Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Η ΓΟΥΝΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: Ένα παρακμασμένο εμπόριο, ένα χρόνιο πρόβλημα που ζητάει άμεση, βιώσιμη λύση!


Με αφορμή τη Διεθνή Έκθεση Γούνας (METROPOLITAN EXPO, Αθήνα, 26-29 Μαρτίου), όλοι εμείς οι προοδευτικοί και αριστεροί πολίτες που αγωνιζόμαστε για τα Δικαιώματα των Ζώων, στοχεύοντας σε μια ριζικά διαφορετική και πιο δίκαιη κοινωνία, εκφράζουμε την αντίθεσή μας στην ακολουθούμενη πολιτική προνομιακής μεταχείρισης του κλάδου της γούνας και των υψηλών επιδοτήσεων σε βάρος του φορολογούμενου, προς μια παρωχημένη, μη βιώσιμη και απαξιωμένη –ηθικά και πολιτικά– από το παγκόσμιο προοδευτικό οικολογικό κίνημα, οικονομική δραστηριότητα. Και μάλιστα τη στιγμή που oι αντιδράσεις κατά του εμπορίου γούνας πληθαίνουν σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο, στέλνοντας ένα ξεκάθαρο μήνυμα: η εκτροφή και η θανάτωση ζώων για τη γούνα τους είναι μια άχρηστη για τον σημερινό άνθρωπο, μη βιώσιμη και καταδικαστέα οικονομική δραστηριότητα!

Λαμβάνοντας υπόψη το σημαντικό, για μια πολιτισμένη κοινωνία, ζήτημα της ευζωίας των ζώων (ήδη από τον Δεκέμβριο 2001, η Ευρωπαϊκή Επιστημονική Επιτροπή για την Υγεία και την Ευζωία των Ζώων δημοσίευσε έκθεση για τις συνθήκες διαβίωσης των ζώων που εκτρέφονται για τη γούνα τους, όπου επισημαίνονται πολύ σημαντικά προβλήματα http://ec.europa.eu/food/animal/welfare/international/out67_en.pdf) και σεβόμενες τη βούληση των πολιτών τους, πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, η Αυστρία, η Κροατία, η Δανία, η Ολλανδία, η Σλοβενία κλπ. έχουν ήδη προχωρήσει σε περιορισμούς και απαγορεύσεις της εκτροφής γουνοφόρων ζώων. Επίσης στη Σουηδία, πριν από 20 χρόνια υπήρχαν περίπου 500 φάρμες μινκ ενώ σήμερα λειτουργούν μόνο 75, και η οριστική απαγόρευση είναι ορατός στόχος.

Ζητάμε από την πολιτεία να βάλει άμεσα φρένο στην ίδρυση νέων και στην επέκταση των υφιστάμενων μονάδων εκτροφής γουνοφόρων, καθώς και στην επιδότηση κάθε δραστηριότητας που σχετίζεται με το γουνεμπόριο, και ταυτόχρονα να θέσει ως στόχο, σε λελογισμένο βάθος χρόνου, τον τερματισμό της εκτροφής ζώων για τη γούνα τους.

Η περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας διαθέτει όλα τα προαπαιτούμενα για την ανάπτυξη εναλλακτικού τουρισμού, καθώς και μεγάλα περιθώρια ανάπτυξης της βιολογικής γεωργίας. Πρέπει όλοι να κατανοήσουμε ότι επιβάλλεται η διαφοροποίηση του παραγωγικού και αναπτυξιακού προτύπου στην περιοχή, στα μέτρα της οικονομίας των αναγκών –όπως επιβάλλει άλλωστε η εποχή κρίσης που διανύουμε– και να καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για ένα ολοκληρωμένο οικονομικό σχεδιασμό, με πρόβλεψη μεταβατικού σταδίου προσαρμογής στις νέες παραγωγικές συνθήκες.

Είναι ευθύνη της πολιτείας η προετοιμασία των επαγγελματιών του κλάδου της γούνας για το πέρασμα σε εναλλακτικές, προσοδοφόρες οικονομικές δραστηριότητες που δεν εμπεριέχουν βασανισμό ζώων και παράλληλα εξασφαλίζουν ένα καλύτερο και πιο ανθρώπινο μέλλον στις επόμενες γενιές.

Θέμης Δημητρακόπουλος
Μέλος της Γραμματείας του Τμήματος Οικολογίας και Περιβάλλοντος του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Κώστας Λαπαβίτσας: Η Τρόικα θα καταστρέψει πρώτα την Κύπρο, μετά την ΟΝΕ

Ο διαπρεπής οικονομολόγος Κώστας Λαπαβίτσας επανέρχεται σήμερα με νέο του άρθρο στο προσωπικό του blog για τη νέα κυπριακή τραγωδία, επισημαίνοντας ότι το σχέδιο της Τρόικα είναι ίσως το χειρότερο «πρόγραμμα διάσωσης» που έχει επιβληθεί έως τώρα, καθώς όχι μόνον καταστρέφει την Κύπρο αλλά -στη συνέχεια- και την ίδια την ΟΝΕ.

Σύμφωνα με τον κ. Λαπαβίτσα, υπάρχει τρόπος σωτηρίας της Κύπρου: «Το πρόγραμμα που απαιτείται θα πρέπει να απορρίπτει τη λιτότητα προς χάρη του τραπεζικού συστήματος και να αναπτύσσεται σε τέσσερις βασικούς άξονες: τη διαχείριση των αποτυχημένων ιδιωτικών τραπεζών με όρους ευνοϊκούς για το κοινωνικό σύνολο, την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους, την προστασία της εγχώριας οικονομίας και την προώθηση της ανάπτυξης».

Το πλήρες κείμενο του κ. Λαπαβίτσα, όπως φιλοξενείται στο costaslapavitsas@blogspot.gr, είναι το εξής:

Το «σχέδιο διάσωσης» της Κύπρου από την Τρόικα είναι ίσως το χειρότερο πρόγραμμα που έχει ως τώρα επιβληθεί σε χώρα της Ευρωζώνης. Σηματοδοτεί τη βαθιά αλλαγή της νομισματικής ένωσης με τρόπο που επιτείνει την αποδιάρθρωσή της, καταστρέφει την κυπριακή οικονομία και βάζει την Κύπρο σε εθνικό αδιέξοδο.

Η Κύπρος έχει αντιμετωπίσει μεγάλα διλήμματα στην ιστορία της, αλλά η ίδια η ιστορία έχει δείξει ότι ποτέ δεν υπήρξαν μονόδρομοι και αδιέξοδα. Υπάρχει και άλλη πρόταση για την Κύπρο, η οποία αν και δύσκολη, ανοίγει καλύτερες προοπτικές για το μέλλον. Εύκολες λύσεις όμως δεν υπάρχουν πια.

Το σχέδιο της Τρόικα για την Κύπρο υπονομεύει κι άλλο την ΟΝΕ καθώς:

Χρησιμοποιεί στοιχεία της «λύσης Ισλανδίας», δηλαδή μεταφέρει το κόστος της κατάρρευσης των ιδιωτικών τραπεζών στους μετόχους, τους μεγάλους ομολογιούχους και τους μεγάλους καταθέτες, αλλά δεν θέτει τις τράπεζες υπό δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχο, ούτε φροντίζει να προστατεύσει την εγχώρια οικονομία της Κύπρου, μεταφέροντας το κόστος στο εξωτερικό, όπως έκανε η Ισλανδία.

Αντιμετωπίζει το πρόβλημα των τραπεζών παραμερίζοντας το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Αντί να προωθεί την ενοποίηση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, εντείνει την πολυδιάσπαση των τραπεζών.

Δημιουργεί πλαίσιο ανασφάλειας για τους ομολογιούχους και τους μεγάλους καταθέτες όλων των ευρωπαϊκών τραπεζών, ιδίως όμως αυτών της περιφέρειας. Συνεπώς, θα ανεβάσει το κόστος δανεισμού στην περιφέρεια και θα μεγαλώσει τη διαφορά των επιτοκίων με το κέντρο, φέρνοντας τις επιχειρήσεις της περιφέρειας σε ακόμη μειονεκτικότερη θέση.

Θέτει χώρες όπως η Ελλάδα σε εξαιρετικά δύσκολη θέση όσον αφορά τα ιδιωτικά και τα δημόσια χρέη. Οι ελληνικές τράπεζες κατέχουν τη στιγμή αυτή προβληματικά δάνεια ύψους 40-80 δις. Θα επιβληθεί κούρεμα στις καταθέσεις για να αντιμετωπιστούν αυτά; Πέραν τούτου, το ελληνικό δημόσιο χρέος χρειάζεται νέο και βαθύ κούρεμα. Θα δεχτούν οι «εταίροι» μας να κουρέψουν το δημόσιο χρέος, χωρίς να επιβάλλουν μέρος του κόστους στην Ελλάδα; 

Τι σημαίνει αυτό για τις καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες;

Το σχέδιο όμως της Τρόικα καταστρέφει και την Κύπρο γιατί:

Επιφέρει βίαιη και απότομη συρρίκνωση των τραπεζών, χωρίς να τις θέτει υπό δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχο και χωρίς να προστατεύει την εγχώρια οικονομία – καταθέτες και επιχειρήσεις. Οι μεγάλες κυπριακές τράπεζες θα διαλυθούν και τμήματά τους θα περάσουν σε ξένα χέρια με ευτελές αντίτιμο, όπως φαίνεται να συμβαίνει με τα υποκαταστήματα στην Ελλάδα. Η τραπεζική συρρίκνωση θα οδηγήσει σε πιστωτική κατάρρευση και ασφυξία με πολλαπλά αρνητικά αποτελέσματα για τον παραγωγικό ιστό.

