Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΜΕ !

Της Νατάσας Ράγιου
Υποψήφια Βουλευτής Αχαΐας
Αν. Γραμματέας Γυναικείων Θεμάτων Ν.Δ


Όσοι από εμάς κινούμαστε μέσα στην αγορά και δεν είμαστε απομονωμένοι σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, έχουμε προ καιρού αντιληφθεί και επισημάνει την τραγική κατάσταση στην οποία έχει οδηγήσει η σπειροειδής ύφεση την ελληνική οικονομία –μία κατάσταση η οποία έχει προ πολλού ξεπεράσει το… απροχώρητο!

Με τις συντάξεις και τους μισθούς «πετσοκομμένους», την ανεργία, καιρό τώρα, σε «ισπανικά επίπεδα», την ρευστότητα να αγνοείται και τα λουκέτα να διαδέχονται το ένα το άλλο, η εφαρμοζόμενη τα δύο τελευταία χρόνια πολιτική, κινδυνεύει εάν δεν ανατραπεί ΑΜΕΣΑ , να καταδικάσει την οικονομία της χώρας σε μη αναστρέψιμο μαρασμό.

Άλλωστε και στο τοπικό μέτωπο, τα πρόσφατα «λουκέτα» της Coca-Cola και της Αχαϊκής -ασχέτως των προφανώς ιδιαζόντων χαρακτηριστικών της κάθε περίπτωσης-, ενδέχεται να παίξουν ρόλο χαριστικής βολής, για μία οικονομία που βρίσκεται χρόνια τώρα στην εντατική.

Μπαίνοντας πλέον στην τελική ευθεία για την εκλογική διαδικασία –την σημαντικότερη των τελευταίων δεκαετιών για την χώρα-, γίνεται πιο προφανής από ποτέ, η ανάγκη για δραστική αλλαγή του μείγματος της οικονομικής πολιτικής, ως βασικής προτεραιότητας του προγραμματισμού της νέας κυβέρνησης.

Η ΝΔ και ο Αντώνης Σαμαράς, έχουν από καιρού διατρανώσει την αποφασιστικότητά τους στο συγκεκριμένο μέτωπο. Μόνο με μία οικονομία απαλλαγμένη από τα αγκάθια της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς, με μείωση της φορολογίας, ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, εξασφάλιση ενός σταθερού φορολογικού περιβάλλοντος και παροχή κινήτρων για προσέλκυση διεθνών επενδύσεων, είναι δυνατή η έξοδος από την ύφεση και η εκκίνηση της ανάκαμψης.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΜΕ, αρκεί να παραμεριστούν τα εμπόδια που μας βάζουν ορισμένοι, είτε ηθελημένα, είτε από ασυγχώρητη ανικανότητα.



Enhanced by Zemanta

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Επένδυση, κούρεμα & υπεξαίρεση

Τις τελευταίες μέρες ήρθαν στο φως δημοσιεύματα του Τύπου σύμφωνα με τα οποία οι καταθέσεις των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και άλλων δημοσίων φορέων επενδύθηκαν στις 9 Μαρτίου του 2012 από την Τράπεζα της Ελλάδος σε Ομόλογα του Δημοσίου, στο 100% της αξίας τους (ενώ στην δευτερογενή αγορά άξιζαν 30%) και εν αγνοία των διοικήσεων τους.
Τα ομόλογα αυτά, αμέσως μετά, συμμετείχαν στο «κούρεμα» του PSI. Καθώς τα αποθεματικά χρησιμοποιούνται για την κάλυψη λειτουργικών αναγκών των ιδρυμάτων, τα ιδρύματα αυτά αντιμετωπίζουν πλέον σημαντικό πρόβλημα στη λειτουργία τους.
Σε μια ευνομούμενη και δημοκρατική κοινωνία τέτοιες κινήσεις δεν γίνονται ποτέ στα κρυφά, ποτέ χωρίς την ενημέρωση των ενδιαφερομένων, ούτε γίνονται την τελευταία στιγμή.
Όλοι καταλαβαίνουμε γιατί σ’ αυτήν τη χώρα τα πάντα «πρέπει» να γίνονται «στα κρυφά».
Όλοι καταλαβαίνουμε ποιοι θέλουν τη Δικαιοσύνη ελεγχόμενη από τον εκάστοτε Υπουργό, ποιοι και γιατί θέλουν να δικάζονται με διαφορετικές προθεσμίες παραγραφής και να έχουν απέναντί τους, αντί για εισαγγελείς, τους βουλευτές του κόμματός τους.
Όλοι καταλαβαίνουμε γιατί ο κ. Βενιζέλος έχει προνοήσει και με το νόμο 4046/2012 έχει απαλλάξει προκαταβολικά τα στελέχη της ΤτΕ από κάθε ποινική, αστική και διοικητική ευθύνη για ότι κάνουν στο πλαίσιο του PSI (!) αφού η κίνηση αυτή έχει όλα τα στοιχεία μιας υπεξαίρεσης με μια ύπουλη πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης.
Πέραν από τις όποιες ποινικές ευθύνες προκύπτουν και τις οποίες αρμόδιες να ερευνήσουν είναι οι δικαστικές αρχές, το γεγονός αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την πολιτική απαίτηση του Κόμματος Πειρατών Ελλάδας για την απόλυτη διασφάλιση της Διαφάνειας στη Δημόσια Διοίκηση και στην άσκηση της πολιτικής, σε όλα τα επίπεδα και βαθμούς διοίκησης του κράτους.
Ο περιορισμός της πρόσβασης στη γνώση, όμως, σε ένα μικρό κύκλο ατόμων, οργανισμών, κρατικών ή ιδιωτικών φορέων, οδηγεί αναπόφευκτα σε μια δομή όπου οι ελάχιστοι πληροφορημένοι έχουν όλη την ισχύ και απολαμβάνουν το δικαίωμα να λειτουργούν σε βάρος της κοινωνίας.
Η πλήρης, άμεση, ανοιχτή και ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών στη δημόσια πληροφορία αποτελεί βασική αρχή του Κόμματος Πειρατών Ελλάδας, την οποία είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε πράξη προς όφελος όλης της κοινωνίας. Μαζί με την παραδειγματική καταδίκη όσων μας κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια μας.

