Στις 18 Οκτώβρη …

*Άρθρο του Χ. Τσιόκα

Τριάντα και πλέον χρόνια μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, φαίνεται ότι το εκκρεμές των σχολιασμών για την συγκεκριμένη πολιτική περίοδο τείνει σε μια προσέγγιση που…

έχει στόχο στον μηδενισμό του τότε εγχειρήματος της αλλαγής και στην κατασυκοφάντηση της.
Το επιχείρημα που σήμερα εκπέμπουν οι παρασιτικές δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού στην κοινή γνώμη είναι ότι δήθεν η σημερινή κρίση οφείλεται στην κυβερνητική περίοδο του Α. Παπανδρέου και στις αλλαγές που δημιούργησε.
Με αυτό το κεντρικό κορμό επιχειρημάτων στήνεται το σκηνικό αποκαθήλωσης μεγάλων κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών που συντελέσθηκαν στην μεταπολιτευτική περίοδο.
Θυμίζω μεταξύ των άλλων ότι: · Είναι η περίοδος που η μεσαία τάξη διευρύνεται και ισχυροποιείται αποκτά πρόσβαση για να λειτουργήσει στην παραγωγή, την εμπορία και τη διακίνηση προϊόντων εντός και εκτός της χώρας.
· Είναι ο χρόνος που εκδηλώνεται η αύξηση της αγοραστικής δύναμης των δυνάμεων της εργασίας και η ενεργός στήριξη του αγρότη και της παραγωγής
· Είναι οι χρόνοι που τα δημόσια αγαθά της παιδείας, της υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης αποκτούν χαρακτήρα ανταπόδοσης πρόσβασης και αλληλεγγύης με την δημιουργία του κοινωνικού κράτους.
· Είναι η περίοδος που η χώρα αποκτά στην Ευρώπη και τον κόσμο ακτινοβολία, με διαπραγματευτική ικανότητα και διαμορφώνει ισχυρά οικονομικά και πολιτικά ανταλλάγματα για τους πολίτες και την οικονομία.
· Είναι οι χρόνοι που δοκιμάζεται η σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού τομέα χωρίς τις άνευ όρων εκποιήσεις και ανασφάλειες.
· Είναι η περίοδος που αίρονται οι διχασμοί ανάμεσα στα ‘’μπλε και κόκκινα’’ καφενεία και η δημοκρατία βαθαίνει με αποκεντρωμένους πόρους, αρμοδιότητες και με την είσοδο νέων κοινωνικών στρωμάτων στους θεσμούς αντιπροσώπευσης.
Αναφέρθηκα σε ενδεικτικά παραδείγματα εκείνης της περιόδου για να υπογραμμίσω ότι με αφορμή την κρίση για τις παρασιτικές δυνάμεις, η επιδίωξη αφορά την αποκαθήλωση αυτών των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών κατακτήσεων.
Δεν είναι στην πρόθεση αυτού του κειμένου ο μηδενισμός των παθογενειών εκείνης της εποχής που ασφαλώς υπήρξαν. Γιατί πράγματι το εγχείρημα δεν στόχευσε στην αλλαγή του ρόλου της δημόσιας διοίκησης και στο παραγωγικό μοντέλο. Σ αυτά δεν επιχειρήθηκαν αλλαγές αφέθηκαν όπως ήταν.
Όμως σήμερα:
· Με το περιεχόμενο που επιχειρούν να δώσουν στο χαρακτήρα της διαπραγμάτευσης οι δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού.
· με τον ανύπαρκτο ρόλο της μεσαίας τάξης και της αγροτικής οικονομίας στο σχέδιο εξόδου από την κρίση
· με τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, των δημόσιων αγαθών και του δημόσιου πλούτου.
· με την εμπορευματοποίηση μέρους των υπηρεσιών της δημόσιας διοίκησης
· και με την εισαγωγή οικονομικών κριτηρίων για την πρόσβαση στα αγαθά της υγείας, της παιδείας, πρόνοιας κτλ…
Αυτά είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι επιχειρείται ευθεία βολή στις κατακτήσεις που δημιούργησε η μεγάλη αλλαγή.
Για τις ακραίες δυνάμεις της αγοράς δεν πρόκειται απλά για ‘’Ρεβάνς’’ στην ηγεμονία εκείνης της περιόδου! Είναι μια ευκαιρία παλινόρθωσης των παλαιών ισορροπιών που υπήρχαν πριν την 10ετία του 80’.
Η κρίση έγινε για τις ακραίες νεοφιλελεύθερες δυνάμεις το βολικό περιτύλιγμα. Το δε εργαλείο προώθησης των επιδιώξεων οι δήθεν… “μεταρρυθμίσεις’’. Για να υποκρύπτουν ότι οι “ρυθμίσεις” τους αφορούν τους λίγους. Ούτε ήθελαν ούτε θέλουν τις αλλαγές!
Ίσως τώρα 30 και πλέον χρόνια μετά, φαίνεται πιο καθαρά γιατί επέμενε ο Α.Γ Παπανδρέου ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι κίνημα του δημοκρατικού σοσιαλισμού! Γιατί ήθελε αλλαγές για τους πολλούς, σε αντιπαράθεση με τη ‘’σοσιαλδημοκρατία’’ και τους νεοφιλελεύθερους που επιδιώκουν ρυθμίσεις χωρίς να ενδιαφέρονται αν αυτές θίγουν τους πολλούς και αν προκαλούν κοινωνικό και οικονομικό άρα και πολιτικό διχασμό…
Υ.Γ. Για όσους επιμένουν να πιστεύουν ότι η ιστορική
μνήμη δεν τρομοκρατείται ούτε παραχαράσσεται…

Ο Χάρης Τσιόκας υπήρξε Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