"Αγαπητή μου Πεμη,
Θα συμφωνήσω περί σοβαρότητος, αφού πρώτα επισημάνω... ότι η αναφορά μου στην πώληση της Ακρόπολης είχε μάλλον υπερβολικό χαρακτήρα και ήταν περισσότερο σχήμα λόγου, αφού κανείς φυσικά δεν πιστεύει ότι θα πωληθεί. Περισσότερο αγωνία για το τι έχει υπογραφεί ήταν και γι αυτό ερώτησα τι σημαίνουν απαλοτροιωθέντα ή μη εδάφη.
Ας πούμε οτι χαθήκαμε ανάμεσα στους συνταγματολόγους και τις όποιες έννοιες αποδίδουν.
Ας πούμε ότι τα νερά και ο λιγνιτης δεν είναι δημόσια περιουσία.
Ας πούμε ότι οι βουλευτές σας που αντιδρούν για ξεπούλημα, είναι υπερβολικοί.
Ας πούμε ότι αυτοί της τρόικας, που ήρθαν για το Ζάππειο 2 του Σαμαρά και ρωτούσαν για τίτλους του δημοσίου, το έκαναν τυχαία.
Και τέλος, ας πούμε, ότι εγώ είμαι ένας ασόβαρος άνθρωπος που εκφράζεται στο περίπου.
Επειδή στο τελευταίο σου άρθρο μίλησες να μη τρομοκρατούμε τον κόσμο, απλά να επικαλεσθώ τις ρήσεις Πάγκαλου και της κυρίας Νταλάρα, που καλεί να μην τρομοκρατείστε μεταξύ σας, καθώς και τον πανικό που σέρνετε ότι θα χροκωπήσουμε. Ούτε εγώ, λοιπόν, ούτε κανείς άλλος τρομοκρατεί, έτσι;
Πάμε τώρα στη σοβαρότητα.
Τον Οκτώβριο του 2009 βγήκατε με σημαία το σύνθημα ότι “λεφτά υπάρχουν”. Μη μου πεις οτι δεν ξέρατε, ξέρατε. Γνωστό πια. Και ερωτώ, ήταν σοβαρό;
Στη συνέχεια, αρχίζει μια προπαγάνδα ο Πρωθυπουργός περί διεφθαρμένου κράτους, περί “Τιτανικού”, περί τεμπέληδων κ.α ξεφτιλισμάτων στο εξωτερικό. Ειναι σοβαρο;
Αρχές Δεκεμβρίου ο κ. Σαμαρας σας καλεί να πάρετε μέτρα και θα σας στηρίξει. Οσο είναι νωρίς. Τον αγνοείτε. Είναι σοβαρό;
Ερχεται το Μνημόνιο μετά από εκπληκτικές καθυστερήσεις για μέτρα και μετά απο θυσίες και επιβολή απόψεων ότι αυτό θα μας σώσει, αποτυγχάνετε. Είναι σοβαρο;
Ο κ. Παπακωνσταντίνου συνεχίζει να επιμένει σε μέτρα χωρίς να πείθει ούτε τους δικούς σας βουλευτές, ούτε την τρόικα από την οποία αποκρύπτει πράγματα και θέσεις. Αποκαλύφθηκαν και απο τον κ. Βενιζέλο και αφού έφαγε την ήττα και απο την τρόικα. Είναι σοβαρό;
Ο Πρωθυπουργός καλεί τον κ. Σαμαρά για συναίνεση. Δέχεται τις προτάσεις του. Συμφωνεί. Και μετά εγκαταλείπει λόγω πολιτικού κουτσομπολιού. Ειναι σοβαρό;
Και υπάρχουν και πολλά άλλα, που δεν θυμάμαι, τα οποία δείχνουν μάλλον οτι εσείς δεν είστε σοβαροί. Οπως ο κ. Γερουλάνος, που δεν δεχόταν το φίλο μας τον κ. Βούρο όντας έχοντα κάνει μια υπέροχη δουλειά στον τομέα του πολιτισμού προ εκλογών και η οποία δεν υλοποιήθηκε ποτέ.
