Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

39 χρόνια Mεταπολίτευσης: Τι αλλαγές χρειάζονται;

ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ ΤΣΙΚΑ*

Στα «παρά ένα τεσσαράκοντα» χρόνια της Μεταπολίτευσης, επιτεύχθηκαν πολλά. Υπήρξε η καλύτερη, πιο ασφαλής, πιο δημιουργική περίοδος από την ίδρυση του ελληνικού κράτους . 

Η δυναμική της, όμως, εξαντλήθηκε προ πολλού. Χρειαζόμαστε μια νέα ελληνική Δημοκρατία.

- «Μητέρα όλων των μεταρρυθμίσεων», η μεταρρύθμιση της Διοίκησης. Διαρθρωτικές αλλαγές για ένα «κανονικό» κράτος, στην υπηρεσία πολίτη και ανάπτυξης.

- Αλλαγή εκλογικού συστήματος. Κατάργηση σταυρού προτίμησης, βασική αιτία πελατειακών σχέσεων και διαφθοράς. Το γερμανικό εκλογικό σύστημα, ή παραλλαγή του, συνδυάζει αναλογικότητα με σταθερότητα. Εκλογή αριθμού βουλευτών με λίστα σε εθνικό επίπεδο και των υπολοίπων σε μονοεδρικές ή ολιγοεδρικές περιφέρειες. Εκδημοκρατισμός των πολιτικών κομμάτων.

- Συνταγματική κατοχύρωση: επιπέδου αξιοπρεπούς διαβίωσης, προστασίας ανέργων, χωρισμού Κράτους- Εκκλησίας , ευρωπαϊκής προοπτικής, ισοσκελισμένου προϋπολογισμού, λαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας.

- Έλεγχος οικονομικών κομμάτων και πολιτικών προσώπων από όργανα χωρίς πλειοψηφία βουλευτών.

- Αποφασιστικός ρόλος Βουλής στην παρακολούθηση εκτέλεσης του προϋπολογισμού.

- Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

- Αλλαγή διαδικασίας ελέγχου ευθύνης υπουργών.

- Αλλαγές στη δικαιοσύνη, στην ταχύτητα απονομής, τις φορολογικές δίκες, την κρίση επενδυτικών συμβάσεων, την επιλογή της ηγεσίας της.


* Ο Θόδωρος Τσίκας είναι πολιτικός επιστήμονας-διεθνολόγος, μέλος  της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ
Enhanced by Zemanta

Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

 Μιχελάκης: Δεν αντέχει η οικονομία άλλα οριζόντια μέτρα

Ο υπουργός Εσωτερικών, Γιάννης Μιχελάκης, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Επενδυτής» ξεκαθάρισε ότι η ελληνική κοινωνία και η οικονομία δεν αντέχει άλλα οικονομικά μέτρα, ενώ ανέλυσε και την αναδιάρθρωση που επιχειρείται στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Αναλυτικά η συνέντευξή του κ. Μιχελάκη:
Ποια θα είναι η επόμενη “δεξαμενή” για την κινητικότητα στο Δημόσιο; 
Έχω επαναλάβει και θα το ξαναπώ και τώρα, οριζόντιες περικοπές στην τοπική αυτοδιοίκηση δεν θα ξαναγίνουν με την προϋπόθεση, το τονίζω, να γίνει επιτέλους η αξιολόγηση των ΟΤΑ. Αξιολόγηση δομών και ανθρώπινου δυναμικού, προκειμένου να διαπιστωθεί ποιες υπηρεσίες είναι υπερστελεχωμένες και ποιες υποστελεχωμένες. Έτσι θα καταστεί δυνατός ο προσδιορισμός του ανθρώπινου δυναμικού που θα τεθεί σε κινητικότητα, θα υπάρξει κάλυψη των υφιστάμενων κενών και θα διασφαλιστεί η προσφορά καλύτερων υπηρεσιών στον πολίτη. 
Θα ενεργοποιηθεί η διαδικασία της επιτροπείας όσων δήμων εμφανίζουν αποκλίσεις μεταξύ εσόδων και εξόδων; 
Θα ισχύσει ότι προβλέπει ο νόμος. 
Τη δουλειά της Δημοτικής Αστυνομίας ποιος θα την κάνει; 
Όπως προβλέπεται από το πολυνομοσχέδιο που ήδη ψηφίστηκε, οι αρμοδιότητες της Δημοτικής Αστυνομίας θα ασκούνται από την 23η Σεπτεμβρίου από την Ελληνική Αστυνομία. Υπογραμμίζω, για άλλη μια φορά, ότι η μεταφορά των αρμοδιοτήτων αυτών δεν πρόκειται να θίξει τα έσοδα των Δήμων που θα συνεχίσουν να βεβαιώνονται και να εισπράττονται από τους Δήμους. Επιπλέον, με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, μπορεί να καθορίζεται η παράλληλη άσκηση μίας ή περισσοτέρων από τις αρμοδιότητες αυτές από υπαλλήλους του Δήμου. 
Άλλες αναδιαρθρώσεις μετά τη Γενική Γραμματεία Ισότητας;
 Η απόφασή μας για εξορθολογισμό του Δημοσίου είναι δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη. Αυτό ισχύει για όλα τα υπουργεία και βεβαίως για το Υπουργείο Εσωτερικών. Αυτή τη στιγμή, όμως, δεν υπάρχει κάποια άλλη ώριμη απόφαση για μεταρρύθμιση στις δομές του υπουργείου. 
Βρήκατε έργα σε Δήμους που χρηματοδοτήθηκαν αλλά δεν έγιναν; 
Βρήκα μελέτες για 173 έργα ΣΔΙΤ, τα οποία είχαν ενταχθεί από το 2009 στο πρόγραμμα Θησέας, αλλά παρέμεναν αναξιοποίητες. Προσθέτω ότι για τις μελέτες αυτές έχουν πληρωθεί περίπου δέκα εκατομμύρια ευρώ. Να διευκρινίσω ότι από τις 173 μελέτες μόνο δύο πήραν έγκριση από τη Διυπουργική επιτροπή ΣΔΙΤ και βρίσκονται σε φάση δημοπράτησης. Ζήτησα, ήδη, γραπτή αναφορά για τους λόγους που δεν υπήρξε ενημέρωση σχετικά με το συγκεκριμένο ζήτημα, αλλά και για τους λόγους καθυστέρησης στην προώθηση των έργων. Έχουμε ήδη ξεκινήσει συστηματική προσπάθεια για την ένταξη των Δήμων σε αναπτυξιακά έργα μέσω προγραμμάτων ΣΔΙΤ, την αξιοποίηση του ενδιαφέροντος που εκδηλώνεται από ξένες εταιρείες, τη δυνατότητα χρηματοδότησης από ξένες τράπεζες, αλλά και τη μέγιστη δυνατή αξιοποίηση κοινοτικών πόρων, το ταχύτερο δυνατό. 
Πόσο πρέπει κατά τη γνώμη σας να συρρικνωθεί το Ελληνικό Δημόσιο; 
Θέλουμε ένα κράτος που να μην περισσεύει εκεί που δεν χρειάζεται και να μην λείπει όταν το έχει ανάγκη ο πολίτης. Αυτό το διττό στόχο έρχεται να υπηρετήσει η κινητικότητα.
Νέα μέτρα θα περάσουν από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ; Η κατάσταση στους βουλευτές είναι οριακή. 
Έχουν απαντήσει σ’ αυτό – και μάλιστα κατ’ επανάληψη – ο Πρωθυπουργός και πρόεδρος μας, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αλλά και ο αρμόδιος υπουργός: Δεν πρόκειται να υπάρξουν οποιαδήποτε άλλα οριζόντια μέτρα ούτε στην πλευρά των φόρων ούτε στην πλευρά της περικοπής εισοδημάτων. Ούτε στην Κεντρική Διοίκηση ούτε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Δεν αντέχει τέτοια μέτρα ούτε η πραγματική οικονομία, ούτε η κοινωνία, ούτε η κυβέρνηση. 
Εκλογές αν καταψηφιστεί νομοσχέδιο ή κάποιο άρθρο; 
Αντιλαμβάνομαι πολύ καλά τους συναδέλφους που αναπτύσσουν προβληματισμούς είτε σε επιμέρους ζητήματα είτε σε κάποια άρθρα νομοσχεδίων. Πολύ περισσότερο όταν οι ίδιοι συνδέονται άμεσα με τα ζητήματα που τίθενται κάθε φορά. Πιστεύω, όμως, πως την ώρα των αποφάσεων, όταν μπαίνουν στη ζυγαριά από τη μια τα επιμέρους και από την άλλη το εθνικό συμφέρον, τότε γέρνει ξεκάθαρα η ζυγαριά. Έχω, λοιπόν, την πεποίθηση ότι κανένας από τους συναδέλφους που στηρίζουν την κυβέρνηση δεν πρόκειται να σύρει τη χώρα σε εκλογές την ώρα που κρίνεται η έξοδός της από την κρίση. Οι εκλογές, κάτω από τις σημερινές περιστάσεις, δεν είναι ούτε κομματικό ούτε προσωπικό ζήτημα. Είναι εθνικής σημασίας υπόθεση. Η Ελλάδα δεν έχει καιρό για χάσιμο. 
Μετά από αλλεπάλληλα Μνημόνια, τόσα μέτρα, περικοπές και μειώσεις που έχουν δημιουργήσει πρωτοφανή ύφεση και ανεργία εκτιμάτε ότι το πρόγραμμα βγαίνει; Οι Αμερικανοί εκτιμούν ότι δεν βγαίνει, οι συντάκτες του προγράμματος παραδέχονται ότι έκαναν λάθη, ο κόσμος και η οικονομία ματώνουν αλλά η κυβέρνηση εφαρμόζει αυτό το πρόγραμμα. 
Πράγματι, υπάρχουν μεγάλα και σοβαρά ζητήματα μπροστά μας. Έχουμε ρεαλιστικό σχέδιο για την αντιμετώπισή τους. Διότι τα προβλήματα δεν λύνονται με ευχές και φανφάρες. Η στρατηγική μας αναπτύσσεται στον άξονα σταθεροποίηση, ανάταξη, ανάπτυξη. Για τα ειδικότερα θέματα που θέτετε θα ήθελα να επισημάνω: Πρώτον, σε ό,τι αφορά το δημόσιο χρέος ο Πρωθυπουργός έχει θέσει στους εταίρους μας το ζήτημα της επανεξέτασης και της περαιτέρω ελάφρυνσής του, με την προϋπόθεση ότι θα έχουμε πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα. Αποφάσεις για το θέμα αυτό θα υπάρξουν – όπως δήλωσε ο νέος επικεφαλής του Γιούρογκρουπ – λίγο πριν τις ευρωεκλογές. Σε ό,τι αφορά τη χρηματοδότηση για την περίοδο μετά τον Ιούλιο του 2014, είναι βέβαιο πως οι εταίροι μας θα τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους με την προϋπόθεση βέβαια ότι και εμείς θα τηρήσουμε τις δικές μας. Σχετικά με το ενδεχόμενο νέων μέτρων, τη θέση μας σας την είπα ήδη. Νέα οριζόντια μέτρα δεν πρόκειται να υπάρξουν. 
Όλα τα αυγά στο γερμανικό καλάθι; 
Απ: Σε λίγες μέρες ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς αναχωρεί για τις ΗΠΑ. Πριν από λίγο καιρό είχε ένα εξαιρετικά επιτυχημένο ταξίδι στην Κίνα. Και βέβαια η χώρα είναι μέλος της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης. Σας απάντησα; 
Νέα Δημοκρατία ή Νέα Ελλάδα;
 Η Νέα Δημοκρατία έχει ως όραμα και σκοπό της μια Νέα Ελλάδα. Μια Ελλάδα απαλλαγμένη από τις παθογένειες του χτες, αλλά και τα βάσανα του σήμερα. Μια Ελλάδα που αναπτύσσεται και προοδεύει για όλους τους πολίτες της.

Φ. Κουβέλης: Με ευθύνη Βενιζέλου το οριστικό διαζύγιο από ΠΑΣΟΚ

Συνέντευξη του προέδρου της ΔΗΜΑΡ, Φώτη Κουβέλη, στην Εφημερίδα των Συντακτών και το δημοσιογράφο Δημήτρη Κουκλουμπέρη
  
Ευθέως  καταλογίσατε στον πρωθυπουργό εκλογικά σχέδια, τα οποία αργότερα ανατράπηκαν  λόγω πιέσεων από τους Ευρωπαίους και την τρόικα. Τελικά, έχουμε πρωθυπουργό και κυβέρνηση περιορισμένων ευθυνών και αποφάσεων;  
Υπήρχε σχέδιο εκλογών. Θεώρησαν ότι μπορούσε η Νέα Δημοκρατία, έστω και με επαναληπτικές εκλογές, υπό το βάρος διλημμάτων και πόλωσης, να πετύχει αυτοδυναμία. Οι αποτρεπτικές παρεμβάσεις των Ευρωπαίων εταίρων υπήρξαν. Όμως, το πότε θα γίνουν εκλογές είναι θέμα της εξέλιξης των πραγμάτων. Ιδιαίτερα του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής και των μέτρων που τροφοδοτούν τη λιτότητα και την ύφεση, με ό,τι αυτά αντανακλούν στην κοινωνία και στις πλάτες των πολιτών. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ευθύνη για τις εξελίξεις που προκλήθηκαν είναι αποκλειστικά του κ. πρωθυπουργού. Και δεν είναι περιορισμένη. 


