Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΓΡΑΦΗ

Δήλωση για το θέμα της ΑΠΟΓΡΑΦΗΣ, του Ευρωβουλευτή του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και μέλους της Δημοκρατικής Συμμαχίας Θόδωρου Σκυλακάκη:
 Η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας αποφάσισε τις τελευταίες ημέρες –με προφανές κίνητρο το διαχωρισμό των ευθυνών της από  τη διακυβέρνηση της περιόδου 2004-2009- να επιτεθεί στην απογραφή που πραγματοποίησε η τότε κυβέρνηση Καραμανλή, χαρακτηρίζοντάς την εγκληματικό λάθος, για το οποίο δεν έχει άμεση ευθύνη ο τότε πρωθυπουργός, ενώ η άλλη πλευρά μιλά για κεντρική επιλογή της τότε κυβέρνησης. Η πραγματικότητα είναι ότι:
  • Κατά τη διάρκεια της προ του 2004 περιόδου αποδείχθηκε ότι η κυβέρνηση Σημίτη συστηματικά εξαπατούσε την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον ελληνικό λαό, αφού έδωσε απολογιστικά στοιχεία για τα έτη 2000, 2001, 2002 και 2003 για έλλειμμα -0,8%, +0,1%, -1,2% και -1,7% και σήμερα με τα επίσημα τελικά στοιχεία της Eurostat γνωρίζουμε ότι το έλλειμμα ήταν -4,1%,-6,1%,-5,2% και -5,6%.
  • Το 2004 που το έλλειμμα έφτασε τελικά το -7,5% ήταν έτος στο οποίο η κυβέρνηση του κ. Καραμανλή είχε την ευθύνη της οικονομικής διαχείρισης από τον Απρίλιο και μετά, χωρίς να λάβει σοβαρά μέτρα περιορισμού του ελλείμματος1.
  • Ενώ το 2005 τα στατιστικά στοιχεία ήταν σχετικά ακριβή (αρχικό απολογιστικό έλλειμμα τον Απρίλιο του 2006 -4,5% και τελικό έλλειμμα με βάση τη Eurostat στο   -5,2%), από το 2006 και μετά η κυβέρνηση άρχισε και αυτή να χρησιμοποιεί τη μεθοδολογία των κυβερνήσεων Σημίτη, δηλώνοντας αρχικό απολογιστικό έλλειμμα (αυτό που δηλώνεται τον Απρίλιο του επομένου έτους), για το 2006 -2,6% (τελικό έλλειμμα Eurostat -5,7%), για το 2007 -2,8% (τελικό έλλειμμα Eurostat  -6,4%) και για το 2008 -5% (τελικό έλλειμμα Eurostat  -9,8%)2. Δήλωνε δηλαδή μικρότερο του μισού από το πραγματικό έλλειμμα.
  • Το 2009 ο κ. Παπαθανασίου δήλωνε στις 28 Σεπτεμβρίου ότι: «Αν εφαρμοσθούν όλες οι πολιτικές που έχουμε ανακοινώσει, το έλλειμμα θα περιορισθεί στο 6%... Σε περίπτωση που οι πολιτικές αυτές δεν εφαρμοστούν ή μετατεθούν χρονικά, το έλλειμμα θα είναι της τάξης του 8%». Ο δε κ. Σαμαράς  στο Ζάππειο 1, ισχυρίστηκε με διάφορους φανταστικούς υπολογισμούς ότι το έλλειμμα του 2009 ήταν τελικά 9,9% επί του οποίου στήριξε και την βασική πολιτική του θέση ότι «θα μηδενίσει το έλλειμμα σε 18 μήνες χωρίς θυσίες». Το πραγματικό έλλειμμα του 2009 με βάση την Eurostat ήταν τελικά 15,4%.
    Σήμερα η συζήτηση ανοίγει ακόμα μια φορά όχι με τα πραγματικά στοιχεία και την σοβαρή αναζήτηση ευθυνών, αλλά για λόγους επικοινωνιακούς και μικροκομματικούς. Και τίθενται αμείλικτα ερωτήματα:
    • Είναι εγκληματική η απόκρυψη της αλήθειας και η κοροϊδία των εταίρων και του ελληνικού λαού για τη δημοσιονομική πραγματικότητα ή η αποκάλυψή της;
    • Μήπως τελικά εγκληματική ήταν η ψεύτικη ευμάρεια με δανεικά και κοροϊδία, που οδηγεί σήμερα –αν δεν αλλάξει νοοτροπία το πολιτικό σύστημα- με μαθηματική ακρίβεια σε μαζική φτώχεια και δυστυχία;

«Οι κυβερνήσεις μισθώνουν bloggers για προπαγάνδα»

Πολλοί αναλυτές που προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα αίτια των εξεγέρσεων στη Μέση Ανατολή, θεωρούν ότι οι νέες τεχνολογίες, κυρίως το Διαδίκτυο, έπαιξαν...
καταλυτικό ρόλο και πως συμβάλλουν γενικότερα στη δημοκρατικοποίηση των κοινωνιών.
Με αυτή την άποψη όμως διαφωνεί ο γνωστός ερευνητής και διάσημος μπλόγκερ Evgeny Morozov, ο οποίος έχει μελετήσει τις πολιτικές επιπτώσεις του Ιντερνετ. Ο Morozov αμφιβάλλει για τις δυνατότητες του Ιντερνετ να προκαλέσει αλλαγές σε αυταρχικά καθεστώτα, θεωρώντας, αντιθέτως, ότι αποτελεί ισχυρό όπλο για την καταπίεση της διαφωνίας και για τον εντοπισμό των διαφωνούντων.
Ο Morozov έχει εξελιχθεί σε γκουρού των κοινωνικών μέσων. Τον περασμένο μήνα δημοσιεύθηκε και το βιβλίο του «The Net Delusion: The Dark Side of Internet Freedom» (Η Αυταπάτη του Δικτύου: η σκοτεινή πλευρά της ελευθερίας του Ιντερνετ) με εγκωμιαστικά σχόλια κριτικής.
Στη συνέντευξη που του πήραμε μοιράζεται τις απόψεις του με την «Κ.Ε.».
Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν θερμά πως οι νέες τεχνολογίες, ειδικά το Διαδίκτυο, συντελούν στη δημοκρατικοποίηση της κοινωνίας, αλλά εσείς είστε ένας σκεπτικιστής. Γιατί;
Υπάρχουν πολλά πράγματα να θαυμάσουμε για το Διαδίκτυο. Εάν περιορίζαμε τη «δημοκρατικοποίηση» στη βελτίωση της πρόσβασης στις πληροφορίες ή στη διευκόλυνση της πολιτικής συμμετοχής, θα υπήρχαν ελάχιστες αμφιβολίες για τη συνεισφορά του Διαδικτύου στη δημοκρατία. Ομως, η φιλελεύθερη δημοκρατία δεν υπερασπίζεται την απόλυτη ελευθερία στο να έχουμε πρόσβαση ή να δημοσιεύουμε οτιδήποτε πληροφορίες θέλουμε, πόσω μάλλον να διαμορφώνουμε τις αστικές οργανώσεις και τους πολιτικούς συνδέσμους που προτιμούμε. Αντιθέτως, οι φιλελεύθερες δημοκρατίες έχουν νόμους που ρυθμίζουν τη λιβελλογραφία και τη γλώσσα μίσους. Οι κρατικοί θεσμοί της προσπαθούν να περιφρουρήσουν τις ευαίσθητες πληροφορίες που τους προμηθεύουν οι πολίτες, από τους αριθμούς μητρώου ασφάλισης έως το ιατρικό ιστορικό τους. Οι κυβερνήσεις τους απαγορεύουν, δικαίως, ομάδες ανθρώπων που προωθούν την τρομοκρατία ή την παιδική πορνογραφία. Τις περισσότερες φορές, το Διαδίκτυο μας επιτρέπει να αποφεύγουμε αυτές τις ευθύνες και να αγνοούμε εύκολα τα εμπόδια. Ο οιοσδήποτε μπορεί να φωνάξει «φωτιά!» στο κατάμεστο ψηφιακό μας θέατρο χωρίς τον φόβο τυχόν συνεπειών.
Λέτε ότι το Διαδίκτυο δεν μπορεί να αποτελέσει ένα πραγματικά ισχυρό φόρουμ για τη συμμετοχή των πολιτών ή εννοείτε ότι υπάρχουν πιθανές επιπτώσεις πίσω από τη χρήση του που δεν έχουμε ακόμα λάβει σοβαρά υπόψη;
Το Διαδίκτυο μπορεί να είναι όντως ένα πολύ ισχυρό φόρουμ για την πολιτική συμμετοχή των πολιτών, αλλά το πόσο ισχυρό τελικά θα γίνει είναι κάτι που εξαρτάται από πολλούς παράγοντες οι οποίοι δεν έχουν γίνει ακόμα πλήρως κατανοητοί. Η πραγματικότητα είναι ότι η εικονική δημόσια πλατεία μας -την οποία εξυμνούν τόσο πολύ οι λάτρεις του Διαδικτύου- ανήκει σε ιδιωτικές εταιρείες που επιθυμούν να μεγιστοποιήσουν το κέρδος παρά να συμβάλουν στο δημόσιο καλό. Το Facebook, για παράδειγμα, δεν είναι τόσο χρήσιμο για τους ακτιβιστές σε καταπιεστικά κράτη όπως είναι η Κίνα: η ιστοσελίδα θέτει εκτός λειτουργίας τους λογαριασμούς τους εάν ανακαλυφθεί ότι χρησιμοποιούν ψευδώνυμα. Πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη ότι το Διαδίκτυο έχει πολλές άλλες πολιτικές και κοινωνικές επιπτώσεις, που πάνε πέρα από τη συμμετοχή των πολιτών: το Διαδίκτυο μπορεί εύκολα να χρησιμοποιηθεί για την κατάχρηση της ιδιωτικότητας ή για τη διάδοση ψεύτικων πληροφοριών ή για την παρακολούθηση ανθρώπων.
Στο βιβλίο σας «The Net Delusion» υποστηρίζετε ότι οι αυταρχικές κυβερνήσεις χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο για να καταπνίξουν τη διαφωνία. Πώς το κάνουν αυτό;
Οι αυταρχικές κυβερνήσεις εκμεταλλεύονται το Διαδίκτυο για τη διάδοση της προπαγάνδας (μερικές φορές μισθώνοντας μπόγκερ γι' αυτή τη δουλειά), συμμετέχοντας σε online παρακολούθηση (μέσω επιτήρησης των δραστηριοτήτων στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης ή εγκατάστασης κατασκοπικού υλικού στους υπολογιστές των διαφωνούντων), παρενοχλώντας τους διαφωνούντες και τους ανεξάρτητους εκδότες με επιθέσεις στον κυβερνοχώρο και ούτω καθεξής. Οι πιο δημιουργικοί από τους ηγέτες χρησιμοποιούν επίσης το Διαδίκτυο για να κρατήσουν τους πολίτες τους μακριά από τα πολιτικά δρώμενα: ευτυχώς για τους δικτάτορες, ο Ιστός παρέχει τόσο πολλές θαυμάσιες ευκαιρίες για να διασκεδάζουν οι άνθρωποι και να ξεχνούν τη φρικτή ύπαρξή τους! Στη δική μου χώρα, τη Λευκορωσία, έχω παρατηρήσει ότι υπάρχουν μερικές κρατικές υπηρεσίες παροχής Ιντερνετ που επιτρέπουν στους πελάτες τους να κατεβάσουν πειρατικές ταινίες -κι αυτό, νομίζω, δεν αποδυναμώνει την κυβέρνηση αλλά μάλλον το αντίθετο. Οι έξυπνοι ηγέτες έβρισκαν πάντα τρόπους να προσφέρουν στο, λαό άρτον και θέαμα -και υπάρχει μεγάλη αφθονία απ' αυτό online.
Στις πρόσφατες εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο, οι νέοι στηρίχθηκαν εκτενώς στις νέες τεχνολογίες για την κινητοποίηση και την αποστολή πληροφοριών σε ανθρώπους σε γειτονικές χώρες, ενθαρρύνοντάς τους να αγωνιστούν για την ελευθερία. Ποια είναι η δική σας ερμηνεία για τον ρόλο του Διαδικτύου στη φωτιά που απλώθηκε στον αραβικό κόσμο;
Το Διαδίκτυο έπαιξε σίγουρα ρόλο στην Τυνησία και την Αίγυπτο, πολύ λιγότερο στη Λιβύη. Ηταν καθοριστικός ο ρόλος του στη διάδοση των εξεγέρσεων; Δεν νομίζω. Αλλά, από την άλλη μεριά, αυτή είναι η πραγματικότητα του κόσμου όπου ζούμε: τα κοινωνικά μέσα έχουν τη δυνατότητα να φτάνουν σε εκατομμύρια ανθρώπους με το άγγιγμα ενός ποντικιού και θα ήταν ανόητο για τους διαδηλωτές να μην τα χρησιμοποιήσουν. Θα μπορούσαν να έχουν ανατρέψει την κυβέρνηση χωρίς αυτά; Μάλλον, γιατί όπως είδαμε στην περίπτωση της Αιγύπτου, οι διαδηλώσεις συνέχισαν ακόμα και όταν κατέβασαν τους διακόπτες του Ιντερνετ - και βλέπουμε μια παρόμοια κατάσταση στη Λιβύη. Εντούτοις, ούτε η Αίγυπτος ούτε η Τυνησία ήταν υποδείγματα κρατικού ελέγχου του Ιντερνετ. Η Τυνησία τα πήγε καλύτερα από την Αίγυπτο, αλλά, συνολικά, είχαν μια αρκετά απλουστευμένη προσέγγιση σχετικά με τον έλεγχο του Ιντερνετ. Μπλοκάρισαν μερικούς ιστοχώρους (η Αίγυπτος ούτε αυτό έκανε) και συνέλαβαν μπλόγκερ, αλλά δεν χρησιμοποίησαν τις νέες μορφές προπαγάνδας, παρακολούθησης και επιθέσεις στον κυβερνοχώρο που βλέπουμε να υιοθετούνται στη Ρωσία ή την Κίνα ή ακόμη και στο Ιράν. Οι κυβερνήσεις αυτών των τριών αυταρχικών χωρών είναι πολύ πιο εξελιγμένες στον έλεγχο του Ιστού.
Το Facebook είναι η νέα τάση για να συνδέονται οι άνθρωποι μεταξύ τους. Ενισχύει ή περιορίζει ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιείται αυτό το εργαλείο τις προοπτικές για μεγαλύτερη συνειδητοποίηση για το τι συμβαίνει στον κόσμο και για ενεργό πολιτική συμμετοχή;
Σίγουρα, το Facebook έχει διευκολύνει τους ανθρώπους να εκφράζουν τις διαμαρτυρίες τους. Μερικές φορές αυτό είναι χρήσιμο -ειδικά όταν χρησιμοποιείται στρατηγικά με στόχο να ωθήσει τους ανθρώπους να βγούν στους δρόμους. Πιο συχνά, όμως, οι εικονικές διαμαρτυρίες παραμένουν απλά εικονικές: υπογράφουμε δηλώσεις διαμαρτυρίας online, προσχωρούμε σε ομάδες Facebook, κάνουμε tweet και αλλάζουμε την εικόνα μας για να υποστηρίξουμε κάποιο αίτημα -και έπειτα δεν κάνουμε απολύτως τίποτα. Με ανησυχεί αυτό επειδή σε πολλές περιπτώσεις η εικονική διαμαρτυρία καθιστά την πραγματική διαμαρτυρία πιο αδύνατη και λιγότερο ισχυρή. Υπάρχουν φυσικά πολλές δραστηριότητες -όπως η συγκέντρωση χρημάτων- όπου το Διαδίκτυο υπερέχει, αλλά η σημαντική πολιτική αλλαγή απαιτεί συχνά κάτι παραπάνω από χρήματα -απαιτεί πραγματική θυσία. Ενα άλλο σημείο που αγνοείται συχνά σε αυτές τις συζητήσεις είναι ότι τα κοινωνικά μέσα έχουν κάνει επίσης ευκολότερη τη δουλειά της μυστικής αστυνομίας να γνωρίζει εκ των προτέρων το συναίσθημα των διαφωνούντων και να λαμβάνει προληπτικά μέτρα. Το πρόβλημα με τις διευκολυνόμενες από το Διαδίκτυο διαδηλώσεις είναι ότι, εάν η κυβέρνηση δεν καταρρεύσει, στο τέλος έχει τα μέσα (και τις πληροφορίες!) που είναι απαραίτητες για να εντοπίσει εικονικά τους περισσότερους από τους αντιπάλους της -αναλύοντας τα tweets που εστάλησαν και τα κείμενα των μηνυμάτων από τα ηλεκτρονικά ταχυδρομεία. Αυτό ακριβώς συνέβη στο Ιράν μετά τις διαμαρτυρίες του 2009 -αλλά το γεγονός αυτό απέσπασε ελάχιστη προσοχή από τα mainstream μέσα ενημέρωσης.
e-parembasis.blogspot.com
Enhanced by Zemanta

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Ριζικές αλλαγές στα σχολεία

Θα εισηγηθώ 10 προτάσεις αλλαγής του σχολείου, καθώς είναι το θέμα που γνωρίζω βαθύτερα από κάθε άλλο.

