Την παραθέτουμε ολόκληρη:
"Είχα το πλεονέκτημα να ακούσω χθες την ομιλία του κ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος νομίζω πολύ σωστά όπως ανέφερε και ο Υπουργός σήμερα, έβαλε το κεντρικό ερώτημα που μας απασχολεί, όχι με το αν, πώς και πότε θα γίνει αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά έβαλε ένα κεντρικό ερώτημα για την χώρα και το κεντρικό ερώτημα είναι: Θα τα καταφέρουμε;
Σήμερα άκουσα με πολύ μεγάλη χαρά τον Υπουργό να απαντάει σ’ αυτό το ερώτημα με ένα δυνατό «θα τα καταφέρουμε».
Εγώ θα βάλω λίγο το ερώτημα διαφορετικά και θα πω, τα έχουμε καταφέρει στο παρελθόν; Έχουμε κάνει πράγματα πετυχημένα σ’ αυτή τη χώρα; Και αν ναι, που είμαι σίγουρος ότι η απάντηση είναι ναι, τι κάναμε προκειμένου να τα κάνουμε πετυχημένα; Να μάθουμε από τις επιτυχίες μας, αντί να προσπαθούμε πάντα να μάθουμε από τις αποτυχίες μας.
Εγώ όπως καταλαβαίνετε εκπροσωπώ τον κλάδο των τηλεπικοινωνιών. Είμαι 12 χρόνια στις τηλεπικοινωνίες, έχω το προνόμιο να έχω δουλέψει και στην κινητή και στη σταθερή τηλεφωνία και βέβαια οι τηλεπικοινωνίες είναι σε κάθε εθνική οικονομία ένας μεγάλος κλάδος.
Αντιπροσωπεύει χονδρικά από 1,5 έως 3% του ΑΕΠ κάθε εθνικής οικονομίας και αποτελεί ένα απ’ αυτό που λέμε πυλώνες ανάπτυξης. Δηλαδή από τους βασικούς κλάδους υποδομών που επιτρέπουν στην υπόλοιπη οικονομία να αναπτύξει ανταγωνιστικότητα.
Στην Ελλάδα η αγορά αυτή είναι αρκετά μεγάλη για τα μεγέθη της χώρας, είναι 7,5 δις ευρώ και έχει δυο βασικά πόδια, το ένα πόδι είναι η σταθερή και το άλλο πόδι είναι η κινητή.
Τα δυο πόδια αυτά είναι σχεδόν ισοδύναμα. Με την έννοια ότι κάνουν περίπου τον ίδιο τζίρο. Αν όμως κάποιος σκύψει και δει τους δυο κλάδους αυτούς θα δει τεράστιες διαφορές στην δομή τους, στη δυναμική τους, στην ιστορία τους, στο πώς βλέπουν το μέλλον.
Ας πάρουμε την κινητή. Η κινητή από το ’92 που ξεκίνησε στην Ελλάδα μέχρι το 2007 επί 15 χρόνια ήταν ένα οικονομικό θαύμα. Πήγε στα 4,5 δις ευρώ τζίρο, έκανε τεράστιες επενδύσεις στη χώρα πάνω από 6 δις ευρώ, συνεισφέρει – αν δεν κάνω λάθος – περίπου δυο δις ευρώ το χρόνο στο κρατικό προϋπολογισμό με φόρους και εισφορές, απασχολεί πάνω από 8.000 ανθρώπους απευθείας και πάνω από 80.000 εργαζόμενους στην Ελλάδα εμμέσως.
Είναι ο τρίτος διαφημιζόμενος μέσος. Τρεις πρώτους διαφημιζόμενους τα τελευταία χρόνια στη χώρα. Έχει αναπτύξει 2000 καταστήματα, αλλά έχει και πολύ συγκεκριμένα καλά δυνατά ποιοτικά χαρακτηριστικά. Άλλαξε τη ζωή μας, άλλαξε τη καθημερινότητά μας, έβαλε νέα πρότυπα εξυπηρέτησης. Και έχει και ένα άλλο ποιοτικό χαρακτηριστικό. Νομίζω οι άνθρωποι που δουλεύουμε σ’ αυτή την αγορά το καταλαβαίνουμε πολύ καλά.
Ενώ συνήθως στην Ελλάδα σ’ όποιον κλάδο δουλεύεις είσαι μαθημένος να είσαι 5, 10, 15 χρόνια πίσω από την υπόλοιπη Ευρώπη, στην κινητή τηλεφωνία είμαστε στην πρωτοκαθεδρία της Ευρώπης, είχαμε μάλιστα ανθρώπους που έρχονταν από εταιρείες του εξωτερικού να μάθουν από το τι κάνουμε πολύ καλά στην κινητή τηλεφωνία στην Ελλάδα.