Παρ' όλα αυτά, το σενάριο της πρόωρης κάλπης, έστω και με μορφή απειλής, παραμένει ζωντανό. Εκτιμάτε ότι το φθινόπωρο η χώρα θα βρεθεί ενώπιον πολιτικών εξελίξεων; Θα είναι από επιλογή ή από «ατύχημα», αν συμβεί;  
Η χώρα έχει ανάγκη την πολιτική σταθερότητα. Αυτή, όμως, δεν ταυτίζεται με τη συντηρητική πολιτική και τη διαρκή υποχώρηση στις πιέσεις της τρόικας. Η θέση της κυβέρνησης, ότι εάν κάποιο νομοσχέδιο, που είναι κρίσιμο και καίριο, δεν ψηφιστεί, την επόμενη κιόλας μέρα θα προκηρυχθούν εκλογές, υποβαθμίζει την κοινοβουλευτική διαδικασία και ακυρώνει κάθε διαπραγματευτική δυνατότητα. Η αποφυγή της κοινωνικής-πολιτικής αποσταθεροποίησης και του ενδεχομένου εκλογών από «ατύχημα» δεν θα γίνει με καταναγκασμό, αλλά με ουσιαστικές αλλαγές και βελτιώσεις στο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής. Το ενδεχόμενο να προκύψουν εκλογές από επιλογή, βεβαίως δεν μπορεί να αποκλειστεί.  

Πάντως, αν όπως υποστηρίζετε, η δικομματική κυβέρνηση  δεν διαπραγματεύεται και αποδέχεται ανεφάρμοστα μέτρα, τότε γιατί να παραμείνει στη θέση της;  
Οι αλλεπάλληλες εκλογές δεν είναι λύση. Δεν βοηθάει τη χώρα κάθε κόμμα να προσβλέπει διαρκώς σε εκλογές για να εφαρμόσει το δικό του «καθαρό» πρόγραμμα. Η τεχνική πόλωση και η λογική μαύρου-άσπρου ευνοούν μόνο μικροκομματικές επιδιώξεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ. Η χώρα χρειάζεται ουσιαστική πολιτική αντιπαράθεση και τις μέγιστες δυνατές συνθέσεις για την προώθηση αποτελεσματικών πολιτικών εξόδου από την κρίση. Αυτό είναι το ζητούμενο, και όχι ένας πρόωρος νέος εκλογικός κύκλος 13 μήνες μετά τις δύο διαδοχικές εκλογές. Και αφορά όλο το πολιτικό σύστημα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, καθώς και τη μεταξύ τους σχέση. 


Με ποιον τρόπο  πιστεύετε ότι μπορεί να ξεπεραστεί η εικόνα της δημοσκοπικής κάμψης που εμφανίζει η ΔΗΜΑΡ; Πού  αποδίδετε αυτό το γεγονός; 

Ποτέ δεν πολιτευτήκαμε με βάση τις δημοσκοπήσεις. Αυτές είναι «φωτογραφίες» που δεν αποτυπώνουν τη δυναμική των εξελίξεων. Όποια κάμψη έχουμε, εκφράζει την ανάγκη να απαντηθούν ερωτήματα σε σχέση με την επανατοποθέτησή μας στο πολιτικό σκηνικό. Η δημοσκοπική υποχώρηση θα αντιστρέφεται όταν γίνονται ευδιάκριτα όσα επισημάναμε και αναδειχθεί η υπεύθυνη, δημοκρατική και μεταρρυθμιστική πολιτική παρουσία της ΔΗΜΑΡ και στη νέα φάση. 


Η ΔΗΜΑΡ πιστεύετε ότι  χρειάζεται ένα νέο σχέδιο πορείας  από εδώ και πέρα, όπως ζητούν αρκετά στελέχη σας τον τελευταίο μήνα; Σε ποια κατεύθυνση; 

Το σχέδιο που παρουσίασε η ΔΗΜΑΡ  προεκλογικά, για αναγνώριση του  δεσμευτικού πλαισίου και με ταυτόχρονο αγώνα για να αλλάξει, παραμένει  σε ισχύ. Η συμμετοχή μας στην κυβέρνηση ήταν απόδειξη της υπευθυνότητας  μάς. Με την ίδια ευθύνη συνεχίζουμε και σήμερα. Με την υπεύθυνη πολιτική παρουσία διεκδικούμε λύσεις για το παρόν. Κρίνουμε συγκεκριμένα κάθε φορά την κυβερνητική πολιτική και τοποθετούμαστε. Καταθέτουμε συγκεκριμένες προτάσεις εφαρμόσιμης πολιτικής. Διεκδικούμε έναν άλλο τρόπο, έναν άλλο δρόμο. Τον δρόμο των εξυγιαντικών δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων, του δίκαιου επιμερισμού των βαρών, της αναπτυξιακής λογικής με προοπτικές για όλους, του εκσυγχρονισμού και όχι της απορρύθμισης. Των αλλαγών στο πρόγραμμα προσαρμογής, ώστε να αναιρεθούν μέτρα που αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά, να συνδεθεί με την ανάπτυξη και την κοινωνική προστασία. Προωθούμε τις συμμαχίες μας και επιδιώκουμε να αλλάξουμε τους πολιτικούς συσχετισμούς. Προχωρούμε σε συνέδριο του κόμματος με εξωστρεφή δράση για την αναβάθμιση των επεξεργασιών του κόμματος και την προώθηση των πολιτικών μας συνεργασιών. 



Ενδιαφέρουν τη ΔΗΜΑΡ οι διεργασίες για έναν κυβερνητικό  πόλο με προοδευτικό πρόσημο από  κόμματα, κινήσεις και προσωπικότητες που διαφωνούν -όπως εξάλλου κι εσείς- με τη λογική της σκληρής λιτότητας και αρνούνται την άποψη ότι δεν μπορούν να αναζητηθούν εναλλακτικές λύσεις εντός ευρωπαϊκού πλαισίου; 

 
Η δημιουργία ενός πόλου προοδευτικού, βασισμένου στους άξονες δημοκρατία - κοινωνική συνοχή - ανάπτυξη με ωφέλειες για όλους, είναι η δική μας πρόταση. Επιδιώκουμε τη συγκρότηση, σε προγραμματική βάση, μιας ευρείας συμμαχίας δυνάμεων της δημοκρατικής αριστεράς, της πολιτικής οικολογίας και της σοσιαλδημοκρατίας, που αρνούνται καθεστηκυίες πολιτικές και πρακτικές που οδήγησαν στην κρίση. Η συμμαχία αυτή δεν θα παγιδεύεται στον λαϊκισμό, στη δημαγωγία και στην άρνηση των αλλαγών. Οσο ισχυρότερος είναι αυτός ο πόλος τόσο θα επηρεάζει τις κυβερνητικές επιλογές, τον χαρακτήρα των κυβερνητικών λύσεων, την κατεύθυνση της πολιτικής και τον ανακαθορισμό των πολιτικών συσχετισμών. Η χώρα δεν πρέπει να εγκλωβιστεί ξανά σε έναν διπολισμό, καρικατούρα του παλαιού δικομματισμού. 


Θεωρείτε ότι  σας αφορά το κάλεσμα του αρχηγού  της αξιωματικής αντιπολίτευσης για συνεργασία με την Αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας έως την Αριστερά της αριστεράς; Ποιες είναι οι προγραμματικού χαρακτήρα προϋποθέσεις που βάζετε; 

Στην κρίσιμη φάση που διανύει  η χώρα η διάκριση μεταξύ Δεξιάς / Αριστεράς συμφύεται με το διαχωρισμό ευρωπαϊκός ή μη προσανατολισμός. Απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης, δεν είναι λύση οι μονομερείς ενέργειες καταγγελίας του Μνημονίου και αποκήρυξης του χρέους. Δεν μας ενδιαφέρει ένα κάλεσμα που, στο όνομα της Αριστεράς, θα ρίξει τη χώρα σε δρόμους διακινδύνευσης της παραμονής της στο ευρώ και την Ε.Ε.  Θεωρούμε ότι όσο πιο ισχυρός είναι ο πόλος για τον οποίο εργαζόμαστε, τόσο θα μπορεί να προωθεί πολιτικές υπέρβασης του δίπολου. Τόσο θα επικρατεί η πολιτική των ευρύτερων συμπαρατάξεων για την προώθηση ουσιαστικών αλλαγών και αποδέσμευσης από επαχθείς όρους του Μνημονίου και την ανασυγκρότηση της χώρας με μεταρρυθμίσεις, με δημοκρατία και κοινωνική συνοχή. 


Ως κυβερνητικοί εταίροι με το ΠΑΣΟΚ, διατηρούσατε ανοιχτούς διαύλους και αναπτύσσατε κοινές πρωτοβουλίες. Οι γέφυρες κόπηκαν μετά την αποχώρησή σας από την κυβέρνηση; 

Οι γέφυρες προϋποθέτουν κοινή  στάση τουλάχιστον σε μείζονα  ζητήματα και κρίσιμες καμπές. Είναι  μπροστά μας οι προτάσεις νόμου  που συνυπέγραψε το ΠΑΣΟΚ προτού υπαναχωρήσει και περιμένουμε να δούμε τη στάση του. 
Αντικειμενικά, όμως, το ΠΑΣΟΚ με την επιλογή του ωθείται στην αποδοχή συντηρητικών πολιτικών. 


Υπολογίζετε το ΠΑΣΟΚ και  την ηγεσία του στην προσπάθεια για  τη συγκρότηση του «τρίτου πόλου»; 

Όχι, δεν απευθυνόμαστε στο κόμμα του ΠΑΣΟΚ. Αυτό, με την ηγεσία του, έκανε τις επιλογές του. Η συγκρότηση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού, του νέου πόλου, δεν θα γίνει με κομματικές συμπήξεις και συναντήσεις κορυφής. 


Αισθάνεστε προδομένος από τη στάση του κ. Βενιζέλου για το θέμα της ΕΡΤ;  
Ο κ. Βενιζέλος δικαιούται να κάνει τις επιλογές του. Αν αυτές έρχονται σε αντίθεση με τις δηλώσεις του ότι το ΠΑΣΟΚ θα συνταχθεί με τη ΔΗΜΑΡ, για το θέμα, επί παραδείγματι, της ΕΡΤ και του αντιρατσιστικού νόμου, ας το κρίνουν οι πολίτες. Πιστεύω ότι αν αυτό έπραττε, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά και καλύτερα. Δικές του οι επιλογές, δικές του και οι ευθύνες. 

Enhanced by Zemanta

Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

Με αφορμή τη βία κατά πολιτικών...


ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ ΤΣΙΚΑ*

Οφείλουμε να το παραδεχτούμε ανοιχτά: στην κοινωνία μας υπάρχει διάχυτη βία, την οποία αρκετοί επαινούν και περισσότεροι –απλώς- ανέχονται. Όταν δεν βολευόμαστε με ό,τι αποφασίζεται, όταν δεν συμφωνούμε με τις απόψεις, δεν θεωρείται "ταμπού" η λεκτική επίθεση, ο προπηλακισμός, η φυσική βία. Για πολλούς αυτά είναι υπερβολικά, αλλά όχι απολύτως καταδικαστέα.

Πολλά και γνωστά τα παραδείγματα, στα οποία πρωταγωνιστούν κάποιοι, που σε άλλες περιπτώσεις θα ήταν «υπεράνω υποψίας». Αλλά, όχι μόνο με πολιτικούς. Στα Πανεπιστήμια με καθηγητές, στα "μπλόκα" δρόμων με διαβάτες και οδηγούς....


Σίγουρα, όλες οι μορφές βίας δεν είναι ίδιες. Η φασιστική βία είναι κάτι ξεχωριστό, οργανωμένο, με στόχο την φίμωση και την εξόντωση του αντιπάλου. Αλλά όλες οι εκδοχές τρέφονται από την μισαλλοδοξία, την συνωμοσιολογία, την δημαγωγία, τον λαϊκισμό, την ανευθυνότητα. Υπήρξε, μάλιστα, βία εναντίον και κάποιων που δεν περίμεναν να στραφεί εναντίον τους, επειδή "μασούσαν τα λόγια" τους. Ας κατανοήσουμε όλοι, έστω τώρα, ότι η ανοχή οδηγεί στην αυθαιρεσία...

* O Θόδωρος Τσίκας είναι πολιτικός επιστήμονας-διεθνολόγος, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ
Enhanced by Zemanta

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Η Κινητικότητα, ένα νεογέννητο, έκθετο πολιτικά, που στραγγαλίζεται από την Τρόικα


Του Αντώνη Μανιτάκη

 Περίληψη. Το παρόν κείμενο γράφτηκε, πρώτον, για να δείξει την διαρθρωτική σημασία και τον σύνθετο διοικητικό σχεδιασμό του θεσμού της Κινητικότητας, που με προσοχή και σύστημα για να προληφθούν λάθη και αποφευχθούν εντάσεις ετοιμάστηκε από το Υπουργείο. Και δεύτερον, για να φανερώσει τον αποσυνθετικό ρόλο, που έπαιξε και παίζει, στην υλοποίηση της μεταρρυθμιστικής αυτής δράσης η Τρόικα.  H πρόθεση της Τρόικας να αναγάγει, πριν λίγες εβδομάδες, ξαφνικά και άνευ διαρθρωτικής αιτίας ή λόγου δημοσιονομικού, την Κινητικότητα σε προαπαιτούμενη της προσεχούς  δόσης ενέργεια,  αναιρούσε πλήρως την  λογική της καθώς και την συμφωνημένη διαδικασία  της Κινητικότητας, δυναμίτιζε την πραγματοποίησή της και οδηγούσε το θεσμό εν επιγνώσει της σε πλήρη απαξίωση και αποτυχία. Εξάλλου, οι δράσεις που σχεδιάστηκαν, βιαστικά και πρόχειρα, από την Κυβέρνηση, αυτές τις μέρες, υπό τον εκβιασμό της μη καταβολής της δόσης, σε συνδυασμό με τις ασφυκτικές και ανέφικτες προθεσμίες, που μπήκαν επίτηδες από την Τρόικα για να μπορεί να εκθέτει τη χώρα ως ανίκανη και αναξιόπιστη και για να δικαιολογεί εκ των υστέρων και τις δικές της αστοχίες και εμμονές, καθιστούν το όλο εγχείρημα της κάλυψης κενών θέσεων ή αναγκών από πλεονάζον προσωπικό σε διάφορες υπηρεσίες παρακινδυνευμένο, αντιπαθητικό και, τελικά φοβάμαι, απραγματοποίητο .

