Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Κουβέλης: Πορευόμαστε με συνέπεια, με εμπιστοσύνη στους πολίτες

H Ομιλία του Προέδρου της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ Φώτη Κουβέλη στο 1ο Συνέδριο του κόμματος έχει ως εξής: 

"Το πρώτο Συνέδριο του κόμματός μας, το πρώτο Συνέδριο της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ είναι γεγονός.

Είμαστε σήμερα όλοι και όλες ΕΔΩ!!

Αγωνιστές και αγωνίστριες του ευρύτερου χώρου της Αριστεράς, που κράτησαν για χρόνια πολλά ζωντανή τη φλόγα της ανανέωσης της, συντρόφισσες και σύντροφοι του δημοκρατικού, του σύγχρονου, του μεταρρυθμιστικού της ρεύματος. Ανένταχτοι δημοκρατικοί πολίτες που είδαν στην ίδρυση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ μια νέα ελπίδα.

Είμαστε όλοι εδώ, εκατοντάδες εκλεγμένοι αντιπρόσωποι από όλη τη χώρα, για να διαλεχθούμε, να συσκεφθούμε για τη διαμόρφωση της μελλοντικής μας πορείας. Με το Συνέδριό μας επιδιώκουμε η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, σε αντιστοίχηση με τις αγωνίες χιλιάδων δημοκρατικών και αριστερών πολιτών για το μέλλον της χώρας, να διατυπώσει πολιτικό λόγο ευθύνης και ρεαλισμού για την έξοδο από την κρίση. Να διαμορφώσει τους όρους και τις προϋποθέσεις για τη συγκρότηση και ανάπτυξη του κόμματός μας σε βάσεις σύγχρονες, δημιουργικές, συλλογικές και αποτελεσματικές.

Ένα κόμμα ανοιχτό στην κοινωνία, που διαμορφώνει την πολιτική του και προωθεί τη δράση του με τους πολίτες.

Είμαστε σήμερα εδώ, μετά από δύο μήνες προσυνεδριακής πορείας του κόμματός μας. Είχαμε την ευκαιρία να παρουσιάσουμε στην ελληνική κοινωνία το κόμμα μας, όχι σαν άλλο ένα κόμμα της αριστεράς, αλλά ως ένα άλλο κόμμα της αριστεράς, καθώς και τις εναλλακτικές μας προτάσεις για τη διέξοδο από την κρίση.

Είμαστε σήμερα εδώ, μετά από εννέα μήνες λειτουργίας και δράσης του κόμματός μας, με πολύ μεγαλύτερη την αίσθηση της ευθύνης. Γιατί σε εμάς, σε αυτό το άλλο κόμμα της αριστεράς, που από την πρώτη στιγμή της παρουσίας του μίλησε για την ευθύνη έναντι της κοινωνίας και της χώρας, πολίτες, άνδρες και γυναίκες, νέοι και νέες, αριστεροί και αριστερές που συμμετείχαν ενεργά σε κόμματα της αριστεράς, πολίτες που αναφέρονται στην πολιτική οικολογία, στη αριστερή σοσιαλδημοκρατία, προοδευτικοί και ανένταχτοι αριστεροί, αλλά και πολίτες που σε προηγούμενες εκλογές είχαν ψηφίσει άλλα κόμματα, σε εμάς εναποθέτουν ελπίδες και προσδοκίες.

Δεν θα τους διαψεύσουμε. Αυτό αποτελεί υπόσχεση και παρακαταθήκη. Η ελληνική κοινωνία που συνεχώς μεταβάλλεται και ανακαθορίζει τους συσχετισμούς της, έχει ανάγκη από μια σύγχρονη, δημοκρατική, ανανεωμένη και υπεύθυνη Αριστερά.

Μια τέτοια Αριστερά θέλουμε να είμαστε και θα το πετύχουμε.

Στις 27 Ιουνίου 2010 ιδρύσαμε το κόμμα μας, τη ΔΗΜ.ΑΡ. Η ενέργειά μας αυτή ήταν μια αναγκαία πολιτική πράξη για να υπάρξει άμεση απάντηση στο ολοένα διογκούμενο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας για ριζική ανασυγκρότηση του πολιτικού πεδίου και των κομματικών φορέων της χώρας, αλλά και για να διατυπώσουμε μια ολοκληρωμένη εναλλακτική και αριστερή πολιτική πρόταση.

Η πράξη μας αυτή αποτέλεσε, ταυτόχρονα, προσπάθεια υπεράσπισης του παρελθόντος και του μέλλοντος της ανανεωτικής, δημοκρατικής και οικολογικής Αριστεράς.

Θα αποτελεί στο διηνεκές μια επιταγή για τη συμβολή στην ανασυγκρότηση της χώρας, με τις αρχές της ισότητας, της κοινωνικής αλληλεγγύης, της οικολογικής και δίκαιης ανάπτυξης, της υπεράσπισης της εργασίας.

Στον πυρήνα των ανανεωτικών ιδεών μας, βρίσκεται ο δημοκρατικός σοσιαλισμός, ο αριστερός ευρωπαϊσμός, η μεταρρυθμιστική στρατηγική, ο οικολογικός πολιτισμός.

Η ΔΗΜΑΡ έχει στόχο να αναδειχθεί ως κόμμα ευθύνης για την κοινωνία, με προτάσεις και εναλλακτικό λόγο, να αμφισβητήσει το παραδοσιακό κομματικό σύστημα και το πρότυπο άσκησης και διαχείρισης της πολιτικής. Απευθύνεται και θέλει να εκφράσει πολίτες που δεν ελπίζουν ότι ένα πρωί θα ξυπνήσουν και ο κόσμος θα έχει γίνει όπως τον ονειρεύτηκαν, αλλά που διαθέτουν την αισιοδοξία της βούλησης και την επιλογή να αγωνιστούν για να αλλάξουν τα πράγματα.


Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Το Συνέδριο μας συγκαλείται στο μέσον μιας συνεχιζόμενης κρίσης και μάλιστα χωρίς ορατή διέξοδο. Η πραγματικότητα είναι σκληρή.

Η οικονομική κρίση είχε και έχει εκρηκτικές διαστάσεις στη χώρα μας και ουδείς αμφισβητεί πως το Μνημόνιο και τα άδικα και σκληρά μέτρα που το συνοδεύουν έχουν οδηγήσει τα λαϊκά στρώματα σε οδυνηρή κατάσταση.

Αυτή η κρίση δεν προέκυψε τυχαία. Η γενικευμένη εμπορευματοποίηση των πάντων και η λατρεία της διαρκούς ανάπτυξης, αποκάλυψαν τα κοινωνικά και οικολογικά όρια του κόσμου. Η ταυτόχρονη έκρηξη οικονομικών, κοινωνικών και οικολογικών ανισορροπιών δεν είναι σύμπτωση, δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός, αλλά το σήμα των ορίων του σημερινού συστήματος.

Η οικονομική λογική της γρήγορης αποδοτικότητας, η μεγιστοποίηση του κέρδους των επιχειρήσεων και ο ανεξέλεγκτος ανταγωνισμός έχουν επιβληθεί στο σύνολο των κοινωνιών και έχουν υποτάξει ή επιχειρούν να υποτάξουν το σύνολο της κοινωνικής ζωής. Αυτό καταλήγει σε μια διαρκή επιδείνωση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, στη λεηλασία του πλανήτη, στην εξαφάνιση εκατομμυρίων αγροτών, στο ξεριζωμό και στην καταδίκη σε μετανάστευση όλο και περισσοτέρων ανθρώπων.

Πρόκειται για κρίση που προκαλεί η κυριαρχία της οικονομίας στο σύνολό της επί της πολιτικής, κυριαρχία την οποία ο νεοφιλελευθερισμός ως πολιτικό πρόγραμμα την έχει φέρει στα απώτατα όριά της. Η πολύπλευρη κοινωνική και περιβαλλοντική κρίση είναι τα συμπτώματα της γενικευμένης κρίσης ενός μοντέλου, που ανήγαγε το οικονομικό όφελος και την άμεση αποδοτικότητα σε ουσία της λειτουργίας των κοινωνιών.

Ο αγώνας για την ανακοπή και την αντιστροφή αυτής της καταστροφικής πορείας σε εθνική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα δεν μπορεί να είναι υπόθεση κάποιων ειδικών. Αφορά όλους τους πολίτες επειδή αφορά την ίδια τους την ύπαρξη. Απαιτεί την ευρύτερη δυνατή συστράτευση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων και φορέων που θέτουν ως απόλυτη προτεραιότητα τη δημοκρατία, την αλληλεγγύη, την κοινωνική δικαιοσύνη, τα δικαιώματα και το περιβάλλον, στο επίκεντρο της δράσης τους.

Η πρωτοφανής ένταση στην εκμετάλλευση της εργασίας, η αποδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους, η περιστολή δημοκρατικών δικαιωμάτων, η επεκτεινόμενη φτώχεια μαζί με τη γενική οικολογική κρίση, για να αντιμετωπιστούν και για να υπάρξει μια διαφορετική βιώσιμη εναλλακτική πορεία, απαιτούν κατ’ ελάχιστο τη συνάντηση, τη συμπόρευση και την κοινή δράση πολιτικών δυνάμεων της δημοκρατικής Αριστεράς, της Πολιτικής Οικολογίας και του Σοσιαλιστικού χώρου, με σεβασμό της ιδιαιτερότητας, της ισοτιμίας και της αυτονομίας κάθε πολιτικού υποκειμένου.

Σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη από μια σύγχρονη δημοκρατική Αριστερά, πρωταγωνίστρια στην κατεύθυνση μεγάλων κοινωνικών, προοδευτικών συσπειρώσεων.

Η οικονομική κρίση, με την παρουσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στη χώρα, με δυσβάσταχτα και άδικα βάρη στις πλάτες των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, με αποσαθρωμένα τα εργασιακά δικαιώματα, επιβάλλει καινούργια καθήκοντα για τη σύγχρονη Αριστερά. Και αυτά τα καθήκοντα θέλουμε να τα αναλάβουμε.

Η εξέλιξη της κρίσης δεν είναι γνωστή. Θα δυναμώσουν οι δυνάμεις της εργασίας και της παραγωγής ή θα συμπιεστούν περισσότερο για την αναστήλωση του νεοφιλελευθερισμού; Τίποτε δεν έχει κριθεί. Η έκβαση εξαρτάται και από τις ενέργειες, τους αγώνες, τις πρωτοβουλίες της σύγχρονης Αριστεράς.

Γι’ αυτό χρειάζεται μια Αριστερά με τη δημοκρατία αδιαπραγμάτευτα εγγεγραμμένη στο γενετικό της υλικό, η οποία, ενώ θα κινητοποιεί με τη δύναμη των ιδεών της τους πολίτες, θα σέβεται απόλυτα τους δημοκρατικούς κανόνες. Μόνο έτσι, ως συνειδητή επιλογή της πλειοψηφίας των πολιτών για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, νοείται ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία.

Μια τέτοια Αριστερά δεν μπορεί παρά να είναι και η ίδια ανοιχτή, ευρύχωρη, πολυφωνική, για να μπορούν σε ένα συμμετοχικά διαμορφούμενο πλαίσιο να εκφράζονται και να συμπορεύονται όσο το δυνατό ευρύτερες δημοκρατικές, σοσιαλιστικές και οικολογικές δυνάμεις, καθώς και δημοκρατικοί και προοδευτικοί πολίτες που αναζητούν σήμερα κοινωνικές και πολιτικές διεξόδους. Πρέπει να οικοδομηθεί ένα πλατύ προοδευτικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία, ικανό να μετακινήσει την πολιτική σε ουσιαστική προοδευτική κατεύθυνση.

Θέλουμε μια Αριστερά ρηξικέλευθη και τολμηρή που δε θα βολεύεται στα εύκολα και γι’ αυτό δε θα κάνει καμία παραχώρηση ούτε στον αριστερότροπο λαϊκισμό, ούτε στον μυωπικό αριστερισμό, δε θα θεωρεί άκριτα ως δίκαιο αίτημα την υπεράσπιση κάθε κεκτημένου και δε θα χαϊδεύει συντεχνίες στο όνομα μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Μια Αριστερά που δε θα αναλώνεται σε ανέξοδο και γι’ αυτό αδιέξοδο και συντηρητικό επί της ουσίας καταγγελτισμό, αδιαφορώντας για το παρόν και το μέλλον των πολιτών και του τόπου.

Μια Αριστερά που αποστρέφεται τον πολιτικά άκριτο αντιευρωπαϊσμό, θα αναγνωρίζει τα υπαρκτά οφέλη της ευρωπαϊκής ενοποίησης και της ευρωπαϊκής ιδέας και θα προτιμά, αντί να απορρίπτει συλλήβδην, να προτείνει δημιουργικά και να διεκδικεί αγωνιστικά τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα διαμορφώνουν ένα δημοκρατικό πλαίσιο που θα επιτρέπουν την εφαρμογή εναλλακτικών πολιτικών. Αυτή την Αριστερά συγκροτούμε, σε αυτή την Αριστερά πιστεύουμε. Θα τα καταφέρουμε. Η πορεία θα είναι δύσκολη, αλλά βέβαιη η προοπτική!

Θα λειτουργήσουμε ως καταλύτης για την επαναφορά της Αριστεράς στην πραγματικότητα μέσα από ρήξεις και συνθέσεις, που θα παράγουν μια νέα διαλεκτική σχέση ανάμεσα στον ορθό λόγο και τα αιτήματα που αφορούν στην εποχή μας και στο μέλλον, μακριά από παρελθοντικές αγκυλώσεις και στερεότυπα προηγούμενων περιόδων που δεν αντιστοιχούν στο σήμερα.

Παρατηρούμε δυστυχώς ότι η πολιτική μιας συνολικής καθήλωσης υπηρετήθηκε και συνεχίζει να υπηρετείται, παρά τη δυσαρέσκεια που έχει προκαλέσει και προκαλεί στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και σε μεγάλο μέρος των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, που είναι και τα μεγάλα θύματα αυτής της εξελισσόμενης οικονομικής κρίσης, γεγονός που αποδεικνύει την έλλειψη πολιτικής της κυβέρνησης για τις πιο ευπαθείς και πιεζόμενες ομάδες του πληθυσμού.

Οι περισσότερες κυβερνήσεις στην Ευρώπη, αλλά και όσοι διαχειρίστηκαν την εξουσία στη χώρα μας, επιμένουν με απολυτότητες ότι όλα οφείλονται στην σκληρή αναγκαιότητα των επιταγών της οικονομίας και αμφισβητούν ότι η πολιτική μπορεί να αντιστρέψει αυτή την κατάσταση. Έτσι δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι η πολιτική απαξιώνεται.

Θέλουμε να προωθήσουμε μια διαφορετική αντίληψη για την πολιτική. Εμείς υποστηρίζουμε πως η εμβάθυνση της δημοκρατίας αποτελεί σήμερα προϋπόθεση για να μπορεί η κοινωνία και οι πολίτες να καθορίζουν και να σχεδιάζουν οι ίδιοι το μέλλον τους, αντί να παραμένουν υποταγμένοι και καθοριζόμενοι από τις κυρίαρχες σήμερα οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις.

Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να διαχειριζόμαστε, απλώς για να βελτιώσουμε, ένα σύστημα που αποδεικνύεται καθημερινά χρεοκοπημένο. Πρέπει να προχωρήσουμε βαθμιαία και προοδευτικά βεβαίως, αλλά οριστικά, σε ρήξη με τη λογική του, αντιπαραθέτοντας στον οικονομισμό την πολιτική βούληση. Σ’ αυτό αποβλέπουν η δράση μας και οι προτάσεις που καταθέτουμε δημόσια.