Αναρωτιέται λοιπόν κανείς τι έγινε; Γιατί πήγε τόσο καλά αυτός ο κλάδος; Και αν δει γιατί πήγε τόσο καλά αυτός ο κλάδος, θα δει ότι υπήρχαν δυο βασικές αποφάσεις οι οποίες ληφθήκανε πολύ νωρίς, πριν ξεκινήσει ο κλάδος.
Η μια απόφαση ήταν να δοθούν μόνο δυο άδειες κινητής τηλεφωνίας και ο λόγος ήταν απλώς, ότι έπρεπε να φτιαχτούν ισχυροί παίκτες, κερδοφόροι, βιώσιμοι, να μπορούν να κάνουν τις επενδύσεις που απαιτεί αυτός ο κλάδος στην αγορά.
Η δεύτερη μεγάλη απόφαση ήταν ότι αποκλείστηκε το δημόσιο από το να μπει στην αγορά, γιατί; Γιατί κρίθηκε ότι εάν έμπαινε ο ΟΤΕ που ήταν το κρατικό μονοπώλιο στην κινητή, απλώς θα μετέφερε την αναποτελεσματικότητα της σταθερής τηλεφωνίας και στην κινητή τηλεφωνία και θα καταλήγαμε πάλι να έχουμε μια αγορά χωρίς στοιχειώδη ανταγωνισμό.
Αυτές οι δυο βασικές αποφάσεις δρομολόγησαν μετά τις εξελίξεις. Ήρθαν σοβαροί ξένοι επενδυτές, μπήκε στο χώρο τότε η France telecom, Telecom Italia, Vodafone, φέρανε όχι μόνο κεφάλαια, αλλά φέρανε και τεχνογνωσία που ήταν απαραίτητη στα αρχικά στάδια της ανάπτυξης, συνεργαστήκανε με σοβαρούς έλληνες επιχειρηματίες, αξιοποιήσανε ελληνικό ανθρώπινο δυναμικό και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Άρα μια σωστή βιομηχανική πολιτική, αποκλεισμός του δημοσίου ως επιχειρηματία και προσέλκυση ξένων επενδυτών.
Πάμε να δούμε τώρα μια στιγμή τι έγινε η σταθερή τηλεφωνία. Στη σταθερή τηλεφωνία δεν πειραματιστήκαμε, ακολουθήσαμε το κλασικό παραδοσιακό ελληνικό μοντέλο. Δεν υπήρξε καμία στρατηγική, κανένας σχεδιασμός, η αγορά άργησε να απελευθερωθεί δέκα χρόνια περίπου σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, οι τηλεπικοινωνιακές υπηρεσίες έμειναν καθηλωμένες για χρόνια στα επίπεδα της δεκαετίας του ’60 και όταν αποφασίσαμε πλέον να απελευθερώσουμε αυτή την αγορά, έγινε με ένα τελείως άναρχο και αδόμητο τρόπο.
Πολύ απλά ανοίξαμε τις πόρτες και όποιος ήθελε έπαιρνε άδεια να κάνει μια εταιρεία τηλεπικοινωνιών. Και φυσικά αυτό που έγινε, εξαπατήσανε τους καταναλωτές. Θα θυμάστε φαντάζομαι όλοι τις ιστορίες φρίκης με τις υπηρεσίες των εναλλακτικών παρόχων όπως τους λέμε και αμαυρώσανε αυτοί οι κύριοι όλο τον κλάδο των εναλλακτικών παρόχων.
Φυσικά σ’ αυτό το τοπίο δεν μπήκε κανένας σοβαρός ξένος επενδυτής, κάποιοι σοβαροί έλληνες επιχειρηματίες δεν είχαν είτε τα κεφάλαια, είτε την τεχνογνωσία για να πετύχουν σ’ αυτό το χώρο και καταλήξαμε πολλά χρόνια μετά, όλα αυτά τα θνησιγενή σχήματα να κλείσουν.
Από 25 εταιρείες που είχαμε κάποια στιγμή να μείνουν 5, αλλά και αυτές οι 5 έχουν προβλήματα, γιατί καμία δεν έχει την κρίσιμη μάζα για να επιβιώσει στον κλάδο των επικοινωνιών. Και είναι οι περισσότερες απ’ αυτές υπερδανεισμένες και τις βρήκε και η οικονομική κρίση και βέβαια η Ελλάδα έμεινε χρόνια πίσω από την Ευρώπη και αναπτύχθηκε αυτό που λέμε ψηφιακό χάσμα και θα διαβάζετε στις εφημερίδες κάθε τρεις και λίγο, πώς η διείσδυση της ευρυζωνικότητας στην Ελλάδα είναι χαμηλότερη ακόμα και από χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης.