Η Κινητικότητα  μια μείζονος σημασία  διαρθρωτική μεταρρύθμιση
Η Κινητικότητα των υπαλλήλων του Δημοσίου σχεδιάστηκε από το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης επί τρικομματικής Κυβέρνησης, ως ένας στρατηγικής σημασίας και άμεσης προτεραιότητας στόχος, ο δεύτερος μετά τη ριζική αναδιάρθρωση των δομών στα Υπουργεία και σε όλο το Δημόσιο με βάση εκθέσεις αξιολόγησης των διοικητικών μονάδων τους.  
 Πρόκειται για μια ειδική διαδικασία μετάταξης  των δημοσίων υπαλλήλων, που συνδυάζει στοιχεία τόσο αναγκαστικής όσο και εθελούσιας μετακίνησής τους, και προορίζεται να καθιερωθεί ως ένας μόνιμος θεσμός του δημοσιοϋπαλληλικού δικαίου – καθώς έχει ήδη εισαχθεί με τον ν. 4093/2012, πατώντας πάνω στην έννοια του «κρατικού υπαλλήλου» και διευρύνοντάς την. Η Κινητικότητα είναι μια διαρθρωτικού χαρακτήρα μεταρρύθμιση και όχι ένα στιγμιαίο, συγκυριακό μέτρο. Και πάντως δεν επιβλήθηκε από την Τρόικα, η οποία από την αρχή την καταπολέμησε και την είδε μόνο ως πηγή και διαδικασία απολύσεων.
Ο σκοπός της  ήταν διπλός: ο ένας ήταν διαρκής, διαρθρωτικός και αποσκοπούσε στην ορθολογική ανακατανομή ενός διαχρονικά ανορθολογικά κατανεμημένου προσωπικού σε δημόσιες υπηρεσίες ανά τη χώρα. Ο άλλος άμεσος και επείγων: η άμεση κάλυψη κενών θέσεων και αναγκών κατά προτεραιότητα σε υπηρεσίες κοινωνικές και εξυπηρέτησης του πολίτη, καθώς και η κάλυψη αναγκών σε υπηρεσίες που είχαν μεγάλα κενά από τις αθρόες συνταξιοδοτήσεις τα τελευταία χρόνια. Οι δύο αυτοί λόγοι, συνδυασμένοι με την πολιτική του περιορισμού των προσλήψεων, έκαναν και κάνουν επιτακτική την ανάγκη μακροπρόθεσμου προγραμματισμού κάλυψης των κενών στις δημόσιες υπηρεσίες, με τη μετακίνηση προσωπικού από τις υπηρεσίες που αποδεδειγμένα πλεονάζει.
  Με την κινητικότητα σχεδιάζεται να μετακινηθούν υπάλληλοι από υπηρεσίες, όπου διαπιστώνεται αντικειμενικά μετά από  εκθέσεις αξιολόγησης δομών και σχέδια στελέχωσής τους ότι υπάρχουν πλεονάζουσες θέσεις ή ειδικότητες, σε υπηρεσίες όπου είναι διαπιστωμένο ότι υπάρχουν κενές θέσεις ή επιτακτικές ανάγκες στελέχωσης προκειμένου να επιτελέσουν την αποστολή τους – ιδίως αν πρόκειται για κοινωνικές υπηρεσίες ευαίσθητες ή που προϋποθέτουν την άμεση επαφή με τον πολίτη (βλ. ασφαλιστικά ταμεία, ΚΕΠ, νοσοκομεία, αστυνομία κλπ).
Η διαπίστωση των κενών και των πλεοναζουσών θέσεων γίνεται με τρόπο επιστημονικό από εμπειρογνώμονες και στηρίζεται σε σχέδια στελέχωσης.
O κύριος σκοπός της κινητικότητας είναι άρα να εξασφαλιστεί η καλλίτερη δυνατή στελέχωση κενών θέσεων με τη μέγιστη δυνατή αξιοποίηση της εμπειρίας τους και των ικανοτήτων του υπάρχοντος προσωπικού. Για να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται να επιδιώκεται διαρκώς το συνταίριασμα της εργασιακής φυσιογνωμίας του κάθε υπαλλήλου με την περιγραφή της θέσης που πρόκειται να καταλάβει και των καθηκόντων που καλείται να επιτελέσει, μετά φυσικά από μία αποτίμηση των προσόντων του από ειδική επιτροπή .
Ακριβώς για  αυτό, η κινητικότητα προϋποθέτει  μια συγκεκριμένη διαδικασία σχεδιασμού και αξιολόγησης. Αυτό σημαίνει -και αυτό είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ- ότι πρώτα προσδιορίζονται με αντικειμενικά, με μετρήσιμα κριτήρια, οι πλεονάζουσες θέσεις, ,με τη βοήθεια σχεδίων στελέχωσης και στη συνέχεια ταυτοποιούνται το πρόσωπα που αντιστοιχούν σε αυτές. Ορίζεται δηλαδή αυτό που στη διοικητική γλώσσα λέμε «περίμετρος της αξιολόγησης» των κατηγοριών των προσώπων που αντιστοιχούν στις πλεονάζουσες θέσεις και αμέσως μετά γίνεται η αποτίμηση των προσόντων τους με άξονα  το περίγραμμα της  θέσης τους και της εργασιακής τους φυσιογνωμίας. Τόσο τα σχέδια στελέχωσης όλων των υπουργείων όσο και η περίμετρος και τα κριτήρια της αξιολόγησης των υπαλλήλων είχαν ολοκληρωθεί από το ΥΔΜΗΔ και σχεδιαζόταν προσεκτικά η υλοποίησή τους όταν ανέκυψε η απαίτηση της Τρόικας για εξάρτηση της δόσης από την εκπλήρωση πρώτα της μετακίνησης των 12.500 υπαλλήλων.
Εκείνο που ήταν πάντως γνωστό και πρέπει να επισημανθεί  είναι ότι  υπό τις παρούσες συνθήκες της εργασιακής ανασφάλειας και του διάχυτου φόβου των απολύσεων, η επιτυχής μετακίνηση ενός υπαλλήλου προϋποθέτει επί ποινή ακυρώσεως όλου του εγχειρήματος τη δημοσιοποίηση ή γνωστοποίηση των κενών θέσεων και των υπηρεσιακών αναγκών σε όλο τον δημόσιο τομέα.  Αυτό προκύπτει άλλωστε και από θεμελιώδη κανόνα του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα, που καθιερώνει συνταγματικό δικαίωμα μετάταξης σε κενή οργανική θέση άλλης δημόσιας υπηρεσίας (άρθρο 154 παρ.4), όταν ένας υπάλληλος χάνει τη θέση του. Η διοίκηση οφείλει όταν θέτει κάποιον υπάλληλο σε διαθεσιμότητα-κινητικότητα λόγω κατάργησής της θέσης του να του γνωρίσει τα κενά ή τις ανάγκες σε προσωπικό που έχει,  κατά κατηγορία, κλάδο και ειδικότητα. Οφείλει ακόμη να του προτείνει θέσεις και να του δώσει τη δυνατότητα να εκδηλώσει την προτίμησή του.
 Όλα αυτά, ως πρόπλασμα, επιχειρήσαμε και πράξαμε σε ελάχιστο χρόνο στην περίπτωση της μετακίνησης των 2000 υπαλλήλων αορίστου χρόνου που συμφωνήθηκε μετά από σκληρή διαπραγμάτευση με τους δανειστές ως προαπαιτούμενη ενέργεια τον Νοέμβριο του 2012. Ήταν ένα πρώτο δείγμα γραφής, μια δοκιμή της Κινητικότητας που στέφθηκε, παρόλες τις αντιδράσεις και την ανυπαρξία σχετικής διοικητικής υποδομής, με επιτυχία σε ένα διάστημα έξη ή επτά μηνών.
 Από τα  προηγούμενα βγαίνει ότι η  Κινητικότητα όπως σχεδιάστηκε από την Task Force και το Υπουργείο δεν αποσκοπούσε στην άμεση, μαζική και τυφλή μετακίνηση υπαλλήλων για την κάλυψη τυχάρπαστων, ακαθόριστων, χωρίς εκθέσεις αξιολόγησης και σχέδια στελέχωσης, υπηρεσιακών αναγκών. Σκοπός της είναι η άμεση και καλλίτερη δυνατή αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού με βάση την πραγματική εργασιακή του φυσιογνωμία, όπου και όπως το συμφέρον της υπηρεσίας το απαιτεί.

Οι προηγούμενες διαδικαστικές προϋποθέσεις της  Κινητικότητας είχαν καταγραφεί στο μνημόνιο και είχαν γνωστοποιηθεί  με επιστολές και στην Τρόικα. Η μετακίνηση 25.000 υπαλλήλων ήταν μια μείζονος σημασία μεταρρυθμιστική  δράση που προϋπέθετε καλή και δύσκολη διοικητική προετοιμασία και χρόνο αρκετό. Αυτό που είχε σημασία δεν ήταν να μετακινηθούν μαζικά και δια μιας 12.500 χιλιάδες υπάλληλοι, αλλά να στηθεί ένας μηχανισμός διοικητικός, μόνιμος και διαρκής ώστε να αρχίσουν να μετακινούνται σε σταθερή βάση και σταδιακά τόσες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι σε ένα περιθώριο χρόνου δύο ετών 2013/2014.
Αυτό φυσικά προϋπέθετε ότι τα αρμόδια υπουργεία  και κυρίως τα Υπουργεία Παιδείας και Εσωτερικών είχαν ολοκληρώσει  τα σχέδια στελέχωσης και τις εκθέσεις αξιολόγησης των δομών, έτσι ώστε να μπορούν να υπολογιστούν με τρόπο  τεκμηριωμένο και επιστημονικό το πλεονάζον  προσωπικό και τα κενά ή οι ανάγκες προσωπικού σε διάφορες υπηρεσίες. Τα σχέδια στελέχωσης είχαν προχωρήσει αρκετά και κάλυπταν προσωπικό της τάξεως 450.000 υπαλλήλων. Είχαν ολοκληρωθεί ακόμη τα σχέδια στελέχωσης για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση και απέμενε στο Υπουργείο Παιδείας να προσδιορίσει τον ακριβή αριθμό εκπαιδευτικών κατά κατηγορίες και ειδικότητες που πλεόναζε.
Η μεγάλη όμως καθυστέρηση και θα έλεγα έλλειψη  κάθε είδους προετοιμασία εντοπιζόταν στο Υπουργείο Εσωτερικών και ειδικά στους Δήμους και στις Περιφέρειες. Και αυτό διότι στους ΟΤΑ δεν είχε αρχίσει ούτε υπήρχε η πρόθεση για να αρχίσει η διαδικασία αξιολόγησης των δομών τους. Παρόλο που υπήρχε έτοιμη σχετική διεθνής συμφωνία με την Task Force και με τη Γερμανία, η απροθυμία των Δήμων να προχωρήσουν σε οποιαδήποτε μορφής συνεργασία ή απόφαση για αξιολόγηση των δομών τους δεν άφηνε κανένα περιθώριο για πρόοδο στο θέμα αυτό. Πλήρης ακινησία. Τα οριζόντια μέτρα για τους Δήμους ήταν αναπόφευκτα και αναμενόμενα, αφού κανείς δεν φρόντιζε για την αξιολόγηση των δομών τους. 
Από τον Ιανουάριο  είχε αρχίσει, πάντως, να σχεδιάζεται προγραμματικά η κινητικότητα σε συνεργασία με τα Υπουργεία, με βάση πάντα τα σχέδια στελέχωσης όλου του δημόσιου τομέα, που καταρτίζονταν με την τεχνική συμπαράσταση της γαλλικής τεχνικής αποστολής. Ο σχεδιασμός της κινητικότητας και η ένταξη του προσωπικού σε αυτήν θα άρχιζε, μόλις περατώνονταν τα σχέδια στελέχωσης όλων των δημόσιων υπηρεσιών.  Και αυτή η θεσμική και χρονική προϋπόθεση  απέρρεε από το Μνημόνιο, όπου ήταν ρητά γραμμένη.


Η ιδέα της  κινητικότητας παρουσιάστηκε στην Τρόικα τον Νοέμβριο του 2012, όταν ήταν ακόμη στα σπάργανα, ως αντιστάθμισμα στις αθρόες και οριζόντιες απολύσεις στο Δημόσιο, που ζητούμε επίμονα και με μανία προσωπικά ο Τόμσεν. Αλλά και ως αποφασιστικό μέσο κάλυψης επιτακτικών αναγκών και κενών από τις συνταξιοδοτήσεις.

