στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό της χώρας κατά 4% ή 5% λόγω κυρίως της αύξησης εκείνων των τμημάτων της αυτοαπασχόλησης και της μισθωτής εργασίας που καταστράφηκαν ή βρέθηκαν στην ανεργία πάνω από 12 μήνες και εγκατέλειψαν την αναζήτηση εργασίας.
Ο αριθμός αυτός θα αυξηθεί κατακόρυφα τόσο από ανέργους μακράς διάρκειας όσο και από αυτοαπασχολούμενους, ελεύθερους επαγγελματίες και μικρούς επιχειρηματίες, που ήδη αντιμετωπίζουν το φάσμα της ολοκληρωτικής καταστροφής. Προς το τέλος του έτους υπολογίζεται ότι μόνο ένας στους δύο από τον οικονομικά ενεργό πληθυσμό θα έχει μια κάποια πιθανότητα για απασχόληση, μισθωτή ή άλλη. Μπορεί να επιβιώσει η πλειονότητα του πληθυσμού της χώρας με απασχολούμενο έναν στους τρεις κατοίκους, και μάλιστα υπό συνθήκες απασχόλησης άκρως επισφαλείς;
Επισφαλής η Ελλάδα...
Τι γίνεται όμως με την εικόνα της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές; Μην ξεχνάμε ότι όλα αυτά γίνονται για να ανακτήσει, υποτίθεται, η Ελλάδα την αξιοπιστία της στις αγορές και να ξαναγυρίσει σ’ αυτές. Ποια είναι λοιπόν η υποδοχή των αγορών; Αυτήν μπορούμε να τη διαπιστώσουμε από τον Πίνακα 3, όπου εμφανίζεται η πορεία των ελληνικών ομολόγων από τον Οκτώβριο του 2009 έως τον Ιούνιο του 2010.
Από τον πίνακα διαπιστώνουμε ότι η εκτίναξη των επιτοκίων αγοράς των ελληνικών ομολόγων όχι μόνο δεν αναχαιτίστηκε από τον μηχανισμό στήριξης, αλλά όσο περισσότερο εφαρμόζονται οι πολιτικές προσαρμογής στο μνημόνιο τόσο περισσότερο απαγορευτικές γίνονται οι συνθήκες για προσφυγή στις αγορές. Είναι χαρακτηριστικό ότι και μετά τον Ιούνιο τα επιτόκια του 10ετούς συνεχίζουν να πετούν στα ύψη. Στα τέλη Ιουλίου είχαν διαμορφωθεί γύρω στο 10,25%, ενώ στις αρχές Αυγούστου γύρω στο 10,10%, σύμφωνα με το Bloomberg.
Οι συνθήκες αυτές έφεραν στα ελληνικά ομόλογα μεγάλες απώλειες. Έτσι την περίοδο που απεικονίζεται στον Πίνακα 3 το τριετές ομόλογο αναφοράς έχασε το 20,4% της αξίας του, το δεκαετές έχασε το 35,6% της αξίας του, ενώ το τριακονταετές έχασε το 35,1% της αξίας του. Αυτό έχει οξύνει το πρόβλημα ρευστότητας για τις εγχώριες τράπεζες, που χρησιμοποιούν τα κρατικά ομόλογα ως εγγύηση για την άντληση ρευστότητας από την ΕΚΤ. Η διαρκής υποβάθμιση των ελληνικών ομολόγων εξανάγκασε την κυβέρνηση να ενισχύσει τις τράπεζες με άλλα 25 δισ. ευρώ κρατικές εγγυήσεις προκειμένου να συνεχίσουν να αντλούν ρευστότητα από την ΕΚΤ. Ενώ δεν αποκλείεται μέχρι το φθινόπωρο να διατεθούν άλλα 25 δισ., μια και όσα δόθηκαν ίσα που αρκούν για ένα τρίμηνο.
Το αποτέλεσμα είναι ότι, όσο συνεχίζεται αυτή η πολιτική του μνημονίου και της τρόικας, η Ελλάδα γίνεται ακόμη πιο επισφαλής για τις αγορές και η άμεση πτώχευση έρχεται ακόμη πιο κοντά. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δυο εκδόσεις έντοκων γραμματίων 26 και 13 εβδομάδων, που έγιναν στις 13.7 και 20.7 αντίστοιχα, προσφέρθηκαν στην αγορά αφού πρώτα είχε συμφωνηθεί ποιοι θα τα αγοράσουν από την ντόπια αγορά. Προσφορά από τις διεθνείς αγορές δεν υπήρξε.
Πρόκειται για εγχώριες τράπεζες και «ημέτερους» της κυβέρνησης που άδραξαν την ευκαιρία να κερδοσκοπήσουν με πολύ βραχυπρόθεσμη απόδοση. Η κυβέρνηση όμως είχε αρχικά προγραμματίσει και μια έκδοση έντοκου γραμματίου 52 εβδομάδων, το οποίο δεν τόλμησε να θέσει σε δημοπρασία. Κι ο λόγος είναι απλός. Δεν βρήκε κανέναν, ούτε καν τους δικούς της «ημετέρους», να ρισκάρει τα λεφτά του για έναν χρόνο. Αυτό λέει πολλά για τις προθεσμίες που υπάρχουν για την ήδη χρεοκοπημένη Ελλάδα.
ΠΙΝΑΚΕΣ
Πίνακας 1: Πορεία εκτέλεσης Κρατικού Προϋπολογισμού (εκατ. ευρώ)