Αυξάνει τον δημόσιο δανεισμό κατά 10 δις, ή περίπου 60% του ΑΕΠ. Για να αντιμετωπιστεί αυτό το γιγαντωμένο δημόσιο χρέος, η Κύπρος θα δεχτεί Μνημόνιο που θα επιβάλλει λιτότητα. Ο συνδυασμός λιτότητας και πιστωτικής κατάρρευσης θα οδηγήσει σε βαθιά ύφεση με άδηλο τέλος. Είναι πολύ πιθανό το δημόσιο χρέος να αποδειχθεί μη βιώσιμο και σύντομα να χρειαστεί κούρεμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Εξασθενίζει τον κυπριακό κρατικό μηχανισμό και απομονώνει την Κύπρο γεωπολιτικά. Στην πράξη η Κύπρος μετατρέπεται σε ασήμαντο και φτωχό προτεκτοράτο των ισχυρών δυνάμεων της ΕΕ.

Υπάρχει και άλλος δρόμος για την Κύπρο, πέρα από την καταστροφή που της επιφυλάσσει η Τρόικα. Το πρόγραμμα που απαιτείται θα πρέπει να απορρίπτει τη λιτότητα προς χάρη του τραπεζικού συστήματος και να αναπτύσσεται σε τέσσερις βασικούς άξονες: τη διαχείριση των αποτυχημένων ιδιωτικών τραπεζών με όρους ευνοϊκούς για το κοινωνικό σύνολο, την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους, την προστασία της εγχώριας οικονομίας και την προώθηση της ανάπτυξης.

Πιο συγκεκριμένα:
- Η εγχώρια οικονομία πρέπει πρωτίστως να προστατευτεί θέτοντας τις αποτυχημένες ιδιωτικές τράπεζες υπό δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχο.

- Οι εθνικοποιημένες τράπεζες να διαχωριστούν σε «καλές» και «κακές», δημιουργώντας υγιείς τράπεζες που θα λειτουργούν σε δημόσια βάση. Οι ζημίες θα επιμεριστούν κατά τη διαδικασία της εκκαθάρισης, με απόλυτη διαφάνεια και κοινωνικά κριτήρια. Είναι απαραίτητο να προστατευτεί η λαϊκή αποταμίευση, αλλά και οι επιχειρήσεις και οι άλλες δραστηριότητες της εγχώριας οικονομίας.

- Η ζημία θα πρέπει να μεταβιβαστεί κυρίως στους καταθέτες και σε άλλα συμφέροντα του εξωτερικού. Μπορεί όμως να υπάρξει μέριμνα και γι' αυτούς σε βάθος χρόνου, στη βάση του πως θα κινηθεί η κυπριακή οικονομία.

- Να αποφευχθεί η αύξηση του δημόσιου δανεισμού, που σημαίνει ταυτόχρονα και επιβάρυνση του κοινωνικού συνόλου. Οι δανειακές ανάγκες του κυπριακού κράτους είναι μεγάλες, αλλά όχι ανυπέρβλητες. Το δημόσιο χρέος είναι διαχειρίσιμο και οι πληρωμές του 2013 (περίπου 2.4 δις) είναι σε μεγάλο βαθμό προς το κυπριακό τραπεζικό σύστημα. Δεν υπάρχει καμία σύγκριση ανάμεσα στο πρόβλημα δημοσίου χρέους της Κύπρου και της Ελλάδας. Η Κύπρος δεν πρόκειται να κηρύξει στάση πληρωμών αύριο και έχει χρονικό περιθώριο για να βρει άλλες λύσεις.

- Η Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου έχει υποχρέωση να ξεκινήσει ακόμη και τώρα τις προετοιμασίες απέναντι σε έναν εκ νέου εκβιασμό από πλευράς Τρόικα μέσω της παροχής ρευστότητας. Και η Κύπρος και η Ελλάδα έχουν πληρώσει πολύ ακριβά την απροθυμία τους να συντάξουν εναλλακτικό σχέδιο από τότε που ξέσπασε η κρίση. Η έξοδος από την ΟΝΕ δεν είναι ούτε ανέφικτη, ούτε πλήγμα μεγαλύτερο από αυτό που επιφυλάσσει το σχέδιο της Τρόικα.

- Αναπόφευκτα θα επιβληθούν περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, πράγμα που ήδη συμβαίνει και με το σχέδιο της Τρόικα. Το εναλλακτικό σχέδιο θα πρέπει όμως να θέσει τους περιορισμούς με κοινωνικούς όρους και διαφάνεια για να αποφευχθεί η διαφθορά.

- Το πικρό μάθημα είναι ότι δεν μπορεί να γίνει καμία διαπραγμάτευση με την Τρόικα, αν μια χώρα δεν είναι προετοιμασμένη και για έξοδο από την ΟΝΕ. Είναι απλώς ανεύθυνο να διατείνεται κανείς ότι μπορεί να υπάρξει «συναινετική», ή «ευρωπαϊκή» λύση και να αποκλείει πλέον την επιλογή της εξόδου.

Η Κύπρος μπορεί να αποφύγει την καταστροφή που της μέλλεται από την Τρόικα. Μπορεί ακόμη να προσβλέπει σε ανάκαμψη που θα στηριχθεί στη δημιουργία ενός υγιούς δημόσιου τραπεζικού τομέα, ο οποίος θα επιτρέψει και τη δομική αναδιάρθρωση της οικονομίας σε βάθος χρόνου.

Θα χρειαστεί ένα νέο αναπτυξιακό σχέδιο το οποίο θα αλλάζει εκ βάθρων τον τομέα των υπηρεσιών και θα περιλαμβάνει την ενίσχυση του πρωτογενούς και του δευτερογενούς τομέα. Κυρίως όμως, θα είναι ένα σχέδιο που θα ενισχύει τα λαϊκά συμφέροντα και θα προστατεύει την εθνική ανεξαρτησία.

Η Κύπρος μπορεί να ανοίξει το δρόμο για τους λαούς της περιφέρειας. Αρκεί να βρεθεί η πολιτική βούληση και να υπάρξει η αναγκαία κινητοποίηση.

Πρετεντέρης: Αρχηγέ Αλέξη, μάζεψέ τα πριν μας πάρουν χαμπάρι

Ενα σκληρό άρθρο για τις θέσεις του Αλέξη Τσίπρα στην κρίση που προκλήθηκε στην Κύπρο γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης σήμερα στα «Νέα» και καλεί τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ να μαζέψει όσα λέει για τη μεγάλη αντεπίθεση των λαών πριν μας πάρουν χαμπάρι.

Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης:


Πριν από χρόνια μού είχαν διηγηθεί μια ωραία ιστορία από τη Γαλλική Επανάσταση.

Δεν βάζω το χέρι στη φωτιά για την ακρίβεια των γεγονότων αλλά παραπέμπει τόσο πολύ σε σύγχρονες καταστάσεις ώστε νομίζω ότι αξίζει να τη μεταφέρω.

Στην κορύφωση της Γαλλικής Επανάστασης πραγματοποιήθηκε στην Γκρενόμπλ μια λαϊκή συνέλευση όπου διαπιστώθηκε ότι η γειτονική Ιταλία στενάζει κάτω από το βάρος των Αυστριακών.

Αποφάσισαν λοιπόν οι παριστάμενοι να εκστρατεύσουν για να την απελευθερώσουν.

Μαζεύτηκαν καμιά πεντακοσαριά Γκρενομπλουά με ό,τι όπλο μπόρεσε να βρει ο καθένας, πήραν τις γυναίκες τους ή όποια άλλη γυναίκα ήθελε να τους ακολουθήσει, φόρτωσαν και τρία παλιά κανόνια (χωρίς κιλλίβαντες) σε μουλάρια και ξεκίνησαν ενθουσιωδώς να απελευθερώσουν την Ιταλία.

Με τα πόδια - διότι μόνο πεντέξι άλογα μπόρεσαν να επιτάξουν.

Αρχηγός του πολύχρωμου ασκεριού ανέλαβε ο ράφτης της πόλης. Φόρεσε ένα καπέλο αξιωματικού, έβαλε και ένα μεγάλο φτερό να ξεχωρίζει και ετέθη επικεφαλής της πορείας.

Ζητωκραυγές, συνθήματα, επαναστατικά τραγούδια - «Ca ira, ca ira», «Dansons la Carmagnole» και τέτοια.

[Υποψιάζομαι άλλωστε ότι εκτός από την απελευθέρωση της Ιταλίας, ίσως να απέβλεπαν και σε κανένα καλό πλιάτσικο...]

Κάπως έτσι οι απελευθερωτές πέρασαν το Μον Σενί μέσα στο πανηγύρι και την καλή χαρά. Εφτασαν κοντά στο Μπαρντονέκιο, ξεπέζεψαν, ακροβολίστηκαν, έστησαν και τα τρία κανόνια.

Ο αρχηγός με το φτερό εκφώνησε (άλλον) έναν πατριωτικό λόγο που ενθουσίασε το στράτευμά του.

Και τότε κοίταξαν την πεδιάδα που είχαν πάει να απελευθερώσουν: ήταν γεμάτη από τις λευκές στολές του αυστριακού Στρατού.

Χιλιάδες στρατιώτες, εκατοντάδες κανόνια, πλήθος ιππικού.

Ο αρχηγός ζορίστηκε με το θέαμα. Δεν το περίμενε έτσι. Γύρισε λοιπόν στον υπαρχηγό που ήταν κάποιος καρεκλοποιός και τον ρώτησε:

- Τώρα τι κάνουμε;

- Τα μαζεύουμε και γυρίζουμε πίσω, απάντησε ατάραχος ο καρεκλοποιός.

Και πρόσθεσε:

- Σιγά σιγά, όμως, μη μας ακούσουν!

Πράγμα που σημαίνει ότι και οι καλύτερες εκστρατείες τελειώνουν εκεί όπου αρχίζουν τα πραγματικά δεδομένα.

