Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

Φ. Κουβέλης: Δεν θα υπάρξουν απολύσεις στο Δημόσιο


Συνέντευξη  του προέδρου της ΔΗΜΑΡ, Φώτη Κουβέλη, στην εφημερίδα «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» και το δημοσιογράφο Πασχάλη Κορωναίο
   
Κύριε πρόεδρε, η συγκατοίκηση στη κυβέρνηση  βλέπουμε να πηγαίνει μαζί με ένα κομματικό  μοίρασμα θέσεων ευθύνης σε φορείς και οργανισμούς. Αποτελεί αξιοκρατική πρακτική για ένα αριστερό κόμμα;

Εμείς επιδιώκουμε κάθε φορά οι προτάσεις μας -και εκείνο το οποίο αφορά την στελέχωση του κράτους από τη μεριά της ΔΗΜΑΡ- να εξασφαλίζει τη μέγιστη δυνατή αξιοκρατία και αποτελεσματικότητα στην επιλογή των προσώπων. 
Tαυτόχρονα, θα μπορούσε, θα έπρεπε και πρέπει να είναι ανοιχτές οι διαδικασίες, μακριά από στενές κομματικές επιλογές, που πολλές φορές εμπεριέχουν και το στοιχείο της μεροληψίας και δεν εξασφαλίζουν, σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, το στοιχείο της ικανότητας και της αποτελεσματικότητας.

Δεν μπορεί μια τρικομματική κυβέρνηση να εγκαθιδρύσει ένα μόνιμο σύστημα αξιοκρατικής επιλογής;

Θα μπορούσε και μπορεί. 


Θα το προτείνετε;

Βεβαίως! Ήδη το έχω προτείνει. 


Η στρατηγική του πρωθυπουργού οδηγεί σε μια επανίδρυση αυτού, που θα το ονόμαζαν κάποιοι, κράτος της δεξιάς: επιστρατεύσεις εργαζομένων, αυταρχισμός, καταστολή. Η συμμετοχή σας στην κυβέρνηση δεν προσφέρει ένα αριστερό άλλοθι;

Η συμμετοχή στην κυβέρνηση δεν επιχειρεί, ούτε θέλει, ούτε προσφέρει κανένα άλλοθι. Αντιθέτως, η παρουσία της Δημοκρατικής Αριστεράς στην κυβέρνηση νομίζω ότι λειτουργεί εγγυητικά σε σημαντικό βαθμό, ακριβώς για να μην υπάρχουν τα στοιχεία μιας πολιτικής στα οποία αναφέρεται το ερώτημά σας.

Υπήρξαν στιγμές που σκεφτήκατε να αποχωρήσετε από το κυβερνητικό σχήμα;

Εμείς δεν επιλέξαμε την άνεση και την βολή της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Θα μας ήταν πάρα πολύ εύκολο. Βεβαίως, υπήρξαν κάποιες στιγμές που η Δημοκρατική Αριστερά, υπερασπιζόμενη όχι την πολιτική-ιδεολογική της ταυτότητα, αλλά τη σπουδαιότητα ζητήματος είπε όχι. Για παράδειγμα εμείς δεν αποδεχθήκαμε όλες εκείνες τις ρυθμίσεις για τις οποίες επέμενε η Τρόικα και είχαν σχέση με τα εργασιακά ζητήματα. Είχαμε υπολογίσει όλα τα ενδεχόμενα. 


Ο Αλ. Τσίπρας οραματίζεται μια κυβέρνηση με αριστερό κορμό και συνεργασίες με κόμματα της αριστεράς. Εσείς λέτε ότι δεν υπάρχει κοινό πεδίο συνεργασίας. Μετεκλογικά, θα μπορούσατε να συμφωνήσετε στη βάση προγραμματικών δεσμεύσεων, όπως έγινε και για αυτή την κυβέρνηση;

Πράγματι έχω πει: Με βάση ποιό πολιτικό σχέδιο, με ποιό πολιτικό πρόγραμμα, με ποια μεταρρυθμιστική πολιτική; Αλλά εάν θέλετε, με ποιό επίπεδο σχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΔΗΜΑΡ; Δεν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις. Πολύ δε περισσότερο, που η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, προσδιορίζεται ως ένα εκκρεμές που μετακινείται αριστερά-δεξιά και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι πνιγμένη μέσα στις αντιφάσεις και τις αντιφατικότητές της. 


Με το σημερινό ΠΑΣΟΚ είστε στην ίδια κυβέρνηση. Απευθύνεστε και στον ίδιο πολιτικό χώρο, την κεντροαριστερά. Θα βλέπατε ότι υπάρχουν προοπτικές συνεργασίας, εκλογικής ή άλλης;

Όχι. Η Δημοκρατική Αριστερά αμέσως μετά την ίδρυσή της, πριν από περίπου δυόμισι χρόνια, είπε ότι πρέπει να συγκροτηθεί ο χώρος του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Προς την κατεύθυνση αυτή εργαζόμαστε. Σε καμία περίπτωση, όμως, αυτή η προώθηση του σχεδίου μας δεν έχει σχέση με συναντήσεις κομμάτων, με συναντήσεις κορυφής, ούτε με εκλογικές συνεργασίες. Θα γίνει με όρους κοινωνίας.

Έχετε ταχθεί κατά του μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα. 