Οι  δογματικές εμμονές της Τρόικας και η «ηθική» των μονομερών διαπραγματεύσεων.
Η Τρόικα είδε από την αρχή την κινητικότητα με κακό μάτι, με καχυποψία και επιφύλαξη. Γι΄ αυτό και φρόντισε από την αρχή να υπονομεύσει την Κινητικότητα,  βάζοντας στα θεμέλιά της μια νάρκη. Ζήτησε και επέβαλε ρήτρα απολύσεων, σύμφωνα με την οποία ένα «μεγάλο μέρος» των μετακινουμένων υπαλλήλων θα έπρεπε να οδηγηθεί οπωσδήποτε σε  αναγκαστική αποχώρηση. 
Στις ατέλειωτες διαπραγματεύσεις του Φεβρουαρίου-Μαΐου καταφέραμε μεταξύ των άλλων –μαζί με την εθελούσια έξοδο με εξαγορά πλασματικού χρόνου και με τη δυνατότητα να προσλαμβάνουμε 1 νέο και προσοντούχο υπάλληλο που έχει κριθεί από το ΑΣΕΠ για κάθε 1 υπάλληλο που θα οδηγούνταν στην έξοδο από το Δημόσιο με αναγκαστική αποχώρηση– να αποσυνδεθούν οι αναγκαστικές αποχωρήσεις από την Κινητικότητα των υπαλλήλων και τα δύο αυτά μεγέθη να κινούνται ανεξάρτητα το ένα από το άλλο: 15.000 αποχωρήσεις από τη μία μεριά, 25.000 μετακινήσεις από την άλλη. Η κινητικότητα, απελευθερωμένη από το άγος των αναγκαστικών αποχωρήσεων, μπορούσε έτσι να αφιερωθεί στον βασικό σκοπό της, που ήταν η μετακίνηση-μετάταξη των υπαλλήλωνόπως το συμφέρον της υπηρεσίας και η καλλίτερη αξιοποίηση του υπάλληλου το απαιτεί, και όπως η εργασιακή του φυσιογνωμία το δικαιολογεί.  
Προσηλωμένη όπως είναι στους δημοσιονομικούς στόχους και αναγκασμένη να ομιλεί και να εκφράζεται μόνο με αριθμούς, προθεσμίες και ποσοτικούς στόχους, η Τρόικα δεν ενδιαφέρθηκε ούτε κατάφερε να  αξιολογήσει τη διαρθρωτική σημασία της κινητικότητας για τη διοικητική μεταρρύθμιση, πολύ περισσότερο που ήταν έργο της Task Force και όχι δικό της. Γι΄ αυτό και όταν ένα μήνα μετά τη λήξη  των διαπραγματεύσεων για τη δόση του Μαΐου  ξαναγύρισε και διαπίστωσε ότι ο σχεδιασμός της κινητικότητας επέβαλλε η εφαρμογή της να καθυστερήσει λίγο ακόμη έσπευσε αμέσως, από την πρώτη μέρα των διαπραγματεύσεων –αρχές Ιουνίου- να συνδέσει την άμεση επίτευξη του ποσοτικού στόχου της μετακίνησης 12.500 χιλιάδων υπαλλήλων με την καταβολή της δόσης του Ιουλίου. Ο Τόμσεν πήρε έτσι αναδρομικά και μονομερώς την εκδίκησή του και στραγγάλισε την Κινητικότητα, όταν διαπίστωσε μερικούς μήνες αργότερα, ότι την εννοούσαμε και την εφαρμόζαμε χωρίς την απειλή συλλογικών απολύσεων. ΄Εφερε έτσι την κινητικότητα αντιμέτωπη με τις απολύσεις, και το ελληνικό δημόσιο αντιμέτωπο με την παραλυσία και τη διάλυση.
Η ξαφνική αναγωγή του στόχου των 12.500 υπαλλήλων σε προαπαιτούμενη ενέργεια (prior action) καταβολής της δόσης ήταν χωρίς αμφιβολία προσχηματική: ερχόταν να καλύψει τρύπες και υστερήσεις σοβαρές στον προϋπολογισμό και «αναπάντεχα» δημοσιονομικά ελλείμματα, που δεν οφείλονταν μόνο στις αστοχίες του οικονομικού επιτελείου αλλά και στον ίδιο το σχεδιασμό του προγράμματος. Διότι πώς αλλιώς μπορεί  να εξηγηθεί ότι μια μεταρρυθμιστική δράση που δεν έχει καμία απολύτως δημοσιονομική επίπτωση  γίνεται προϋπόθεση καταβολής δόσης; Κανένας λόγος δεν υπάρχει που να δικαιολογεί της αναγωγή της Κινητικότητας σε προαπαιτούμενη της δόσης ενέργεια, καθώς και την ανάμειξη της Τρόικας σε διαρθρωτικού χαρακτήρα μέτρα για το δημόσιο, όταν μάλιστα η Ελληνική Κυβέρνηση έχει υπογράψει με την Ομάδα δράσης για την Ελλάδα και τη Γαλλία διεθνή συμφωνία για τη Μεταρρύθμιση στο Ελληνικό Δημόσιο.
Αυτή η  σκληρή διαπραγματευτική πρακτική δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Η Τρόικα προφανώς γνώριζε ότι ο στόχος της μετακίνησης 12.500 χιλιάδων υπαλλήλων μέχρι τα τέλη Ιουνίου ήταν ανέφικτος και μη ρεαλιστικός και γνώριζε ακόμη, από την ανταλλαγή των σχετικών επιστολών, ότι η κινητικότητα για να πραγματοποιηθεί προϋποθέτει εντοπισμό, μετά από εκθέσεις αξιολόγησης και σχέδια στελέχωσης, θέσεων που πλεονάζουν, κατάργηση αυτών των θέσεων και ταυτοποίηση των υπαλλήλων που αντιστοιχούν στις θέσεις για να μπούν στο σχήμα της κινητικότητας. Τέλος η μετακίνηση των υπαλλήλων και η θέση αυτών στο σχήμα της κινητικότητας προϋποθέτει, ακόμη, όπως είπαμε, ήδη, τον εντοπισμό των κενών θέσεων και την καταγραφή των αναγκών προς κάλυψη.  Διαφορετικά η θέση των υπαλλήλων σε διαθεσιμότητα ισοδυναμεί με προαναγγελία απολύσεων. Κινητικότητα με το φόβητρο της απόλυσης, χωρίς καμία εγγύηση μετάταξης και με την υπηρεσιακή αβεβαιότητα της διαθεσιμότητας, μόνο φόβο και καχυποψία δημιουργεί και προκαλεί στάση αρνητική και απόρριψη.
Ζητώντας να γίνουν σε λίγες μόνον εβδομάδες χιλιάδες μετακινήσεις, χωρίς προηγούμενη αξιολόγηση δομών και σχέδια στελέχωσης, χωρίς περιγράμματα θέσεων και αποτίμηση προσόντων και χωρίς προηγούμενο εντοπισμό και γνωστοποίηση στους μετακινούμενους των κενών θέσεων και αναγκών που πρόκειται να καλύψουν,  η Τρόικα ζητά στην πραγματικότητα κάτι το ανεκπλήρωτο ή παρανοϊκό: να μεταφερθούν με νόμο, μαζικά, χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, σε τρείς μήνες, μέσα στο καλοκαίρι, χωρίς να το γνωρίζουν και χωρίς να το θέλουν, μόνο και μόνο γιατί γράφτηκε στο μνημόνιο ένας ποσοτικός στόχος και γιατί δεν τηρήθηκε από τους εκπροσώπους των οφειλετών η προγραμματισμένη ημέρα (!) μετακίνησής τους, λες και πρόκειται να μεταφερθούν μουλάρια ή ντομάτες και πατάτες  σε σακιά .
   Η Τρόικα συνηθίζει να θέτει ποσοτικούς στόχους στην ελληνική Κυβέρνηση που γνωρίζει ότι είναι ανέφικτοι ή ανεκπλήρωτοι, μόνο και μόνο για να μπορεί να εκβιάζει και επιρρίπτει τις ευθύνες της μη εκπλήρωσης τους στην αναξιοπιστία και ανικανότητα ή αβουλία για μεταρρυθμίσεις των ελληνικών αρχών και βέβαια για να δικαιολογεί τα δικά της προγραμματικά λάθη, αδιαφορώντας για τις διαρθρωτικές αλλαγές στο δημόσιο και για την κατάληξή τους.
Αυτό που  κατάλαβα μετά από ένα χρόνο διαπραγματεύσεων με την Τρόικα είναι ότι δεν την ενδιαφέρουν τόσο οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις όσο η άμεση πραγμάτωση των ποσοτικών στόχων του δημοσιονομικού προγράμματός της. Αδιαφορεί για την πραγματοποίηση διαρθρωτικών αλλαγών που απαιτούν χρόνο και συστηματική προσπάθεια. Απαιτώντας την επίτευξη πάση θυσία στόχων ποσοτικών, σε πιεστικές προθεσμίες, ωθεί και εξαναγκάζει την ελληνική κυβέρνηση στη λήψη μέτρων βιαστικών, αμελέτητων και τελικά ανεφάρμοστων. Οδηγεί το δημόσιο σε παράλυση και διάλυση και ακυρώνει εξ αποτελέσματος κάθε σοβαρή μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Καταπολεμώντας βίαια την υπαρκτή και αναντίρρητη διαχρονική φαυλότητα, εκτρέφει τον αυταρχισμό και τελικά την κοινωνική αντίδραση στις μεταρρυθμίσεις. Διαιωνίζει έτσι το δίλημμα αυταρχισμός ή φαυλότητα.   Αδιαφορώντας πλήρως για τη δημοκρατική ομαλότητα και την κοινωνική ειρήνη  στη χώρα, και βέβαια για τα ατέλειωτα βάσανα του ελληνικού λαού, που εξαιτίας της δεν παίρνουν τέλος, η Τρόικα εκτρέφει συνειδητά με τις  ανέφικτες και μη ρεαλιστικές απαιτήσεις της την απαισιοδοξία, την απόγνωση, την απογοήτευση,  και τελικά τον πολιτικό αυταρχισμό και τον κοινωνικό εκφασισμό.    Δεν φρονηματίζεις έναν λαό με την απειλή της φτώχιας –αφού άλλωστε ούτως ή άλλως φτωχαίνει–  εκβιάζοντάς τον συνεχώς με τρόπο κυνικό και σκαιό ότι θα τον αφήσεις να πεθάνει από την πείνα ,  κουνώντας το μαστίγιο της τιμωρίας και ποδοπατώντας συνεχώς την εθνική του αξιοπρέπεια. 

Άξιοι της μοίρας μας αλλά και  υπεύθυνοι της τύχης των μεταρρυθμίσεων
Το ξέρω, εμείς και μόνο εμείς, ως χώρα, ως πολιτικό σύστημα, ως λαός και κυρίως ως πολιτική εξουσία, είμαστε υπεύθυνοι –όχι όλοι και όχι στον ίδιο βαθμό– για αυτή την εθνική κατάντια και την κοινωνική καταστροφή. Ξέρω ακόμη ότι είμαστε καταδικασμένοι να διαπραγματευόμαστε, δεν έχουμε άλλα όπλα, αλλά ναδιαπραγματευόμαστε συστηματικά, οργανωμένα και επίμονα και όχι να βγάζει ο ένας το μάτι του άλλου και να ρίχνει ο ένας την ευθύνη στον άλλο. Μας περισσεύουν τα μεγάλα λόγια περί της μεταρρύθμισης ή της ανατροπής, οι Κασσάνδρες δεινών και οι πολιτικοί εισαγγελείς, οι παντογνώστες και οι κήνσορες της οικονομίας και της πολιτικής. Σπανίζουν δυστυχώς οι ταπεινοί εργάτες των διοικητικών μεταρρυθμίσεων, οι σιωπηλοί οικοδόμοι της αναστήλωσης του κράτους, οι πρωτεργάτες της εθνικής συνεννόησης, ακόμη και οι εθνικοί σχεδιαστές μιας ρεαλιστικής ουτοπίας.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, όμως, όπως μαζί, όλοι μαζί, ανεξάρτητα από τον επιμερισμό των ευθυνών, καταστραφήκαμε και ως σύνολο συμπάσχουμε,  μαζί, όλοι μαζί ως οργανωμένο σύνολο και ως Πολιτεία, μπορούμε να σωθούμε. Δεν θα μας σώσουν ούτε οι μεσσίες της πολιτικής ούτε οι τεχνοκράτες διεθνών πιστωτικών οργανισμών.   Όπως είμαστε άξιοι της μοίρας μας, είμαστε και υπεύθυνοι της κοινής μας, τύχης. Ας δείξουμε στους ευρωπαίους εταίρους μας και κυρίως στον εαυτό μας ότι είμαστε άξιοι μιας καλλίτερης μοίρας, καταστρώνοντας σχέδια μεταρρυθμιστικά επεξεργασμένα και αξιόπιστα, ρεαλιστικά της πολιτικής μας ανοικοδόμησης.
Προς το παρόν, απέναντι στην Τρόικα και μπροστά στο έλεος των δανειστών, χρειάζεται να καταστρωθεί μια εθνική στρατηγική διαπραγμάτευσης. Να συγκροτηθεί εθνική επιτροπή, καλά στελεχωμένη, διαπραγμάτευσης. Ας συνεννοηθούμε μεταξύ μας, ως Πολιτεία και ως πολιτική εξουσία, και ας αποκρούσουμε  τις εκβιαστικές προτάσεις τους με αντιπροτάσεις, με πειστικά επιχειρήματα, ενωμένοι και συντονισμένοι, ας προβάλλουμε τις  δικές μας εναλλακτικές μεταρρυθμιστικές προτάσεις, καλά προετοιμασμένοι και με επιμονή. Προτάσεις συγκεκριμένες, πραγματοποιήσιμες, απτές, χωρίς κραυγές και μίση ή ιδεολογικά φληναφήματα και γενικολογίες
Να διεκδικήσουμε με πάθος  τις αναγκαίες ριζοσπαστικές και άρτια σχεδιασμένες μεταρρυθμίσεις, έχοντας όμως και πλήρη συνείδηση ότι μεταρρυθμίσεις  με αυτό το κλίμα μίσους, εμφύλιου σπαραγμού  και εκφοβισμού δύσκολα σχεδιάζονται και ακόμη πιο δύσκολα πραγματοποιούνται. Το κλίμα αυτό εκτρέφει τη βία και τελικά διαιωνίζει τη φαυλότητα, την ανευθυνότητα και  την πελατοκρατία – και τα δύο μαζί τον πολιτικό αυταρχισμό και τον εκφασισμό.
Το παράδειγμα της Κινητικότητας των δημοσίων υπαλλήλων δείχνει, πιστεύω, και σε αυτό συμπυκνώνεται η σύντομη εμπειρία μου, ότι οι τόσο αναγκαίες και επιτακτικές, ριζικές διαρθρωτικές αλλαγές στο Δημόσιο μπορούν και πρέπει να γίνουν το συντομότερο δυνατόν από το ίδιο το Δημόσιο και με τη συμμετοχή του. Να γίνουν, πρώτα, κτήμα των δημοσίων υπαλλήλων και να σχεδιαστούν, να ετοιμαστούν σωστά, αξιοκρατικά, με αξιολόγηση δομών και αξιολόγηση επίδοσης του προσωπικού, με σχέδια στελέχωσης και περιγράμματα θέσεων, με νέα μικρά οργανογράμματα, ευέλικτα και λειτουργικά, με πνεύμα αντιγραφειοκρατικό και κυρίως νομικού αντιφορμαλισμού, ασυμβίβαστα αντίθετου στον άκρατο και παραλυτικό νομικισμό του παρελθόντος.
Αυτό όμως που δείχνει ακόμη, αυτό που φωνάζει το παράδειγμα της κινητικότητας, είναι ότι η Μεταρρύθμιση δεν μπορεί να εδραιωθεί και να ριζώσει όταν στηρίζεται στη βία των οπαδών του αυταρχισμού, στη βιασύνη των εκπροσώπων των πιστωτών και πολύ περισσότερο όταν, ταυτόχρονα, υπονομεύεται ή επιβραδύνεται από τους θεσμικούς συντελεστές  της φαυλότητας και της κομματοκρατούμενης συνδικαλιστικής πατρωνίας. 
Το αντίδοτο στην υπαρκτή φαυλότητα και ανευθυνότητα της Μεταπολίτευσης δεν είναι, πάντως, η πειθαρχία του τρόμου που θέλει να επιβληθεί πάση θυσία από τους ισχυρούς της ημέρας, ούτε μια Μεταρρύθμιση από τα πάνω αποτυπωμένη σε νόμους μεγαλεπήβολους και μεγαλόστομους χωρίς δοκιμασία στην πράξη και χωρίς τη συμμετοχή των ενδιαφερομένων. Η χώρα έχει ανάγκη από ένα συλλογικό όραμα ενός Κράτους ισχυρού και δίκαιου, που συναντά όμως μεγάλη συναίνεση και μιας Διοίκησης συμμαζεμένης, πειθαρχημένης, ευέλικτης, χρηστής, αποδοτικής και αποτελεσματικής, που είναι σεβαστή, επειδή είναι ακομμάτιστη ή πολιτικά ουδέτερη, από τους πολίτες και τις επιχειρήσεις.