Νομίζω ότι αυτές οι διαφορές των δυο κλάδων, είναι χαρακτηριστικές. Βέβαια στην Ελλάδα επειδή έχουμε μια απέχθεια για την επιτυχία, κάνουμε συντονισμένες προσπάθειες, όχι να προοδεύσει η σταθερή, αλλά να χειροτερεύσει η κινητή και το έχουμε καταφέρει, γιατί ο κλάδος κινητής τηλεφωνίας τα 3 τελευταία χρόνια έχει χάσει το 40 της κερδοφορίας του, έχει αρχίσει να συρρικνώνεται σε επίπεδο προσωπικού, σε επίπεδο καταστημάτων και το χειρότερο, σε επίπεδο επενδύσεων. Και έτσι, εκεί που ήμασταν ακριβώς στο επίπεδο της Δυτικής Ευρώπης, αν όχι πιο πάνω, αρχίζουμε να αναπτύσσουμε σιγά – σιγά ένα χάσμα και στην κινητή σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη σ’ αυτό που λέμε κινητή ευρυζωνικότητα.
Τι έγινε; Γίνανε τρία – τέσσερα πολύ απλά πράγματα. Πρώτα απ’ όλα έχουμε ένα χρόνιο πρόβλημα στο κλάδο – θα το ξέρετε – ότι όλες μας οι κεραίες σχεδόν είναι παράνομες, γιατί έχουμε ένα χαώδες θεσμικό πλαίσιο για αδειοδότηση των κεραιών, έτσι ώστε ο κάθε μεγαλοπαράγοντας, ή μικροπαράγοντας της τοπικής αυτοδιοίκησης ή κάθε ακτιβιστής β΄ κατηγορίας να μπορεί να καταφέρεται εναντίον των εταιρειών και για τις κεραίες τις παράνομες κλπ.
Και βέβαια όλο αυτό αποθαρρύνει τρομερά τις επενδύσεις.
Το δεύτερο που έγινε ήταν ότι κάναμε ένα καταστροφικό πόλεμο τιμών οι τρεις εταιρείες μεταξύ τους για δυο χρόνια. Και βέβαια θα μου πείτε καλά κάνατε, αφού τον κάνατε τον πόλεμο τιμών τι μας απασχολούν εμάς τα λάθη των διοικήσεων να τα πληρώνουμε εμείς και να τα ακούμε;
Ναι, σε ένα κλάδο σαν τις τηλεπικοινωνίες μπορεί να γίνονται λάθη, υπάρχει όμως η πολιτεία, υπάρχουν οι Ανεξάρτητες Αρχές, οι οποίες είναι για να παρεμβαίνουν όταν υπάρχει στρέβλωση του ανταγωνισμού και πρέπει να παρεμβαίνουν όταν υπάρχει στρέβλωση του ανταγωνισμού και προς τα πάνω αλλά και προς τα κάτω, όταν γίνονται συστηματικά πωλήσεις κάτω του κόστους.
Σαν να μην έφθανε αυτό το 2009 λίγο πριν από τις εκλογές, υπήρξε η φαεινή ιδέα να μπει το περίφημο ειδικό τέλος κινητής τηλεφωνίας το οποίο εκτίναξε την φορολογία στην κινητή στο 45% από 20% που είναι ο μέσος όρος στην Ευρώπη και βέβαια έτσι χάσανε όλοι. Χάσανε οι καταναλωτές που πληρώνουν περισσότερα, χάσανε οι εταιρείες επειδή οι καταναλωτές μετριάσανε την χρήση και έχασε και το κράτος.
Γιατί; Γιατί ότι πήρε από το ειδικό τέλος κινητής τηλεφωνίας το έχασε σε απώλεια εισφορών, Φ.Π.Α. και φορολογίας των κερδών των επιχειρήσεων τα οποία εξαφανίστηκαν.
Έχουμε βέβαια και το τελευταίο παράδειγμα, το πιο πρόσφατο, οι άδειες οι αρχικές που δοθήκαν το ’92 λήγουν το 2012 και ενώ σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη σε υφιστάμενες άδειες απλώς ανανεώνονται με ένα τίμημα, δεν λέει κανείς να μην πληρώσουν οι εταιρείες, στην Ελλάδα αρχίζουμε και συζητάμε για το ενδεχόμενο να κάνουμε δημοπρασία, άρα τι να γίνει;
Εταιρείες που είναι 20 χρόνια στο χώρο, που έχουν επενδύσει, που έχουν χιλιάδες εργαζόμενους και εκατομμύρια καταναλωτές, να κινδυνεύουν να βρεθούν χωρίς άδεια λειτουργίας. Και νομίζω όλοι καταλαβαίνουμε τι μηνύματα στέλνει αυτό στη διεθνή επενδυτική κοινότητα. Και δεν είναι μόνο η δημοπρασία, έχει μπει και ένα τίμημα στον κρατικό προϋπολογισμό για το 2011 το οποίο ανέρχεται στο αστρονομικό ποσό των 270 εκατομμυρίων ευρώ, που αν ισχύσει, θα κάνει τις άδειες κινητής τηλεφωνίας στην Ελλάδα τις ακριβότερες σ’ όλη την Ευρώπη.