Ιανουάριος - Ιούλιος


2009
2010*
2010**
1.
Έσοδα
26.779
27.890
30.013
2.
Πρωτογενείς Δαπάνες
42.714
37.891
31.771
3.
Πρωτογενές έλλειμμα
15.935
10.001
1.758
4.
Τόκοι
8.891
8.899
9.668
5.
Καθαρό αποτέλεσμα Π.Δ.Ε.
5.529
3.653
3.691
6.
Έλλειμμα Κ.Π.
30.355
22.553
15.116
* Εκτιμήσεις πραγματοποιήσεων
** Αρχικές Προβλέψεις Υπουργείου Οικονομικών

Πίνακας 2: Βασικοί δείκτες της ελληνικής οικονομίας (% μεταβολή έναντι αντίστοιχου μήνα το 2009)
2010
Βιομηχανική παραγωγή
Βαθμός αξιοποίησης παραγωγικού δυναμικού (%)
Όγκος λιανικών πωλήσεων
Μηνιαία έρευνα υπηρεσιών
Κατάσταση Επιχείρησης
Ζήτηση
Ιανουάριος
-4,3
68,1
5,4
-24
-10
Φεβρουάριος
-10,0
68,7
1,4
-24
-27
Μάρτιος
-4,2
68,9
10,6
-24
-25
Απρίλιος
-6,2
69,5
-5,6
-28
-19
Μάιος
-4,9
67,6
-7,3
-39
-30
Ιούνιος
-4,5
69,8
-28
-20
Πηγή: Τράπεζα της Ελλάδος

Πίνακας 3: Αποδόσεις ελληνικών ομολόγων διαφορετικής διάρκειας
Μήνας/έτος
10/09
11/09
12/09
1/10
2/10
3/10
4/10
5/10
6/10
Επιτόκια αγοράς ελληνικών ομολόγων σε %
3ετές
2,29
2,94
3,88
6,97
6,32
5,77
9,84
7,80
11,31
10ετές
4,66
5,83
6,22
6,98
6,64
6,48
8,93
7,74
10,45
30ετές
5,47
5,04
5,96
6,62
6,67
6,64
7,01
8,25
9,45
Τιμές τίτλων αναφοράς
3ετές
104,61
102,96
100,85
94,85
96,20
96,70
86,72
91,80
84,19
10ετές
110,19
107,06
102,15
93,27
95,56
98,25
82,50
89,70
74,56
30ετές
87,13
82,59
78,05
73,73
73,29
73,53
70,00
59,75
52,01
Μέση διαφορά απόδοσης μεταξύ ελληνικών ομολόγων και αντίστοιχων γερμανικών
10ετές
133
156
226
273
327
311
474
514
647
Πηγή: Τράπεζα της Ελλάδος