Όχι. Απλή και  ανόθευτη αναλογική, χωρίς αστερίσκους  και χωρίς οτιδήποτε άλλο. Βεβαίως, αν αφαιρεθεί το μπόνους των 50 εδρών αυτόματα καθίσταται απλή αναλογική, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άλλα ζητήματα, που ένας εκλογικός νόμος θα πρέπει να αντιμετωπίσει. Για παράδειγμα, η κατάτμηση μεγάλων και τεράστιων εκλογικών περιφερειών.

Στελέχη της ΔΗΜΑΡ έχουν προαναγγείλει εδώ και καιρό ότι θα καταθέσουν τις διαφωνίες τους στα όργανα του κόμματος. Αυτό το Σαββατοκύριακο συνεδριάζει η Κεντρική Επιτροπή. Πόσο αντέχει η ΔΗΜΑΡ τις διαφωνίες, χωρίς αποκλεισμούς στελεχών;

Το δικαίωμα στη διαφορετική άποψη για εμάς είναι απόλυτα σεβαστό και θα έλεγα γιατί όχι και αναγκαίο για τη δημοκρατική λειτουργία του κόμματος. Οι αποφάσεις μας παίρνονται με συλλογικές, ανοιχτές διαδικασίες. Και βεβαίως οποιοσδήποτε στο πλαίσιο των συλλογικών διαδικασιών μπορεί να καταθέτει τη δική του άποψη, η οποία μπορεί να είναι και διαφορετική σε σχέση με τι κατά πλειοψηφία αποφασίζει είτε η Κεντρική Επιτροπή, είτε άλλα όργανα του κόμματος. 


Μπορεί για οικονομικούς λόγους να γίνονται τεράστιες περικοπές στις δαπάνες. Αλλά με τα γνωστά χρόνια προβλήματα της γραφειοκρατίας και της καθημερινότητας τι γίνεται;

Προβλέπονται συγχωνεύσεις, καταργήσεις διοικητικών μονάδων, θα ακολουθήσει η αξιολόγηση δομών και προσώπων και, βεβαίως, αυτό θα οδηγήσει και στο να γίνει αποτελεσματικότερη η διοίκηση και με μικρότερο κόστος. 

 Επί του παρόντος δεν βλέπουμε  αποτελέσματα στην αντιμετώπιση  της γραφειοκρατίας.

Σε πολύ σύντομο χρόνο θα ολοκληρωθεί η διοικητική μεταρρύθμιση. Με την ολοκλήρωσή της θα έχουμε εάν όχι πάταξη, τουλάχιστον μεγάλο, πολύ μεγάλο περιορισμό της γραφειοκρατίας.

Διαβεβαιώνετε ότι δεν θα γίνουν απολύσεις στο δημόσιο…

Ναι....

...Ωστόσο εάν υπάρξουν πιέσεις από την τρόικα ή τεθούν ως προαπαιτούμενα τι θα κάνετε;

Η συμφωνία, η οποία έχει γίνει και έχει περιληφθεί στο κείμενο του νόμου είναι η λεγόμενη κινητικότητα, όχι η έξοδος από την υπηρεσία. Άλλωστε πρέπει να σας πω ότι έχουμε επιταχυνόμενες συνταξιοδοτήσεις στο δημόσιο τομέα, πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα έχουμε περιττό προσωπικό.

Όμως, οι δηλώσεις ξένων αξιωματούχων είναι ότι απαιτούνται απολύσεις. Το θέτουν ως προαπαιτούμενο. Εσείς τι θα κάνετε;

Δεν μπορούν να το θέσουν ως προαπαιτούμενο γιατί όλα τα κείμενα της μιας ή της άλλη μορφής και όπως αυτά κατέληξαν μετά τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας, έχουν καταγραφεί ως νόμος του κράτους. Δεν μπορεί να υπάρξει επομένως προαπαιτούμενο τέτοιου χαρακτήρα.

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

Η βουλευτής Ζωή, οι πελάτες της δικηγόρου Ζωής κι ένα ξεχασμένο άρθρο της

Το περασμένο Σάββατο, η εφημερίδα «Τα ΝΕΑ» αποκάλυψε ότι η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει με την ιδιότητα του δικηγόρου αναλάβει την υπεράσπιση ενός βιαστή 4 αλλοδαπών γυναικών που είχαν επισκεφθεί τη χώρα μας για τουρισμό.

Το δημοσίευμα δεν αμφισβητήθηκε από την κ. Κωνσταντοπούλου ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ περιορίστηκε στο να αποδώσει τα δημοσιεύματα σε προσπάθειες που έχουν...


...αναληφθεί ώστε να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια για τη λίστα Λαγκάρντ, καθώς η βουλευτής συμμετέχει στη σχετική Προανακριτική Επιτροπή.

Η κριτική που ασκείται στην κ. Κωνσταντοπούλου είναι κάτι παραπάνω από σφοδρή. Αρκετοί είναι εκείνοι που εύλογα αναρωτιούνται για τη συγκεκριμένη επαγγελματική της επιλογή, πόσο μάλλον από τη στιγμή που είναι γυναίκα και πολιτεύεται ως μαχόμενη βουλευτής της Αριστεράς για έναν πιο...δίκαιο κόσμο.

