Το πρόβλημα του ρατσισμού

Tου Πασχου Mανδραβελη/kathimerini.gr
Εχουμε λοιπόν πρόβλημα ρατσισμού στην Ελλάδα; Ναι. Για την ακρίβεια πάντα είχαμε, απλώς έλειπαν οι μετανάστες για να εκδηλωθεί. Δεν υπάρχει χώρα, δεν υπάρχει κοινωνία, που να μην έχει σε κάποια στιγμή της ιστορίας της μολυνθεί από τη δυσανεξία, και τα «ελληνικά γονίδια», εκτός του γεγονότος ότι δεν υπάρχουν, ήταν μια πρώιμη έκφραση ρατσισμού.
Το ζήτημα, λοιπόν, είναι πώς αντιμετωπίζονται τα ρατσιστικά φαινόμενα. Ο χειρότερος τρόπος είναι αυτός που ακολουθούσαμε μέχρι σήμερα. Να κλείνουμε τα μάτια στο πρόβλημα και να θεωρούμε τη ρατσιστική βία «μεμονωμένα γεγονότα». Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε πογκρόμ κατά των μεταναστών, όπως πληθωριστικά γράφουν πολλοί. Αλλά από την άλλη μεριά, ούτε η Κου Κλουξ Κλαν έκανε πογκρόμ στον Νότο των ΗΠΑ. Ηταν μεν πιο αποτελεσματική από τη δική μας «Χρυσή Αυγή», αλλά δεν ήταν πλειοψηφικό ρεύμα, με την έννοια ότι δεν κυκλοφορούσαν όλοι με τα λευκά σεντόνια. Ρατσιστικό πρόβλημα υπάρχει, όταν διαχέεται η κοινωνική ανοχή προς την εγκληματικότητα ή ακόμη και την παραβατικότητα αυτών των ομάδων. Και τέτοια ανοχή υπήρξε μεγάλη στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ και τώρα δημιουργείται στο κέντρο της Αθήνας.
Πριν από μερικά χρόνια ομάδες νεοναζί στη Γερμανία επιτέθηκαν εναντίον μεταναστών. Εδώ στην Ελλάδα τρομάξαμε: «Το τέρας σήκωσε κεφάλι», επιχειρηματολόγησαν εδώ κάποιες εφημερίδες. Μα το σημαντικότερο είναι πως τρόμαξαν οι ίδιοι οι Γερμανοί. Ξεσηκώθηκαν, καταδίκασαν το γεγονός, ζήτησαν την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων. Ηξεραν, από την ιστορία τους ότι ο ρατσισμός δεν είναι ένα εξ αποκαλύψεως φαινόμενο. Επωάζεται στις κοινωνίες. Πρώτα γεννιούνται τα στερεότυπα, μετά εκστομίζονται κάποιες βρισιές, έπονται οι επιθέσεις για να καταλήξει σε διωγμούς. Γνώριζαν και γνωρίζουμε ότι ο ρατσισμός φύεται στα καλύτερα σπίτια. Η Γερμανία του Μεσοπολέμου ήταν στην πρωτοπορία του παγκόσμιου πολιτιστικού γίγνεσθαι. Τόσο, που πολλοί αναρωτήθηκαν «πώς είναι δυνατόν να ακούς Μότσαρτ το βράδυ και το πρωί να οδηγείς ανθρώπους στα κρεματόρια».
Δυστυχώς, η δύσκολη ενηλικίωση της χώρας έχει να αντιμετωπίσει κατάματα όλες τις κρυμμένες παθογένειες, μία από τις οποίες ήταν ο υπολανθάνων ρατσισμός. Αυτός αντιμετωπίζεται με πολλή κουβέντα, χωρίς ενοχές και κραυγές. Και κυρίως με την απόρριψη του στερεότυπου ότι «οι Ελληνες δεν μπορούν να είναι ρατσιστές».