Ρήγματα - παγίδες για τον Σαμαρά

thumb
Στην οδό Ρηγίλλης 33 τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν, ενώ δεν αποκλείεται να αλλάξει και η ίδια η Ρηγίλλης. Ο Σαμαράς ετοιμάζεται μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου να εγκατασταθεί στα νέα γραφεία της Λεωφ. Συγγρού, εγκαταλείποντας το κτίριο στο οποίο στεγάζεται επί 33 περίπου συναπτά έτη. ΄Ώσπου να βάλουν «δικό τους κεραμίδι στο κεφάλι τους», στη Ν.Δ. σκοπεύουν να αλλάξουν πολλά πράγματα εν σχέσει με όσους θα «κατοικήσουν» στα νέα γραφεία. Νέα γραφεία όμως δεν σημαίνουν και εκκαθάριση στο κόμμα. Ό,τι αλλαγές ήταν να γίνουν έγιναν και, όπως έλεγε και ένα παλαιό σύνθημα του ΚΚΕ: «Ένα είναι το κόμμα».
Αυτό ακριβώς επιχείρησε – και προς το παρόν πετυχαίνει – ο πρόεδρος της Ν.Δ. Στελέχωσε το κόμμα, τις γραμματείες και χρησιμοποίησε ως τομεάρχες – ενώ τους δίνει χρίσματα για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές –  με πρόσωπα όλων των αποχρώσεων.
Αυτό σημαίνει ότι επιδιώκει να προσδώσει στο κόμμα του νέες δυνατότητες οργάνωσης και δραστηριότητας, έργο που επωμίζονται, κυρίως στα πλαίσια της νέας δομής, οι δύο αντιπρόεδροι Δήμας και Αβραμόπουλος, ο γραμματέας της Ν.Δ. Λυκουρέντζος, ο διευθυντής του κόμματος Σκορδάς και οι Χαρακόπουλος και Στυλιανίδης, ως γραμματείς Σχεδιασμού και Προγράμματος αντίστοιχα.
Πυκνώνουν τα σύννεφα
Όμως αυτή δεν είναι η πραγματική εικόνα, αφού πυκνώνουν τα σύννεφα στη Ν.Δ., καθώς έχει εισέλθει σε περίοδο εσωτερικών αναταράξεων, οι οποίες θα φθάσουν έως τις δημοτικές εκλογές. Ενδεχομένως θα συνεχιστούν και μετεκλογικώς, αλλά όλα εξαρτώνται από το εκλογικό αποτέλεσμα της 7ης και 14ης Νοεμβρίου. Εάν ηττηθεί η Ν.Δ., θα γίνει μεγάλο πανηγύρι.
Στελέχη που παρακολουθούν τις δημοσκοπήσεις εμμένουν ότι το κόμμα εμφανίζει κάμψη και έχει πρόβλημα η δημοτικότητα Σαμαρά. Σε συνδυασμό με την παγιωμένη κατάσταση οργής της κοινής γνώμης για τις κυβερνήσεις Καραμανλή, που ταλαιπωρούν ακόμη τη Ν.Δ., συμπεραίνουν ότι «υπάρχει πρόβλημα στον πυρήνα».
Έτσι, αναπόφευκτα «περιορίζονται βασικά πλεονεκτήματα της νέας Νέας Δημοκρατίας και του Σαμαρά». Αυτό γίνεται επειδή αμφισβητούνται πλέον τα στοιχεία που έφεραν τον Σαμαρά και τα στελέχη που τον ακολουθούσαν στην ηγεσία της Ν.Δ.
Ήδη αναζητείται διέξοδος από έναν κύκλο που παγιδεύει όλο και περισσότερο την πολιτική της Ν.Δ. Τα εσωκομματικά μέτωπα που άνοιξαν είναι συγκεκριμένα και οι συγκρούσεις που επέρχονται δείχνουν βέβαιες. Η βασική σύγκρουση είναι με την Ντόρα και τον Καρατζαφέρη, που θα διεκδικήσουν το μερτικό τους στις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι τα στελέχη που διεκδικούν ρόλους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση παρακάμπτοντας τις κομματικές επιλογές. Αυτά πληθύνονται και δημιουργούν κατά τόπους ρήγματα στην κομματική συνοχή.
Οι πονοκέφαλοι στη Ρηγίλλης είναι πολλοί, αν και το ενθαρρυντικό είναι ότι ο Σαμαράς δείχνει διάθεση να δώσει ρόλους σε όλους. «Ο Σαμαράς θέλει να είναι αρχηγός όλης της Ν.Δ. και δεν επιθυμεί να κυβερνά με την ομάδα του μόνο, τη στιγμή που το κόμμα παλεύει να ξαναβρεί τη χαμένη κοινωνική βάση του και να εισπράξει τη δυσαρέσκεια για την κυβερνητική πολιτική», λένε «σαμαροφύλακες».