Προσωπικά, λόγω της ιδιαιτερότητας του δικηγορικού επαγγέλματος, μπορώ να κατανοήσω ότι ένας δικηγόρος δεν θα υπερασπιστεί στην καριέρα του μονάχα αθώους. Κάποιος πρέπει να υπερασπιστεί και τους ενόχους οι οποίοι εύλογα επιδιώκουν να τιμωρηθούν με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη επιείκεια. Θεωρητικά λοιπόν, η συγκεκριμένη επαγγελματική επιλογή της κ. Κωνσταντοπούλου θα μπορούσε να γίνει κατανοητή, αν υιοθετήθηκε στο πλαίσιο της προσπάθειας της να εξασφαλίσει από την εργασία της χρήματα για να ζήσει. «Η δουλειά δεν είναι ντροπή» ψιθυρίζει συχνά ο σοφός λαός.

Η κ. Κωνσταντοπούλου όμως δεν υπήρξε ποτέ μια απλή δικηγόρος που κυνηγούσε υποθέσεις για να ζήσει. Η κ. Κωνσταντοπούλου διέθετε πάντοτε το δικαίωμα της επιλογής καθώς έχει την τύχη να είναι κόρη του Νίκου Κωνσταντοπούλου, ενός καταξιωμένου -με όρους εμπορικούς- δικηγόρου της Αθήνας, στο πελατολόγιο του γραφείου του οποίου μπορεί κανείς να συναντήσει μερικά από τα πιο γερά πορτοφόλια αυτής της χώρας. Η κ. Κωνσταντοπούλου άσκησε το δικαίωμα της στην επιλογή με τρόπο τέτοιο που περιλάμβανε και την υπεράσπιση ενός βιαστή 4 γυναικών, γνωρίζοντας πιθανότατα ότι εις βάρος του κατηγορίες ευσταθούν.

Από την επιλογή της αυτή αξιολογείται συνολικά ως άνθρωπος -δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Το πρόσημο της αξιολόγησης αυτής δεν μπορεί παρά να είναι ιδιαίτερα αρνητικό. Από μόνη της, η εικόνα μιας γυναίκας να υπερασπίζεται με θέρμη κάποιον που κακοποίησε 4 άλλες γυναίκες προκαλεί οργή.

Αντί επιλόγου, νομίζω ότι έχει αξία να παραθέσω την άποψη της κ. Κωνσταντοπούλου για τη δικηγορία, όπως την περιέγραψε σε άρθρο της στο περιοδικό Κοντέινερ, τον Μάιο του 2011:

Για τη δουλειά του δικηγόρου λέγονται πολλά. Και για τις αμοιβές του ακόμη περισσότερα. Πολλοί είναι αυτοί που ονειρεύονται πακτωλούς χρημάτων ως επιστέγασμα μιας επιτυχούς δικηγορικής διαδρομής. Και λιγότεροι εκείνοι που εκτιμούν την ηθική αμοιβή που σου προσφέρει αυτό το επάγγελμα, ακόμη και όταν η Δικαιοσύνη δεν δικαιώνει το ρόλο και την αποστολή της.

Ποια ηθική αμοιβή σας προσέφερε κ. Κωνσταντοπούλου η υπεράσπιση ενός βιαστή;


Aπό Παραπολιτική



Enhanced by Zemanta

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Συν(-πλην) Αθηνά…


Της Νατάσας Ράγιου
π. βουλευτής Αχαΐας

Κανένας πολιτικός και κανένας πολίτης δεν θέλει να κλείνουν πανεπιστημιακές σχολές, ειδικά αν στη θέση τους ανοίγουν φορολογικές φυλακές. Όμως κάποτε πρέπει να μάθουμε  ότι ο κοινός νους και το συμφέρον μιας χώρας είναι πάνω απ’ το κυνήγι της ψήφου και από  το να κάνεις τον καλό σε όλους .

  Ο εξορθολογισμός που θέλει  το υπουργείο με το σχέδιο  Αθηνά, μπορεί να κινείται στη σωστή βάση, όμως είναι ηλίου φαεινότερο ότι το άνοιγμα και το κλείσιμο των σχολών προϋποθέτει  σχεδιασμό: τι ανάγκες έχει η χώρα, πού πρέπει να πάμε, τι πρέπει να πετύχουμε, τι επιστημονικό δυναμικό χρειαζόμαστε, ποιούς δείκτες (ποσοτικούς) θα παρακολουθήσουμε ώστε να βεβαιωθούμε αν οι αλλαγές οδηγούν  προς την κατεύθυνση που επιλέξαμε.

Δυστυχώς τέτοιοι δείκτες δεν φαίνεται να υπάρχουν ή τουλάχιστον δεν γνωστοποιήθηκαν.

