Το πλήρες κείμενο της ομιλίας έχει ως εξής:
Αποτελεί κοινό τόπο στην αντίληψη όχι μόνο των ειδικών αναλυτών, αλλά και των απλών πολιτών, ότι η βαθειά οικονομική κρίση και ύφεση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα, πλήττει άμεσα το λεγόμενο κράτος πρόνοιας, που γίνεται με ταχύτατους ρυθμούς όλο και πιο “λίγο”. Το κράτος πρόνοιας επιβεβαιώνεται, κυρίως, μέσα από την κοινωνική ασφάλιση και καθρεφτίζεται στην κοινωνική συνοχή. Συνεπώς, έχοντας την εικόνα των ραγδαίων εξελίξεων που σημειώνονται στην κοινωνική ασφάλιση, αντιλαμβανόμαστε όλοι τί σημαίνει για την ελληνική κοινωνία λιγότερο κράτος πρόνοιας.
Όπως γνωρίζετε, το συνταξιοδοτικό ήλθε στο προσκήνιο αρχικά με το ζήτημα της εναρμόνισης των ορίων ηλικίας για τον εργάσιμο βίο στη χώρα μας με τα ευρωπαϊκά όρια, καθώς καμμία ευρωπαϊκή χώρα και πολύ περισσότερο η Ελλάδα δεν μπορεί, πλέον, να χρηματοδοτεί απόμαχους της εργασίας στα 60 χρόνια τους. Και βέβαια, με το μεσοπρόθεσμο αλλά και βάσει των τελευταίων ανακοινώσεων, βλέπουμε τη δραματική συρρίκνωση των συντάξεων στη βασική, τις επικουρικές, στο εφάπαξ. Δεν είναι υπερβολικοί οι τίτλοι στον Τύπο, που αναφέρονται σε “σφαγή των συντάξεων”. Και πέρα από τα αλλεπάλληλα και κλιμακούμενα μέτρα που ανακοινώνονται, διερωτάται ο καθένας πώς θα συνεχίσει να χρηματοδοτείται το σύστημα, έως πότε θα αντέχουν τα Ταμεία να πληρώνουν μέσω του εξωτερικού ή εσωτερικού δανεισμού, της ρευστοποίησης των περιουσιακών τους στοιχείων κ.λπ. Παράλληλα, δεν πρέπει να ξεχνάμε σε ό,τι αφορά την κοινωνική ασφάλιση τί σημαίνει λιγότερο κράτος πρόνοιας και στην υγεία - αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας σήμερα. Απλώς το επισημαίνω, γιατί η συμπληρωματικότητα που διεκδικεί μέσα από αυτές τις εξελίξεις η ασφαλιστική βιομηχανία “βλέπει” και την υγεία, όπου το δημόσιο σύστημα είναι προφανέστατα ανεπαρκές και προβληματικό.
Όμως, για να επιστρέψω στο πρακτικό μέρος του συνταξιοδοτικού ζητήματος, πρέπει να θυμηθώ ότι καμμία κυβερνητική απόπειρα μεταρρύθμισης έως σήμερα δεν κατάφερε να το επιλύσει στη χώρα μας. Όχι μόνο γιατί η εκάστοτε κυβέρνηση που το προσπάθησε, “ώδινεν όρος και έτεκε μυν”, σκοντάφτοντας στον πολιτικό καιροσκοπισμό και ολιγωρώντας, αλλά και επειδή αγνοήθηκε παντελώς η ασφαλιστική βιομηχανία στην αναζήτηση ενός μοντέλου συμπληρωματικής ασφάλισης. Όμως, αυτή η συμπληρωματικότητα έχει δώσει διεξόδους σε όλες τις αναπτυγμένες ευρωπαϊκές κοινωνίες και οικονομίες.
Στην Ευρώπη, ο λεγόμενος δεύτερος πυλώνας της επικουρικής σύνταξης μέσα από την επαγγελματική ασφάλιση βρίσκεται στα σύνορα της κοινωνικής και ιδιωτικής ασφάλισης. Τα προγράμματα επαγγελματικής ασφάλισης έχουν χαρακτηριστικά κοινωνικής ασφάλισης, ενώ οι φορείς που τα λειτουργούν είναι ιδιωτικοί. Υφίσταται κοινοτική οδηγία που δίνει το πλαίσιο της επαγγελματικής ασφάλισης αλλά και της εποπτείας, ώστε να διασφαλίζονται αυτά τα προγράμματα. Το πλαίσιο αυτό προβλέπει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά για τα προγράμματα επαγγελματικής ασφάλισης (για καταγγελία σύμβασης, δικαιούχους, ηλικία συνταξιοδότησης, παροχές, τρόπο εξαγοράς κ.λπ.), αλλά και διαδικασίες και υποχρεώσεις για τον ιδιωτικό φορέα που τα λειτουργεί (φερεγγυότητα, εγγυητικό κεφάλαιο, τεχνικά αποθέματα, επενδυτικοί κανόνες, εσωτερικός έλεγχος, οικονομικές καταστάσεις, χρηστή διοίκηση). Πλαίσιο που έτσι κι αλλιώς μπαίνει, πλέον, για τις ασφαλιστικές εταιρείες μέσα από την οδηγία Solvency II. Στην Ευρώπη, λοιπόν, προβλέπεται η δυνατότητα να ασκούν επαγγελματικές ασφαλίσεις οι ασφαλιστικές εταιρείες. Στις ευρωπαϊκές χώρες, 83 εκατομμύρια πολίτες έχουν ενταχθεί σε φορείς επαγγελματικής ασφάλισης και έχουν επενδύσει περί τα 3,5 τρισεκατομμύρια στο δεύτερο πυλώνα.