Θυμήθηκα τη χαριτωμένη αλλά ανεξακρίβωτη αυτή ιστορία βλέποντας πόσοι (από την Αθήνα και με ασφαλή τραπεζικό λογαριασμό) καλούσαν τους Κυπρίους να απορρίψουν τον εκβιασμό των Ευρωπαίων.

Είναι οι ίδιοι που (από την αντιπολίτευση και το καφενείο της γειτονιάς τους) απορρίπτουν υπερήφανα όλους τους εκβιασμούς. Δωρεάν προφανώς - αφού άλλοι βγάζουν τελικά το φίδι από την τρύπα.

Γι' αυτό, αρχηγέ Αλέξη, έπειτα από όσα συνέβησαν και στην Κύπρο, ίσως ήλθε η ώρα να μαζεύουμε εκείνη «τη μεγάλη αντεπίθεση των λαών».

Και σιγά σιγά, πριν μας πάρουν χαμπάρι!

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Η λύση στο πρόβλημα της Κύπρου μπορεί να είναι μόνο ευρωπαϊκή


Του ΚΩΣΤΑ ΧΑΪΝΑ
Στελέχους της ΔΗΜΑΡ

Μετά το κουρνιαχτό που σήκωσαν  οι πρώτες αντιδράσεις για την  πρόταση του Eurogroup, το ΟΧΙ της Κυπριακής Βουλής και τα καριοφίλια των Ελλήνων που θεωρούν την στάση της Κύπρου ως υπόδειγμα που θα έπρεπε να ακολουθήσουμε και στην Ελλάδα, μπορούμε με ψυχραιμία να αναλύσουμε τα δεδομένα όπως διαμορφώνονται και να προσπαθήσουμε όχι να συμβουλεύσουμε τους Κυπρίους, οι οποίοι εκτιμώ μετά τις πρώτες συναισθηματικές αντιδράσεις τους θα βρουν τελικά τον δρόμο τους, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Περισσότερο το σημείωμα αυτό με αφορμή το πρόβλημα της Κύπρου, θα επιδιώξει να αναδείξει τις βασικές πλευρές που συνδέονται με τις ενδογενείς αιτίες της κρίσης και τις προτεινόμενες λύσεις για το ξεπέρασμά της.

Α. Παράγοντες γεωστρατηγικοί

Η Κύπρος –και η Ελλάδα ασφαλώς - βρίσκεται σε ένα πολύ ευαίσθητο σημείο, ανάμεσα στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, το Ισραήλ, την Τουρκία και την Ρωσία, δυνάμεων που έχουν σημαντικό ενδιαφέρον για τα τεκταινόμενα στην περιοχή. Αν προσθέσουμε και την υπόθεση των υδρογονανθράκων, τότε το πρόβλημα της Κύπρου αποκτά μια γεωστρατηγική σημασία για τεράστια συμφέροντα που εμπλέκουν τις σημαντικότερες δυνάμεις της υφηλίου! Και όταν στον βάλτο μαλώνουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια, σύμφωνα με τη γνωστή ρήση. Άρα λοιπόν όσοι δεν παίρνουν υπόψη τους τα συμφέροντα και τις συμμαχίες που διαμορφώνονται σ’αυτόν τον ευαίσθητο χώρο της Μεσογείου, θα κάνουν τουλάχιστον λάθος. Ένα παράδειγμα είναι πολύ χαρακτηριστικό. Κάποιοι νόμιζαν –και ίσως νομίζουν ακόμη- ότι η Κύπρος θα σωθεί από τους Ρώσους. Όμως οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Και αν αυτό γίνει, θα γίνει μόνο εάν η Κύπρος μετατραπεί σε ένα ακίνητο αεροπλανοφόρο των Ρώσων (ή των Αμερικάνων-Ισραηλινών αν θέλετε) και παραδώσουν και τα κλειδιά των υδρογονανθράκων. Επίσης ξεχνούν ότι η Ρωσία είναι ο βασικός ενεργειακός προμηθευτής της Γερμανίας και συνολικά της Ευρώπης και αντίστροφα η Ρωσία είναι ο βασικός πελάτης της Γερμανίας και της Ευρώπης σε τεχνογνωσία και τεχνολογία. Σε κάθε περίπτωση η Ρωσία θα συμμετέχει σε κάποιο σχέδιο βοήθειας της Κύπρου, στα πλαίσια όμως της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άρα οι όποιες λύσεις δεν μπορούν να αναζητηθούν έξω από το πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όποιος το αγνοεί αυτό και ελπίζει σε κάποιες άλλες λύσεις, θα συνεχίσει να κάνει λάθη.