 Παράδειγμα: ποιός ο λόγος το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο να είναι στην καρδιά της Αθήνας - στο Βοτανικό - το 2013; Δεν θα έπρεπε να είναι στην Κάτω Αχαΐα, στη  Λάρισα ή στην Αμαλιάδα; Ασφαλώς υποδομές  100 χρόνων δεν μπορούν να μεταφερθούν αλλού όταν το κράτος είναι χρεοκοπημένο. Αλλά τι νόημα έχει το Τμήμα Διαχείρισης Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων να συνενώνεται με το Πανεπιστήμιο Πατρών, αλλά να παραμένει στο Αγρίνιο;; Η «αναβάθμιση» των σπουδών στο συγκεκριμένο Τμήμα θα προέλθει από την αλλαγή της ονομασίας του Πανεπιστημίου Πατρών σε Πανεπιστήμιο Πατρών και Δυτικής Ελλάδας;;

 Και πώς εξηγείται ότι  η νέα δομή θα έχει λιγότερα  λειτουργικά έξοδα όταν θα  πρέπει ο Κοσμήτορας της ΣΘΕ  της Πάτρας να ελέγχει το προσωπικό στο Αγρίνιο; Ίσως η διοίκηση των νέων δομών να είναι τόσο αποτελεσματική, όσο αναμένεται να είναι εκείνη των προέδρων των νέων συμβουλίων των ΑΕΙ – αξιολογότατων ομολογουμένως επιστημόνων – των οποίων όμως η έδρα είναι, εκ των πραγμάτων, κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα Ιδρύματα των οποίων επίστανται...

 Τι νόημα έχει να εντάσσεται το Τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών της Κοζάνης  στο ΑΠΘ το οποίο διαθέτει ίδιο ακριβώς Τμήμα και να διατηρείται στην Κοζάνη;  Άλλη μια Ελληνική πρωτοτυπία: το ίδιο ίδρυμα να διαθέτει δύο ίδια Τμήματα σε απόσταση 125 μόλις χιλιομέτρων...

Μερικά  σοβαρά  και εύλογα ερωτήματα επίσης είναι:

-Άχρηστα Τμήματα με  άχρηστα πτυχία θα οδηγήσουν θα αναβαθμιστούν πτυχία μόνο και μόνο μέσω μιας διοικητικής συνένωσης;
- Φοιτητές μεγαλύτερων ετών Τμημάτων που καταργούνται και ενσωματώνονται σε άλλα Τμήματα, ποιό πρόγραμμα σπουδών θα ακολουθήσουν; Του αρχικού τους Τμήματος ή του νέου; Ένας τεταρτοετής του παλιού Τμήματος θα πρέπει να παρακολουθήσει τα μαθήματα από το πρώτο έτος του νέου Τμήματος; Και το κόστος που θα βαρύνει τους γονείς για άλλα 4 χρόνια;
-Μέλη ΔΕΠ και διοικητικοί στα καταργούμενα Τμήματα .... που συνήθως ήταν ξαδερφοκούμπαρα διαφόρων, με τι κριτήρια θα πάρουν νέες θέσεις στα νέα Τμήματα; Μήπως η «Αθηνά» στους διοικητικούς θέλει «Καλλικράτη»;;
-Γιατί δεν εφαρμόζεται η βάση του 10 από φέτος αφού  ο στόχος είναι η αναβάθμιση της Παιδείας; Τμήματα που μένουν και είχαν π.χ. βάση το 13 θα πάνε στη βάση 8. Έτσι αναβαθμίζεται το επίπεδο σπουδών;
-Θα γίνει χρηματοδότηση με παράλληλη συγχώνευση  ή θα γίνει μια από τα ίδια όπως με τους «Καλλικρατικούς» Δήμους και  εκεί που φυτοζωούσαν σε μια σχολή 150 ανά έτος, θα φυτοζωούν 250?

-Τι θα γίνει με τις εστίες  που παραμένουν οι ίδιες, για  περισσότερους όμως φοιτητές;
-Και τελικά οι παλιές εγκαταστάσεις που κλείνουν.... θα γίνουν μπάζα ή χώροι ασύλου λαθρομεταναστών;!

  Άποψη μου  είναι ότι δεν μπορείς να  ακυρώσεις το σχέδιο στο σύνολό  του. Ίσως θα έπρεπε να είναι   πιο τολμηρό, χωρίς να προσπαθεί  να τηρήσει ανούσιες ισορροπίες και κυρίως θεσπίζοντας ΣΤΟΧΟΥΣ και ΔΕΙΚΤΕΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗΣ τους.

  Έγινε ο κακός χαμός, και διατηρείται στην Κόρινθο το Τμήμα «Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής». Θα ήθελε κάνεις  το παιδί του ποτέ να σπουδάσει στο Τμήμα αυτό;; Να πάρει πτυχίο που θα το κάνει ειδικό… σε τι ακριβώς;; Και σώθηκε γιατί; Επειδή ιδρύθηκε από τα πρωτοπαλίκαρα του Α. Παπανδρέου και συγκαταλέγονται πρώην και νυν στελέχη του Υπουργείου Παιδείας στο διδακτικό προσωπικό του;

Είμαι η πρώτη που  θέλω, όχι μόνο να παραμείνουν οι Σχολές στο Αίγιο (όπως ο καθένας για την ιδιαίτερη πατρίδα του) αλλά και να γίνουν περισσότερες, αν οι εθνικοί στόχοι μας το απαιτούν. Η αγωνία μου για την ανάπτυξη του τόπου μου είναι μεγάλη, αναρωτιέμαι όμως   κατά πόσο, το να εξασφαλίζεται εισόδημα σε μία πόλη μέσω δημιουργίας Τμημάτων, είναι ένα μέτρο σοβιετικού τύπου. Δεν αναπτύσσεται πραγματικά μια περιοχή, αν μια μικρή μερίδα των κατοίκων νοικιάζει σε φοιτητές άθλια – συνήθως – διαμερίσματα σε εξωφρενικές τιμές ούτε επειδή θα δουλέψουν περισσότερο τα εστιατόρια και οι καφετέριες.