Θέλουμε να αλλάξουμε αυτό το μοντέλο που έχει εξαντλήσει τα όριά του και τα όρια της κοινωνίας. Αγωνιζόμαστε για να αλλάξουμε ριζικά τους στόχους, προς μια κοινωνία που επιδιώκει την ανάπτυξη με τον άνθρωπο στο επίκεντρο των ενδιαφερόντων της και που σέβεται και φροντίζει τους φυσικούς της πόρους.

Για να συμβεί αυτό, η δημόσια πολιτική παρέμβαση και δράση είναι απολύτως απαραίτητη, αλλά δεν θα πετύχει παρά μόνο αν στηρίζεται στη συνειδητή συμμετοχή των πολιτών, στη δράση του κινήματος για την εναλλακτική παγκοσμιοποίηση, στη δράση των συνδικάτων, στις πρωτοβουλίες και στις κινήσεις πολιτών στους τόπους που κατοικούν, στη συνολική καθημερινή στάση και συμπεριφορά όλων μας. Η κοινωνία δεν αλλάζει με διατάγματα. Η αλλαγή είναι συλλογική υπόθεση και μας αφορά όλους.

Για τη δική μας Αριστερά η δράση χωρίς την κριτική σκέψη και χωρίς πολιτικό σχέδιο είναι ανάπηρη και η κριτική σκέψη χωρίς δράση μπορεί να αλλάζει θεωρίες, αλλά κοινωνίες δεν αλλάζει.
Τις τελευταίες εβδομάδες, έχουν λάβει χώρα συνταρακτικά γεγονότα που θα αφήσουν το αποτύπωμά τους για δεκαετίες.

Αναφέρομαι, πρώτα απ΄ όλα, στο πλανητικής διαστάσεως συμβάν της καταστροφής του εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρισμού από πυρηνική ενέργεια στη Φουκουσίμα και τον εφιάλτη της ραδιενέργειας που ξαναχτύπησε την πόρτα της ανθρωπότητας, ως σκληρή και ωμή πραγματικότητα που ήδη μολύνει χιλιάδες ή και εκατομμύρια ανθρώπους, τρόφιμα και περιβάλλον.

Αναφέρομαι στις διηπειρωτικής διαστάσεως μεγάλες ανατροπές στον αραβικό κόσμο, με το μεγάλο κίνημα για τα δημοκρατικά πολιτικά δικαιώματα που διαπέρασε και διαπερνά την Τυνησία, την Αίγυπτο, το Μπαχρέιν, την Υεμένη και τη Συρία και κυρίως στον εμφύλιο σπαραγμό και αιματοχυσία που οδηγεί στη Λιβύη ο Καντάφι, καθώς και την επέμβαση των ισχυρών δυτικών δυνάμεων και του ΝΑΤΟ, μετά την απόφαση του Συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ.

Αναφέρομαι στις σημαντικές εξελίξεις στον ευρωπαϊκό χώρο, μια εικοσαετία περίπου μετά το Μάαστριχτ, όπου η ΕΕ μπροστά στην διάχυτη κρίση υποχρεώνεται να βαδίσει στο δρόμο της Οικονομικής Διακυβέρνησης, με συνεχώς αυξανόμενη τη δυσαρέσκεια των λαών της ΕΕ για το περιεχόμενο αυτής της ίδιας της οικονομικής διακυβέρνησης που δίνουν οι ηγεσίες της, που δεν είναι παρά μια Διακυβέρνηση λιτότητας, ανεργίας, αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων και μείωσης του κοινωνικού κράτους.

Οι δραματικές εξελίξεις στη Φουκουσίμα μας φέρνουν στο επίκεντρο μιας εκτεταμένης πυρηνικής καταστροφής.

Η εξελισσόμενη τραγωδία έγινε σε μια χώρα τεχνολογικά προηγμένη και κλήθηκε να την αντιμετωπίσει με μια καλά οργανωμένη κοινωνία –ίσως το μέγιστο παράδειγμα στο οποίο θα μπορούσε να κριθεί η πυρηνική τεχνολογία.

Τόσο ο σεισμός, όσο και το τσουνάμι που ακολούθησε, ήταν αναμενόμενα φυσικά φαινόμενα και άρα είχαν ενταχθεί στο σχεδιασμό αντιμετώπισής τους. Τα συμπεράσματα που μπορούμε να βγάλουμε τώρα είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι το όποιο «ανθρώπινο λάθος», αλλά η ίδια η επιλογή των πυρηνικών αντιδραστήρων.

Η αντιμετώπιση τόσο μεγάλων κινδύνων δεν μπορεί να εξαρτάται από μια «απρόβλεπτη» ανθρώπινη συμπεριφορά, αφού η πυρηνική επιλογή δεν έχει κανένα περιθώριο λάθους. Το λάθος είναι η ίδια η προσφυγή στην πυρηνική τεχνολογία.

Καλούμε την ελληνική κοινωνία, κυβέρνηση και κοινωνία των πολιτών, να κλείσουν οριστικά την πόρτα στην πυρηνική ενέργεια στη χώρα μας, αλλά και να πάρουν όλες τις πρωτοβουλίες να μην προχωρήσουν ανάλογα σχέδια σε γειτονικές χώρες.

Η πυρηνική ενέργεια είναι επικίνδυνη, ακριβή, αλλά και αχρείαστη στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Η χώρα μας και ο πλανήτης έχουν κάθε συμφέρον να στραφούν στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενεργείας και την εξοικονόμηση ενέργειας.

Έτσι, σήμερα οι κάτοικοι του πλανήτη συνειδητοποιούν ότι όλοι μας «είμαστε αναλώσιμοι» από τα εκατοντάδες πυρηνικά εργοστάσια.

Η απάντηση της προοδευτικής, οικολογικής κοινωνίας απέναντι στην εφιαλτική προοπτική για νέες Φουκουσίμα δεν μπορεί να είναι άλλη από το ότι «ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ Η ΦΥΣΗ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΙ».

Η στάση πολλών κυβερνήσεων δείχνει να αλλάζει.

Η πυρηνική ενέργεια –με όλους τους κινδύνους που εγκυμονεί– δεν αφορά μόνον τις χώρες που ήδη διαθέτουν εργοστάσια, αλλά και εκείνες που φιλοδοξούν να αποκτήσουν πυρηνικούς αντιδραστήρες: τη γειτονική μας Τουρκία, που επιμένει στην κατασκευή εργοστασίου στο σεισμογενές Ακουγιού, την Αλβανία που σχεδιάζει πυρηνικό εργοστάσιο, ακόμη και την ΠΓΔΜ που το σκέφτεται σοβαρά.

Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, που απορρίπτει πλήρως την πυρηνική ενέργεια και ζητεί την ακύρωση των πυρηνικών σχεδίων από τις γειτονικές μας χώρες, είναι ορθή αλλά δεν αρκεί.

Πρέπει η κυβέρνηση να αναλάβει πρωτοβουλίες στην ΕΕ, ώστε να διακοπεί δια παντός η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από πυρηνικές εγκαταστάσεις σε ευρωπαϊκό έδαφος, συμπεριλαμβανομένων και των υποψήφιων προς ένταξη χωρών.

Στην ΕΕ είναι εγκατεστημένα 143 πυρηνικά εργοστάσια. Δεν είναι δυνατόν να αρκεστούμε απλά στα τεστ αντοχής που προγραμματίζονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με νέα σενάρια καταστροφής, για να αρχίσουν από τον Ιούνιο και να δώσουν τα αποτελέσματα μέχρι τέλους του έτους. Γνωρίζουμε βεβαίως ότι οι αντιστάσεις θα είναι μεγάλες και τα συμφέροντα είναι επίσης πολύ ισχυρά. Απαιτείται γι’ αυτό πανευρωπαϊκή εγρήγορση και κινητοποίηση.

Εμείς ως ΔΗΜΑΡ, από το βήμα του 1ου Συνεδρίου μας, κάνουμε την πρόταση για μια μεγάλη, πρώτα απ΄ όλα Πανελλαδική κινητοποίηση, απευθυνόμενοι σε όλους τους πνευματικούς ανθρώπους της χώρας, τις κινήσεις πολιτών, τα συνδικάτα, τις ΜΚΟ, να προχωρήσουν σε μια μεγάλη προσπάθεια συλλογής εκατομμυρίων υπογραφών που θα ζητούν από την ΕΕ το σταμάτημα των πυρηνικών εργοστασίων και την αποτροπή εγκατάστασης νέων. Και προφανώς η πρότασή μας αυτή απευθύνεται προς όλα τα πολιτικά κόμματα.

Εμείς, ως ΔΗΜΑΡ, θα εργαστούμε με ζήλο όλο το επόμενο διάστημα στην κατεύθυνση αυτή.

Πρέπει ακόμη, στο πλαίσιο της παγκόσμιας προσπάθειας για την αποτροπή της κλιματικής αλλαγής, οι προοδευτικές, οικολογικές δυνάμεις να συνεργαστούμε στενά για την αντικατάσταση της πυρηνικής ενέργειας και για την περαιτέρω ανάπτυξη των ενεργειακών πόρων, αξιοποιώντας τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας.

Η Ελλάδα, διαθέτοντας σημαντικούς πόρους στις εναλλακτικές πηγές ενέργειας, μπορεί να συνεργασθεί με εποικοδομητικό τρόπο και με πνεύμα αλληλεγγύης με όλες τις γειτονικές χώρες για την καλύτερη δυνατή αξιοποίησή τους.

Για να υπάρχει μέλλον για τον πλανήτη, ο κόσμος οφείλει να βάλει τέλος στην πυρηνική εποχή.

Οι Αραβικοί λαοί στην περιοχή στη Νότια περιοχή της Μεσογείου βρίσκονται σε κινητοποίηση για την ανάδειξη και υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών, των ανθρώπινων, ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Χαιρετήσαμε τις λαϊκές εξεγέρσεις κατά των αυταρχικών και ανελεύθερων καθεστώτων της Τυνησίας, της Αιγύπτου, αλλά και του Μπαχρέιν και της Υεμένης. Σημειώνουμε ότι η υποστήριξη των διαδηλωτών, ήταν άμεση, καθαρή, απόλυτη. Διλήμματα, στην περίπτωση αυτή, δεν υπήρχαν στη μεγάλη πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου και των πολιτών της χώρας μας, αλλά και στο σύνολο των χωρών της ΕΕ.

Το ίδιο απερίφραστη ήταν και η έκφραση της συμπαράστασης στις δυνάμεις που κινήθηκαν ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς του Καντάφι. Όταν όμως τέθηκε το θέμα να βοηθηθεί η φθίνουσα επανάσταση κατά του Καντάφι, τα διλήμματα φούντωσαν. Και παρότι όλοι ξέρουν ποιος είναι στην πραγματικότητα ο Καντάφι, κι όλοι ξέρουν ότι η εκδίκησή του θα ήταν τρομερή, όπως και ο ίδιος το βροντοφώναξε, τέθηκε το ερώτημα: είναι σωστό να επέμβει η διεθνής κοινότητα στα εσωτερικά ενός κράτους, με τη νομιμότητα που της δίνει ως εκκίνηση μια απόφαση του Συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ; Να χρησιμοποιηθεί η δύναμη των μεγάλων δυτικών δυνάμεων ώστε να γείρει η πλάστιγγα προς τη μια πλευρά, ακόμα κι αν αυτή η πλευρά είναι η πλευρά του δικαίου; Και δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και δεν θέλουμε να κρύψουμε και τα σχετικά ερωτήματα: Πόσο θα κρατήσει αυτή η ιστορία; Ποιο θα είναι το αύριο της Λιβύης; Τι θα γίνει με τον δικτάτορα; Πώς θα αποφευχθεί η διχοτόμηση της χώρας; Πόσο δημοκράτες θα είναι αυτοί που θα τον διαδεχτούν;

Η ΔΗΜΑΡ αντιλαμβάνεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα του πολίτη ως παγκόσμιες και καθολικές αξίες. Στη δική μας αντίληψη, τα δικαιώματα δεν σχετικοποιούνται στη βάση γεωγραφικών περιοχών και πολιτιστικών ή θρησκευτικών παραδόσεων, ούτε η υπεράσπισή τους εξαρτάται από οικονομικά και κρατικά συμφέροντα ή από εθνικές, θρησκευτικές, ταξικές, «αντιιμπεριαλιστικές» ή άλλες σκοπιμότητες και ιδεολογίες.

Υπογραμμίσαμε από τη πρώτη στιγμή ότι η επιμονή του Καντάφι να διατηρηθεί με κάθε μέσο στην εξουσία έχει ως αποτέλεσμα το αιματοκύλισμα του λιβυκού λαού. Είναι απολύτως αναγκαία η παρέμβαση του ΟΗΕ στην κατεύθυνση της ειρηνικής επίλυσης της κρίσης, της λήξης του εμφυλίου πολέμου και της μετάβασης σε δημοκρατική ομαλότητα. Προσθέτοντας ότι, σε κάθε περίπτωση, η χώρα μας δεν πρέπει να εμπλακεί σε πολεμικές επιχειρήσεις.

Και μετά τις καταιγιστικές επιδρομές για την καταστροφή της πολεμικής μηχανής του δικτατορικού καθεστώτος, επιμείναμε στην ανάγκη πραγματικής κατάπαυσης του πυρός και αναζήτησης ειρηνικής λύσης μέσα από διαπραγματεύσεις για τη μετάβαση από τον Καντάφι σε δημοκρατική ομαλότητα.

Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει από σήμερα να αναλάβει, στο πλαίσιο της ΕΕ, πρωτοβουλίες ώστε να αναθερμανθεί η Συνθήκη της Βαρκελώνης, στο αμέσως επόμενο κρίσιμο διάστημα για τις χώρες αυτές, για να προωθηθεί κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης, συνεργασίας των χωρών του ευρωπαϊκού νότου και της αφρικανικής Μεσογείου και κυρίως στήριξής τους.

Ο μήνας που σήμερα κλείνει ήταν γεμάτος με εξελίξεις στην ΕΕ. Χαρακτηρίστηκε από την προσπάθεια των ηγεσιών της ΕΕ να δώσουν απάντηση στη δίνη των οικονομικών εξελίξεων και των κοινωνικών εκρήξεων και να αποδεχτούν, ενώ πεισματικά αρνούνταν επί 18 χρόνια, την υποχρεωτική πορεία για οικονομική διακυβέρνηση. Βεβαίως, έδωσαν το στίγμα τους στη βάση των πολιτικών και ιδεολογικών συντηρητικών θέσεων και επιλογών τους.

Εμείς, από την πρώτη στιγμή, υπογραμμίσαμε ότι οι αποφάσεις των ευρωπαίων ηγετών ήταν κατώτερες των οικονομικών και πολιτικών αναγκών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αναγκαία οικονομική διακυβέρνηση της ΕΕ προωθείται με συντηρητική σφραγίδα.