Από το http://www.pirateparty.gr/2012/03/apothematik/

Ο Άρης Τερζόπουλος γράφει για τον Πέτρο Κωστόπουλο

Ο γνωστός εκδότης Άρης Τερζόπουλος σε άρθρο του με τον τίτλο «Η Άνοδος και η Πτώση του Πέτρου Κωστόπουλου» κάνει μια αναδρομή στην συνεργασία τους και στην κοινή τους πορεία στα πρώτα χρόνια του περιοδικού Κλικ.
«Ένας πασίγνωστος εκδότης και η εκδοτική του εταιρεία, γίνονται ένα ακόμη από τα θύματα της οικονομικής κρίσης που έπληξε βάναυσα τα Μέσα Ενημέρωσης.
Εκείνο το απόγευμα, προς το τέλος Ιουνίου του 1987 ο Πέτρος Κωστόπουλος, μπήκε στο γραφείο μου, κρατώντας ένα χαρτί στα χέρια του, με ύφος στενοχωρημένο και συνοφρυωμένος, για να με βρει και μένα να κάθομαι με το ίδιο ύφος και κρατώντας ένα αντίτυπο από το ίδιο κομμάτι χαρτί. Ήταν το δελτίο με τα στοιχεία κυκλοφορίας του τρίτου τεύχους του Κλικ, που το πρώτο του τεύχος είχε κυκλοφορήσει τον Απρίλιο του '87 και τα στοιχεία δεν ήταν καθόλου καλά. Το πρώτο τεύχος είχε πιάσει κυκλοφορία 14.000 φύλλα , το δεύτερο 12.000 και το τρίτο 11.000. Ήρθε και κάθισε δίπλα μου και είχαμε και οι δυο ένα ύφος σαν κλαμένα κάτι. «Τι κάνουμε αφεντικό»; με ρώτησε. Έτσι με αποκαλούσε. Ή Αφεντικό ή Αρούλη. «Ξέρω 'γω» του απάντησα. «Ρε συ» μου είπε «σκέψου το και αν θέλεις να το κλείσουμε, το κλείνουμε. Δεν θέλω να σε βάλω και σε περιπέτειες». «Ξέρω ρε»του είπα «μην έχεις τέτοιε σκέψεις. Δεν περίμενα να πέσουμε κι άλλο να πάρει η ευχή». Καθίσαμε για λίγο αμίλητοι. Το είχαμε ήδη αγαπήσει και οι δυο αυτό το περιοδικό και ξέραμε ότι αν δεν πετύχαινε θα φταίγαμε μόνο εμείς. Η εποχή ήταν έτοιμη. Αλλά ήμασταν στριμωγμένοι. Είχα μόνο 20 εκατομμύρια δραχμές στη διάθεσή μου και τα δέκα ή και περισσότερα είχαν ήδη φύγει. Και με τις εκδόσεις μερικές φορές αν δεν σταματήσεις έγκαιρα, το πράγμα δεν μαζεύεται.. Κάτσαμε για λίγη ώρα ακόμη έτσι. «Κοίτα» του είπα «πάμε λίγο σπίτια μας να ξεκουραστούμε και να χωνέψουμε την κρυάδα και βρισκόμαστε το βραδάκι στο γυμναστήριο και βλέπουμε τι κάνουμε».
Με το Πέτρο είχαμε γνωριστεί μόλις το προηγούμενο καλοκαίρι το '86. Εκείνος δούλευε στο Υπουργείο Νέας Γενιάς που στα μέσα του καλοκαιριού είχε διοργανώσει με την Γυναίκα, μια μεγάλη και πετυχημένη επίδειξη μόδας με νέους Έλληνες σχεδιαστές ,που είχε σημειώσει και μεγάλη επιτυχία. Δεν είχαμε γνωριστεί, ούτε πριν ούτε στη διάρκεια της επίδειξης, αλλά βρεθήκαμε λίγες μέρες αργότερα , στο σπίτι μου στη Μύκονο. Είχαμε περάσει πολύ ωραία στη Μύκονο και κυρίως με πολλή κουβέντα, που ήταν και το πράγμα που κυρίως μου έλειπε, όποτε πήγαινα στη Μύκονο. Επιτέλους είχα βρει κάποιον άνθρωπο να κουβεντιάζω. Η κουβέντα συνεχίστηκε και όταν γυρίσαμε στην Αθήνα και έτσι όπως συμβαίνει πολλές φορές χωρίς να το καταλάβουμε γίναμε κολλητοί φίλοι. Πολλές φορές διαφωνούσαμε και μαλώναμε-φιλικά εννοείται-πάνω στην εξέλιξη της κουβέντας, αυτό το στοιχείο που την κάνει πιο ενδιαφέρουσα, όταν έχεις δίπλα σου έναν καλό συζητητή. Δεν ήξερε τι ακριβώς θα έκανε στο μέλλον, αλλά ο κόσμος της πολιτικής του προκαλούσε μάλλον απέχθεια, παρ' όλο που αγαπούσε πολύ την ίδια την πολιτική. Μερικές φορές σκεφτόταν να φύγει στο εξωτερικό, στις Βρυξέλες, ή στη Νέα Υόρκη ή όπου αλλού τύχαινε. Ένα βράδυ ήρθε στο σπίτι μου στο Ψυχικό που έμενα τότε και μόλις μπήκε μέσα μου είπε «παραιτήθηκα». «Προσλαμβάνεσαι» του είπα εγώ χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν ήξερα για ποιο πράγμα ακριβώς τον προσλάμβανα, αλλά ήμουν σίγουρος, ότι μ' έναν άνθρωπο που κουβεντιάζαμε τόσα ενδιαφέροντα πράγματα, κάτι καλό θα έβγαινε. Στην αρχή κάναμε τη σκέψη να δουλέψει στο διαφημιστικό τμήμα της Γυναίκας, αλλά ένα βράδυ εκεί που καθόμασταν του είπα ότι σκεφτόμουν να βγάλω ένα περιοδικό σε πολύ μικρό σχήμα με τον Κρίτωνα Τζώρτζο. «Κάνεις λάθος» μου είπε «να βγάλεις ένα περιοδικό σαν κι αυτό» και μου έδειξε ένα τεύχος του γαλλικού περιοδικού Αctuel, που δεν το είχα υπ' όψη μου. «Να κοίτα, έτσι με ωραίες μεγάλες φωτογραφίες και με άλλου είδους θέματα». Κάθισα λίγο και κοίταξα το Actuel. «Έχεις δίκιο» του είπα μετά από πέντε λεπτά «κάτι τέτοιο θα βγάλω και θα αναλάβεις διευθυντής». Δεν ήξερα καν αν ήξερε να γράφει, αλλά αφού ήξερε να μιλάει γιατί να μην μπορεί και να γράφει. Κάπως έτσι έπαιρνα τις αποφάσεις μου στα περιοδικά. Ούτε μπίζνες πλαν, ούτε μελέτες αγοράς, ούτε τίποτα. Το μόνο που μου έλεγε κάτι ήταν πάντα οι ιδέες. «Και πώς να το βγάλουμε»; μου είπε. «Ξέρω γω»; του είπα «δεν αρχίζουμε να λέμε ότι μας έρθει στο κεφάλι». Και αρχίσαμε να αραδιάζουμε πράγματι όποιον τίτλο μας ερχόταν στο κεφάλι. «Πως σου φαίνεται το Κλικ»; Μου είπε κάποια στιγμή. «Τέλειο» του είπα χωρίς δεύτερη σκέψη «αυτό είναι. Θα το βγάλουμε Κλικ». Και κάπως έτσι εκείνο το βράδυ γεννήθηκε το Κλικ. Τους επόμενους τέσσερις πέντε μήνες, τους περάσαμε, κάνοντας βόλτες με τα πόδια μέσα στη νύχτα, πάνω κάτω στη Φιλοθέη και στο Ψυχικό, συζητώντας για το Κλικ. Από τότε ξέραμε και οι δυο, έχοντας μελετήσει καλά την εποχή που ερχόταν, ότι αν το Κλικ δεν πετύχαινε το λάθος θα ήταν μόνο δικό μας.
Καλά όλα αυτά, αλλά να που τρεις μόνο μήνες μετά το ξεκίνημά μας βρισκόμασταν σε οριακή κατάσταση. Γύρισα κάποια ώρα μετά το μεσημέρι στο σπίτι για να σκεφτώ τι θα έκανα. Ξάπλωσα στο κρεβάτι και άρχισα να βάζω τα νούμερα στο μυαλό μου, να δω πόσο θα αντέχαμε και τι θα μπορούσε να γίνει. Τίποτα. Αντί για τα νούμερα ερχόταν στο μυαλό μου η εικόνα ενός θηρίου. Προσπαθούσα να σκεφτώ λογικά και επιχειρηματικά. Πάλι τίποτα. Το μυαλό μου, μου απαντούσε με την εικόνα του θηρίου. Όλο το απόγευμα, δυο τρεις ώρες που κάθισα ξαπλωμένος, το μόνο που σχημάτιζε το μυαλό μου ήταν η εικόνα αυτού του θηρίου. Όταν άρχισε να σουρουπώνει, κατά τις οκτώ, με το μυαλό τελείως καθαρό, ξεκίνησα για το γυμναστήριο. Ο Πέτρος ήταν εκεί και με περίμενε. Δεν χρειάστηκαν παρά μόνο δυο κουβέντες. «Πέτρο» του είπα, «το Κλικ είναι ένα θηρίο. Θα συνεχίσουμε και όπου βγει». Και έτσι το Κλικ συνέχισε. Για το τέταρτο τεύχος, εκτός από τα άλλα θέματα, ο Πέτρος είχε ετοιμάσει και ένα μεγάλο και πολύ εμπεριστατωμένο αφιέρωμα για το Έητζ. Ένα χρόνο μετά το θάνατο του Μπίλλυ Μπο από την φοβερή ασθένεια, το Έητζ είχε γίνει ο τρόμος της εποχής. Είχε όμως και μια συμπληρωματική ιδέα. Να βάζαμε για δώρο στο περιοδικό και ένα...προφυλακτικό. Για την εποχή εκείνη που ακόμη διατηρούσε πολλά συντηρητικά ταμπού, το προφυλακτικό για δώρο, ήταν πολύ πέρα από τα δεδομένα. Ήταν σχεδόν «απαγορευμένο». Σαν εκδότης του περιοδικού έπρεπε να πάρω μιαν απόφαση. «Προχώρα» είπα στον Πέτρο «μην το φοβάσαι καλό θα κάνουμε. Σ' αυτό το θέμα δεν μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από ταμπού που σκοτώνουν». Κι έτσι το τέταρτο Κλικ κυκλοφόρησε με δώρο το προφυλακτικό. Αυτό ήταν. Το προφυλακτικό έσκασε σαν βόμβα στην αγορά και το Κλικ μετετράπη σ' αυτό που στα αγγλικά θα το λέγαμε "overnight success" – επιτυχία μέσα σε μια νύχτα. Στην ιστορία του περιοδικού Τύπου δεν υπάρχει άλλη περίπτωση, που ένα τόσο φτηνό δώρο να φέρει τέτοια αποτελέσματα. Και χάραξε και τη μοίρα του Κλικ. Από εκεί και πέρα το Κλικ συνέχισε να ανεβαίνει σε κάθε τεύχος μέχρι που ύστερα από δυο χρόνια πλησίασε τις 150.000 φύλλα. Ένα χρόνο μετά το Κλικ FM , ήρθε να συμπληρώσει ακουστικά και μουσικά το περιοδικό. Και μετά ακολούθησαν κι άλλα. Και έτσι ο κόσμος σ' όλη την Ελλάδα άρχισε να μαθαίνει τον Πέτρο Κωστόπουλο.
Η συνεργασία με τον Πέτρο Κωστόπουλο κράτησε εφτά χρόνια. Εφτά πολύ δυναμικά χρόνια, μια και ο χώρος που φτιάχναμε τα περιοδικά έμοιαζε περισσότερο με πάρτι παρά με γραφεία περιοδικού. Ήταν λαμπερά χρόνια, γιατί η επιτυχία μοιάζει σαν να λάμπει και μέσα από Κλικ και όλα τα άλλα αναδείχτηκαν και τα περισσότερα ταλέντα του χώρου. Αλλά δύσκολα θα βρισκόντουσαν και δυο άνθρωποι, τόσο διαφορετικοί, που να συνεργαστούν και να συνυπάρξουν ως φίλοι, όσο εγώ και ο Πέτρος. Αν και σε πολλά θέματα οι απόψεις μας ήταν κοντά, σαν χαρακτήρες ήμασταν τελείως διαφορετικοί, χωρίς καλύτερο ή χειρότερο. Απλά διαφορετικοί. Και υποθέτω ότι αυτή ακριβώς η διαφορά μας, ήταν που έβγαζε μια συνολική συνισταμένη, που κατέληγε σ' ένα επιτυχημένο επαγγελματικό αποτέλεσμα. Πολλές φορές, όπως συμβαίνει με τους φίλους, ψυχαναλύαμε ο ένας τον άλλον. Μου έλεγε εκείνος για τα δικά μου κουσούρια και του έλεγα και εγώ για τα δικά του. Και είχαμε κάνει άπειρες τέτοιες συζητήσεις. Και θυμάμαι ότι πάρα πολλές του είχα πει πόσο με μπέρδευε η προσωπικότητά του, που μ' έκανε να νομίζω, πως μέσα του κατοικούσαν δυο διαφορετικοί άνθρωποι. Ένας πολύ θετικός πολύ σωστός και προσωπικά και κοινωνικά και ένας άλλος τελείως το αντίθετο. Ντόκτορ Τζέκυλ και Μίστερ Χάϋντ. Και αντίστοιχη ήταν και η αντίδραση που προξενούσε και ακόμη προξενεί στο κοινό. Μέσα από τα γραπτά του, τις ραδιοφωνικές εκπομπές και τηλεοπτικές εμφανίσεις, φτιαχνόταν ένα κοινό, από το οποίο άλλοι τον θαύμαζαν και άλλοι τον αντιπαθούσαν ή και τον μισούσαν ακόμη. Συμβαίνει με πολλούς ανθρώπους να προκαλούν αντιφατικά συναισθήματα, είτε είναι δημόσια πρόσωπα είτε όχι. Με το Πέτρο, όλα αυτά ήταν πολύ έντονα.
Υπάρχει όμως κάτι πολύ πιο βασικό στη σχέση μου με τον Πέτρο Κωστόπουλο, που υπερκαλύπτει όλα τα άλλα και που θα ισχύει ότι και να γίνει. Υπήρξαμε μοιραία πρόσωπα ο ένας για την ζωή του άλλου. Αν εξαιρέσουμε τις οικογένειές μας, αυτές από τις οποίες προήλθαμε κι αυτές που φτιάξαμε, που είναι έτσι κι αλλιώς μοιραίες, δεν υπάρχει άλλο πρόσωπο και στη δική του και στη δική μου ζωή, που να έπαιξε τέτοιο ρόλο στη ζωή του καθ' ενός και προσωπικά και επαγγελματικά. Αν δεν είχαμε συναντηθεί, άλλη θα είχε υπάρξει η ζωή μου και άλλη θα είχε υπάρξει η δική του ζωή. Είτε φίλοι, είτε εχθροί, η συνάντησή μας ήταν γραμμένη από τη Μοίρα. Και μέσα σ' αυτή τη Μοίρα ήταν προφανώς γραμμένος και ο χωρισμός. Το τέλος της συνεργασίας με τον Πέτρο Κωστόπουλο, ήρθε στις αρχές του φθινόπωρου του1995. Ήταν και τα επαγγελματικά στη μέση, και πολλά άλλα προσωπικά, αλλά υποθέτω το ότι περισσότερο απ' όλα, ήταν ότι και σ' αυτό είχε έρθει η ώρα της ίδιας Μοίρας. Έτσι επρόκειτο να γίνει κι έτσι έγινε. Και πολλές φορές στα χρόνια που ακολούθησαν, έχει τύχει να αναρωτηθώ , αν αυτή ήταν η καλύτερη απόφαση και για τους δυο μας, αλλά φυσικά σ' αυτό δεν υπάρχει απάντηση. Για τον ίδιο πάντα τουλάχιστον αρχικά, έμοιαζε να είναι ο καλύτερος δρόμος. Με δυο καινούργιους συνεταίρους, τον Πάνο Μαρινόπουλο και τον Δάκη Ιωάννου, η ΙΜΑΚΟ, η εταιρεία που έφτιαξαν ξεκίνησε δυναμικά την παρουσία της, αφού μάλιστα σ' αυτήν είχαν προσχωρήσει και όλα σχεδόν τα στελέχη του Κλικ. Η εταιρεία προχώρησε δυναμικά και μέσα σε λίγα χρόνια διέθετε ένα μικρό στόλο περιοδικών και ραδιοφωνικών σταθμών. Όλα έμοιαζαν ρόδινα για τον Πέτρο Κωστόπουλο. Όντας απ' έξω δεν μπορώ να γνωρίζω τι ήταν αυτό που οδήγησε τον Πέτρο και την εταιρεία του στην πτώση. Δεν ξέρω ούτε τι μισθούς έδινε, ούτε τι διαχείριση έκανε. Ένα εμφανές λάθος, ήταν ο τρόπος που διαχειρίστηκε τα λεφτά που πήρε η εταιρεία από το Χρηματιστήριο, περίπου 4 δις δραχμές, στις αρχές του 2000 και τα οποία εξανεμίστηκαν πολύ γρήγορα σε λάθος επενδύσεις, όπως συνέβη τότε με πολλές εκδοτικές εταιρείες, που μέσα στον ενθουσιασμό της στιγμής πήραν λάθος αποφάσεις. Πολλοί δεν κατάλαβαν ότι η κρίση στο Τύπο, αλλά και στην υπόλοιπη πραγματική οικονομία, ξεκίνησε ακριβώς τότε, την Άνοιξη του 2000, όταν η πτώση του Χρηματιστηρίου, εκτός από το ότι κατέστρεψε πάρα πολύ κόσμο και μόνο λίγοι κέρδισαν δυσανάλογα μεγάλα ποσά, άρχισε για πρώτη φορά να αποστερεί από την αγορά το χρήμα που κυκλοφορούσε. Ήταν από τότε που η κατανάλωση άρχισε να πέφτει και από τότε που ο αριθμός των σφραγισμένων επιταγών άρχισε να αυξάνεται γεωμετρικά. Αν δει κανείς τις σφραγισμένες επιταγές από το 2000 θα καταλάβει και πως φτάσαμε στα 2 δις ευρώ σφραγισμένων επιταγών το 2007 και σ' αυτό περίπου το ποσό κυμαίνονται κάθε χρόνο από τότε. Η επιφάνεια ήταν ακόμη λαμπερή, αλλά από κάτω το έδαφος είχε αρχίσει να σαπίζει.. Ήταν το 2003 όταν κατάλαβα για πρώτη φορά, ότι ο περιοδικός Τύπος ήταν καταδικασμένος και το 2008, όταν ξεκίνησα πάλι αυτή την ηλεκτρονική έκδοση του Κλικ, σ' ένα άρθρο που είχα γράψει τότε, είχα γράψει ότι μέσα στα επόμενα δέκα με είκοσι χρόνια ο γραπτός λόγος, περιοδικά και εφημερίδες επρόκειτο να εξαφανιστούν, κυρίως εξ αιτίας του ίντερνετ. Οι περισσότεροι, ή μάλλον όλοι οι εκδότες παρ' όλο που οι υποχρεώσεις των επιχειρήσεών τους είχαν αρχίσει να αυξάνονται δραματικά, συνέχιζαν σαν να επρόκειτο για μια περαστική μπόρα. Τα προβλήματα είχαν αρχίσει να αυξάνονται και στην ΙΜΑΚΟ και ο Κωστόπουλος θα έπρεπε να είχε αντιληφθεί, ότι από τότε κάτι δεν πήγαινε καλά. Αλλά από την άλλη ήταν και μια εποχή που κάμποσοι εφοπλιστές, με ατέλειωτη ρευστότητα, έμπαιναν στην αγορά και αγόραζαν ότι να 'ναι. Μέσα σ' αυτά η αγορά του Τύπου έμοιαζε να ενδιαφέρει κάποιους έντονα και τότε ήταν και η τελευταία για τους παλιότερους εκδότες να ξεφύγουν από τη θηλιά που είχε αρχίσει να σφίγγει. Ελάχιστοι εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία. Οι περισσότεροι δεν ήθελαν να αποχωριστούν τα «βασίλειά» τους. Ο Πέτρος Κωστόπουλος είχε κι αυτός την δική του ευκαιρία, αλλά την αρνήθηκε. Στο ίδιο διάστημα η επιχείρησή του είχε αρχίσει να μπαίνει για τα καλά στο κόκκινο. Και τότε μέσα σ' όλα αυτά ήρθε και η κρίση, το Μνημόνιο και όσα ακολούθησαν. Για την πραγματική οικονομία η κρίση δεν ήταν το κερασάκι πάνω στην τούρτα, αλλά η τούρτα πάνω στο κερασάκι. Στη Μέσα Ενημέρωσης η κρίση έπεσε με σφοδρότητα ανεμοστρόβιλου. Για να επιζήσεις πια χρειαζόσουν άλλα πράγματα. Δεν ήταν ούτε ζήτημα εκδοτικών ικανοτήτων, αλλαγών στην ύλη, ή ότι άλλο θα μπορούσε να κάνει κανείς σε μια περίοδο κανονικής κρίσης. Όταν τα διαφημιστικά και άλλα έσοδα μειώνονται μονομιάς κατά 60%, ούτε οι μειώσεις προσωπικού και αποδοχών σε σώζουν, ούτε τίποτα άλλο. Για να επιζήσεις πια έπρεπε να διαθέτεις κάπου μια μηχανή που να κόβει χρήμα. Και μάλλον φαίνεται πως κάποιοι διαθέτουν παραλλαγές τέτοιων μηχανημάτων, αλλιώς δεν εξηγείται το πώς επιζούν ακόμη.
Παρ' όλο που έχουμε κάποια χρόνια να μιλήσουμε, από τότε που κάποιο πρωί είχαμε συναντηθεί στο σπίτι του στη Φιλοθέη, μπορώ να περιγράψω αυτά που πρέπει να έζησε ο Πέτρος Κωστόπουλος, από τότε που άρχισε η κρίση μέχρι το τέλος. Όταν έχεις ζήσει πολλά χρόνια μέσα στην επιτυχία και ιδίως όταν η επιχειρηματική σου ζωή, μοιάζει με μια σειρά από κερδισμένες μάχες, τότε κατ' αρχάς σου γεννιέται όχι η εντύπωση, αλλά η πεποίθηση πως είσαι αήττητος. Ότι τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σε ρίξει κάτω. Ο κίνδυνος εμφανίζεται, αλλά μέσα σου είσαι σίγουρος, ότι άντε το πολύ το στράτευμα να υποστεί κάποιες απώλειες, αλλά και αυτή η μάχη, αλλά κυρίως ο πόλεμος θα κερδηθεί. Ο κίνδυνος μπορεί να πλησιάζει, αλλά έχεις ακόμη πολλά βέλη στη φαρέτρα. Και κυρίως, είσαι σίγουρος ότι αποκλείεται να χάσεις. Η ήττα είναι για τους άλλους όχι για σένα. Σχεδιάζεις λοιπόν τις κινήσεις σου και αρχίζεις τους ελιγμούς σου. Η μάχη έχει αρχίσει. Και ξαφνικά κάποιος ελιγμός που σε είχε βγάλει από τα ζόρικα τόσες φορές, αυτή τη φορά δεν αποδίδει. Κάνεις και τον άλλο ελιγμό, αλλά ούτε κι αυτός πιάνει. Και τρως την πρώτη λαβωματιά. Και το πρώτο αίμα αρχίζει να στάζει. Δεν πειράζει λες, μια πληγή είναι, θα κλείσει και μετά θα αντεπιτεθώ από την άλλη μεριά και στο κάτω κάτω υπάρχουν ακόμη τόσες πόρτες ανοιχτές για μένα, θα χτυπήσω την πρώτη θα μπω και όλα θα είναι όπως πριν κι ακόμη καλύτερα. Ξεχνάς κάτι όμως. Το αίμα που έσταξε. Αυτό το πρώτο αίμα έχει μεγάλη σημασία. Είναι ο νόμος της ζούγκλας και της θάλασσας. Το μυρίζουν τα' αγρίμια από χιλιόμετρα μακριά, το μυρίζει κι λευκός καρχαρίας που ζει στα βαθιά και η μύτη τους γυρίζει προς τα σένα. Έχουν μυριστεί το θήραμα, αλλά είναι ακόμη μακριά. Και τότε σαν από το πουθενά έρχεται και η δεύτερη λαβωματιά και το αίμα αρχίζει τώρα να τρέχει περισσότερο. Είναι η ώρα για τις ύαινες και τα όρνια. Και οι ύαινες και τα όρνια καταλαβαίνουν με την πρώτη ματιά, ποιο θήραμα βαδίζει προς το θάνατο και ποιο όχι. Και απλώς περιμένουν. Και τότε φίλε μου γίνεται κάτι τρομακτικό. Γύρω σου στήνεται ένας αόρατος νεκρικός χορός. Που δεν αποτελείται μόνο από τους εχθρούς, από αυτούς που θέλουν να σε φάνε ζωντανό, αλλά και από τους φίλους σου. Σ' έχουν βάλει στην σέντρα, σ' έχουν τοποθετήσει στο κέντρο της αιματοβαμμένης αρένας και το πλήθος αρχίζει να μαζεύεται στις εξέδρες. Και νοιώθει ανείπωτη χαρά αυτό το πλήθος, είτε η ψυχή τους είναι καλή, είτε όχι. Νοιώθουν χαρά και αγαλλίαση, γιατί κι αυτή τη φορά, κάποιος άλλος είναι το θύμα και όχι οι ίδιοι. Γιατί έτσι είναι φτιαγμένη η ανθρώπινη φύση και αυτός ο κόσμος. Και δεν έχει σημασία αν η πτώση οφείλεται σε θανάσιμη ασθένεια ή στο ότι χάνεις το βασίλειό σου. Κι ας λένε λόγια λύπης ή παρηγοριάς, στο βάθος χαίρονται, απλώς γιατί δεν είναι και ετούτη τη φορά το θύμα, αλλά κάποιος άλλος. Και εσύ εξακολουθείς να παλεύεις και να ελπίζεις ότι θα την σώσεις και αυτήν την παρτίδα.
Και εξακολουθείς να βγαίνεις με τους φίλους ή να συναντάς εκείνους που θα μπορούσαν να σε σώσουν. Αλλά δεν το κάνουν. Αρκούνται σε ευχές και στο ότι τουλάχιστον έχεις την υγειά σου. Και καταλαβαίνεις σιγά σιγά πως όλα αυτά είναι κούφια λόγια. Ίσως κάποιος σου δώσει κάποια μικρή βοήθεια, αλλά είναι σταγόνα στον ωκεανό. Δεν φτάνει, τίποτα δεν φτάνει πια. Και κάποια στιγμή έρχεται η ώρα της αλήθειας. Η στιγμή που συνειδητοποιείς, ότι το παιχνίδι είναι χαμένο οριστικά, ότι όλες οι πρώην ανοιχτές πόρτες είναι τώρα κλειστές. Και δεν υπάρχει καν ούτε έξοδος διαφυγής. Και τότε η αδρεναλίνη αρχίζει να ξεχύνεται σαν ποτάμι στο μυαλό και στο σώμα καθώς για πρώτη φορά αντικρίζει κατάματα τον θανάσιμο εχθρό. Και δεν έχεις τι να την κάνεις, γιατί πια ούτε να παλέψεις μπορείς, ούτε να τρέξεις προς την σωτηρία. Και η αδρεναλίνη παγιδευμένη στο σώμα σου χτυπάει τώρα εσένα και κάνει τα γόνατά σου να λυγίζουν και τον κόσμο που κάποτε ήταν τόσο λαμπερός τώρα έχει ένα σκούρο καφετί χρώμα. Και τώρα το μόνο που απομένει είναι μόνο κάποιος χρόνος μέχρι να γραφτούν οι τίτλοι του τέλους είτε από μόνοι τους, είτε να τους γράψεις εσύ με τον τρόπο που θα διαλέξεις.
Ο Πέτρος Κωστόπουλος έγραψε μόνος του τους τίτλους του τέλους, σ' έναν «απολογισμό» της πτώσης του και σε κάποιες συνεντεύξεις που έδωσε τις επόμενες μέρες, αφηγούμενος το πώς βίωσε ο ίδιος την πτώση του και από οικονομική και από ψυχολογική άποψη, εκφράζοντας και την πικρία για όσους στράφηκαν εναντίον του και τις ευχαριστίες για την γυναίκα του που στάθηκε δίπλα του σ' αυτή τη δύσκολη περίοδο. Απαντάει και σ' εκείνους που του καταλογίζουν σχέσεις διαπλοκής και ότι έχει καταθέσεις στο εξωτερικό προκαλώντας τους να ψάξουν τους λογαριασμούς του.
Λέει ακόμη ότι αισθάνεται περήφανος που χρειάστηκε να εκποιήσει όλη την περιουσία του, σπίτια και καταθέσεις, για να μπορέσει να εξοφλήσει, όσο μέρος των χρεών του μπόρεσε και ότι από δω και πέρα θα κάνει ότι μπορεί για να μπορέσει κάποια στιγμή να επιστρέψει..
Σε διάφορα μπλογκς διάβασα διάφορα σχόλια, όχι και τόσο επαινετικά για τον ίδιο και φαίνεται ότι πολλοί χάρηκαν για την πτώση. Αλλά όπως και να το κάνουμε, είτε συμπαθείς είτε αντιπαθείς κάποιον, η πτώση είναι μια από τις πιο σκληρές εμπειρίες της ζωής. Αν μάλιστα πρόκειται για επιχείρηση δεν είναι σκληρή μόνο για τον πρωταγωνιστή, αλλά και για τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους, που χάνουν τη δουλειά τους σε τέτοια εποχή κρίσης. Το μόνο που θα είχα να τον προτρέψω, μια και κάποια από τα πρόσωπα που δούλευαν γι αυτόν, κάποτε δούλευαν για μένα, είναι αν μπορεί να μην αφήσει να πέσουν στην άβυσσο , κάνα δυο άτομα, οι πιο πιστοί του συνεργάτες, που έμειναν κοντά του μέχρι το τέλος.
Και τώρα τι γίνεται; Εξαρτάται. Η πτώση είναι μια σκληρή εμπειρία, αλλά μερικές φορές η περίοδος μετά την πτώση είναι ακόμη πιο σκληρή. Εξαρτάται από το τι χρέη έχουν απομείνει και σε ποιους, από τα δικαστήρια αν υπάρξουν τέτοιες εξελίξεις, μια περίοδος στην διάρκεια της οποίας, άλλοι αποφασίζουν για τη μοίρα σου. Όσο για το αν θα μπορέσει να επανέλθει, ποιος μπορεί να το ξέρει. Κάποτε κάποιος που εργαζόταν για μένα με είχε ρωτήσει, αν ξέρω ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας στη ζωή. «Η Τύχη» του είχα απαντήσει «μόνο η Τύχη». Κάνουμε πράγματα στη ζωή μας, δουλεύουμε, κάνουμε οικογένειες ή όχι και πολύ συχνά νομίζουμε ότι κρατάμε τη τύχη και τη Μοίρα μας στα χέρια μας. Αλλά αυτό δεν ισχύει. Όλοι μας, ισχυροί ή αδύναμοι δεν ήμαστε παρά καρυδότσουφλα στο μεγάλο ποτάμι της ζωής, που άλλοτε μας πετάει πάνω στο αφρό και άλλοτε μας ρίχνει πάνω στα βράχια. Δεν ορίζουμε τίποτα. Όλα γίνονται γιατί έτσι επρόκειτο να γίνουν και αυτό είναι προδιαγεγραμμένο όχι από τότε που γεννηθήκαμε, αλλά από τότε που γεννήθηκε το Σύμπαν. Και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να παίξουμε το ρόλο στο σενάριο που έχει γραφτεί για τη ζωή μας. Δεν είμαστε παρά μόνο Σκόνη στον Άνεμο. Dust in the Wind...»
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο klik.gr