Το ίδιο γίνεται  και στην Πάτρα . Όταν έγινε η τρίμηνη κατάληψη το 2007 εναντίον του νόμου Γιαννάκου, καταστηματάρχες έλεγαν ότι ο τζίρος τους είχε πέσει κατά 30%. Αν το να συμβαίνει αυτό στην τρίτη πόλη της Ελλάδος, δεν είναι η επιτομή της στρεβλής ανάπτυξης, τότε πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί;

 Η Πάτρα  όπως και το Αίγιο για να  αναπτυχθούν έχουν ένα καταπληκτικό  συγκριτικό πλεονέκτημα: βρίσκονται  σε μια περιοχή που θα μπορούσε  να είναι η Καλιφόρνια της  Ελλάδος. Η ανάπτυξή τους θα έπρεπε να βασίζεται κυρίως στην παραγωγή και όχι ΜΟΝΟ στην παροχή υπηρεσιών και πολύ περισσότερο όχι μόνο στην παροχή υπηρεσιών σε φοιτητές! Η παροχή υπηρεσιών δεν δημιουργεί πλούτο, απλώς τον αναδιανέμει.

Ο προβληματισμός  πρέπει να είναι ένας : υπάρχει σχεδιασμός; Αν ναι, πού προσβλέπει; Ποιοί είναι οι μετρήσιμοι στόχοι; Πώς θα παρακολουθηθεί η απόδοση του μέτρου; Αν είχε γίνει κάτι τέτοιο την εποχή που το ΠΑΣΟΚ ίδρυε σε κάθε χωριό πανεπιστημιακό Τμήμα, θα είχε καταγραφεί η μη αποδοτικότητα αυτών των ενεργειών και θα είχε λυθεί το πρόβλημα νωρίτερα. Γιατί π.χ. το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο να μην είχε γίνει εξ αρχής σε κάποια πόλη με σημαντική γεωργική οικονομία;

 Και κυρίως γιατί, όταν ελήφθη η απόφαση το Πανεπιστήμιο Πατρών  να επεκταθεί και στις κοινωνικές, οικονομικές και φιλολογικές επιστήμες, από το 1983 μέχρι το 1999 , κάποιες από αυτές οι σχολές να μην είχαν ιδρυθεί εξ αρχής στο Αίγιο;

   Πικρή η αλήθεια  αλλά η Παιδεία θέλει χρηματοδότηση  για να κινηθεί... να αναβαθμιστεί  το επίπεδο σπουδών... να παραχθεί έρευνα... Πώς θα γίνει αυτό όταν ο τακτικός προϋπολογισμός του Πανεπιστημίου Πατρών π.χ, από 27 εκ. ευρώ το 2009, περιορίστηκε στα 15 εκ. το 2012;;

 Θέλει επίσης  τους  καθηγητές να είναι προσηλωμένοι και να μην απουσιάζουν συνεχώς με ετήσιες εκπαιδευτικές άδειες...

 Κι ίσως  το πρόβλημα, τελικά ,δεν λύνεται  από την Τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλά από το δημοτικό ενώ μεγάλο θέμα είμαι και η κατάρτιση αλλά και η προθυμία των εκπαιδευτικών να υποστηρίξουν ένα νέο σύστημα..



                                                       Νατάσα Ράγιου

                                                     π. βουλευτής Αχαΐας

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Ομιλία του Φώτη Κουβέλη, στην εκδήλωση της ΔΗΜΑΡ για το πολιτικό σύστημα

Το πλήρες κείμενο της Ομιλία του  Φώτη Κουβέλη, στην εκδήλωση της ΔΗΜΑΡ  για το πολιτικό σύστημα έχει ως εξής:


Η σημερινή μας εκδήλωση ανοίγει έναν κύκλο παρεμβάσεων  της Δημοκρατικής Αριστεράς που  φιλοδοξεί να στρέψει το δημόσιο  διάλογο σε κρίσιμα και σημαντικά  θέματα. Στα μείζονα. Σήμερα είναι αναγκαία η προώθηση ενός πλέγματος αλλαγών σε όλο το πολιτικό σύστημα. Αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που είναι πλέον ώριμες και εφικτές.

Παίρνω τον λόγο μετά από μια  σειρά διακριμένων επιστημόνων  και διανοουμένων με βαθιά γνώση  στα θέματα που συζητούμε σήμερα. Ο καθένας τους ανέλυσε κρίσιμους τομείς του πολιτικού συστήματος και κατέγραψε όψεις της λύσης.
Η ελληνική κρίση, μπορεί να εκφράστηκε ως οικονομική κρίση, αλλά είναι βαθύτατα πολιτική, θεσμική, συστημική. Το πολιτικό σύστημα δημιούργησε το πελατειακό κράτος, ιδιοποιήθηκε τη δημόσια διοίκηση, οδήγησε τη χώρα στο τέλμα της διαφθοράς και διαμόρφωσε ένα κατακερματισμένο κράτος ανίκανο να υλοποιήσει δημόσιες πολιτικές. Ένα κράτος πεδίο διεκδίκησης και άκριτης ενσωμάτωσης ατομικών και συντεχνιακών αιτημάτων σε βάρος του γενικού συμφέροντος. Για αυτό μια στρατηγική εξόδου από την κρίση οφείλει να απαντήσει πειστικά στο πρόβλημα του πολιτικού συστήματος.
Ο στόχος της εξόδου από την κρίση  συνδυάζεται άρρηκτα με τη διαμόρφωση μιας νέας θεσμικής πραγματικότητας. Αλλάζοντας το πολιτικό σύστημα θα σπάσουμε τον κρίκο της κακοδαιμονίας και απελευθερώνουμε τις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας.
Λαμβάνοντας υπόψη τις σημαντικές εισηγήσεις των ομιλητών, θέλω εκ μέρους της ΔΗΜΑΡ να καταθέσω τους προβληματισμούς και τις προτάσεις μας.