Η κυβέρνηση αντί να επαίρεται για τη διασφάλιση της επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής του δανείου των 110 δις και της μείωσης του επιτοκίου, που αναμφισβήτητα είναι θετικά και εμείς το υπογραμμίσαμε, οφείλει να κατανοήσει ότι εφεξής η Ελλάδα και όλες οι οικονομικά αδύναμες χώρες της ΕΕ θα υπόκεινται σε συνεχή επιτήρηση και ασφυκτικούς περιορισμούς. Οφείλει να δει ότι η υπόθεση της προώθησης του ευρωομολόγου πήγε ξανά πολύ πίσω, οι αποφάσεις για τον μηχανισμό που ήδη λειτουργεί αναβλήθηκαν για τον Ιούνιο και άρα η πλήρης δανειακή δυνατότητα των χωρών, που βρίσκονται σε δυσκολία, παραμένει επί του παρόντος στον πάγο. Η πρόβλεψη, στο μόνιμο μηχανισμό, για ελεγχόμενη πτώχευση και αναδιάρθρωση με κόστος για τους ιδιώτες δανειστές δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε - γιατί έσπευσαν οι οίκοι αξιολόγησης να μας το υπενθυμίσουν - τί μας περιμένει και οι χώρες της περιφέρειας τι θα «πληρώνουν» με την εκτίναξη των spreads.

Η πρόταση για τη δημιουργία ενός Πανευρωπαϊκού Οργανισμού Διαχείρισης Χρέους ο οποίος θα αναλαμβάνει να εκδίδει κρατικά ομόλογα εκ μέρους των χωρών μελών της Ευρωζώνης, πρόταση και του προέδρου της ΕΚΤ Τρισέ, αποτελεί γόνιμη ιδέα που βρίσκεται σε αντιστοίχηση με την πρόταση της Συνομοσπονδίας των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, την οποία από την πρώτη στιγμή η ΔΗΜΑΡ έκανε και αφορά στη μεταφορά μέρους του εθνικού χρέους στην ΕΚΤ, για κοινή διαχείριση. Αλλά και αυτή η πρόταση έχει απορριφθεί από τη συντηρητική πλειοψηφία της ΕΕ

Για εμάς όμως το μείζον πρόβλημα είναι το «Σύμφωνο για το ευρώ» και κατακρίνουμε ευθέως την κυβέρνηση γιατί δεν έσπευσε να διαμορφώσει ευρύτερες συμμαχίες για να μην περάσει ένας νέος «κορσές» στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και γιατί δεν ανέδειξε στις πραγματικές διαστάσεις του το γεγονός ότι οι οικονομικά αδύναμες χώρες της ΕΕ θα υπόκεινται σε συνεχή επιτήρηση και ασφυκτικούς περιορισμούς και οι λαοί της Ευρώπης σε καθεστώς διαρκούς λιτότητας.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα συνδικάτα είναι στους δρόμους σε ολόκληρη την ΕΕ. Όχι ενάντια στην Ευρώπη, αλλά ενάντια στις αποφάσεις για τη συγκεκριμένη οικονομική διακυβέρνηση, οι οποίες ενισχύουν τα μέτρα λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων, εκλαμβάνουν την αγορά εργασίας ως συνώνυμη της προσωρινότητας, προωθούν ακόμη μεγαλύτερη «ευελιξία», αποδιάρθρωση των συλλογικών συμβάσεων και των συνθηκών εργασίας, απομείωση συνολική του κοινωνικού κράτους.

Εμείς, ακριβώς επειδή, μαζί με τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, μαζί με τα συνδικάτα της ΕΕ, υπερασπιζόμαστε μια Οικονομική διακυβέρνηση της ΕΕ κοινωνική και αλληλέγγυα, θα αγωνιστούμε για την ανατροπή αυτών των πολιτικών και αυτού του περιεχομένου του Συμφώνου για το Ευρώ.

Η χώρα μας διανύει μια δραματική περίοδο. Τη δραματικότερη από τη μεταπολίτευση. Μαζί με άλλες χώρες της Ευρώπης, βρίσκεται σε φάση βαθιάς δημοσιονομικής κρίσης. Για την πολυεπίπεδη κρίση, επειδή ακριβώς έχουν νοιώσει τις συνέπειες στη ζωή τους, έχουν πλέον πλήρη αίσθηση και συνείδηση οι μισθωτοί του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.

Την κρίση βιώνουν δραματικά οι συνταξιούχοι και οι άνεργοι, που ολοένα και περισσότερο εντάσσονται στην κατηγορία των μακροχρόνια ανέργων, οι νέοι και οι γυναίκες, οι μικρομεσαίοι και οι χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες. Η ελληνική κρίση βέβαια έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες, σε σχέση και σύγκριση με αυτή των άλλων ευρωπαϊκών χωρών και έχει αιτίες που οφείλονται στην κρίση του κοινωνικοοικονομικού προτύπου που οικοδομήθηκε στη χώρα μετά τη μεταπολίτευση.

Για την εξέλιξη αυτή, οι ευθύνες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, των αλληλοδιαδόχων κυβερνήσεων του δικομματισμού, είναι τεράστιες. Η ΔΗΜ.ΑΡ. δεν ταυτίζει γενικώς τα δύο αυτά κόμματα, αλλά θεωρεί ότι και τα δύο οδήγησαν τη χώρα στο τέλμα της διαπλοκής και της διαφθοράς, της κρατικοδίαιτης ανάπτυξης ενός μη παραγωγικού ιδιωτικού τομέα, σε τεράστια ελλείμματα και υπέρογκο χρέος, καθώς και σε συνθήκες δανεισμού τριτοκοσμικών χωρών.

Η χώρα μας αντιμετωπίζει έκρηξη ύφεσης, πληθωρισμού, ανεργίας, συρρίκνωσης και τεχνολογικής οπισθοδρόμησης της παραγωγικής βάσης και έχει εμπλακεί -με ευθύνη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ - σε ένα φαύλο κύκλο αλληλοδιαδόχων μέτρων, χωρίς να διαφαίνεται ο δρόμος εξόδου από την κρίση και προ πάντων με μια κοινωνία όρθια.

Υπάρχουν ευθύνες και αποδίδονται στους πολιτικά υπεύθυνους.

Το μείζον πολιτικό ζήτημα είναι να βρίσκουμε δρόμους και να προωθούμε προτάσεις διεξόδου.

Γιατί εμείς, έχοντας καταψηφίσει το μνημόνιο, δεν αρκούμαστε στο να επαναλαμβάνουμε συνεχώς την αντιμνημονιακή μας στάση, ούτε να προστρέχουμε σε αντιμνημονιακά μέτωπα. Εμάς μας ενδιαφέρει να αναδειχθεί ότι υπάρχει και άλλος δρόμος διεξόδου από την πολύπλευρη κρίση. Η χώρα μας έχει ανάγκη από ένα χαμόγελο και μια αισιοδοξία ότι, απέναντι στους κυβερνητικούς μονόδρομους, μπορεί να υπάρξει διαφορετική πολιτική, εναλλακτική πολιτική διεξόδου από την κρίση.

Η ΔΗΜΑΡ, θεωρεί ότι το ξεπέρασμα της κρίσης, θα κριθεί σε τρία μέτωπα:

• Στην αποφυγή της χρεοκοπίας του δημοσίου και της κατάρρευσης της οικονομίας, παράλληλα με την ανεύρεση νέων δυνατοτήτων «ευρωπαϊκής σύγκλισης» στη βάση αναδιανεμητικών πολιτικών με κοινωνικό χαρακτήρα.

• Στην ανατροπή της σημερινής άδικης κατανομής των βαρών σε βάρος των αδύνατων στρωμάτων, με την αύξηση των δημοσίων εσόδων μέσα από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας και όχι μέσα από νέους έμμεσους φόρους, καθώς και με την καταπολέμηση της ακρίβειας και τον περιορισμό της δημόσιας σπατάλης. Στην προοπτική της δίκαιης κατανομής των μελλοντικών πλεονασμάτων.

• Στην υλοποίηση μιας αναπτυξιακής πορείας, που θα προωθεί την επιχειρηματικότητα, θα τονώνει την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων, με τρόπο που σέβεται τα εργασιακά δικαιώματα, θα δημιουργεί απασχόληση, θα αυξάνει τα εισοδήματα, θα διασφαλίζει την αειφορία των πόρων, την προστασία του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής. Μιας αναπτυξιακής πορείας έξω από το πελατειακό σύστημα, μέσα από την οπτική και την προστασία του δημοσίου συμφέροντος, υπέρ των πολιτών, με σεβασμό στο περιβάλλον, με εστιασμένη παρέμβαση στο κράτος, με αποκέντρωση στους θεσμούς, με προώθηση δομικών μεταρρυθμίσεων, με δυναμική συμμετοχή στο ευρωπαϊκό πλαίσιο.

Όμως πάνω απ΄ όλα, όταν η ανεργία καλπάζει και το 15% των ανέργων αποτελεί το κατώφλι, όταν τα εισοδήματα των μισθωτών υφίστανται τις δραματικές συμπιέσεις, όταν πάνω από το 25% των πολιτών ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, τότε η μέριμνα ενός κόμματος της αριστεράς δεν μπορεί να είναι άλλη από την προώθηση προτάσεων και διεκδικήσεων πρωταρχικής προτεραιότητας, που θα αποτελούν το αναγκαίο δίχτυ προστασίας.

Η ΔΗΜ.ΑΡ. ζητά επαναπροσανατολισμό του συστήματος κοινωνικής προστασίας για την ανακούφιση όσων πλήττονται από την κρίση.

Με το κείμενο των Θέσεών μας - και κατά τη διάρκεια του προσυνεδριακού μας διαλόγου - αναπτύξαμε ένα σύστημα συγκεκριμένων προτάσεων και προγραμματικών προτεραιοτήτων που εντάσσονται στο αίτημα ενός προτύπου ανάπτυξης, με γνώμονα την προστασία του περιβάλλοντος και την αειφορία, για την παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας μας, με διεύρυνση της απασχόλησης και της κοινωνικής συνοχής. Με βάση αυτές τις επεξεργασίες μας, που συνεχώς εμπλουτίζονται, είμαστε σε θέση να αντιμετωπίζουμε και να διαμορφώνουμε τις καθημερινές μας παρεμβάσεις.

Υπάρχει κρίση του πολιτικού συστήματος. Για εμάς, τη ΔΗΜΑΡ, κρίση του πολιτικού συστήματος δεν είναι απλώς η άλλη όψη της δημοσιονομικής κρίσης που ταλανίζει τη χώρα. Συνιστά ταυτόχρονα βασική γενεσιουργό αιτία της και κύριο ανασταλτικό παράγοντα στην όποια προσπάθεια διεξόδου και ανάκαμψης.

Για τη ΔΗΜΑΡ η έξοδος από την οικονομική και κοινωνική κρίση επιβάλλει τη λήψη αποφασιστικών μέτρων για δημοσιονομική εξυγίανση και γενναίων αναπροσανατολισμών στο πρότυπο και στις προτεραιότητες της ανάπτυξης. Δεν συνιστά εφαρμογή προκατασκευασμένων συνταγών, πολύ περισσότερο «πτήση» με αυτόματο πιλότο. Είναι κατ’ εξοχήν μια πολιτική διαδικασία, που προϋποθέτει την άρση της κρίσης του πολιτικού μας συστήματος. Προϋποθέτει, δηλαδή, τον εκδημοκρατισμό και την εξυγίανση της πολιτικής ζωής και κυρίως το ριζικό αναπροσανατολισμό των στόχων και της οπτικής από την οποία απορρέει η πολιτική.

Είναι προφανές ότι χωρίς τη ριζική ανατροπή του συστήματος διαπλοκής και διαφθοράς, χωρίς την ήττα των δυνάμεων που υπηρέτησαν αυτό το σύστημα, η Ελλάδα δεν έχει μέλλον.

Η χώρα έχει ανάγκη να μπει σε νέα πορεία.

Για την αντιμετώπιση και αποτροπή των μέτρων λιτότητας, των σημερινών και αυτών που έπονται, αλλά και για την προώθηση και επιβολή αντιπροτάσεων και διεκδικήσεων και το, σημαντικότερο, για την αλλαγή αυτών των μέτρων, απαιτείται η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση των συνδικάτων και των εργαζομένων.

Εκείνο που απαιτείται, είναι η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση των δυνάμεων σε όλα τα επίπεδα διάρθρωσης του συνδικαλιστικού κινήματος, χωρίς αποκλεισμούς και εξαιρέσεις.
Εμείς, ως Δημοκρατική Αριστερά, καταθέτουμε, αναδεικνύουμε και προωθούμε αγωνιστικά την υπεύθυνη και ρεαλιστική πρότασή μας για την έξοδο από την κρίση.

Θέλουμε να στηρίζουμε πρακτικές που φέρνουν την πολιτική στους πολίτες και τους πολίτες στην πολιτική. Να αφήσουμε πίσω την Ελλάδα της χρεοκοπίας και της παρακμής. Να αγωνισθούμε για την ανατροπή της πολιτικής που τεμαχίζει με ανισότητες την ελληνική κοινωνία, υποτάσσει και περιθωριοποιεί τους εργαζόμενους, τους νέους και τις νέες.

Θέλουμε να πρωτοστατούμε ουσιαστικά στους αγώνες για διαφορετικές πολιτικές, για να αλλάξουν ριζικά τα κυβερνητικά μέτρα, με στόχο τη δίκαιη κατανομή των βαρών, την αντιμετώπιση των δομικών προβλημάτων του κράτους και της διοίκησης, την υλοποίηση νέου αναπτυξιακού προτύπου, την οικολογική ανασυγκρότηση της οικονομίας, με σταθερή και αταλάντευτη αναφορά τους εργαζόμενους.

Σήμερα, η κοινωνία, προοδευτικοί πολίτες, πολίτες στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς και της οικολογίας, αριστεροί και κεντροαριστεροί, δημοκρατικοί πολίτες, αναζητούν διέξοδο από την κρίση. Διεκδικούν την πολιτική που θα προωθεί ένα νέο πρότυπο ανάπτυξης, που θα σέβεται το περιβάλλον και θα υπερασπίζεται τα κοινωνικά δικαιώματα. Η ΔΗΜΑΡ θεωρεί ότι είναι αναγκαίο να κτίζονται, περισσότερο από άλλες φορές, γέφυρες διαλόγου και κοινής δράσης με τον κόσμο αυτόν. Έτσι προσβλέπει στην οικοδόμηση ενός πλατιού προοδευτικού ρεύματος στην ελληνική κοινωνία ικανού να εμπνεύσει κοινωνικές συμμαχίες με δυνατότητες να συμβάλουν στη συγκρότηση πλειοψηφίας.

Η ΔΗΜΑΡ, στην κατεύθυνση αυτή, προωθεί μια ευρύτατη ανοικτή πρόταση διαλόγου και συνεργασίας και συμπόρευσης μέσα στα κινήματα, στα αυτοδιοικητικά σχήματα, στις κινήσεις πολιτών, στη βάση πρώτα απ΄ όλα της εγγύτητας προγραμματικών στοχεύσεων και προοπτικής, σε δυνάμεις που προέρχονται από το σοσιαλιστικό χώρο, και αναφέρονται σ’ αυτόν, σε ανένταχτους αριστερούς, προοδευτικούς και δημοκρατικούς πολίτες, σε δυνάμεις της πολιτικής οικολογίας, που θα μπορεί να προχωρήσει παραπέρα και σε προγραμματικές αναζητήσεις και σε κοινές πολιτικές πρωτοβουλίες και δράσεις.

Καλούμε όλους και όλες τους προοδευτικούς και αριστερούς πολίτες να βρεθούν στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής, για να γείρουν την πλάστιγγα και τις εξελίξεις υπέρ των εργαζομένων, γυναικών και ανδρών, των ανθρώπων της δημιουργίας, των νέων.