«Ανάγκη μέτρων ανάπτυξης»

Άρθρο του Λευτέρη Αυγενάκη

Βουλευτή Ηρακλείου της Δημοκρατικής Συμμαχίας

«Η κυνική διαπίστωση πως το εισόδημα των ελλήνων θα μειωθεί - με βάσει και τις ρυθμίσεις που εμπεριέχονται στο νέο μνημόνιο – κατά 30%, δεν μπορεί επ’ ουδενί να χρησιμοποιηθεί ως θριαμβολογία της εφαρμογής των μέτρων. Οι θυσίες που κάνει ο ελληνικός λαός τα τελευταία δύο χρόνια και θα συνεχίσει σίγουρα έως το 2015 βάσει των προβλέψεων, είναι απόρροια κακών πολιτικών, κυβερνητικής ολιγωρίας και φόβου μπροστά στις μεταρρυθμίσεις.

Αν είχαμε προχωρήσει σε όλες τις διαρθρωτικές τομές που απαιτούσαν οι δανειστές μας ήδη από το πρώτο μνημόνιο, θα μπορούσαμε να είχαμε διασώσει κάποιες μισθολογικές περικοπές. Αυτό δεν είναι αντιπολιτευτική ρητορική εκ των υστέρων, αλλά κοινή διαπίστωση. Αναγκαζόμαστε να δεχτούμε νέα και πιο δύσκολα μέτρα, γιατί δεν καταφέρνουμε να πιάσουμε τους στόχους που οι ίδιοι θέτουμε στον εαυτό μας.

Ο έλληνας πολίτης αναγκάζεται να ζει πλέον με νέα δεδομένα και μάλιστα υποχρεώθηκε σε αυτή την απότομη και βίαιη μεταβολή. Πρόσφατα μάλιστα ο Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης δήλωσε πως ένας μειωμένος μισθός είναι καλύτερος από την ανεργία. Δεν είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα, όπως ανερυθρίαστα τα περιγράφει ο κ. Κουτρουμάνης. Δεν μειώνονται απλά οι μισθοί, αυξάνονται κατακόρυφα και οι υποχρεώσεις του πολίτη. Συνεχείς νέοι και υψηλοί φόροι, καμία πρόνοια για συγκράτηση τιμών, ενώ παράλληλα η χώρα βουλιάζει στην ύφεση με δραματικές παρενέργειες στον κοινωνικό ιστό.

Αισθανόμαστε πλέον να ακροβατούμε σε ένα τεντωμένο σκοινί. Η κοινωνία είναι στα όρια ενός ξεσπάσματος με ανυπολόγιστες συνέπειες. Πόσες αντοχές μπορεί να έχει ένας οικογενειάρχης, συνεπής φορολογούμενος, όταν αισθάνεται ότι βάλλεται από παντού; Την προηγούμενη εβδομάδα, ένας άνθρωπος 70 ετών εισέβαλε με όπλο στη ΔΟΥ της Αγίας Παρασκευής φωνάζοντας ότι βρίσκεται πλέον σε απόγνωση. Ναι, πρόκειται σίγουρα για ένα μεμονωμένο και ακραίο περιστατικό, είναι όμως ένα μήνυμα μίας κοινωνίας που έχει φτάσει στα όρια της.