Πρώτον: Εξυγίανση  του πολιτικού συστήματος / διαφάνεια  παντού
Ο έλεγχος των οικονομικών των  πολιτικών και των στελεχών του  δημόσιου τομέα που διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα πρέπει να προχωρήσει, αξιοποιώντας το θεσμικό πλαίσιο που υπάρχει και δίνει μεγάλες δυνατότητες. Ο έλεγχος αυτός πρέπει να είναι αναδρομικός και να οδηγήσει  στη δήμευση περιουσιών για όσους τα περιουσιακά τους στοιχεία δεν δικαιολογούνται από τα νόμιμα εισοδήματά τους.
Είναι αναγκαία η αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου περί ευθύνης υπουργών και η υπαγωγή των περιπτώσεων οικονομικών εγκλημάτων υπουργών στις διατάξεις του νόμου για τους καταχραστές του Δημοσίου και της καταπολέμησης του ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να αποκλείεται η συντομότερη παραγραφή από αυτήν που ισχύει για όλους τους Έλληνες πολίτες. Είναι προφανές δε ότι πρέπει να καταργηθούν οι ρυθμίσεις του άρθρου 86 του Συντάγματος. Η δε βουλευτική ασυλία πρέπει να αφορά αποκλειστικώς στην άσκηση των κοινοβουλευτικών – πολιτικών τους καθηκόντων.

Δεύτερον: Εκλογικό σύστημα – εκλογικός νόμος
Ακούσαμε τους καθηγητές κ. Νικολακόπουλο  και κ. Κοντιάδη, που αναφέρθηκαν  στο ζήτημα του εκλογικού συστήματος. Υπενθυμίζουμε ότι θα πραγματοποιήσουμε  ξεχωριστή εκδήλωση του κόμματος για το θέμα αυτό.
 Έχουμε ταχθεί  υπέρ της καθιέρωσης της απλής  αναλογικής ώστε να αποτυπώνεται  πιστά στο κοινοβούλιο η βούληση  του εκλογικού σώματος. Υποστηρίζουμε  την κατάργηση του μπόνους  των 50 εδρών. Αυτό παραμορφώνει  την λαϊκή βούληση.

Τρίτον: Χρηματοδότηση  των κομμάτων – διαφάνεια – κόστος πολιτικού συστήματος
Ακούσαμε τους καθηγητές κ. Αλιβιζάτο  και κ. Κοντιάδη, που αναφέρθηκαν  στο ζήτημα της διαφάνειας της  χρηματοδότησης των κομμάτων και  του πολιτικού προσωπικού.
Όλοι ξέρουν ότι έχουμε υποστηρίξει  τη γενναία μείωση της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων και γενικά τη μείωση του κόστους του πολιτικού συστήματος.
Έχουμε υποστηρίξει  τη μείωση της βουλευτικής αποζημίωσης. Πέραν των μειώσεων που ήδη  έχουν γίνει υποστηρίζουμε την  κατάργηση της αποζημίωσης των  βουλευτών για την συμμετοχή τους στις επιτροπές της Βουλής, των προνομιακών ρυθμίσεων στη φορολογία των βουλευτών και της βουλευτικής σύνταξης.
Η συνταξιοδότηση των βουλευτών να γίνεται μόνον  από τον οικείο επαγγελματικό  ασφαλιστικό τους φορέα.

Τέταρτον: Σχέσεις ΜΜΕ και πολιτικής
Η σχέση των ΜΜΕ με το πολιτικό σύστημα είναι κορυφαίο ζήτημα αξιοπιστίας  και διαφάνειας. Είναι απαραίτητη η δημιουργία θεσμικού πλαισίου που  θα ρυθμίζει τα ζητήματα των ΜΜΕ  και τις αδειοδοτήσεις. Η δημόσια  τηλεόραση πρέπει να είναι ανεξάρτητη, να  ελέγχεται και να λογοδοτεί στην Επιτροπή θεσμών και διαφάνειας της Βουλής, η οποία θα διορίζει και τα εκτελεστικά όργανα της διοίκησής της.