Οπως το ότι σε εποχή κρίσης έδωσε 3.500.000 ευρώ στο ίδρυμα Μπενάκη για την έκθεση Βυζαντινών Εργων Τέχνης στη Νέα Υόρκη, ενώ θα μπορούσε να γίνει απ’ το Βυζαντινό Μουσειο. Ειναι σοβαρό;
Χρήματα συνεχίζουν να πηγαίνουν στο Βατοπέδι και όπου αλλού θες.
Και άλλα πολλά. Εχετε χάσει τη σοβαρότητα προ πολλού. Τι να λέμε τώρα.
Αγαπητή μου Πεμη,
Δεν έχω καμμιά διάθεση αντιδικίας με κανέναν πια. Είμαι απλά ένας οργισμένος πολίτης που αισθάνεται ότι του καταστρέφετε τη ζωή. Και σήμερα μπορεί να μην έχω εγώ πρόβλημα, αλλά έχει ο διπλανός μου. Και αύριο θα το έχω και γω. Καταστρέφετε τη ζωή μας με εκβιαστικά διλήμματα, φόβους, τρομοκρατικές θεωρίες και μ’ ένα βούρδουλα, τάχα μου δήθεν, για τη σωτηρία της χώρας.
Οχι γλυκειά μου. Δεν θα χρεοκωπήσουμε ό,τι κι αν γίνει. Δεν συμφέρει κανέναν. “Είναι πολλά τα λεφτά Αρη”, που έλεγε και ο συγχωρεμένος ο Σπύρος. Και η Αργεντινή και η Ισλανδία δεν είναι το ίδιο με μας. Δεν ήταν χώρες με κοινό νόμισμα, όπως εμείς.
Και ο Σαμαράς έχει δίκιο. Και το ξέρετε. Και καλά κάνει και αντιστέκεται. Και ο Ούγγρος πρωθυπουργός τον δικαίωσε. Και οι Ευρωπαίοι άρχισαν να τα μασάνε. Και γιατί, σε παρακαλώ, τόσο ενδιαφέρον να σωθεί η Ελλάδα;
Και γιατί τόση επιμονή για συναίνεση απ’ όλα τα κόμματα, ή έστω, απ’ τα δυο μεγάλα. Και γιατί τέτοια πίεση στο Σαμαρά;
Και γιατί τόσες φωνές στις Βρυξέλλες; Και προς τι η ταχύτης “συναίνεσε τώρα και θα τα βρούμε μετά στο Σαμαρά”;
Και γιατί η κυρία Δαμανάκη ούρλιαζε ότι θα γυρίσουμε στη δραχμή και ότι είναι επιταγή η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου;
Ειλικρινά δεν ξέρω τι τη θέλετε αυτη τη συναίνεση. Μήπως κρύβετε κάτι;
Αυτό που λέει η κυρία Παπαρήγα θα γίνει. Ελεγχόμενη πτώχευση που έχει ήδη αρχίσει και που απλώς συνεννοείστε πώς θα γίνει η συνναλλαγή.
Λέτε ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Υπάρχουν πολλές. Φύγετε εσείς και θα δεις τι έχει να γίνει. Απλά δεν ξέρετε να λέτε ΟΧΙ.
Αισθάνομαι Κουρασμένος. Αηδιασμένος. Ξεφτιλισμένος. Πικραμένος. Ντροπιασμένος.
Μακάρι να χρεοκωπούσαμε. Θα βρίσκαμε τη δύναμη πάλι σαν λαός να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να φτιάξουμε πάλι μια Ελλάδα απο την αρχή. Θάχαμε ένα στόχο.
Γιατί τώρα δεν έχουμε τίποτα.
Ούτε τη δύναμη να βρίσω δεν έχω. Κι αν σας βάζουμε σε ένα τσουβάλι όλους είναι γιατί, όπως εσείς επικαλείσθε την κομματική πειθαρχία, έτσι και μεις επικαλούμεθα την κομματική ευθύνη."
