Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΕΜΠΟΡΙΚΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟΥ κ. ΓΙΑΝΝΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΙΔΗ

"Σε τέτοιες ώρες λογικά ο λαός θα έπρεπε να συσπειρώνεται πίσω από την πολιτική του ηγεσία που με στιβαρότητα, αυτοπεποίθηση και όραμα θα έπρεπε να δείχνει τον δρόμο προς την λύτρωση και το μέλλον. Και αυτό δεν συμβαίνει κ. Υπουργέ".

Αυτό τόνισε στην προσφώνηση του υπουργού οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου, ο πρόεδρος του ελληνοαμερικανικου εμπορικου επιμελητηριου κ. Γιάννος Γραμματίδης.


Το πλήρες κείμενο της προσφώνησης έχει ως εξής:

"Η παρουσία σας στην αποψινή μας εκδήλωση μας τιμά κι επιβεβαιώνει το ενδιαφέρον και την αγωνία του επιχειρηματικού κόσμου για την πορεία της Ελληνικής Οικονομίας κάτω από τις ιδιαίτερα δυσμενείς τρέχουσες συνθήκες.

Η παρουσία του Υπουργού Οικονομικών κ. Γιώργου Παπακωνσταντίνου επίσης μας τιμά και καταδεικνύει την επιθυμία του να ενημερώσει υπεύθυνα τον επιχειρηματικό κόσμο αλλά και τον Ελληνικό λαό στο σύνολό του για το παρόν και το μέλλον της Ελληνικής Οικονομίας. Είναι χαρά μας που του παρέχουμε το βήμα του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου γι’ αυτόν τον σκοπό.

Κύριε Υπουργέ,
Είμαι σίγουρος ότι αφουγκράζεσθε την καθημερινή αγωνία του λαού για το μέλλον του. Η πλειονότητα του Τύπου και των ΜΜΕ, όλες οι επιχειρηματικές κι επαγγελματικές οργανώσεις, όλοι οι παραγωγικοί κλάδοι, η αγορά, το σύνολο του λαού σ’ ολόκληρη την χώρα διατυπώνουν βασανιστικά ερωτήματα σχετικά με την πορεία και την ταχύτητα των μεταρρυθμίσεων, με την προοπτική της ανάπτυξης, με την αληθή βούληση αλλά και την δυνατότητα της Κυβέρνησης για πραγματική μεταρρύθμιση και οικονομική ανασυγκρότηση και με την στάση της Κυβέρνησης απέναντι στο πολιτικό κόστος που θα μπορούσε να έχει μια τέτοια πολιτική. Αυτή η αγωνία κι αυτά τα ερωτήματα σκιαγραφούν ένα κλίμα ανησυχίας κι αβεβαιότητας, στοιχεία που δεν συμβάλλουν στην αποτελεσματική αντιμετώπιση της βαθειάς κρίσης που διέρχεται η χώρα. Σε τέτοιες ώρες λογικά ο λαός θα έπρεπε να συσπειρώνεται πίσω από την πολιτική του ηγεσία που με στιβαρότητα, αυτοπεποίθηση και όραμα θα έπρεπε να δείχνει τον δρόμο προς την λύτρωση και το μέλλον. Και αυτό δεν συμβαίνει κ. Υπουργέ. Το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό, πολύ περισσότερο γιατί επηρεάζει αρνητικά ακόμα και την κοινωνική μας συνοχή.

Γιατί τάχα συμβαίνει αυτό κ. Υπουργέ; Εμείς έχουμε άποψη, θα σας την εκφράσουμε και θα παρακαλέσουμε να τοποθετηθείτε σχετικά.