Πέμπτον: Δημόσια  διοίκηση
Ακούσαμε τον καθηγητή κ. Σωτηρέλλη και τη Συνήγορο του  Πολίτη κ. Σπανού για την αλλαγή του διοικητικού συστήματος. Πράγματι, η μεταρρύθμιση του κράτους, η απόκρουση της πελατειακής λογικής, της διασύνδεσης με ιδιωτικά συμφέροντα αποτελεί αναγκαίο στοιχείο για μια αποτελεσματική και χρηστή διοίκηση.
Οι λογικές που θεωρούν το κράτος ως κομματικό λάφυρο πρέπει να αποκλειστούν.
Η χώρα χρειάζεται ένα  κράτος αξιόπιστο, σύγχρονο, παραγωγικό και αποτελεσματικό. Ένα κράτος δημοκρατικό, αποκεντρωμένο, στην υπηρεσία του πολίτη και της κοινωνίας .
Η Διοικητική Μεταρρύθμιση που προωθείται με στόχο την ανασυγκρότηση του Δημοσίου, την αξιολόγηση και την ορθολογική κατανομή του προσωπικού μέσα από την κινητικότητα, είναι απάντηση και λύση των προβλημάτων που καθηλώνουν τη δημόσια διοίκηση.
Η οικονομική κρίση επέτεινε τις αδυναμίες της Δημόσιας Διοίκησης, κυρίως σε σχέση με την ανταπόκριση στις υπηρεσίες προς τους πολίτες. Είναι απαραίτητη η προώθηση των μεταρρυθμίσεων σε πολλούς τομείς, με χαρακτηριστικούς αυτούς της κοινωνικής προστασίας και της υγείας. Κρίσιμο ζήτημα όμως είναι οι μεταρρυθμίσεις να οδηγούν στην αντιμετώπιση των συστημάτων διαφθοράς που λυμαίνονται τους δημόσιους πόρους και όχι στη μεταφορά του κόστους στους πολίτες με υποβάθμιση των υπηρεσιών. Και εδώ πρέπει να γίνουν πολλά συγκεκριμένα βήματα.
Ιδιαίτερη βαρύτητα αποδίδουμε στην ενίσχυση των Ανεξάρτητων Αρχών. Η πολιτική, οργανωτική, λειτουργική και οικονομική ανεξαρτησία τους είναι αναγκαία και αδιαμφισβήτητη. Πέραν του ρόλου τους ως εγγυητών των δικαιωμάτων, θα κληθούν να ρυθμίσουν επαρκώς νέα πεδία δραστηριοτήτων.
Ο δημόσιος διάλογος για  τη αλλαγή του πολιτικού συστήματος πρέπει κατά τη γνώμη μας να αναπτυχθεί ταυτόχρονα σε δύο επίπεδα. Το πρώτο  εντός του σημερινού συντάγματος  από τον κοινό νομοθέτη, όπου ανήκουν  τα περισσότερα από όσα είπα προηγουμένως. Το δεύτερο επίπεδο για όσα απαιτούν συνταγματική αναθεώρηση.
Η αναθεώρηση του Συντάγματος  απαιτεί ευρύτερες και προωθητικές  συνθέσεις.

Ζητήματα που θεωρούμε ότι πρέπει να αντιμετωπιστούν είναι :
  • Σαφής διάκριση εξουσιών. Αλλαγές στις υπερεξουσίες του πρωθυπουργού και της εκτελεστικής εξουσίας. Αλλαγές στον τρόπο εκλογής της ηγεσίας της Δικαιοσύνης. Διακριτός ρόλος εκκλησίας-κράτους. Ουσιαστικότερος ρόλος της Βουλής.
  • Ρυθμίσεις για τη δημοσιονομική διαχείριση, τη διαδικασία σύνταξης προϋπολογισμού και ελέγχου της εκτέλεσής του,  που θα εξασφαλίζουν τον έλεγχο της αποτελεσματικότητας και αποδοτικότητας.
  • Καθιέρωση της απλής αναλογικής ως σταθερού εκλογικού συστήματος. Διεύρυνση των συμμετοχικών διαδικασιών με δημοψηφίσματα και ενθάρρυνση της νομοθετικής πρωτοβουλίας από τους πολίτες.
  • Κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Ανακαθορισμός της ρύθμισης που αφορά στην ασυλία των βουλευτών.

Κλείνοντας αυτή την  πρώτη παρέμβαση της Δημοκρατικής Αριστεράς θέλω να εκφράσω την  πεποίθησή μου πως η αλλαγή του πολιτικού συστήματος είναι ζήτημα που αφορά εξ΄ορισμού την κοινωνία. Μόνον εάν οι αλλαγές γίνουν κτήμα της κοινωνίας και ικανοποιήσουν το εκπεφρασμένο αίτημά της για ριζικές αλλαγές θα αναζωογονήσουν την δημόσια σφαίρα και την πολιτική ζωή.
Το πολιτικό σύστημα  δεν θα εξυγιανθεί μόνο μέσα από θεσμικές αλλαγές αν δεν υπάρξουν πράξεις που θα δείχνουν αναστροφή πορείας σε κρίσιμα θέματα. Πυγμή σε ό,τι παραβιάζει το δημόσιο συμφέρον. Να προχωρήσει ο έλεγχος του «πόθεν έσχες». Να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή. Να εξαλειφθούν τα κυκλώματα διαφθοράς στις δημόσιες συμβάσεις και στις δημόσιες δαπάνες.
Πολλές φορές η ιστορία  έχει δείξει πως, σε περιόδους κρίσης, εμφανίζονται αυταρχικές επιλογές. Εμείς, στον αντίποδα, διεκδικούμε τη διεύρυνση  της δημοκρατίας, την ισχυροποίηση των θεσμών, την αναδιάταξη της διοίκησης, την προστασία των δικαιωμάτων.
Αυτή είναι η δική μας πρόταση και διεκδίκηση.

