Στ' αρρωστάδικα

Από το Μαρικάκι

Αυτό που ζούμε και αυτό που έρχεται είναι πιθανότατα η απάντηση στο ερώτημα «τί γίνεται όταν ο θεράπων ιατρός είναι πιο άρρωστος από τον ασθενή»; Μια ολόκληρη κοινωνία σύγχρονου δυτικού κράτους τίθεται σε συνθήκες εργαστηρίου, στο μεγαλύτερο πολιτικό - κοινωνικό πείραμα μεταπολεμικά, που επεξεργάστηκαν διάφορα ολοκληρωτικά μυαλά ποτισμένα με το χρώμα και τη μυρωδιά του χρήματος και της εξουσίας, πλήρως αποκομμένα από την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης.

Η ελληνική κοινωνία σύρεται σε προοπτική μακρόχρονης φτώχειας και υποτέλειας (ιδανική πρώτη ύλη για εμφυλίους, προσφορά της ελίτ που εφηύρε το ιδεολόγημα ότι η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας θα εξαλείψει τους πολέμους άρα και την κοινωνική οπισθοδρόμηση που συνεπάγονται), δηλαδή σε ένα μη υγιές μέλλον, σε ένα μέλλον από το οποίο αφαιρέθηκαν η προσδοκία και η ελπίδα για καλύτερη ζωή, σε ένα μέλλον στο οποίο κανείς δεν θα ήθελε να βρεθεί.

Εφόσον δεν διαφαίνεται αναστροφή αυτής της πορείας, είναι να απορεί κανείς τι είναι χειρότερο: να φτωχύνουμε μεμιάς ή να φτωχύνουμε αργά και βασανιστικά εκτεθειμένοι στην καθηλωτική δύναμη της κατάθλιψης: μιας κατάθλιψης άλλοτε προερχόμενης από ενοχή (για άλλους επειδή συνέπραξαν, για άλλους επειδή σιώπησαν) ή άλλοτε από θυμό, αίσθημα αδυναμίας κι εγκατάλειψης, αίσθηση ασφυκτικού αδιεξόδου που περιορίζει την ύπαρξη στην αγωνία του παρόντος (πώς θα τη βγάλουμε σήμερα;).

Κατά μία εκτίμηση, η κοινωνία (αναφερόμαστε πάντα στην πλειοψηφία) αρρώστησε από τη στιγμή που καβάλησε το άρμα του καταναλωτισμού και του ατομισμού και απλώς από τη φάση της μανίας περνάει τώρα στη φάση της κατάθλιψης, μπροστά στην προοπτική της απότομης απώλειας κεκτημένων.

Όμως στην αρρώστια της σύρθηκε από αυτούς που την έπεισαν ότι πρέπει και μπορούν να την θεραπεύσουν από μια άλλη αρρώστια (από τον παλαιοελλαδίτικο εαυτό της) και τελικά τώρα τη στέλνουν στ’ αρρωστάδικα (και χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη παρακαλώ), όντας άνθρωποι του γιατρού οι ίδιοι...