Βλέπετε λοιπόν πώς η πολιτεία και όταν λέω πολιτεία δεν εννοώ μόνο την κυβέρνηση, εννοώ ότι συνιστά την πολιτεία, τις ρυθμιστικές Αρχές, τα ανεξάρτητα σώματα, πώς επηρεάζει την πορεία των κλάδων. Και ενώ σιχαίνομαι όλη αυτή την ιδέα, του για όλα φταίει το κράτος όπως είπε και ο κ. Τσόλκας προηγουμένως, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, στη κρίσιμη χρονική στιγμή για την εθνική οικονομία και ενώ πάμε να ξεκινήσουμε την ανάκαμψη της Ελλάδας, η πολιτεία έχει έναν πολύ – πολύ σημαντικό ρόλο, πολύ παραπάνω ίσως από άλλες χρονικές στιγμές. Και πρέπει η πολιτεία να καταλάβει, να αποφασίσει τι θέλει να είναι.
Φαντάζομαι δεν θέλει να είναι το κράτος, ένα κράτος επιχειρηματίας, φαντάζομαι δεν χρειάζεται να είναι το κράτος, ένα κράτος επενδυτής, δεν χρειαζόμαστε τα κρατικά λεφτά νομίζω στην Ελλάδα για να ξεκινήσει η επένδυση. Το μοντέλο των 30 τελευταίων ετών που πέφτανε λεφτά από τον κρατικό κορβανά για να κινηθούν τα γρανάζια της οικονομίας τελείωσε, όπως είπε και ο Υπουργός, δεν υπάρχει πλέον και δεν χρειάζεται, γιατί; Γιατί λεφτά υπάρχουν.
Λεφτά δεν υπάρχουν στην Ελλάδα, λεφτά υπάρχουν όμως στο εξωτερικό και πιστέψτε με το ξέρω από πρώτο χέρι γιατί το 2010 βγήκαμε να κάνουμε αναδιάρθρωση του χρέους και να την πουλήσουμε και βρήκαμε επενδυτές, βρήκαμε επενδυτές που αγοράσανε όλο το χρέος της εταιρείας, βρήκαμε επενδυτές που βάλανε 420 εκατομμύρια ευρώ στην εταιρεία, την μεγαλύτερη ιδιωτική επένδυση που έχει γίνει στην Ελλάδα μετά την κρίση και μάλιστα διαγκωνιστήκανε με άλλους 5 υποψήφιους για το ποιος θα πάρει τον έλεγχο της εταιρείας.
Άρα, δεν θέλουμε μια πολιτεία – επιχειρηματία, δεν θέλουμε ένα κράτος – επενδυτή, θέλουμε σίγουρα όμως μια πολιτεία που θα χαράξει στρατηγική και θα βάλει τα σωστά θεσμικά πλαίσια, προκειμένου να ξεκινήσει η ανάπτυξη και νομίζω μετά την ομιλία του Υπουργού σήμερα καταλαβαίνουμε σίγουρα ότι εκατό τοις εκατό υπάρχει η πρόθεση.
Και εάν μου επιτρέπετε μια πρόταση, αυτό που ίσως χρειάζεται να κάνουμε, είναι να επιλέξουμε τους κλάδους εκείνους στην Ελλάδα πάνω στους οποίους θα ποντάρουμε. Και κατά την γνώμη μου τα κριτήρια πρέπει να είναι δυο. Ποιοι κλάδοι βοηθάνε στις υποδομές; Ποιοι κλάδοι μπορούν να βοηθήσουν την ανταγωνιστικότητα; Και σε ποιους κλάδους τυχαίνει η Ελλάδα να έχει κάποιο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα; Σε αυτούς τους κλάδους πρέπει να εστιάσουμε, σ’ αυτούς να φτιαχτεί άμεσα με τολμηρές κινήσεις το θεσμικό πλαίσιο και τότε η γνώμη μου είναι ότι στο αρχικό ερώτημα, αν θα τα καταφέρουμε, η απάντηση όλων μας είναι ένα πολύ μεγάλο ΝΑΙ"
"Είχα το πλεονέκτημα να ακούσω χθες την ομιλία του κ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος νομίζω πολύ σωστά όπως ανέφερε και ο Υπουργός σήμερα, έβαλε το κεντρικό ερώτημα που μας απασχολεί, όχι με το αν, πώς και πότε θα γίνει αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά έβαλε ένα κεντρικό ερώτημα για την χώρα και το κεντρικό ερώτημα είναι: Θα τα καταφέρουμε;
Σήμερα άκουσα με πολύ μεγάλη χαρά τον Υπουργό να απαντάει σ’ αυτό το ερώτημα με ένα δυνατό «θα τα καταφέρουμε».