Β. Ενδογενείς παράγοντες της  κρίσης

Το πρόβλημα της Κύπρου δεν μοιάζει σχεδόν καθόλου με το πρόβλημα της Ελλάδας. Η Κύπρος δεν αντιμετώπιζε κυρίαρχα, ούτε μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα, ούτε τεράστιο χρέος όπως η Ελλάδα (Πίνακας 1). Κυρίως το πρόβλημά της ήταν στις Τράπεζες της, οι οποίες αποτελούν το 700% του ΑΕΠ της Κύπρου, δηλαδή έχουμε ένα υπερτροφικό τραπεζικό σύστημα που δεν βασίζεται στην πραγματική οικονομία. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το εξής στοιχείο. Ενώ έχουν 70 δις. € περίπου καταθέσεις έχουν χορηγήσει πάνω από 720 δις. € δάνεια σε ιδιώτες και επιχειρήσεις, τα οποία βέβαια οδηγήθηκαν στο νέο Ελντοράντο της Κύπρου, δηλαδή το Real Estate και όχι μόνο. Το μεγάλο τμήμα αυτών των δανείων είναι μη εξυπηρετούμενο με αποτέλεσμα από το 2011 οι Κυπριακές Τράπεζες και κυρίως η «Λαϊκή» και η «Τράπεζα Κύπρου» δηλαδή οι δύο μεγαλύτερες, να μείνουν από ρευστότητα και χωρίς τη χρηματοδότηση του ευρωπαϊκού μηχανισμού ρευστότητας της ΕΚΤ (ELA), ο οποίος έχει χορηγήσει μέχρι σήμερα οκτώ δις. ευρώ (8 δις. €) στις Κυπριακές Τράπεζες, θα είχε καταρρεύσει εδώ και μήνες. Ουσιαστικά δηλαδή οι Κυπριακές Τράπεζες και κυρίως οι δύο μεγάλες, έχουν χρεοκοπήσει από το 2011 και σε αυτό συνετέλεσε όχι μόνο τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια που είναι ο κύριος παράγοντας, αλλά σε ένα βαθμό και το PSI της Ελλάδας, το γνωστό «κούρεμα» του ελληνικού χρέους που όλοι θέλαμε και ακόμη θέλουμε. (Πρέπει όμως να ξέρουμε ότι, ένα «κούρεμα» κάποιου χρέους μιας χώρας, έχει επιπτώσεις όχι μόνο στις Γερμανικές Τράπεζες, αλλά και στις υπόλοιπες Τράπεζες, σε ασφαλιστικά Ταμεία, σε απλούς πολίτες μικρούς ομολογιούχους και δεν είναι τόσο απλό θέμα όπως το εμφανίζουν κάποιοι λαϊκιστές…). Απλά το Κυπριακό πολιτικό σύστημα και ο πρόεδρος Χριστόφιας καθυστερούσε τις διαδικασίες επίλυσης του προβλήματος, προφανώς αναμένοντας τις επερχόμενες εκλογές του 2012, ώστε να παραδώσει την «καυτή» πατάτα της χρεοκοπίας στον Αναστασιάδη και έτσι ακριβώς έγινε. Ο χρηματοπιστωτικός τομέας της Κυπριακής οικονομίας αποτελούσε τον στρατηγικό τομέα της ανάπτυξής της. Όμως τα θεμέλια ήταν σαθρά, γιατί βασικά στηριζόταν στις καταθέσεις ρωσικών και ουκρανικών ολιγαρχών και σε άλλους καταθέτες οι οποίοι απολάμβαναν ένα όχι και τόσο ευκαταφρόνητο επιτόκιο καταθέσεων(περίπου 6%) και τα κέρδη που έχουν αποκομίσει όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν είναι καθόλου αμελητέα. Δηλαδή για να το πούμε με άλλα λόγια σε ένα βαθμό η Κύπρος αποτελούσε έστω και στην άκρη της Ευρώπης ένα «πλυντήριο» σε μεγάλο βαθμό μαύρου χρήματος και όποιος αγνοεί αυτήν την παράμετρο πάλι θα κάνει λάθος. Και δεν μιλάμε από κάποια ηθικολογική σκοπιά, αλλά από καθαρά πολιτική. Γιατί για παράδειγμα στην Ευρώπη υπάρχουν και άλλα νόμιμα «πλυντήρια» που κατοικοεδρεύουν στην καρδιά της Ευρώπης, όπως το Λουξεμβούργο ή η Ελβετία. Η διαφορά όμως είναι ότι αυτές οι χώρες δεν έχουν δημόσιο χρέος, δεν έχουν έλλειμμα και κυρίως δεν απευθύνθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να σώσει τις Τράπεζές τους! Ενώ η Κύπρος ζήτησε επίσημα την βοήθεια της ΕΕ για να σώσει τις καταρρέουσες Τράπεζες της. Και είναι τουλάχιστον αφελές να υποστηρίξει κάποιος ότι οι Ευρωπαίου θα έβαζαν τα λεφτά τους για να σώσουν το Τραπεζικό σύστημα της Κύπρου χωρίς να έβαζαν όρους, όσο και αλληλέγγυοι και να είναι. Και περισσότερο αφελές είναι, εάν κάποιοι πίστευαν ότι οι Ευρωπαίοι θα έβαζαν τα λεφτά τους στην Κύπρο για να σώσουν τις καταθέσεις των Ρώσων εκατομμυριούχων.
Έτσι λοιπόν με βάση τα συγκεκριμένα δεδομένα μάλλον καταλήγω ότι η αρχική πρόταση του Eurogroup, ήταν η περισσότερο συμφέρουσα για την Κύπρο, εάν βεβαίως εξαιρούσαν την εισφορά όσων έχουν καταθέσεις κάτω από 100.000 €, έτσι όπως ισχύει σε όλη την ΕΕ και έτσι όπως ήταν η αρχική πρόταση, αλλά μετά την επιμονή της Κυπριακής πλευράς (προφανώς για να μην δυσαρεστήσουν τους μεγαλοκαθέτες των Τραπεζών τους), η τελική πρόταση συμπεριέλαβε και αυτούς. Τι ακριβώς πρότειναν οι ευρωπαίοι εταίροι, στο πρόβλημα ρευστότητας των Κυπριακών Τραπεζών, που εκτιμήθηκε στο ύψος των 17 δις. ευρώ ; Για να σωθούν οι Κυπριακές Τράπεζες εμείς (η ΕΕ), θα βάλουμε τα 10 δις. ευρώ και τα υπόλοιπα 7 δις. ευρώ (με ακρίβεια 5,8 δις. €) θα τα συνεισφέρουν οι καταθέτες των Κυπριακών Τραπεζών, γιατί εάν τις αφήσουμε να χρεοκοπήσουν κινδυνεύουν να τα χάσουν όλα. Και λέω ότι η πρόταση αυτή ήταν η πιο συμφέρουσα για όλους (για την Κύπρο και για τους καταθέτες), γιατί είτε εφαρμοζόταν η διασφάλιση των καταθετών κάτω από 100.000 € -περισσότερο αυτό χρειαζόταν να διασφαλιστεί για λόγους αρχής, αφού αφορά Ευρωπαϊκό κεκτημένο- είτε όχι, η εισφορά («κούρεμα» καταθέσεων αν θέλετε) που θα υποχρέωναν τους καταθέτες των Κυπριακών Τραπεζών, δεν ήταν περισσότερο από τους τόκους τριών (3) ετών (Πίνακας 2). Και αυτό δεν το βλέπω και πολύ άδικο. Γιατί κάτω από κανονικές συνθήκες, δηλαδή εάν εφαρμοζόταν η βασική αρχή της καπιταλιστικής οικονομίας –όταν χρεοκοπεί μια επιχείρηση κλείνει – τότε και στην περίπτωση των Τραπεζών αφού χρεοκόπησαν, κλείνουν και τότε όχι απλά θα έχαναν μόνο τους τόκους τριών ετών, αλλά όλο τους το κεφάλαιο!  Όμως όπως είναι γνωστό σε καμιά χώρα δεν εφαρμόζουν τους νόμους του καπιταλισμού (ακόμη και στη μητρόπολη του καπιταλισμού τις ΗΠΑ), έρχονται τα Κράτη και σώνουν τις χρεοκοπημένες Τράπεζές τους, φορολογώντας βέβαια τους πολίτες τους. Και αυτό θα γίνει και με τις Κυπριακές Τράπεζες, γιατί τα 10 δις. που θα δώσουν οι Ευρωπαϊκές Χώρες δεν θα τα βρούν ασφαλώς στο δρόμο, από τους φορολογούμενους των χωρών τους θα τα πάρουν. Απορία βέβαια δημιουργούν οι αντιδράσεις κάποιων αριστερών κομμάτων (στην Ελλάδα αναφέρομαι ασφαλώς), τα οποία επαναστάτησαν γιατί θα εισφέρουν οι πλούσιοι καταθέτες (δεν μπορώ να χαρακτηρίσω διαφορετικά όσους έχουν καταθέσεις άνω των 100.000 €), σε ένα τμήμα του κόστους διάσωσης του Τραπεζικού συστήματος της Κύπρου. Εκτός εάν νομίζουν ότι έτσι υπερασπίζονται καλύτερα τους φτωχούς εργαζόμενους, συνταξιούχους και ανέργους που λένε ότι εκπροσωπούν, που όμως από όσο γνωρίζω δεν έχουν ούτε ένα ευρώ καταθέσεις, αλλά θα καλεστούν μέσα από τη φορολογία να συμβάλλουν στην ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών (!) και εδώ στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Μήπως δεν έχουν πληροφορηθεί την εμπειρία της Ισλανδίας, -αν και σε άλλες συνθήκες- στην οποία χρεοκόπησαν οι Τράπεζές της, αλλά το κόστος το πλήρωσαν οι μεγαλο-καταθέτες των Τραπεζών και όχι οι πολίτες της χώρας ; Και τις επέβαλλαν αυτές τις λύσεις μέσα από δημοψηφίσματα και τώρα η Ισλανδία είναι σε πορεία ανάκαμψης.  Μήπως μέσα στον αντιπολιτευτικό τους ίστρο δεν βλέπουν ότι συμπορεύονται με τα πιο συντηρητικά, εθνικιστικά και ρατστιστικά μορφώματα της χώρας. Όσοι άκουσαν αυτές τις μέρες για το θέμα της Κύπρου τον Καμένο και το ράους του  Κασιδιάρη θα καταλάβουν τι εννοώ…

Συμπερασματικά, αν θέλουμε να πατάμε στη γη δεν  μπορώ να δω αντιμετώπιση του σημερινού  αλλά και του γενικότερου Κυπριακού  προβλήματος έξω από τα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.


Χαλκίδα 22-3-2013
Κώστας Χαϊνάς




 
Βασικά Οικονομικά Στοιχεία της Κύπρου (2012)
Στοιχεία
1
Ακαθάριστο Εγχώριο  Προϊόν
17,8 δις. €
2
Έλλειμμα Ισοζυγίου  τρεχουσών συναλλαγών
16,8% του ΑΕΠ
3
Ενεργητικό Τραπεζικού Τομέα
700% του ΑΕΠ
4
Δάνεια που έχουν  χορηγήσει οι Τράπεζες
720 δις. €
5
Καταθέσεις στο Τραπεζικό  Σύστημα
70 δις. €
6
Καταθέσεις κατοίκων εκτός ΕΕ
20 δις. €
   

Πίνακας 1 : Δεδομένα Κυπριακής Οικονομίας


  
Ποσοστό
Καταθέσεις
Καταθέσεις
Καταθέσεις
 Αρχικό  Σενάριο εισφορών 
100.000,00 €
1.000.000,00 €
10.000.000,00 €
      
1
Καταθέσεις < 20.000 €
0,00%
0,00
0,00
0,00
2
Καταθέσεις > 20.000 € < 100.000 €
6,75%
5.400,00
66.150,00
673.650,00
3
Καταθέσεις >100.000 €
9,90%
0,00
89.100,00
980.100,00
      
 Σύνολο  Εισφοράς 
5.400,00
155.250,00
1.653.750,00
      
 Τόκοι 1 χρόνου 
6.000,00
60.000,00
600.000,00
 Τόκοι 2 χρόνων 
12.000,00
120.000,00
1.200.000,00
 Τόκοι 3 Χρόνων 
18.000,00
180.000,00
1.800,000,00

Πίνακας 2 : Επιπτώσεις στους  καταθέτες των Κυπριακών Τραπεζών εάν εφαρμοζόταν το αρχικό σενάριο εισφορών των καταθετών

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Η πρώτη φορά που ο κ. Τσίπρας ασχολήθηκε με την Κύπρο ήταν για να την βλάψει!

 
Της Σοφίας Βούλτεψη
 
Αυτό το ξαφνικό ενδιαφέρον του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα προσωπικώς για την Κύπρο, θα ήταν πραγματικά συγκινητικό, αν ο ίδιος και το κόμμα του είχαν επιδείξει το παραμικρό ενδιαφέρον για την μεγαλόνησο και είχαν εκδώσει έστω και μια τόση δα ανακοίνωση για την Κατοχή, τις τουρκικές απειλές ενόψει της έναρξης γεωτρήσεων στην κυπριακή ΑΟΖ, το φθινόπωρο του 2011, τις παράνομες τουρκικές γεωτρήσεις στην κατεχόμενη Σύγκραση, πριν από έναν χρόνο.

Αλλά όσο και να ψάξει κανείς, δεν θα βρει ούτε μια λέξη.

Τα εθνικά θέματα κάνουν τζίζ για τον ΣΥΡΙΖΑ και τις συνιστώσες του, των οποίων η πιο προσφιλής άποψη υπήρξε πάντα πως «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του».

Μετά από σιωπή χρόνων, ο κ. Τσίπρας αποφάσισε να… τα πει όλα μαζί την πιο κρίσιμη και επικίνδυνη ώρα.

Με λίγα λόγια, πέρασε από την απόλυτη αδιαφορία στο πιο θερμό ενδιαφέρον, την πιο άκαιρη στιγμή.

Δεν δίστασε μάλιστα, να παρέμβει ευθέως σε μια ανεξάρτητη χώρα, απαιτώντας μάλιστα αυτό να γίνει και με τον πλέον επίσημο τρόπο από την Ολομέλεια του ελληνικού κοινοβουλίου.

Έφθασε στο σημείο να ζητήσει να συνεδριάσει το ελληνικό κοινοβούλιο παράλληλα με το κυπριακό!

Γύρευε δηλαδή, την ώρα που στην Κύπρο τα κόμματα και οι βουλευτές ετοιμάζονταν να λάβουν τις πιο κρίσιμες αποφάσεις τους μετά το δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν, η Ελλάδα να παρέμβει σε ένα ανεξάρτητο κράτος, συμβάλλοντας στη σύγχυση, με ανέξοδες φωνές, διαφορετικές απόψεις και τυχοδιωκτικές κραυγές, στέλνοντας μήνυμα εθνικής σύγκρουσης, την ώρα που η δοκιμαζόμενη μεγαλόνησος το μόνο που χρειαζόταν ήταν μηνύματα ομοψυχίας.