Αντώνης Μανιτάκης

Ο κατακερματισμός και ο φατριασμός της ελληνικής κοινωνίας, απαιτούν άλλες λύσεις

Του ΚΩΣΤΑ ΧΑΪΝΑ
Στελέχους της ΔΗΜΑΡ

Λίγο χρόνο μετά το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης  του 1821, στο μικρό τμήμα της απελευθερωμένης πατρίδας μας, οι επικεφαλής των διαφόρων ομάδων εξουσίας, από τους οπλαρχηγούς, τους πρόκριτους, τους αρματωλούς, αντιδρούσαν με κάθε μέσον –ακόμη και με ένοπλη εξέγερση- σε κάθε προσπάθεια του Καποδίστρια να επιβάλλει κάποιους κανόνες δικαίου, στη βάση του κοινού, του εθνικού συμφέροντος. Κάθε τόσο έπρεπε να στέλνει ένοπλα τμήματα για να καταστείλει τοπικές εξεγέρσεις κατά της κεντρικής Κυβέρνησης για να επιβάλλει τους στοιχειώδεις κανόνες, που έπρεπε να έχει ένα ενιαίο Κράτος δικαίου. Ακόμη και ο Κανάρης, ο εθνικός μας πυρπολητής, δεν δίστασε να πυρπολήσει τον ελληνικό στόλο, όταν κάποια στιγμή η κεντρική Κυβέρνηση δεν δέχθηκε να εξαιρεθεί η Ύδρα από την καταβολή φόρων. Η κάθε φατρία, είχε ως μόνο στόχο την περιφρούρηση των δικαιωμάτων της φατρίας και τίποτα περισσότερο, ακόμη και με τη ένοπλη βία. Μετά την απελευθέρωση αυτός ο φατριασμός σημάδεψε όχι μόνο τα πρώτα χρόνια της μετεπαναστατικής Ελλάδας, αλλά αποτέλεσε το κύριο χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας μέχρι σήμερα. Απλά μετεξελίχθηκε. Στην επαναστατημένη Ελλάδα ήταν η περιοχή δράσης της κάθε ένοπλης ομάδας. Μετά την απελευθέρωση ο χώρος του φατριασμού αποτέλεσε το Κράτος. Η κάθε ομάδα εξουσίας, επιδίωκε να ελέγχει όσο μεγαλύτερο τμήμα του Κράτους μπορούσε διορίζοντας, τους δικούς της κομματάρχες. Έτσι οικοδομήθηκε το νεότερο Κράτος. Υπάλληλοι του Κράτους μπορούσε να γίνει μόνο κάποιος, που είχε τα διαπιστευτήρια της κάθε φορά κυρίαρχης ομάδας. Ακόμη και στην εποχή που η χώρα μας εντάχθηκε στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια και έπρεπε να κρατηθούν κάποιες αξιοκρατικές διαδικασίες (ΑΣΕΠ), πάντα αυτό το κυρίαρχο σύστημα εξουσίας, έβρισκε τρόπους (συμβάσεις, stage κ.ά.) να διορίζει τους δικούς του. Έτσι στις μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις και δημόσιους οργανισμούς, κυριάρχησαν για χρόνια πολλά, εκπρόσωποι αυτών των ομάδων εξουσίας με τρομακτική δύναμη.

Έτσι διαιωνίζονταν το φατριαστικό αυτό σύστημα κατάληψης του δημόσιου χώρου, από τη μια πλευρά με τους λεγόμενους ημετέρους με την ευρύτερη έννοια, του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας και από την άλλη αναπαραγόταν  το πολιτικό σύστημα εξουσίας. Ένα πολιτικό σύστημα, που τα τελευταία σαράντα χρόνια πήρε τη μορφή του δικομματισμού, αφού τα κύρια κοινωνικά και πολιτικά τους στηρίγματα βασίζονταν στις ομάδες αυτές, που οι ίδιοι είχαν διορίσει στο Κράτος και στο ευρύτερο δημόσιο. Ακόμη και ένα τμήμα της επιχειρηματικότητας προσδέθηκε στο κρατισμό. Έτσι οικοδομήθηκε το λεγόμενο πελατειακό Κράτος. Να σημειώσω εδώ ότι κατά καιρούς το κυρίαρχο αυτό σύστημα, υιοθετούσε και προσελάμβανε ημέτερους ακόμη και από το αντίπαλο πολιτικό στρατόπεδο, δηλαδή τα παιδιά των αριστερών, εξαγοράζοντας τους ουσιαστικά, αφού αποτελούσαν σε μεγάλο βαθμό, ένα άλλοθι αντικειμενικότητας και στην συνέχεια μια μόνιμη πολιτική εφεδρεία.

Αυτός ο κατακερματισμός της  ελληνικής κοινωνίας, μας κατατρέχει και καταδυναστεύει την κοινωνία μας διαχρονικά σε όλες τις εκφάνσεις της, μέχρι σήμερα. Κάθε φορά που οι «πελάτες» δυσανασχετούσαν με τους πολιτικούς τους πάτρωνες, είτε απαιτούσαν απ’ αυτούς την ικανοποίηση κάθε παράλογου αιτήματος που μπορούσε να διανοηθεί κάποιος, ακόμη και ο πιο αρρωστημένος εγκέφαλος, π.χ. επίδομα έγκαιρης προσέλευσης, κλείδωναν τις πόρτες του «μαγαζιού» τους, χωρίς να τους ενδιαφέρει αν κάποιοι άλλοι απέξω ταλαιπωριόντουσαν, ή έχαναν το μεροκάματο τους, γιατί η δημόσια υπηρεσία που αυτοί είχαν κλείσει δεν τους εξυπηρετούσε. Οι υπάλληλοι των ΟΤΑ, θεωρούν ότι οι Δήμοι είναι δικοί τους και μπορούν να τους καταλαμβάνουν όποτε θέλουν και να αφήνουν να πλημμυρίζουν οι πόλεις με σκουπίδια, όποτε αυτοί κρίνουν αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους. Οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ έχουν αποδείξει στο παρελθόν, ότι μπορούν ανά πάσα στιγμή να κατεβάζουν τους διακόπτες και να βυθίζουν τη χώρα στο σκοτάδι, αν κάποιος διανοηθεί να τους αμφισβητήσει την εξουσία και το ρόλο τους. Οι εκπαιδευτικοί, θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν με τους μαθητές που τους εμπιστεύθηκε η ελληνική κοινωνία να τους μορφώσει και να εξαγγέλλουν απεργία μέσα στις εξετάσεις, γιατί δεν θέλουν να κάνουν δύο ώρες παραπάνω. Ανεξάρτητα από τους χειρισμούς και την αυταρχικότητα της Κυβέρνησης στο θέμα της ΕΡΤ, οι εργαζόμενοι της θεωρούν ότι η ΕΡΤ είναι δική τους και μπορούν να την καταλαμβάνουν, να χρησιμοποιούν την περιουσία της και τις υποδομές της για να μεταδίδουν τα δικά τους μηνύματα, ενώ δεν τους ανήκει, αφού είναι δημόσια περιουσία.

Όλες αυτές οι κοινωνικές ομάδες – συντεχνίες θεωρούν τα κεκτημένα  τους αυτά, αποτέλεσμα της συναλλαγής τους με το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα και με την ανοχή ή μάλλον την σύμφωνη γνώμη της αριστεράς,  δεδομένα –status guo- για δεκαετίες, ανεξάρτητα αν είναι δίκαια ή όχι. Έτσι λίγο πολύ πορευόμασταν για δεκαετίες, ώσπου ήρθε η κρίση, να μας θέσει αμείλικτα ερωτήματα. Ή σταματούσαμε τον κατήφορο του υπερκαταναλωτισμού και των ασύδοτων κρατικών δαπανών με δανεικά, είτε χρεοκοπούσαμε. Οι διεθνείς αγορές σταμάτησαν να μας δανείζουν και τότε ζητήσαμε βοήθεια από τη διεθνή κοινότητα και τους εταίρους μας ευρωπαίους. Το πρόγραμμα στήριξης της οικονομίας μας, πρωτόγνωρο για τα διεθνή δεδομένα, για τρία χρόνια τώρα στηρίζει και καλύπτει τα ελλείμματά μας. Το πολιτικό σύστημα αρνείται να δει την πραγματικότητα. Από το 2010 κόντρα σε κάθε ορθολογισμό, αρνείται κάθε αλλαγή στο Κράτος, στους θεσμούς, στην κοινωνία. Για όλα φταίει το μνημόνιο. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην αντιπολίτευση, η οποία θεωρεί ότι τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας ξεκινάμε με την υπογραφή του 1ου μνημονίου. Σε πολλές αναλύσεις, διαβάζουμε ότι τα προβλήματά μας ξεκινάνε με το μνημόνιο του 2010. Ανεξάρτητα από τους χειρισμούς της τότε Κυβέρνησης, του 2010 – που θα κριθούν από την ιστορία για την ανεπάρκειά τους- η ουσία είναι ότι η διεθνής κοινότητα και ιδιαίτερα οι ευρωπαίοι εταίροι μας, αποφασίζουν να στηρίξουν τη χώρα με δισεκατομμύρια, εμπρός στον κίνδυνο μιας ανοικτής χρεοκοπίας.

Κάποιοι θα πουν ότι το έκαναν για το συμφέρον τους. Έστω και αν ισχύει αυτό,  δηλαδή ότι το έκαναν και για δικό τους συμφέρον, γιατί μια πιθανή κατάρρευση της χώρας μας θα ήταν το χειρότερο σενάριο για τις δικές τους χώρες, αλλάζει την εικόνα, ότι δηλαδή μας στήριξαν ; Όχι βέβαια. Η ουσία είναι ότι η χώρα απέφυγε την ανοικτή χρεοκοπία, γιατί μας στήριξαν και μας στηρίζουν οι εταίροι μας. Το θέμα είναι ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας μας, από τη πρώτη στιγμή ήταν αντίθετο σε κάθε αλλαγή, σε κάθε μεταρρύθμιση, σε κάθε μέτρο, που προβλεπόταν από το μνημόνιο. Και ο κύριος λόγος είναι γιατί οι αλλαγές αυτές, έθιγαν της πολιτική του πελατεία και περιόριζαν τον δικό του ρόλο. Κάθε φορά, με το φόβητρο της δόσης υποχρεωνόταν το πολιτικό σύστημα να πάρει με το ζόρι, κάποια μέτρα και αυτά κολοβά και μισερά. Ποτέ δεν κάθισε –τρία χρόνια τώρα- με ψυχραιμία και παρρησία να μελετήσει τα γνωστά προβλήματα του κρατικού μηχανισμού και να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Δεν μας χρειάζονται αυτοί οι οργανισμοί για αυτόν και για αυτόν τον λόγο, δεν μας χρειάζεται να έχουμε αυτήν την ΕΡΤ, δεν χρειάζεται να έχουμε αυτές ή εκείνες τις δομές, και χρειάζεται να τις κλείσουμε και αναπόφευκτα θα απολυθούν κάποιοι άνθρωποι. Αυτό δεν είναι καθόλου ευχάριστο, αλλά είναι απαραίτητο όταν θέλεις να περισώσεις το μείζον, που είναι η ελληνική κοινωνία και οικονομία. Η αλήθεια είναι βέβαια –αν θέλουμε να μιλήσουμε με οικονομικούς όρους- ότι κάθε άχρηστη θέση εργασίας που περισώνουμε στο δημόσιο, περίπου τρεις θέσεις εργασίας χάνονται στον ιδιωτικό τομέα. Το 1,5 εκατομμύρια ανέργους του ιδιωτικού τομέα δεν λέει κάτι ; Όμως αυτό μάλλον δεν ενδιαφέρει το πολιτικό σύστημα, γιατί ως συνήθως τα δικά του παιδιά απασχολούνται κυρίως στο δημόσιο τομέα. Τα άλλα, του ιδιωτικού τομέα, είναι τα λεγόμενα αποπαίδια, γιατί δεν τους έχουμε δεδομένους πολιτικά.