Δεν ανησυχούν για την Ντόρα
Προς το παρόν η ηγεσία της Ν.Δ. δείχνει να μην ανησυχεί σοβαρά από τη δράση κυρίως των μικρών πυρήνων της Ντόρας που έμειναν στο κόμμα, αν και αποτελούν αναμφίβολα μια συνεκτική ομάδα ευθείας αμφισβήτησης των επιλογών της ηγεσίας της Ν.Δ. Αυτοί οι αντιφρονούντες δεν έχουν να χάσουν και πολλά πράγματα από τις συγκρούσεις τους με τη Ρηγίλλης. Σε αυτή την ομάδα ανήκουν και βουλευτές όπως οι Γιαννόπουλος και Μαρκογιαννάκης, που δεν έχουν να χάσουν και πολλά εάν βρεθούν απέναντι στον Σαμαρά. Όπως επίσης δεν πρέπει να θεωρούνται δεδομένοι και αρκετοί νέοι βουλευτές.
Στην πραγματικότητα, πάντως, σε ό,τι αφορά τα δύο μεγάλα κόμματα, το μόνο σίγουρο και σταθερό στήριγμα της κυβέρνησης και της ηγεσίας της Ν.Δ. είναι ο άξονας των κομματικών οργανώσεων. Από εκεί και πέρα, βουλευτές, συνδικαλιστές και στελέχη της Αυτοδιοίκησης είναι μια «κινουμένη άμμος» στο εσωτερικό τους.
Είναι όμως προφανές ότι το πρόβλημα με τους επίδοξους «αντάρτες» δεν αντιμετωπίζεται με διαρροές περί «αποδοκιμασίας» και την αποπομπή όσων συγκροτήσουν ψηφοδέλτια που δεν εγκρίνει η Ρηγίλλης. Και αυτό διότι, πρώτον, οι «απείθαρχοι» είναι ήδη πολλοί και, δεύτερον, το πρόβλημα είναι κατ’ εξοχήν πολιτικό και θα λυθεί στην κάλπη. Τα «πειθαρχικά» μέτρα δεν θα έχουν καμία αξία εκεί όπου οι «αντάρτες» θα καταφέρουν να εκλεγούν.
Βοηθούνται πάντως στη Ρηγίλλης και από την «έξυπνη» τακτική του ΠΑΣΟΚ, που φαίνεται να μην κατεβάζει υποψηφίους σε ορισμένες περιοχές, όπως π.χ. στην Πελοπόννησο, όπου ο γαλάζιος αντάρτης Τατούλης μπορεί να υπερισχύσει του επίσημου υποψηφίου του ΠΑΣΟΚ.
Παρόμοια προβλήματα εμφανίζονται σε όλη την επικράτεια. Από τη Θεσσαλονίκη, όπου η υποψηφιότητα του Κ. Γκιουλέκα δείχνει να περιορίζει τις προοπτικές, έως την Πελοπόννησο, πατρίδα όλης της ηγετικής ομάδας (Σαμαρά, Δήμα και Αβραμόπουλου), όπου σφάζονται οι δεξιοί με την άστοχη επιλογή του Δράκου.
Το κλίμα που διαμορφώνεται εσχάτως στο εσωτερικό της Ν.Δ. παραπέμπει – σύμφωνα με στελέχη της – σε εξελίξεις που πρέπει να αναμένονται μεταξύ της επομένης των δημοτικών εκλογών και του προϋπολογισμού. Θα είναι η πρώτη πολιτική μάχη του Σαμαρά. Αν χάσει θα γίνει μπάχαλο επικοινωνιακά και πολιτικά, αλλά να αμφισβητηθεί είναι απίθανο. Απλώς θα αργήσει να ανακάμψει. Θα υπάρξουν εντάσεις και θα καταλογιστούν ευθύνες στην ηγεσία για τις επιλογές της. Και, δεύτερον, αν ο ίδιος ο Σαμαράς δεν συγκεντρώσει μεγαλύτερη δημοτικότητα, θα αρχίσει η γκρίνια και η μη αποδοχή από ορισμένους βουλευτές.
Υπό αυτές τις συνθήκες, ο Σαμαράς ενδέχεται να διαπραγματευθεί εκ νέου με τους καραμανλικούς την αναδιανομή της εξουσίας και να δώσει ρόλο σε περισσότερα στελέχη που ήταν με την Ντόρα. Σίγουρα είναι μια λεπτή διαδικασία και ένα δύσκολο παιχνίδι εξουσίας για τον ίδιο. Μένει να δούμε τι θα γίνει τις επόμενες εβδομάδες. Τουλάχιστον, για την ώρα, ας ξεκουραστούν στις παραλίες, πριν επιστρέψουν στο... μαγγανοπήγαδο. ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

