H λεηλασία της δημόσιας γης (*)

Τρεις ρυθμίσεις- ασπίδα κατά των καταπατητών

ΑΡΘΡΟ του Βαγγέλη Αποστόλου βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ -ΕΚΜ Εύβοιας

Με τη θεσμοθέτηση της υποχρέωσης σύνταξης του Εθνικού Κτηματολογίου δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις και στη χώρα μας -επιτέλους- για την αντιμετώπιση των τεράστιων προβλημάτων ιδιοκτησίας και χρήσης γης. Όμως η μέχρι σήμερα πορεία χαρακτηρίστηκε όχι μόνο από τη καθυστέρηση αλλά κυρίως από τη μη υπεράσπιση των δικαιωμάτων του Δημοσίου .
Στα 17 χρόνια εργασιών δαπανήθηκαν περισσότερα από 1 δις ευρώ κι έχει καταγραφεί μόνο το 17% της χώρας, δεν έχει ολοκληρωθεί ούτε ένα από τα 23 προγράμματα κτηματογράφησης που ξεκίνησαν, ενώ αφέθηκαν στους καταπατητές εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα. Είναι χαρακτηριστική η παραδοχή της Γενικής Γραμματείας Δημόσιας Περιουσίας ότι , τα ακίνητα που φέρονται ως «κατεχόμενα» ανέρχονται σε 28.300 και καλύπτουν συνολική επιφάνεια 403.000 στρέμματα και ανάλογης έκτασης είναι τα «αγνώστου ιδιοκτήτη», μεγάλο μέρος των οποίων θα αλωθεί κι αυτό από επίδοÎ �ους καταπατητές.
Εδώ και 3 χρόνια βρίσκονται υπό κτηματογράφηση 107 Δήμοι. ? εκτίμηση που υπάρχει ανεβάζει τα καταπατημένα κτήματα σ΄ αυτές τις περιοχές σε 100.000 με συνολική έκταση 3.500.000 στρέμματα. Μάλιστα στις πρωτεύουσες των νομών υπολογίζεται ότι διεκδικείται το 50% των δημοσίων κτημάτων, δηλαδή περί τα 1.700 εντός σχεδίου ακίνητα.
Σ΄αυτά τα αποτελέσματα συνηγόρησαν με τη στάση τους τόσο το πρώην ΥΠΕΧΩΔΕ και νυν ΥΠΕΚΑ όσο και η ΚΤ?ΜΑΤΟΛΟΓΙΟ Α.Ε., που κατήργησαν το ΤΕΚΜ?ΡΙΟ ΚΥΡΙΟΤ?ΤΑΣ του δημοσίου στα εντός σχεδίου εδάφη και δεν επέτρεπαν την άσκησή του στα εκτός σχεδίου. Τα ερωτήματα πολλά, όπως:
Αν έχει ολοκληρωθεί το συγκεκριμένο πρόγραμμα κτηματογράφησης γιατί δεν ανακοινώνονται τα ακριβή στοιχεία για τις παραπάνω εκτάσεις και ιδιαίτερα γι΄ αυτές που προορίζονται για παραχώρηση; Γιατί αγνοούν το ΣτΕ, που με τη νομολογία του έχει προστατέψει σε ανάλογες διεκδικήσεις-παραχωρήσεις το δημόσιο χαρακτήρα αυτών των εδαφών; Είναι χαρακτηριστική η πρόσφατη απόφασή του (142/12) που έκρινε αντισυνταγματική τη διάταξη του άρθρου 5 του Ν.3147/03 που προβλέπει τη παραχώρηση της κυριότητας δημοσίων εποικιστικών εκτάσεων που έχουν καταληφθεί αυθαίρετα με τη μέθοδο της αγροτικής καλλιέργειας .
Βέβαια στην τελευταία, για το κτηματολόγιο, νομοθετική πρωτοβουλία του ΥΠΕΚΑ ? ακόμη μια στην ως τώρα κτηματογραφική διαδικασία, που, παρά τις προθέσεις τελικά επιβραβεύει τη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας και του περιβάλλοντος -εισάγεται για πρώτη φορά η υποχρεωτική εγγραφή των εμπράγματων δικαιωμάτων του δημοσίου, αλλά είναι αργά για τις παραπάνω περιοχές, πόσο μάλλον που όλες οι αρμοδιότητες μεταφέρονται ουσιαστικά, σήμερα στη ΚΤ?ΜΑΤΟΛΟΓΙΟ Α.Ε. κι ίσως αύριο στον ιδιωτικό τομέα .
Για να είναι αποτελεσματική η συγκεκριμένη ρύθμιση πρέπει να προστεθούν οι παρακάτω τρεις παράγραφοι:
α)Το αναγνωρισμένο τεκμήριο κυριότητας του δημοσίου επί δασών, δασικών και χορτολιβαδικών εκτάσεων αποτελεί νόμιμο τίτλο εγγραπτέου δικαιώματος στις κτηματογραφήσεις του Εθνικού Κτηματολογίου.
β)Τα αρμόδια όργανα του δημοσίου, ανεξάρτητα αν υπάρχει κυρωμένος δασικός χάρτης ή δεν έχει καν καταρτιστεί ή ακόμη και αν δεν έχει προηγηθεί διοικητικός χαρακτηρισμός (άρθρο14, του Ν. 998/79) των κρίσιμων εκτάσεων, οφείλουν να επικαλούνται κατά την υποβολή των σχετικών δηλώσεων, ενστάσεων ή προσφυγών οποιοδήποτε πρόσφορο αποδεικτικό στοιχείο περί της φύσεως δεδομένης εκτάσεως ως δάσους, δασικής ή χορτολιβαδικής έκτασης και
γ)Οι ιδιώτες προς απόκρουση των κατά τα άνω προβαλλομένων δικαιωμάτων του δημοσίου, θα πρέπει να προσκομίζουν αρμοδίως εκείνα τα στοιχεία που κατά τις κείμενες διατάξεις θα ηδύναντο να ανατρέψουν το υπέρ του δημοσίου τεκμήριο .
Μόνον έτσι θα κλείσει ο δρόμος της αρπαγής της δημόσιας περιουσίας ακόμη και με τη χρήση πλαστών τίτλων κυριότητας ή μη αναγνωρισμένων από το κράτος, όπως είναι τα βυζαντινά χρυσόβουλα, τα τουρκικά χοτζέτια και τα παραχωρητήρια των Βαυαρών. Διαφορετικά, οι Βέϊκοι, Νάστοι, ?λιόπουλοι, Καραπάνοι και άλλοι καταπατητές της Αττικής θα ξαναζωντανέψουν πάλι .
? δημόσια κτήση πρέπει να είναι εκτός συναλλαγής, αναπαλλοτρίωτη και απαράγραπτη. Κατ΄ουσίαν είναι στοιχείο της κυριαρχίας του κράτους επί της επικρατείας του. Είναι αδιανόητο κράτος χωρίς επικράτεια και επικράτεια χωρίς δημόσια κτήση.

(*) όπως δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013