Στην Ελλάδα δυστυχώς αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα όταν πια δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Δεν κάνουμε ποτέ σχεδιασμό για να αποφύγουμε τις συνέπειες ενός διαφαινόμενου προβλήματος, δεν προβλέπουμε ποτέ λύσεις για ένα ζήτημα που είναι δεδομένο ότι θα προκαλέσει δυσάρεστες συνέπειες. Ακόμα και η ίδια η οικονομική κρίση θα μπορούσε να έχει σαφώς μικρότερες απώλειες στην ελληνική κοινωνία, αν για δεκαετίες το ελληνικό κράτος κατάφερνε να καταπολεμήσει τη διαφθορά ή αν προέβαινε σε τομές που διέπουν τις περισσότερες σύγχρονες χώρες.

Ναι, πρέπει να προβούμε σε νέα μέτρα. Όχι όμως εισπρακτικά, ούτε καν διορθωτικά. Πρέπει να προχωρήσουμε σε ολοκληρωμένες και στοχευμένες παρεμβάσεις, με γνώμονα την ανάπτυξη και την κοινωνική δικαιοσύνη

  • 1. Νομοθετικές ρυθμίσεις για τα δάνεια των ιδιωτών: Οι δόσεις θα πρέπει να αναπροσαρμοστούν με βάσει το διαθέσιμο εισόδημα των δανειοληπτών. Ο χρόνος αποπληρωμής ει δυνατόν να μεγιστοποιηθεί και σε περιπτώσεις αντικειμενικών δυσκολιών να υπάρξει πρόβλεψη για «κούρεμα» του χρέους.
  • 2. Αποκατάσταση των ομολογιούχων ιδιωτών του ελληνικού δημοσίου: Έλληνες πολίτες εμπιστεύθηκαν τα χρήματά τους στο ελληνικό δημόσιο και τώρα χάνουν ένα σημαντικό μέρος του αρχικού κεφαλαίου. Οικονομίες μίας ζωής
  • 3. Αναθεώρηση του άρθρου 99 του πτωχευτικού κώδικα: Με τις ισχύουσες διατάξεις, η εταιρεία η οποία προσφεύγει διασφαλίζεται ότι δεν θα πτωχεύσει, ενώ εργαζόμενοι, ασφαλιστικά ταμεία, συνεργαζόμενες επιχειρήσεις και τράπεζες χάνουν μεγάλα χρηματικά ποσά από τη διαδικασία
  • 4. Κίνητρα απασχόλησης και ανάσχεση της ανεργίας: Ξεπέρασαν το 1 εκατομμύριο οι άνεργοι, σχεδόν 40.000 οι άστεγοι. Αν δεν θέλουμε να ζήσουμε μία κοινωνική έκρηξη θα πρέπει τώρα να θεσπίσουμε μέτρα που θα ανακόψουν το φαινόμενο

Το πολιτικό σύστημα οφείλει να αποδείξει ότι αφουγκράζεται την κοινωνία και τα προβλήματά της. Ας νομοθετήσουμε υπέρ της κοινωνίας. »

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ

του Βαγγέλη Αγγέλου

Στελέχους της ΔΗΜΑΡ

Το βράδυ των εκλογών, στις οθόνες της τηλεόρασης, εμφανίζεται ένας χάρτης με τους Νομούς της χώρας, που ανάλογα με τα αποτελέσματα κάθε Νομού, χρωματίζεται η κάθε περιοχή με το χρώμα του κόμματος που «κατέλαβε» τον Νομό. Τα χρώματα αυτά είναι συνήθως δύο, πράσινο και μπλε, ο δε Νομός της Εύβοιας, χαρακτηρίζεται παραδοσιακά ως «πράσινος Νομός».

Το που οδήγησε το σύνολο της χώρας αυτό το «βάψιμο», το γνωρίζουμε και το πληρώνουμε όλοι. Θα νόμιζε όμως κανείς ότι, εξ’ αιτίας του γεγονότος ότι η Εύβοια είχε τις περισσότερες φορές το χρώμα των νικητών και ότι ανέδειξε πολιτικούς και πολιτικές οικογένειες «θηρία» και των δυο μεγάλων παρατάξεων, που έγιναν υπουργοί με δύναμη και τα ονόματά τους είναι ανεξίτηλα γραμμένα και στην μνήμη μας, αλλά και στα τοιχία των όποιων δημόσιων έργων με πράσινο ή μπλε χρώμα, αυτό θα είχε ως συνέπεια η Εύβοια να εμφανιζόταν σήμερα σε κάπως καλύτερη κατάσταση, σε σχέση με άλλες περιοχές της χώρας.

Γνωρίζουμε όμως ότι αυτό δεν συμβαίνει και μάλιστα σε πολλούς τομείς, όπου η δυσανεξία του Νομού μας είναι εμφανής, με χαρακτηριστικότερα ίσως παραδείγματα αυτά της ανεργίας και των δημόσιων υποδομών (πχ το οδικό δίκτυο της Εύβοιας). Η δε σύγκριση με άλλους νομούς είναι εμφανής.

Όχι ότι δεν εισέρρευσαν χρήματα στην Εύβοια. Εισέρευσαν και μάλιστα πακτωλοί, τόσο από εθνικούς πόρους, όσο κι από Ευρωπαϊκά ταμεία.

Το γιατί δεν «έπιασαν τόπο» αυτά τα χρήματα, είναι μια μεγάλη ιστορία, που τα πολλά μικρά κομμάτια της, τα γνωρίζουν οι Ευβοείς:

Υπερκοστολογημένα και αποσπασματικά δημόσια έργα, χαρισματικές πράξεις υπέρ των «ημετέρων» ψηφοφόρων που εισέπρατταν υπέρογκες αποζημιώσεις στις απαλλοτριώσεις, σε προνοιακά επιδόματα και σε κάθε λογής κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος.

Ζημιογόνες επιχειρήσεις που κρατιούνταν στην ζωή για να τρέφουν κομματικούς στρατούς που, όταν τελικά έκλεισαν, έφεραν ερήμωση κι εσωτερική μετανάστευση.

Ευρωπαϊκά σεμινάρια κατάρτισης ανέργων σε απίθανες ειδικότητες που συντηρούσαν κομματικές πελατείες.

Σκόρπισμα κρατικού χρήματος σε επιδοτήσεις ανύπαρκτων αθλητικών συλλόγων, πανηγυριών και άλλων αναποτελεσματικών δραστηριοτήτων.

Δανεικά κι αγύριστα σε πυρόπληκτους που ούτε μύρισαν την κάπνα της φωτιάς, κλπ.

Ο κατάλογος είναι μεγάλος και μοιάζει με τον τιμοκατάλογο του πελατειακού κράτους, με βάση τον οποίο, αντί για έργα υπέρ του δημοσίου συμφέροντος και της ανάπτυξης του Νομού, τα κόμματα εξουσίας μοίραζαν χρήματα στους ψηφοφόρους, με αντάλλαγμα τις ψήφους.

Ο πραγματικός λογαριασμός όμως, ήρθε τώρα με την κρίση και καλούνται να τον πληρώσουν κι όσοι δεν είχαν προσκληθεί και δεν έφαγαν σ’ αυτό το «πάρτι» και μάλιστα, κυρίως αυτοί.

Πολλοί δε από τους τότε γαλαντόμους και σκορποχέρηδες πολιτικούς-«οικοδεσπότες» εκείνων των «πάρτι», μόλις έφτασε ο «λογαριασμός», «έστριψαν» κι άλλαξαν πολιτικό στρατόπεδο και ρόλους.

Είναι προφανές λοιπόν ότι, το μοντέλο της ανάπτυξης και της διαχείρισης του δημοσίου χρήματος, που ακολούθησαν κι εμπέδωσαν τα κόμματα και οι πολιτικοί που ήθελαν να βάψουν πράσινο ή μπλε τον Νομό μας, αποδείχθηκε επωφελές για τους πολιτικούς και την στενή κομματική τους πελατεία, αλλά πανάκριβο, αναποτελεσματικό έως και καταστροφικό για όλους εμάς τους υπόλοιπους.

Πρέπει να γυρίσουμε σελίδα, πρέπει να τα’ αλλάξουμε όλα.

Η «Δημοκρατική Αριστερά» είναι αποφασισμένη να εργαστεί γι’ αυτές τις αυτονόητες αλλαγές, που θα είναι εφικτές μόνο αν κατεδαφιστεί το κομματικό-πελατειακό σύστημα, μαζί με την νοοτροπία του και τους πολιτικούς που το υπηρέτησαν.

Θα είναι εφικτές, αν πλειοψηφίσουν οι δυνάμεις που εργάστηκαν κι εργάζονται για την πολύπλευρη ανάπτυξη της χώρας, με σχέδιο, διαφανείς και δημοκρατικές διαδικασίες, σεβασμό στο περιβάλλον και το δημόσιο συμφέρον.

Ρυθμίσεις τώρα για το ιδιωτικό χρέος

Τοποθέτηση του Λευτέρη Αυγενάκη στην Ολομέλεια για το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Οικονομικών


Στο πλαίσιο της συζήτησης του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Οικονομικών για τη θέσπιση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης, ο Βουλευτής Ηρακλείου της Δημοκρατικής Συμμαχίας Λευτέρης Αυγενάκης ζήτησε εκ νέου να υπάρξουν άμεσα ρυθμίσεις για το ιδιωτικό χρέος, που πλέον απειλεί με χρεοκοπία τα ελληνικά νοικοκυριά και με μίνι κραχ τις ελληνικές τράπεζες, καθώς και για τους μικρο-ομολογιούχους που έχασαν μεγάλο μέρος των χρημάτων τους

Η ΕΥΡΩΠΗ ΑΡΓΗΣΕ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΧΡΕΟΥΣ

Ο κ. Αυγενάκης ξεκίνησε την ομιλία του, καταδεικνύοντας την αργοπορία της Ευρώπης να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την κρίση χρέους. Το γεγονός ότι εξ’ αρχής επρόκειτο για μία συστημική κρίση και όχι για ένα αμιγώς ελληνικό πρόβλημα, ήταν αυτό που μας εμπόδισε να δούμε το ζήτημα σε βάθος και να προβούμε σε όλες εκείνες τις ενέργειες που θα έβαζαν φρένο στην ανεξέλεγκτη δράση των κερδοσκόπων. Η συμμόρφωσή μας με τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και η συνεπακόλουθη κύρωση τους από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, δεν γίνεται μόνο επειδή είναι προς το συμφέρον της χώρας μας, αλλά και γιατί ενισχύουμε την ευρωπαϊκή προοπτική και την ευημερία της Ελλάδας μέσα στην ζώνη του Ευρώ.

ΖΗΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΥΛΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ ΜΑΣ

Όπως τόνισε ο κ. Αυγενάκης, ζητάμε από την Ευρώπη να ψηφίσει και να εφαρμόσει μέτρα και ρυθμίσεις υπέρ μας, ενώ εμείς δεν υλοποιούμε τις δεσμεύσεις μας. Δεν έχουμε προχωρήσει στις απαραίτητες τομές και διαρθρωτικές αλλαγές, για να αλλάξουμε το κράτος μας προς το καλύτερο, με αποτέλεσμα η σημερινή Βουλή να αναγκάζεται να ψηφίζει δεκάδες νομοσχέδια με διαδικασίες κατεπείγουσες, για να προλάβει προθεσμίες, χωρίς φυσικά να υπάρχουν εχέγγυα ότι έστω και τώρα, θα υπερισχύσει η πολιτική και κοινωνική λογική και όχι η κομματική και πελατειακή.

ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΩΝ

Η Κυβέρνηση πανηγυρίζει για το «κούρεμα» του χρέους της χώρας, αλλά δεν προβαίνει σε καμία ενέργεια για το ιδιωτικό χρέος, το οποίο είναι και πολλαπλάσιο. Τα δάνεια νοικοκυριών και επιχειρήσεων κινδυνεύουν με επισφάλειες στο σύνολό τους. Το 15% του συνόλου των δανείων είναι πλέον στο κόκκινο. Τώρα πρέπει να αποφασισθεί ρύθμιση των δανείων των ιδιωτών, με βάσει τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην πραγματικότητα της κρίσης. Μείωση των δόσεων, επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και στις περιπτώσεις όπου κρίνεται αναγκαίο, ακόμα και «κούρεμα» του οφειλόμενου ποσού.

ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟ-ΟΜΟΛΟΓΙΟΥΧΟΥΣ

Ρυθμίσεις τώρα για τους μικρο-ομολογιούχους που εμπιστεύθηκαν τα χρήματά τους στο ελληνικό δημόσιο και τώρα χάνουν οικονομίες μίας ζωής. Τόνωση της αγοράς, που βουλιάζει. Κοινωνικά μέτρα για αποσυμπίεση της κοινωνικής έντασης και πρόνοια για τους ολοένα και αυξανόμενα άνεργους.

Μέτρα ναι, αλλά υπέρ του πολίτη και με σχεδιασμό. Τώρα είναι η ώρα να αποδείξουμε ότι το κοινωνικό κράτος μπορεί να λειτουργήσει κατά της ύφεσης. Απαιτείται σχεδιασμός, σοβαρότητα και δικαιοσύνη.