Εγώ θα βάλω λίγο το ερώτημα διαφορετικά και θα πω, τα έχουμε καταφέρει στο παρελθόν; Έχουμε κάνει πράγματα πετυχημένα σ’ αυτή τη χώρα; Και αν ναι, που είμαι σίγουρος ότι η απάντηση είναι ναι, τι κάναμε προκειμένου να τα κάνουμε πετυχημένα; Να μάθουμε από τις επιτυχίες μας, αντί να προσπαθούμε πάντα να μάθουμε από τις αποτυχίες μας.
Εγώ όπως καταλαβαίνετε εκπροσωπώ τον κλάδο των τηλεπικοινωνιών. Είμαι 12 χρόνια στις τηλεπικοινωνίες, έχω το προνόμιο να έχω δουλέψει και στην κινητή και στη σταθερή τηλεφωνία και βέβαια οι τηλεπικοινωνίες είναι σε κάθε εθνική οικονομία ένας μεγάλος κλάδος.
Αντιπροσωπεύει χονδρικά από 1,5 έως 3% του ΑΕΠ κάθε εθνικής οικονομίας και αποτελεί ένα απ’ αυτό που λέμε πυλώνες ανάπτυξης. Δηλαδή από τους βασικούς κλάδους υποδομών που επιτρέπουν στην υπόλοιπη οικονομία να αναπτύξει ανταγωνιστικότητα.
Στην Ελλάδα η αγορά αυτή είναι αρκετά μεγάλη για τα μεγέθη της χώρας, είναι 7,5 δις ευρώ και έχει δυο βασικά πόδια, το ένα πόδι είναι η σταθερή και το άλλο πόδι είναι η κινητή.
Τα δυο πόδια αυτά είναι σχεδόν ισοδύναμα. Με την έννοια ότι κάνουν περίπου τον ίδιο τζίρο. Αν όμως κάποιος σκύψει και δει τους δυο κλάδους αυτούς θα δει τεράστιες διαφορές στην δομή τους, στη δυναμική τους, στην ιστορία τους, στο πώς βλέπουν το μέλλον.
Ας πάρουμε την κινητή. Η κινητή από το ’92 που ξεκίνησε στην Ελλάδα μέχρι το 2007 επί 15 χρόνια ήταν ένα οικονομικό θαύμα. Πήγε στα 4,5 δις ευρώ τζίρο, έκανε τεράστιες επενδύσεις στη χώρα πάνω από 6 δις ευρώ, συνεισφέρει – αν δεν κάνω λάθος – περίπου δυο δις ευρώ το χρόνο στο κρατικό προϋπολογισμό με φόρους και εισφορές, απασχολεί πάνω από 8.000 ανθρώπους απευθείας και πάνω από 80.000 εργαζόμενους στην Ελλάδα εμμέσως.
Είναι ο τρίτος διαφημιζόμενος μέσος. Τρεις πρώτους διαφημιζόμενους τα τελευταία χρόνια στη χώρα. Έχει αναπτύξει 2000 καταστήματα, αλλά έχει και πολύ συγκεκριμένα καλά δυνατά ποιοτικά χαρακτηριστικά. Άλλαξε τη ζωή μας, άλλαξε τη καθημερινότητά μας, έβαλε νέα πρότυπα εξυπηρέτησης. Και έχει και ένα άλλο ποιοτικό χαρακτηριστικό. Νομίζω οι άνθρωποι που δουλεύουμε σ’ αυτή την αγορά το καταλαβαίνουμε πολύ καλά.
Ενώ συνήθως στην Ελλάδα σ’ όποιον κλάδο δουλεύεις είσαι μαθημένος να είσαι 5, 10, 15 χρόνια πίσω από την υπόλοιπη Ευρώπη, στην κινητή τηλεφωνία είμαστε στην πρωτοκαθεδρία της Ευρώπης, είχαμε μάλιστα ανθρώπους που έρχονταν από εταιρείες του εξωτερικού να μάθουν από το τι κάνουμε πολύ καλά στην κινητή τηλεφωνία στην Ελλάδα.