Διεκδικούμε την αυτοτελή δυναμική και διακριτή παρουσία μας στην κοινωνία και στην πολιτική. Διαμορφώνουμε ένα νέο κόμμα βαθύτατα δημοκρατικό, μακριά από συγκεντρωτικές και γραφειοκρατικές δομές και συμπεριφορές.

Στηριγμένη στις αρχές της δημοκρατίας, της διαφάνειας, της πολυφωνίας και της αποτελεσματικότητας, συνδυάζοντας τη συλλογικότητα με την ατομική ευθύνη στη λειτουργία και τη δράση, η ΔΗΜΑΡ επιβεβαιώνει καθημερινά την αντιστοιχία της με τα οράματα που επαγγέλλεται.

Πορευόμαστε με συνέπεια, με εμπιστοσύνη στους πολίτες.

Με τις ιδέες μας και τους αγώνες μας.

Προχωράμε με ευθύνη για την κοινωνία και τη χώρα, με τόλμη στη δράση, με ανανέωση στην πολιτική. Προχωράμε, όλες και όλοι μαζί, με τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ! "

Η εναρκτήρια ομιλία του Προέδρου της Οργανωτικής Επιτροπής στο 1ο Συνέδριο της ΔΗΜ.ΑΡ.

Η εναρκτήρια ομιλία του Προέδρου της Οργανωτικής Επιτροπής ΣΤΕΦΑΝΟΥ  ΜΠΑΓΕΩΡΓΟΥ  στο 1ο Συνέδριο της ΔΗΜ.ΑΡ. έχει ώες εξής:

Το πρώτο  συνέδριο της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ  είναι πια μια πραγματικότητα.
Όσες και  όσοι πήραμε την πρωτοβουλία ίδρυσης  της ΔΗΜ.ΑΡ., πριν από 9 μήνες, σήμερα αισθανόμαστε ότι είμαστε ενεργά παρόντες σε μια σημαντική στιγμή για την πολιτική ζωή της χώρας και σε μια ιστορική, θα έλεγα, στιγμή για την πορεία του αριστερού δημοκρατικού κινήματος στη χώρα μας.
Είχαμε –  και έχουμε – πλήρη συνείδηση των δυσκολιών του εγχειρήματος που αναλάβαμε.
Γνωρίζουμε  τη διευρυνόμενη απαξίωση της συλλογικής δράσης, της πολιτικής, των κομμάτων και του αποτυχημένου παλαιοκομματικού πολιτικού συστήματος.
Γνωρίζουμε  ότι σε περιόδους κρίσης, όπως η  σημερινή, κρίση που δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά είναι ταυτόχρονα κρίση αξιών, θεσμών και ηθικής, πολλαπλασιάζονται οι δυσκολίες για κάθε καινούρια πρωτοβουλία, για κάθε καινούρια ιδέα, ιδιαίτερα στο χώρο της πολιτικής.
Τολμήσαμε όμως. Και τολμήσαμε, γιατί συμμεριζόμαστε την αγωνία της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών για την πορεία της χώρας, συμμεριζόμαστε την απαίτηση για ριζικές αλλαγές, για ανατροπές παντού.
Στο πολιτικό σύστημα, στην οικονομία, στις μορφές οργάνωσης  της κοινωνίας, στα μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος, στους θεσμούς, στις κατεστημένες νοοτροπίες.
Γιατί συμμεριζόμαστε την ανάγκη να ηττηθεί ο λαϊκισμός, να ανατραπεί το πελατειακό κράτος και να αντικατασταθούν από τον  ορθό λόγο, την ευθύνη για την  πορεία της χώρας και την αξιοκρατία.
Τολμήσαμε επίσης, γιατί βλέπαμε την ανάγκη ύπαρξης ενός πολιτικού φορέα της Αριστεράς που δεν θα επενδύει μόνο στην καταγγελία και τη στείρα διαμαρτυρία, αλλά θα αναζητά θετικές λύσεις και διεξόδους με κριτήριο τη συνοχή της κοινωνίας και την υπεράσπιση των πιο αδικημένων στρωμάτων της.
Μιας Αριστεράς  που δεν βολεύεται στο ρόλο του κομπάρσου στις πολιτικές  εξελίξεις, αλλά επιδιώκει να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, που γνωρίζει ότι  η πολιτική, πάνω απ’ όλα, είναι η τέχνη  του εφικτού, που παλεύει διαρκώς  και με συνέπεια για να μετατοπίσει τον άξονα των εξελίξεων σε προοδευτική κατεύθυνση, επιδιώκοντας τις μεγαλύτερες δυνατές συναινέσεις και συνεργασίες.
Μιας Αριστεράς, με δυο λόγια, χρήσιμης για την  κοινωνία, για τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους μετανάστες, τις γυναίκες, τους νέους και για όσους ζουν στο περιθώριο των κοινωνικών εξελίξεων. 
Φίλες και Φίλοι, Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Στους 9 μήνες  της ύπαρξης της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ η τόλμη που δείξαμε  βρήκε ανταπόκριση, επιβραβεύτηκε.
Από τις πρώτες μέρες ο κόσμος της Αριστεράς  αγκάλιασε την προσπάθειά μας, έδειξε – παρά τις αρχικές – φυσιολογικές επιφυλάξεις, ότι εμπιστεύεται τις  πρωτοβουλίες και τις εκτιμήσεις μας και συνέβαλε αποφασιστικά στη  συγκρότηση και την πολιτική παρουσία του κόμματός μας.
Καταφέραμε  σε σύντομο χρονικό διάστημα, παρά τη δύσκολη χρονικά περίοδο και  με παντελή έλλειψη υλικών μέσων  και πόρων, να συγκροτήσουμε σε πανελλαδική  κλίμακα το κόμμα. Ενώ την πρώτη  μεγάλη δοκιμασία για την πολιτική μας, τις δημοτικές εκλογές, η ΔΗΜ.ΑΡ. την πέρασε με επιτυχία ενισχύοντας ταυτόχρονα τους δεσμούς εμπιστοσύνης με τους αριστερούς και δημοκρατικούς πολίτες.
Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν θα είχε γίνει  χωρίς όλους εσάς, χωρίς δηλαδή την αποφασιστική συμβολή των  μελών και των φίλων του κόμματος.
Η γρήγορη  και συνεχιζόμενη ανάπτυξη της ΔΗΜ.ΑΡ., η οικονομική στήριξη της πολιτικής μας παρουσίας από τους αριστερούς και δημοκρατικούς πολίτες, μας ενθαρρύνουν και ταυτόχρονα αποδεικνύουν ότι η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ήρθε για να μείνει και να εδραιωθεί στην πολιτική ζωή και στην κοινωνία της χώρας.
Το 1ο Συνέδριο είναι ο πρώτος σημαντικός σταθμός μιας μακράς πορείας. Αυτό δεν είναι έκφραση επιθυμίας, είναι υπόσχεση και δέσμευση ταυτόχρονα.
Τις επόμενες 3 ημέρες οι 823 σύνεδροι που εκπροσωπούν  τις 180 οργανώσεις και τα 5.500 μέλη του κόμματος πανελλαδικά, θα αποφασίσουμε για την πολιτική και τη λειτουργία του κόμματος, θα εκλέξουμε την ηγεσία του και από την Δευτέρα θα συνεχίζουμε την προσπάθεια για τη διεύρυνση της επιρροής του, έχοντας συνείδηση ότι μας δεσμεύει το ιδρυτικό μας σύνθημα:
      • Ανανέωση στην πολιτική
      • Τόλμη στη δράση
      • Ευθύνη για την κοινωνία και τη χώρα.

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Η Δημοκρατική Αριστερά μπροστά στο Ιδρυτικό της Συνέδριο, ή αλλιώς: Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού ή Το Πέταγμα του Κύκνου;

του Θέμη Δημητρακόπουλου*
Σε μια εποχή σεισμικών και απρόβλεπτων αναδιατάξεων στο διεθνές γεωπολιτικό σκηνικό, με νέες δυσοίωνες απειλές στον πλανητικό ορίζοντα (κρίση με το κατεστραμμένο πυρηνικό εργοστάσιο στη Φουκουσίμα που ανοίγει ακόμη μια φορά τη συζήτηση για την πυρηνική ενέργεια αλλά και οι υπαρκτές πυρηνικές απειλές στη γειτονιά μας, το απαρχαιωμένο Κοζλοντούι, τα προγραμματισμένα πυρηνικά εργοστάσια στη Βουλγαρία, τη FYROM και την Τουρκία), σε μια εποχή βαθιάς και πολύπλευρης παγκόσμιας κρίσης που τη βιώνουμε με μεγαλύτερη ένταση στην Ελλάδα λόγω της ανικανότητας και της αδιαφορίας ενός διεφθαρμένου πελατειακού πολιτικού συστήματος να ενδιαφερθεί για οτιδήποτε πέραν της δικής του επιβίωσης και αναπαραγωγής, κρίσης που μας κατέστησε δέσμιους, για γενιές, ενός ασύμμετρου, κατά δικαίων και αδίκων, και οιονεί αποικιοκρατικού μνημόνιου, η Αριστερά –όπου υφίσταται με υπαρκτές, υπολογίσιμες δυνάμεις– μοιάζει αμήχανη και μετέωρη ανάμεσα στις ιδεολογικές και εν πολλοίς ματαιωμένες βεβαιότητες του χτες, τις δύσκολα διαχειρίσιμες προκλήσεις του σήμερα και την αδυναμία διατύπωσης και επεξεργασίας πειστικών, τεκμηριωμένων και ρεαλιστικών προτάσεων για το μέλλον που έρχεται καλπάζοντας.

Κι όμως, αυτό που συμβαίνει στις μέρες μας με την παλαιάς κοπής Αριστερά είναι, αν αναλογιστούμε τα υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένη και τα γερασμένα, σχεδόν αντιδραστικά, φορές-φορές, ανακλαστικά της, απόλυτα φυσικό!
Σε έναν κόσμο που αλλάζει με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, ερήμην των ιδεολογιών και των ιδεοληψιών, σε ένα πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό Τοπίο στην Ομίχλη, αυτή η παραδοσιακή και παραδομένη στις φαντασιώσεις της Αριστερά φαντάζει ξεχασμένη στον κόσμο της, εγκλωβισμένη σε κοσμοθεωρίες και οράματα εντελώς αναντίστοιχα με τους καιρούς μας, υπνωτισμένη θαρρείς σε μια Αναπαράσταση του κόσμου που έχει περισσότερη σχέση με τις Μέρες του ’36 παρά με το 2011.

Ειδικότερα στην Ελλάδα, ένα κομμάτι της, θεσμικής και μη, Αριστεράς δείχνει, στη μετά μνημόνιον εποχή, να βρίσκεται στον αυτόματο διακόπτη μιας οιονεί “επαναστατικής” ετοιμότητας, σε μια φάση διατεταγμένης, σχεδόν μεταφυσικής, “ανυπακοής”, ατελέσφορης και αδιέξοδης που ωστόσο ικανοποιεί απ’ ό,τι φαίνεται μια ιδιοκτησιακή εντέλει αντίληψη περί κοινωνικής εξέγερσης και ανατροπής του συστήματος, αντίληψη που εγκυμονεί άλλης τάξης κινδύνους (αλλά δεν είναι του παρόντος…).
Όλη η Αριστερά; Όχι, ασφαλώς όχι.
Γιατί υπάρχει σίγουρα ένα κομμάτι αριστερών πολιτών και πολιτικών –όχι κατ’ ανάγκην στοιχισμένων σε έναν συγκεκριμένο κομματικό φορέα– που διαισθάνεται τα διακυβεύματα, που οσφραίνεται τη γενικευμένη απαξίωση και τους αντιδημοκρατικούς κινδύνους που ελλοχεύουν, που αγωνιά για το επόμενο αβέβαιο βήμα.

Η Δημοκρατική Αριστερά, αν και δεν προέρχεται από παρθενογένεση, αν και κουβαλάει αναπόφευκτα τα βάρη και τα σημάδια της πολύχρονης διαδρομής του ιδρυτικού της πυρήνα στα δύσβατα Λιβάδια που δακρύζουν του πολύπαθου ελληνικού προοδευτικού κινήματος, αν και το φρέσκο πρόσωπό της, μολονότι πρόσωπο “πολιτικού βρέφους”, φέρει, κάποιες έστω, ρυτίδες από τις ιδεολογικές και άλλες ταλαιπωρίες του παρελθόντος, πρόσφατου και παλαιότερου, διαθέτει ωστόσο ένα μεγάλο και μοναδικό –αλλά άπαξ!– πλεονέκτημα:
την αθωότητα του καινούργιου ξεκινήματος και την ενεργή (αλλά και την εν δυνάμει) συμπόρευση ενός σημαντικού αριθμού προσώπων που δεν συμμετείχαν στις πολιτικές, και σε μεγάλο βαθμό φατριαστικές, αντιπαραθέσεις που σπάραξαν την ελληνική μετα-κομμουνιστική Ανανεωτική Αριστερά τις τελευταίες δεκαετίες και τελικά την οδήγησαν στα πρόθυρα της κοινωνικής απαξίας, την αγωνία της κοινοβουλευτικής της εκπροσώπησης, το άγχος της πολιτικής της επιβίωσης.

Έχει, λοιπόν, η Δημοκρατική Αριστερά μια μεγάλη και ανεπανάληπτη, ίσως, ευκαιρία: να πραγματώσει με δική της πρωτοβουλία και απόλυτη ειλικρίνεια –και όχι ως άλλοθι των καιρών–, τη συνένωση των δύο μεγάλων πολιτικών ρευμάτων της εποχής μας, να πετύχει τη συμβολή των δύο ορμητικών ποταμιών της σύγχρονης και ουσιαστικής αμφισβήτησης του κυρίαρχου, πλανητικά, κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου: της Ανανεωτικής, με ανοιχτούς ορίζοντες Αριστεράς, και της Πολιτικής και Κοινωνικής Οικολογίας.
Μια σύνθεση που θα κυοφορήσει επιτέλους ό,τι δεν στάθηκε δυνατό να επιτευχθεί πριν μερικά χρόνια στο χώρο του Συνασπισμού, ό,τι σπαταλιέται και ξορκίζεται από όσους αρέσκονται να βαυκαλίζονται “οικολογικά” με το τόσο βολικό όσο και πολιτικά αφασικό, “ούτε δεξιά, ούτε αριστερά”: την Πράσινη Αριστερά – όραμα και του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, μεταξύ άλλων.