 Είναι πλατιά αποδεκτό στην κοινωνία ότι το ελληνικό σχολείο χρειάζεται ριζική αλλαγή γιατί είναι από τα πιο παραδοσιακά και καθυστερημένα.

Αυτό είναι το κύριο αίτιο που τα Ελληνόπουλα βρίσκονται στο διεθνές πρόγραμμα PISA στην ουρά των 30 χωρών του ΟΟΣΑ, ενώ στο επίπεδο αριστείας φτάνει μόνο 1% (!).

Η ριζική αλλαγή είναι μεγάλη ανάγκη να ξεκινήσει από την πρώτη βαθμίδα. Εάν τα παιδιά στα πρώτα τους σχολικά βήματα ταυτίσουν τη μάθηση με την πλήξη και τον καταναγκασμό, αυτό αλλάζει πολύ δύσκολα αργότερα.
- Η απόχτηση λειτουργικής γνώσης
Το σχολείο είναι εγκλωβισμένο στη μαθησιακή λογική του 19ου αιώνα (διδασκαλία και εξέταση). Ο σύγχρονος δρόμος για τη γνώση χτίζει τα θεμέλια για τη σταδιακή κατάκτηση των αφηρημένων εννοιών και οδηγεί τα παιδιά να «μάθουν πώς να μαθαίνουν». Αντί τεκμηρίωσης που είναι μακροσκελής, περιορίζομαι σε λίγα παραδείγματα.
Στα πρώτα βήματα της μάθησης τα παιδιά εξοικειώνονται με το υπόβαθρο της επιστημονικής γνώσης ότι δεν κατακτιέται με τις αισθήσεις η γνώση της πραγματικότητας (με τα μάτια μου για την πορεία του ήλιου «γνωρίζω» ότι γυρίζει γύρω από τη γη) και επίσης με τις αφηρημένες έννοιες. Π.χ. μαθαίνουν με την άνοδο στην ταράτσα ή την εκδρομή σε ένα λόφο να διαπιστώνουν τις μεγάλες διαφορές στην «εικόνα» της πραγματικότητας ανάλογα με την απόσταση και την οπτική γωνία. Π.χ. εξοικειώνονται με τις αφηρημένες έννοιες της ιστορίας (παρελθόν, ιστορικός χρόνος, μικρή και μεγάλη διάρκεια) καθώς και τις έννοιες της ιστορικής εξέλιξης και αλλαγής, φέρνοντας από το σπίτι φωτογραφίες και οικογενειακά κειμήλια κάθε είδους, που παρατηρούν και εντοπίζουν ομοιότητες και διαφορές με το σήμερα στην ενδυμασία, τις συμπεριφορές, τον τρόπο ζωής, το σχολείο, ύστερα την αισθητική, τις αξίες, τους ρόλους των φύλων κ.ο.κ. την εποχή που τα ίδια τα παιδιά ήταν βρέφη, την παλιότερη όταν οι γονείς ήταν παιδιά και την ακόμα παλιότερη των γιαγιάδων και παππούδων.
Τα μεγάλα παιδιά εφαρμόζουν π.χ. γνώσεις μαθηματικών στην προσωρινή διαρρύθμιση του χώρου για τον συμμαθητή που έσπασε το πόδι του, ερευνούν π.χ. και συνθέτουν γνωστικές πληροφορίες για την καθημερινή ζωή και τα αισθήματα ενός ομήλικου σε ένα χωριό της δεκαετίας του 1950 ή ενός κοριτσιού παλιότερων εποχών, ψάχνουν π.χ. στο Σύνταγμα σε ποια άρθρα αντιστοιχεί η ερμηνεία της εξέγερσης των φοιτητών στο Πολυτεχνείο το Νοέμβριο 1973 κ.ο.κ.
Κατακτούν σταδιακά τη λειτουργική γνώση, τη μόνη που μπορεί να οδηγήσει αργότερα στην ικανότητα παραγωγής νέας γνώσης.
- Τα σχολικά βιβλία και η κριτική σκέψη
Όλα τα σχολικά βιβλία είναι προϊόντα μιας εποχής περασμένης, όταν μόνος πομπός της γνώσης ήταν το σχολείο. Ζούμε την εποχή της τεχνολογίας και της μαζικής πληροφόρησης. Η γνώση είναι διαθέσιμη ηλεκτρονικά σε ποσότητα τεράστια και παρουσία βομβαρδιστική.
Άρα το σχολείο, οι μέθοδοι και τα βιβλία πρέπει να μεταδίδουν στους μαθητές γνώσεις και εργαλεία για ν’αποχτήσουν τις ικανότητες να διαχειρίζονται την πληθώρα των διαθέσιμων γνωστικών πληροφοριών, να ξεδιαλέγουν όσες γνώσεις είναι χρήσιμες κάθε φορά, να διαμορφώνουν κριτήρια για να μπορούν να ελέγχουν την εγκυρότητά τους. Στη συνέχεια το σχολείο καθοδηγεί τα παιδιά να μάθουν πώς να συνθέτουν τις γνωστικές πληροφορίες για να καταλήγουν στο γνωστικό αποτέλεσμα.
Αποφεύγεται έτσι η μνημική γνώση που είναι προσωρινή καθώς διαρκεί ένα διάστημα και μετά φθίνει, επίσης είναι άχρηστη καθώς μπορεί να αναπαραχθεί σε πλαίσιο εξετάσεων αλλά δεν λειτουργεί σε άλλα πλαίσια. Καλλιεργείται η λειτουργική γνώση που δεν ξεχνιέται και οδηγεί σε αναγωγές. Λειτουργική είναι π.χ. εκείνη η γνώση των καλών αγωγών του ηλεκτρισμού που σταματάει αυθόρμητα τον κάτοχό της από το να βάλει ένα καρφί σε μία πρίζα, είναι επίσης η ικανότητα να αξιοποιεί σε ένα γνωστικό πεδίο συνδυαστικά γνώσεις από άλλο πεδίο.
- Οι εκπαιδευτικοί
Είναι η επαγγελματική κατηγορία που επηρεάζει σημαντικά τις νέες γενιές, άρα προκαθορίζει το μέλλον μιας χώρας. Η κοινωνία που θα έβαζε τους ψηλότερης ποιότητας διανοουμένους της (με αυτή τη σειρά) στα νηπιαγωγεία, τα δημοτικά, τα γυμνάσια και τα λύκεια, θα μεταμόρφωνε θεαματικά τη δημιουργικότητα των νέων γενεών, την ευφυΐα, την κοινωνική ευθύνη, την εφευρετικότητα, την ικανότητα παραγωγής νέας γνώσης.

Η μέγιστη αυτή κοινωνική σημασία του εκπαιδευτικού επαγγέλματος επιβάλλει το κοινωνικό κύρος που του αντιστοιχεί και την καταλληλότητα αυτών που θα το ασκήσουν. Είναι κοινός τόπος ότι η κατοχή επιστημονικής γνώσης δεν αρκεί για να μεταδώσει κανείς αυτή τη γνώση σε παιδιά, επίσης ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι κατάλληλοι για εκπαιδευτικοί. Άρα χρειάζονται ειδικές γνώσεις αλλά και κριτήρια επαγγελματικής καταλληλότητας. Είναι απαραίτητο εκτός του πτυχίου ένα ειδικό δίπλωμα εκπαιδευτικής επάρκειας, με ένα μέρος γνωστικό και ένα έτος άσκησης στη διδασκαλία υπό εποπτεία και τελική κρίση (κάτι αντίστοιχο με την άσκηση των γιατρών και των δικηγόρων). Καθώς έτσι το εκπαιδευτικό επάγγελμα γίνεται δυσκολότερο, θα πρέπει να συνοδευτεί με σημαντική αύξηση των αποδοχών και  μέτρα για την ανύψωση του κοινωνικού του κύρους.
- Η ελληνική γλώσσα
Γλωσσική διδασκαλία δεν σημαίνει μόνο να μάθουν τα παιδιά να γράφουν σωστές συντακτικά και γραμματικά προτάσεις. Σημαίνει να αποχτήσουν γλωσσική κριτική ικανότητα. Η κριτική γλωσσική εγρήγορση κατακτιέται σταδιακά καθώς μαθαίνουν να διαβάζουν, ας πούμε, «ανάμεσα στις γραμμές». Ασκούνται π.χ. από μικρά να αναγνωρίζουν σε προφορικά κείμενα με ποια ιδιότητα μιλάει ένας ομιλητής (με του γονιού, του φίλου, του γνώστη, του αφεντικού κά.), αν μιλάει αυθόρμητα, προσεγμένα, τυπικά, ειρωνικά κτλ. Σε γραπτά κείμενα, ποιος τα έγραψε, σε ποιον απευθύνονται, με τι στόχο γράφτηκαν, τι μας ενδιαφέρουν εμάς κτλ. Ασκούνται στη συνέχεια να τοποθετούν τα κείμενα άλλων εποχών στο ιστορικό τους πλαίσιο και να τα «διαβάζουν» (δηλαδή κατανοούν) μέσα στις μεγάλες διαφορές της εποχής τους από σήμερα. Μόνο τότε μπορούν να τα καταλάβουν σε βάθος, άρα και να τα βρουν ενδιαφέροντα. Αν ασκηθούν τα παιδιά ώστε να γίνουν ευαίσθητοι κριτικοί δέκτες του τι καταφέρνουν με τη γλώσσα οι άλλοι, θα μπορέσουν και θα θελήσουν να γίνουν αποτελεσματικοί πομποί έντεχνου λόγου. Και κάτι ακόμα πολύ σημαντικό. Με την άσκηση στην αποκρυπτογράφηση των έμμεσων μηνυμάτων, μπορούν να γίνουν όχι παθητικοί δέκτες αλλά επαρκείς «αναγνώστες» του λόγου των εξουσιών. Έτσι μεγαλώνοντας θα γίνουν κριτικοί δέκτες του λόγου που εκπέμπει ο πολιτικός, ο ειδήμων με το δυσνόητο επιστημονικό ιδίωμα, ο διαφημιστής κ.ο.κ., επίσης θα μάθουν πώς να επικοινωνούν αποτελεσματικά με το γραφειοκράτη, με τον αστυνομικό, με το δικηγόρο, με τον εργοδότη...
- Τα αρχαία ελληνικά και η αρχαιότητα
Τα αρχαία αποτελούνται από πολλά γλωσσικά συστήματα, διαφορετικά μεταξύ τους και πολύ διαφορετικά από το γλωσσικό σύστημα της σύγχρονης ελληνικής. Είναι από δεκαετίες τεκμηριωμένο από γλωσσολόγους ότι η διδασκαλία των αρχαίων προκαλεί σύγχυση και βλάπτει ιδίως στη σύνταξη την καλή εκμάθηση της πρότυπης (standard) ελληνικής. Η σύγχυση είναι ένα από τα αίτια του φαινομένου να τελειώνουν το λύκειο ανεπαρκείς χρήστες της πρότυπης γλώσσας ιδίως στη γραπτή της μορφή και ανεπαρκέστατοι των λόγιων ποικιλιών της. Άρα μέχρι τα 15 χρόνια πρέπει να διδάσκεται η σύγχρονη πρότυπη ελληνική και στο λύκειο να εμβαθύνεται η γνώση των λόγιων μορφών της. Αντί αρχαία στο πρωτότυπο, το σχολείο πρέπει να διδάσκει με σταδιακή εμβάθυνση τα έργα της αρχαίας κουλτούρας σε μετάφραση στη σύγχρονη γλώσσα.