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Οι κραυγές αγωνίας των αγροτών, κραυγές αγωνίας της χώρας (*)

Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Βουλευτής Εύβοιας, Υπεύθυνος τομέα Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ

Ο κόσμος της υπαίθρου αυτές τις ημέρες βρίσκεται σε ένταση και βαθύτατη ανησυχία όχι μόνο γιατί μειώνεται το εισόδημά του, αλλά και γιατί βλέπει να μην υπηρετούνται οι προοπτικές της αγροτικής οικονομίας, που ο ίδιος πιστεύει αλλά και το πολιτικό προσωπικό διαρκώς του επαναλαμβάνει, ότι μπορεί να αποτελέσει την ατμομηχανή της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης της χώρας.


Αποτελεί κοινή αντίληψη πλέον ότι η υποτίμηση της αγροτικής δραστηριότητας έχει οδηγήσει την παραδοσιακά αγροτική Ελλάδα σε αιμορραγικά εισαγωγική χώρα τροφίμων και την αγροτική της γη σε πλήρη εγκατάλειψη. Αρκεί να αναφερθεί ότι το έλλειμμα του ισοζυγίου αγροτικών προϊόντων (κυρίως διατροφικών) ξεπερνά σήμερα τα 3 δισ. ευρώ, ενώ την ίδια στιγμή περισσότερα από 5 εκατομμύρια στρέμματα παραγωγικής γης οδηγούνται σε ερημοποίηση.

Παρά την οικονομική κρίση που διευρύνει και οξύνει τα χρόνια προβλήματα της υπαίθρου, η χώρα μας εξακολουθεί να διατηρεί ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα στην παραγωγή πρόβειου γάλακτος, ελαιολάδου, ελιάς, κρόκου, ροδάκινων, πορτοκαλιών, αρωματικών φυτών και άλλων προϊόντων. Ομως η υποχρηματοδότηση της αγροτικής παραγωγής σε συνδυασμό με τη ραγδαία αύξηση του κόστους πρώτων υλών και εφοδίων συντελούν στη μείωσή της, που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε επισιτιστική κρίση τη χώρα μας.

Για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση χρειάζεται ένα εθνικό σχέδιο που θα στοχεύει στην εφαρμογή κλαδικών πολιτικών, με ιδιαίτερη προσοχή στην επάρκεια του διατροφικού τομέα και στην επαναφορά της παραγωγής παραδοσιακών αγαθών και προϊόντων. Μια τέτοια πολιτική προϋποθέτει τη σύνταξη και υλοποίηση ενός ρεαλιστικού αγροτικού χωροταξικού σχεδίου κατά Περιφέρεια και Περιφερειακή Ενότητα. Ολοι οι Ελληνες παραγωγοί ξέρουν τι μπορούν να καλλιεργήσουν και σε ποια προϊόντα υπερτερεί η περιοχή τους, αυτό που τους λείπει είναι η εξειδικευμένη στήριξη. Ενα εξειδικευμένο, για παράδειγμα, πρόγραμμα στήριξης του αγροτοδιατροφικού τομέα, που θα διασφαλίζει την επάρκειά μας σε τρόφιμα, την ερχόμενη περίοδο που προβλέπεται ελλειμματική τόσο στην Ευρώπη όσο και σ' όλο τον κόσμο, απαιτεί:

Την άμεση αντιμετώπιση των προβλημάτων προμήθειας εφοδίων και ζωοτροφών για τη στήριξη των μικροκαλλιεργητών και κυρίως των κτηνοτρόφων, που αποτελούν τους βασικούς προμηθευτές διατροφικών προϊόντων.

Τη λήψη μέτρων βελτίωσης και εξορθολογισμού της εμπορικής διαχείρισης των αγροτικών προϊόντων, για να ελαχιστοποιηθούν το κόστος και η διαδρομή των προϊόντων από το χωράφι του παραγωγού στο τραπέζι του καταναλωτή.

Τη στήριξη των μεταποιητικών δραστηριοτήτων του διατροφικού τομέα.

Βασικές παράμετροι για να προχωρήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα είναι η επίλυση δύο κύριων προβλημάτων του χώρου, του πιστωτικού και του συνεργατικού.

Οταν όμως ο αγρότης βλέπει τον προϋπολογισμό του 2013 να μειώνει τις δαπάνες του για τον αγροτικό χώρο κατά 21%, ενώ ταυτόχρονα αφαιρεί περί τα 2 δισ. ευρώ (δηλαδή τα 2/3 των ενισχύσεων) από το μειούμενο κάθε χρόνο εισόδημά του, τη γη και την περιουσία του, μετά τη διάλυση και το ξεπούλημα της ΑΤΕ, να παραδίδονται στα χέρια της Τράπεζας Πειραιώς και του εκκαθαριστή, και την παραγωγή του να γίνεται εργαλείο πλουτισμού των κυκλωμάτων του χώρου σε βάρος τόσο του ίδιου όσο και του καταναλωτή, είναι επόμενο να αντιδρά και να κινητοποιείται.

Δε μπορούν να λυθούν τα προβλήματα με την κυβέρνηση απλό παρατηρητή κι ούτε βέβαια με τα ευχολόγια και τις επικοινωνιακές πολιτικές της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων.

(*) Δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία 29/01/2013

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...