Αν αυτό δεν είναι πολιτικός τυχοδιωκτισμός, τότε τι είναι;

Η πρώτη φορά που ο κ. Τσίπρας ασχολήθηκε με την Κύπρο, ήταν για να την βλάψει.

Όλοι, πλην ΣΥΡΙΖΑ, αντιλαμβάνονται πως δεν ήταν δυνατόν να συνεδριάζουν την ίδια ώρα τα δύο κοινοβούλια – τη στιγμή που μόνο το ένα θα ψήφιζε υπέρ ή κατά.

Για να μην μιλήσουμε για το όψιμο ενδιαφέρον του κ. Τσίπρα για τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή, την ΑΟΖ και τα ενεργειακά αποθέματα – για τα οποία μέχρι πρόσφατα δήλωνε καθόλου βέβαιος ότι υπάρχουν, αποκαλώντας τα σε όλες του τις δηλώσεις «πιθανά».
Χθες, βέβαια, καθώς διαφαινόταν το αποτέλεσμα στην κυπριακή Βουλή και καθίστατο βέβαιο ότι θα καταψήφιζε τις αποφάσεις του Eurogroup, ο κ. Τσίπρας άλλαξε το τροπάρι.

Και κάλεσε τον πρωθυπουργό να ζητήσει έκτακτη Σύνοδο Κορυφής.

Μιλάμε, βέβαια, για τον ίδιο άνθρωπο που στις 14 του περασμένου Ιανουαρίου συναντιόταν με τον κ. Σόιμπλε, επειδή, όπως είπε, πρέπει να εξομαλυνθούν οι σχέσεις του κόμματός του με την Γερμανία.

Δηλαδή, ο ίδιος μπορεί να εξομαλύνει σχέσεις και να κυκλοφορεί με άνεση από την κοιλιά του ενός κήτους στην κοιλιά του άλλου, αρκεί να βρίσκονται κάποιοι άλλοι να… κάνουν την επανάσταση.
Enhanced by Zemanta

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Οικοδομικοί συνεταιρισμοί: Ο εγχώριος επενδυτής που κοιμάται


Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα θα ήταν λιγότερο επώδυνα, εάν η Ελλάδα δεν ήταν μια χώρα αποκρουστική για τις επενδύσεις, ξένες και εγχώριες.

Το ασταθές φορολογικό καθεστώς, οι χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες, η διαφθορά, ο κατακερματισμός των αγορών, η ανεπάρκεια σύγχρονων υποδομών καθώς και οι δυσλειτουργίες και οι ακαμψίες στην αγορά εργασίας, αποτελούν τις κορυφαίες αιτίες που μέχρι σήμερα «δαιμονοποίησαν» τις επενδύσεις.

Η οικοδομική δραστηριότητα αποτελούσε για χρόνια την ατμομηχανή της Ελληνικής Οικονομίας, δημιουργώντας ένα κλάδο με αξιοσημείωτη ανάπτυξη τόσο του ίδιου του κλάδου, όσο και των συναφών επαγγελμάτων.

Θα ήταν λάθος να υποστηριχθεί ότι θα πρέπει να επιδιώξουμε ένα αντίστοιχο μοντέλο ανάπτυξης, καθώς όλα αυτά τα χρόνια αποτέλεσε μια δραστηριότητα, η οποία ήταν κυρίως προς «εσωτερική κατανάλωση».

Σήμερα όμως, που η χώρα έχει ανάγκη να προσελκύσει τις επενδύσεις και κινείται προς την κατεύθυνση αυτή, θα πρέπει παράλληλα να αναζητήσει τους εγχώριους επενδυτές που παραμένουν μέχρι τώρα αδρανείς. Οι οικοδομικοί συνεταιρισμοί αποτελούν έναν επενδυτικό «γίγαντα» που σήμερα παραμένει αδρανής, λόγω των χρόνιων προβλημάτων της ελληνικής δημόσιας διοίκησης.

Οι οικοδομικοί συνεταιρισμοί πρωτοεμφανίστηκαν στον ελληνικό χώρο στις αρχές της δεκαετίας του 1950, λίγα χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου. Η βαθμιαία εξομάλυνση της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης μεταπολεμικά, σε συνδυασμό με την εσωτερική μετανάστευση των δεκαετιών του ’50 και ’60 , οδήγησε σε έντονη ζήτηση γης για την κάλυψη στεγαστικών αναγκών, ιδίως στα μεγάλα αστικά κέντρα και στις περιοχές γύρω από αυτά.

Σήμερα, εντοπίζονται πάνω από 550 οικοδομικοί συνεταιρισμοί, αρκετοί από τους οποίους αντιμετωπίζουν πληθώρα προβλημάτων, όσον αφορά την υλοποίηση του στόχου για τον οποίο έχουν συσταθεί, που είναι η εξασφάλιση κατοικίας, κύριας ή παραθεριστικής, για τα μέλη τους.

Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα, είναι οι αμφιλεγόμενες εκτάσεις των συνεταιρισμών, οι οποίες θεωρούνται δασικές ή αναδασωτέες και αφορά το 1/3 του συνόλου των οικοδομικών συνεταιρισμών της χώρας. Εκτός όμως από το ζήτημα των δασικών ή αναδασωτέων εκτάσεων, εμφανίζονται και πολλά άλλα προβλήματα όπως οι δεσμεύσεις περιοχών λόγω αρχαιολογικών ευρημάτων, η διεκδίκηση εκτάσεων από το δημόσιο. Σε αρκετές ακόμα περιπτώσεις, εκτάσεις οικοδομικών συνεταιρισμών βρίσκονται σε ζώνες περιαστικού πρασίνου, σε γη υψηλής παραγωγικότητας ή εντός του υδροφόρου ορίζοντα.

Τα προβλήματα αυτά παραμένουν άλυτα για πολλές δεκαετίες με αποτέλεσμα τα μέλη των συνεταιρισμών να αδυνατούν να αξιοποιήσουν τη γη που κάποτε αγόρασαν.
Η απεμπλοκή των οικοδομικών συνεταιρισμών, αφενός θα δώσει λύση στην «ομηρία» και ταλαιπωρία των πολιτών στο οικιστικό και στεγαστικό τους ζήτημα, αφετέρου το οικονομικό όφελος που θα προκύψει για τον Δημόσιο -έμμεσο και άμεσο- είναι εξαιρετικά μεγάλο αφού θα δοθεί ώθηση στην πραγματική οικονομία με στόχο την αντιστροφή του υφεσιακού ρυθμού ανάπτυξης

Αλλωστε, οι εγκρίσεις των Πολεοδομικών Μελετών των συνεταιρισμών και ο απεγκλωβισμός τους από τα «γρανάζια» της γραφειοκρατίας, ιδιάιτερα των «καθαρών» συνεταιρισμών, δεν προκαλεί κανένα κόστος στο δημόσιο.

Ακόμη, το σύνολο των μελών των οικοδομικών συνεταιρισμών αποτελούν πολλούς αλλά και σημαντικούς «εγχώριους επενδυτές» με εξασφαλισμένα κεφαλαία, δεδομένου ότι οι οικοδομικοί συνεταιρισμοί έχουν εξαιρετικά μεγάλα αποθεματικά στις τράπεζες.

Η απεμπλοκή των οικοδομικών συνεταιρισμών θα ενδυναμώσει την αγορά των αγοραπωλησιών ακινήτων, η οποία από το ξέσπασμα της κρίσης έχει σημειώσει αξιοσημείωτη πτώση και βέβαια θα ενεργοποιήσει πάνω από 350 επαγγέλματα σχετιζόμενα με την οικοδομική δραστηριότητα τα οποία σήμερα έχουν περιορισμένο κύκλο εργασιών και καταγράφουν χιλιάδες δηλωμένους ανέργους.

Επιπροσθέτως, με την «ενεργοποίηση» των οικοδομικών συνεταιρισμών θα αξιοποιηθούν μεγάλες εκτάσεις με σύγχρονα περιβαλλοντικά standards, αποφεύγοντας την άναρχη, ενεργοβόρα και απειλητική για το περιβάλλον οικιστική ανάπτυξη.

Οφείλουμε λοιπόν, πρωτίστως να δώσουμε κίνητρα σε όλες τις παραγωγικές δραστηριότητες που παραμένουν στάσιμες από την αδράνεια και νωθρότητα του δημοσίου, αποδεσμεύοντας έτσι πρώτα τα κεφάλαια που βρίσκονται εντός της χώρας και αποδεικνύοντας στους ξένους επενδυτές ότι η χώρα είναι πιο έτοιμη από ποτέ για να υποδεχθεί τις πολυπόθητες επενδύσεις.

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Βαρουφάκης: Οι τρεις μεταρρυθμίσεις που θα μας σώσουν

Ποιες είναι οι τρεις μεταρρυθμίσεις που αξίζει να συζητήσουμε και οι οποίες μπορεί να αποτελέσουν πεδίο συμφωνίας Από τα λόγια στην πράξη περνά ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος Γιάνης Βαρουφάκης και εξηγεί ότι υπάρχουν τρεις μεταρρυθμίσεις που αν υλοπιοηθούν οι Έλληνες μπορούν να ανασάνουν από τη λιτότητα.

Σε άρθρο του στο protagon.gr, γράφει πως «η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εναποθέσει όλες της τις ελπίδες στο συνδυασμό λιτότητας-μετά-μεταρρυθμίσεων. Η λιτότητα υποτίθεται ότι θα δαμάσει τα ελλείμματα - και, μακροπρόθεσμα, τα χρέη - ενώ οι μεταρρυθμίσεις θα φέρουν τις ιδιωτικές επενδύσεις και, έτσι, την ανάκαμψη».