Είναι ευρύτερα γνωστό ότι ο φιλόλογοι δεν καταφέρνουν στα σχολεία να διαχειριστούν την «αδιαφορία» των μαθητών για την αρχαία γλώσσα και την αρχαιότητα. Η ευθύνη ανήκει στο σχολείο. Για παράδειγμα, το πλήθος που γέμισε πρόσφατα το εθνικό θέατρο μέχρι την τελευταία Πέμπτη 31/3 παρακολουθώντας την ανάγνωση της Ιλιάδας σε μετάφραση στη σύγχρονη ποιητική γλώσσα από τον Δημήτρη Μαρωνίτη έζησε απρόσμενα ώρες μεγάλης γοητείας και συγκίνησης. Είναι ολοφάνερο ότι αυτός είναι ο δρόμος για να γίνει κτήμα των νέων γενεών η κουλτούρα της αρχαιότητας. Όλα τα άλλα είναι οπισθοδρομικά ιδεολογήματα.
- Η ιστορία
Θέμα σημαντικό, σε ακραίο βαθμό διαστρεβλωμένο από τα ΜΜΕ, όπου ο καθένας αδαής της ιστορικής επιστήμης υποστηρίζει ανοησίες με άλλοθι τον πατριωτισμό. Θέμα με τη χειρότερη εκδοχή πολιτικοποιημένο, ώστε να φοβίζει πολιτικούς και να ρίχνει υπουργούς. Η τραγική απάντηση στις ρητορείες που έχουν μετατρέψει τη διδασκαλία της ιστορίας στο σχολείο σε αντικείμενο σκανδαλοθηρίας είναι ότι τα παιδιά τελειώνουν το λύκειο με απελπιστική άγνοια της ιστορίας και επιπλέον αντιπάθεια στο μάθημα αυτό που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος όλων των κοινωνικών και θεωρητικών επιστημών.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο σχολείο πρέπει να διδάσκεται η επιστημονική ιστορία, προσαρμοσμένη στις ικανότητες πρόσληψης και κρίσης ανά ηλικία. Επιστημονική ιστορία σημαίνει ότι τα γεγονότα, οι ιδέες και οι αξίες του παρελθόντος εντάσσονται μέσα στην ιστορική τους εποχή. Άρα γίνονται κατανοητά μέσα στο διαφορετικό από σήμερα κοινωνικό πλαίσιο που τα δημιούργησε, όπου επικρατούσαν διαφορετικές αξίες, ιδέες, νοοτροπίες, ήταν διαφορετικές οι ανάγκες, οι προτεραιότητες, οι κοινωνικές σχέσεις, άλλοι οι στόχοι, άλλα τα προβλήματα κ.ο.κ.
Επιστημονική ιστορία λοιπόν ελληνική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια προσαρμοσμένη στις ηλικίες, μαζί με μαθήματα επιλογής για την ιστορία ειδικών θεμάτων: Ιστορία της τεχνολογίας, Ιστορία των γυναικών, Ιστορία του αυτοκινήτου, Ιστορία της αποικιοκρατίας, Ιστορία της ενδυμασίας ή της διατροφής, Ιστορία των εφευρέσεων, Ιστορία της παιδικής ηλικίας κά.
- Η σεξουαλικότητα
Είναι μεγάλη η παιδαγωγική βιβλιογραφία για την αρνητική επίδραση που ασκεί στα παιδιά η λογοκρισία του σχολείου στο θέμα μεταξύ άλλων της σεξουαλικότητας. Η αποσιώπηση με τη μορφή απόκρυψης είναι βλαβερή. Τη μετατρέπει από φυσική κατάσταση σε απαγορευμένο και πονηρό «μυστικό» που συνοδεύουν αισθήματα περιέργειας και φόβου, έλξης και μαζί απώθησης, ντροπής, ενοχής. Η σεξουαλικότητα είναι πρωτεύουσας σημασίας ανθρώπινη διάσταση και η αρμονική σχέση μαζί της θεμέλιο της ψυχικής ισορροπίας.
Η ονομαζόμενη σεξουαλική αγωγή στο σχολείο (από το δημοτικό) έχει στόχο όχι μαθησιακό αλλά βασικά ψυχολογικό. Τις γνώσεις για το θέμα τις μαθαίνουν μεταξύ τους όλα τα παιδιά του κόσμου από νήπια. Η ένταξή της στο σχολείο έχει κύριο στόχο τη «νομιμοποίησή» της. «Δημοσιοποιείται» η μεγάλης σημασίας σεξουαλική διάσταση και έτσι μετατρέπεται από «μυστικό» και «ντροπή» σε φυσική κατάσταση, πηγή πλησμονής και ευτυχίας των ανθρώπων.
- Η κοινωνιολογία
Στη δευτεροβάθμια διδάσκονται μαθήματα όπως κοινωνιολογία, οικονομία-διοίκηση, πολιτικοί θεσμοί. Η κοινωνιολογία είναι γνώση πολύτιμη γιατί εξασφαλίζει την κατανόηση της λειτουργίας της κοινωνίας και άρα την έλλογη συμμετοχή σε αυτήν. Είναι όμως πολύ δύσκολη για τις ηλικίες της εφηβείας επειδή βασικό της χαρακτηριστικό είναι ότι η μεθοδολογική της λογική είναι αντίθετη με τον κοινό νου και αμφισβητεί την εμπειρική γνώση που έχουν όλοι οι άνθρωποι της κοινωνίας.
Λύση είναι η εισαγωγή στο λύκειο σε μερικές βασικές έννοιες της κοινωνιολογίας, μαζί με στοιχεία κοινωνικής ανθρωπολογίας και κοινωνικής ψυχολογίας που διευρύνουν τους πολιτισμικούς ορίζοντες και αναδεικνύουν τις αλλαγές και τις εξελίξεις. Π.χ. πώς και γιατί η κοινωνία δεν απαρτίζεται από άτομα αλλά από κοινωνικές ομάδες, πώς η υπαγωγή σε κοινωνικές ομάδες αποδίδει στα άτομα ομοιότητες και κοινά χαρακτηριστικά, αντιλήψεις και ιδέες, πώς αλλάζουν από εποχή σε εποχή και συγχρονικά από κοινωνία σε κοινωνία οι τρόποι σκέψης και συμπεριφοράς, οι νοοτροπίες, οι αξίες, η ηθική, η οργάνωση της οικονομίας, οι κοινωνικές σχέσεις, η έννοια της ισότητας, η κουλτούρα, η τέχνη, η έννοια του ωραίου...
Έτσι παρουσιάζεται η κοινωνία όχι στατική αλλά εξελίξιμη, άρα όλα της τα αρνητικά φαινόμενα επιδέχονται αλλαγές και βελτιώσεις με την παρέμβαση όλων.
- Η τεχνολογία και η τηλεόραση
Είναι πολλές δεκαετίες που ειδικοί παιδαγωγοί, με βάση τη δύναμη της εικόνας και την ισχυρή επίδραση της τηλεόρασης πρότειναν: «βάλτε τα παιδιά πίσω από την τηλεόραση». Εννοούσαν, δώστε στα πιτσιρίκια μια κάμερα και μάθετέ τα να φιλμάρουν, να μοντάρουν και να προβάλουν δικό τους έργο. Θα κατακτήσουν άμεσα τη γνώση πώς κατασκευάζεται το προϊόν, άρα έμμεσα την ικανότητα, να συγκρίνουν, να κρίνουν και να επιλέγουν χωρίς να καταπίνουν ό,τι βλέπουν.
Η τεχνολογία στο σχολείο δε σημαίνει μερικούς υπολογιστές που άλλωστε μένουν συχνά αχρησιμοποίητοι. Σημαίνει την πλήρη ένταξη στη μαθησιακή διαδικασία της τεχνολογίας, που έτσι κι αλλιώς χρησιμοποιούν ευρύτατα νέοι και παιδιά. Αν δε γίνει αυτό, θα παραμείνει το σχολείο βαρετό και δύσκολο και θα προστρέχουν στο ίντερνετ, γοητευτικό και εύκολο, χωρίς την ικανότητα κρίσης και επιλογής.
- Τα θρησκευτικά
Tο δικαίωμα στην ορθόδοξη χριστιανική διαπαιδαγώγηση πρέπει να είναι σεβαστό, όμως η εφαρμογή του δεν είναι έργο του σχολείου. Όπως παντού στον δημοκρατικό τουλάχιστον κόσμο, είναι έργο της Eκκλησίας. H υποχρεωτική από το σχολείο κατήχηση παραβιάζει πολλές αρχές, με πρώτη την ελευθερία της συνείδησης. Eίναι ψηλά και αυξάνονται τα ποσοστά αλλόθρησκων μαθητών και μεγαλώνουν όσων ανήκουν στο ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα αλλά πιστεύουν ότι η θρησκεία είναι ιδιωτικό θέμα συνείδησης. Έχει πια έρθει ο καιρός τη θέση της δογματικής κατήχησης στο σχολείο να πάρει η θρησκειολογία και η ιστορία των θρησκειών, επίσης να καταργηθεί η προσευχή και ο οργανωμένος εκκλησιασμός.
Έχει πολλά πλεονεκτήματα να είναι η κατήχηση έργο της Eκκλησίας, αντί σχολικό μάθημα, υποχρεωτικό με την απειλή του κακού βαθμού. Oι μαθητές συμμετέχουν με τη θέλησή τους και όχι υποχρεωτικά, ούτε εξετάζονται κοιτάζοντας με ζήλεια από το παράθυρο τους αλλόθρησκους απαλλαγμένους να παίζουν στην αυλή. Άρα η θρησκευτική διαπαιδαγώγηση γίνεται ενσυνείδητη και πολύ πιο σχετική με τις θρησκευτικές επιταγές.
Τότε το σχολείο μπορεί στη θρησκειολογία να περιλάβει και μια επιλογή από αρχές που είναι κοινές σε όλες τις μεγάλες θρησκείες του κόσμου και να τις διδάσκει ως ηθικές αξίες γενικότερα αποδεκτές. Σύμφωνα με τα ιερά κείμενα όλων των μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών π.χ. βασικός ηθικός κανόνας είναι η αγάπη και κατανόηση προς τον συνάνθρωπο και ο Θεός περιγράφεται ελεήμων και πανάγαθος.
*Η Άννα Φραγκουδάκη είναι καθηγήτρια κοινωνιολογίας της εκπαίδευσης στο Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Έζησε στη Γαλλία, 1964-1976, όπου σπούδασε κοινωνιολογία και ειδικεύθηκε στην κοινωνιολογία της παιδείας. Είναι διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Rene Descartes - Paris V (1975, τμήμα επιστημών της εκπαίδευσης) και υφηγήτρια του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (1978, Φιλοσοφική Σχολή). Οι κύριες δημοσιεύσεις της αφορούν τις κοινωνικές ανισότητες, τις διακρίσεις με βάση το φύλο και την κουλτούρα, την ιστορική διγλωσσία και την κοινωνική της λειτουργία, την ανάλυση των σχολικών βιβλίων, τον εθνοκεντρισμό και το ρατσισμό στην εκπαίδευση.

protagon.gr

Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

Θάνος Μικρούτσικος: ''Ο Γιώργος μας πήρε στον λαιμό του''