«Ο Παπανδρέου τηρεί τις υποσχέσεις του», γράφει η γερμανική έκδοση των FT

George A. Papandreou - World Economic Forum An...Image by World Economic Forum via Flickr
Θετικά είναι τα σχόλια της γερμανικής έκδοσης των Financial Times για την Ελλάδα και τον Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου. Με τίτλο «Ο άνθρωπός μας στην Αθήνα», και υπότιτλο «η Ελλάδα έχει αυτό που λείπει από τη Γερμανία, έναν τολμηρό πολιτικό στην ηγεσία που προσπαθεί να εξυγιάνει το σύστημα», η εφημερίδα επαινεί τον Έλληνα πρωθυπουργό.
Όπως γράφει, «ο Παπανδρέου τηρεί τις υποσχέσεις που έδωσε στο Eurogroup για να σώσει την Ελλάδα από την χρεοκοπία. Η ελληνική κυβέρνηση κάνει περικοπές. Συγκεκριμένα ο απόγονος της δυναστείας Παπανδρέου και σοσιαλιστής Γιώργος Παπανδρέου τολμά και εφαρμόζει τις πιο δραστικές περικοπές που έζησε ποτέ η Ευρώπη. Η Ελλάδα έγινε ‘πεδίο δοκιμής’ για την Ευρώπη. Ο Έλληνας πρωθυπουργός επιμένει στην ‘επανενσωμάτωση’ της χώρας του στην οικονομική ευρωπαϊκή οικογένεια μέσω μιας σε βάθος εξυγίανσης».
Σημειώνει ακόμη ότι «εάν τα καταφέρουν οι Έλληνες, τότε η Ελλάδα θα είναι μια εντελώς διαφορετική χώρα. Επιπλέον η ΕΕ, η Άγκελα Μέρκελ και οι ομόλογοί της, θα πάρουν ένα μάθημα: η πολιτική μπορεί είναι μεγαλειώδης μόνον εάν οι εκπρόσωποί της τολμούν».
Συνεχίζοντας τα επαινετικά σχόλια ο αρθρογράφος επισημαίνει: «Η Ελλάδα έφερε την Ευρώπη στο χείλος του γκρεμού. Ναί, αλλά την Ευρώπη δεν την έσωσε το πακέτο οικονομικής στήριξης που ενέκρινε για την Ελλάδα, αλλά η απόφαση της Αθήνας να το πάρει και να μην κηρύξει πτώχευση. Διότι η πτώχευση θα ήταν πιο βολικός δρόμος από τις σημερινές δραστικές περικοπές. Και αυτό επειδή το 80% των πιστώσεων της Ελλάδας προέρχονται από το εξωτερικό επομένως οι Έλληνες θα ήταν σε καλύτερη θέση, εάν προχωρούσαν σε αναδιαπραγμάτευση του χρέους και δεν έπαιρναν το ευρωπακέτο», ενώ για τον κ. Παπανδρέου αναφέρει ότι «φαίνεται να έχει κάτι από το πνεύμα των αρχαίων Ελλήνων: εκμεταλλεύεται την κάθε στιγμή, έστω και αν φαίνονται όλα αδιέξοδα. Έτσι κατάφερε τους πρώτους έξι μήνες να υλοποιήσει τα τρία τέταρτα όσων υποσχέθηκε».
Ο σχολιαστής απαριθμεί τα ποσοστά μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και τα δρακόντεια μέτρα περικοπών και καταλήγει: «Πιο σημαντική από την εξοικονόμηση είναι όμως η ριζική αναδιάρθρωση της οικονομίας και της κοινωνίας. Ο Έλληνας πρωθυπουργός πρέπει να αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητα της χώρας, να συρρικνώσει τον δημόσιο τομέα, να επιβάλλει διαφάνεια και αποτελεσματικότητα σε ολόκληρο το κοινωνικό σύστημα.
Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα βουλιάζει σε μια βαθειά κρίση, λόγω των περικοπών. Γι’ αυτό οι οικονομολόγοι αμφιβάλλουν πώς θα καταφέρει όλα αυτά που έβαλε σαν στόχο.
Ο Παπανδρέου είναι πιστός στη συμφωνία που έκανε με το Eurogroup. Τώρα πρέπει και το Eurogroup να μειώσει σημαντικά το επιτόκιο του 5% που είναι σήμερα, όπως απαιτούν ήδη οι Έλληνες, διαφορετικά σε τρία χρόνια θα είναι πάλι στο χείλος του γκρεμού. Είναι σίγουρο ότι ο Παπανδρέου είναι ο άνθρωπός μας στην Αθήνα. Επομένως είναι μοναδική ευκαιρία».
Πηγή: Deutsche Welle