«Οι ελληνικές κυβερνήσεις, των τελευταίων τριών ετών, συναινούν σε αυτή την πολιτική, εφαρμόζουν τη λιτότητα και υπόσχονται τις μεταρρυθμίσεις οσονούπω. Οι υπόλοιποι «σφαζόμαστε» για το αν η μνημονιακή λιτότητα αποτυγχάνει επειδή οι μεταρρυθμίσεις δεν έγιναν όσο σβέλτα έπρεπε (η «μνημονιακή» άποψη) ή αν η λιτότητα που επιβάλει το Μνημόνιο δημιουργεί συνθήκες κατάρρευσης στις οποίες οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν (η «αντι-μνημονιακή» πεποίθηση, που είναι και δική μου). Δυστυχώς, αυτό το δίπολο μας εγκλωβίζει σε έναν διχασμό που επιδεινώνει την Κρίση, μειώνοντας τις αντιστάσεις της κοινωνίας μας σε αυτές.
Το χειρότερο είναι ότι αυτός ο διχασμός δεν είναι καν αναγκαίος. Μπορούμε κάλλιστα να διατηρήσουμε ο καθένας τις απόψεις του για το Μνημόνιο (και κατά πόσον αποτελεί φάρμακο ή δηλητήριο) αλλά να βρούμε κοινό τόπο όσον αφορά τις βασικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος. Και που τις έχει ανάγκη έτσι κι αλλιώς, ακόμα κι αν αρχίζει ο ουρανός να βρέχει επενδύσεις και δάνεια με αρνητικά επιτόκια.

Πράγματι, το στείρο δίπολο Μνημονιακών-Αντιμνημονιακών μπορεί να σπάσει ή, τουλάχιστον, να «γαληνεύσει», στο πλαίσιο μιας σοβαρής, άνευ φόβου και πάθους, συζήτησης περί αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Σίγουρα υπάρχουν μεταρρυθμίσεις στις οποίες θα συμφωνήσουμε όλοι, ανεξάρτητα του αν πρεσβεύουμε την εφαρμογή ή την ανατροπή της μνημονιακής λιτότητας. Το ερώτημα είναι: Ποιες είναι αυτές;
Ο κίνδυνος για μια τέτοια συζήτηση είναι ότι θα αποπροσανατολιστεί είτε προς την κατεύθυνση γενικόλογης συναίνεσης, που όμως στην πράξη δεν οδηγεί πουθενά (π.χ. «να χτυπηθεί η φοροδιαφυγή»), είτε προς την κατεύθυνση μιας τιτάνιας σύγκρουσης (π.χ. για το αν θα πρέπει να απολυθούν εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι). Με στόχο την αποφυγή τέτοιου αδιεξόδου, επιτρέψτε μου να αναφερθώ σε τρεις μεταρρυθμίσεις που αξίζει να συζητήσουμε και οι οποίες μπορεί να αποτελέσουν πεδίο συμφωνίας.

Μεταρρύθμιση 1: Ενιαίο καθεστώς εξαρτημένης-μισθωτής εργασίας
Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, το 2000, θυμάμαι το σοκ που ένιωσα όταν συνειδητοποίησα πόσοι εργαζόμενοι, ιδίως νέοι, εργάζονταν με «μπλοκάκι», με δελτίο παροχής υπηρεσιών, λες και ήταν υδραυλικοί. Ακόμα περισσότερο με είχε εξοργίσει το γεγονός ότι κανείς, στην Ελλάδα, δεν κατανοούσε την οργή μου με την πρακτική της συνειδητής διχοτόμησης της αγοράς εργασίας μεταξύ προστατευόμενης μισθωτής εργασίας και μισθωτής εργασίας με μπλοκάκι, όπου ο μισθός αντιμετωπίζεται όπως μια οποιαδήποτε τιμή (π.χ. των μαρουλιών ή της επισκευής μιας βρύσης από ελεύθερο επαγγελματία-υδραυλικό). Ότι ακόμα και τα συνδικάτα, πέραν κάποιων εθιμοτυπικών δηλώσεων, δεν έδειχναν καμία διάθεση να κινητοποιηθούν εναντίον αυτού του ιδιότυπου, σκανδαλώδους - καθαρά ελληνικού - θεσμού.

Αυτός ο διαχωρισμός πρέπει, ιδίως τώρα, εν μέσω Κρίσης, να μας εξοργίζει όλους. Αριστερούς, Μνημονιακούς, αντιπολιτευόμενους, κυβερνητικούς, νεοφιλελεύθερους και αντι-Μνημονιακούς. Όπως και να το δούμε το θέμα, η κατάσταση στην αγορά εργασίας είναι διαβολική. Έχουμε δημιουργήσει μια (όλο και διογκούμενη) κατηγορία εργαζόμενων οι οποίοι (α) παρέχουν εξαρτημένη μισθωτή εργασία αλλά αναγκάζονται να το κάνουν σαν η εργασία τους να ήταν ένα οποιοδήποτε εμπόρευμα και (β) δεν έχουν καν το δικαίωμα να επιλέγουν πώς θα αυτο-ασφαλιστούν αλλά, αντίθετα, υποχρεώνονται να πληρώνουν ασφάλιστρα σε έναν συγκεκριμένο οργανισμό, το ΤΕΒΕ, ανεξάρτητα των εισοδημάτων τους, γνωρίζοντας ότι η πρόνοια και οι συντάξεις που θα λάβουν ως αντάλλαγμα (αν λάβουν), όταν τη χρειαστούν, δεν αξίζει τα χρήματα που καταβάλουν.

Αυτή η πραγματικότητα έπρεπε, φίλες και φίλοι, να εξαγριώνει Αριστερούς και Δεξιούς, θιασώτες της απορρύθμισης της αγοράς εργασίας και όσους πιστεύουν ότι μια πολιτισμένη κοινωνία πρέπει να αντιμετωπίζει την εργασία ως κάτι που υπερβαίνει την έννοια του εμπορεύματος, του οποίου η τιμή και η ποσότητα καλώς προσδιορίζεται αποκλειστικά από την αγορά. Οι νεοφιλελεύθεροι γνωρίζουν ότι μια τέτοια διχοτομημένη αγορά εργασίας σημαίνει κάτι απλό: όπως το κακό, το κάλπικο, χρήμα διώχνει το καλό χρήμα (ο νόμος του Gresham), έτσι και οι κακές θέσεις εργασίας (εκείνες με το μπλοκάκι) διώχνουν τις καλές. Όσο για τους Αριστερούς, κι αυτοί γνωρίζουν (αν έχουν διαβάσει τον Μαρξ τους) ότι μια διχοτομημένη αγορά εργασίας όχι μόνο αυξάνει την εκμετάλλευση μεγάλης μάζας φοβισμένων και ανασφαλών εργαζόμενων αλλά, παράλληλα, μειώνει την ενεργό ζήτηση αγαθών και υπηρεσιών, βαθαίνοντας την Κρίση.

Να, λοιπόν, μια ευκαιρία για να συμφωνήσουμε ότι αυτό το καθεστώς διχοτόμησης της αγοράς εργασίας πρέπει να λήξει άμεσα
. Το δύσκολο θα είναι να συμφωνήσουμε ποια εξασφάλιση πρέπει να έχει ένας μισθωτός, τι αποζημίωση πρέπει να προβλέπεται σε περίπτωση απόλυσης, πόση πρέπει να είναι η συμμετοχή του εργοδότη στην κοινωνική ασφάλιση του εργαζόμενου κ.λπ. Όμως, από τη στιγμή που συμφωνήσουμε σε αυτά, θα πρέπει να ισχύουν για όλους τους εργαζόμενους. Χωρίς καμία εξαίρεση. Δια ροπάλου. (Και μη μου πείτε ότι αυτό είναι δύσκολο να επιβληθεί. Και η φορολόγηση είναι δύσκολο να επιβληθεί, αλλά δεν ακούω κανέναν να υποστηρίζει ότι πρέπει να καταργηθεί η υποχρεωτικότητα της καταβολής φόρων, επειδή η επιβολή της είναι δύσκολη!)

Πρόταση 1: Επανεξέταση των συμβάσεων εργασίας και νομική κατοχύρωση της υπαγωγής όλων των εργαζόμενων οι οποίοι τελούν υπό καθεστώς εξαρτημένης εργασίας σε αυτές (π.χ. είναι υποχρεωμένοι να παρουσιάζονται συγκεκριμένες ώρες στον χώρο δουλειάς, τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, για πάνω από δύο μήνες) με πλήρη κατάργηση της πρακτικής της πρόσληψης με δελτίο παροχής υπηρεσιών.

Μεταρρύθμιση 2: Κατάργηση της υποχρεωτικότητας του ΤΕΒΕ
Αυτό που συμβαίνει με το ΤΕΒΕ στη χώρα μας είναι εξωφρενικό. Σκεφτείτε το: Αποφασίζει ένας νέος άνθρωπος να ξεκινήσει, π.χ. με δύο-τρεις φίλους, μια δουλειά και, χωρίς να ξέρει πώς θα πάει, τον αναγκάζουμε να πληρώνει ένα σοβαρό ποσό, μηνιαίως, σε ασφαλιστικό ταμείο το οποίο ούτε διαλέγει, ούτε σοβαρές υγειονομικές υπηρεσίες του προσφέρει και ούτε θα του δώσει σύνταξη της προκοπής, αν θα του δώσει. Αν, μάλιστα, έπειτα από π.χ. δύο χρόνια, η δουλειά αυτή κλείσει, τα χρήματα που κατέβαλε στο ΤΕΒΕ χάθηκαν. Ανεπιστρεπτί. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το ποσόν που πληρώνει είναι ανεξάρτητο από τα καθαρά του εισοδήματα. Πληρώνει το ίδιο είτε η επιχείρηση «στήνεται» και δεν έχει ακόμα έσοδα είτε έχει μεγάλα κέρδη.