Συνέντευξη στη Δώρα Αμαραντίδου /PONTIKI.GR
Ο Θάνος Μικρούτσικος από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 μέχρι σήμερα διατηρεί δύο συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: Δημιουργεί άκρως εξωστρεφή μουσικά έργα και βρίσκεται συνεχώς στον δρόμο. Μάλιστα, από τον Ιούνιο του 2010 μέχρι τώρα, σε μια εποχή οικονομικής ύφεσης και μαζικής ψυχολογικής κατάπτωσης, έχει καταφέρει να σημειώσει ρεκόρ σε επίπεδο live εμφανίσεων, δίνοντας μαζί με τον Χρήστο Θηβαίο και τον Θύμιο Παπαδόπουλο 130 sold out συναυλίες σε Ελλάδα και Κύπρο. Αυτός ο κύκλος κλείνει στην κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου, στις 6, 7, 13, 14 Μαΐου. Το κέντρο βάρους, ωστόσο, της συζήτησής μας με τον Θάνο Μικρούτσικο στο γραφείο του, στο Μετς, θελήσαμε να το μετατοπίσουμε στην πολιτικοποιημένη διάσταση της προσωπικότητάς του. Από τη δική του θέση – τώρα απέναντι, παλιότερα και μέσα στην εξουσία –, παίρνουμε κάποιες απαντήσεις για τις αιτίες που οδήγησαν την ελληνική κοινωνία σήμερα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Ανήκετε στη γενιά του Πολυτεχνείου. Είναι μια δοξασμένη γενιά πολιτικών και πολιτικοποιημένων Ελλήνων που έχασε τον προσανατολισμό και τελικά ένα μέρος της χώθηκε στη διαφθορά; Σε κάθε γενιά κάποιοι αντιστέκονται, κάποιοι πεθαίνουν, κάποιοι απομονώνονται, κάποιοι ενσωματώνονται. Αν μου πεις ότι οι περισσότεροι είναι ενσωματωμένοι, θα το δεχθώ ως υπόθεση εργασίας. Όμως το ίδιο συνέβη σε όλες τις γενιές. Δεν θέλω να πω ονόματα κάποιων της προηγούμενης από το Πολυτεχνείο γενιάς, για να μη στενοχωρήσω κάποιους 85άρηδες, που ξεκίνησαν, και μάλιστα με όπλα, και τώρα είναι στυλοβάτες του συστήματος. Αυτό συμβαίνει γιατί υπερτερεί το φοβερό θεριό που λέγεται καπιταλισμός. Και να σου πω για τη δικιά μου γενιά. Έχεις την εντύπωση ότι αυτοί που ξεσηκώθηκαν στο Πολυτεχνείο, ήταν η πλειοψηφία; Πρωτοξεκίνησαν 150 άτομα κι ήμουν και εγώ μέσα. Αλλά είναι η πρώτη φορά που το λέω σε δημοσιογράφο, ύστερα από 38 χρόνια, διότι έγινε μια φοβερή εκμετάλλευση του Πολυτεχνείου και δεν ήθελα να αναφερθώ σε αυτό. Μετά θες να γίναμε 1.000 ή 5.000 άτομα; Τη γενιά εκείνη αποτελούσαν 400.000 άνθρωποι. Πού ήταν;
Τι πιστεύετε για τον εαυτό σας; Ότι βεβαίως έχω στοιχεία αλλοτρίωσης, γιατί αισθάνομαι πως η πορεία του καλλιτέχνη είναι η πορεία του σχοινοβάτη. Το ζήτημα είναι αν πέφτεις και δεν ξανανεβαίνεις ή αν πέφτεις και επιχειρείς να ανέβεις ξανά. Θεωρώ τον εαυτό μου σε αυτή την κατηγορία: Του τύπου που έπεσε και συνεχίζει. Και μάλιστα συνεχίζω μπαίνοντας στα 64 μου χρόνια. Πρόσφατα ήμουν για συναυλία σε ένα χωριό στην Κέρκυρα και έβλεπα κόσμο να κλαίει, από 15άρηδες μέχρι 50άρηδες. Μία μέρα πριν, στα Γιάννενα, την προηγούμενη στο Αγρίνιο… Είμαι στον δρόμο. Μου αρέσει. Παλεύω, παρ’ όλη τη φοβερή κούραση. Αυτό, μαζί με τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου, με κάνει να ξεχνάω και τα χρόνια μου. Πάντα αυτό κάνω: Σηκώνομαι, πέφτω και συνεχίζω. Αυτό το στοίχημα πιστεύω πια ότι στο τέλος δεν θα το χάσω. Δηλαδή να μείνω πάνω στο σχοινί, με το ξύλο να ισορροπεί, έστω κι αν παλαντζάρει.
Την περίοδο που ήσασταν υπουργός Πολιτισμού τη θεωρείτε περίοδο ισορρόπησης ή κατεβάσματός σας από το σχοινί; Κατ’ αρχήν να πω ότι, ενώ είμαι πολιτικοποιημένο πρόσωπο από τα πολύ μικρά μου χρόνια μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε, από τη δεκαετία του ’70 αρνιόμουν συνεχώς προτάσεις από το τότε ΠΑΣΟΚ και την Αριστερά να κατέβω υποψήφιος βουλευτής ή ευρωβουλευτής ή δήμαρχος. Μέχρι το ’93, που δέχθηκα την πρόταση του Ανδρέα Παπανδρέου να αναλάβω αρχικά αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού και μετά υπουργός Πολιτισμού. Αναμφισβήτητα, ως υπουργός ήμουν μες στην εξουσία, αλλά υπάρχει μια αυτονομία στον Πολιτισμό. Δεν μπορώ να σου απαντήσω με το χέρι στην καρδιά αν αυτή η περίοδος αποτελεί την πτώση μου ή κάποια στιγμή τη συνέχιση. Διότι υπάρχει μεν το θέμα της εξουσίας στο οποίο λες «ρε φίλε, άρα εδώ έχουμε μία πτώση απ’ το σχοινί που μας είπες», αλλά απ’ την άλλη μεριά είναι και ένα θέμα έντονης δημιουργίας, με ένα στίγμα που άφησα είτε στο Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας είτε στο Μέγαρο Μουσικής ή στο ίδιο το υπουργείο Πολιτισμού, τουλάχιστον στη δεύτερη φάση. Πάντως δήλωσα από το ’96 και μετά ότι δεν θα το ξανάκανα και κράτησα την υπόσχεσή μου.
Από την εμπειρία σας ως μέλος της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ την περίοδο ’93-’96, το «όλοι μαζί τα φάγαμε» του κ. Θεόδωρου Πάγκαλου σας βρίσκει σύμφωνο; Άλλο ήθελε να πει, αλλά σε μια εποχή σκανδάλων, δυσοσμίας και ανέχειας, ήταν λάθος ο τρόπος που το διατύπωσε. Κι έτσι έχασε το δίκιο του. Κρίμα, γιατί ο Πάγκαλος ήταν οξυδερκής πολιτικός. Μιλούσε για το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα έτσι όπως χτίστηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όχι με τη Μεταπολίτευση. Αυτό το σύστημα χτίστηκε με τον πολιτικό - πολιτικάντη – σε επίπεδο μέσου όρου – και τον προεστό του χωριού, ο οποίος του έλεγε «σου δίνω ψήφους, έχεις το χωριό, αλλά θέλω το παιδί του δείνα και του τάδε να μπούνε στο Δημόσιο». Και ο πολιτικός έλεγε «Μάλιστα». Βεβαίως ο πολιτικός είχε την κύρια ευθύνη, αλλά το Δημόσιο έγινε τόσο ογκώδες, διότι ο ένας πίεζε και ο άλλος δεχόταν.
Κάνοντας σύγκριση ανάμεσα στον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου – έτσι όπως τον είχατε ζήσει από κοντά – και στον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, τι έχετε να πείτε; Αυτή τη στιγμή μιλάμε κάτω από το βάρος του 20% ανεργίας, δηλαδή του «θανάτου» ενός εκατομμυρίου ανθρώπων μαζί με τις οικογένειές τους, της συνεχούς διεύρυνσης των νεόπτωχων και μιας φοβερής πίεσης των μεσαίων στρωμάτων, σε σημείο που μία κοινωνία συρρικνώνεται απίστευτα και που η φράση του Γιώργου Παπανδρέου «να σωθεί η Ελλάς» είναι μια απίστευτη ανοησία, δεδομένου ότι δεν σώζεις καμία χώρα όταν καταστρέφεις τον κοινωνικό ιστό και τον κόσμο της. Είναι εγκληματικό. Γι’ αυτό η σύγκριση του Ανδρέα και του Γιώργου Παπανδρέου αυτή τη δεδομένη στιγμή αποτελεί ιεροσυλία.
Λείπει ένας Ανδρέας Παπανδρέου τη σημερινή εποχή; Δεν είμαι μεταφυσικός. Δεν θα έλεγα ότι μας λείπει ο Ανδρέας Παπανδρέου, γιατί δεν θα μπορούσε να υπάρχει σήμερα, σύμφωνα με τις κοινωνικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν από το 2000 και μετά. Κάποτε είχα πει στον Ανδρέα Παπανδρέου: «Σας κατηγορούν ότι ανέβηκε το χρέος την εποχή που δίνατε παροχές». Και μου είπε: «Μα βγήκα να εκφράσω κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι επί 30 χρόνια είχαν καταπιεστεί από τη Δεξιά. Γι’ αυτό έκανα την αναδιανομή και με ένα κομμάτι χρέους την εποχή του ’81-’85». Εκείνη η αναδιανομή, την οποία σήκωνε το τότε χρέος και έπρεπε να γίνει, πήγε τον κατώτατο μισθό από 9.500 δραχμές στις 44.000 δραχμές. Βεβαίως έγιναν και λάθη απ’ τη μεταπολίτευση και μετά. Αλλά την έννοια της περιφερειακής ανάπτυξης της χώρας – που, αν την είχαμε ακολουθήσει αυτή τη στιγμή, μπορεί στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος να μην είχαμε πρόβλημα – ο Ανδρέας Παπανδρέου την έθεσε. Την έννοια του χτυπήματος του αμερικανικού παράγοντα και της δουλειάς που έγινε με τους περίφημους τότε έξι ηγέτες, ο Ανδρέας Παπανδρέου την έκανε.
Ποια κυβερνητικά λάθη καταλογίζετε στον Γιώργο Παπανδρέου; Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι το καλό παιδί του ευρωπαϊκού και αμερικανικού administration, και τώρα μας πήρε στον λαιμό του. Εάν ο Γιώργος Παπανδρέου ήθελε να μην κάνει τον κόσμο να υποφέρει, στις αρχές του 2010 θα απαιτούσε εκβιαστικά απ’ τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί, λέγοντάς το και στον Ομπάμα που τους επηρέασε, ότι, εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν του δώσει τη δυνατότητα να ρίξει το έλλειμμα σε 8 χρόνια και όχι σε 2-3 χρόνια, θα έκανε haircut στα αγγλικά και γερμανικά ομόλογα και θα ταρασσόταν συθέμελα το σύστημα. Ή θα πήγαινε απευθείας ο ίδιος στους Κινέζους για να κάνει τις συνεννοήσεις και όχι μέσω της Goldman Sachs. Αυτά θα έκανε ένας οξυδερκής πολιτικός με κοινωνική ευαισθησία σαν τον Ανδρέα Παπανδρέου στο πλαίσιο του καπιταλισμού.
Ο Μίκης Θεοδωράκης είπε ότι οι Έλληνες πρέπει να κάνουμε μια ειρηνική επανάσταση. Συμφωνείτε; Ερχόμαστε σε ένα άλλο θέμα, επίσης σοβαρό: Τι έκανε η Αριστερά τα τελευταία 30 χρόνια; Κατ’ αρχήν θέλω να δηλώσω, για να μην παρεξηγηθώ, ότι σέβομαι πάντα το βασικό κομμάτι της Αριστεράς, που είναι το ΚΚΕ, γιατί είναι ένα κόμμα θυσιών, επί 90 χρόνια, με πάρα πολλές απώλειες κομμουνιστών σε εξορίες, φυλακίσεις και θανάτους. Αυτό, όμως, που προσάπτω στο ΚΚΕ είναι ότι σε παλιότερες περιόδους, όταν οι συνθήκες ευνοούσαν κάτι τέτοιο, δεν λειτούργησε ως προς την έννοια του εφικτού. Την εποχή που είχαμε ένα κόμμα όντως σοσιαλδημοκρατικό, διαφοροποιημένο από το κόμμα της Δεξιάς – ενώ τώρα δεν υπάρχουν διαφοροποιήσεις – θα μπορούσε η Αριστερά να έκανε συνεργασίες, εξηγώντας ότι τις κάνει, διότι, ενώ παλεύει για μια άλλη κοινωνία, θέλει να πιέσει ώστε στη δεδομένη κοινωνία να πάει ο κόσμος προς το καλύτερο εφικτό. Αυτό κάνει το ΑΚΕΛ στην Κύπρο, γι’ αυτό είναι πρώτο κόμμα εδώ και 30 χρόνια με 35%. Αυτό δεν το έκανε η Αριστερά στην Ελλάδα, γι’ αυτό και τώρα που μιλάμε πήγε από το 6,5 στο 8%, παρά τη φοβερή αγανάκτηση του κόσμου. Άρα φοβάμαι ότι οποιαδήποτε ειρηνική ή μη ειρηνική επανάσταση θα είναι χαοτική. Γι’ αυτό δεν αισιοδοξώ.
Enhanced by Zemanta

Telegraph: Κρίσιμη Σύνοδος Κορυφής τον Μάιο στην Ελλάδα για το χρέος


Στη Σύνοδο Κορυφής που θα γίνει τον Μαϊο στην Αθήνα αναφέρεται σε δημοσίευμά της η εφημερίδα "Τhe Telegraph" με τίτλο "EU poised for Greece crisis talk".
Η ανταπόκριση του Πολ Αναστάση από την πρωτεύουσα, κάνει λόγο για τους φόβους ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αποπληρώσει το χρέος της και θα αναγκαστούν οι Ευρωπαίοι αξιουματούχοι να αλλάξουν τους όρους των τραπεζικών οφειλών της...
"Η Τρόικα, οι εκπρόσωποι της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, αναμένεται να κάνουν μια "επίσκεψη αστραπή» για δύο ημέρες για να διαπιστώσουν αν η Ελλάδα μπορεί να ανταποκριθεί στο πρόγραμμα μείωσης του ελλείμματος της κατά £ 21 δισ. Το ταξίδι προγραμματίζεται για την 9η Μαΐου, αν και υπάρχουν πιθανότητες να μετατεθεί στις 5 Μαΐου" γράφει ο συντάκτης και μεταφέρει τις δηλώσεις του πρωθυπουργού αλλά και του υπουργού Οικονομίας για το φλέγον θέμα.
"Ο Γιώργος Παπανδρέου, κι άλλοι υπουργοί της κυβέρνησης διεύψευσαν κατηγορηματικά τις έντονες φήμες περι αναδιάρθωσης. Έναν χρόνο μετά την υπογραφή του μνημονίου, κι αφού η Ελλάδα αναγκάστηκε να αποδεχθεί το ποσό των € 110 δισ. (£ 97bn) οικονομικής βοήθειας από την ΕΕ και το ΔΝΤ, ο Έλληνας κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιώργος Πεταλωτής διέιψευσε τις αξιολογήσεις των διεθνών μέσων ενημέρωσης και τις φήμες περί αναδιάρθρωσης του χρέους. Επίσης, ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών, είπε ότι η αναδιάρθρωση , ήταν εκτός συζήτησης με τους εκπροσώπους της Τρόικας".
Το δημοσίευμα , "δανείζεται" και αποσπάσματα σχετικού ρεπορτάζ του Mega αλλά και το πρόσφατο δημοσίευμα του "Βήματος" περί αναδιάρθωσης.
"Ωστόσο, τα ελληνικά κανάλια ειδήσεων συνέχισαν να μεταδίδουν τις φήμες. Στο μεγαλύτερο δίκτυο, Mega TV, το Σάββατο, ανέφερε αξιωματούχος της κυβέρνησης ότι «στη χειρότερη των περιπτώσεων, μια αναδιοργάνωση και όχι αναδιάρθρωση θα λάβει χώρα στο μέλλον, με μια παράταση της προθεσμίας αποπληρωμής του δανείου, όπως έχει χορηγηθεί για τις άλλες χώρες ".
Πηγή: www.newscode.gr
Enhanced by Zemanta

Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Κρατικός ή εκχρηματισμένος Συνδικαλισμός?

Του Δημ. Μιχαηλίδη 
Στο σχέδιο νόμου για τους συνεταιρισμούς και  τον ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΣΜΟ με έκπληξη είδαμε να παρεισφρέει στο άρθρο Άρθρο 15 (Χρηματοδότηση ΣΑΟ, της ΠΑΣΕΓΕΣ και αγροτικών συνδικαλιστικών οργανώσεων) «Από τα ίδια έσοδα της προηγουμένης παραγράφου ποσοστό 0,60% καταβάλλεται στη ΓΕΣΑΣΕ & 0,40% στη ΣΥΔΑΣΕ μέσα στο Α’ εξάμηνο κάθε έτους, με βάση τα έσοδα που πραγματοποιήθηκαν κατά τον προηγούμενο χρόνο από τον ΕΛ.Γ.Α.».
Σύμφωνα με τον νόμο Ν. 1361/83 (ΦΕΚ Α 66-Αγροτικές Συνδικαλιστικές Οργανώσεις), που ισχύει ακόμα σήμερα στην Ελλάδα, είναι θεσμικά αναγνωρισμένες Αγροτικές Συνδικαλιστικές Οργανώσεις οι προβλεπόμενες στο άρθρο 10 δηλαδή οι Συνομοσπονδίες Αγροτικών Συλλόγων (ΓΕΣΑΣΕ, ΣΥΔΑΣΕ και ΑΛΙΕΥΤΙΚΟΙ, άρθρο 10 από την παρ. 3 του άρθρου 51 του Ν. 2538/97, ΦΕΚ-242 Α'), οι Σύλλογοι Παραγωγών Πωλητών Λαϊκών Αγορών (ΑΡΘΡΟ 38 ΤΟΥ Ν. 2945/01, ΦΕΚ-223 Α') και οι Ενώσεις Νέων Αγροτών (ΠΑΡ. 1 ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 20 ΤΟΥ Ν. 3147/03, ΦΕΚ-135 Α’). Ως εκ τούτων δεν υπάρχει νόμιμη βάση και ίσως ούτε καν ηθική για να χρηματιστούν μόνο το δίδυμο ΓΕΣΑΣΕ-ΣΥΔΑΣΕ.
Το λιγότερο ανορθόδοξο και λιγότερο ανήθικο  θα μπορούσε να ήταν να προβλεφθεί η διάθεση από τα έσοδα του ΕΛΓΑ ποσοστό ίσως 1% για ενημέρωση (κάτι σαν αναπλήρωση των χαμένων Γεωργικών Εφαρμογών) το οποίο θα είναι στην διάθεση των συνδικαλιστικών φορέων σύμφωνα με όσους πολίτες-αγρότες ψηφίζουν σε κάθε πανελλήνιο συνδικαλιστικό όργανο. Βέβαια συνεχίζει να υπάρχει ένα επιλεγμένα (?) θολό τοπίο στο ποιος είναι ο αγρότης και βέβαια στο ποιο είναι το αντικείμενο των αγροτικών επαγγελμάτων.
Με έκπληξη  καταγράφουμε ότι σε άλλα μητρώα η  πολιτεία επέλεξε την «καθαρότητα», όπως πχ στο ΤΕΕ όπου εγγράφονται  μέχρι σήμερα μόνο οι μηχανικοί (ούτε καν οι Τεχνολόγοι, ή άλλες ειδικότητες), στο ΓΕΩΤΕΕ εγγράφονται μέχρι σήμερα μόνο οι γεωπόνοι, κτηνίατροι, δασολόγοι κλπ (χωρίς να εγγράφονται ούτε καν οι τεχνολόγοι γεωπόνοι), στο ΞΕΕ εγγράφονται μόνο οι ξενοδόχοι (ούτε καν οι ιδιοκτήτες ενοικιαζόμενων δωματίων, κάμπιγκ ή ειδικών μορφών τουρισμού κλπ), αλλά στο Μητρώο Αγροτών η πολιτεία περίγραψε ένα ηθελημένα «θολό-μη καθαρό» χώρο για να εγγράφονται ακόμα και αυτοί που έχουν εισοδήματα από αγροτικά επαγγέλματα ΜΟΝΟ 35%, δηλαδή επαγγελματίες οι οποίοι έχουν τα κύρια ενδιαφέροντα τους κάπου αλλού.
Άλλωστε είναι  η πρώτη φορά που με έκπληξη βλέπουμε να καθορίζεται ένας επαγγελματίας από το ύψος των εισοδημάτων του και όχι από τις σπουδές ή την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ή το αντικείμενο της δουλειάς του. Και σε συνέχεια αυτών προβλέφθηκε ο χρηματισμός-χρηματοδότηση επιλεγμένων συνδικαλιστικών δομών
Πολλοί στοχαστές  της σημερινής κατάστασης στην Ελλάδα σημειώνουν με σημασία ότι η χρηματιστηριακή  ή ακόμα και η οικονομική κρίση  έχει τις ρίζες της κυρίως στην κρίση των αξιών. Τμήμα της  κρίσης αυτής οφείλεται και στην αναξιοπιστία των θεσμών μεταξύ των οποίων φαίνεται ότι και ο συνδικαλιστικός τομέας έχει τραυματιστεί πάρα πολύ σοβαρά. Η ανάγκη για ενέργειες οι οποίες θα ξαναπροσδώσουν δυνατότητες ανάπτυξης πιο αξιόπιστων θεσμών είναι επιβεβλημένες.
Η ΠΕΝΑ θεωρεί ότι η χρηματοδότηση του τακτικού προϋπολογισμού των συνδικαλιστικών οργανώσεων των αγροτών ενώ ίσως είναι αναγκαία για δραστήριες οργανώσεις κάνουν μεγαλύτερη ζημιά και καταρρακώνουν το όποιο κύρος θα μπορούσαν να έχουν οι συνδικαλιστικοί φορείς. Δεν πρέπει να προβλέπονται συγκεκριμένα ποσά για συγκεκριμένες οργανώσεις για τον τακτικό τους προϋπολογισμό.
Αντί της  σταθερής (0,6 και 0,4) χρηματοδότησης του  τακτικού προϋπολογισμού των κατά κοινή  ομολογία συνδικαλιστικών φορέων που  πρόσκεινται στα δύο μεγάλα κόμματα και η οποία πρόβλεψη εκθέτει ηθικά και αξιακά τον αγροτικό συνδικαλισμό, προτείνεται «Το 1% των εσόδων του ΕΛΓΑ να μπορεί να δοθεί στις συνδικαλιστικές οργανώσεις των αγροτών σύμφωνα με όσους ψηφίζουν παρουσία δικαστικού αντιπροσώπου. Η ανά ψηφίζοντα συνδικαλιζόμενο αγρότη αντιστοίχιση σε ευρώ θα προκύπτει από το 1% της σε ευρώ ετήσιας είσπραξης δια του αριθμού των ενεργών αγροτών. Μη αποδιδόμενα στις συνδικαλιστικές οργανώσεις των αγροτών ποσά, θα μπορεί να υπάρχει πρόβλεψη για να καλύψουν άλλες δραστηριότητες καταξίωσης του αγροτικού επαγγέλματος.
Η ΠΕΝΑ δίνει  ιδιαίτερη σημασία στην ηθική  πλευρά και ευελπιστεί ότι όλοι οι έχοντες εμπλοκή θα προστατέψουν τον αγροτικό συνδικαλισμό.
 