Ολόκληρη η τοποθέτηση του κ. Αυγενάκη βρίσκεται στο σύνδεσμο:
http://www.youtube.com/watch?v=NecqmbiW9Gc&feature=youtu.be

Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Ποιο είναι το πραγματικό δίλημμα των επερχόμενων εκλογών ;

Του Κώστα Χαϊνα

Νομίζω ότι αυτές οι εκλογές έχουν ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον. Όπως όλα δείχνουν είναι η πρώτη φορά που θα δοκιμαστεί το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα, έτσι όπως το γνωρίζουμε μέχρι σήμερα, με την εναλλαγή των δύο κομμάτων εξουσίας. Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι στη Βουλή για πρώτη φορά ενδέχεται να περάσουν την πόρτα της ίσως και δέκα κόμματα. Μάλλον καλό είναι αυτό. Ίσως περνάμε σε μια νέα εποχή. Στην εποχή των Κυβερνήσεων συνεργασίας. Ας μάθουμε να συζητάμε και να συμφωνούμε σε κάποια πράγματα και να τα κάνουμε πράξη. Και σε Κυβερνητικό επίπεδο. Είδαμε τι έκαναν στη χώρα οι λεγόμενες «ισχυρές» αυτοδύναμες Κυβερνήσεις του δικομματισμού.

Ποιο όμως είναι το πραγματικό δίλημμα αυτών των εκλογών ; Για κάποιες δυνάμεις είναι το δίλημμα ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο μνημόνιο.

Είναι όμως αυτό το πραγματικό δίλημμα αυτών των εκλογών ;

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι δεχόμαστε ότι το δίλημμα των εκλογών είναι η συμφωνία ή όχι με το μνημόνιο και ότι αυτό συνεπάγεται. Εάν διατάξουμε  το πολιτικό σκηνικό με βάση τη στάση τους απέναντι στο μνημόνιο θα διαπιστώσουμε ότι έχουμε την εξής εικόνα για τα κόμματα τουλάχιστον που οι περισσότερες δημοσκοπήσεις τα εμφανίζουν να εισέρχονται στη Βουλή :

Από τη μια πλευρά (υπέρ του μνημονίου) έχουμε : Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, Δημοκρατική Συμμαχία και από την άλλη πλευρά (κατά του μνημονίου) έχουμε : ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, Οικολόγοι-Πράσινοι, Ανεξάρτητοι Έλληνες (Καμμένος), ΛΑΟΣ, Χρυσή Αυγή

Αν μελετήσουμε το καταμερισμό αυτό θα διαπιστώσουμε τα εξής :
Από την πλευρά των δυνάμεων που αντιμάχονται το μνημόνιο βλέπουμε δυνάμεις από τη μια άκρη του πολιτικού φάσματος (ΚΚΕ) έως την άλλη άκρη (ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ). Οι δυνάμεις αυτές έχουν σοβαρές πολιτικές διαφορές, άμεσης πολιτικής αλλά και στρατηγικής. Ακόμη όμως και στο μικρότερο πολιτικό φάσμα της αριστεράς όλες οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για συνεργασία με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς πέφτουν στο κενό. Και αυτό βέβαια όχι χωρίς βάση. Και το ΚΚΕ αλλά και η ΔΗΜΑΡ απορρίπτουν σταθερά τις εκκλήσεις αυτές, αφού οι διαφορές τους στο θέμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι στρατηγικής σημασίας. (βλέπε άρθρο, Η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και η εναλλακτική πρόταση εξουσίας

Σύμφωνα λοιπόν με την κοινή λογική η μετεκλογική συνεργασία των αντι-μνημονιακών δυνάμεων είναι λοιπόν μάλλον, απίθανη. Θα περιοριστούν όπως δείχνουν τα πράγματα σε μια γενική καταγγελία του μνημονίου σε όλες τις πτώσεις και μέχρις εκεί. Και για έναν άλλο ουσιαστικό λόγο βέβαια, ότι μόνο η αντι-μνημονιακή αντίθεση δεν μπορεί να αποτελέσει τον συνδετικό κρίκο τόσο διαφορετικών προγραμματικά πολιτικών δυνάμεων. Άρα οι δυνάμεις αυτές του αντι-μνημονιακού μπλοκ, μάλλον δεν πρόκειται να συνεννοηθούν, ώστε να έχουμε από την πλευρά τους, μια πραγματική, ρεαλιστική, και εφαρμόσιμη Κυβερνητική εναλλακτική πρόταση.
Από την άλλη πλευρά έχουμε τις δυνάμεις που ψήφισαν το μνημόνιο και οι οποίες στηρίζουν και τη σημερινή Κυβέρνηση. Κυρίως είναι οι δυνάμεις του δικομματισμού οι οποίες Κυβέρνησαν τη χώρα μέχρι σήμερα, υποχρεώθηκαν να υπογράψουν το μνημόνιο, αλλά ταυτόχρονα δυνάμεις τους, αντιστέκονται σταθερά στις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, ακόμη και αυτών που ψήφισαν με το μνημόνιο (!!!).
Η απλή και κοινή λογική λοιπόν οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, μετά τις εκλογές εφόσον κανείς δεν θα διασφαλίσει την αυτοδυναμία μάλλον θα οδηγηθούμε πάλι σε Κυβερνήσεις συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-Νέας Δημοκρατίας.

Υπάρχει κάποια άλλη λύση ; Κάποια άλλη εναλλακτική πρόταση ;

Κατά τη γνώμη μας υπάρχει. Προϋπόθεση όμως για την υλοποίησή της είναι να μπορέσουν κάποιες δυνάμεις να ξεφύγουν από το δίλημμα ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο μνημόνιο και να το υπερβούν. Όχι να το ξεχάσουν, αλλά να το υπερβούν. Αυτό το δίλημμα μπορεί να είχε κάποια αξία χτες, σήμερα όμως και κυρίως αύριο, δεν θα έχει ή μάλλον θα έχει ελάχιστη αξία για τους πολίτες. Και αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι οι πολίτες ζητούν να δουν τον αυριανό βηματισμό της χώρας στην μετά μνημονίου εποχή. Θέλουν να δουν συγκεκριμένες πολιτικές πρακτικές που θα ξηλώσουν το πελατειακό κράτος του δικομματισμού. Θέλουν να δουν και να εφαρμόζονται συγκεκριμένες πολιτικές για ένα δημόσιο χώρο, με δημοκρατία, με διαφάνεια, με αξιοκρατία. Θέλουν να δουν και να εφαρμόζονται συγκεκριμένες πολιτικές για ίσες ευκαιρίες σε όλους και ιδιαίτερα στους νέους. Θέλουν να δουν και να εφαρμόζονται συγκεκριμένες πολιτικές για ένα δίκαιο φορολογικό και ασφαλιστικό σύστημα. Θέλουν να δουν  συγκεκριμένες πολιτικές, που θα καταργήσουν όλα το προνόμια κάθε είδους συντεχνίας. Θέλουν να δουν εφαρμογή της δικαιοσύνης και καταπολέμηση κάθε είδους ανομίας. Και πολλά άλλα θέλουν…

Το πραγματικό δίλημμα λοιπόν των εκλογών είναι :

Θα έχουμε μετά τις εκλογές μια Κυβέρνηση η οποία θα ανοίξει το δρόμο για μια μεγάλη δημοκρατική μεταρρυθμιστική ειρηνική επανάσταση στη χώρα μας στα πλαίσια μιας δημοκρατικής Ευρωπαϊκής προοπτικής ; Ναι ή Όχι ;

Ποιες δυνάμεις μπορούν να ανοίξουν και να στηρίξουν έναν τέτοιο δρόμο ;
Οι υγιείς κοινωνικές δημοκρατικές προοδευτικές δυνάμεις που βρίσκονται στο μεγάλο πολιτικό φάσμα από τη δημοκρατική ανανεωτική αριστερά έως και τους πολίτες από το φιλελεύθερο δημοκρατικό πολιτικό φάσμα.
Οι δυνάμεις αυτές βέβαια δεν έχουν ακόμη αντιστοιχηθεί με τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις για τον απλούστατο λόγο ότι τα πολιτικά κόμματα μετά τη μεταπολίτευση λειτούργησαν κυρίως με την πελατειακή λογική και όχι με πολιτικά και ιδεολογικά κριτήρια στη βάση των κάθε φορά προβλημάτων που χρειάζονται λύσεις, εκτός ίσως από τα κόμματα της αριστεράς, τα οποία όμως γενικά έχουν επιλέξει να παίζουν έναν περιθωριακό πολιτικό ρόλο, δεν θέλουν να αναλάβουν κυβερνητικές ευθύνες και απλά «πετροβολούν» το σύστημα από μακριά καταγγέλλοντας το ή βάζοντας ουτοπικούς στόχους (π.χ. λαϊκή εξουσία).

Έχω την εκτίμηση επίσης ότι καμιά από τις μνημονιακές δυνάμεις (μαζί ή χώρια) έτσι όπως είναι συγκροτημένες σήμερα, δεν θα προχωρήσουν σε τέτοιες μεταρρυθμίσεις. Για τον απλούστατο λόγο ότι η ύπαρξή τους βασίζεται κυρίως στην διαιώνιση και αναπαραγωγή αυτού του πελατειακού συστήματος που μαζί και χώρια οικοδόμησαν.

Από την άλλη πλευρά, το ερώτημα είναι, ποιές από τις αντι-μνημονικές δυνάμεις είναι διατεθειμένες (και απευθύνομαι κυρίως στις δυνάμεις της ανανεωτικής και δημοκρατικής αριστεράς), να απαντήσουν σε όλα αυτά συγκεκριμένα και πειστικά και να μην κρύβονται πίσω από μια στείρα αντιμνημονιακή ρητορεία η οποία δεν λέει και πολλά πράγματα από μόνη της ;

Και κυρίως να μας πούνε, εάν είναι κάποια απ’αυτές διατεθειμένη να ταράξει τα νερά και να πει το εξής απλό. Ναι, εμείς θέλουμε να εφαρμοστεί στη χώρα μας ένα πρόγραμμα δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων, κάνοντας και τον κόπο να μας τις περιγράψει συγκεκριμένα και όχι γενικόλογα και αφηρημένα. Ναι, θα στηρίξουμε ή θα συμμετέχουμε σε ένα Κυβερνητικό σχήμα, μιας ελάχιστης προγραμματικής συμφωνίας πολιτικών δυνάμεων μετά τις εκλογές, και θα συμβάλλουμε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις συγκρότησης του. Μια τέτοια προσέγγιση θα δημιουργήσει νέα δεδομένα στο πολιτικό σκηνικό και στις εξελίξεις. Θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μιας δυναμικής απελευθέρωσης των πολιτών από τα «δεσμά» του δικομματισμού. Θα δώσει απαντήσεις στις θεωρίες περί κυβερνητικής ανευθυνότητας και άρνησης ανάληψης ευθυνών. Γιατί ο πολίτης γιαυτό ψηφίζει. Δεν ψηφίζει κυρίως για να διαμαρτυρηθεί, αλλά για να έχει Κυβέρνηση μετά τις εκλογές. Άλλωστε τα θέματα του μνημονίου θα είναι συνεχώς μπροστά μας αφού ουσιαστικά λύση για το δημόσιο χρέος δεν έχει δοθεί ακόμη και εάν δεν φτιάξουμε το δικό μας «μνημόνιο», ένα νέο δηλαδή κοινωνικό συμβόλαιο ως χώρα και ως κοινωνία δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα μας. Ένα «μνημόνιο» που θα μας οδηγήσει προοδευτικά σε ένα κράτος δικαίου, που δεν θα παράγει ελλείμματα, θα αξιοποιήσει τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, θα στηρίζει τις καινοτόμες επιχειρηματικές και παραγωγικές δυνάμεις και όχι τις κρατικοδίαιτες συντεχνίες. Που θα κατανείμει τα βάρη σε όλους με δίκαιο τρόπο, αλλά και τα οφέλη θα διανέμονται σύμφωνα με το επίπεδο της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας της χώρας. Διαφορετικά θα ταπεινωνόμαστε συνεχώς στους δανειστές μας για τις δόσεις του κάθε μνημονίου ως «εξαρτημένοι» και ανίκανοι να βάλλουμε μια σειρά στα του οίκου μας.

Σήμερα λοιπόν, το πραγματικό δίλημμα δεν είναι ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο μνημόνιο, αλλά τι κάνουμε με το πελατειακό σύστημα, με τις καθυστερημένες, συντεχνιακές και αντιδημοκρατικές δομές που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία σε όλα τα επίπεδα. Και σ’αυτό το δίλημμα οι απαντήσεις είναι δύο. Είτε θα προχωρήσουμε στο ξήλωμα αυτού του συστήματος και την οικοδόμηση ενός σύγχρονου δημοκρατικού ευρωπαϊκού κράτους, είτε θα περιθωριοποιηθούμε, χρεοκοπημένοι και απομονωμένοι. Με μνημόνιο ή χωρίς μνημόνιο δεν έχει και πολύ σημασία.
Και όλες οι πολιτικές δυνάμεις καλούνται να δώσουν πειστικές και ρεαλιστικές απαντήσεις, σήμερα, πριν τις εκλογές τι θα κάνουν, για να κρίνουν οι πολίτες. Με ποιον θα πάνε και ποιον θα αφήσουν.
Ο εύκολος δρόμος είναι η αντιμνημονιακή ρητορεία, χωρίς νόημα και ουσία όμως, η οποία θα ακούγεται μεν ευχάριστα, θα ρίχνει τις ευθύνες στους ξένους, αλλά επί τοις ουσίας θα παρακάμπτει τα ουσιώδη διλήμματα του σήμερα και του αύριου  για τη χώρα.
Ο δύσκολος δρόμος είναι ο άλλος, που δεν χαϊδεύει αυτιά, που είναι δυσάρεστος ορισμένες φορές, αλλά είναι ο δρόμος της ανοικοδόμησης, της δημοκρατίας, της διαφάνειας, της δικαιοσύνης και της αναδημιουργίας για όλους. Ο δρόμος της σύγκρουσης με τα ποικιλώνυμα συμφέροντα, με τις κατεστημένες συντεχνίες. Και για τους «πάνω» και για τους «κάτω». Για όλους μας.
Η ευκαιρία για τις δημιουργικές, προοδευτικές, δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας είναι σήμερα μοναδική. Θα την αξιοποιήσουν ;


Κώστας Χαϊνάς

http://kostasxainas.blogspot.com
Enhanced by Zemanta

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Η ΔΗΜΑΡ μπροστά στις εκλογές: Στόχος η έξοδος από την κρίση


Της Ελένης Αλατά - Καραγιάννη
Στέλεχους της ΔΗΜΑΡ 

H Εύβοια, για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, βρίσκεται αντιμέτωπη με το κακό εαυτό της. Πολλοί είναι αυτοί που δεν θα το παραδεχτούν. Άλλοι θα το παρακάμψουν. Λίγοι θα σταθούν μπροστά στον καθρέφτη και θα δουν το πραγματικό πρόσωπο ενός νομού που από τη συντήρηση πέρασε στο «σοσιαλισμό» του ΠΑΣΟΚ για να φτάσει να φιλοξενεί γραφεία της «Χρυσής Αυγής» στη Χαλκίδα.