Enhanced by Zemanta

Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

Dancing with the stars…

Το περιεχόμενο της Έκθεσης του Κλιμακίου της τρόικας είναι λίγο- πολύ γνωστό. Ενέργεια, Δημόσιοι Οργανισμοί, κλειστά επαγγέλματα, φοροδιαφυγή κι άλλα πολλά, κλασικά εικονογραφημένα του σαδομαζοχιστικού νεοφιλελευθερισμού

Αυτό που έχει μείνει σε σχετική αφάνεια είναι το χωρίο των αστερίσκων. Το «ΠONTIKI» θεώρησε λοιπόν χρήσιμο να εξασφαλίσει και να δημοσιεύσει αυτούσιες όλες τις δευτερεύουσες επισημάνσεις που κείνται στην ούγια του κειμένου της επίλεκτης ομάδας του Πολ Τόμσεν… Και ιδού το αποτέλεσμα…

*Αναφέραμε στο βασικό κείμενο της Έκθεσής μας, ότι μας ενδιαφέρει η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων. Πράγματι, θεωρούμε ότι με την εφαρμογή του εν λόγω μέτρου θα δοθεί η δέουσα ώθηση στον ελεύθερο ανταγωνισμό. Πλην όμως, δεν χρειάζεται να αγχωθεί υπερβολικά η ελληνική Κυβέρνηση. Την πρόταση για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων την υποβάλλουμε πάντοτε, όπου πηγαίνουμε, για παρελκυστικούς λόγους. Όλοι ασχολούνται με τα 5-6 επαγγέλματα που πρόκειται να ανοίξουν και κάνουν γαργάρα τα αναρίθμητα επαγγέλματα που έχουν κλείσει ή έχουν αρχίσει να κλείνουν… όντας δήθεν ανοιχτά. Την τακτική αυτή την αποκαλούμε συνωμοτικά μεταξύ μας …«Μαρία Αντουανέτα», γιατί είναι σα να τίθεται θέμα απελευθέρωσης της παρασκευής και εμπορίας παντεσπανιού, τη στιγμή που διακυβεύεται και διακηδεύεται ο άρτος ο επιούσιος.

*Συνιστούμε στην ελληνική κυβέρνηση τη λήψη μέτρων για την εξοικείωση του κοινού με την ιδέα της αποκρατικοποίησης των ΔΕΚΟ. Η μετονομασία τους σε «Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινωνικών Οφειλών» σε πρώτη φάση, μπορεί να εξυπηρετήσει σημειολογικά την αφομοίωση της αναγκαιότητας των ιδιωτικοποιήσεων. Για την επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου, κι επειδή ο διάλογος, όπως κι ο διάβολος, κατοικεί στις λεπτομέρειες, μετά τον πρώην υπουργό Οικονομικών της Ιταλίας Τομάζο Πάντοα Σκιόπα, ας συμβουλευτεί ο Γιώργος Παπανδρέου και τον Ουμπέρτο Δέκο…

