Δικαιοσύνη για όλους

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Ελπίζουμε ότι οι υπόδικοι βουλευτές και στελέχη της Χρυσής Αυγής, που απέφυγαν την προφυλάκιση, να πήραν ένα μάθημα χθες: η Δημοκρατία λειτουργεί με κανόνες και οι ανοησίες που εκτόξευαν περί συνωμοσίας εναντίον τους ή πολιτικής εξόντωσής τους ήταν απλές μπαρούφες. Λέμε «ελπίζουμε» διότι αν κρίνουμε από τη συμπεριφορά του Ηλία Κασιδιάρη, μετά την ανακουφιστική γι’ αυτόν απόφαση να μην προφυλακιστεί, δηλαδή αν κρίνουμε από την επίθεσή του κατά ενός ανύποπτου καμεραμάν, φαίνεται ότι ο ηγετικός πυρήνας της Χρυσής Αυγής είναι ανεπίδεκτος μαθημάτων δημοκρατίας. Νιώθουν κατά κάποιο τρόπο ελεύθεροι να βιαιοπραγούν, όχι μόνο στο σκοτάδι της νύχτας, ούτε κατά μεταναστών (οι οποίοι δεν έχουν και πολλές ελπίδες να βρουν το δίκιο τους), αλλά στο φως της ημέρας και σε κοινή θέα.

Οπως και να έχει το ζήτημα πάντως, πέρα και παρά το κατηγορητήριο περί κακουργημάτων και σύστασης εγκληματικής συμμορίας, υπάρχει ένα ερώτημα: μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι άνθρωποι που γρονθοκοπούν γυναίκες σε ζωντανή μετάδοση ή κλωτσούν ανύποπτους καμεραμάν στον δρόμο, ακόμη κι αν αυτοί οι τραμπούκοι είναι βουλευτές; Ή, καλύτερα, ειδικά αν είναι βουλευτές; Στο κάτω κάτω της γραφής ένας απλός πολίτης με τόσο «οξύθυμο» χαρακτήρα θα αντιμετώπιζε ήδη τις συνέπειες του νόμου. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι αυτή που σχίζει με κάθε ευκαιρία τα ιμάτιά της για τη διαφορετική ποινική μεταχείριση των πολιτικών από τους απλούς πολίτες; Φανταζόμαστε ότι τα υπόλοιπα στελέχη και ψηφοφόροι της δεν θα έχουν αντίρρηση να πληρώσει ο κ. Κασιδιάρης τον ενεργό τραμπουκισμό του.

Για την απόφαση ανακριτή-εισαγγελέα περί μη προφυλάκισης, ουδείς νουνεχής άνθρωπος μπορεί να πει πολλά, αφού δεν μπορεί να έχει καλύτερη γνώση από τους δικαστές. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η προφυλάκιση είναι ένα ακραίο μέτρο, σε κατάχρηση του δημοκρατικού κανόνα που θέλει να μη φυλακίζεται κανείς χωρίς προηγούμενη δικαστική απόφαση. Ετσι, όπως η προφυλάκιση δεν σημαίνει ενοχή του κατηγορουμένου, αντιστοίχως η μη προφυλάκιση δεν σημαίνει αθωότητά του και ορθώς πράττουν όσοι δικαστές επιδικάζουν τις αμφιβολίες υπέρ των κατηγορουμένων και δεν προφυλακίζουν όποιον κατηγορούμενο βρεθεί μπροστά τους.

Η προφυλάκιση, λοιπόν, ως ακραίο μέτρο θεσπίστηκε ώστε κάποιοι υπόδικοι 1) να μη διαφύγουν τη δίκη, 2) για να μην τελέσουν κι άλλα αδικήματα, 3) για να μην αλλοιώσουν στοιχεία της δικογραφίας. Για το πρώτο, μάλλον δεν υπάρχει φόβος. Τα υπόλοιπα θα κριθούν από τα μελλούμενα. Αν για παράδειγμα οι μάρτυρες κατηγορίας «ξεχάσουν» κάποια σημαντικά πράγματα για τους κατηγορούμενους από εκείνα που κατέθεσαν, οι δικαστές θα πρέπει να ελεγχθούν για την ευθυκρισία τους, διότι και οι κρίνοντες κρίνονται.

Ζούμε κρίσιμες στιγμές. Για πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση βουλευτές και στελέχη ενός κόμματος κατηγορούνται για κακουργήματα, αλλά και για πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση έχουμε κόμμα σαν τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή και για πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση βουλευτές -καλυπτόμενοι από την ασυλία- δέρνουν σε κοινή θέα πολίτες. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνουν εκπτώσεις στα δικαιώματα των κατηγορουμένων, αλλά δεν σημαίνει επίσης ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει επειδή οι κατηγορούμενοι είναι πολιτικοί.

kathimerini.gr