Φ-ράου(ς) Μέρκελ

   Πόσο μελάνι  θα χυθεί , πόσα πληκτρολόγια θα πάρουν φωτιά, πόσα πρωτοσέλιδα και τίτλοι ειδήσεων,  πόσο άχτι  θα ξεχυθεί, πόσες διαμαρτυρίες, συγκεντρώσεις, ροχάλες, γιαούρτια ... 

Έρχεται η Μέρκελ στην Αθήνα την Τρίτη. Χρυσή ευκαιρία να ανάψουν τα αίματα και να γίνουν όλα στάχτη. Συνηθισμένοι είμαστε..

  Μπορούμε-φυσικά- να μαζευτούμε στο Σύνταγμα, σε δρόμους, πλατείες και να τα κάνουμε όλα ρημαδιό. Το δικαιούμαστε άλλωστε, η αγανάκτηση έχει χτυπήσει κόκκινο και τρελαίνει το νου. Μπορούμε να της  ουρλιάξουμε  κατάμουτρα ότι «μας χρωστάτε, δεν σας χρωστάμε, δώστε μας πίσω τις λέξεις μας ,τα μάρμαρα κι ότι άλλο κλέψατε απ’ τα  μουσεία μας, τους νεκρούς μας …».  Να βάλουμε μπροστά το περίφημο  θυμικό της φυλής και τον αμίμητο  τσαμπουκά μας . Γης μαδιάμ να τα  κάνουμε, αρκεί να της δείξουμε πως δεν τη γουστάρουμε.
  Κι αν  ήταν, μετά απ αυτό,  να εξαφανιστεί το χρέος , να βρεθούν δουλειές και να αυξηθούν μισθοί και συντάξεις, να βγούμε από το αδιέξοδο και τη μιζέρια, έρχομαι κι εγώ πρώτη να διαδηλώσω και να κάνω σαματά. Αλλά…

 Μια άλλη επιλογή  είναι να αντιδράσουμε έξυπνα και ψύχραιμα . (Στο κάτω- κάτω  δεν μας φταίει αυτή ως πρόσωπο , με  το γένος της έχουμε χοντρά νιτερέσα, που θα τα κουβαλάμε πάντα κι εμείς κι ολόκληρη η ανθρωπότητα, η συγκεκριμένη κυρία τα συμφέροντα της χώρας της προασπίζει και καλά κάνει..)

 Μπορούμε λοιπόν  να γυρίσουμε επιδεικτικά  την πλάτη. Να μην κυκλοφορεί κανείς στους δρόμους την Τρίτη. Ούτε ψυχή, ούτε κουνούπι. Να αδειάσουμε την Αθήνα  και να την μετατρέψουμε, για μια μέρα, σε έρημη πόλη. Τότε θα  την έχουμε εμείς στημένη σε εκείνους που άλλα θα περιμένουν κι άλλα θα τους έρθουν. Σ’ όλους αυτούς  που, σε κάθε ευκαιρία , χλευάζουν και κριτικάρουν αφ’ υψηλού. Κι ίσως τότε το μήνυμα να είναι πιο κατανοητό, το χαστούκι πιο ηχηρό και η εικόνα  που θα ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο να έχει να πει περισσότερα από τα αγριεμένα μπουλούκια και τα συνθήματα. Από την άλλη, ποιος μπορεί να σκεφτεί ψύχραιμα και λογικά τέτοιους καιρούς..

 Όταν μπήκαν οι Ναζί στην Αθήνα το '41, μου ανέφερε ο αγαπημένος Ντίνος Καρύδης, βρήκαν μια πόλη άδεια. Όλοι είχαν κλειστεί στα σπίτια τους και δεν κυκλοφορούσε ούτε γάτα . Κι αυτή η αντίδραση του ελληνικού λαού έμεινε στην  ιστορία και μνημονεύεται μέχρι σήμερα.. Κάπως έτσι, μ αυτά και με  πολλά άλλα τον κερδίσαμε τον πόλεμο  με τη Γερμανία ,τότε . Για σήμερα, δεν ξέρω…

Το «ομού» βέβαια θέλει ΜΙΑ ψυχή και ΜΙΑ φωνή. Κάτι που, προς το παρόν, έχει εκλείψει απ την Ελλάδα, ελπίζω όχι ανεπιστρεπτί..


                                                                             Νατάσα Ράγιου