Για την καταγραφή, Δημήτρης Μιχαηλίδης, 6998282382

Guardian: Οργή των Ελλήνων για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας

Dominique Strauss-Kahn, Managing Director, Int...Image via Wikipedia
Ο Dominique Strauss-Kahn
Στην οργή των Ελλήνων για την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας αναφέρεται η Guardian.
H βρετανική εφημερίδα αναφέρει ότι μετά το οικονομικό πακέτο των 110 δισ. ευρώ, η Ελλάδα θα έρθει αντιμέτωπη με μία επιπλέον ταπείνωση, αναγκαζόμενη να πουλήσει εθνικά περιουσιακά στοιχεία, ένα από τα πιο φιλόδοξα προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων που σημειώθηκαν ποτέ στην ιστορία.
Το άρθρο ξεκινά υπενθυμίζοντας τις δηλώσεις του Έλληνα πρωθυπουργού στο Καστελλόριζο: "Η χώρα μοιάζει με πλοίο που βυθίζεται. Βασανίστηκε από το τεράστιο δημόσιο χρέος και το έλλειμμα, σφυροκοπήθηκε από τις αγορές και η Αθήνα, μην έχοντας άλλη επιλογή, δέχθηκε τη βοήθεια της ΕΕ και του ΔΝΤ, προκειμένου να δώσουν στην Ελλάδα ένα ασφαλές λιμάνι. Ταυτόχρονα, στέλνουμε ένα ισχυρό μήνυμα στις αγορές, ότι η ΕΕ προστατεύει τα κοινά συμφέροντά της και το κοινό νόμισμα".
Η διάσωση, σχολιάζεται στο άρθρο ως η μεγαλύτερη ταπείνωση για την Ελλάδα μετά την επιστροφή της δημοκρατίας το 1974. Αλλά καθώς αυξάνονταν οι φωνές για αναπόφευκτη χρεοκοπία στην Αθήνα και για την κρίση του χρέους της Ευρώπης που πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, η Ελλάδα έφτασε στο έσχατο σημείο να αποφασίσει να ξεπουλήσει "ακίνητη περιουσία και ηλιόλουστα νησιά", καθώς οι εκτιμήσεις για το χρέος της έλεγαν ότι θα φτάσει στο 160% του ΑΕΠ τον επόμενο χρόνο.
Οι αντιδράσεις από τους Έλληνες πολίτες και τα συνδικάτα είναι συνεχείς και έντονες. Οι Κερκυραίοι είναι εξοργισμένοι με τις φήμες για πώληση του καζίνου και των παραλιών του νησιού. Ο Σπύρος Απέργης, κάτοικος του νησιού δηλώνει: " Η χώρα μας είναι σαφώς σε πτώχευση, ακόμη και αν οι πολιτικοί δεν το παραδέχονται ανοιχτά. Αλλά είναι τελείως λάθος ο εν λόγω πλούτος να πωληθεί. Αυτά είναι τα πλούτη μας. Πολλοί άνθρωποι σκοτώθηκαν σε πολέμους για να μπορέσουμε να τα αποκτήσουμε". Ωστόσο τα συνδικάτα αναμένεται να αντιδράσουν έντονα με συνεχείς απεργίες, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη έχει εξαγγείλει το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος.
Η άλλη πλευρά του νομίσματος, υποστηρίζει ότι είναι ο μόνος τρόπος για να βγει η Ελλάδα από το φαύλο κύκλο του χρέους της. Ο Dominique Strauss-Kahn και οι ιθύνοντες στις Βρυξέλλες επιμένουν ότι το πρόγραμμα αποτελεί ευκαιρία για μια καλύτερη Αθήνα, για την ενίσχυση της αξιοπιστίας των επενδυτών και την αποφυγή της αναδιάρθρωσης του χρέους. "Οι Έλληνες είχαν πάντα μια παρασιτική σχέση με το κράτος. Σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες πάντα εξαρτώνται από αυτό, επιδεικνύοντας μικρή εμπιστοσύνη στον ιδιωτικό τομέα", δήλωσε ο Σπύρος Βούγιας, ο αναπληρωτής υπουργός Μεταφορών.
Το άρθρο αναφέρεται στην αποφασιστικότητα του Γιώργου Παπανδρέου να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, όπως στην ιδιωτικοποίηση ζημιογόνων οργανισμών, π.χ. του ΟΣΕ, αλλά οικονομικοί εμπειρογνώμονες λένε ότι το πρόγραμμα είναι επίσης υπερβολικά φιλόδοξο, αντικατοπτρίζοντας μια οικονομία σε ελεύθερη πτώση σε μια εποχή που το πακέτο διάσωσης φαίνεται, όλο και περισσότερο, ότι έχει αποτύχει.
Ωστόσο, σύμφωνα με τον Θεόδωρο Πελαγίδη, καθηγητή οικονομικών στην Αθήνα, η Ελλάδα δεν θα αποφύγει την αναδιάρθρωση χρέους, "ακόμα και αν το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων φέρει 20 δισ. ευρώ ή 30 δισ. ευρώ που κατά τη γνώμη μου είναι αισιόδοξο σενάριο, δεν θα αλλάξει το γεγονός ότι, αργά ή γρήγορα, η αναδιάρθρωση του χρέους θα πρέπει να επιβληθεί, εάν η Ελλάδα αποφύγει να γίνει η Lehman Brothers της Ευρώπης".
Πηγή: www.newscode.gr
Enhanced by Zemanta

Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Συνεργατισμός & Κοινωνική Οικονομία