Ναι, είναι δυσάρεστο  να μιλάμε για απολύσεις, αλλά γίνονται απαραίτητες, μετά το όργιο προσλήψεων  που έγιναν στο δημόσιο τα σαράντα προηγούμενα χρόνια. Ποτέ όμως μέχρι σήμερα το πολιτικό σύστημα δεν ήρθε αντιμέτωπο με αυτό το δίλημμα και όποτε ήρθε, ήταν μετά από τις πιέσεις της τρόικας. Επιτέλους, είμαστε τόσο ανίκανοι να πούμε που, πόσοι και ποιοι χρειάζονται στο δημόσιο τομέα ; Όχι βέβαια, δεν θέλαμε. Τρία χρόνια τώρα κλείνουμε τα μάτια, για αυτούς, είτε λέγονται συμβασιούχοι που έχει λήξει η σύμβασή τους, είτε λέγονται επίορκοι, είτε λέγονται προσληφθέντες από την πίσω πόρτα. Έτσι λοιπόν κοινωνία και πολιτικό σύστημα πορευόμαστε τρία χρόνια τώρα, με την ανοχή των εταίρων μας, βλέποντας ότι δεν θέλουμε να αλλάξουμε τίποτα, άσχετα αν εμείς τους θεωρούμε και τους αντιμετωπίζουμε ως κουτόφραγκους, που μπορούμε να τους κοροϊδεύουμε, υπογράφοντας χαρτιά ότι κάτι αλλάζουμε και στην πράξη να μην αλλάζουμε τίποτα. Αυτό κάνουμε τρία χρόνια τώρα, αλλάζοντας ελάχιστα πράγματα και όταν έληγαν οι προθεσμίες παίρναμε οριζόντια, άδικα και πρόχειρα μέτρα. Μάλιστα Κυβέρνηση και αντιπολίτευση τους κατηγορούν κάθε τόσο, γιατί έκαναν λάθος στον πολλαπλασιαστή  και τους ζητάμε και τα ρέστα γιατί δεν υπολόγισαν με ακρίβεια το ποσοστό της ύφεσης. Και δεν ντρεπόμαστε. Τρία χρόνια τώρα δεν μπορέσαμε να απελευθερώσουμε το επάγγελμα του ταξιτζή, δεν μπορέσαμε ούτε το περιουσιολόγιο να εφαρμόσουμε  και εμείς να ζητάμε νέες παρατάσεις από τους δανειστές μας, γιατί δεν υπολόγισαν με ακρίβεια την ύφεση. Και όχι μόνο αυτό. Τους ζητάμε να σταματήσουν τη λιτότητα εδώ και τώρα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη ολόκληρη. Μάλιστα με περισσή αλαζονεία κάποιοι λένε, ότι εάν αναλάβουν αυτοί στην Ελλάδα, τότε θα αλλάξουν και την Ευρώπη. Λες και η λιτότητα σταματάει αποφασίζοντας να σταματήσει. Λες και η ανάπτυξη έρχεται πατώντας ένα κουμπί. Τα λεφτά όμως δεν μας λένε ποιος θα τα βάλει. Στο βάθος του μυαλού τους βέβαια έχουν τη γνωστή λύση, να πληρώσουν οι πλούσιες χώρες του βορά. Αυτό δηλαδή που κάνουν κατά κανόνα και σήμερα. Απλά ζητάνε να πληρώσουν περισσότερα. Τόση αριστερή πολιτική. Διαβάζω τις εναλλακτικές προτάσεις της αντιπολίτευσης και δεν βλέπω τίποτα το διαφορετικό από αυτό που κάνουν τρία χρόνια τώρα οι διάφορες ελληνικές Κυβερνήσεις, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Δηλαδή να διαπραγματεύονται. Αυτοί όμως θα διαπραγματευτούν, λένε, πιο σκληρά με την τρόικα. Εντάξει και έστω ότι πείθονται οι εταίροι και δανειστές μας, μετά από τις σκληρές διαπραγματεύσεις να πάνε πιο πίσω τις υποχρεώσεις μας, να μειώσουν και άλλο τα επιτόκια, να μην μετράει στο χρέος της χώρας τα κεφάλαια της ανακεφαλαιοποίησης των Τραπεζών, να εκδοθεί ευρωομόλογο κάποια στιγμή και άλλα ίσως μέτρα, όπως το «κούρεμα» του χρέους, που τα λένε και τα διεκδικούν και οι μέχρι σήμερα «μνημονιακές» Κυβερνήσεις της χώρας. Τι αλλάζει ; Η ουσία της πολιτικής σήμερα όλων των κομμάτων του ευρωπαϊκού τόξου είναι ίδια. Εντάξει η αντιπολίτευση ξεχωρίζει για το ύφος της. Λέει ότι θα κάνει σκληρές διαπραγματεύσεις. Κάποια στελέχη της μπορεί να λένε και κάποιους χαρακτηρισμούς, όπως οι τοκογλύφοι, η αποικία χρέους και άλλα ηχηρά παρόμοια, αλλά αυτά καταλαβαίνει και ένα παιδί ότι είναι για εσωτερική κατανάλωση. Έστω λοιπόν ότι πείθονται οι εταίροι και δανειστές μας, κάτω από την πίεση ή την  γοητεία της αντιπολίτευσης. Τι θα γίνει ; θα μας πούνε συνεχίστε τη ζωή σας όπως κάνατε μέχρι το 2009 και μην αλλάζετε τίποτα ; Υπάρχει κάποιος σοβαρός άνθρωπος στη χώρα αυτή που να πιστεύει κάτι τέτοιο ; Δεν νομίζω. Εδώ όμως είναι και το κλειδί της υπόθεσης. Εφόσον λοιπόν στην ουσία δεν διαφωνείτε με την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, ελάτε και εσείς να διαπραγματευθούμε την πορεία της χώρας. Όλοι μαζί, να καταλήξουμε σε ένα δικό μας εθνικό μνημόνιο και να το υλοποιήσουμε με την συγκρότηση μιας πανεθνικής Κυβέρνησης δημοκρατικής συνεργασίας.

Ποια είναι λοιπόν η λύση για τη χώρα μετά την αναχώρηση της Δημοκρατικής Αριστεράς από την Κυβέρνηση ; Το μέγεθος και το βάθος των προβλημάτων είναι τέτοιο, που γίνεται ακατόρθωτο επίτευγμα για την σημερινή δικομματική Κυβέρνηση, οποιαδήποτε αλλαγή ή μεταρρύθμιση επιδιώξει να κάνει. Πρώτον, γιατί ένα μεγάλο τμήμα της δεν θέλει, δεύτερον γιατί δεν έχει το ηθικό κεφάλαιο, μετά και την αποχώρηση της Δημοκρατικής Αριστεράς, να πείσει την κοινωνία για την ανιδιοτέλεια και την αγαθότητα των προθέσεών της και τρίτον γιατί αυτές οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις είναι καίριας σημασίας και απαιτούν την μέγιστη κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία των δυνάμεων του δημοκρατικού και ευρωπαϊκού τόξου. Μακάρι να τα καταφέρει, αλλά όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι δεν θα τα καταφέρει, ακόμη και αν όλες οι δυνάμεις που την στηρίζουν ομόφωνα και ομόθυμα συνεχίσουν να την στηρίζουν, ακόμη και στις επερχόμενες μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις που αναμένονται στο αμέσως προσεχές διάστημα, ενός αναμενόμενου πολύ θερμού φθινόπωρου.

Αυτό σημαίνει ότι, αυτές οι αλλαγές – της μεταρρύθμισης του Κράτους και των άλλων απαραίτητων αλλαγών-  μπορεί να γίνουν, μόνο από μια ευρύτατη Κυβερνητική πλειοψηφία, με την υποχρεωτική συμμετοχή της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον. Αμιγώς Κυβέρνηση της δεξιάς, είτε της αριστεράς, δεν μπορεί να υπάρξει και να επιβιώσει, με δεδομένους τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς. Όχι μόνο, γιατί τα αποτελέσματα των εκλογών, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις δεν θα μπορούν να δώσουν αυτοδύναμες Κυβερνήσεις της δεξιάς, είτε της αριστεράς, αλλά κυρίως γιατί οι επιχειρούμενες αλλαγές μπορούν να γίνουν μόνο από μια Κυβέρνηση καθολικής υποστήριξης των δημοκρατικών δυνάμεων της ευρωπαϊκής προοπτικής. Άρα, είτε τώρα, είτε αύριο, είτε πριν, είτε μετά τις εκλογές, ικανή και αναγκαία συνθήκη επιβίωσης μιας νέας Κυβέρνησης, είναι η στήριξη από όλες τις δημοκρατικές και ευρωπαϊκές δυνάμεις, από τη Νέα Δημοκρατία δηλαδή και έως και τον ΣΥΡΙΖΑ. Στις συνθήκες αυτές καμιά δύναμη πλέον, δεν μπορεί να αρνείται την ανάληψη Κυβερνητικών ευθυνών. Καμιά πολιτική δύναμη δεν μπορεί να σφυρίζει αδιάφορη για την πορεία της χώρας. Οι ίδιοι οι πολίτες, οι ίδιοι οι ψηφοφόροι του κάθε κόμματος, θα υποχρεώσουν την κάθε δύναμη να αναλάβει και Κυβερνητικές ευθύνες, για την ανόρθωση της χώρας.

Αυτός είναι και ο  νέος, εθνικός ρόλος της Δημοκρατικής Αριστεράς. Με την καλύτερη εκδοχή, αποχωρεί από την Κυβέρνηση, διαπιστώνοντας ότι το εγχείρημα της μεταρρύθμισης της χώρας, είναι γιγάντιο, οι δικοί της ώμοι αποδεικνύονται πολύ αδύναμοι και γενικά δεν αρκούν οι υπάρχουσες συνεργαζόμενες δυνάμεις, για να μπορέσουν να σηκώσουν αυτό το τιτάνιο έργο του μετασχηματισμού του Κράτους και της κοινωνίας μας σε ένα σύγχρονο δημοκρατικό, ευρωπαϊκό Κράτος. Στις νέες συνθήκες αναζητά έναν νέο καταλυτικό ρόλο, για το συμφέρον κυρίως της χώρας. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον σταθεροποιητικό και συνδετικό παράγοντα μιας νέας Κυβέρνησης, όλων των δημοκρατικών δυνάμεων, από τη Νέα Δημοκρατία έως και τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε πριν είτε μετά τις εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές. Μα τι λες θα πει κάποιος λογικός άνθρωπος. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στα κάγκελα τόσα χρόνια. Θα αλλάξει τώρα ; Μπορούμε να συνεννοηθούμε με το ΣΥΡΙΖΑ ; Απαντώ. Ας μην αλλάξει. Πρόβλημά του. Εμείς έχουμε υποχρέωση να πούμε στον κόσμο του για τις ευθύνες του που δεν τις αναλαμβάνει τρία χρόνια τώρα.

Ο άλλος ρόλος της  Δημοκρατικής Αριστεράς στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται, μετά την αποχώρησή της από την Κυβέρνηση, είναι ο δημιουργικός ρόλος μιας δύναμης, η οποία δεν θα λειτουργεί ως οιονεί αντιπολίτευση, αλλά ως μια δύναμη προωθητική, αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, ως να κυβερνούσε η ίδια, με πολιτικές πρωτοβουλίες στην Βουλή και στην Κοινωνία και όχι απλά ψηφίζοντας τα θετικά και καταψηφίζοντας τα αρνητικά των Κυβερνητικών πρωτοβουλιών. Τέλος αναλαμβάνει μια μεγάλη πρωτοβουλία μέσα στην κοινωνία, για την δημιουργία των προϋποθέσεων μιας νέας συνάντησης όλων των δημοκρατικών προοδευτικών, μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, από τους φιλελεύθερους δημοκράτες, έως τους αντιλαϊκιστές της αριστεράς, για τη συγκρότηση της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης. Η δράση της στα τρία αυτά επίπεδα θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό την πορεία της το επόμενο διάστημα.