Από τις απαντήσεις που θα δώσει στο ιδρυτικό της Συνέδριο η Δημοκρατική Αριστερά, από το νόημα και το χρώμα με το οποίο θα ντύσει τις προτάσεις της, θα εξαρτηθεί αν το επόμενο βήμα της θα μείνει μετέωρο (όπως του πελαργού στη σημαδιακή ταινία του Θοδ. Αγγελόπουλου), αν το ταξίδι της προς το μέλλον θα παραμείνει ένα ακόμη ανεκπλήρωτο Ταξίδι στα Κύθηρα, ή αν θα δώσει το έναυσμα για νέες, πρωτόγνωρες πτήσεις στο προοδευτικό και οικολογικό στερέωμα του κόσμου μας όπως είναι σήμερα, κι όχι όπως τον φαντασιωνόμαστε ή τον ορεγόμαστε – δίκην μετεφηβικών επαναστατικών ονειρώξεων.
Αυτό το δύσκολο στοίχημα καλούνται να κερδίσουν τα μέλη και τα στελέχη της Δημοκρατικής, και όχι μόνο, Αριστεράς, όχι πλέον ως Θίασος μιας περιφερόμενης, αυτοθαυμαζόμενης αριστεροσύνης, όχι ως Κυνηγοί μιας χιμαιρικής ουτοπίας που το κυνήγι της κοστίζει περισσότερο απ’ όσα θα ξεπλήρωνε ποτέ, αλλά ως υπεύθυνη, δημιουργική και κυβερνητική Αριστερά, και πάνω απ’ όλα ως σημείο συμβολής των υπαρκτών και δυνητικών κοινωνικών δυνάμεων της Ανανεωτικής Αριστεράς και της Πολιτικής Οικολογίας, το γινόμενο των οποίων μας κάνει ετούτη την Πράσινη Αριστερά που θέλουμε να οικοδομήσουμε, με καινούργια υλικά και καινούργιους οικοδόμους:
γιατί σήμερα, Αριστερά που δεν είναι Πράσινη είναι απλά αδιανόητη –
όπως και η Οικολογία χωρίς ευκρινή πολιτική κατεύθυνση, χωρίς σταθερή προοδευτική πυξίδα, είναι σαν ένα πλεούμενο δίχως το αναγκαίο έρμα που θα του εξασφάλιζε τη στιβαρή και σταθερή πλεύση στους ταραγμένους ωκεανούς της οικονομικής αβεβαιότητας, της κοινωνικής αδικίας, των δικαιωμάτων υπό διωγμόν και της πλανητικής διακινδύνευσης της εποχής μας.

Μένει να δούμε, λοιπόν, αν η Δημοκρατική Αριστερά θα βρει τη γενναιότητα και την αυταπάρνηση που απαιτούνται για να προβάλει σε μια απογοητευμένη και φοβισμένη κοινωνία ένα καινούργιο, αφτιασίδωτο πρόσωπο –που σημαίνει, εννοείται, και καινούργια πρόσωπα–, για να κοιτάξει κατάματα, με το ανόθευτο Βλέμμα του Οδυσσέα, την πραγματικότητα, να προτάξει την ειλικρίνεια και την αυτοκριτική στη σχέση της με την κοινωνία, να αφουγκραστεί και να αναδείξει τη φωνή των μελών της αλλά και γενικότερα των κοινωνικών συλλογικοτήτων και κινημάτων με τα οποία οφείλει, αυτονόητα, να συμπορεύεται, να εμπιστευτεί κριτικά την επιστήμη και την τεχνολογία που αλλάζουν άρδην τον κόσμο μας και την καθημερινότητά μας, να δώσει λόγους και αφορμές στους νέους να ενδιαφερθούν για τα κοινά – για το άστυ και για το περιβάλλον, κοινωνικό και φυσικό.
Κι όλα αυτά με τρόπο που να πραγματώνει, όσο το δυνατόν, τις θεμελιώδεις και στοιχειώδεις, στους καιρούς μας, αρχές της άμεσης δημοκρατίας: την εξουσία και τον έλεγχο των μελών στο κόμμα κι όχι το αντίθετο, την ανακλητότητα, τις περιορισμένες χρονικά θητείες σε κομματικές και πολιτικές θέσεις, τη διάχυση της ευθύνης και της συμμετοχής οριζόντια και όχι κάθετα.
Κι όταν η Δημοκρατική Αριστερά καταφέρει να γίνει επιτέλους ένα αληθινό κόμμα των μελών, ένα ανθρώπινο μελίσσι δημιουργίας και παραγωγής πολιτικής και πολιτισμού, τον Μελισσοκόμο θα τον χρειάζεται ακριβώς για να εξασφαλίζει με τη διακριτική και διακριτή παρουσία του την αδιαπραγμάτευτη ελευθερία σκέψης και δράσης μες σε αυτή την πολύβουη, ολοζώντανη και πολυφωνική –αλλά όχι φάλτσα!– κυψέλη.

Αυτή η ευκαιρία, γιατί πιθανόν να μην υπάρξει άλλη, δεν πρέπει να σπαταληθεί: οι σύνεδροι ας έχουμε όλοι κατά νου ότι εκεί έξω κάποιοι, πολλοί, δεν νοιάζονται να ακούσουν και να δουν “μία απ’ τα ίδια”·
περιμένουν αντίθετα, με δυσπιστία ίσως, αλλά και με κρυφή προσδοκία, το διαφορετικό που ευαγγελιζόμαστε: ένας ολόκληρος κόσμος περιμένει Μια αιωνιότητα και μια μέρα, να πάρει σάρκα και οστά μια Αριστερά Δημοκρατική και Οικολογική, μια Αριστερά αντάξια των κρίσιμων καιρών και των πλανητικών διακυβευμάτων, μια Αριστερά της δημιουργίας, της ευθύνης και της διακυβέρνησης.

* Ο Θέμης Δημητρακόπουλος είναι μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς, Συντονιστής του Τομέα Πράσινων Πολιτικών και Οικολογίας  
*Το Πέταγμα του Κύκνου (2010): ταινία του Ν. Τζίμα με ξεκάθαρο οικολογικό μήνυμα

"Δημοκρατική Συμμαχία": Οι 38 προτάσεις για την Οικονομία

"Δημοκρατική Συμμαχία": Νέα Οικονομική Πολιτική: Ο ιδιωτικός τομέας κινητήριος δύναμη για την ανάπτυξη

Παρουσιάστηκαν οι προτάσεις της "Δημοκρατικής Συμμαχίας" για την οικονομία η σχετική ανακοίνωση του κόμματος αναφέρει:
"Παρουσιάζουμε 38 προτάσεις της Δημοκρατικής Συμμαχίας για ένα νέο οικονομικό μοντέλο, που πιστεύουμε μπορεί, να βγάλει την χώρα από την κρίση και να την βάλει σε τροχιά διατηρήσιμης ανάπτυξης, διορθώνοντας ταυτόχρονα διογκούμενες κοινωνικές αδικίες. Το μοντέλο αυτό δεν στηρίζεται σε ευχολόγια και αοριστίες, τουναντίον, στηρίζεται σε έγκυρες μετρήσεις και παρατηρήσεις, συνεπή ανάλυση και καταλήγει σε συγκεκριμένα μέτρα.

Οι προτάσεις αυτές καλύπτουν παρεμβάσεις και δράσεις:
για την μείωση των ελλειμμάτων μέσα από τον περιορισμό των δαπανών του σπάταλου ευρύτερου δημόσιου τομέα.
για την προώθηση αποτελεσματικών διαρθρωτικών αλλαγών για την ενίσχυση του ανταγωνισμού.
για την μείωση της φορολογίας και την πάταξη της φοροδιαφυγής.
για την μείωση της ανεργίας με στόχο να υπάρξουν δουλειές, ευκαιρίες, προοπτική, καταξίωση για τους νέους ανθρώπους.
Ακολουθούν οι 38 προτάσεις για την Οικονομία:

1. Νομοθετική και, αργότερα, συνταγματική κατοχύρωση των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών.

2. Υποχρεωτική δημιουργία πλεονασμάτων στις καλές περιόδους.

3. Πρόσθετος δανεισμός μόνο με πλειοψηφία 180 βουλευτών.

4. Μέσα στην επόμενη δεκαετία το δημόσιο να λειτουργεί με τα 2/3 του σημερινού ανθρώπινου δυναμικού του και αυτό προϋποθέτει πλήρες πάγωμα των προσλήψεων για την επόμενη τουλάχιστον πενταετία.

5. Δραστική περικοπή των καταναλωτικών δαπανών του δημοσίου . Όλες οι μη επενδυτικές καταναλωτικές δαπάνες του δημοσίου θα επανεξεταστούν, με στόχο την μείωση τους. Προτεραιότητα στη μείωση θα έχουν -και για λόγους συμβολικούς-, οι κάθε είδους κομματικές και πολιτικές δαπάνες (χρηματοδότηση κομμάτων, φοιτητικών παρατάξεων, Βουλή των Ελλήνων, κάθε είδους διορισμοί μετακλητών υπαλλήλων, ΕΡΤ, κ.λπ.), και οι δαπάνες του δημοσίου και των ασφαλιστικών ταμείων για φάρμακα, ιατρικά υλικά και ιατρικές εξετάσεις όπου παρατηρούνται είτε εξωφρενικές τιμές ή/και υπερκατανάλωση και υπάρχει δυνατότητα περικοπών τριών τουλάχιστον δισεκατομμυρίων ευρώ.

6. Επανεξέταση από μηδενική βάση συντεχνιακών και ρουσφετολογικών ρυθμίσεων - κυρίως μισθολογικών και συνταξιοδοτικών-, που αφορούν ισχυρές πολιτικά συντεχνιακές ομάδες και κατηγορίες, δεν ανταποκρίνονται σε κανένα ορθολογικό κριτήριο δημοσίου συμφέροντος, αλλά αντανακλούν τους συσχετισμούς πολιτικής ισχύος και την υποχωρητικότητα του ελληνικού πολιτικού συστήματος στους πολιτικά ισχυρούς.

7. Πλήρης ιδιωτικοποίηση όλων των ΔΕΚΟ που ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα και άμεση αποκομματικοποίηση των διοικήσεων όλων των Δημόσιων Επιχειρήσεων. Η παροχή κοινωνικών αγαθών που συνδέονται με τις ΔΕΚΟ (π.χ. μειωμένο εισιτήριο στις αστικές συγκοινωνίες, καθολική υπηρεσία, εξυπηρέτηση άγονων γραμμών), θα διασφαλίζεται από ένα διαφανές σύστημα κρατικών επιδοτήσεων. Το ζητούμενο δεν είναι ο μετασχηματισμός ενός δημοσίου μονοπωλίου σε ιδιωτικό, αλλά η βελτίωση των υπηρεσιών και η επέκταση των επιλογών του καταναλωτή.

8. Ταχείες και χαμηλού κόστους διαδικασίες για την ίδρυση, αδειοδότηση και κλείσιμο των επιχειρήσεων (το τελευταίο ακόμα δυσκολότερο από την ίδρυση) και ειδικές ρυθμίσεις που να διευκολύνουν τη λύση ή πτώχευση επιχειρήσεων οι οποίες προωθούν καινοτόμες δραστηριότητες, οι οποίες εμπεριέχουν σοβαρό επιχειρηματικό κίνδυνο.

9. Θέσπιση «ηλεκτρονικής υπογραφής» και «ηλεκτρονικής ταυτότητας» των επιχειρήσεων, που θα περιλαμβάνουν όλα τα στοιχεία που είναι απαραίτητα για την πιστοποίηση της ενημερότητάς τους (φορολογική, ασφαλιστική κ.λπ.) και θα τις διευκολύνουν να διεκπεραιώνουν με μεγάλη ταχύτητα όλες τις συναλλαγές τους με το δημόσιο. Υποχρέωση αποδοχής από όλες τις δημόσιες υπηρεσίες αιτήσεων, εγγράφων κ.λπ., που αποστέλλονται ηλεκτρονικά.

10. Υποκατάσταση αδειοδοτικών και ελεγκτικών διαδικασιών του δημοσίου από διαδικασίες ελέγχου και πιστοποίησης που πραγματοποιεί ο ιδιωτικός τομέας. Το δημόσιο ελέγχει δειγματοληπτικά με αντικειμενικά κριτήρια εκ των υστέρων την καλή εφαρμογή της νομοθεσίας.

11. Ευρεία υιοθέτηση του τεκμηρίου της αυτόματης αποδοχής αιτημάτων, όταν παρέρχεται άπρακτη η προθεσμία που προβλέπεται για την απάντηση του δημοσίου.

12. Μείωση της αβεβαιότητας των συναλλαγών με άμεση ενσωμάτωση στο εθνικό δίκαιο της Ευρωπαϊκής Οδηγίας, που προβλέπει εξόφληση των επιχειρήσεων από το δημόσιο σε διάστημα 30-60 ημερών από την έκδοση των σχετικών τιμολογίων. Η ταχεία εξόφληση των υποχρεώσεων του δημοσίου προβλέπεται άλλωστε και από το επικαιροποιημένο μνημόνιο, το οποίο -στο συγκεκριμένο σημείο- η ελληνική κυβέρνηση παραβιάζει.

13. Κατάργηση των ελάχιστων ποσοστών κέρδους σε μια σειρά προϊόντων και υπηρεσιών (λ.χ, φάρμακα, μεταφορές, κλπ), προκειμένου να ενισχυθεί ο υγιής ανταγωνισμός.

14. Κατάργηση του κρατικού προσδιορισμού ελάχιστων αμοιβών και τιμών, που στρεβλώνει τον ανταγωνισμό και επιβαρύνει τον καταναλωτή και αντικατάστασή τους από ένα σύστημα ενδεικτικών αμοιβών και τιμών, οι οποίες (σε συνδυασμό με την ευρεία δημοσιοποίηση επικαιροποιημένων στοιχείων ανάλυσης του κόστους), βελτιώνουν την πληροφόρηση των συναλλασσομένων και συνεισφέρουν στην καλύτερη λειτουργία της αγοράς, αντί να την υποκαθιστούν.

15. Άμεση και χωρίς εκπτώσεις απελευθέρωση όλων των κλειστών επαγγελμάτων. Προτάσσουμε την άμεση και άνευ όρων απελευθέρωση όλων των λεγόμενων κλειστών επαγγελμάτων και πιστεύουμε στην ανάγκη συνταγματικής κατοχύρωσης της πλήρους και χωρίς όρους ελευθερίας ασκήσεως κάθε επαγγέλματος, από τους έχοντες πιστοποιημένη επάρκεια των απαραίτητων προσόντων. Την κατάργηση της αποκλειστικής απασχόλησης σε κλάδους των μελών των αντίστοιχων σωματείων και επαγγελματικών ενώσεων.

16. Κίνητρα για την επιστροφή των άμεσων ξένων επενδύσεων. Η Ελλάδα είναι μια από τις λιγότερο φιλικές χώρες προς τις άμεσες ξένες επενδύσεις. Η Ελλάδα πρέπει να ανοίξει στις ξένες αγορές και τους ενδιαφερόμενους επενδυτές μια σειρά από υπηρεσίες και κλάδους (ορυχεία-λατομεία, ορυκτός πλούτος, σιδηροδρομικές και αεροπορικές μεταφορές, τουρισμός, κρουαζιέρα, ηλεκτρική ενέργεια κλπ).

17. Συστηματική και τολμηρή αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας , που περιλαμβάνει και πώληση όπου ενδείκνυται, χωρίς φοβικά σύνδρομα.

18. Χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές, τόσο στους άμεσους όσο και στους έμμεσους φόρους. Τη μείωση και σταθεροποίηση του φορολογικού συντελεστή επιχειρήσεων στο 20%, προκειμένου να τους δοθούν επενδυτικά και αναπτυξιακά κίνητρα και αντίστοιχα χαμηλούς συντελεστές στο εισόδημα από εργασία.

19. Ριζική απλοποίηση όλων των φορολογικών διαδικασιών, με κατάργηση του κώδικα βιβλίων και στοιχείων και γενικότερα κατάργηση όλων των πολύπλοκων γραφειοκρατικών διατάξεων και εγκυκλίων.

20. Σύνδεση των φορολογικών στοιχείων των επιχειρήσεων on line με το Υπουργείο Οικονομικών. Κατ’ αρχήν των ΑΕ και ΕΠΕ και αργότερα και των άλλων κατηγοριών επιχειρηματικής και επαγγελματικής δράσης (μικρότερες επιχειρήσεις, ελεύθεροι επαγγελματίες). Με τον τρόπο αυτό θα μειωθεί σημαντικά το διαχειριστικό κόστος των επιχειρήσεων και των φορολογουμένων.