Η πραγματικότητα είναι σκληρή και δεν προσφέρεται για ωραιοποιήσεις. Πρέπει να την αντιμετωπίσουμε και η πρώτη κίνηση θα γίνει σε αυτές τις εκλογές.

Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ μας έδειξαν τον «καλό» και κακό εαυτό τους. Μας οδήγησαν στα μνημόνια μέσα από εγκληματικά λάθη και παραλείψεις, αφού είχαν προηγούμενα μετατρέψει την Εύβοια σε νησί των ανέργων, κλείνοντας το ένα εργοστάσιο μετά το άλλο.

Οι μικρομεσαίοι και οι επιχειρηματίες ΔΕΝ ανησυχούσαν όσο έβλεπαν τον καταναλωτισμό να κρατεί καλά. Και όμως: Οι τριγμοί στο σύστημα είχαν εμφανιστεί αλλά δεν τους δίναμε σημασία, ούτε κανείς μας προειδοποίησε για το τι μας περίμενε στη γωνία.

Μπορεί το σπίτι του διπλανού μας να καιγόταν αλλά εμείς νομίζαμε ότι έχουμε καλή πυροπροστασία. Και όταν οι φλόγες έφτασαν στην αυλή μας ήταν αργά.

Μαζί με τις φλόγες και τα μνημόνια άρχισε και το ξήλωμα της πολιτικής σκηνής. Και τότε «αποκαλύφθηκε» το σάπιο υπόβαθρο της κοινωνίας μας. Η εμφάνιση των «αγανακτισμένων» ήταν ευκαιριακή και μικρή για ένα νομό σαν την Εύβοια που έχει δεχτεί τόσα πλήγματα. Και δεν έλειψαν και αυτοί πού προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την αγανάκτηση για να την μετατρέψουν σε ψήφους.

ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ με την στείρα αντιμνημονιακή πολιτική τους αντί να συσπειρώσουν τον κόσμο τον οδηγούσαν σε ακραίες λύσεις. Η ακροδεξιά, από την πλευρά της εκμεταλλεύτηκε την ξενοφοβία και την εγκληματικότητα «χτίζοντας» το δικό της «κάστρο» στην Εύβοια, μετά από πολλά χρόνια...

Μέσα σε όλα αυτά μια ήρεμη φωνή, εκείνη του Φώτη Κουβέλη, από την πρώτη στιγμή (ακόμη και πριν την ένταξη στο ΔΝΤ) έλεγε ότι ΔΕΝ πρέπει να εγκαταλείψουμε το ευρώ αλλά αντίθετα να ληφθούν μέτρα για να προστατεύσουν το εισόδημα των εργαζομένων και των μικρομεσαίων.

Και όταν η ΔΗΜΑΡ παρουσίασε ένα συγκεκριμένο σχέδιο για να βγούμε από την κρίση , ΠΑΣΟΚ και ΝΔ προτίμησαν να συμμαχήσουν με τον Καρατζαφέρη για να περάσουν τα σκληρά μέτρα της Τρόϊκας.

Ακόμη και τότε ο Φώτης Κουβέλης έλεγε ότι ΔΕΝ πρέπει να πάμε σε μια τέτοια συγκυβέρνηση αλλά σε μια δημοκρατική – διακομματική συμμαχία για να σώσουμε τον τόπο.

Οι πρώτοι που αρνήθηκαν ήταν αυτοί που μιλούσαν για... ενότητα: Το ΚΚΕ ήθελε να επιβάλει τις απόψεις του (έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση – Οχι στο ευρώ επιστροφή στη δραχμή) και ο ΣΥΡΙΖΑ είχε χωριστεί στα δύο με άλλους να ζητούν την παραμονή στο ευρώ και άλλους την επιστροφή στη δραχμή.

Και φτάνουμε στα σημερινά γεγονότα. Η Μέρκελ ομολογεί ότι ΔΕΝ ΣΥΝΕΦΕΡΕ και ούτε μπορούσαν να μας διώξουν από το ευρώ, τώρα που μας έδεσαν χειροπόδαρα.

Η ΔΗΜΑΡ μπροστά στις εκλογές συνεχίζει τη νηφάλια πολιτική της και ζητά τη συνεννόηση των δημοκρατικών δυνάμεων με μοναδικό στόχο την έξοδο από την κρίση. Χωρίς κραυγές και νταηλίκια διεκδικεί τη ψήφο του λαού που νιώθει προδομένος από τα δύο μεγάλα κόμματα και μπερδεμένος με τις θέσεις του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Κουβέλης: Σήμερα επιβεβαιώνεται και καταγράφεται η συνεργασία

Ομιλία του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτη Κουβέλη, κατά την παρουσίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΔΗΜΑΡ


Βρίσκομαι στην ιδιαίτερα ευχάριστη πολιτική στιγμή να γνωστοποιήσω τη συγκρότηση της κοινοβουλευτικής ομάδας συμφώνα με το κανονισμό της Βουλής. Η κοινοβουλευτική ομάδα της Δημοκρατικής Αριστεράς απαρτίζεται από τους βουλευτές Γρηγόρη Ψαριανό (Β’Αθηνών), Θανάση Λεβέντη (περιφέρεια Αττικής), Βασίλη Οικονόμου (Περιφέρεια Αττικής), Νίκο Τσούκαλη (Αχαΐας), Οδυσσέα Βουδούρη (Μεσσηνίας), Γιάννη Μιχελογιαννάκη (Ηρακλείου), Γιώργου Παπαμανώλη (Κυκλάδων), Γιάννη Αμοιρίδη (Πιερίας), Ηλία Θεοδωρίδη (Πέλλας), και από εμένα ως επικεφαλής και πρόεδρο της κοινοβουλευτικής ομάδας της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Σήμερα επιβεβαιώνεται και καταγράφεται η συνεργασία με τους συναδέλφους οι οποίοι αποτελούν μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΔΗΜΑΡ. Είναι μια συνεργασία η ποια πρόεκυψε στη βάση κοινού πολιτικού τόπου, κοινής προγραμματικής θέσης και κοινής διεκδίκησης, όχι μόνο σε σχέση με τις επερχόμενες εκλογές, αλλά και με τη συνολικότερη διεκδίκηση για την ανάδειξη του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού ως μια πολιτική αναγκαιότητα.

Η συνεργασία αυτή έρχεται να καταγράψει την κοινή επιδίωξη για μια αριστερά κυβερνώσα, για μια αριστερά η οποία μπορεί να διαμορφώνει αποφασιστικές εξελίξεις και να μετακινεί την πολιτική από τη βαθειά συντηρητική θέση που σήμερα βρίσκεται σε μια ουσιαστικά προοδευτική κατεύθυνση.

Πρόκειται για μια συνεργασία, η οποία στηρίζεται σε κοινό πολιτικό τόπο και σε κοινό πολίτικο πρόγραμμα. Ένα πρόγραμμα το οποίο αποτελεί την εναλλακτική πρόταση προς την ασκούμενη πολιτική της παρούσας κυβέρνησης, πολιτική που έφερε τη χώρα στη συγκεκριμένη κατάσταση. Αυτή η πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είναι που οδήγησε στο τεμαχισμό της κοινωνίας.

Η συνεργασία μας πάει πολύ πιο μακριά από τις εκλογές και διεκδικεί αυτά τα οποία λίγο πριν ανέφερα, προκειμένου η χώρα μας να βρεθεί ζωντανή με μια κοινωνία όρθια.

Οι 5 βουλευτές, Οικονόμου Βασίλης, Αμοιρίδης Γιάννης, Θεοδωρίδης Ηλίας, Μιχελογιαννάκης Γιάννης και Παπαμανώλης Γιώργος, συνεργάζονται με την Δημοκρατική Αριστερά. Ο μεν Βασίλης Οικονόμου, ως ένας από τους εκπρόσωπους της κίνησης των Ελεύθερων Πολιτών, οι δε άλλοι συνάδελφοι βουλευτές έχουν συγκροτήσει τη δική τους κίνηση και ως κίνηση συνεργάζονται με την Δημοκρατική Αριστερά. Ο ανεξάρτητος βουλευτής Μεσσηνίας, Οδυσσέας Βουδούρης, εδώ και μέρες είναι μέλος της ΔΗΜΑΡ και κατά συνέπεια η παρουσία του στην κοινοβουλευτική ομάδα έχει το χαρακτήρα και το στοιχείο ενός βουλευτή, μέλος της ΔΗΜΑΡ.

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

«Την πιστολιά την άκουσαν όλοι, αλλά για τον φόνο δεν ξέρει κανείς τίποτα».

Της Κατερίνας Χατόλα 

 

Το τελευταίο διάστημα, η κοινή γνώμη «βομβαρδίζεται» με ειδήσεις που αφορούν αποκαλύψεις κρουσμάτων διαφθοράς του κρατικού μηχανισμού (μίζες στο Υπουργείο Ανάπτυξης, συμμορία στο ΙΚΑ Καλλιθέας), αποκαλύψεις για ύπαρξη πλήθους «μαϊμού αναπήρων» που λάμβαναν αληθινά επιδόματα, κλπ.


Μαζί με τα ρεπορτάζ για τα «κατορθώματα» και τα παράνομα αποκτήματα των αποκαλυφθέντων και συλληφθέντων, προβάλλονται και δηλώσεις ή συνεντεύξεις αρμοδίων υπουργών (εντός της αρμοδιότητας των οποίων συνέβησαν τα «παρατράγουδα»), οι οποίοι περιγράφουν, σχολιάζουν  και ελεεινολογούν την κατάσταση και απαριθμούν τα μέτρα που ελήφθησαν για «να μπει επιτέλους το μαχαίρι στο κόκκαλο». Αναμφισβήτητα, κορυφαίος στην δραματική παρουσίαση τέτοιων γεγονότων υπουργός, είναι ο κύριος Λοβέρδος, το βλέμμα και το ύφος του οποίου δεν αφήνει και πολλές αμφιβολίες στους τηλεθεατές ότι, ο άνθρωπος την έχει πάρει πολύ «επί πόνου» την όλη ιστορία.
Ωραία και διδακτικά όλ’ αυτά, όμως κάτι λείπει απ’ όλες αυτές τις ιστορίες, κάτι που, χωρίς αυτό, δεν υπάρχει λογική εξήγηση.
Δεν είναι δυνατόν, για τόσα πολλά χρόνια, τόσοι πολλοί άνθρωποι, να κλέβουν με τόσο απλό τρόπο, πολλά ή λίγα ο καθένας τους απ’ το κράτος και να μην έχουν υποπέσει στην αντίληψη και τον έλεγχο των υπηρεσιών, των ελεγκτικών μηχανισμών, της Δικαιοσύνης, των πολιτικών που κυβέρνησαν τον τόπο και της κοινωνίας ολόκληρης.
Ίσως μια – μικρή ή μεγάλη – μερίδα πολιτών, να δικαιούται να «πέφτει από τα σύννεφα» με τέτοιες αποκαλύψεις. Σε καμιά περίπτωση όμως, δεν δικαιούνται να παριστάνουν τους έκπληκτους και τους ανύποπτους, όσοι πολιτικοί κυβέρνησαν τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες.
Και το ερώτημα που αβίαστα προκύπτει, είναι: Οφείλονται όλ’ αυτά σε αμέλεια κι ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού και των πολιτικών ή μήπως υπήρχε άμεση ή έμμεση συναλλαγή του κομματικού-πελατειακού κράτους με τους ψηφοφόρους πελάτες του;
Κι επειδή άρχισαν και τοπικά να κυκλοφορούν φήμες για «μαϊμού» ιατρικά πιστοποιητικά κι επιδόματα, μιας και άρχισαν οι έρευνες, καλό είναι να φθάσουν κάποιες μέχρι το τέλος και να μάθουμε αν σε κάποιες περιοχές, κάποιοι συμπολίτες μας αποφάσισαν να ρισκάρουν περιπέτειες με τον Νόμο και να παραστήσουν τους ΑΜΕΑ για να πάρουν κάποιο επίδομα παράνομα, ή μήπως βρέθηκαν κάποιοι πολιτικοί που τους χτύπησαν φιλικά στην πλάτη και τους «πούλησαν» μια ιατρική γνωμάτευση με κρατική σφραγίδα με αντάλλαγμα την ψήφο τους;
 Όσο οι έρευνες και οι «αποκαλύψεις» δεν φτάνουν στο αναγκαίο βάθος, όσο δηλαδή μαθαίνουμε μόνο για την «πιστολιά» που ακούστηκε, τόσο δεν θα μαθαίνουμε τίποτα για τον «φόνο» και τους ενόχους.
Κι επιπλέον, δικαιούμαστε να υποπτευόμαστε αφενός ότι, ή όλη αυτή επικοινωνιακή καταιγίδα με τις μισές αλήθειες και τα μισά ψέμματα αποσκοπεί στο να μας πείσει ότι οι «ένοχοι του φόνου» είναι αυτοί που μπορούν ν’ ανατάξουν την κατάσταση του θύματος και να επανορθώσουν και, αφετέρου, ότι επιχειρείται μια μεθοδευμένη στοχοποίηση πχ όλων των ΑΜΕΑ («επί δικαίων και αδίκων», για να γίνει πιο εύπεπτη στην κοινή γνώμη, η περικοπή των ήδη περικομμένων κοινωνικών παροχών προς τα ΑΜΕΑ.