11-7-2013

Κώστας Χαϊνάς

xainas@gmail.com

http://kostasxainas.blogspot.com

Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

H λεηλασία της δημόσιας γης (*)

Τρεις ρυθμίσεις- ασπίδα κατά των καταπατητών

ΑΡΘΡΟ του Βαγγέλη Αποστόλου βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ -ΕΚΜ Εύβοιας

Με τη θεσμοθέτηση της υποχρέωσης σύνταξης του Εθνικού Κτηματολογίου δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις και στη χώρα μας -επιτέλους- για την αντιμετώπιση των τεράστιων προβλημάτων ιδιοκτησίας και χρήσης γης. Όμως η μέχρι σήμερα πορεία χαρακτηρίστηκε όχι μόνο από τη καθυστέρηση αλλά κυρίως από τη μη υπεράσπιση των δικαιωμάτων του Δημοσίου .
Στα 17 χρόνια εργασιών δαπανήθηκαν περισσότερα από 1 δις ευρώ κι έχει καταγραφεί μόνο το 17% της χώρας, δεν έχει ολοκληρωθεί ούτε ένα από τα 23 προγράμματα κτηματογράφησης που ξεκίνησαν, ενώ αφέθηκαν στους καταπατητές εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα. Είναι χαρακτηριστική η παραδοχή της Γενικής Γραμματείας Δημόσιας Περιουσίας ότι , τα ακίνητα που φέρονται ως «κατεχόμενα» ανέρχονται σε 28.300 και καλύπτουν συνολική επιφάνεια 403.000 στρέμματα και ανάλογης έκτασης είναι τα «αγνώστου ιδιοκτήτη», μεγάλο μέρος των οποίων θα αλωθεί κι αυτό από επίδοÎ �ους καταπατητές.
Εδώ και 3 χρόνια βρίσκονται υπό κτηματογράφηση 107 Δήμοι. ? εκτίμηση που υπάρχει ανεβάζει τα καταπατημένα κτήματα σ΄ αυτές τις περιοχές σε 100.000 με συνολική έκταση 3.500.000 στρέμματα. Μάλιστα στις πρωτεύουσες των νομών υπολογίζεται ότι διεκδικείται το 50% των δημοσίων κτημάτων, δηλαδή περί τα 1.700 εντός σχεδίου ακίνητα.
Σ΄αυτά τα αποτελέσματα συνηγόρησαν με τη στάση τους τόσο το πρώην ΥΠΕΧΩΔΕ και νυν ΥΠΕΚΑ όσο και η ΚΤ?ΜΑΤΟΛΟΓΙΟ Α.Ε., που κατήργησαν το ΤΕΚΜ?ΡΙΟ ΚΥΡΙΟΤ?ΤΑΣ του δημοσίου στα εντός σχεδίου εδάφη και δεν επέτρεπαν την άσκησή του στα εκτός σχεδίου. Τα ερωτήματα πολλά, όπως:
Αν έχει ολοκληρωθεί το συγκεκριμένο πρόγραμμα κτηματογράφησης γιατί δεν ανακοινώνονται τα ακριβή στοιχεία για τις παραπάνω εκτάσεις και ιδιαίτερα γι΄ αυτές που προορίζονται για παραχώρηση; Γιατί αγνοούν το ΣτΕ, που με τη νομολογία του έχει προστατέψει σε ανάλογες διεκδικήσεις-παραχωρήσεις το δημόσιο χαρακτήρα αυτών των εδαφών; Είναι χαρακτηριστική η πρόσφατη απόφασή του (142/12) που έκρινε αντισυνταγματική τη διάταξη του άρθρου 5 του Ν.3147/03 που προβλέπει τη παραχώρηση της κυριότητας δημοσίων εποικιστικών εκτάσεων που έχουν καταληφθεί αυθαίρετα με τη μέθοδο της αγροτικής καλλιέργειας .
Βέβαια στην τελευταία, για το κτηματολόγιο, νομοθετική πρωτοβουλία του ΥΠΕΚΑ ? ακόμη μια στην ως τώρα κτηματογραφική διαδικασία, που, παρά τις προθέσεις τελικά επιβραβεύει τη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας και του περιβάλλοντος -εισάγεται για πρώτη φορά η υποχρεωτική εγγραφή των εμπράγματων δικαιωμάτων του δημοσίου, αλλά είναι αργά για τις παραπάνω περιοχές, πόσο μάλλον που όλες οι αρμοδιότητες μεταφέρονται ουσιαστικά, σήμερα στη ΚΤ?ΜΑΤΟΛΟΓΙΟ Α.Ε. κι ίσως αύριο στον ιδιωτικό τομέα .
Για να είναι αποτελεσματική η συγκεκριμένη ρύθμιση πρέπει να προστεθούν οι παρακάτω τρεις παράγραφοι:
α)Το αναγνωρισμένο τεκμήριο κυριότητας του δημοσίου επί δασών, δασικών και χορτολιβαδικών εκτάσεων αποτελεί νόμιμο τίτλο εγγραπτέου δικαιώματος στις κτηματογραφήσεις του Εθνικού Κτηματολογίου.
β)Τα αρμόδια όργανα του δημοσίου, ανεξάρτητα αν υπάρχει κυρωμένος δασικός χάρτης ή δεν έχει καν καταρτιστεί ή ακόμη και αν δεν έχει προηγηθεί διοικητικός χαρακτηρισμός (άρθρο14, του Ν. 998/79) των κρίσιμων εκτάσεων, οφείλουν να επικαλούνται κατά την υποβολή των σχετικών δηλώσεων, ενστάσεων ή προσφυγών οποιοδήποτε πρόσφορο αποδεικτικό στοιχείο περί της φύσεως δεδομένης εκτάσεως ως δάσους, δασικής ή χορτολιβαδικής έκτασης και
γ)Οι ιδιώτες προς απόκρουση των κατά τα άνω προβαλλομένων δικαιωμάτων του δημοσίου, θα πρέπει να προσκομίζουν αρμοδίως εκείνα τα στοιχεία που κατά τις κείμενες διατάξεις θα ηδύναντο να ανατρέψουν το υπέρ του δημοσίου τεκμήριο .
Μόνον έτσι θα κλείσει ο δρόμος της αρπαγής της δημόσιας περιουσίας ακόμη και με τη χρήση πλαστών τίτλων κυριότητας ή μη αναγνωρισμένων από το κράτος, όπως είναι τα βυζαντινά χρυσόβουλα, τα τουρκικά χοτζέτια και τα παραχωρητήρια των Βαυαρών. Διαφορετικά, οι Βέϊκοι, Νάστοι, ?λιόπουλοι, Καραπάνοι και άλλοι καταπατητές της Αττικής θα ξαναζωντανέψουν πάλι .
? δημόσια κτήση πρέπει να είναι εκτός συναλλαγής, αναπαλλοτρίωτη και απαράγραπτη. Κατ΄ουσίαν είναι στοιχείο της κυριαρχίας του κράτους επί της επικρατείας του. Είναι αδιανόητο κράτος χωρίς επικράτεια και επικράτεια χωρίς δημόσια κτήση.

(*) όπως δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Γιατί η ΔΗΜΑΡ «έφυγε» από την τρικομματική

Θωμάς Ψύρρας, 02/07/2013

Τις τελευταίες μέρες, η ΔΗΜΑΡ δέχεται μιαν επικοινωνιακή επίθεση η οποία εστιάζεται στην κατηγορία ότι «έφυγε» από την τρικομμματική, βάζοντας σε κίνδυνο τη σταθερότητα της χώρας και της οικονομίας. Κατηγορείται ότι βρήκε «αφορμή» να φύγει για ένα έλασσον ζήτημα, όπως αυτό της ΕΡΤ. Μάλιστα, από κάποιους παρουσιάζεται ότι δεν «άντεξε» να προχωρήσει σε δύσκολες μεταρρυθμίσεις, εξαιτίας ενός «κρατισμού» που ενυπάρχει στην αριστεροσύνη της…

Τώρα που οι κραυγές σιγά- σιγά σβήνουν και το επικοινωνιακό επίκεντρο μεταφέρεται αλλού, είναι ανάγκη να ειπωθούν τα πράγματα με τ’ όνομά τους.

1. Η ΔΗΜΑΡ δεν «έφυγε» από την κυβέρνηση εξαιτίας της ΕΡΤ. Η ΔΗΜΑΡ διαφώνησε με την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, η οποία στο πρώτο άρθρο της δίνει τη δυνατότητα, με υπουργικές αποφάσεις, να συγχωνεύονται, να τροποποιούνται και να καταργούνται φορείς. Με βάση την ιεραρχία των κανόνων δικαίων, τόσο σοβαρές υποθέσεις θα πρέπει να συζητούνται στη Βουλή ως νομοσχέδια και με προεδρικά διατάγματα να εξειδικεύονται οι εφαρμογές. Άρα, πρόκειται για κοινοβουλευτική παρέκκλιση και αναιτιολόγητη ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας σε βάρος της νομοθετικής, με άμεση συνέπεια τη μη νομιμοποίηση των σχετικών αποφάσεων. Γι’ αυτό μόλις έπεσε το μαύρο στις οθόνες, η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ κατέθεσαν πρόταση νόμου για την κατάργηση και την αναδρομική ισχύ της συγκεκριμένης Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου. Πρέπει να σημειώσουμε ότι το κύριο ζητούμενο του κ. Σαμαρά ήταν η Πράξη και όχι το κλείσιμο της ΕΡΤ, γιατί εάν ήθελε να καταργήσει την ΕΡΤ και εν συνεχεία να την αναβαθμίσει, διέθετε το νόμο 4002/2011, που του έδινε αυτή τη δυνατότητα. Η αιφνίδια κατάργηση της ΕΡΤ ήταν μια μονομερής ενέργεια, δίχως συνεννόηση με τους άλλους δύο αρχηγούς, η οποία στόχευε και στον παραγκωνισμό των εταίρων και στην επίδειξη αχρείαστης αρχηγικής αποφασιστικότητας και κυρίως στην εμπέδωση του αυταρχισμού ως λύση κάθε προβλήματος. Η άρνηση της ΔΗΜΑΡ λοιπόν αφορά την ουσία της Δημοκρατίας. Και η αξία της άρνησής μας θα αποδειχτεί σύντομα, όταν θα φανούν οι συνέπειες της Πράξης και σε άλλους φορείς και οργανισμούς.

2. Η ΔΗΜΑΡ κατηγορήθηκε ότι δια του Μανιτάκη εμπόδιζε τη μεταρρύθμιση, ότι «προστάτευε» τους δημόσιους υπαλλήλους από απολύσεις. Ο Μανιτάκης όμως, με την κινητικότητα και την διαθεσιμότητα, την αξιολόγηση και τις μετακινήσεις, ήθελε, σε συνεννόηση και με την Task Force, να αναδιοργανώσει τη δημόσια διοίκηση χωρίς θεσμικές παρεκκλίσεις. Άλλωστε το μνημόνιο ζητούσε «αποχωρήσεις» και όχι «απολύσεις» υπαλλήλων. Και οι αποχωρήσεις μπορούσαν να υπάρξουν με συνταξιοδοτήσεις, με επίορκους, με εθελούσιες εξόδους κ.λπ. Ο Μανιτάκης αντέδρασε. Αντέδρασε σε οποιαδήποτε οριζόντια διευθέτηση με μαζικές απολύσεις. Η ΔΗΜΑΡ πιστεύει ότι η ανάκαμψη δεν μπορεί να προχωρήσει με εξοντωμένη δημόσια διοίκηση και δια του Μανιτάκη προσπάθησε να συμβάλλει στην αναβάθμιση της διοίκησης με σεβασμό στους θεσμούς. Σύντομα όλοι θα διαπιστώσουν του λόγου το αληθές και θα κατανοήσουν – όπως πολλοί κατανοούν σήμερα τις επιλογές Γιαννίτση – τη σημασία των επιλογών του Μανιτάκη και το σιωπηλό ρόλο της ΔΗΜΑΡ στην τρικομματική.

3. Σε όλη τη διάρκεια της τρικομματικής, υπήρξαν τριβές και υπόγειες συγκρούσεις ανάμεσα στους τρεις εταίρους. Αυτό ήταν φυσιολογικό μια και δεν υπήρχε κουλτούρα συνεργασίας και επιπλέον οι τρεις εταίροι ήταν ιδεολογικά διαφορετικοί. Όμως, από την πλευρά του κ. Σαμαρά και της ολιγομελούς ομάδας που τον περιστοιχίζει, υπήρξε οργανωμένη προσπάθεια να επιβληθεί ένα ιδιότυπο μονοκομματικό διευθυντήριο, που να αχρηστεύει την παρουσία δύο μικρότερων εταίρων. Ιδιαίτερα τους τρεις τελευταίους μήνες, τα φαινόμενα μονομέρειας αυξήθηκαν (το γένος των αξιωματικών, το αντιρατσιστικό, η ιθαγένεια, η ΕΡΤ, το φορολογικό που θα έρθει σύντομα...), όπως αυξήθηκαν και οι επιλογές που επίτηδες δεν προωθήθηκαν - κι έτσι εξυπηρετούνται συγκεκριμένα συμφέροντα (περιουσιολόγιο, φοροδιαφυγή, λίστες Λιχτενστάιν, λαθρεμπόριο, τραπεζικές διευθετήσεις…) Η ΔΗΜΑΡ αντιδρούσε σε όλα αυτά. Και η ΕΡΤ έγινε πλέον η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Εκτίμησή μου είναι ότι ο κύκλος Σαμαρά, επέλεξε την ΕΡΤ ως την πλέον «ανώδυνη» δημοσκοπικά επιλογή, ώστε να προκαλέσει εκλογές, τις οποίες πίστευε ότι θα κερδίσει. Δεν υπολόγισε την αντίδραση του διεθνούς παράγοντα και των Ευρωπαίων. Αναγκάστηκε να τα συμμαζέψει και να ελιχθεί. Σ’ αυτό τον βοήθησε ο Βενιζέλος, ο οποίος, ενώ υπόγραψε την κοινή με τη ΔΗΜΑΡ πρόταση νόμου και δήλωσε ότι θα συμπλεύσει με τη ΔΗΜΑΡ, αναίρεσε τις δηλώσεις και έσωσε τον Σαμαρά και τον εαυτό του.