Μερικές σκέψεις & καταγραφές του ΔΗΜ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ
Έχει δοθεί  για διαβούλευση μια αρχική πρόταση  του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων για τους Συνεταιρισμούς. Η παρέμβαση στο χώρο των συνεταιρισμών και, εν γένει, των συλλογικών αγροτικών οργανώσεων επιδιώκει να ανατρέψει μια εξαιρετικά δυσάρεστη και απαξιωμένη κατάσταση. Μια κατάσταση που οδήγησε σε ουσιαστική ατροφία ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα, για την υιοθέτηση του οποίου χρειάστηκαν σκληροί αγώνες και θυσίες. Η σημερινή κατάσταση των συνεταιρισμών «σφραγίδων», της κακοδιοίκησης και της υπερχρέωσης δεν προκάλεσε μόνο ένα σοβαρό πλήγμα στην αγροτική μας οικονομία. Κατασπατάλησε, επιπλέον και ένα τεράστιο κεφάλαιο αλληλεγγύης και συνεργασίας που κάποτε γέννησε ελπίδες δυναμικής ανάπτυξης και ευημερίας. Η διαβούλευση έχει δημιουργήσει αρκετές συζητήσεις. Τώρα περιμένουμε το Σχέδιο Νόμου για να γίνουν οι τελευταίες θεσμικές παρεμβάσεις πριν γίνει η τελική διαμόρφωση. Πάντως αυτό που παρουσιάστηκε δεν ήταν ότι καλύτερο και σίγουρα δεν είχε σχέση με Συνεταιρισμούς, αλλά με κάποια άλλη επιχειρηματική οργανωτική δομή για τον αγροτικό χώρο.
Ταυτόχρονα  σχεδόν έχει κατατεθεί το Σχέδιο Νόμου  «Για την θεσμοθέτηση της Κοινωνικής Οικονομίας και της Κοινωνικής Επιχειρηματικότητας» από το Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης. Ανάλογα με τον ειδικότερο σκοπό τους, τόσο οι Φορείς Κοινωνικής Οικονομίας όσο και οι Φορείς Κοινωνικής Επιχειρηματικότητας διακρίνονται καταρχήν στις εξής κατηγορίες: i) Συλλογικού Σκοπού, που αφορούν δράσεις που προάγουν το τοπικό, συλλογικό συμφέρον, την προώθηση της απασχόλησης, την ενδυνάμωση της τοπικής ή περιφερειακής ανάπτυξης και την εξασφάλιση της κοινωνικής συνοχής. ii) Ένταξης, που αφορούν την ένταξη στην οικονομική και κοινωνική ζωή και στην αγορά εργασίας Ευπαθών Ομάδων Πληθυσμού και iii) Κοινωνικής Φροντίδας, που αφορούν την παροχή προϊόντων και υπηρεσιών προνοιακού χαρακτήρα σε συγκεκριμένες ομάδες πληθυσμού, όπως οι ηλικιωμένοι, οι γυναίκες, τα βρέφη, τα παιδιά, τα άτομα με αναπηρίες, οι χρόνια ασθενείς.
Το ΕΡΓΟ ΠΟΛΙΤΩΝ, Δημόσιος Φορέας για την προώθηση του εθελοντισμού και της κοινωνίας των πολιτών, εποπτευόμενος από το Υπουργείο Πολιτισμού & Τουρισμού, έχει συντάξει την μελέτη «Κοινωνική Οικονομία». Το έργο προσεγγίζει όσο το δυνατόν πιο ολιστικά, αλλά και συνοπτικά, το φαινόμενο της Κοινωνικής Οικονομίας στην χώρα την οποία πραγματεύεται σε τέσσερα μέρη. Στόχο της μελέτης αποτελεί: (α) η γενική θεώρηση του φαινομένου άσκησης οικονομικής δραστηριότητας στην χώρα με αμιγώς κοινωνικούς στόχους, (β) η καταγραφή των βασικών χαρακτηριστικών του πεδίου που το καθιστούν διάφορο, τόσο τον πρώτο Τομέα (κράτος) όσο και τον δεύτερο Τομέα (αγορά), (γ) η ανάδειξη των προβλημάτων και η αντιμετώπιση στερεότυπων, παρεξηγήσεων και στρεβλώσεων που δυσχεραίνουν στην κατανόηση του φαινομένου κα, (δ) ο προσδιορισμός του θεσμικού και υποστηρικτικού ελλείμματος. Με αυτή την μελέτη το ΕΡΓΟ ΠΟΛΙΤΩΝ φιλοδοξεί: να ρίξει φως, ξεδιαλύνοντας και επαναπροσδιορίζοντας κάποιες πτυχές του πεδίου των φορέων του Τρίτου Τομέα και κυρίως, να αντιμετωπίσει συνολικά, την μορφολογία της Κοινωνικής Οικονομίας στη χώρα, αντιπαραβάλλοντάς την, στη σύγχρονη διεθνή πραγματικότητα.
Η ΠΑΣΕΓΕΣ  έχει ήδη εκφρασθεί.
Η Πανελλήνια Ένωση Νέων Αγροτών-ΠΕΝΑ, θεσμοθετημένο  από την Βουλή με νόμο όργανο, με το κύριο ενδιαφέρον στραμμένο στο μέλλον επεσήμανε (24/2/2011), μεταξύ πολλών άλλων, ότι «Μέλη των Αγροτικών Συνεταιρισμών να γίνονται μόνο οι επαγγελματίες αγρότες (κατά κύριο επάγγελμα και ταυτόχρονα ενεργοί αγρότες), γιατί αυτοί μόνο μπορούν να στηρίξουν τους συνεταιρισμούς, με το να συνδυάσουν τις δυνάμεις τους για το κοινό καλό, αφού αυτοί θα ωφεληθούν από το θετικό αποτέλεσμα της από κοινού προσπάθειας». … «Διαφωνούμε απόλυτα στην συμμετοχή με ψήφο επενδυτών στο μετοχικό κεφάλαιο των συνεταιριστικών οργανώσεων κάθε επιπέδου, αφού δεν συνάδει με τις αρχές του συνεταιρισμού και εγκυμονεί τον κίνδυνο της κηδεμόνευσής του». 
Στο Προσχέδιο  Νόμου που τώρα συζητείται (έγινε  παρουσίαση στην ΕΣΗΕΑ, Αθήνα, την προηγούμενη  εβδομάδα) με θέμα: Εθελοντισμός και Ανεξάρτητες Μη Κερδοσκοπικές & Κοινωφελείς Οργανώσεις, παρατηρούμε ότι όλες οι δομές εθελοντισμού εντάσσονται σε έξη (6) κύκλους (Α-Δικαιώματα & Ελευθερίες, Β-Ποιότητα Ζωής, Γ-Κοινωνική Προστασία, Ε-Ιδεολογία, ΣΤ-Γνώση-Πολιτισμός και Δ-Κοινωνική Οικονομία, όπου υπάρχουν οι: Αγροτική Ανάπτυξη, Αγροτικοί Σύλλογοι, Αγροτικοί Συνεταιρισμοί, Διατροφή, Βιολογικές Αγορές, Μεταλλαγμένα, Διαχείριση πολυκατοικιών, Ιδρύματα Επιχειρήσεων (ιδιωτών & διαθετών), ΑΜΚΟ φορέων εξωτερικού, Κληροδοτήματα, Κοινωνικές Επιχειρήσεις, Κοινωνική Επικουρική Ασφάλιση, Αλληλοβοήθεια, Πολύτεκνοι, Συνεταιρισμοί, Τοπικά Σύμφωνα Ποιότητας κλπ. Βλέπουμε ότι και οι Μη Κερδοσκοπικές Οργανώσεις αισθάνθηκαν την ανάγκη να αυτοπροτείνουν μια κάποια οργάνωση στον αναδυόμενο τομέα της Κοινωνίας τωνΠολιτών και της εθελοντικής προσφοράς.
Συστάθηκε το ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ των Οργανώσεων της  Κοινωνίας Πολιτών, που αξιοποιεί  την υφιστάμενη τεχνική υποστήριξη του ΕΡΓΟΥ ΠΟΛΙΤΩΝ για να αντιμετωπιστεί το θεσμικό έλλειμμα της δημόσιας διαβούλευσης στη χώρα μας, Να καλύψει την ανάγκη και το κενό της εκπροσώπησης του χώρου σε όλα τα εθνικά και διεθνή κέντρα διαβούλευσης και λήψης αποφάσεων, Να τοποθετηθεί, μπροστά στα μεγάλα και κρίσιμα ζητήματα της φτώχειας του κοινωνικού αποκλεισμού και της υποβάθμισης του περιβάλλοντος με την ενίσχυση των θεσμών αλληλεγγύης και της Κοινωνικής Οικονομίας, Να καταγράψει, να επεξεργαστεί και να διαδώσει τις καλές πρακτικές και το πνεύμα συνεργασίας μεταξύ ενός συνολικού κοινωνικού δικτύου, Να εκπονήσει ένα ουσιαστικό στρατηγικό σχέδιο και πρόγραμμα κοινωνικής δικτύωσης με την συμμετοχή εκατοντάδων οργανώσεων Κοινωνίας Πολιτών & ΟΤΑ, και Να διεκδικεί το αυτονόητο δικαίωμα στη διαβούλευση όλων των ενεργών πολιτών το οποίο σε ένα μεγάλο βαθμό έχει θεσπίσει η Ε.Ε.
Ήδη από το 1998 καταγράφεται μια νέα μορφή συνεργασίας και τοπικής ανάπτυξης, τα Τοπικά Σύμφωνα, που προωθήθηκαν κυρίως από την τότε Κοινοτική Pρωτοβουλία LEADER. Τα Τοπικά Σύμφωνα τα βλέπουμε να αναφέρονται για πρώτη φορά στα πολιτικά προγράμματα κατά τις εκλογές του 2009, και μάλιστα στο 16ο Πανελλήνιο Συνέδριο Νέων Αγροτών, στην Αρχαία Ολυμπία, παρουσιάζονται ως νέα πραγματικότητα από το κόμμα που ασκεί σήμερα την εξουσία.
Σύμφωνα με τον κ. Βασίλη Τακτικό (Δημοσιογράφο, Σύμπραξη ΜΚΟ) ως ρυθμιστικοί παράγοντες για την κοινωνική πραγματικότητα ορίζονται: το κράτος, η αγορά και ηκοινωνία των πολιτών. Το κράτος και η αγορά, μπορούν να θεωρηθούν ως οι «μεγάλες δυνάμεις», καθ’ όλη τη διάρκεια των τριών τελευταίων αιώνων. Αντίθετα, η κοινωνία των πολιτών είχε δυναμική παρουσία μόνο κατά τη διάρκεια των επαναστατικών περιόδων, υποτασσόμενη πάντοτε, δια μέσου των κομμάτων, στην εξουσία του κράτους και την ηγεμονία της αγοράς.
Σε περιόδους  κοινωνικής ειρήνης, ο ρόλος της  κοινωνίας των πολιτών περιοριζόταν στο ρόλο της δημιουργίας συναίνεσης και ενσωμάτωσης στο πλαίσιο του έθνους-κράτους και, πολλές φορές, ως έκφραση οργανωμένων μειοψηφιών διαφόρων κοινωνικών ομάδων και lobbies. Ο κατακερματισμός των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών σε ομάδες θεματικού ενδιαφέροντος και συντεχνιακών συμφερόντων, ασφαλώς δεν επέτρεπε στις οργανώσεις αυτές να θέτουν συνολικότερα ζητήματα.
Τα  πράγματα αλλάζουν ριζικά με την έλευση της  παγκοσμιοποίησης, την ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών πληροφορικής και διαδικτύου, από τη μία πλευρά, και από την άλλη, την ανάδυση των μεγάλων περιβαλλοντικών προβλημάτων, την κλιματική αλλαγή, τις μεγάλες ανισότητες, τη διόγκωση της παγκόσμιας φτώχειας, που κινητοποιούν πληθώρα μικρών & μεγάλων οργανώσεων.
Η νέα καθολικότητα της Κοινωνίας των Πολιτών γεννιέται ακριβώς μέσα από τη μεγάλη αντίθεση ανάπτυξης των επικοινωνιακών δυνατοτήτων σε επίπεδο αυτο-οργάνωσης της κοινωνίας των πολιτών και τις μειούμενες προσφορές του έθνους-κράτους σε κοινωνική ασφάλεια και εξασφάλιση απασχόλησης και κοινωνικών παροχών.
Η υλική βάση, όμως, της ανάπτυξης της νέας καθολικότητας  της κοινωνίας των πολιτών  είναι τα μετρήσιμα μεγέθη της  κοινωνικής οικονομίας και της τάσης προς τηνπράσινη ανάπτυξη, που μπαίνει πλέον επίσημα στην πολιτική ατζέντα των ανεπτυγμένων χωρών. Αυτή η νέα υλική βάση της κοινωνικής πραγματικότητας αλλάζει ριζικά τα δεδομένα.
Η επί πολλά  χρόνια τον τελευταίο αιώνα συστηματική  απαξίωση των αγροτικών επαγγελμάτων, των αγροτικών αξιών και του  αγροτικού τρόπου ζωής και η κατασυκοφάντηση της αγροτικής κοινωνίας μείωνε συνεχώς τον αγροτικό πληθυσμό αλλά και την αγροτική παραγωγή στην Ελλάδα. Ήδη όμως από το 2008, με τις μεγάλες κρίσεις της αγοράς (χρηματιστήριο) και κρατικής εξουσίας (αυτοαπαξίωση πολιτικών) καταγράφεται μια συνεχής αύξηση των απασχολούμενων στον αγροτικό τομέα (7% ή 38.000 νέες θέσεις εργασίας). Αυτή η νέα δύναμη είναι Νέοι Αγρότες εξ επιλογής οι οποίοι αποτελούν και την ποιο ελπιδοφόρα προοπτική.
Σε αυτόν  τον δαίδαλο των ραγδαίων εξελίξεων, οι αγρότες υπάρχουν απλά, χωρίς αγροτική εκπαίδευση, στερημένοι συνεταιριστικής εκπαίδευσης που κατάργησε η διοίκηση της ΠΑΣΕΓΕΣ, ενώ κομμάτια της Δια Βίου Μάθησης τα λυμαίνονται κατά περιόδους επιτήδειες δομές, με την πλήρη απουσία των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστικών αγροτικών φορέων (όπως η ΓΕΣΑΣΕ και η ΣΥΔΑΣΕ).
Ο Δρ. Σταύρος  Μαριάδης, ομ. Καθηγητής του ΤΕΙ  Θεσσαλονίκης στις 19/3/2011 (ΑΓΡΟΤΙΚΗ έκφραση), επισημαίνει ότι το νομοσχέδιο «περί συνεταιρισμών» απλά προωθεί με νέο κάλυμμα «κεφαλαιοκεντρικά και πεπαλαιωμένα συνεταιριστικά μορφώματα».
Ο συντ. καθηγητής Γεώργιος Δαουτόπουλος συνεχίζει να οργώνει την ύπαιθρο, αλλά και αστικές περιοχές, προσπαθώντας να αποκαταστήσει την αυτοπεποίθηση στην αγροτική κοινωνία, την μόνη οργανική Κοινωνία, η οποία αποτελεί τη ζωογόνο δύναμη του έθνους και οι όπου οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ της διατηρούν ένα σημαντικό ποσοστό της αγνότητας και του ανθρωπισμού τους. Για τους περισσότερους αγρότες, το αγροτικό επάγγελμα είναι ένας τρόπος ζωής, παρά ένα στενό επάγγελμα ή μια ξερή επιχειρηματική δραστηριότητα. Ο τρόπος σκέψης, οι αξίες και η φιλοσοφία των αγροτών διαφέρει από αυτήν των ανθρώπων της πόλης, και ίσως αυτή η φιλοσοφία να είναι η χρυσή εφεδρεία για την ανασύνταξη του κράτους. Άλλωστε η Αγροτική Κοινωνία είναι η μόνη που υφίσταται πραγματικά και διαθέτει επαρκές Κοινωνικό Κεφάλαιο για να αντιμετωπίσει τις κρίσεις που παράγουν οι αστοί.
Οι παραπάνω ασύνδετες-ταυτόχρονες τάσεις φαίνεται ότι προσπαθούν να δημιουργήσουν  χώρο για αυτήν την νέα καθολικότητα της Κοινωνίας των Πολιτών, την οποία δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τα καταταλαιπωρημένα, μη ανανεωμένα σχήματα, που εξυπηρέτησαν και υπηρετούν φθαρμένες δομές. Αυτήν την νέα ανάγκη της κοινωνίας και των πολιτών τείνουν να σχηματοποιήσουν τα πολλαπλά προσχέδια και σχέδια νόμων, χωρίς να μπορούμε μέχρι τώρα να πούμε ότι την εκφράζουν επαρκώς.
Στα τελευταία  ΑΓΡΟνέα (22-3-2011) καταγράφεται μια αποστροφή  του Γκράμσι «Μισώ τους αδιάφορους. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. … Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη θέλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που έγινε; … Μισώ τους αδιάφορους: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά των αιωνίων αθώων. Α. Γκράμσι, 11/2/1917».
Και μην ξεχνάμε ότι αμέσως μετά την σαρακοστή που διανύουμε, η Ανάσταση συνοδεύεται απαραίτητα με το σφάξιμο (αραίωμα) των κοπαδιών, αλλά και την υπερκατανάλωση των αυγών των πτηνών, ώστε, όσα μένουν, να μπορέσουν να ενδυναμωθούν επαρκώς για να αντέξουν τον επερχόμενο μετά το θέρος χειμώνα.
 
Για την καταγραφή, Δημήτρης Μιχαηλίδης, 69982823

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Β.ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ : ΑΝΑΔΙΑΤΑΞΗ ή «ΚΟΥΡΕΜΑ» ΜΕ ΤΗΝ ΨΙΛΗ

Η λέξη που μονοπωλεί την επικαιρότητα το τελευταίο εξάμηνο στην χώρα μας είναι η λέξη «αναδιάρθρωση»!

Συζητήσεις επί συζητήσεων, δηλώσεις επί δηλώσεων, διαψεύσεις επί διαψεύσεων, άρθρα πρώην Πρωθυπουργών και Υπουργών και τελικά πλήρης συσκότιση με τραγικά αποτελέσματα για την Ελληνική Οικονομία.

Οι «αγορές», δηλαδή συγκεκριμένοι επιτήδειοι, εκβιάζουν, συγκεκριμένα συμφέροντα πιέζουν, η Κυβέρνηση δεν εξηγεί τι συμβαίνει και τι ακριβώς προοπτικές υπάρχουν και ο απλός πολίτης, ο απλός καταθέτης σε μία Ελληνική Τράπεζα βρίσκεται σε πλήρη απόγνωση.

Πρέπει επιτέλους να εξηγηθούν ορισμένα πράγματα στον Ελληνικό Λαό.

Να εξηγηθεί !

1. Ότι όταν λέμε «αναδιάρθρωση», μπορεί να εννοούμε μόνο επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων μας, κάτι το οποίο είναι εξαιρετικά καλό αν βέβαια δεν συνοδεύεται από αύξηση του επιτοκίου!

Αυτό ακριβώς κάνει ένας πολίτης όταν χρωστά σε μία τράπεζα και αντιμετωπίζει δυσκολίες και ζητά από την τράπεζα αυτή αντί να ξεπληρώσει για παράδειγμα το δάνειό του σε 10 χρόνια να το ξεπληρώσει σε 20.

Κάτι παρόμοιο μάλιστα νομοθέτησε προχθές η Κυβέρνηση για όλους τους Δήμους της χώρας

Ψήφισε νόμο βάσει του οποίου οι Δήμοι θα μπορούν να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους προς το Τ.Π.κ..Δ. σε 25 χρόνια αντί για 15!

Το κρίσιμο στην περίπτωση –όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό- αυτή είναι το μέγεθος της επιμήκυνσης.

Αν τα τρία χρόνια γίνουν επτά, όπως ζήτησε και «πέτυχε» προ μηνών η Κυβέρνηση, αυτό δεν λέει τίποτε.

Αν τα χρόνια αποπληρωμής γίνουν 10, πάλι δεν λύνεται το πρόβλημα!

Τι πρέπει λοιπόν να γίνει;

Να διαπραγματευθούμε και να πετύχουμε επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής όλων των χρεών μας σε 30 χρόνια! Αυτό είναι το θέμα.

Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος!

2. Ότι όταν λέμε «αναδιάρθρωση», μπορεί να εννοούμε μείωση του επιτοκίου με το οποίο μας έχουν δανείσει οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι, κάτι το οποίο επίσης είναι εξαιρετικά καλό.

Διότι συμβαίνει το καταπληκτικό το «κακό» Δ.Ν.Τ. να μας δανείζει με 1,5% περίπου, η δε «φιλική» Ε.Ε. να μας δανείζει με το τοκογλυφικό για την περίσταση 5,5% !

Συμβαίνει επίσης το πρωτοφανές η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να δανείζει στις τράπεζες με 1,5% και στην Ελλάδα με 5,5% !

Αν λοιπόν θέλουν οι Ευρωπαίοι να μας βοηθήσουν χωρίς να χάσουν τα λεφτά τους, αλλά και χωρίς να θέλουν να κερδίσουν από την περιπέτειά μας, τότε θα πρέπει να κατεβάσουν τα επιτόκιο δανεισμού προς την Ελλάδα από το 5,5% ή 4.5%, στο 2-3% !

Αυτός λοιπόν πρέπει να είναι ο δεύτερος στόχος της Κυβέρνησης και βεβαίως να τον εξηγήσει στον Ελληνικό Λαό.

3. Τέλος, ότι όταν λέμε «αναδιάρθρωση» μπορεί να εννοούμε ότι θα προχωρήσουμε σε «κούρεμα» της αξίας των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου, θα προχωρήσουμε σε «hair cut» κατά την σύγχρονη διεθνή οικονομική γλώσσα. Και εδώ παίζεται το μεγάλο παιχνίδι.

Αν προχωρήσουμε με την θέλησή μας σε «κούρεμα» των ομολόγων μας κατά 30 ή 50% τότε οι Ελληνικές Τράπεζες και τα Ασφαλιστικά μας Ταμεία, που κατέχουν τεράστιες ποσότητες Ελληνικών ομολόγων, ξαφνικά θα γίνουν με λιγότερα περιουσιακά στοιχεία κατά 30 ή 50% αντιστοίχως και φυσικό είναι να καταρρεύσουν…

Άλλες Τράπεζες θα κλείσουν, άλλες θα παρακαλούν την Κυβέρνηση να τις κρατικοποιήσει, οι πολίτες θα τρέχουν να σώσουν τις αποταμιεύσεις τους και τα Ασφαλιστικά Ταμεία δεν θα έχουν να πληρώσουν τις συντάξεις!