* Θεωρούμε ότι ο καλύτερος τρόπος για να γίνουν ταχέως οι μετατάξεις στο Δημόσιο, είναι να εφαρμοστεί σύστημα κυλιόμενων ελέγχων. Να μετακομίσουν οι ορκωτοί λογιστές στους Οργανισμούς, το ΣΔΟΕ στα νοσοκομεία, οι γιατροί στις εφορίες, οι εφοριακοί στους γιατρούς, η Τοπική Αυτοδιοίκηση στα υπουργεία, οι υπουργοί στα χειμαδιά, οι γραμματείς στους φαρισαίους, τα δαιμόνια στα τελωνεία, οι τελωνειακοί στις εκκλησίες κλπ κλπ. Κι έτσι, καθώς δε θα γνωρίζει ο σκύλος τον αφέντη του, θα αλλάξουν πανεύκολα και οι αφέντες.

*Διευκρινίζουμε ότι η «αναλογιστική μελέτη» που ζητήσαμε από την Κυβέρνηση για το Ασφαλιστικό δεν είναι κάτι το τυπικό, το επίπονο και το χρονοβόρο. Θέλουμε απλώς, εκεί που θα εκτελεί το έργο και τους πολίτες της, να αναλογίζεται ταυτόχρονα πόσο απαραίτητα είναι τα πρόσθετα μέτρα προτού τα λάβουμε…

* Από καθαρή ατυχία (ο Ελληνοδανός διερμηνέας που εξυπηρετούσε τον κύριο Τόμσεν είχε διοριστεί επί Νέας Δημοκρατίας και διέθετε μόνο μία άτυπη ειδίκευση στα ερωτικά δανέζικα κατόπιν καλοκαιρινού ειδυλλίου με μια Δανή καλλονή… Επιπλέον βαριάκουγε κιόλας), το Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς (ΕΣΠΑ) μας μεταφραζόταν μέχρι σήμερα ως «τεσπά…» (βραχύς τύπος του «τέλος πάντων» στην ελληνική καθομιλουμένη) κι επειδή και οι Έλληνες συνομιλητές μας δεν ισχυρίστηκαν το αντίθετο, ουδείς εξ ημών είχε αντιληφθεί ότι εκκρεμούσε και θέμα Ανάπτυξης της χώρας. Κατόπιν της σχετικής αποσαφήνισης ζητήσαμε από τους υπουργούς να επιταχύνουν τις αναρροφήσεις των ευρωπαϊκών αναπτυξιακών κονδυλίων. Τα ίδια λεφτά που θα πτύονται για τις πληρωμές των δανείων, θα αναρροφώνται για την Ανάπτυξη. Έτσι, διασφαλίζεται η παράταση της δημοσιονομικής Ασφυξίας και η αναγκαιότητα των Κερδοσκόπων και των Επενδυτών.

*Κατά την παραμονή μας στην Αθήνα γίναμε μάρτυρες ποικίλων συνδικαλιστικών λεονταρισμών. Όσο κι αν κωλοχτυπηθούν όμως οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να μην πτοηθεί. Να μη φοβηθεί το προσωρινό σκοτάδι. Αντιθέτως, πρέπει να το αντιμετωπίσει σα μία μοναδική ευκαιρία σκανδιναβοποίησης της Ελλάδας. Η Σουηδία ζει μήνες ολόκληρους σε μαύρη νύχτα, πίσσα σκοτάδι… κι όμως είναι η χώρα με τους μεγαλύτερους μισθούς, το αποτελεσματικότερο προνοιακό σύστημα και τις περισσότερες εναλλακτικές πηγές ενέργειας. Κι επειδή σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο η Ελλάδα δε θα γίνει ποτέ Σουηδία (άλλο Ουψάλα άλλο Ζιγκουάλα), ας μιμηθεί τουλάχιστον, κατά προσέγγιση, τον σουηδικό Χειμώνα. Αφού δεν σας βγήκε το σουηδικό μοντέλο, μπορείτε να επωφεληθείτε των απεργιών και να γίνετε σουηδικό μπορντέλο… Το πολύ- πολύ να χρειαστεί να βαφτείτε όλες ξανθιές…

*Όπου πίπτει χρήμα, δεν πίπτει λόγος. Πίπτει ράβδος και το θύμα βλέπει αστερίσκους. Ενίοτε δεν βλέπει καν τους αστερίσκους…

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...