Η Παρέμβαση της Εβδομάδας από τον Θ. Σκυλακάκη*
Για να αλλάξει η Ελλάδα αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια επανάσταση αλλαγής νοοτροπίας. Αυτό το έχουμε όλοι καταλάβει. Από μόνη της όμως η αλλαγή στη νοοτροπία του απλού πολίτη δεν αρκεί αν δεν έχει πολιτική έκφραση. Αν δεν υπάρξει μια επανάσταση του ιδιωτικού τομέα.
Όλες αυτές τις τελευταίες δεκαετίες έχει κυριαρχήσει ένα σύστημα δυνάμεων που εκμεταλλεύτηκαν την πολιτική εξουσία για να αποσπάσουν χρήματα χωρίς να παράγουν. Κομματικά συμφέροντα, κρατικοδίαιτες συντεχνίες, συνδικάτα των ΔΕΚΟ, κυκλώματα διαφθοράς στο δημόσιο, συμφέροντα των μέσων ενημέρωσης που χρησιμοποιήθηκαν για να αποσπούν έμμεσα ή άμεσα το δημόσιο χρήμα.
Τα τελευταία δέκα χρόνια, από το 2000 ως το 2009 οι δαπάνες του κράτους (σύνολο δαπανών γενικής κυβέρνησης) αυξήθηκαν σε ευρώ του 2009 (αφού αφαιρεθεί δηλαδή ο πληθωρισμός), από 85 σε 125 δισεκατομμύρια. Περίπου 50%.
Η κυβέρνηση, που εκφράζει τα συμφέροντα του κρατισμού, όταν υποχρεώθηκε από το μνημόνιο να περικόψει τα ελλείμματα, προτίμησε αντί για να κόψει τις δαπάνες, να αυξήσει τους φόρους. Το 2010 και το 2011 αύξησε το μερίδιο των φόρων στο ΑΕΠ κατά 5 μονάδες και μείωσε τις δαπάνες μόλις κατά 2% του ΑΕΠ.
Οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα και οι υγιείς επιχειρήσεις, ήταν όλα αυτά τα χρόνια οι λιγότερο ωφελημένοι από τον δανεισμό που κάναμε από το μέλλον. Και τώρα που έρχεται η ώρα της πληρωμής είναι και πάλι οι μεγάλοι χαμένοι.
Το ίδιο και οι απλοί συνταξιούχοι του ιδιωτικού τομέα που δεν ανήκουν στα ευγενή ταμεία, οι οποίοι όχι μόνο δεν απολαμβάνουν κρατικής επιδότησης της σύνταξής τους, όπως οι άλλοι, αλλά δεν παίρνουν καν πίσω τις εισφορές που καταβλήθηκαν για λογαριασμό τους.
Για αυτό και ο μεγαλύτερος λαϊκισμός σήμερα είναι η φράση μισθωτοί και συνταξιούχοι. Τι σχέση έχει ο νέος πτυχιούχος μισθωτός του ιδιωτικού τομέα των 1000 ευρώ με τον υπάλληλο της ΔΕΚΟ που καθαρίζει 100.000 το χρόνο, ή τον διευθυντή μιας εφορίας; Τι σχέση έχει ο συνταξιούχος του ΙΚΑ που δούλεψε μια ζωή και πλήρωνε τις μεγαλύτερες εισφορές από όλους για να πάρει μια μικρή σύνταξη στα 65, με τον συνταξιούχο μιας ΔΕΚΟ των 3.000 Ευρώ, που πληρώνεται όχι από εισφορές αλλά από τον φορολογούμενο.
Τι σχέση έχουν οι 700 χιλιάδες άνεργοι του ιδιωτικού τομέα, με τους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ που αφού απήλαυσαν τόσα χρόνια υπέρογκους μισθούς, τώρα παίρνουν μετατάξεις σε ένα δημόσιο τομέα, που είναι ήδη γεμάτος από υπεράριθμους.
Δυστυχώς όσοι βρίσκονται στον ιδιωτικό
Σημαίνει να κινητοποιηθούν πολιτικά και να στηρίξουν με τη δράση τους και την ψήφο τους τα κόμματα που ζητούν μείωση του κράτους με δραστική μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, μαζικές αποκρατικοποιήσεις και απελευθέρωση αγορών. Επειδή έχουμε δημοκρατία, αν δεν το κάνουν και συνεχίσουν να στηρίζουν τα κόμματα που μας έφεραν εδώ και δεν δείχνουν καμία διάθεση να αλλάξουν, τότε θα συνεχίσουν να είναι τα υποζύγια του συστήματος.
Στη δημοκρατία δεν κερδίζει όποιος έχει δίκιο. Κερδίζει όποιος έχει τη θέληση καιο την ικανότητα να αγωνιστεί για το δίκιο του.
Το χειρότερο όμως είναι ότι αν δεν κινητοποιηθούν δεν είναι μόνο τα δικά τους συμφέροντα που θα υπονομεύσουν, αλλά και τα καλώς νοούμενα συμφέροντα όλων των υπολοίπων.
Γιατί στις χώρες, ο ιδιωτικός τομέας είναι που παράγει πλούτο και που επιτρέπει να έχουμε και δημόσιους λειτουργούς με καλό μισθό και κοινωνική πολιτική για τους αδύνατους. Η πολιτική κινητοποίηση του απλού ανθρώπου του ιδιωτικού τομέα, δεν θα σώσει μόνο τον ίδιο. Θα αλλάξει προς το καλύτερο τη χώρα.
* Ευρωβουλευτή του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και μέλους της Δημοκρατικής Συμμαχίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε ελεύθερα την άποψή σας !