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

Ν. Νικολόπουλος: «Οποιοδήποτε σενάριο διαχείρισης του χρέους χωρίς νέες επενδύσεις είναι θνησιγενές».

Καλεσμένος της Κίνησης Νέων Οικονομολόγων, στην Αθήνα ήταν το μεσημέρι της Πέμπτης ήταν ο Βουλευτής Αχαίας της ΝΔ Νίκος Νικολόπουλος, όπου μιλώντας μεταξύ άλλων τόνισε::


«Χάθηκαν δυο χρόνια, όπου η γλωσσολαγνεία υποκατέστησε πράξεις που θα οδηγούσαν την στην μερική απεμπλοκή της χώρας από τη λαίλαπα που βιώνει .

Οποιοδήποτε σενάριο διαχείρισης του χρέους χωρίς νέες επενδύσεις είναι θνησιγενές.

Η δημιουργία ενός κλίματος θετικών προσδοκιών μπορεί να αντιστρέψει το τέλμα της ύφεσης άμεσα. Αρκεί να γίνουν τα αυτονόητα. Και αυτά βέβαια δεν σχετίζονται με τις οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων. Αφορούν όμως καταρχάς στην ιδιωτικοποίηση των ζημιογόνων εταιριών του Δημοσίου, στην πώληση της ανεκμετάλλευτης δημόσιας περιουσίας και στο κλείσιμο οργανισμών που δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετήσουν την πελατεία των βαρόνων του ΠΑΣΟΚ.

Η Ελλάδα είναι ενταγμένη σε ένα δυνατό νόμισμα και σε μια σημαντική νομισματική ένωση, από τις ισχυρότερες του πλανήτη.

Πριν χρεοκοπήσει ατάκτως η Αργεντινή, οι κυβερνώντες είχαν πτωχεύσει και χρεοκοπήσει το λαό, με υπέρμετρη φορολόγηση, μείωση μισθών και καταβαράθρωση της καταναλωτικής του δύναμης! Ακριβώς τα ίδια έχει κάνει.

Η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου οδήγησε το λαό στην πτώχευση και τη χώρα στα νύχια των δανειστών με το Μνημόνιο 1 και τη δανειακή σύμβαση των 110 δις ευρώ.

Αφού για μεγάλο χρονικό διάστημα ‘’ξεφτίλισε’’ την πατρίδα μιλώντας στο εξωτερικό για διεφθαρμένη χώρα, για πανικό και φούσκωσε το έλλειμμα του 2009 και ακολούθησε το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ η συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου του 2011.Εδώ που έχουν φθάσει τα πράγματα και για να μειωθούν τα βάρη του ελληνικού λαού και η ανεργία, μια νέα κυβέρνηση μετά από δημοκρατική νομιμοποίηση μέσα από εκλογές να δώσει έμφαση στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας με επενδυτικά προγράμματα με χρηματοδότηση από δάνεια της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων με χαμηλό επιτόκιο και με επάνοδο καταθέσεων Ελλήνων από τις Τράπεζες του εξωτερικού».

Ψαριανός για αεροδρόμιο Ελληνικού: Βιώσιμο περιβάλλον και ισόρροπη ανάπτυξη

Ομιλία Γ. Ψαριανού στη βουλή για την αξιοποίηση του πρώην Αεροδρομίου Ελληνικού – Πρόγραμμα Ήλιος

Ο βουλευτής Β΄ Αθήνας Γρηγόρης Ψαριανός στην ομιλία του στη βουλή για την «αξιοποίηση του πρώην Αεροδρομίου Ελληνικού – Πρόγραμμα ΗΛΙΟΣ» μεταξύ άλλων τόνισε:

Η θέση μας – ακολουθώντας τη πολύτιμη κληρονομιά του Μιχάλη Παπαγιαννάκη -επικεντρώνεται στο δίπτυχο: «Βιώσιμο περιβάλλον και ισόρροπη ανάπτυξη - κοινωνική συνοχή και χωροταξική δικαιοσύνη». Είμαστε αντίθετοι στα μεγαλεπήβολα φαραωνικά και ανεδαφικά ή καταστροφικά σχέδια και τα αδιανόητα μεγέθη, και στις μονοκαλλιέργειες 6,2 εκατομμυρίων τμ. σε μια τοποθεσία του λεκανοπεδίου δίπλα στη θάλασσα είτε πρόκειται για πράσινο / είτε για υπέρ-δόμηση.

Ζητάμε 2.000 στρέμματα μεικτού πρασίνου με κτίσματα, δρόμους κι ελεύθερους χώρους, από τα οποία τουλάχιστον 1.000 στρέμματα καθαρού, συνεκτικού κοινόχρηστου πρασίνου. Ένα τέτοιο μέγεθος πάρκου, όσο τέσσερα (4) Πεδία του Άρεως ή έξη (6) Εθνικοί Κήποι μαζί, μπορεί να είναι ακόμα διαχειρίσιμο από άποψη συντήρησης, φύλαξης και ασφάλειας. Οι προσοδοφόρες χρήσεις του Ελληνικού πρέπει να χρηματοδοτούν και τη συντήρηση του κοινόχρηστου πρασίνου, για να μη καταλήξει όπως το πάρκο Τρίτση.

Χρειάζεται έμφαση σε ζώνες ανάπτυξης με εξωστρεφείς θέσεις εργασίας κι εγχώρια προστιθέμενη αξία. Προώθηση τεχνολογικών - ερευνητικών πάρκων κι ενός εργασιακού περιβάλλοντος υψηλής ποιότητας. Είναι προφανές ότι μια προσοδοφόρα επένδυση χρειάζεται κι ένα μείγμα χρήσεων εμπορίου, τουρισμού και ψυχαγωγίας. Ένα μικρότερο ποσοστό επιφανείας ας κατευθυνθεί στην κατοικία που θα στεγάσει κι εργαζόμενους στη περιοχή. Επιδιώκουμε την πόλη των μικρών αποστάσεων με ήπιες μορφές μετακίνησης και ποδηλατόδρομους. Δεν θέλουμε ένα θωρακισμένο, περιφρουρούμενο προάστιο. Πρότυπος οικισμός με βιοκλιματικό σχεδιασμό των ελεύθερων χώρων και των κτηρίων της περιοχής με ενεργειακή αυτονομία, μηδενικό περίσσευμα εκλυόμενων αερίων του θερμοκηπίου κι ελάχιστο υπόλοιπο μη-ανακυκλούμενων απορριμμάτων.

Προτείνουμε αυξημένους συντελεστές δόμησης, εμπορικότερες χρήσεις, αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς και μεγαλύτερα ύψη κτηρίων στις περιοχές των σταθμών Μετρό της επέκτασης Ελληνικού, με παράλληλο έλεγχο της παρόδιας στάθμευσης.

Θέλουμε μια ‘πόλη-σιδηρόδρομο’ με τη μεγαλύτερη δυνατή χρήση των μέσων σταθερής τροχιάς για πρόσβαση. Μεταφορά διοικητικών υπηρεσιών που αφορούν το Νότιο τομέα της Αττικής.

Η γενική λογική της πρότασής μας είναι η Αξιοποίηση του χώρου του Ελληνικού, με όρους ‘χωροταξικής δικαιοσύνης’ προς όφελος όλου του λεκανοπεδίου και κυρίως με αντισταθμιστικά ωφελήματα στους πιο πυκνοκατοικημένους και βεβαρημένους δήμους του λεκανοπεδίου, δηλαδή 1 δις € περίπου στο Ταμείο Ελληνικού από έσοδα διάθεσης γης. Να εξασφαλισθεί για τους Δήμους Αλίμου, Ελληνικού-Αργυρούπολης και Γλυφάδας, κεντρικά συλλεγόμενος φόρος υπεραξίας στην ιδιωτική γη σε απόσταση έως 800μ. από τα όρια της περιοχής ανάπτυξης.

Με τους πόρους του Ταμείου Ελληνικού κι άλλους συγχρηματοδοτούμενους (νέο ΕΣΠΑ, κλπ.) να γίνουν ιεραρχημένες παρεμβάσεις σε 3 επίπεδα:

Α. Ήπιες αναπλάσεις σε πυκνοκατοικημένες περιοχές του λεκανοπεδίου. Αγορά αποθέματος γης, δημιουργία κήπων σε άδεια οικόπεδα, ανακύκλωση γερασμένων Ο(ικοδομικών) Τ(ετραγώνων) στη βάση φυσικού / κοινωνικού σχεδιασμού μαζί με τους κατοίκους. Ενεργά οικοδομικά τετράγωνα με ενοποίηση-φύτευση ακάλυπτων κλειστών χώρων πολυκατοικιών. Επειδή ο χώρος του Ελληνικού είναι πια μια ακριβή γη, ενώ οι χώροι προς ανάπλαση θα είναι κυρίως σε υποβαθμισμένες περιοχές, με πολύ πιο φτηνή γη, η «ανταλλαγή» αυτή μπορεί να γίνει με όρους ακόμα και 5 προς 10, δηλαδή για 1.000 στρέμματα του Ελληνικού που θα διατεθούν, θα κερδίσουμε ως και 2000 στρέμματα πρασίνου ή αναπλασμένων περιοχών στο υπόλοιπο λεκανοπέδιο. Σε πρώτη φάση, ο Δήμος της Αθήνας θα μπορούσε να συστήσει μια επιτροπή ειδικών για να εντοπίσουν χώρους προς απαλλοτρίωση ή ανάπλαση – από μικρά άχτιστα οικόπεδα έως σύνολα μερικών τετραγώνων. Στις περιοχές ανάπλασης θα προκύψουν αναβαθμισμένες κατοικίες, χώροι στάθμευσης, κοινόχρηστες λειτουργίες, πρότυπες κυκλοφοριακές ρυθμίσεις και διαχείριση των απορριμμάτων, ποδηλατόδρομοι, πεζοδρομήσεις κλπ.). Οι παρεμβάσεις αυτές θα άλλαζαν τα δεδομένα του μικροκλίματος στο λεκανοπέδιο, θα έδιναν ανάσα ζωής σε πολλές περιοχές και συνολικά στο λεκανοπέδιο, θα άλλαζαν τα δεδομένα αναψυχής και άθλησης των κατοίκων του.

Β. Μέτρα ενεργειακής εξοικονόμησης σε υφιστάμενα κτήρια της Αττικής, υλοποιούμενα από συνεταιρισμούς κοινωνικής οικονομίας. Τα μέτρα αυτά αποφέρουν διπλό μέρισμα τόσο για την εργασία με ‘κλιματικές θέσεις εργασίας’ για εκπαιδευμένους πρώην ανέργους όσο και για το κλίμα. Το όφελος για το λεκανοπέδιο και την ενεργειακή μας οικονομία θα είναι τεράστιο. Το πρόγραμμα αυτό, θα μπορεί να επαναχρηματοδοτείται διαρκώς από τις εισροές των πρώτων χρηστών. Είναι ένα πρόγραμμα στη λογική της κλιματικής οικονομίας, που μπορεί να έχει ταχεία απόσβεση (οικονομική, κοινωνική, περιβαλλοντική) και να αποφέρει μόνιμα δημόσια έσοδα από το πρώτο χρόνο εφαρμογής του, και στο διηνεκές –και όχι άπαξ, όπως θα προέκυπτε εάν περιοριζόμαστε μόνο στη διάθεση της γης του αεροδρομίου.

Γ. Παρόχθια αναζωογόνηση / αποκάλυψη του Κηφισού, τo έχουμε ξαναπεί στο πλαίσιο ενός 20ετούς προγράμματος, αρχικά στο Βόρειο τμήμα του. Σε πρώτη φάση θα ξεκινά από τις πηγές του Κηφισού (Πεντέλη, Κηφισιά) και θα φτάνει έως τη Μεταμόρφωση και λίγο χαμηλότερα, με αναπλάσεις πρανών και γύρω χώρων, δενδροφυτεύσεις, περιφράξεις. Σε δεύτερη φάση, θα πρέπει να γίνει αποκάλυψη της κοίτης του Κηφισού με απαλλοτριώσεις, με απελευθέρωση παραποτάμιων χώρων, διαμόρφωση παράδρομων, μαζί με όλες τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις που θα χρειαστούν. Όλο αυτό το εγχείρημα θα πρέπει να ανατεθεί σε έναν ειδικό φορέα για την αποτελεσματική διαχείριση ενός τόσο μεγάλου έργου (ΕΛΛΗΝΙΚΟ Α.Ε.), όπου, πέρα από το ΥΠΕΚΑ και τον Οργανισμό Αθήνας, θα συμμετέχει θεσμικά η Περιφέρεια Αττικής και οι Δήμοι. Το Ταμείο Ελληνικού και η Περιφέρεια (σε συνεργασία με τους Δήμους για τις μελέτες) να διαχειρίζονται με διαφάνεια τους εισρέοντες πόρους, τόσο για τη συντήρηση των κοινόχρηστων χώρων του Ελληνικού, όσο και για τη κατανομή τους σε παρεμβάσεις των αντισταθμιστικά ωφελούμενων Δήμων ή διαδημοτικών συνδέσμων.

Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΑΡ ζήτησε ο Φώτης Κουβέλης

Την πολιτική διεύρυνσης της Δημοκρατικής Αριστεράς με δυνάμεις που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, υπερασπίστηκε ο Φώτης Κουβέλης σε παρέμβασή του απόψε στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του.