Ο Θωμάς Ψύρρας είναι Βουλευτής ΔΗΜΑΡ Ν. Λάρισας
Enhanced by Zemanta

Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Κουβέλης: Σηκώσαμε βάρη που ξεπερνούσαν το εκλογικό ποσοστό 6,3%


Συνέντευξη του προέδρου της ΔΗΜΑΡ, Φώτη Κουβέλη, στην εφημερίδα "REAL NEWS" και στο δημοσιογράφο Βασίλη Σκουρή 

Η ΕΡΤ φαντάζομαι κ. Πρόεδρε υπήρξε η αφορμή και όχι η αιτία για την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση. Οι πραγματικοί λόγοι;

Η ΕΡΤ υπήρξε η αφορμή για την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την Κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός προχώρησε στην έκδοση πράξης νομοθετικού περιεχομένου παρά την αντίθεσή μας, την οποία γνώριζε πολύ καλά. Γνώριζε την κατηγορηματικότητα της θέσης μας και προχώρησε στην έκδοση της πράξης αυτής, χωρίς να ζητήσει την υπογραφή των Υπουργών που πρότεινε η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ. Τους αγνόησε και προχώρησε με τις υπογραφές των Υπουργών της Ν.Δ. Αυτή του η ενέργεια μαρτυρά ότι είχε επιλέξει τη ρήξη. Τουλάχιστον με τη ΔΗΜΑΡ. Είχαν προηγηθεί και άλλα θέματα και όχι μόνον το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο για το οποίο είχαμε συμφωνήσει – για να το αρνηθεί η Ν.Δ. στη συνέχεια - και ο νόμος για την ιθαγένεια. Υπήρξαν χειρισμοί και ενέργειες που περιόριζαν τη δυνατότητα να αξιοποιείται και να γίνεται σεβαστή η συμμετοχή μας στην τρικομματική κυβέρνηση. Η παραμονή μας στην κυβέρνηση θα μετέτρεπε τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ σε μια στήριξη χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς αντίκρισμα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας και της κοινωνίας.

Εκτιμάτε ότι ο Αντ. Σαμαράς θέλησε να σας χρησιμοποιήσει;

Η επιλογή μας να υπάρξει κυβέρνηση τον Ιούνιο του 2012 ήταν πράξη ευθύνης της ΔΗΜΑΡ έναντι της χώρας και της κοινωνίας. Εάν η ΔΗΜΑΡ επέλεγε τον βολικό χώρο της αντιπολίτευσης, δεν θα υπήρχε κυβέρνηση. Η χώρα θα πήγαινε σε αλλεπάλληλες εκλογές, η πολιτική – όσο και η κοινωνική – ρευστότητα θα ήταν παρούσα. Η χώρα θα χρεοκοπούσε και τυπικά και η έξοδός της από την ευρωζώνη θα ήταν βεβαία, με αυτονόητη συνέπεια την επιστροφή της Ελλάδας σε δεκαετίες του παρελθόντος. Τη στάση μας να υπάρξει κυβέρνηση και πολιτική σταθερότητα την εξαρτήσαμε αποκλειστικά και μόνον από το συμφέρον της χώρας. Από τίποτα άλλο. Σηκώσαμε βάρη που ξεπερνούσαν το εκλογικό ποσοστό 6,3% που μας έδωσε ο ελληνικός λαός. Η δική μας Αριστερά, χωρίς ευθύνες του παρελθόντος, νομιμοποίησε την κυβέρνηση και της έδωσε το αναγκαίο κύρος και στο εσωτερικό της χώρας και στην Ευρώπη. Αυτό ας μην το ξεχνάει κανείς. Ούτε ο πρωθυπουργός. Είμαστε πολιτικά περήφανοι γι’ αυτό που κάναμε.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος υπήρξε ειλικρινής μαζί σας; Γιατί αρχές της εβδομάδας οι διαρροές από την ηγεσία της Ιπποκράτους ήταν «ότι κάνουμε θα το κάνουμε μαζί τον Φώτη». Άλλαξε γνώμη ή δεν συμφώνησε μαζί σας…

Με τη στήριξη και τη συμμετοχή μας στην κυβέρνηση δεν εκχωρήσαμε την αυτονομία μας και τις ενέργειές μας ούτε στον κ. Σαμαρά, ούτε στον κ. Βενιζέλο και στα κόμματά τους. Αναζητούσαμε τον κοινό πολιτικό τόπο και τη συλλειτουργία της κυβέρνησης, παρά τις πολιτικές και ιδεολογικές μας διαφορές. Δεν συμφωνήσαμε ποτέ πως «ό, τι κάνουμε θα το κάνουμε μαζί» με τον κ. Βενιζέλο. Η ΔΗΜΑΡ δεν έχει ευθύνη για τις διαρροές στις οποίες αναφέρεσθε. Όποιος τις έκανε αυτός έχει την ευθύνη να πεί γιατί τις έκανε. Υπήρξαν κοινές ενέργειες. Από κοινού οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ κατέθεσαν πρόταση νόμου για την καταψήφιση της πράξης νομοθετικού περιεχομένου για την ΕΡΤ- και μάλιστα με αναδρομικά αποτελέσματα – και πρόταση για τον αντιρατσιστικό νόμο. Αυτές οι προτάσεις βρίσκονται στη Βουλή. Όταν θα έρθουν για συζήτηση και ψηφοφορία τι θα κάνουν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ;

Έκαναν εντύπωση πάντως οι διαρροές πως την Τετάρτη πάνω σε χαρτί, με τα γράμματά σας, οι τρεις αρχηγοί συμφωνήσατε στο θέμα της ΕΡΤ και μετά εσείς υπαναχωρήσατε. Θα ήθελα το σχόλιό σας…

Τι να σχολιάσω; Διαρροές; Τι επιχειρούν αυτοί που τις κάνουν; Να απαξιώσουν την απόφαση της ΔΗΜΑΡ και μάλιστα των συλλογικών της οργάνων; Εγώ όμως να τους ρωτήσω: πόσες ημέρες πέρασαν από την έκδοση της προσωρινής διαταγής του Προέδρου και πόσες από την απόφαση του Σ.τ.Ε που διατάσσει να καταστούν άμεσα ενεργές οι συχνότητες της ΕΡΤ; Το «μαύρο» είναι ακόμα στις οθόνες μας. Ποια νομιμότητα επιδεικνύουν και ποιο σεβασμό στην απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας; Κι’ αυτό δεν είναι διαρροή. Είναι γεγονός που προσβάλλει τη νομιμότητα.

Στις κρίσιμες συσκέψεις της τελευταίας εβδομάδας κ. Πρόεδρε τέθηκε θέμα και εκλογών; Και ήθελα να σας ρωτήσω εάν θέσατε θέμα, προ των αδιεξόδων, ακόμα και νέας κυβέρνησης από την παρούσα Βουλή, με άλλον πρωθυπουργό, ώστε να αποφευχθούν οι κάλπες;

Δεν έθεσα τέτοιο θέμα, παρά το γεγονός ότι είχα την εκτίμηση και τη σκέψη ότι «κύκλοι» της Ν.Δ. και ο κ. Σαμαράς με τις μονομερείς ενέργειές τους παρωθούσαν σε ρήξη και εκλογές. Άλλο ζήτημα βέβαια ότι ανέκρουσαν πρύμνα.

Στον ένα ακριβώς χρόνο που η ΔΗΜΑΡ υπήρξε στην κυβέρνηση, τι πιστεύετε ότι πετύχατε κ. Πρόεδρε;

Πολλά και σημαντικά. Με πρώτο και σημαντικό ότι δώσαμε λύση – όπως άλλωστε είχαμε υποσχεθεί στους πολίτες – και η χώρα παρέμεινε στην ευρωζώνη. Αποκρούσαμε επαχθείς ρυθμίσεις, περιορίσαμε μέτρα, βελτιώσαμε μέτρα. Δεν πετύχαμε όσα θέλαμε, με δεδομένες τις δεσμεύσεις της χώρας έναντι των εταίρων. Αναλυτικά και συγκεκριμένα η ΔΗΜΑΡ θα μιλήσει για όλα αυτά στους έλληνες πολίτες.

Αν γυρίζαμε πίσω ένα χρόνο τι θα κάνατε διαφορετικό; Θα συμμετείχατε π.χ. και πάλι στην κυβέρνηση, θα επιλέγατε και πάλι πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά, θα ξαναβάζατε υπουργούς τον Αντώνη Μανιτάκη και τον Αντώνη Ρουπακιώτη;

Ορθά ενεργήσαμε με τα τότε δεδομένα. Οι επιλογές μας ήταν ορθές. Έτσι έπρεπε να πράξουμε. Κάναμε το πολιτικά χρήσιμο για τη χώρα. Για δε τους δύο υπουργούς, τον Αντ. Μανιτάκη και τον Αντ. Ρουπακιώτη, ας το ξαναπώ: έκαναν με τον καλύτερο τρόπο τη δουλειά τους. Δέχονται επιθέσεις όμως από εκείνους που αναζητούν άλλοθι για να δικαιολογήσουν τις δικές τους καθυστερήσεις και ανεπάρκειες και τις δικές τους ιδεολογικές εμμονές.

Τη νέα κυβέρνηση πώς την κρίνετε; Και τι χαρακτηριστικά της λείπουν από την έξοδο της ΔΗΜΑΡ;

Είναι υπερτροφική, με έντονο το στοιχείο της διευθέτησης εσωκομματικών ισορροπιών. Η συμμετοχή της Δημοκρατικής Αριστεράς της λείπει. Ως στοιχείο μιας ευρύτερης νομιμοποίησης και τούτο ανεξάρτητα από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία που υπάρχει και στηρίζει την κυβέρνηση.

Εκτιμάτε ότι έχει προοπτική τετραετίας;

Η εξέλιξη των πραγμάτων και η αποτελεσματικότητά της θα κρίνει τη συνοχή της και θα ορίσει τη διάρκειά της.

Είναι σαφές πως έχουμε εισέλθει σε εποχή κυβερνήσεων συνεργασίας. Η ΔΗΜΑΡ υπό ποίες προϋποθέσεις μπορεί να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ;

Πράγματι, έχουμε εισέλθει σε εποχή κυβερνήσεων συνεργασίας. Οι συνεργασίες όμως δεν είναι αυτοσκοπός. Προϋποθέτουν συγκλίσεις και συμφωνίες. Η χώρα πρέπει να δώσει τη μάχη για την παραμονή της στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Η ΔΗΜΑΡ θα είναι παρούσα σε αυτή τη μάχη με το δικό της διακριτό στίγμα. Δεν απομακρύνεται κατ' ελάχιστον από την πολιτική των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων. Δεν απομακρύνεται από την πολιτική αναζήτηση των λύσεων μέσα στην Ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Η παρουσία μας σε αυτήν την προσπάθεια θα είναι ενεργή. Με σαφήνεια και προγραμματική δέσμευση. Αυτά όμως δεν αποτελούν δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ. Με ποια δεδομένα μπορούμε να μιλάμε για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ; Ασκήσεις επί χάρτου η ΔΗΜΑΡ δεν κάνει.

Ως προς τον εκλογικό νόμο τι πρέπει να γίνει κ. Πρόεδρε;

Πρέπει να καθιερωθεί η απλή αναλογική. Αυτή, εκτός από το γεγονός ότι καταγράφει με καθαρό και γνήσιο τρόπο τους πολιτικούς συσχετισμούς, υπηρετεί και τις αναγκαίες πολιτικές συνθέσεις και συνεργασίες. Οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις, που προέκυπταν ως αυτοδύναμες με τους εκλογικούς νόμους, πρέπει να αποτελέσουν παρελθόν. Η ΔΗΜΑΡ θα καταθέσει πρόταση νόμου για την απλή αναλογική.

Δηλώσατε ότι θα αναλάβετε πρωτοβουλίες ανασύνθεσης της κεντροαριστεράς. Θα απευθύνονται και προς το ΠΑΣΟΚ;

Η Δημοκρατική Αριστερά αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για την συγκρότηση του ευρύτερου δημοκρατικού, μεταρρυθμιστικού και σοσιαλιστικού χώρου. Η έκφραση αυτού του χώρου καθίσταται τώρα περισσότερο από κάθε φορά αναγκαία για την κοινωνική και τη δημοκρατική λειτουργία του πολιτικού συστήματος της χώρας. Τον δικομματισμό και τον διπολισμό τον πληρώσαμε ακριβά. Μόνο ως καρικατούρα μπορεί να υπάρξει πάλι. Και αυτό πρέπει να αποκρουσθεί.

Ποιους θα προσκαλέσετε κ. Πρόεδρε; Και πότε;

Θέλουμε να συναντηθούν και να συμπαραταχθούν όλες αυτές οι δυνάμεις. Είναι οι πλειοψηφικές δυνάμεις μέσα στην κοινωνία. Απευθυνόμαστε σε όλους αυτούς τους πολίτες. Προφανώς και στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ.

Ένα πιο προσωπικό ερώτημα. Πολλοί, όσο στηρίζατε την κυβέρνηση, σας χαρακτήριζαν υπεύθυνο. Όταν αποχωρήσατε σας χαρακτήρισαν ως και «διαπλεκόμενο». Τι απαντάτε;

Ποιόν πείθουν οι λασπολόγοι; Γελάνε οι πολίτες με τις μεθόδους τους. Μαζί τους γελάμε και εμείς στη ΔΗΜΑΡ και ταυτόχρονα σκεφτόμαστε: πόσο αδίστακτοι είναι αυτοί που κάθε φορά συγκρούονται με την ηθική της πολιτικής.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...