Αναρωτιέται λοιπόν κανείς τι έγινε; Γιατί πήγε τόσο καλά αυτός ο κλάδος; Και αν δει γιατί πήγε τόσο καλά αυτός ο κλάδος, θα δει ότι υπήρχαν δυο βασικές αποφάσεις οι οποίες ληφθήκανε πολύ νωρίς, πριν ξεκινήσει ο κλάδος.
Η μια απόφαση ήταν να δοθούν μόνο δυο άδειες κινητής τηλεφωνίας και ο λόγος ήταν απλώς, ότι έπρεπε να φτιαχτούν ισχυροί παίκτες, κερδοφόροι, βιώσιμοι, να μπορούν να κάνουν τις επενδύσεις που απαιτεί αυτός ο κλάδος στην αγορά.
Η δεύτερη μεγάλη απόφαση ήταν ότι αποκλείστηκε το δημόσιο από το να μπει στην αγορά, γιατί; Γιατί κρίθηκε ότι εάν έμπαινε ο ΟΤΕ που ήταν το κρατικό μονοπώλιο στην κινητή, απλώς θα μετέφερε την αναποτελεσματικότητα της σταθερής τηλεφωνίας και στην κινητή τηλεφωνία και θα καταλήγαμε πάλι να έχουμε μια αγορά χωρίς στοιχειώδη ανταγωνισμό.
Αυτές οι δυο βασικές αποφάσεις δρομολόγησαν μετά τις εξελίξεις. Ήρθαν σοβαροί ξένοι επενδυτές, μπήκε στο χώρο τότε η France telecom, Telecom Italia, Vodafone, φέρανε όχι μόνο κεφάλαια, αλλά φέρανε και τεχνογνωσία που ήταν απαραίτητη στα αρχικά στάδια της ανάπτυξης, συνεργαστήκανε με σοβαρούς έλληνες επιχειρηματίες, αξιοποιήσανε ελληνικό ανθρώπινο δυναμικό και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Άρα μια σωστή βιομηχανική πολιτική, αποκλεισμός του δημοσίου ως επιχειρηματία και προσέλκυση ξένων επενδυτών.
Πάμε να δούμε τώρα μια στιγμή τι έγινε η σταθερή τηλεφωνία. Στη σταθερή τηλεφωνία δεν πειραματιστήκαμε, ακολουθήσαμε το κλασικό παραδοσιακό ελληνικό μοντέλο. Δεν υπήρξε καμία στρατηγική, κανένας σχεδιασμός, η αγορά άργησε να απελευθερωθεί δέκα χρόνια περίπου σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, οι τηλεπικοινωνιακές υπηρεσίες έμειναν καθηλωμένες για χρόνια στα επίπεδα της δεκαετίας του ’60 και όταν αποφασίσαμε πλέον να απελευθερώσουμε αυτή την αγορά, έγινε με ένα τελείως άναρχο και αδόμητο τρόπο.
Πολύ απλά ανοίξαμε τις πόρτες και όποιος ήθελε έπαιρνε άδεια να κάνει μια εταιρεία τηλεπικοινωνιών. Και φυσικά αυτό που έγινε, εξαπατήσανε τους καταναλωτές. Θα θυμάστε φαντάζομαι όλοι τις ιστορίες φρίκης με τις υπηρεσίες των εναλλακτικών παρόχων όπως τους λέμε και αμαυρώσανε αυτοί οι κύριοι όλο τον κλάδο των εναλλακτικών παρόχων.
Φυσικά σ’ αυτό το τοπίο δεν μπήκε κανένας σοβαρός ξένος επενδυτής, κάποιοι σοβαροί έλληνες επιχειρηματίες δεν είχαν είτε τα κεφάλαια, είτε την τεχνογνωσία για να πετύχουν σ’ αυτό το χώρο και καταλήξαμε πολλά χρόνια μετά, όλα αυτά τα θνησιγενή σχήματα να κλείσουν.
Από 25 εταιρείες που είχαμε κάποια στιγμή να μείνουν 5, αλλά και αυτές οι 5 έχουν προβλήματα, γιατί καμία δεν έχει την κρίσιμη μάζα για να επιβιώσει στον κλάδο των επικοινωνιών. Και είναι οι περισσότερες απ’ αυτές υπερδανεισμένες και τις βρήκε και η οικονομική κρίση και βέβαια η Ελλάδα έμεινε χρόνια πίσω από την Ευρώπη και αναπτύχθηκε αυτό που λέμε ψηφιακό χάσμα και θα διαβάζετε στις εφημερίδες κάθε τρεις και λίγο, πώς η διείσδυση της ευρυζωνικότητας στην Ελλάδα είναι χαμηλότερη ακόμα και από χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης.