21. Δημιουργία ενός εντελώς νέου μηχανισμού φορολογικών ελέγχων, ο οποίος και μόνο θα έχει ελεγκτικές αρμοδιότητες. Ο νέος μηχανισμός θα αποτελείται αποκλειστικά από νέους υπαλλήλους, με υψηλά προσόντα και καλά αμειβόμενους, οι οποίοι δεν θα είναι μόνιμοι (θα προσλαμβάνονται με μακροχρόνιες συμβάσεις και θα κρίνονται από την απόδοσή τους). Η παρακολούθηση και οι έλεγχοι θα γίνονται κυρίως ηλεκτρονικά, με εξαίρεση τις έκτακτες εφόδους κυρίως για τη διαπίστωση φορολογικών παραβάσεων απόκρυψης φορολογητέας ύλης.

22. Θεσμοθέτηση της απαγόρευσης κάθε είδους αναδρομικής φορολόγησης.

23. Θεσμοθέτηση της απαγόρευσης κάθε είδους γενικευμένης φορολογικής αμνηστίας (τύπου κλεισίματος βιβλίων, αυτοπεραίωσης, περαίωσης κλπ), για τα φυσικά πρόσωπα και για τις επιχειρήσεις.

24. Τακτικό φορολογικό έλεγχο σε δείγμα τουλάχιστον 15% των επιχειρήσεων και των φυσικών προσώπων ετησίως (εν μέρει τυχαίο και εν μέρει με βάση αντικειμενικά κριτήρια), ο οποίος εξαντλείται στο τρέχον έτος και μόνο όταν υπάρχει σοβαρό αδίκημα φοροδιαφυγής γενικεύεται και καλύπτει τις προηγούμενες χρήσεις. Έτσι ώστε όλοι να έχουν το κίνητρο να γίνουν και να μείνουν νομοταγείς.

25. Εκλογίκευση των ποινών που επιβάλλονται σε περιπτώσεις φοροδιαφυγής, οι οποίες όμως θα εφαρμόζονται χωρίς διακρίσεις, χωρίς αναστολές και χωρίς δυνατότητα διαφυγής, μέσω καθυστερήσεων, αναβολών, κ.λπ.

26. Μείωση του ΦΠΑ σε βασικά είδη διαβίωσης, όπως επίσης και σε αγαθά και υπηρεσίες που συνιστούν τους πυλώνες της στρατηγικής ανάπτυξης της χώρας (λ.χ. τουριστικές υπηρεσίες και αγροτικά προϊόντα μεσογειακής διατροφής και υψηλής προστιθέμενης αξίας).

27. Την παροχή φορολογικών κινήτρων ενίσχυσης της αποταμίευσης, παράλληλα με την ενίσχυση (μέσω φορολογικών κινήτρων) του εξαγωγικού προσανατολισμού της ελληνικής οικονομίας και των επενδύσεων .

28. Την εξάντληση στην πηγή του φόρου επί των μερισμάτων των επιχειρήσεων.

29. Την κατάργηση του θεσμού των μη ανταποδοτικών πόρων υπέρ τρίτων και την υποκατάσταση του (όπου οι σχετικοί πόροι καλύπτουν δικαιολογημένες κοινωνικές ανάγκες), από τον κρατικό προϋπολογισμό.

30. Την ευνοϊκή φορολογική μεταχείριση των δαπανών έρευνας και καινοτομίας.

31. Στη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών κατά 10% για να ευνοηθούν οι προσλήψεις.

32. Στη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών κατά 50% τα πρώτα τρία χρόνια για νέες επιχειρήσεις.

33. Στη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και της άμεσης φορολογίας κατά 50% τα πρώτα τρία χρόνια για επιχειρήσεις που δημιουργούν νέοι κάτω από 30 ετών.

34. Επιδότηση (μέσω μειωμένων ασφαλιστικών εισφορών), μη ελκυστικών θέσεων εργασίας, που καλύπτονται σήμερα στην πλειοψηφία τους από μαύρη εργασία (κυρίως λαθρομετανάστες) και μπορούν να περάσουν στη νόμιμη αγορά εργασίας.

35. Συμβάσεις ορισμένου χρόνου με μειωμένες αποδοχές και ασφαλιστικές εισφορές για νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας και μακροχρόνια άνεργους, που θα τους βοηθήσουν να «ανοίξουν έτσι την πόρτα» της αγοράς εργασίας, ή να επιστρέψουν σ’ αυτή μετά από μακροχρόνια απουσία.

36. Αλλαγή νοοτροπίας και λογικής στο συνδικαλισμό. Οι συνδικαλιστές θα αρχίσουν και πάλι να εργάζονται και αυτοί, ενώ οι αποφάσεις για σημαντικές απεργίες θα λαμβάνονται με καθολική μυστική ψηφοφορία όλων των εργαζομένων.

37. Κίνητρα (ασφαλιστικά και φορολογικά), που να ενθαρρύνουν τη διανομή μέρους των κερδών των επιχειρήσεων σε εργαζομένους με αυξημένη παραγωγικότητα.

38. Επιστροφή της 13ης και 14ης σύνταξης στους συνταξιούχους που λαμβάνουν το ΕΚΑΣ στο ύψος στο ύψος των 500 ευρώ, που θα χρηματοδοτηθεί από μέρος της εξοικονόμησης στην υπερκατανάλωση φαρμάκων και των ιατρικών υλικών.

ΒΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

  • Πλήρης ιδιωτικοποίηση όλων των ΔΕΚΟ που ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα και άμεση αποκομματικοποίηση των διοικήσεων όλων των Δημόσιων Επιχειρήσεων.
  • Χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές, τόσο στους άμεσους όσο και στους έμμεσους φόρους, με μείωση και σταθεροποίηση του φορολογικού συντελεστή επιχειρήσεων στο 20%.
  • Ριζική απλοποίηση όλων των φορολογικών διαδικασιών, με κατάργηση του κώδικα βιβλίων και στοιχείων και γενικότερα κατάργηση όλων των πολύπλοκων γραφειοκρατικών διατάξεων.
  • Μείωση του ΦΠΑ σε βασικά είδη διαβίωσης.
  • Νομοθετική και, αργότερα, συνταγματική κατοχύρωση των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών.
  • Πρόσθετος δανεισμός μόνο με πλειοψηφία 180 βουλευτών.
  • Μέσα στην επόμενη δεκαετία το δημόσιο να λειτουργεί με τα 2/3 του σημερινού ανθρώπινου δυναμικού του και αυτό προϋποθέτει πλήρες πάγωμα των προσλήψεων για την επόμενη τουλάχιστον πενταετία.
  • Κίνητρα για την επιστροφή των άμεσων ξένων επενδύσεων.
  • Συστηματική και τολμηρή αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.
  • Επιστροφή της 13ης και 14ης σύνταξης στους συνταξιούχους που λαμβάνουν το ΕΚΑΣ στο ύψος στο ύψος των 500 ευρώ.
  • Θέσπιση «ηλεκτρονικής υπογραφής» και «ηλεκτρονικής ταυτότητας» των επιχειρήσεων.
  • Μείωση των ασφαλιστικών εισφορών κατά 10% για να ευνοηθούν οι προσλήψεις.
  • Μείωση των ασφαλιστικών εισφορών κατά 50% τα πρώτα τρία χρόνια για νέες επιχειρήσεις.
  • Μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και της άμεσης φορολογίας κατά 50% τα πρώτα τρία χρόνια για επιχειρήσεις που δημιουργούν νέοι κάτω από 30 ετών".

Η επανάσταση του ιδιωτικού τομέα


Η Παρέμβαση της Εβδομάδας από τον Θ. Σκυλακάκη*

Για να αλλάξει  η Ελλάδα αυτό που χρειαζόμαστε είναι  μια επανάσταση αλλαγής νοοτροπίας. Αυτό το έχουμε όλοι καταλάβει. Από μόνη της όμως η αλλαγή στη νοοτροπία του απλού πολίτη δεν αρκεί αν δεν έχει πολιτική έκφραση. Αν δεν υπάρξει μια επανάσταση του ιδιωτικού τομέα.
Όλες αυτές τις  τελευταίες δεκαετίες έχει κυριαρχήσει  ένα σύστημα δυνάμεων που εκμεταλλεύτηκαν την πολιτική εξουσία για να αποσπάσουν χρήματα χωρίς να παράγουν. Κομματικά συμφέροντα, κρατικοδίαιτες συντεχνίες, συνδικάτα των ΔΕΚΟ, κυκλώματα διαφθοράς στο δημόσιο, συμφέροντα των μέσων ενημέρωσης που χρησιμοποιήθηκαν για να αποσπούν έμμεσα ή άμεσα το δημόσιο χρήμα.
Τα τελευταία δέκα χρόνια, από το 2000 ως το 2009 οι δαπάνες του κράτους (σύνολο δαπανών γενικής κυβέρνησης)  αυξήθηκαν σε ευρώ του 2009 (αφού αφαιρεθεί δηλαδή ο πληθωρισμός), από 85 σε 125 δισεκατομμύρια. Περίπου 50%.
Η κυβέρνηση, που εκφράζει τα συμφέροντα του κρατισμού, όταν υποχρεώθηκε  από το μνημόνιο να περικόψει τα ελλείμματα, προτίμησε αντί για να κόψει τις δαπάνες, να αυξήσει τους φόρους. Το 2010 και το 2011 αύξησε το μερίδιο των φόρων στο ΑΕΠ κατά 5 μονάδες και μείωσε τις δαπάνες μόλις κατά 2% του ΑΕΠ.
Οι  μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα και οι υγιείς επιχειρήσεις, ήταν όλα αυτά τα χρόνια οι λιγότερο ωφελημένοι από τον δανεισμό που κάναμε από το μέλλον. Και τώρα που έρχεται η ώρα της πληρωμής είναι και πάλι οι μεγάλοι χαμένοι.
Το ίδιο και οι απλοί συνταξιούχοι του ιδιωτικού τομέα που δεν ανήκουν στα ευγενή ταμεία, οι οποίοι όχι μόνο δεν απολαμβάνουν κρατικής επιδότησης της σύνταξής τους, όπως οι άλλοι, αλλά δεν παίρνουν καν πίσω τις εισφορές που καταβλήθηκαν για λογαριασμό τους.
Για αυτό και ο μεγαλύτερος  λαϊκισμός σήμερα είναι η φράση  μισθωτοί και συνταξιούχοι. Τι σχέση έχει ο νέος πτυχιούχος μισθωτός του ιδιωτικού τομέα των 1000 ευρώ με τον υπάλληλο της ΔΕΚΟ που καθαρίζει 100.000 το χρόνο, ή τον διευθυντή μιας εφορίας; Τι σχέση έχει ο συνταξιούχος του ΙΚΑ που δούλεψε μια ζωή και πλήρωνε τις μεγαλύτερες εισφορές από όλους για να πάρει μια μικρή σύνταξη στα 65, με τον συνταξιούχο μιας ΔΕΚΟ των 3.000 Ευρώ, που πληρώνεται όχι από εισφορές αλλά από τον φορολογούμενο.
Τι σχέση έχουν οι 700 χιλιάδες άνεργοι του ιδιωτικού τομέα, με τους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ που αφού απήλαυσαν τόσα χρόνια υπέρογκους μισθούς, τώρα παίρνουν μετατάξεις σε ένα δημόσιο τομέα, που είναι ήδη γεμάτος από υπεράριθμους.
 Δυστυχώς όσοι  βρίσκονται στον ιδιωτικό τομέα  –εργαζόμενοι, επιχειρηματίες, αυτοαπασχολούμενοι- δεν έχουν συνειδητοποιήσει αυτή  την απλή πραγματικότητα. Και  όσοι την συνειδητοποίησαν ή σήμερα τη συνειδητοποιούν, δεν έχουν αντιδράσει αποτελεσματικά κινητοποιούμενοι πολιτικά. Για αυτό και πιστεύω ότι η επανάσταση του ιδιωτικού τομέα για την οποία μίλησα στην αρχή, σημαίνει απλά την πολιτική κινητοποίηση του ιδιωτικού τομέα.
Σημαίνει να κινητοποιηθούν πολιτικά και να στηρίξουν με τη δράση τους και την ψήφο τους τα κόμματα που ζητούν μείωση του κράτους με δραστική μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, μαζικές αποκρατικοποιήσεις και απελευθέρωση αγορών. Επειδή έχουμε δημοκρατία, αν δεν το κάνουν και συνεχίσουν  να στηρίζουν τα κόμματα που μας έφεραν εδώ και δεν δείχνουν καμία διάθεση να αλλάξουν, τότε θα συνεχίσουν να είναι τα υποζύγια του συστήματος.
Στη δημοκρατία δεν κερδίζει όποιος έχει δίκιο. Κερδίζει όποιος έχει τη θέληση καιο την ικανότητα να αγωνιστεί για το δίκιο του.

Το χειρότερο όμως είναι ότι αν δεν κινητοποιηθούν δεν είναι μόνο τα δικά τους συμφέροντα που θα υπονομεύσουν, αλλά και τα καλώς νοούμενα συμφέροντα όλων των υπολοίπων.
Γιατί στις χώρες, ο ιδιωτικός τομέας είναι που παράγει πλούτο και που επιτρέπει να έχουμε και δημόσιους λειτουργούς με καλό μισθό και κοινωνική πολιτική για τους αδύνατους. Η πολιτική κινητοποίηση του απλού ανθρώπου του ιδιωτικού τομέα, δεν θα σώσει μόνο τον ίδιο. Θα αλλάξει προς το καλύτερο τη χώρα.


                                                                     
* Ευρωβουλευτή του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και μέλους της Δημοκρατικής Συμμαχίας

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

Αλ. Τσίπρας: "Η κυβέρνηση συναίνεσε στην κοινωνική οπισθοδρόμηση ολόκληρης της Ευρώπης"

Alexis Tsipras in a press conference in Komotini.Image via WikipediaΟ Πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Αλέξης Τσίπρας κατά τη δίαρκεια της κεντρικής του ομιλίας στα Τρίκαλα, προέβη σε εκτενή αναφορά σε αρκετα σημαντικά θέματα όπως: την επίθεση στη Λιβύη και την εμπλοκή της Ελλάδας, την κυβερνητική πολιτική και τις εξελίξεις στην Ευρώπη καθώς και την εναλλακτική πρόταση της Ευρωπαϊκής αριστεράς.
 
Για την επίθεση στη Λιβύη και την εμπλοκή της Ελλάδας
Η ανθρωπότητα βρίσκεται μπροστά σε μεγάλες απειλές. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι ζούμε ίσως τις πιο κρίσιμες μέρες από το τέλος του 2ου Παγκόσμιου πολέμου. Από τη μια αυτή η συστημική κρίση του υπαρκτού καπιταλισμού που απειλεί σαν τσουνάμι να σαρώσει κατακτήσεις των εργαζομένων. Από την άλλη η πυρηνική απειλή, στην Ιαπωνία, που εικοσιπέντε χρόνια μετά το καταστροφικό ατύχημα στο Τσερνόμπιλ επαναφέρει στο προσκήνιο το ζήτημα της ασφάλειας των πυρηνικών εργοστασίων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, τα οποία πληθαίνουν και στην ευρύτερη περιοχή μας. Και, τέλος, η νέα απειλή πολέμου στη γειτονία μας, όπου με αφορμή την βαρβαρότητα του Καντάφι, στήνονται επικίνδυνα πολεμικά παιχνίδια του ΝΑΤΟ, με τη συμμετοχή μάλιστα και της χώρας μας.