Διαβάστε τα κύρια σημεία της ομιλίας του:

"Σε λίγες ημέρες και τυπικά η χώρα εισέρχεται σε προεκλογική περίοδο. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι στις αρχές του Απριλίου θα διαλυθεί η Βουλή και θα προκηρυχτούν οι εκλογές με πιθανότερη την 29η Απριλίου. Η Δημοκρατική Αριστερά εδώ και καιρό είναι έτοιμη με όλες τις δυνάμεις της, με σταθερό συμπαραστάτη την ίδια την κοινωνία για να δώσουμε τη μάχη με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Θα δώσουμε την εκλογική μάχη πάντοτε με σχέση εμπιστοσύνης προς τους πολίτες, προς την κοινωνία, από τη δική μας θέση ευθύνης απέναντι στη χώρα και τους πολίτες.

Με πρόγραμμα, με θέσεις, με συγκεκριμένες διεκδικήσεις, θα απευθυνθούμε συστηματικά και επίμονα στον ελληνικό λαό και θα ζητήσουμε να μας δώσει τη δύναμη εκείνη η οποία αντιστοιχεί στις θέσεις μας, στη δράση μας, στους αγώνες μας προκειμένου να κρατήσουμε τη χώρα ζωντανή αλλά και την κοινωνία όρθια. Οικοδομούμε όλο το χρονικό διάστημα που πέρασε αυτή τη σχέση εμπιστοσύνης στη βάση των συγκεκριμένων θέσεών μας, στη βάση των συγκεκριμένων προτάσεών μας και με ολοκληρωμένο πρόγραμμα διεκδικούμε η ΔΗΜΑΡ να έχει την εντολή της κοινωνίας για την ισχυρή παρουσία της την επόμενη μέρα των εκλογών. Αυτήν την εντολή του ελληνικού λαού, την ψήφο των Ελλήνων πολιτών θα την τιμήσουμε με την υπευθυνότητά μας, με τις συστηματικές μας θέσεις, θέσεις οι οποίες είναι δυνατό να οδηγήσουν τη χώρα στη διέξοδο, να οδηγήσουν τη χώρα μακριά από τα αδιέξοδα στα οποία βρίσκεται με ευθύνη όλων εκείνων που διαμόρφωσαν το περιεχόμενο της πολιτικής.

Μας δείχνουν σήμερα κάποιοι το δάχτυλο και μας καλούν να απαντήσουμε στο δικό τους δίλημμα που θέτουν, αν δηλαδή θέλουμε Ευρώπη και ευρώ. Μας λένε ότι εάν θέλετε Ευρώπη και ευρώ πρέπει να ακολουθήσετε τη δική μας μνημονιακή πολιτική, τη δική μας πολιτική της δανειακή σύμβασης. Μιας δανειακής σύμβασης που είναι γεμάτη από μέτρα, με οριζόντιες εφαρμογές, που τεμαχίζουν την κοινωνία και κυρίως με μέτρα αναποτελεσματικά, με μέτρα άνισα, άδικα και κοινωνικά ανήθικα.

Δεν παρακολουθούμε το δικό τους δίλημμα. Εμείς δείχνουμε τη δική μας διέξοδο, έχουμε σαφή τον Ευρωπαϊκό μας προσανατολισμό και φιλοδοξούμε να αλλάξουμε τους πολιτικούς συσχετισμούς που υπάρχουν μέσα στην ΕΕ. Θέλουμε την Ευρώπη να πορεύεται πολίτικά ενοποιημένη, θέλουμε μία Ευρώπη η οποία θα είναι Ευρώπη των πολιτών της. Δεν θέλουμε μία γερμανική Ευρώπη, θέλουμε και διεκδικούμε μια ευρωπαϊκή Γερμανία και είναι προφανές ότι αναφερόμαστε και παλεύουμε για να αλλάξει η συντηρητική πολιτική που ασκείται στο επίπεδο της ΕΕ.

Και τούτο ανεξάρτητα από όλα εκείνα που προσδιορίζουν την εσωτερική πολιτική ζωή του τόπου, την οικονομική πολιτική η οποία έχει καταγράψει και αυτή τα αδιέξοδά της. Μια οικονομική πολιτική την οποία άσκησαν από κοινού, αυτοί που σήμερα διεκδικούν την αυτοδυναμία. Αλλά όσες κινήσεις και εάν κάνουν, όσες διεργασίες και εάν εξασφαλίσουν στο εσωτερικό τους, είναι βέβαιο ότι ο μεγάλος κριτής είναι ο ελληνικός λαός, ο οποίος γνωρίζει ότι η δική τους πολιτική επί 2,5 ολόκληρα χρόνια- γιατί συνυπάρχουν στο πλαίσιο της ίδιας πολιτικής-οδήγησε στο να καταστρέφεται ο κοινωνικός ιστός, να εξαφανίζεται η μεσαία τάξη και μεγάλα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας να σπρώχνονται προς τα κάτω.

Μας είπε ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ για την αλήθεια και το σχέδιό του. Θα την πει ολόκληρη την αλήθεια ο κ. Βενιζέλος; Θα μας πει το σχέδιο του; Θα μας πει ο κ. Σαμαράς πώς σκέφτεται να αντιμετωπίσει και αναστρέψει αυτά που έπραξε, αυτά που συνομολόγησε και αυτά που παρήγαγε με την πολιτική του; Αναφέρομαι προφανέστατα στην δανειακή σύμβαση και όλα εκείνα τα μέτρα που τη συνοδεύουν ως αναπόσπαστο μέρος της δανειακής σύμβασης.

Ήδη η αξιολόγηση του πρώτου μήνα του τρέχοντος έτους του Ιανουαρίου του 2012 σε σχέση με τον προϋπολογισμό, κατέγραψε εκείνο για το οποίο είχαμε προειδοποιήσει, τη μεγάλη απόκλιση. Για να εμφανίζονται ελλείμματα σε σχέση με τα έσοδα που ξεπερνάνε τα 450 εκ. ευρώ και ετοιμάζονται να εφαρμόσουν καινούργια μέτρα 11,1 δις ευρώ τον προσεχή Ιούνιο. Για να επιτείνουν τη λιτότητα, για βαθύνουν την ύφεση και προφανώς για να πολλαπλασιάσουν την καλπάζουσα ανεργία, η οποία στο βαθμό που αυξάνεται, όχι μόνο πλήττει τους ανέργους, αλλά πολλαπλασιάζει τα αδιέξοδα της ελληνικής οικονομίας και κυρίως της κοινωνίας.

Όταν έχουν το 30% του ελληνικού λαού κάτω από τα όρια της φτώχειας, όταν η ανεργία τροφοδοτείται με το κλείσιμο μικρομεσαίων επιχειρήσεων, όταν οι άστεγοι πολλαπλασιάζουν τον αριθμό τους, όταν οργανώνονται κοινωνικά συσσίτια και απουσιάζει δραματικά το δίχτυ κοινωνικής προστασίας.

Και είναι οφειλόμενη πράξη να προκύψει αμέσως το δίχτυ κοινωνικής προστασίας, γιατί μια κοινωνία που δέχεται την αδικία και την ανισότητα των βαρών, είναι βέβαιο ότι είναι μια κοινωνία η οποία δεν μπορεί να σηκώσει και να αντέξει, δεν μπορεί να εμπνευστεί προκειμένου να υπάρξει ένα πρόγραμμα πολιτικής φυγής προς τα μπροστά προκειμένου η χώρα να ζωντανέψει και να στηθεί όρθια. Για ποιό σχέδιο μιλάμε; Για ποιά ανόρθωση; Όταν δεν κάνουν τίποτα άλλο και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ παρά ουσιαστικά να τροφοδοτούν την αδιέξοδη πολιτική που παρήγαγαν, που εφάρμοσαν".

ΑΝΑΣΑ ΖΩΗΣ ΣΤΗΝ ΑΧΑΪΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΩΡΑ

Την ώρα που, όχι μόνο η πατραϊκή αλλά και ολόκληρη η αχαϊκή κοινωνία βράζει και δεκάδες οικογένειες τινάζονται στον αέρα αντιμετωπίζοντας την ανεργία , αντί να αναλωνόμαστε στο να εκφράζουμε τη λύπη μας και να χύνουμε δάκρια για την «χαμένη τιμή» της Αχαϊκής Συνεταιριστικής Τράπεζας, οφείλουμε να αντιδράσουμε ως τοπική κοινωνία που σφυροκοπείται αδιάκοπα και να προχωρήσουμε σε λύσεις πρακτικές και δυναμικές.

ΖΗΤΑΜΕ ΑΜΕΣΑ την αναστολή της αφαίρεσης της άδειας της τράπεζας με το εφικτό επιχείρημα της αύξησης κεφαλαίου των μέτοχων. Ψυχραιμία, συναίνεση και συνεργασία χρειάζεται.

Οι μέτοχοι είναι διατεθειμένοι και έχουν εκφράσει τη βούληση να προβούν σε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, προκειμένου να συμπληρωθεί το ποσό και να υπερκαλυφθεί το έλλειμμα.

Το ποσό που λείπει είναι μικρό σε σχέση με το μέγεθος και την ζωτικής σημασίας ύπαρξη της ΑΧΑΪΚΗΣ στον τόπο μας και ΜΠΟΡΟΥΝ να το καλύψουν 18.000 μέτοχοι.. Μόνο έτσι θα ξαναλειτουργήσει η τράπεζα και δεν θα χαθούν και άλλες θέσεις εργασίας.

Νατάσα Ράγιου
π. βουλευτής Αχαΐας

Μπιλάλης: Γιατί αποχωρησα από την ΟΝΝΕΔ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΙΛΑΛΗΣ (φωτό από egnomi.gr)
Την αποχώρησή του από τη Ν.Δ και την ένταξή του στους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου ανακοίνωσε σήμερα ο Γιάννης Μπιλάλης, μέλος της ΟΝΝΕΔ. Σε σχετική επιστολή του που απευθύνει προς τη ΝΟΔΕ Ευβοίας αναφέρει τους λόγους για τους οποίους η πολιτική Σαμαρά δεν τον εκφράζει και ζητά τη διαγραφή του από το κόμμα.

Η επιστολή παραίτηση του Γιάννη Μπιλάλη είναι η ακόλουθη:
"Με την παρούσα επιστολή μου σας γνωρίζω ότι παραιτούμαι από την θέση τουΓραμματέα της Ο Ν Ν Ε Δ - Ευβοίας και ζητώ όπως με διαγράψετε και από μέλος της Ν.Δ.
Από τα μαθηματικά μου χρόνια Οργανώθηκα στη Ν.Δ γιατί εκινείτο στο χώρο που με εξέφραζε ιδεολογικά για να αγωνισθώ για την αξιοπρέπεια της Πατρίδας μου και γιαένα μέλλον με προοπτική για τους νέους.
Με τις τελευταίες , όμως εξελίξεις και στην κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα
μας διαπιστώνω με λύπη ότι η ΝΔ και η ηγετική της ομάδα με τη στάση της ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΜΕ ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΕΙ.
Όταν ο ΓΑΠ οδηγούσε την Ελλάδα στο Δ.Ν.Τ με τις αλλεπάλληλες προσβλητικές και απαξιωτικές για τους πολίτες ενέργειες  και συνέπειες με την ψήφιση του  Α' μνημονίου αναρωτιόμουν : καλά δεν υπάρχει ένας Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ να τον εμποδίσει και πώς ολοι συναινούσαν στην καταστροφή της Ελλάδας.
Τότε η στάση της ΝΔ με εξέφραζε πλήρως.
Τους τελευταίους μήνες όμως παρακολουθώ έκπληκτος να διαδραματίζονται
απίστευτα γεγονότα. Η αντιμνημονιακή ΝΔ να συναινεί σ' ένα νέο και πιο καταστροφικό για τους Έλληνες πολίτες μνημόνιο και να συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΑΥΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΝΑ ΕΠΙΔΙΔΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ.
Την ελπίδα για την οποία μας μιλούσε ο κ. ΣΑΜΑΡΑΣ μας την αφαίρεσε ανεξήγητα και βίαια.
Από σήμερα δηλώνω υποστηρικτής και στρατευμένος στο Κόμμα των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
Με πολλούς Νέους που ανησυχούν για το μέλλον της Πατρίδας μας και το μέλλον το δικό μας έχω συζητήσει και είναι έτοιμοι να συμπορευθούν με τους  ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ. Μάλιστα οι παρακάτω συνυπογράφουν την παρούσα :               
1)ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΟΙΡΩΤΣΟΣ (πρόεδρος ΟΝΝΕΔ Αλιβερίου ), 2)ΛΑΜΠΡΟΣ ΧΟΥΝΤΑΛΑΣ (μέλος ΟΝΝΕΔ ), 3)ΚΩΣΤΑΣ ΛΥΜΟΥΡΗΣ (μέλος ΟΝΝΕΔ), 4)ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΑΚΗΣ (μέλος ΟΝΝΕΔ ), 5) ΓΙΩΡΓΟΣ  ΚΟΚΚΑΛΑΣ (μέλος ΟΝΝΕΔ) 6)ΝΙΚΟΣ ΠΟΓΓΑΣ (ΦΟΙΤΗΤΗΣ) 7)ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ (ΦΟΙΤΗΤΗΣ)  8) ΒΙΟΛΕΤΤΑ ΚΥΤΙΝΟΥ (μέλος ΟΝΝΕΔ) 9) ΑΡΤΕΜΙΣ ΚΑΜΠΑΚΗ (μέλος ΟΝΝΕΔ) 10)ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΟΙΡΩΤΣΟΥ (μέλος ΟΝΝΕΔ) 11) ΜΑΡΙΑ ΒΑΘΗ (ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ) 12) ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΩΤΣΑΡΗ (ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ). 
Με τιμή,
Γιάννης  Μπιλάλης"

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...