Αν το καλοσκεφτούμε, πρόκειται για έναν ξενδιάντροπο κεφαλικό φόρο που αποτελεί τεράστιο αντικίνητρο για να ξεκινήσει κάποιος μια δουλειά. Μάλιστα, υπό το σημερινό καθεστώς της μισθωτής εργασίας με μπλοκάκι, όπου για να αποκτήσει ο εργαζόμενος μπλοκάκι υποχρεώνεται να συμβληθεί με το ΤΕΒΕ, είναι σαν να φορολογούμε τον πιο αδύναμο εργαζόμενο οδηγώντας τον, ουσιαστικά, στην αγκαλιά του ΟΑΕΔ
. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, σε ευρυνητικό πρόγραμμα που γνωρίζω καλά, προβλεπόταν αμοιβή για μεταπτυχιακούς φοιτητές, 10 χιλιάδων τον χρόνο. Επειδή, όμως, για πάνω από τις 5 χιλιάδες ετήσιο εισόδημα ο μισθωτός αναγκάζεται (βλ. πιο πάνω) να εργάζεται με μπλοκάκι, οι νέοι επιστήμονες θα εξαναγκάζονταν να πληρώσουν, πέραν των κανονικών φόρων, το ΤΕΒΕ και, ενίοτε, τον κεφαλικό φόρο για το μπλοκάκι – αφήστε τη γραφειοκρατία του να γραφτούν στο ΤΕΒΕ, να πάρουν δελτίο παροχής από την Εφορία, να πρέπει να κάνουν δήλωση ΦΠΑ κ.λπ. Δεν είναι περίεργο ότι προτίμησαν να μην αποδεχθούν την ερευνητική θέση που τους προσφέραμε.

Πρόταση 2: Κατάργηση της υποχρεωτικότητας του ΤΕΒΕ για τους ελεύθερους επαγγελματίες. Στο πλαίσιο της άσκησης ελεύθερου επαγγέλματος, ας επιλέξουν ελεύθερα τον τρόπο με τον οποίο θα ασφαλιστούν ή θα αποταμιεύσουν. Αν το ΤΕΒΕ μπορεί να τους παράσχει καλύτερες υπηρεσίες από την αυτο-ασφάλιση, τότε από μόνοι τους θα επιλέξουν να συμβληθούν σε αυτό. Δεδομένου μάλιστα ότι, με την Πρόταση 1 πιο πάνω, κανείς μισθωτός δεν θα έχει πλέον ανάγκη το ΤΕΒΕ (καθώς το εξάμβλωμα της εξαρτημένης-εργασίας-με-μπλοκάκι θα αποτελεί παρελθόν) πρόβλημα ουδέν.

Μεταρρύθμιση 3: Κατάργηση της προ-πληρωμής του ΦΠΑ
Είναι δυνατόν, ιδίως σε αυτή την εποχή της Κρίσης, επιχειρήσεις που βουλιάζουν επειδή οι πελάτες τους καθυστερούν μήνες και χρόνια να τις εξοφλήσουν (για αγαθά και υπηρεσίες που έλαβαν) να πρέπει να προκαταβάλουν τον ΦΠΑ; Από πού κι ως πού ο ΦΠΑ καταβάλεται προτού εισπραχθεί το τίμημα από την επιχείρηση; Με το ισχύον καθεστώς, οι επιχειρήσεις τελούν υπό καθεστώς ομηρείας κακοπληρωτών και κλείνουν, καθώς το κράτος εισπράττει το μερτικό του από συναλλαγές που δεν ολοκληρώθηκαν και που μπορεί ποτέ να μην ολοκληρωθούν.
Πρόταση 3: Πολύ απλά, ο ΦΠΑ να καταβάλεται την ημέρα της είσπραξης και όχι με την έκδοση του τιμολογίου. Ούτε πριν, ούτε και μετά. Στην εποχή του web-banking δεν υπάρχει κανένας λόγος να μη σταματήσει αυτός ο παραλογισμός που οδηγεί επιχειρήσεις στο λουκέτο και καταστρέφει ζωές.

Επίλογος
Μια λέξη κυριαρχεί κάθε φορά που ένα καθεστώς τελεί υπό κατάρρευση. Η λέξη «μεταρρυθμίσεις». Να θυμίσω στους νεότερους ότι η δική μας γενιά (των πενηντάρηδων) πρωτογνώρισε την έννοια των «μεταρρυθμίσεων» από τις ατέρμονες συζητήσεις που γινόντουσαν στη Σοβιετική Ένωση (και στο πλαίσιο των οποίων οι δυτικοί Κρεμλινολόγοι κατέτασσαν τους διάφορους σοβιετικούς ηγέτες στις κατηγορίες «μεταρρυθμιστές» και «σκληροπυρηνικοί».
Σήμερα που η Ελλάδα τελεί υπό κατάρρευση έχουμε υποχρέωση, από τη μία, να συζητάμε έντονα το αν η μνημονιακή πολιτική θα επισπεύσει ή θα αποτρέψει την ολοκληρωτική κατάρρευση αλλά, από την άλλη, να συνεννοηθούμε για κάποιες βασικές μεταρρυθμίσεις, αλλαγές, εξορθολογισμό – πείτε το όπως θέλετε. Γιατί ό,τι και να γίνει με το Μνημόνιο, την ΕΚΤ, την Ευρωζώνη και τα λοιπά «μεγάλα» ζητήματα, πρέπει να κοιτάξουμε τα «μικρά» που όμως, όσο μικρά και να 'ναι, αποτελούν καρκινώματα που καταστρέφουν το δυναμικό της κοινωνικής μας οικονομίας. Ας βρούμε πού υπάρχει κοινός τόπος και ας δράσουμε, τουλάχιστον, σε αυτόν».

epikaira.gr

Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

Ετοιμάζεται η εαρινή επίθεση ΠΑΣΟΚ!



Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ,  ενωμένο δυνατό!
Ετοιμάζεται η εαρινή επίθεση ΠΑΣΟΚ!
Μείναμε στην Ευρώπη και στο Ευρώ, παρά τα λάθη μας…..

Το μέλλον ανήκει στο νέο έντιμο σοβαρό ΠΑΣΟΚ που διδάσκεται από τα λάθη του παρελθόντος!
Θριαμβευτική  επανεμφάνιση Γ. Α. Παπανδρέου ….
που τον έριξαν για 10 εκατομμύρια ευρώ, όπως είπε ο Καρχιμάκης!
Τελικά μερικοί πρώην υπουργοί εμφανίζονται τώρα πιο σοβαροί,  ενώ όταν ήταν υπουργοί δεν έδειχναν αυτήν την εντύπωση!
Αποκάλυψη: Ο  Μιχάλης Καρχιμάκης, υποστήριξε ότι τον Παπανδρέου τον έριξαν, τα ΜΜΕ, η Δικαιοσύνη και οι τράπεζες γιατί συγκρούστηκε μαζί τους κάνοντας μια αρχική γενική αναφορά. Για να γίνει όμως σαφέστερος, ελάχιστα λεπτά αργότερα στοχοποίησε τον κ. Ψυχάρη.
Τρέμουν τα πόδια του Τσίπρα με την εμφάνιση του νέου ΠΑΣΟΚ και την πιθανή κοινή κάθοδο με την ΔΗΜΑΡ!
Με την ομιλία του Ευάγγελου Βενιζέλου άνοιξαν οι εργασίες του 9ου Συντακτικού Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος κατά την τοποθέτησή του ανάμεσα στα άλλα πρότεινε κοινή κάθοδο όλης της κεντροαριστεράς στις εκλογές.  «Προτείνουμε τη συγκρότηση της μεγάλης πλειοψηφικής κεντροαριστεράς, τη συμπόρευση για να πετύχουμε πολλαπλάσιο εκλογικό αποτέλεσμα. Προτείνουμε την κοινή κάθοδο στις εκλογές» ανέφερε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Βενιζέλος τόνισε πως δεν πρόκειται για ένα συνέδριο κομματικό, αλλά για εθνικό και
 πολιτικό γεγονός που απευθύνεται όχι μόνο στους οργανωμένους, αλλά στο σύνολο της κοινωνίας.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τόνισε πως το συνέδριο αυτό αποτελεί τυπική ολοκλήρωση της διαδικασίας συγκρότησης του ΠΑΣΟΚ που ξεκίνησε στις 18 Μαρτίου 2012, υπογραμμίζοντας πως «αυτός ο χρόνος πέρασε με κομμένη ανάσα λόγω των διπλών εκλογών, διαπραγματεύσεων για τον σχηματισμό κυβέρνησης και διαπραγματεύσεων με τους εταίρους». Παρά την ήττα στις εκλογές και παρά τη μειωμένη κοινοβουλευτική δύναμη, το ΠΑΣΟΚ άντεξε και εγγυήθηκε τις εξελίξεις και την πολιτική σταθερότητα με μεγάλο κόστος, συνέχισε στην ομιλία του ο κ. Βενιζέλος. Ο  κ.
 Βενιζέλος ανέφερε πως το καλοκαίρι του 2011 η Τρόικα πρότεινε βελούδινη έξοδο της Ελλάδας από την Ε.Ε. αλλά η κυβέρνηση αρνήθηκε.
Ο κ. Παπανδρέου προσήλθε στο ΣΕΦ στις 18:15 και από τη στιγμή της προσέγγισής του έως την είσοδό του στην αίθουσα του Συνεδρίου, συνοδευόταν από μέλη και στελέχη του ΠΑΣΟΚ που βρέθηκαν στον δρόμο του.