Συγχρόνως όμως, θα έχουν κερδίσει τεράστια ποσά όλοι αυτοί – οι Έλληνες και ξένοι «επενδυτές»- οι οποίοι είχαν επενδύσει ακριβώς στην κατάρρευση της Ελλάδας και στην βιαστική κίνηση της Ελληνικής Κυβέρνησης προς ένα σημαντικό «κούρεμα»!

Αυτό είναι το παιχνίδι!

Και ανακύπτει αυτομάτως το ερώτημα:

Θα γονατίσει η Ελλάδα κάτω από την πίεση των συγκεκριμένων συμφερόντων και θα γίνουν κάποιοι πλουσιότεροι μέσα σε μία νύχτα μέσα από ένα βιαστικό «κούρεμα», ή θα πάμε σε σταδιακή έξοδο από την δεινή κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει – με θυσίες βεβαίως – αλλά χωρίς κάποιοι να γίνουν πλουσιότεροι στην πλάτη του Ελληνικού Λαού;

Το παιχνίδι βέβαια αυτό του «φιλικού κουρέματος», δηλαδή με την δική μας συναίνεση, μπορεί να γίνει μέχρι το 2013.

Μέχρι τότε λοιπόν θα πρέπει υποχρεωτικά να έχουμε βάλει σε τάξη τα του οίκου μας.

Διότι μετά το 2013, σύμφωνα με όσα συμφώνησε προ ημερών ο Πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου, θα μπορούν οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι να μας πάνε υποχρεωτικά σε «κούρεμα»!

Όχι φιλικό, αλλά μάλλον εχθρικό…

Πιο λοιπόν είναι το συμπέρασμα;

Πρώτον, ότι θα πρέπει να πιέσουμε για επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής όλων των χρεών μας στα 30 χρόνια.

Δεύτερον, ότι θα πρέπει να πιέσουμε για μείωση των επιτοκίων για όλα μας τα χρέη στο επίπεδο του 2 έως 3%.

Τρίτον, να αποκλείσουμε το «φιλικό κούρεμα» που μας προτείνουν διάφοροι για το «καλό» μας και

τέταρτον, να προχωρήσουμε με γοργούς ρυθμούς σε αναδιάταξη της Ελληνικής οικονομίας με έμφαση στην «ανάπτυξη», γιατί διαφορετικά μετά το 2013 θα μας πάνε υποχρεωτικά για «κούρεμα» και μάλιστα με την ψιλή!…

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Wall Street Journal: «Βέβαιη, αλλά δύσκολη η αναδιάρθρωση»

Δεδομένη είναι για πολλούς οικονομολόγους η ιδέα ότι η Ελλάδα θα προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του χρέους της, αλλά ο δρόμος αυτός είναι γεμάτος παγίδες, επισημαίνει σε δημοσίευμα της τη Μ. Δευτέρα η αμερικανική εφημερίδα Wall Street Journal.

Η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αποπληρώσει το τεράστιο χρέος της, σημειώνεται, αλλά αντίθετα, προστίθεται, αυτό αναμένεται να αυξηθεί έως στο 2013 και να φτάσει στα 375 δισ. ευρώ, από 298 δισ. ευρώ το 2009.

Χωρίς την αναδιάρθρωση, τα 110 δισεκατομμύρια ευρώ που δανείστηκε η Ελλάδα από το ΔΝΤ και από την ΕΕ δεν επαρκούν, λέει η WSJ, «γεγονός που θα οδηγήσει και σε δεύτερο πακέτο στήριξης».

Όμως, όπως επισημαίνει αυτό σενάριο δεν έχει πολλές πιθανότητες υλοποίησης, καθώς για να γίνει αυτό θα πρέπει να συμφωνήσουν οι χώρες της Ευρωζώνης, κάτι που θεωρείται απίθανο, καθώς οι 15 χώρες που χρηματοδότησαν τη βοήθεια της Ελλάδας δεν πρόκειται να πάρουν πίσω τα λεφτά που έδωσαν, με αποτέλεσμα να τα χρεωθούν οι φορολογούμενοι.

Μία πιθανή μορφή αναδιάρθρωσης είναι το «κούρεμα» της αξίας των ελληνικών ομολόγων, αλλά, όπως λέει στην εφημερίδα ο επικεφαλής οικονομολόγος της γαλλικής τράπεζας BNP Paribas για την Ευρωζώνη, αυτή θα προκαλούσε αναταράξεις στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.

Παρ' όλα αυτά, εκτιμάται η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους δεν συμφέρει τις ευρωπαϊκές χώρες, αφού θα σημάνει ότι οι 15 δανειστές θα χάσουν τα χρήματα τους (80 δισ. ευρώ).

Το αποτέλεσμα θα είναι ένα μεγάλο πολιτικό κόστος για τις κυβερνήσεις, καθώς οι ψηφοφόροι δεν ενέκριναν την βοήθεια στην Ελλάδα. Κυριότερα παραδείγματα «αντιρρησιών» θα είναι η Γερμανία, η Ολλανδία και η Φινλανδία με τη νεοεκλεγείσα κυβέρνηση.

Οι χώρες της Ευρωζώνης ελπίζουν να βγει η Ελλάδα ξανά στις αγορές προκειμένου να απαλαχθούν απο την υποχρέωση στήριξης της χώρας, καταλήγει η WSJ, τονίζοντας ότι είναι ιδιαίτερα δύσκολο να γίνει αυτό με βάση τα σημερινά δεδομένα, αφού η χώρα θα πρέπει να βρει χρήματα από κάπου και από τις αγορές δεν υπάρχει ενδεχόμενο δανεισμού του Ελληνικού Δημοσίου με χαμηλά επιτόκια.
Enhanced by Zemanta

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Η υποκρισία της καρδιάς τους

Tου Πασχου Μανδραβελη /kathimerini. gr

Υποτίθεται ότι είναι πάνδημη η απαίτηση να σταματήσει η ασυλία των πολιτικών. Υποτίθεται ότι η οργή του κόσμου δεν είναι κατά των μέτρων που συμμαζεύουν το κράτος, αλλά κατά εκείνων που τόσα χρόνια ατιμώρητοι, έπαιρναν μίζες, έσβηναν πρόστιμα ή με χίλιους δυο τρόπους συρρίκνωσαν το κοινό μας ταμείο, με αποτέλεσμα σήμερα να πληρώνουμε όλοι τα σπασμένα. Υποτίθεται επίσης ότι οι πολιτικοί μας έβαλαν μυαλό. Είδαν τη λαϊκή οργή και είπαν «ώς εδώ». Ασυλία τέλος. Οσοι παρανόμησαν πρέπει να πάνε στη Δικαιοσύνη για να λογοδοτήσουν. Καλό. Υπάρχει και το άλλο με τον Τοτό...
Ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας κ. Παναγιώτης Ψωμιάδης είναι πολιτικός. Ιδιόρρυθμος μεν, αλλά εκλέγεται από τον λαό, ασκεί εξουσία εν ονόματι του λαού. Από τον νόμο έχει κάποιες αρμοδιότητες και τις ασκεί. Μία από αυτές ήταν να επικυρώνει πρόστιμα. Και αυτός τα έσβηνε. Μας είπε ότι το έκανε επειδή έχει καλή καρδιά. Συνεκτιμήθηκε κι αυτή στο δικαστήριο και καταδικάστηκε σε 12 μήνες φυλάκιση με αναστολή. Και τώρα ο νόμος πρέπει να εφαρμοστεί. Πρέπει να εκπέσει του αξιώματός του. Ομως, σ’ αυτή τη χώρα, νόμος δεν είναι ό, τι ψηφίζει η Βουλή ή αποφασίζουν τα δικαστήρια. Νόμος μπορεί να θεωρηθεί η βούληση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν. Δ., η οποία κατά τον κ. Παναγιώτη Καμμένο θεωρεί (σύσσωμη;) πραξικόπημα την απόφαση του δικαστηρίου και στηρίζει τον καταδικασθέντα περιφερειάρχη.
Δεν ξέρουμε πόση αξιοπρέπεια στοιχίζει μια χούφτα ψήφων και δεν την περιμέναμε από τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ, κ. Γιώργο Καρατζαφέρη. Περιμέναμε όμως από τη Νέα Δημοκρατία και τον πρόεδρό της, κ. Αντώνη Σαμαρά, να δείξουν το ελάχιστο της πολιτικής ευπρέπειας και να αποφύγουν τους αθωωτικούς χαριεντισμούς με τον «καλόκαρδο» περιφερειάρχη. Περιμέναμε να σεβαστούν τις αποφάσεις των δικαστηρίων και να διαγράψουν από το κόμμα τον καταδικασθέντα τηλεστάρ της πρωινής ζώνης. Ή έστω να δείξουν με κάποιον τρόπο την απαξία τους στην παρανομία. Φευ. «Στηρίζουμε τον Παναγιώτη Ψωμιάδη, διότι θεωρούμε ότι δεν το έκανε αυτό “εκ του πονηρού”... Θεωρώ ότι με τον συγκεκριμένο νόμο που υπάρχει, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης δεν μπορεί να τιμωρηθεί», δήλωσε ο Γ. Μιχελάκης. Δίκασε, βρήκε ελαφρυντικά και αθώωσε ο εκπρόσωπος της Ν. Δ. Και αφού ο περιφερειάρχης παραδόθηκε έπειτα από αυτή την εξωδικαστική διαδικασία άσπιλος κι αμόλυντος, ο πρόεδρος της Ν. Δ. σπεύδει να τον συναντήσει και να τον στηρίξει μπροστά στις κάμερες.
Θα συμφωνήσουμε ότι η υποκρισία υπήρξε μία από τις σταθερές των πολιτικών μας. Αλλά ακόμη και στο πλαίσιο της υποκρισίας τηρούνταν κάποια προσχήματα. Εστω από ένστικτο αυτοσυντήρησης τηρούνταν αποστάσεις από εκείνους για τους οποίους υπήρχαν ενδείξεις παρανομίας. Πόσω δε μάλλον καταδικασθέντες. Να θυμίσουμε ότι τον Φεβρουάριο του 2004 για ένα -όπως αποδείχθηκε στα δικαστήρια- μη σκάνδαλο εξέπεσαν της υποψηφιότητάς τους δέκα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, επειδή αναμείχθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην υπόθεση Πάχτα. Δεν ήταν θέμα ηθικής τάξης μόνο. Ηταν ζήτημα πολιτικής λογικής. Σε μια περίοδο που είναι ζητούμενο η νομιμότητα, δεν πρέπει να υπάρχουν πολιτικές ομπρέλες στην παρανομία. Αλλά η πολιτική λογική μοιάζει να εκλείπει από τη Ν. Δ.
Enhanced by Zemanta

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

«Το Κουτί της Πανδώρας» για την υπόθεση Μέρτεν και τον Καραμανλή

του Κώστα Βαξεβάνη
Ο εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ, Γιάννης Μιχελάκης, με δήλωσή του, χαρακτήρισε κατασκευασμένο ψευδολόγημα και αθλιότητα.

 «Το Κουτί της Πανδώρας» με τις αποκαλύψεις για την υπόθεση Μέρτεν και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ας μου επιτρέψει ο κύριος Μιχελάκης τουλάχιστον την αθλιότητα της κοινής λογικής

1. Ποια ακριβώς είναι τα ψεύδη και οι αθλιότητες; Συγκεκριμένα και δημοσιογραφικά. Το ότι ο Καραμανλής πίεσε την Δικαιοσύνη να μην δικάσει τον Μέρτεν; Το ότι απελευθέρωσε τον Ναζί εγκληματία με νόμο; Το ότι οι υπουργοί του ήταν συνεργάτες των Γερμανών; Ή μήπως στα όσα λένε τα αρχεία του ΥΠΕΞ;
2. Πότε και για ποιο πράγμα έγιναν οι διαψεύσεις της έρευνας στις οποίες αναφέρεται και τις οποίες δεν θυμάμαι;
3. Γιατί το Ίδρυμα Καραμανλή δεν δέχτηκε να απαντήσει στα στοιχεία που θέσαμε υπόψιν του;
4. Γιατί το ίδιο το 12τομο βιογραφικό έργο για τον Κ. Καραμανλή ( στο οποίο υπάρχουν λεπτομέρειες ακόμη και για επισκέψεις σε επαρχιακούς συλλόγους) το τι έκανε στην Κατοχή περιγράφεται με 14 μόλις λέξεις; («Το 1941 κατέβηκε από Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και το 1944 πήγε στην Μέση Ανατολή»)

Αν ο κύριος Μιχελάκης ή οι «ερευνητές» της ζωής του Καραμανλή δυσκολεύονται να βρουν την ιστορική αλήθεια, μπορούμε να τους στείλουμε μερικά ντοκουμέντα με φαξ. Όπως για παράδειγμα τα έγγραφα της CIA , στα οποία αναφέρεται πως ο Καραμανλής έγινε πρωθυπουργός με την δέσμευση απέναντι στις ΗΠΑ,να βάλει το Κυπριακό «στο ράφι» .

Υ.Γ. (φιλικό): Φίλε Γιάννη. Η πολιτική είναι σίγουρα η τέχνη του εφικτού. Μήπως πρέπει να γίνει και της αλήθειας και του θάρρους;



http://www.koutipandoras.gr/?p=5911
Enhanced by Zemanta

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Spiegel: Το ελληνικό χρέος διχάζει την Ευρώπη

Σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel διαστάσεις παρατηρούνται μεταξύ της ΕΚΤ και κάποιων υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης για το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.

Ένα μέρος των υπουργών Οικονομικών φέρεται να έχει εκφράσει τις αμφιβολίες του για τις δυνατότητες της Ελλάδας να αναχρηματοδοτήσει το χρέος της και να επιστρέψει στις αγορές το 2012. Το περιοδικό αναφέρεται σε τηλεδιάσκεψη των υπουργών Οικονομικών της Γερμανίας και της Γαλλίας με τον πρόεδρο της ΕΚΤ Ζαν-Κλοντ Τρισέ και τον επίτροπο Όλι Ρεν, που έλαβε χώρα το περασμένο Σάββατο.

Στο πλαίσιο αυτό οι υπουργοί Οικονομικών φέρονται να έθεσαν το ερώτημα εάν θα είχε νόημα να δρομολογηθεί αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, κάτι που ο Ζαν Κλοντ Τρισέ, φέρεται να απέρριψε κατηγορηματικά.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, το οποίο αναδημοσιεύει η DeutscheWelle, ο κ. Τρισέ φοβάται ότι σε περίπτωση αναδιάταξης του ελληνικού χρέους θα δεχθεί πλήγμα η εμπιστοσύνη στην ευρωζώνη και ότι οι τράπεζες που διαθέτουν ελληνικά ομόλογα θα περιέλθουν σε ιδιαίτερα δυσχερή θέση.

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε από τη μεριά του φέρεται να θεωρεί υπερβολικές τις ανησυχίες του Ευρωπαίου κεντρικού τραπεζίτη για τις αντιδράσεις των αγορών.