Νομίζω ότι αυτές οι διαφορές των δυο κλάδων, είναι χαρακτηριστικές. Βέβαια στην Ελλάδα επειδή έχουμε μια απέχθεια για την επιτυχία, κάνουμε συντονισμένες προσπάθειες, όχι να προοδεύσει η σταθερή, αλλά να χειροτερεύσει η κινητή και το έχουμε καταφέρει, γιατί ο κλάδος κινητής τηλεφωνίας τα 3 τελευταία χρόνια έχει χάσει το 40 της κερδοφορίας του, έχει αρχίσει να συρρικνώνεται σε επίπεδο προσωπικού, σε επίπεδο καταστημάτων και το χειρότερο, σε επίπεδο επενδύσεων. Και έτσι, εκεί που ήμασταν ακριβώς στο επίπεδο της Δυτικής Ευρώπης, αν όχι πιο πάνω, αρχίζουμε να αναπτύσσουμε σιγά – σιγά ένα χάσμα και στην κινητή σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη σ’ αυτό που λέμε κινητή ευρυζωνικότητα.
Τι έγινε; Γίνανε τρία – τέσσερα πολύ απλά πράγματα. Πρώτα απ’ όλα έχουμε ένα χρόνιο πρόβλημα στο κλάδο – θα το ξέρετε – ότι όλες μας οι κεραίες σχεδόν είναι παράνομες, γιατί έχουμε ένα χαώδες θεσμικό πλαίσιο για αδειοδότηση των κεραιών, έτσι ώστε ο κάθε μεγαλοπαράγοντας, ή μικροπαράγοντας της τοπικής αυτοδιοίκησης ή κάθε ακτιβιστής β΄ κατηγορίας να μπορεί να καταφέρεται εναντίον των εταιρειών και για τις κεραίες τις παράνομες κλπ.
Και βέβαια όλο αυτό αποθαρρύνει τρομερά τις επενδύσεις.
Το δεύτερο που έγινε ήταν ότι κάναμε ένα καταστροφικό πόλεμο τιμών οι τρεις εταιρείες μεταξύ τους για δυο χρόνια. Και βέβαια θα μου πείτε καλά κάνατε, αφού τον κάνατε τον πόλεμο τιμών τι μας απασχολούν εμάς τα λάθη των διοικήσεων να τα πληρώνουμε εμείς και να τα ακούμε;
Ναι, σε ένα κλάδο σαν τις τηλεπικοινωνίες μπορεί να γίνονται λάθη, υπάρχει όμως η πολιτεία, υπάρχουν οι Ανεξάρτητες Αρχές, οι οποίες είναι για να παρεμβαίνουν όταν υπάρχει στρέβλωση του ανταγωνισμού και πρέπει να παρεμβαίνουν όταν υπάρχει στρέβλωση του ανταγωνισμού και προς τα πάνω αλλά και προς τα κάτω, όταν γίνονται συστηματικά πωλήσεις κάτω του κόστους.
Σαν να μην έφθανε αυτό το 2009 λίγο πριν από τις εκλογές, υπήρξε η φαεινή ιδέα να μπει το περίφημο ειδικό τέλος κινητής τηλεφωνίας το οποίο εκτίναξε την φορολογία στην κινητή στο 45% από 20% που είναι ο μέσος όρος στην Ευρώπη και βέβαια έτσι χάσανε όλοι. Χάσανε οι καταναλωτές που πληρώνουν περισσότερα, χάσανε οι εταιρείες επειδή οι καταναλωτές μετριάσανε την χρήση και έχασε και το κράτος.
Γιατί; Γιατί ότι πήρε από το ειδικό τέλος κινητής τηλεφωνίας το έχασε σε απώλεια εισφορών, Φ.Π.Α. και φορολογίας των κερδών των επιχειρήσεων τα οποία εξαφανίστηκαν.
Έχουμε βέβαια και το τελευταίο παράδειγμα, το πιο πρόσφατο, οι άδειες οι αρχικές που δοθήκαν το ’92 λήγουν το 2012 και ενώ σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη σε υφιστάμενες άδειες απλώς ανανεώνονται με ένα τίμημα, δεν λέει κανείς να μην πληρώσουν οι εταιρείες, στην Ελλάδα αρχίζουμε και συζητάμε για το ενδεχόμενο να κάνουμε δημοπρασία, άρα τι να γίνει;
Εταιρείες που είναι 20 χρόνια στο χώρο, που έχουν επενδύσει, που έχουν χιλιάδες εργαζόμενους και εκατομμύρια καταναλωτές, να κινδυνεύουν να βρεθούν χωρίς άδεια λειτουργίας. Και νομίζω όλοι καταλαβαίνουμε τι μηνύματα στέλνει αυτό στη διεθνή επενδυτική κοινότητα. Και δεν είναι μόνο η δημοπρασία, έχει μπει και ένα τίμημα στον κρατικό προϋπολογισμό για το 2011 το οποίο ανέρχεται στο αστρονομικό ποσό των 270 εκατομμυρίων ευρώ, που αν ισχύσει, θα κάνει τις άδειες κινητής τηλεφωνίας στην Ελλάδα τις ακριβότερες σ’ όλη την Ευρώπη.