Αυτές οι επιλογές είναι εξαιρετικά επικίνδυνες, μπορούν να οδηγήσουν εύκολα σε γενικευμένους πολέμους που όχι μόνο δεν θα έχουν στόχο να εδραιώσουν τη λαϊκή κυριαρχία στις χώρες της Μεσογείου, αλλά βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τις ανάγκες των εξεγερμένων λαών του Αραβικού κόσμου.

Υπό αυτή την έννοια, όχι μόνο δεν κατανοούμε τη σπουδή της Ελληνικής κυβέρνησης να συνδράμει πρώτη στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, αλλά τη θεωρούμε εξαιρετικά επικίνδυνη εξέλιξη που παραδίδει τη χώρα στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή. Απαιτούμε την άμεση απεμπλοκή των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων από το θέατρο του πολέμου. Απαιτούμε η χώρα μας να μην έχει καμία ανάμειξη στην επέμβαση.   

Για την κυβερνητική πολιτική και τις εξελίξεις στην Ευρώπη

Ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου, παρουσίασε την επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανείου των 110 εκατομμυρίων ευρώ, και την μείωση του επιτοκίου, ως αποτέλεσμα μιας σκληρής διαπραγματευτικής προσπάθειας.
 
ΨΕΜΑΤΑ- ΘΕΑΤΡΟ- ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Τo πόσο σκληρά διαπραγματεύεται αυτή η κυβέρνηση, ο ελληνικός λαός το ξέρει από την αρχή αυτής της περιπέτειας.

Επίδειξη οσφυοκαμψίας απέναντι στις αγορές, δηλώσεις ότι είμαστε βουτηγμένοι στη διαφθορά και Τιτανικός που βυθίζεται, δεσμεύσεις ότι θα ικανοποιήσουμε κάθε απαίτηση για ολοκληρωτική κοινωνική κατεδάφιση. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν υλοποιεί απλώς εντολές που έρχονται από τα ξένα κέντρα εξουσίας. Έχει κάνει την πιο επιδεικτική και πιο απροκάλυπτη στροφή προς τον Θατσερισμό που θα περίμενε κανείς. Βαφτίζει το ξήλωμα του κοινωνικού κράτους γενναία μεταρρύθμιση. Και καμαρώνει για την βίαιη εξώθηση ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας στην ανασφάλεια και τη φτώχεια, αποκαλώντας την σύγκρουση με τα κατεστημένα συμφέροντα. Πυροβολεί προς την κατεύθυνση της κοινωνίας στα τυφλά, και κατόπιν ζητά την επιδοκιμασία των αγορών και την ευσπλαχνία της κας Μέρκελ.

Η ελληνική κυβέρνηση έδωσε όμως και κάτι άλλο. Την συναίνεσή της σε ένα σχέδιο κοινωνικής οπισθοδρόμησης για ολόκληρη την Ευρώπη. Τη συναίνεσή της στο Ευρωπαϊκό μνημόνιο.

Για την εναλλακτική πρόταση της Ευρωπαϊκής αριστεράς

Υπάρχει εναλλακτικός δρόμος.
Είναι ο δρόμος που περνάει μέσα από την αναδιανομή του πλούτου. Μέσα από ένα σχέδιο ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης, προς όφελος των ανθρώπων και όχι του κέρδους. Μέσα από την στήριξη της πλήρους απασχόλησης.

Ο δρόμος αυτός περνά πρώτα και κύρια μέσα από μια επιθετική αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Με διαγραφή ενός τμήματός του, και με ριζική βελτίωση των όρων αποπληρωμής. Και αυτό δεν είναι κάτι που αφορά μόνο την Ελλάδα. Είναι μια απάντηση που πρέπει να δοθεί στην κρίση του χρέους σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Την περασμένη βδομάδα έγινε στην Αθήνα ένα εξαιρετικό συνέδριο. Οι δυνάμεις της Αριστεράς από όλη την Ευρώπη συζήτησαν και εξειδίκευσαν τα προτάσεις αυτές. Δεν είναι απλώς μια διαφορετική στρατηγική εξόδου από την κρίση. Είναι η μοναδική στρατηγική εξόδου από την κρίση. Γιατί η κρίση αυτή τρέφεται από τις δομικές αδυναμίες του μοντέλου ανάπτυξης που υιοθετήθηκε μέχρι σήμερα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Είναι κρίση που σχετίζεται άμεσα με την αδυναμία του μονεταρισμού και του νεοφιλελευθερισμού να δώσουν απαντήσεις.

Βρισκόμαστε λοιπόν σε ένα σταυροδρόμι. Ή η Ευρώπη θα φάει τις σάρκες της μέχρι να οδηγηθεί στο βέβαιο αδιέξοδο, ή θα αλλάξουμε πορεία τώρα. Και για να αλλάξουμε πορεία συμφωνήσαμε στο πιο άμεσο. Ότι ο αγώνας είναι κοινός. Είναι κοινός για την αριστερά σε όλη την Ευρώπη. Είναι κοινός για τους ευρωπαίους εργαζόμενους που δεν τους χωρίζει τίποτα. Είναι κοινός για τους λαούς. Το μέλλον της Ευρώπης θα είναι δημοκρατικό και κοινωνικό ή δεν θα υπάρξει καθόλου".
Enhanced by Zemanta

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Αυγενάκης: «Σε πανικό η κυβέρνηση φέρνει το δέκατο φορολογικό νομοσχέδιο στη Βουλή!»

Τοποθέτηση του
Λευτέρη Αυγενάκη,
 Βουλευτή Ηρακλείου και υπευθύνου Οργάνωσης της Δημοκρατικής Συμμαχίας στη συζήτηση για τη φοροδιαφυγή

Τις θέσεις και τις προτάσεις της Δημοκρατικής Συμμαχίας επί του νομοσχεδίου του Υπουργείου Οικονομικών με τίτλο «Καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, στελέχωση των ελεγκτικών υπηρεσιών και άλλες διατάξεις αρμοδιότητας υπουργείου οικονομικών» κατέθεσε το βράδυ της Τετάρτης, 16 Μαρτίου, ο Βουλευτής Ηρακλείου και υπεύθυνος οργανωτικού της Δημοκρατικής Συμμαχίας, Λευτέρης Αυγενάκης, σημειώνοντας μάλιστα ότι πρόκειται για «το 10ο κατά σειρά νομοσχέδιο με φορολογικές διατάξεις μέσα σε 18 μήνες», κάτι που αποτελεί «ένα ξεκάθαρο δείγμα του πανικού που διακατέχει την κυβέρνηση, αλλά και της αδυναμίας της να ελέγξει τα ελλείμματα και να αυξήσει τα έσοδα του κράτους».
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗΣ
«… Η Δημοκρατική Συμμαχία έχει καταγγείλει κατ’ επανάληψη ότι η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα ετησίως κατέχει όλο και μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ. Πρόσφατη έκθεση της Alpha Bank την υπολογίζει στα 12 δισ. ευρώ, δηλαδή στο 4,8% του ΑΕΠ, εκ των οποίων τα 5 δισ. ευρώ προέρχονται από τον ΦΠΑ και τα 7 δισ. ευρώ από τους φόρους εισοδήματος και περιουσίας. Σημειώνεται ότι μόνο κατά το 2010, οι απώλειες εσόδων από την αύξηση της φοροδιαφυγής στον ΦΠΑ ανέρχονται στα 1,1 δισ. ευρώ περίπου και στον φόρο εισοδήματος σε επίπεδα άνω του 1 δισ. ευρώ. Μάλιστα, υπογραμμίζεται ότι η πτώση των εσόδων έναντι του 2008 είναι ακόμη μεγαλύτερη αν ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι οι επιστροφές φόρων ανήλθαν το 2010 στα 4,98 δισ. ευρώ έναντι μόνο 3,65 δισ. ευρώ πριν από δύο χρόνια. Άλλες μελέτες ανεβάζουν τη φοροδιαφυγή σε πολύ μεγαλύτερο ύψος, καθώς κανείς δεν μπορεί να είναι απολύτως βέβαιος για την πραγματική της εικόνα.
(…)
Σήμερα συζητάμε το 10ο κατά σειρά νομοσχέδιο με φορολογικές διατάξεις μέσα σε 18 μήνες και κανείς δεν ξέρει πόσα ακόμα θα ακολουθήσουν. Φαντάζομαι ούτε ο ίδιος ο Υπουργός Οικονομικών γνωρίζει. Βεβαίως, όλα αυτά αποτελούν ένα ξεκάθαρο δείγμα του πανικού που διακατέχει την κυβέρνηση, αλλά και της αδυναμίας της να ελέγξει τα ελλείμματα και να αυξήσει τα έσοδα του κράτους. Ωστόσο, είναι βέβαιο ότι όσα φορολογικά σχέδια νόμου και να φέρει, όσα νέα μέτρα και να πάρει, αυτά θα έχουν μειωμένη αποτελεσματικότητα, γιατί η κυβέρνηση κινείται σε λανθασμένη κατεύθυνση. Γιατί προτεραιότητα είναι να το περιορίσουμε κράτος και το κόστος του δημοσίου τομέα, τα βάρη του οποίου καλείται να επωμιστεί ο ιδιωτικός τομέας, δηλαδή το πλέον παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας.


Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να επιδιώξει τη μείωση των ελλειμμάτων, όχι πλέον με οριζόντιες περικοπές, αλλά με μείωση του κράτους σε συγκεκριμένους τομείς, καθυστερεί. Προφανώς, αποφεύγει να συγκρουστεί με τα κομματικά στελέχη, τους κομματικά συντηρούμενους επαγγελματίες συνδικαλιστές και τις συντεχνίες του Δημοσίου τομέα, όπου πραγματικά πρέπει -και μπορούν- να γίνουν σημαντικές περικοπές. Για να μην θίξει δηλαδή το κομματικό κράτος, κάνει δειλά βήματα στις διαρθρωτικές αλλαγές. Την ίδια ώρα, ενώ υπερφορολογεί τον ιδιωτικό τομέα, δεν αλλάζει εκ βάθρων τον ίδιο τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό στον οποίο υπάρχουν εκτεταμένα φαινόμενα διαφθοράς αλλά και αναποτελεσματικότητας. Αντίθετα, κάνει ολοένα πιο αυστηρές και αυθαίρετες τις διατάξεις, ώστε τελικώς, οι μόνοι που θα διευκολυνθούν είναι οι επαγγελματίες εκβιαστές, που συνεχίζουν να υπάρχουν στον φοροεισπρακτικό μηχανισμό.
(…) Η σύγχυση που προκαλούν οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης στην αγορά είναι προφανής. Από τη μία, πάλι υπό τον πανικό του ελλείμματος στα έσοδα έφερε την περαίωση, επιβραβεύοντας ουσιαστικά τη φοροδιαφυγή, την ίδια συνταγή που ακολούθησε και η ΝΔ στο πρόσφατο παρελθόν. Από την άλλη, φέρνει σήμερα διατάξεις που προβλέπουν ακραίες ποινές, ενώ δημιουργεί ένα ελεγκτικό σώμα για την πάταξη της φοροδιαφυγής, με θεσμοθετημένες υπερεξουσίες που είναι βέβαιο ότι θα εξελιχθούν σε μια νέα διεφθαρμένη υπηρεσία, που θα εκβιάζει τον πολίτη με πολύ μεγάλη άνεση.

Ως Δημοκρατική Συμμαχία πιστεύουμε ότι άλλα είναι τα εργαλεία που πρέπει να αναζητήσει η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή με μόνιμο και αποτελεσματικό τρόπο.

Στο πλαίσιο αυτό, μιλήσαμε για μείωση των φορολογικών συντελεστών και την καθιέρωση ενιαίου φορολογικού συντελεστή τόσο για επιχειρήσεις όσο και για φυσικά πρόσωπα στο ύψος του 20%. Επίσης, καταθέσαμε πρόταση για την κατάργηση όλου αυτού του άναρχου συστήματος των φόρων υπέρ τρίτων.

Ζητήσαμε διασταυρώσεις στοιχείων σε πραγματικό χρόνο. Προς την κατεύθυνση αυτή μπορεί να αξιοποιηθεί το TAXIS και το νέο TAXISNEΤ και βεβαίως το ELENXIS, που διευκολύνει τους online ελέγχους.

Προτείναμε πάγιο σύστημα ρύθμισης χρεών, που δεν θα δημιουργούν στο μέλλον ειδικές ρυθμίσεις, εξαιρέσεις, αναθεωρήσεις και ανακολουθίες όπως αυτές που συμβαίνουν με την τελευταία περαίωση, που από τη μία ελέγχονται οι υποθέσεις και από την άλλη κλείνουν με την καταβολή χωρίς έλεγχο.

Το κράτος μπορεί να στείλει πρώτο το μήνυμα ότι όλοι ελέγχονται και όλοι τιμωρούνται. Ότι δεν ξεφεύγει κανείς και ότι δεν υπάρχει διακριτική μεταχείριση μεταξύ των πολιτών. Ισχυρότερο δείγμα γραφής είναι ο άμεσος έλεγχος και επιβολή κυρώσεων γνωστών περιπτώσεων φοροδιαφυγής και διακίνησης μαύρου χρήματος από την ακραία επιβολή ποινών.


(…) πιστεύουμε ότι οφείλει να προβλέπεται αυστηρός έλεγχος σε όλα τα ενδιάμεσα στάδια της λειτουργίας της αγοράς και να υπάρχει διαβάθμιση στην επιβολή κυρώσεων. Και βέβαια να υπάρχει ως κατάληξη η αυστηρότερη ποινή. Είμαστε αντίθετοι με τις ισοπεδωτικές ποινές, που προβλέπονται από τις παρούσες διατάξεις του σχεδίου νόμου, καθώς αυτές φτάνουν στο ακραίο σημείο να εξισώνουν την οικονομική αδυναμία με ποινές εφάμιλλες της ανθρωποκτονίας από πρόθεση. Δεν υποστηρίζουμε ότι η φοροδιαφυγή δεν είναι έγκλημα. Κρίνουμε όμως ακραίο να μην γίνεται καμία διάκριση μεταξύ τυχαίας παράβασης από άγνοια ή αμέλεια και συστηματικής φοροδιαφυγής. Δεν είναι εξ επαγγέλματος απατεώνες όλοι όσοι φοροδιαφεύγουν και δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο ισοπεδωτικό τρόπο με εκείνους που φοροδιαφεύγουν συστηματικά.


Επιπλέον, είμαστε αντίθετοι με τη στοχοποίηση των ελεύθερων επαγγελματιών, για ακόμη μια φορά μάλιστα, ως εν δυνάμει φοροδιαφεύγοντες, ενώ σκοπίμως παραβλέπετε το γεγονός ότι η πλειονότητα από αυτούς είναι απολύτως συνεπείς ως προς τις φορολογικές τους υποχρεώσεις. Οι υγιείς επιχειρήσεις, που ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη, αποδίδουν σταθερά τους φόρους που τους αναλογούν. Φυσικά, οι εξαιρέσεις υπάρχουν και όλοι διαφωνούμε με την κοινωνικά και οικονομικά επιζήμια για το κράτος πρακτική της φοροδιαφυγής.