Τί γίνεται στην Ελλάδα για την επαγγελματική ασφάλιση; Από το 2002 υπάρχει ένα νομοθετικό πλαίσιο, ο νόμος 3029, που δεν λειτούργησε ποτέ αποτελεσματικά. Γραφειοκρατικός, με αγκυλώσεις, με κατώτατο όριο ασφαλιζομένων ομάδων τα 100 άτομα, όταν οι συντριπτικά περισσότερες επιχειρήσεις στην Ελλάδα απασχολούν λιγότερα από 100 άτομα. Νόμος που ταυτίζει τα ασφαλιστικά προγράμματα με τους φορείς οι οποίοι τα διαχειρίζονται και τα ονομάζει επαγγελματικά ταμεία, αποκλείοντας από τη διαχείριση τις ασφαλιστικές εταιρείες. Στην INTERAMERICAN είχαμε την εμπειρία της περιπέτειας για τη σύσταση ενός Ταμείου Επαγγελματικής Ασφάλισης για τους υπαλλήλους, που μας πήρε δύο χρόνια. Δεν θα συνιστούσαμε αυτή την εμπειρία σε καμμία επιχείρηση. Άλλωστε, γι΄αυτό τον λόγο τέτοια Ταμεία συστάθηκαν από το 2002 έως σήμερα μόλις 9. Και φυσικά, ας μην αναφερθούμε σε φορολογικά κίνητρα, που δεν υπάρχουν σε νόμο γι΄ αυτά τα επαγγελματικά ταμεία.
Τί χρειάζεται να γίνει για να λειτουργήσει στον τόπο μας επιτέλους η επαγγελματική ασφάλιση; Χρειάζεται απλότητα στον σχεδιασμό και την εφαρμογή, με ταυτόχρονη αναγνώριση των ασφαλιστικών εταιρειών, που πρέπει να είναι ισότιμοι φορείς επαγγελματικής ασφάλισης. Η σημερινή αξιόπιστη εποπτεία και οι αυστηροί κανόνες φερεγγυότητας για την ασφαλιστική αγορά, αίρουν κάθε επιφύλαξη που θα μπορούσε να υπάρξει για την υπεύθυνη ανταπόκριση των ασφαλιστικών εταιρειών.
Στο καθοδικό “σπιράλ” ύφεσης - χρέους που χαρακτηρίζει τη σημερινή ελληνική κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα, αλλά και στην κρίση δημοσίου χρέους πίσω από το οποίο βρίσκεται η δημογραφική γήρανση ως ένας από τους κύριους καθοριστικούς παράγοντες, υπάρχει στο κέντρο της δίνης όχι μόνο ο συνταξιούχος αλλά και κάθε σημερινός εργαζόμενος, κάθε ηλικίας. Δεν χωράει άλλη αναστολή. Πρέπει να ληφθούν τώρα αποφασιστικά μέτρα για ένα λειτουργικό δεύτερο πυλώνα, που θα μπορέσει να συνεισφέρει στην ανακοπή της ελεύθερης πτώσης η οποία έχει ξεκινήσει για τις συντάξεις και για το βιοτικό επίπεδο στις συντάξιμες ηλικίες.
Από το σημερινό συνέδριο πρέπει να βγεί κάτι παρωθητικό και αισιόδοξο. Να ολοκληρωθεί με την ιδέα ότι υπάρχουν οι λύσεις που θα ανοίξουν κάποια πόρτα στο αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει το ασφαλιστικό στην Ελλάδα. Και βέβαια, να αναδειχθεί ο συμπληρωματικός ρόλος που μπορούν να αναλάβουν οι ασφαλιστικές εταιρείες στον δεύτερο πυλώνα, αφού αποτελεί πανευρωπαϊκό μοναδικό φαινόμενο αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα. Να είναι, δηλαδή, δεύτερος πυλώνας τα πολλά επικουρικά ταμεία που έχει το ίδιο το κοινωνικό σύστημα ασφάλισης, τα οποία επικουρικά αντιμετωπίζουν το ίδιο αξεπέραστο πρόβλημα βιωσιμότητας που έχουν και τα κύρια ταμεία.
Με αυτές τις σκέψεις, χαιρετίζω το ενδιαφέρον που προκάλεσε το συνέδριο και την πρωτοβουλία που ανέλαβε, σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές για τον τρόπο μας και την κοινωνία, το ΕλληνοΑμερικανικό Επιμελητήριο για την οργάνωση της σημερινής εκδήλωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε ελεύθερα την άποψή σας !