Βλέπετε λοιπόν πώς η πολιτεία και όταν λέω πολιτεία δεν εννοώ μόνο την κυβέρνηση, εννοώ ότι συνιστά την πολιτεία, τις ρυθμιστικές Αρχές, τα ανεξάρτητα σώματα, πώς επηρεάζει την πορεία των κλάδων. Και ενώ σιχαίνομαι όλη αυτή την ιδέα, του για όλα φταίει το κράτος όπως είπε και ο κ. Τσόλκας προηγουμένως, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, στη κρίσιμη χρονική στιγμή για την εθνική οικονομία και ενώ πάμε να ξεκινήσουμε την ανάκαμψη της Ελλάδας, η πολιτεία έχει έναν πολύ – πολύ σημαντικό ρόλο, πολύ παραπάνω ίσως από άλλες χρονικές στιγμές. Και πρέπει η πολιτεία να καταλάβει, να αποφασίσει τι θέλει να είναι.
Φαντάζομαι δεν θέλει να είναι το κράτος, ένα κράτος επιχειρηματίας, φαντάζομαι δεν χρειάζεται να είναι το κράτος, ένα κράτος επενδυτής, δεν χρειαζόμαστε τα κρατικά λεφτά νομίζω στην Ελλάδα για να ξεκινήσει η επένδυση. Το μοντέλο των 30 τελευταίων ετών που πέφτανε λεφτά από τον κρατικό κορβανά για να κινηθούν τα γρανάζια της οικονομίας τελείωσε, όπως είπε και ο Υπουργός, δεν υπάρχει πλέον και δεν χρειάζεται, γιατί; Γιατί λεφτά υπάρχουν.
Λεφτά δεν υπάρχουν στην Ελλάδα, λεφτά υπάρχουν όμως στο εξωτερικό και πιστέψτε με το ξέρω από πρώτο χέρι γιατί το 2010 βγήκαμε να κάνουμε αναδιάρθρωση του χρέους και να την πουλήσουμε και βρήκαμε επενδυτές, βρήκαμε επενδυτές που αγοράσανε όλο το χρέος της εταιρείας, βρήκαμε επενδυτές που βάλανε 420 εκατομμύρια ευρώ στην εταιρεία, την μεγαλύτερη ιδιωτική επένδυση που έχει γίνει στην Ελλάδα μετά την κρίση και μάλιστα διαγκωνιστήκανε με άλλους 5 υποψήφιους για το ποιος θα πάρει τον έλεγχο της εταιρείας.
Άρα, δεν θέλουμε μια πολιτεία – επιχειρηματία, δεν θέλουμε ένα κράτος – επενδυτή, θέλουμε σίγουρα όμως μια πολιτεία που θα χαράξει στρατηγική και θα βάλει τα σωστά θεσμικά πλαίσια, προκειμένου να ξεκινήσει η ανάπτυξη και νομίζω μετά την ομιλία του Υπουργού σήμερα καταλαβαίνουμε σίγουρα ότι εκατό τοις εκατό υπάρχει η πρόθεση.
Και εάν μου επιτρέπετε μια πρόταση, αυτό που ίσως χρειάζεται να κάνουμε, είναι να επιλέξουμε τους κλάδους εκείνους στην Ελλάδα πάνω στους οποίους θα ποντάρουμε. Και κατά την γνώμη μου τα κριτήρια πρέπει να είναι δυο. Ποιοι κλάδοι βοηθάνε στις υποδομές; Ποιοι κλάδοι μπορούν να βοηθήσουν την ανταγωνιστικότητα; Και σε ποιους κλάδους τυχαίνει η Ελλάδα να έχει κάποιο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα; Σε αυτούς τους κλάδους πρέπει να εστιάσουμε, σ’ αυτούς να φτιαχτεί άμεσα με τολμηρές κινήσεις το θεσμικό πλαίσιο και τότε η γνώμη μου είναι ότι στο αρχικό ερώτημα, αν θα τα καταφέρουμε, η απάντηση όλων μας είναι ένα πολύ μεγάλο ΝΑΙ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε ελεύθερα την άποψή σας !