Μας δίνεται έτσι την ευκαιρία να τοποθετηθούμε πάνω στην καρδιά του προβλήματος που για μας είναι η δομή του ίδιου του Μνημονίου αλλά και οι ειδικότερες δράσεις που θα έπρεπε να το υλοποιούν. Εμείς ανήκουμε σ’ εκείνους που δεν το διάβασαν απλά, αλλά το μελέτησαν. Έχουμε λοιπόν την αίσθηση, για να μη πω τη βεβαιότητα, ότι η διαπραγμάτευση του Μνημονίου αλλά και η ίδια η υλοποίησή του μέχρι σήμερα διακατέχεται αποκλειστικά από το άγχος της δημοσιονομικής εξισορρόπησης. Η αναπτυξιακή του διάσταση είναι κατά την άποψή μας υποβαθμισμένη. Αυτό, όμως, είναι μεγάλο λάθος γιατί μπορεί η προσπάθεια για δημοσιονομική εξισορρόπηση να καταλήξει να γίνει βωμός θυσίας της ανάπτυξης. Δείτε για παράδειγμα τι συμβαίνει απ’ άκρου σε άκρο σε ολόκληρη τη χώρα. Επιχειρηματική δυσπραγία, συρρίκνωση της παραγωγικότητας και αναχώρηση επενδύσεων από την χώρα. Τα στοιχεία που καθορίζουν την ανάπτυξη, δηλαδή η παροχή κινήτρων στις επιχειρήσεις και η λήψη μέτρων που διευκολύνουν την επιχειρηματικότητα και συντελούν στην παραγωγή πλούτου, σε συνδυασμό με την λελογισμένη και στοχευμένη αξιοποίηση των οικονομικών δυνατοτήτων των πολιτών με τρόπο που να εξασφαλίζει τουλάχιστον την σιωπηλή ανοχή τους, είναι ακριβώς εκείνα που μπορούν να συμβάλλουν αποφασιστικά στην επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων του Μνημονίου. Γι’ αυτό χρειάζεται το εργαλείο ενός νέου αναπτυξιακού μοντέλου, εκείνου που το Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο με το ΙΟΒΕ και την Boston Consulting Group πρότειναν προεκλογικά στα κόμματα εξουσίας και που σε κάποιο μέτρο ήδη φαίνεται να το υιοθετείτε. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Λιγότερο και πιο αποτελεσματικό κράτος με έμφαση στην ολοκλήρωση των αναγκαίων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που περιλαμβάνουν, ανάμεσα σε άλλα, λελογισμένες ιδιωτικοποιήσεις, ορθολογική αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου χωρίς ταμπού και με σύγχρονες μεθόδους, έξυπνα συστήματα υποκατάστασης των φόρων, ολοκλήρωση της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης, απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, απελευθέρωση των υπηρεσιών χωρίς άτολμες ρυθμίσεις και προς Θεού χωρίς ανούσιες και χρονοβόρες διαπραγματεύσεις, συνυπολογισμός κόστους-οφέλους, δραστική καταπολέμηση της σπατάλης παντού και ιδιαίτερα στο χώρο της υγείας, ενίσχυση της έρευνας και της καινοτομίας, απλοποίηση της νομοθεσίας με φαντασία αλλά και πρακτικότητα, σύνδεση της παιδείας με την επιχειρηματικότητα, σύνδεση του τουρισμού με τον πολιτισμό, αλλαγή προσανατολισμού στο γεωργικό μας μοντέλο και διάχυση της έννοιας της πράσινης ανάπτυξης σε όλες αυτές τις δράσεις. Να δημιουργήσουμε ένα σταθερό νομοθετικό περιβάλλον, ένα σταθερό φορολογικό πλαίσιο που δεν θα κρύβει αιφνιδιασμούς. Να θεωρήσουμε τον πολίτη έντιμο στην συμπεριφορά του προς το Κράτος και να τον τιμωρήσουμε αμείλικτα αν προδώσει αυτήν την εμπιστοσύνη κι όχι να τον θεωρούμε εξ ορισμού ανέντιμο μέχρις ότου αποδείξει έμπρακτα μόνος του την εντιμότητά του, αν ποτέ το καταφέρει. Αυτό άλλωστε είναι και βασική αρχή ενός σύγχρονου πολιτικού πολιτισμού.

Όλα αυτά μπορούν να γίνουν μόνο αν τραβήξουμε μια οριζόντια γραμμή και χωρίσουμε το παρελθόν από το παρόν. Τόσο απίστευτα απλά! Μέσα ακόμα από ένα πρόγραμμα τόσο μεσο-βραχυπρόθεσμων όσο και μεσο-μακροπρόθεσμων δράσεων που θα πρέπει να συζητηθεί αναλυτικά με τους διεθνείς επιτηρητές μας και να αποτελέσει τροποποίηση και συμπλήρωμα του Μνημονίου. Ας μη δούμε το Μνημόνιο σαν ένα άκαμπτο κείμενο. Το τελικό του αποτέλεσμα θα πρέπει να μας απασχολεί γιατί αυτό είτε θα επαναφέρει είτε θα ενταφιάσει οριστικά την αξιοπιστία της χώρας.