Θα συμφωνήσω περί σοβαρότητος, αφού πρώτα επισημάνω... ότι η αναφορά μου στην πώληση της Ακρόπολης είχε μάλλον υπερβολικό χαρακτήρα και ήταν περισσότερο σχήμα λόγου, αφού κανείς φυσικά δεν πιστεύει ότι θα πωληθεί. Περισσότερο αγωνία για το τι έχει υπογραφεί ήταν και γι αυτό ερώτησα τι σημαίνουν απαλοτροιωθέντα ή μη εδάφη.
Ας πούμε οτι χαθήκαμε ανάμεσα στους συνταγματολόγους και τις όποιες έννοιες αποδίδουν.
Ας πούμε ότι τα νερά και ο λιγνιτης δεν είναι δημόσια περιουσία.
Ας πούμε ότι οι βουλευτές σας που αντιδρούν για ξεπούλημα, είναι υπερβολικοί.
Ας πούμε ότι αυτοί της τρόικας, που ήρθαν για το Ζάππειο 2 του Σαμαρά και ρωτούσαν για τίτλους του δημοσίου, το έκαναν τυχαία.
Και τέλος, ας πούμε, ότι εγώ είμαι ένας ασόβαρος άνθρωπος που εκφράζεται στο περίπου.
Επειδή στο τελευταίο σου άρθρο μίλησες να μη τρομοκρατούμε τον κόσμο, απλά να επικαλεσθώ τις ρήσεις Πάγκαλου και της κυρίας Νταλάρα, που καλεί να μην τρομοκρατείστε μεταξύ σας, καθώς και τον πανικό που σέρνετε ότι θα χροκωπήσουμε. Ούτε εγώ, λοιπόν, ούτε κανείς άλλος τρομοκρατεί, έτσι;
Πάμε τώρα στη σοβαρότητα.
Τον Οκτώβριο του 2009 βγήκατε με σημαία το σύνθημα ότι “λεφτά υπάρχουν”. Μη μου πεις οτι δεν ξέρατε, ξέρατε. Γνωστό πια. Και ερωτώ, ήταν σοβαρό;
Στη συνέχεια, αρχίζει μια προπαγάνδα ο Πρωθυπουργός περί διεφθαρμένου κράτους, περί “Τιτανικού”, περί τεμπέληδων κ.α ξεφτιλισμάτων στο εξωτερικό. Ειναι σοβαρο;
Αρχές Δεκεμβρίου ο κ. Σαμαρας σας καλεί να πάρετε μέτρα και θα σας στηρίξει. Οσο είναι νωρίς. Τον αγνοείτε. Είναι σοβαρό;
Ερχεται το Μνημόνιο μετά από εκπληκτικές καθυστερήσεις για μέτρα και μετά απο θυσίες και επιβολή απόψεων ότι αυτό θα μας σώσει, αποτυγχάνετε. Είναι σοβαρο;
Ο κ. Παπακωνσταντίνου συνεχίζει να επιμένει σε μέτρα χωρίς να πείθει ούτε τους δικούς σας βουλευτές, ούτε την τρόικα από την οποία αποκρύπτει πράγματα και θέσεις. Αποκαλύφθηκαν και απο τον κ. Βενιζέλο και αφού έφαγε την ήττα και απο την τρόικα. Είναι σοβαρό;
Ο Πρωθυπουργός καλεί τον κ. Σαμαρά για συναίνεση. Δέχεται τις προτάσεις του. Συμφωνεί. Και μετά εγκαταλείπει λόγω πολιτικού κουτσομπολιού. Ειναι σοβαρό;
Και υπάρχουν και πολλά άλλα, που δεν θυμάμαι, τα οποία δείχνουν μάλλον οτι εσείς δεν είστε σοβαροί. Οπως ο κ. Γερουλάνος, που δεν δεχόταν το φίλο μας τον κ. Βούρο όντας έχοντα κάνει μια υπέροχη δουλειά στον τομέα του πολιτισμού προ εκλογών και η οποία δεν υλοποιήθηκε ποτέ.