Κατά την είσοδό του στον χώρο του Συνεδρίου, στο βήμα είχε ανέβει ήδη ο πρώην υπουργός Πολιτισμού, Παύλος Γερουλάνος, ο οποίος αναγκάστηκε να καθυστερήσει την έναρξη της ομιλίας του και η διαδικασία διακόπηκε για περίπου δέκα λεπτά, καθώς οι παριστάμενοι, όρθιοι και οι περισσότεροι και με χειροκροτήματα, υποδέχτηκαν τον τέως πρόεδρο του Κινήματος.
Τα λάθη πληρώνονται. Όμως τώρα ήρθε η ώρα της επίθεσης. Το μέλλον ανήκει στο νέο έντιμο σοβαρό ΠΑΣΟΚ που διδάσκεται από τα λάθη του παρελθόντος! Νέα Σεισάχθεια, επενδύσεις σοβαρό δημόσιο τομέα, χτύπημα της διαφθοράς υγεία, παιδεία, πολιτισμός, αθλητισμός καταπολέμηση φτώχειας είναι οι βασικοί άξονες του νέου ΠΑΣΟΚ.
Υπάρχει ελπίδα. Αντισταθείτε!

Δρ  Κουτσούκος Αναστάσιος
Πρόεδρος Ελλληνοδιεθν;hς ΜΚΟ.
www.koutsoukos-anastasios.gr
Υ.Γ. Δείτε το βίντεο
 http://news247.gr/eidiseis/politiki/synedrio_pasok_thermh_ypodoxh_ston_giwrgo_papandreoy.2150613.html

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

"Η αναγκαιότητα επιστροφής των γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα"


από τον Μιχαήλ Ρωμανό
εικαστικός - επιμελητής εκθέσεων - μουσειολόγος

Το καλοκαίρι του 2012, με αφορμή την εικαστική έκθεση που διοργάνωσε η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή στον αίθριο χώρο του Καλλιμάρμαρου Σταδίου με έργα Ελλήνων καλλιτεχνών, όπου και συμμετείχα, παρουσίασα ένα έργο ζωγραφικής εμπνευσμένο από τα Γλυπτά του Παρθενώνα.
 
Η έκθεση αυτή που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στο συγκεκριμένο χώρο και διάρκεσε πέντε ολόκληρους μήνες, είχε τη ευκαιρία να παρακολουθήσει πλήθος επισκεπτών του σταδίου, από πολλά μέρη της γης. Το έργο μου δημιούργησε ιδιαίτερη εντύπωση και απέσπασε πολύ θετικές κριτικές για τη θεματολογία του. Παρατήρησα ότι οι τουρίστες γνώριζαν τι αναπαριστά η μορφή που εικονιζόταν, γεγονός που μου έκανε τεράστια εντύπωση. Όλοι γνώριζαν ότι ζωγράφισα ένα από τα αγάλματα που βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο.
 
Τα Γλυπτά του Παρθενώνα λοιπόν βρίσκονται ακόμη στο Λονδίνο. Άρχισα να συνειδητοποιώ το γεγονός. Αυτή η έκθεση ήταν η αφορμή να ασχοληθώ, να ερευνήσω περισσότερο, να μάθω γιατί το όραμα της Μελίνας Μερκούρη πάγωσε στο χρόνο, τι συμβαίνει και τα Γλυπτά δεν έχουν επιστρέψει ακόμη στο Μουσείο της Ακρόπολης.
 
Η επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα είναι δίκαιο αίτημα όλων των Ελλήνων. Είναι ένα αίτημα όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως εθνικότητας, που οραματίζονται την επανένωση ενός ακρωτηριασμένου μνημείου παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Το αίτημα για την αποκατάσταση των Γλυπτών του Παρθενώνα είναι ένα αίτημα που υπερβαίνει τα εθνικά μας σύνορα και έχει παγκόσμια διάσταση. Η μοναδικότητα του Παρθενώνα, ως παγκόσμιου μνημείου, είναι ο καθοριστικός παράγοντας που καθιστά το αίτημα αυτό οικουμενικό.
 
Μέσα από τα έργα μου προσπαθώ να περάσω το μήνυμα της επιστροφής των μαρμάρινων Γλυπτών του Παρθενώνα, στην Ελλάδα και γι αυτό το λόγο αγωνίζομαι με την τέχνη μου, να ευαισθητοποιήσω όλο και μεγαλύτερο φάσμα ανθρώπων, φιλότεχνων και μη, ως προς τη διάδοση του στόχου αυτού. 

Απόσπασμα ομιλίας του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια στην 34η Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι στις 18 Οκτωβρίου 2007:
"..Άλυτο εξάλλου παραμένει και το ζήτημα της επιστροφής των μαρμάρων του Παρθενώνα, τα οποία βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο. Έχοντας πίστη στις αξίες τις οποίες τα μεγάλα μουσεία πρεσβεύουν και θεωρώντας ότι δημιουργείται τελευταία ένα θετικό κλίμα θέλω να ελπίζω ότι η ολοκλήρωση του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης θα αποτελέσει ένα εξαιρετικό κίνητρο για την οριστική επίλυση αυτής της μακροχρόνιας εκκρεμότητας. Το αίτημα της επιστροφής είναι αίτημα οικουμενικό και πάντοτε επίκαιρο και θεωρώ ιδιαίτερα συγκινητικό ότι η ομιλία μου συμπίπτει με την ημερομηνία γέννησης της Ελληνίδας Μελίνας Μερκούρη για την οποία η επιστροφή των μαρμάρων αποτέλεσε στόχο ζωής..." Πηγή: http://www.presidency.gr/?p=809
  
Βρετανικό ντοκυμαντέρ που φιλοξενήθηκε στην εκπομπή του παρουσιαστή William G. Stewart - Απρίλιος 1996 (κανάλι 4).¨
Μετά την παρουσίαση ενός ντοκυμαντέρ σχετικά με την αφαίρεση των Γλυπτών του Παρθενώνα από τον λόρδο Έλγιν και το Ελληνικό αίτημα για την επιστροφή τους, πραγματοποιήθηκε τηλεφωνική σφυγμομέτρηση με τα ακόλουθα αποτελέσματα: από τους 99.340 ανθρώπους που τηλεφώνησαν για να καταγράψουν την ψήφο τους οι 91.822 υποστήριξαν την πρόταση για την επιστροφή των Μαρμάρων, πράγμα που σημαίνει ότι 92,5% ψήφισαν υπέρ της επιστροφής.
 
Ιστοσελίδα επικοινωνίας του BBC - 3 Δεκεμβρίου 1999.
Στην ερώτηση "Πρέπει τα Ελγίνεια Μάρμαρα να παραμείνουν στο Βρετανικό Μουσείο"; η οποία τέθηκε στο Βρετανικό κοινό από το BBC, όχι απάντησε το 51%, ναι το 20% ενώ το 10% του κοινού δεν εξέφρασε γνώμη.


Η δημοσκόπηση MORI - Σεπτέμβριος 2002.
Σε δημοσκόπηση της ΜΟRI που διενεργήθηκε το Σεπτέμβριο του 2002 φάνηκε ότι υπάρχει σημαντική υποστήριξη του κοινού για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα στην Αθήνα. Η δημοσκόπηση δείχνει ότι 56% του κοινού θα υποστήριζε την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Μόνο 7% πιστεύει ότι η Μ. Βρετανία πρέπει να τα κρατήσει. Το υπόλοιπο 37% είναι αναποφάσιστο. Αυτό σημαίνει ότι η συνολική μερίδα του λαού θα υποστήριζε την επιστροφή των Μαρμάρων, υπερτερεί σε αριθμό από εκείνους που ακόμη υποστηρίζουν την παραμονή τους στην Βρετανία, σε ποσοστό 6 προς 1.
 
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης / Φλώρινα, 22-24 Φεβρουαρίου 2002 / ΨΗΦΙΣΜΑ:
Η Σύνοδος Πρυτάνεων και Προέδρων Δ.Ε. των ελληνικών Πανεπιστημίων στηρίζει το αξιωματικό και οικουμενικό αίτημα για επαναπατρισμό των αρχαιοτήτων, προϊόντων της ανθρώπινης Τέχνης, που στην καλύτερη περίπτωση στο όνομα της προστασίας, της ασφάλειας και της ανάδειξής τους απομακρύνθηκαν από τις εστίες τους. Η Ελλάδα, τόπος μοναδικής λάμψης του Πολιτισμού, έχει υποστεί λεηλασία θησαυρών που γεμίζουν τόσο κρατικά όσο και ιδιωτικά μουσεία του κόσμου. Η αρπαγή των Γλυπτών του Παρθενώνα και το "ξενίτεμα" αριστουργημάτων της αρχαίας ελληνικής Γλυπτικής, είναι κορυφαίες πράξεις "ορφάνιας" της περιουσίας του Ελληνικού Πολιτισμού και του Ελληνικού Λαού. Η Ελλάδα, ελεύθερη όσο ποτέ άλλοτε και έχοντας δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την ασφαλή προβολή τους, δικαιούται να υποδεχτεί τα δημιουργήματα του Πολιτισμού της γιατί, εκτός των άλλων, της ανήκουν.
Η Σύνοδος ζητά την επιστροφή των γλυπτών στην Ιερή Γη και σπεύδει να θέσει το ζήτημα ενώπιον της Προεδρίας της Ελληνικής Δημοκρατίας, της Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Βουλής των Ελλήνων, των Υπουργείων Πολιτισμού Ελλάδας, της Συνόδου Πρυτάνεων των Γαλλικών Πανεπιστημίων, της Ακαδημίας Αθηνών και λοιπών διεθνών Οργανισμών.
Έως αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο μέρος των Γλυπτών του Παρθενώνα, βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο και όχι στο Μουσείο της Ακρόπολης...

Enhanced by Zemanta

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...