Αναφορικά με τα κίνητρα του κ. Τρισέ, το περιοδικό παρατηρεί ότι η ΕΚΤ στο πλαίσιο των μέτρων στήριξής της προς την Ελλάδα αγόρασε ελληνικά κρατικά ομόλογα για μερικά δις. ευρώ. Αποτελεί επομένως και η ίδια πιστωτή και θα μπορούσε να πληγεί από ενδεχόμενη παραίτηση των αξιώσεών της. Οι απώλειες θα μείωναν αισθητά τα κέρδη της κεντρικής τράπεζας.
epikaira.gr
Enhanced by Zemanta

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

ΘΑ ΞΑΝΑΠΑΘΟΥΜΕ ΕΘΝΙΚΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ

Η Παρέμβαση της Εβδομάδας από τον Θόδωρο Σκυλακάκη, Ευρωβουλευτή του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και μέλους της Δημοκρατικής Συμμαχίας 
 
 Η κοινή γνώμη, οι πολίτες, είναι σήμερα οργισμένοι, απογοητευμένοι και εντελώς αποπροσανατολισμένοι.

Τι έχει συμβεί. Θα χρησιμοποιήσω μια μεταφορά. Μας έχει συμβεί στην πραγματικότητα ένα εθνικό δυστύχημα. Είναι σαν να μας έχει χτυπήσει αυτοκίνητο. Και το θύμα -ο ελληνικός λαός- βγαίνοντας έξω, χτυπημένο και καταματωμένο, βλέπει τον οδηγό (το πολιτικό σύστημα δηλαδή), να απομακρύνεται από τις ευθύνες του, όπως απομακρύνονται κάποιοι ασυνείδητοι οδηγοί από τον τόπο του δυστυχήματος.

Ποιος έφταιγε; Ο οδηγός έτρεχε με 150 χιλιόμετρα σε μια περιοχή που το μέγιστο που επιτρεπόταν ήταν 60 (αυτά είναι τα αντίστοιχα νούμερα του δημοσίου χρέους). Ο λαός πέρναγε το δρόμο χωρίς να προσέχει και εκτός διαβάσεως. Τώρα οργισμένος, φωνάζει «πιάστε τον, τον άτιμο, φωνάξτε την αστυνομία», αντί να φωνάξει πρώτα «φέρτε ένα ασθενοφόρο να δούμε πρώτα πως θα σωθούμε».

Αυτή η έλλειψη ρεαλισμού συνοδεύεται από διάφορες θεωρίες συνομωσίας και μια συναισθηματική φόρτιση που καθιστά και πάλι τον κόσμο ευάλωτο στην κοροϊδία και την παραπλάνηση.

Θα αρχίσω από τις θεωρίες συνομωσίας. Ακούω κάποιους να λένε ότι σκοτεινές δυνάμεις μας εμποδίζουν να σωθούμε με χρήματα που θα μας έδιναν η Ρωσία και η Κίνα. Και δεν σκέφτονται το πολύ απλό. Γιατί οι Κινέζοι και οι Ρώσοι, που ζουν με κατά κεφαλήν εισόδημα 250 ή 600 ευρώ το μήνα, θα κάνουν ευεργεσίες σε ένα λαό που ζει με 1600 ευρώ το μήνα; Για να πάρουν το λιμάνι μας οι Κινέζοι; Μα το έχουν ήδη πάρει για 35 χρόνια. Για να κάνουν τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη; Εκεί είχαν ήδη εξασφαλίσει τη συναίνεσή μας με μόλις 30 εκ. δολάρια το χρόνο. Γιατί να αναλάβουν χρέος εκατοντάδων δισεκατομμυρίων;

Άλλοι στο πλαίσιο της αποφυγής της πραγματικότητας λένε «να κάνουμε τους τρελούς» και να μην πληρώσουμε καθόλου. Σαν να είμαστε μόνοι μας στον κόσμο. Χωρίς να σκέπτονται τι θα γίνει με τις εισπράξεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με τις διεθνείς μας συμμαχίες, με τις επενδύσεις από το εξωτερικό.

Άλλοι θεωρούν ότι θα σωθούμε χωρίς να κάνουμε εμείς κάτι, γιατί οι ξένοι θα μας ρυθμίσουν το χρέος. Ρεαλιστικά, είναι πράγματι πιθανό στο μέλλον να χρειαστεί να κάνουμε μια συναινετική ρύθμιση του χρέους, όμως πρέπει πρώτα να μειώσουμε τα ελλείμματα. Σήμερα πληρώνουμε τόκους και χρεολύσια αποκλειστικά με δανεικά. Ποιος πιστωτής θα ρυθμίσει αν δεν αρχίσεις κάτι να του πληρώνεις; Αν δεν μειωθούν λοιπόν δραστικά τα ελλείμματα, ρύθμιση του χρέους δεν μπορεί ούτε να υπάρξει ούτε να λειτουργήσει.

Άλλοι τέλος ζητούν να φύγουμε από το μνημόνιο, γιατί δεν αποδίδει, χωρίς να απαντούν στο πιο καίριο ερώτημα. Τι θα γίνει με τα ελλείμματα και το χρέος; Και ποιος θα χρηματοδοτεί την οικονομία αν σταματήσουν τα χρήματα που δίνει το μνημόνιο και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα;

Δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ότι αν δεν μειώσουμε τα ελλείμματα –και ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος να το κάνουμε αυτό είναι μειώνοντας τις δημόσιες δαπάνες και το μέγεθος του κράτους- θα καταλήξουμε στη χρεοκοπία. Η οικονομία θα πάθει μαζικό έμφραγμα και θα υποχρεωθούμε να κάνουμε τις ίδιες πολιτικές χωρίς κανένα μαξιλάρι, με τρόπο βίαιο και αναγκαστικό και υπό αφάνταστα χειρότερες συνθήκες.

Παρεμποδίζουν οι πάντες -πολιτικό σύστημα με προεξάρχουσα μια φοβισμένη κυβέρνηση και μια έξαλλη και εξωπραγματική αντιπολίτευση, media, συνδικαλιστές, συντεχνίες και συμφέροντα- την εφαρμογή των αυτονόητων στόχων που συμφωνήσαμε με τη διεθνή κοινότητα και μετά φωνάζουν ότι το μνημόνιο δεν αποδίδει. Αφού όλοι το υπονομεύουν και η κυβέρνηση αρνείται να το εφαρμόσει πως θα πετύχει;

Πρόκειται για ακραίο παραλογισμό, που παρασύρει και αποπροσανατολίζει τον απλό πολίτη. Έτσι έχει μείνει στη μέση του δρόμου αμήχανος, οργισμένος και χτυπημένος. Και μοιραία ο κίνδυνος αυξάνεται να τον χτυπήσει και το φορτηγό της χρεοκοπίας.

Οι δυνάμεις της λογικής και του ρεαλισμού, είτε απλοί πολίτες, είτε καθοδηγητές της κοινής γνώμης, είτε πολιτικοί, από όποιο πολιτικό χώρο και αν προέρχονται πρέπει να αντιδράσουν. Να σταθούν όρθιοι απέναντι στο κύμα λαϊκισμού, παραλογισμού, συνομωσιολογίας ενίοτε και ανοησίας που κατακλύζει σήμερα το δημόσιο διάλογο. Να μιλήσουν σήμερα γιατί αύριο, όταν θα έχει συμβεί το επόμενο εθνικό δυστύχημα, θα είναι αργά.

Γενναίοι και μοιραίοι αντάμα

Tου Πάσχου Μανδραβέλη

Το πιο εντυπωσιακό γεγονός στην απεργία των δημοσιογράφων είναι αυτό που συνέβη πριν την απεργία. Ανακοινώθηκαν απολύσεις την ώρα που τα προεδρεία των συνδικαλιστικών οργανώσεων ανακοίνωναν στις συνελεύσεις των εργαζομένων την απόφασή τους για τετραήμερη αποχή από την εργασία.

Ήθελαν οι εκδότες να εκφοβίσουν τους μέλλοντες απεργούς; Χλωμό. Έτσι κι αλλιώς η απόφαση για κινητοποιήσεις ελήφθη ερήμην των εργαζομένων και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες (που αποφάσισαν) δεν τις σκιάζει φοβέρα καμιά. Μήπως ήθελαν να τονώσουν το αγωνιστικό φρόνημα των όσων έκοντες άκοντες θα απεργούσαν; Πιθανόν. Μήπως βόλευε η απεργία τους εκδότες περισσότερο απ’ ότι τους εργαζόμενους; Είναι επίσης μια ισχυρή πιθανότητα και –παρεμπιπτόντως - αφού βρήκαν έτοιμη απεργία αποφάσισαν να απολύσουν πέντ’ έξι εργαζόμενους.

Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι αυτή η κίνηση δεν προβλημάτισε κανένα. Δεν συζητήθηκε καν. Δεν αναρωτήθηκε κανείς τι σηματοδοτεί ή αν υπάρχει πίσω κάτι που δεν ξέρουμε. Μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της «ταξικής πάλης», θεωρήθηκε φυσιολογική. Βγήκε στην επιφάνεια ο παλιός μανιχαϊσμός «κακά αφεντικά - καλοί εργαζόμενοι» και πνίγηκε κάθε προβληματισμός.

Ίσως πάλι να μην συζητήθηκε γιατί η κουβέντα πιθανώς να έφτανε σε μια άβολη αλήθεια για τους δημοσιογράφους. Θα έμπαινε το ερώτημα «τι πουλάνε πλέον οι εκδότες;». Πουλάνε την εργασία των δημοσιογράφων, που τούς την στερούμε απεργώντας; Ή μήπως πουλάνε το «Πολύ σκληρός για να πεθάνει», Νταλάρα και Μίκη Θεοδωράκη;

Αν κρίνουμε από τις διαφημίσεις των εφημερίδων ισχύει το δεύτερο. Σπανίως διαφημίζονται τα θέματα• πάντα προβάλλονται ταινίες και τραγούδια. Και για να είμαστε περισσότερο ειλικρινείς και λιγότερο επαναστάτες (να μην τα ρίξουμε, δηλαδή, όλα στα «κακά αφεντικά») πρέπει να πούμε ότι το ίδιο ισχύει και από την άλλη μεριά του πάγκου του εφημεριδοπώλη.  Οι κυκλοφορίες των καθημερινών εφημερίδων (αλλά και οι διακυμάνσεις κάθε Κυριακή) δείχνουν από την πλευρά των αγοραστών ότι λίγοι ενδιαφέρονται για την δημοσιογραφική ύλη. Οι αναγνώστες που έχουν απομείνει είναι γύρω στις 200.000, όσο η κυκλοφορία των καθημερινών εφημερίδων. Επομένως αυτό που ενδιαφέρει πρωτίστως τους -κατά κανόνα- βραχυπρόθεσμους επιχειρηματικά εκδότες είναι να κυκλοφορήσουν τα CD και τα DVD.
Ξέρουν -ξέρουμε- ότι τα γυμνά φύλλα της εβδομάδας είναι ζημιογόνα. Η απουσία τριών από αυτά σημαίνει (έστω βραχυπρόθεσμα) οικονομικό όφελος, το οποίο μάλιστα είναι μεγαλύτερο από την ζημία που υφίστανται οι δημοσιογράφοι χάνοντας τέσσερα μεροκάματα.

Γι’ αυτό, λοιπόν, έβγαλαν τα «Κυριακάτικα» την Πέμπτη και θα τα έβγαζαν ακόμη κι αν το περιτύλιγμά τους θα ήταν λευκό χαρτί. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι δημοσιογράφοι είναι πως η δημοσιογραφική εργασία είναι τόσο απαξιωμένη που λίγοι ενδιαφέρονται αν υπάρχει. Και αυτό ισχύει για τους εκδότες, αλλά δυστυχώς ισχύει και για τους αναγνώστες (μην πούμε και για τους δημοσιογράφους). Από καθαρή οικονομική σκοπιά οι εκδότες τα τελευταία χρόνια ενδιαφέρονται πρωτίστως για τα υπόλοιπα της «σακούλας». Τους βλέπουμε να σκοτώνονται για ένα blockbuster του Χόλιγουντ, αλλά δεν νοιάζονται να μορφωθούν οι δημοσιογράφοι. Επενδύουν σε γυαλιστερό χαρτί, αλλά όχι στο τι γράφεται σ’ αυτό.

Τα CD και τα DVD ήταν καλά και βολικά προ της κρίσης. Όχι μόνο για τους εκδότες, αλλά και για τους δημοσιογράφους. Όπως ήταν βολικό και το άλλο μεγάλο έσοδο για τις επιχειρήσεις των ΜΜΕ. Η πολυσχιδής και πολυποίκιλη κρατική αρωγή στις επιχειρήσεις• υπέρ της «πολυφωνίας», βεβαίως, βεβαίως. Να το πούμε απλά: το κράτος τάιζε τους εκδότες -ή νομοθετούσε παλλαϊκούς φόρους υπέρ της «ενημέρωσης»• βλέπε υποχρέωση δημοσίευσης ισολογισμών- και αυτοί με την σειρά τους τάιζαν τους δημοσιογράφους. Κι επειδή δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα το αντίτιμο ήταν η ίδια η δημοσιογραφία. Κάπως έτσι δεν φτάσαμε να χάσουμε την μεγαλύτερη είδηση της δεκαετίας, δηλαδή την χρεοκοπία του ελληνικού κράτους;

Έτσι, μαζί με τους εκδότες απαξιώσαμε την δουλειά μας και τώρα εμείς οι δημοσιογράφοι βρεθήκαμε μπροστά στην κρίση άβουλοι. Οι γενναίοι και μοιραίοι αντάμα συνδικαλιστές μας κάνουν αυτό που έμαθαν τόσα χρόνια• συνδικαλιστικά κόλπα, πανό κι απεργίες. Αγώνες χωρίς συναίνεση των εργαζομένων και το χειρότερο χωρίς περιεχόμενο.

Όλοι ξέρουμε ότι θα κλείσουν εφημερίδες και θα χαθούν θέσεις εργασίας. Το θέμα λοιπόν δεν είναι οι άνεργοι που έτσι κι αλλιώς θα δημιουργηθούν, αλλά ότι αυτοί θα είναι την επόμενη μέρα χωρίς καμία προστασία. Αντί να χρησιμοποιηθεί η συνδικαλιστική πίεση για να προστατευτούν άνθρωποι, αναλώνεται μάταια για να προστατευθούν θέσεις εργασίας που έτσι κι αλλιώς θα χαθούν. Αντί να ζητάμε αρωγή των απολυμένων και προγράμματα επανεκπαίδευσης των εργαζομένων προσπαθούμε να συντηρήσουμε αυτό που υπάρχει, την φούσκα στην αγορά ενημέρωσης και η οποία σκάει μπροστά στα μούτρα μας.

Ο χώρος των ΜΜΕ μπαίνει σε μια διαδικασία επίπονης αναδιάρθρωσης και βαθύτατου κουρέματος.  Θα γινόταν κάποτε κι έπρεπε να γίνει. Η αρρωστημένη σχέση των επιχειρήσεων ΜΜΕ με τα κρατικά ταμεία (πρβλ. «Το επιχειρηματικό έλλειμμα των ΜΜΕ» ) συντηρούσε μεν τη φούσκα, αλλά είναι ένας από τους βασικούς λόγους της απαξίωσης της δημοσιογραφικής δουλειάς και τελικά κάθε απεργίας του κλάδου. Μήπως ήρθε η ώρα λοιπόν να σκεφτούμε την επόμενη μέρα; Διότι τα επαναστατικά γινάτια έχουν βγάλει πάρα πολλά μάτια. Τα δικά μας μάτια...
* Ο Πάσχος Μανδραβέλης είναι αρθρογράφος στην εφημερίδα «Καθημερινή».

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...