Δεν πιστεύω ότι η Κυβέρνηση αδιαφορεί. Κάθε άλλο. Βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση με έναν πρωθυπουργό που ξέρει καλά ότι γράφει ιστορία και είναι αποφασισμένος να φθάσει μέχρι το τέρμα. Χρειάζονται, όμως, πιο γρήγοροι ρυθμοί και μεγαλύτερη πολιτική τόλμη. Χρειάζεται σύγκρουση με τις δυνάμεις της συντήρησης που ελλοχεύουν μέσα στην κρατική μηχανή και εξουδετέρωση των συναρμοδιοτήτων που είναι τα βασικά εργαλεία της ανάσχεσης κάθε πορείας ανάπτυξης. Νομίζω επίσης ότι η Κυβέρνηση φοβάται μια εσωτερική κομματική δυσφορία αλλά και μια γενικευμένη κοινωνική αναταραχή σε περίπτωση λήψης πιο ρηξικέλευθων μέτρων. Είναι όμως γενική πεποίθηση ότι ο λαός, παρότι σε δυσκολία, αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης και είναι διατεθειμένος να ανεχθεί περισσότερα μέτρα αν αυτά οδηγούν στην έξοδο από την κρίση, στη διάσωση της χώρας από την πτώχευση και στην είσοδο σε μια νέα αναπτυξιακή πορεία. Ο λαός σήμερα καταγράφει σαν ατολμία την λήψη ημίμετρων ή την έλλειψη αποφασιστικότητας π.χ. στην σύγκρουση της Κυβέρνησης με τα συνδικάτα. Καταγράφει εξ αντιθέτου θετικά την επίδειξη στιβαρής ηγεσίας, γιατί στις δύσκολες αυτές ώρες προσβλέπει με αγωνία προς την πολιτική του ηγεσία και αναμένει να συστρατευθεί πίσω της. Καταγράφει επίσης και ανάλογα αξιολογεί και την στάση των λοιπών πολιτικών κομμάτων αναμένοντας υπεύθυνες και πολιτικά τολμηρές πρωτοβουλίες και πολιτικές. Είναι πια κοινή συνείδηση ότι η σημερινή βαθειά κρίση αποτελεί την μοναδική ευκαιρία για την Ελλάδα να ξαναχτίσει τις δομές της για να γίνει ένα σύγχρονο κράτος αντάξιο των ελπίδων του λαού της.

Και για να εξηγούμαστε: δεν είμαστε αντίθετοι με τις μαχητικές διεκδικήσεις των εργαζομένων. Η απεργία και κάθε είδους διαμαρτυρία είναι δικαίωμα του εργαζόμενου και μάλιστα συνταγματικά κατοχυρωμένο για την υπεράσπιση των νόμιμων δικαιωμάτων του. Ας μη ξεχνάμε όμως ότι σήμερα η χώρα βρίσκεται σε μια κρίσιμη κατάσταση που έχει χαρακτήρα πολέμου και στερείται πυρομαχικών. Αδυνατεί να δώσει, αξιώνει όμως εύλογα να πάρει ό,τι μπορεί για να διασωθεί. Το δικαιούται άλλωστε γιατί για δεκαετίες μόνον έδινε στους πολίτες της και μάλιστα δυσανάλογα περισσότερα από όσα εδικαιούντο και σαφώς δυσανάλογα περισσότερα από εκείνα που η ίδια εισέπραττε δημιουργώντας συνθήκες μιας φαινομενικής ευδαιμονίας. Αυτή μάλιστα είναι μια από τις γενεσιουργές αιτίες του θηριώδους μεγέθους δημόσιου χρέους της. Το πάρτι όμως τελείωσε και τώρα πρέπει να πληρωθεί ο λογαριασμός. Ποιοι καλούνται να τον πληρώσουν; Φυσικά όλοι, γιατί όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι και πρώτοι οι πολιτικοί μας που πρέπει να δώσουν το παράδειγμα της συνεισφοράς. Αυτή λοιπόν την ώρα, ενθυμούμενοι και μεταφέροντας στην περίπτωση της Ελλάδας την φράση του αείμνηστου Προέδρου των ΗΠΑ Τζών Φιτζέραλντ Κέννεντυ, ας δούμε επιτέλους όλοι μας χωρίς εξαίρεση όχι τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα για μας, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για την Ελλάδα. Με αυτή την έννοια θεωρώ λοιπόν σήμερα άκαιρες, παράλογες έως και ύποπτες σε ορισμένες περιπτώσεις τις όποιες συντεχνιακές διεκδικήσεις".

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε ελεύθερα την άποψή σας !

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...