Απολύτως συναφώς αναφέρω ότι ενώ η μη απόδοση ΦΠΑ από τους ιδιώτες και τις επιχειρήσεις θεωρείται υπεξαίρεση, δεν συμβαίνει το ίδιο όταν το Δημόσιο έχει εισπράξει χρήματα που πρέπει να αποδώσει ως επιστροφή ΦΠΑ και δεν το κάνει. Αλήθεια, κύριε Υπουργέ, εσάς ποιος σας ελέγχει; Πότε θα τιμωρηθείτε εσείς για την ασυνέπειά σας;


Σημειώνεται ότι το ελληνικό Δημόσιο αποτελεί σήμερα το μεγαλύτερο οφειλέτη, καθώς μαζί με τα χρέη των νοσοκομείων χρωστά περίπου 7,1 δισεκατομμύρια Ευρώ και έχει ένα μέσο χρόνο πληρωμής 330 ημερών, κάτι που οδηγεί σε μεγαλύτερη επιβάρυνση τον ιδιωτικό τομέα και τις υγιείς επιχειρήσεις. Επομένως, όπως σημείωσε και η Πρόεδρός μας, κα. Μπακογιάννη, πρέπει να λάβετε άμεσα πρωτοβουλία για την άμεση ενσωμάτωση της νέας κοινοτικής οδηγίας για την Καταπολέμηση των Καθυστερήσεων Πληρωμών στις Εμπορικές Συναλλαγές που εγκρίθηκε από την Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στα τέλη Ιανουαρίου».

Link Ομιλίας: http://www.youtube.com/watch?v=RS5FsYQZub4
Enhanced by Zemanta

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Περλεπέ: Στηρίζονται οι υπηρεσίες προστασίας του πολίτη με το νέο νομοσχέδιο

Η βουλευτής Εύβοιας του ΠΑΣΟΚ κυρία Κατερίνα Περλεπέ-Σηφουνάκη κατά την ομιλία της στη Βουλή επί του σχεδίου νόμου με τίτλο «Σύσταση Γραφείου Αντιμετώπισης Περιστατικών Αυθαιρεσίας στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και άλλες διατάξεις» υπογράμμισε ότι, με τις ρυθμίσεις που προβλέπονται σ’ αυτό η πολιτεία προστατεύει και αναπτύσσει τους μηχανισμούς και τις υπηρεσίες Δημόσιας Τάξης ώστε και το προσωπικό σ’ αυτές να βελτιώσει τη θέση του και οι πολίτες να αισθάνονται όσο το δυνατόν περισσότερη ασφάλεια:

«Η έμφαση στη διαφάνεια, την αξιοκρατία και την αξιολόγηση, όπως και η θέσπιση υλικών και ηθικών κινήτρων για την αύξηση του υπηρεσιακού ενδιαφέροντος του προσωπικού, αποτελούν τα κυρίαρχα στοιχεία αυτού του σχεδίου νόμου».

Ένα επίσης από τα θέματα στα οποία αναφέρθηκε η βουλευτής με βάση τα άρθρα του νομοσχεδίου, ήταν και αυτό των συμβασιούχων πυροσβεστών:

«Η προεκλογική δέσμευσή μας για τη σύσταση ιδιαίτερης κατηγορίας «πυροσβεστών πενταετούς θητείας» υλοποιείται στο παρόν σχέδιο νόμου. Η εργασιακή ανασφάλεια για όλους αυτούς τους ανθρώπους θα λάβει τέλος, αυτή η κατηγορία θα υποκαταστήσει σταδιακά το θεσμό του συμβασιούχου πυροσβέστη και θα είναι πλέον ενταγμένοι οργανικά στο Πυροσβεστικό Σώμα.

Οι συμβασιούχοι πυροσβέστες έχουν προσφέρει τα μέγιστα στη δασοπροστασία και στη δασοπυρόσβεση και όσον αφορά τουλάχιστον το Νομό μου, το έχουμε διαπιστώσει πάρα πολλές φορές. Γι’ αυτό το λόγο δικαιούνται την ένταξή τους σ’ αυτήν την ειδική κατηγορία.

Όπως ανέφερα στη Διαρκή Επιτροπή, αρκετοί από τους εποχικούς που έχουν τελειώσει μόνο το δημοτικό έχουν πάει στα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας και τον Ιούνιο θα πάρουν το απολυτήριο του Γυμνασίου. Έτσι θα έχουν τη βασική εκπαίδευση, και πρέπει και αυτούς να καταφέρουμε να τους συμπεριλάβουμε στους πυροσβέστες πενταετούς θητείας. Με κάποιον τρόπο, νομικά εφικτό θα πρέπει, ανεξάρτητα από την ημερομηνία προκήρυξης –που πιθανολογώ ότι θα γίνει πολύ πιο σύντομα από τον Ιούνιο-, να μπορέσουν αυτοί να συμπεριληφθούν έστω σε κάποια ενδεχόμενη επόμενη προκήρυξη.

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Η ΧΩΡΑ ΔΕΝ ΞΕΜΕΙΝΕ ΑΠΟ ΔΑΝΕΙΚΑ , ΑΠΟ Ι-ΔΑΝ-Ε-ΙΚΑ ΞΕΜΕΙΝΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ

ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ ΑΠΟ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟ…!!!
Γράφει ο Κώστας Αντωνίου

Έσπειραν ανέμους και θερίζουν θύελλες …Αναφέρομαι σε όσους έπαιξαν θέατρο ως πρωταγωνιστές ή κομπάρσοι ,πότε στο προσκήνιο και πότε στο παρασκήνιο στην τραγωδία των απεργών μεταναστών. Σε αυτούς που διορισμένοι από τους εαυτούς τους αφού δημιούργησαν το πρόβλημα , προκαλώντας την κοινωνία έρχονται σήμερα να ζητήσουν «έντιμο»συμβιβασμό σε μια «ανέντιμη» ενέργεια . Έχουν δε το θράσος να αποκαλούν «γελοίες» τις διαφορετικές από τις δικές τους αντιλήψεις . Είναι αυτό αντίληψη που οι ίδιοι διαθέτουν για τη δημοκρατία, για το δικαίωμα του άλλου και για το διάλογο.
Έκαναν στην αρχή το πανεπιστήμιο και μετά το κτίριο της « υπατίας»αποθήκη ψυχών και σήμερα μπροστά στον κίνδυνο το «κρίμα» να πέσει στα κεφάλια τους νίπτουν τα χέρια τους ως άλλοι Πιλάτοι.
Μετέφεραν τους μετανάστες από την Κρήτη στο Πανεπιστήμιο παίζοντας υποκριτικά πολιτικά και πολλές φορές προσωπικά παιχνίδια στις πλάτες δυστυχισμένων ανθρώπων με τη συνεργασία κάποιων κουλτουριάρηδων πανεπιστημιακών δασκάλων και κάποιων υπερευαίσθητων πανεπιστημιακών αρχών .
Υπολόγισαν ( λάθος από ότι φάνηκε) ότι θα συμπαρέσυραν μέρος της κοινωνίας στα πολιτικά τους παιχνίδια σε ένα περίεργο ανταγωνισμό πλειοδοσίας ευαισθησίας και παγκοσμιοποιημένης κουλτούρας.
Πίστεψαν ότι έτσι θα άνοιγαν ένα νέο μέτωπο σαν αυτά τα περίεργα « αυτόνομα» και μη «καθοδηγούμενα» που ξεφυτρώνουν πότε στα διόδια και πότε στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Τότε σπρώχνονταν στο χώρο του πανεπιστημίου ποιός θα πετύχει τη μεγαλύτερη δημοσιότητα και θα επενδύσει στο πολιτικό ή κομματικό γίγνεσθαι. Στην Υπατία χάθηκαν . Τώρα που βλέπουν πως έχασαν το παιχνίδι και πως η κοινωνία είναι τουλάχιστον ενοχλημένη από τα καμώματά τους με μια ενορχηστρωμένη πίεση εκλιπαρούν την κυβέρνηση , την ελληνική πολιτεία να λύσει το πρόβλημα που οι ίδιοι , τελείως αναίτια δημιούργησαν και που οι ίδιοι το περιέπλεξαν και το έκαναν και δύσκολο και επικίνδυνο. Ένα πρόβλημα που ήταν σε οξύτητα καθότι η χώρα μας αποτελεί την πύλη εισόδου εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών και που γίνεται οξύτερο σε ένα περιβάλλον εξαιρετικής ρευστότητας λόγω των προσφάτων εξελίξεων στη βόρεια Αφρική ,που παίρνει διαστάσεις καταιγίδας σε μια πολύ μάλιστα δύσκολη για τη χώρα μας οικονομική κατάσταση , με μια «ενωμένη»Ευρώπη που σφυρίζει προκλητικά αδιάφορα.Τώρα που βρίσκονται σε αδιέξοδο παρακαλάνε την κυβέρνηση να βρει λύση χωρίς οι ίδιοι ούτε καν να προτείνουν κάτι εφικτό και συγκεκριμένο. Μέχρι χτες που το θέμα πωλούσε , έπαιρναν επάνω τους την πατρότητα και την ευθύνη του εγχειρήματός τους. Σήμερα που η βόμβα ,που έβαζαν οι ίδιοι με την ενέργειά τους στα θεμέλια της κοινωνίας κινδυνεύει να σκάσει στα χέρια τους ,σε περίπτωση μιας ανεπιθύμητης εξέλιξης και για να αποφύγουν το κρίμα που θα πέσει πρώτα στα κεφάλια τους εξορκίζουν το κακό και ψάχνουν να βρουν λύτες στο δύσκολο σταυρόλεξο που αυτοί δημιούργησαν .Υποκριτικά και ενώ είναι βέβαιοι ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει προτείνουν τη νομιμοποίηση των λαθρομεταναστών.
Προτείνουν τη νομιμοποίηση των παρανόμων. Οι ίδιοι αν τύχαινε και θεσπίζονταν κάτι τέτοιο θα βγουν αύριο να καταγγείλουν την πολιτεία για το σκάνδαλο , γιατί όντως πρόκειται για σκάνδαλο…!!Έτσι για Άλλη μια φορά τα αριστερά κόμματα που θάπρεπε να είναι διεκδικητές και φρουροί της νομιμότητας γίνονται απαιτητές παράνομων πράξεων με απρόβλεπτες συνέπειες στο μέλλον για τη χώρα μας .Το χειρότερο είναι ότι θέλουν με κάθε τρόπο να επιβάλλουν την άποψή τους , μειοψηφική που προσπαθούν να την κάνουν πλειοψηφική εκμεταλλευόμενοι τη διάχυτη σύγχυση λόγω της κρίσης .
Θεωρούν ότι αυτοί και μόνο κατέχουν το μονοπώλιο της απόλυτης αλήθειας.Το ίδιο έκαναν με τους υπαλλήλους της βουλής ,που ζητούσαν τη μονιμοποίηση των προεκλογικών ,ρουσφετολογικών, «βολευτικών» προσλήψεων και την μη περικοπή των μισθών τους , διαχωρίζοντάς τους από τους άλλους υπαλλήλους.Το ίδιο έκαναν με τους συμβασιούχους των «stage» και τις παράνομες παρατάσεις των συμβάσεων των ημετέρων από τους «βολευτές» και τους λοιπούς παράγοντες και παραγοντίσκους, εμπόρους της ελπίδας των παιδιών μας. Εδώ και μόνο για την ιστορία, αναφέρω ότι ο πρώην πρόεδρος της Γαλλικής δημοκρατίας παραπέμπεται στη δικαιοσύνη και καλείται να επιστρέψει τη ζημιά του δημοσίου που υπολογίζεται σε δύο εκατομμύρια ευρώ για την παράνομη πρόσληψη είκοσι οχτώ κομματικών του φίλων, όταν ήταν δήμαρχος των Παρισίων . Για το ίδιο θέμα ένας άλλος πρώην υπουργός «έφαγε» δεκαοχτώ μήνες φυλακή, έστω και με αναστολή . Αντί να ζητήσουν την ίση μεταχείριση και να απαιτήσουν την τιμωρία όσων παρανόμησαν είτε με τις παράνομες προσλήψεις ,είτε με τις παράνομες παρατάσεις των συμβάσεων έγιναν τελείως απροσδόκητα και πέρα από κάθε έννοια δικαίου και νομιμότητας υποστηρικτές της παρανομίας και της αδικίας.Για άλλη μια φορά αποδεικνύουν την αδυναμία τους να αρθρώσουν επίκαιρο πολιτικό λόγο και να δώσουν διέξοδο στα σύγχρονα αδιέξοδα με εφικτές και συγκεκριμένες προτάσεις . Ο κ. Λαφαζάνης με τον κ.Παπαδημούλη πρόσφατα από κανάλι σε κανάλι καλούν , «ικετεύουν» την κυβέρνηση να κάνει κάτι πριν είναι αργά. Σήμερα μάλιστα έβαλαν στο παιχνίδι και το Μανώλη Γλέζο, σύμβολο της αντίστασης. Φαίνεται πως κάποιοι ,που φροντίζουν για την υστεροφημία του τον εκμεταλλεύονται όπως τον εκμεταλλεύτηκαν και στα επεισόδια μπροστά στη βουλή. Ζήτησε λοιπόν και ο Μανώλης Γλέζος τη νομιμοποίηση των παρανόμως εισελθόντων, παρανόμως μετακινηθέντων και παρανόμως χρησιμοποιηθέντων δύσμοιρων συνανθρώπων μας,που απεγνωσμένα ψάχνουν για ένα καλύτερο μέλλον. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση για τους παρανομούντες .
Υπερασπίζονται τα δικαιώματα των παρανόμων και αγνοούν προκλητικά τα δικαιώματα των νομίμων αποβλέποντας σε μια κοινωνία μονίμως και πάντοτε παρανομούντων. Η δεξιά και περισσότερο η ακροδεξιά τρίβει τα χέρια της ελπίζοντας και αποβλέποντας σε κομματικά οφέλη από τη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας μας και φτάσαμε σε σημείο ο κ. Κρατζαφέρης να προβάλλεται ως ο διεκδικητής και υπερασπιστής της στοιχειώδους λογικής της νομιμότητας, ανεξάρτητα αν την πιστεύει ή όχι.
Ερωτώ αν υπάρχει σήμερα όχι έλληνας αλλά άνθρωπος με στοιχειώδη κοινωνική λογική ανεξάρτητα από κόμματα ,που να πιστεύει ότι η χώρα μας με δεδομένη μάλιστα τη δύσκολη συγκυρία ,την πρωτόγνωρη κρίση και την αδυναμία της να καλύψει τα δικαιώματα των πολιτών της ,μπορεί να θρέψει ή να βρει εργασία ή να εξασφαλίσει τα ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα στις εκατοντάδες των μεταναστών που κατέκλυσαν τη χώρα μας και τα «στίφη» που από ότι φαίνεται ,από τα τελευταία γεγονότα ,θα κατακλύσουν την πατρίδα μας.Αν πιστεύει κανένας ότι αν η πολιτεία ικανοποιήσει το αίτημα των «τριακοσίων» δε θα ανοίξει η όρεξη και των υπολοίπων αυτών που παράνομα βρίσκονται ή θα φτάσουν στη χώρα και αν οι αυτοαποκαλούμενοι «αλληλέγγυοι» κάθε μήνα δε δοκιμάζουν την ευαισθησία και την αντοχή της κοινωνίας μας με παρόμοιες πρακτικές και τακτικές...Πιστεύω να μας δίνουν τουλάχιστον όλοι αυτοί οι υπερευαίσθητοι το δικαίωμα να έχουμε τις ίδιες τουλάχιστον ευαισθησίες με αυτούς.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...