Οπως το ότι σε εποχή κρίσης έδωσε 3.500.000 ευρώ στο ίδρυμα Μπενάκη για την έκθεση Βυζαντινών Εργων Τέχνης στη Νέα Υόρκη, ενώ θα μπορούσε να γίνει απ’ το Βυζαντινό Μουσειο. Ειναι σοβαρό;
Χρήματα συνεχίζουν να πηγαίνουν στο Βατοπέδι και όπου αλλού θες.
Και άλλα πολλά. Εχετε χάσει τη σοβαρότητα προ πολλού. Τι να λέμε τώρα.
Αγαπητή μου Πεμη,
Δεν έχω καμμιά διάθεση αντιδικίας με κανέναν πια. Είμαι απλά ένας οργισμένος πολίτης που αισθάνεται ότι του καταστρέφετε τη ζωή. Και σήμερα μπορεί να μην έχω εγώ πρόβλημα, αλλά έχει ο διπλανός μου. Και αύριο θα το έχω και γω. Καταστρέφετε τη ζωή μας με εκβιαστικά διλήμματα, φόβους, τρομοκρατικές θεωρίες και μ’ ένα βούρδουλα, τάχα μου δήθεν, για τη σωτηρία της χώρας.
Οχι γλυκειά μου. Δεν θα χρεοκωπήσουμε ό,τι κι αν γίνει. Δεν συμφέρει κανέναν. “Είναι πολλά τα λεφτά Αρη”, που έλεγε και ο συγχωρεμένος ο Σπύρος. Και η Αργεντινή και η Ισλανδία δεν είναι το ίδιο με μας. Δεν ήταν χώρες με κοινό νόμισμα, όπως εμείς.
Και ο Σαμαράς έχει δίκιο. Και το ξέρετε. Και καλά κάνει και αντιστέκεται. Και ο Ούγγρος πρωθυπουργός τον δικαίωσε. Και οι Ευρωπαίοι άρχισαν να τα μασάνε. Και γιατί, σε παρακαλώ, τόσο ενδιαφέρον να σωθεί η Ελλάδα;
Και γιατί τόση επιμονή για συναίνεση απ’ όλα τα κόμματα, ή έστω, απ’ τα δυο μεγάλα. Και γιατί τέτοια πίεση στο Σαμαρά;
Και γιατί τόσες φωνές στις Βρυξέλλες; Και προς τι η ταχύτης “συναίνεσε τώρα και θα τα βρούμε μετά στο Σαμαρά”;
Και γιατί η κυρία Δαμανάκη ούρλιαζε ότι θα γυρίσουμε στη δραχμή και ότι είναι επιταγή η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου;
Ειλικρινά δεν ξέρω τι τη θέλετε αυτη τη συναίνεση. Μήπως κρύβετε κάτι;
Αυτό που λέει η κυρία Παπαρήγα θα γίνει. Ελεγχόμενη πτώχευση που έχει ήδη αρχίσει και που απλώς συνεννοείστε πώς θα γίνει η συνναλλαγή.
Λέτε ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Υπάρχουν πολλές. Φύγετε εσείς και θα δεις τι έχει να γίνει. Απλά δεν ξέρετε να λέτε ΟΧΙ.
Αισθάνομαι Κουρασμένος. Αηδιασμένος. Ξεφτιλισμένος. Πικραμένος. Ντροπιασμένος.
Μακάρι να χρεοκωπούσαμε. Θα βρίσκαμε τη δύναμη πάλι σαν λαός να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να φτιάξουμε πάλι μια Ελλάδα απο την αρχή. Θάχαμε ένα στόχο.
Γιατί τώρα δεν έχουμε τίποτα.
Ούτε τη δύναμη να βρίσω δεν έχω. Κι αν σας βάζουμε σε ένα τσουβάλι όλους είναι γιατί, όπως εσείς επικαλείσθε την κομματική πειθαρχία, έτσι και μεις επικαλούμεθα την κομματική ευθύνη."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε ελεύθερα την άποψή σας !