Ανοιχτή επιστολή στον πρωθυπουργό για την κατάργηση του επαγγέλματος του γεωτεχνικού

Ανοιχτή επιστολή προς τον Πρωθυπουργό κ. Αντώνη Σαμαρά για την επιχειρούμενη νομοθέτηση της αντικατάστασης του γεωτεχνικού επιστήμονα από ανεπαρκή φυσικά πρόσωπα χωρίς πτυχίο στην εμπορία γεωργικών φαρμάκων, λιπασμάτων, πολλαπλασιαστικού υλικού και στα κτηνιατρεία και της ουσιαστικής κατάργησης του επαγγέλματος του γεωτεχνικού (γεωπόνου, δασολόγου, κτηνιάτρου, γεωλόγου και ιχθυολόγου)


Η επιστολή που κοινοποιείται σε πολιτικούς αρχηγούς και αρμόδιες υπηρεσίες έχει ως εξής:

"Αξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ,

δυσάρεστη έκπληξη και έντονο προβληματισμό μας προκάλεσε το περιεχόμενο του σχεδίου νόμου (σχέδιο OMNIBUS LAW) σχετικά με την τροποποίηση του ν. 3919/2011 (ΦΕΚ Α’ 32) για την «Αρχή της επαγγελματικής ελευθερίας, κατάργηση αδικαιολόγητων περιορισμών στην πρόσβαση και άσκηση επαγγελμάτων». Αυτό διότι ενώ ο σκοπός του, σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση, είναι η εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος για τις περιπτώσεις επαγγελμάτων / οικονομικών δραστηριοτήτων, στις οποίες οι περιορισμοί πρόσβασης ή και άσκησης επαγγέλματος έχουν εισαχθεί με γνώμονα την εξυπηρέτηση επιτακτικού λόγου δημοσίου συμφέροντος, για τις γεωτεχνικές και μόνο επαγγελματικές δραστηριότητες γίνεται, αντίθετα και αναίτια, ρύθμιση για κατάργηση της αδειοδότησης, είτε όσον αφορά στην έναρξη διαφόρων επιμέρους επαγγελματικών δραστηριοτήτων, είτε ακόμη και όσον αφορά στην γενική πιστοποίηση της επιστημονικής-επαγγελματικής επάρκειας των γεωτεχνικών που διασφαλίζεται με την αδειοδότηση του ΓΕΩΤ.Ε.Ε. (Π.Δ. 344/2000 – ΦΕΚ Α΄ 297).

Συγκεκριμένα, ενώ ο ανωτέρω νόμος ρητά αποσαφηνίζει στο άρθρο 9, παρ. 2, εδ. 2 ότι με τις διατάξεις του άρθρου 3 δεν θίγεται η διαδικασία της άδειας άσκησης του επαγγέλματος του γεωτεχνικού που καθορίστηκε με βάση τις διατάξεις του Π.Δ. 344/2000 (ΦΕΚ Α’ 297), με το άρθρο 5 του προτεινόμενου νομοσχεδίου καταργείται η αυτονόητη αυτή εξαίρεση.

Στην αιτιολογική  έκθεση του εν λόγω νομοσχεδίου διατυπώνεται η εσφαλμένη και αναληθής αιτιολόγηση της κατάργησης της άδειας ασκήσεως του επαγγέλματος του γεωτεχνικού με τον ισχυρισμό ότι γίνεται «για λόγους ισονομίας με τα υπόλοιπα επαγγέλματα και μείωσης των διοικητικών και οικονομικών βαρών των επαγγελματιών». Η αλήθεια είναι ότι η υπάρχουσα διαδικασία έκδοσης άδειας ασκήσεως επαγγέλματος διατηρείται τόσο στο ομοειδές με το ΓΕΩΤ.Ε.Ε. Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας, όσο και στην ομοειδή με την Κτηνιατρική και την Φυτιατρική επιστήμη της Ιατρικής. Επιπροσθέτως, δεν τίθεται θέμα διοικητικών και οικονομικών βαρών των επαγγελματιών, καθώς η υπάρχουσα άδεια χορηγείται με απόφαση του Δ.Σ. του ΓΕΩΤ.Ε.Ε, σε διάστημα περίπου ενός μήνα από την κατάθεση της αίτησης του ενδιαφερομένου, μετά από έλεγχο των δικαιολογητικών του (διάστημα σαφώς μικρότερο από το τρίμηνο που αναφέρεται στο άρθρο 3 περί αναγγελίας) και η χορήγησή της είναι υποχρεωτική εφ’ όσον συντρέχουν οι νόμιμες προϋποθέσεις, ενώ η ανανέωση της αδείας κάθε τρία χρόνια γίνεται ατελώς και χωρίς κανένα επιπλέον κόστος για τον αιτούντα (κόστος έκδοσης, ταχυδρομικά κλπ) το οποίο καλύπτει το ΓΕΩΤ.Ε.Ε.

Είναι απολύτως αναγκαίο να διευκρινιστεί, επίσης, ότι η άδεια άσκησης επαγγέλματος γεωτεχνικού δεν μπορεί, σε καμιά περίπτωση, να αντικατασταθεί με αναγγελία, γιατί δεν συνιστά έναρξη συγκεκριμένης επαγγελματικής δραστηριότητας, αλλά η απόκτησή της από τα μέλη του ΓΕΩΤ.Ε.Ε., πιστοποιεί τα επαγγελματικά τους δικαιώματα, όπως αυτά πηγάζουν από τις επιστημονικές γνώσεις που διαθέτουν και περιγράφονται στο Π.Δ. 344/2000 «Άσκηση του επαγγέλματος του γεωτεχνικού».

Κατά συνέπεια, η άδεια αυτή αφορά στην άσκηση νομοθετικά ρυθμιζόμενων επαγγελμάτων (γεωπόνου, δασολόγου, κτηνιάτρου, γεωλόγου, ιχθυολόγου), για την οποία απαιτείται πιστοποίηση ύπαρξης συγκεκριμένων επαγγελματικών προσόντων για όσους τα απέκτησαν στην Ελλάδα ή αναγνώριση των προσόντων αυτών, για όσους τα απέκτησαν στην αλλοδαπή.

Η θεσμοθέτηση της εν λόγω αδείας από την Ελληνική πολιτεία μέσω του ΓΕΩΤ.Ε.Ε., δικαιολογείται από επιτακτικούς λόγους δημοσίου συμφέροντος, δεδομένου ότι οι επαγγελματικές δραστηριότητες των κλάδων μας, όπως αυτές περιγράφονται στο Π.Δ. 344/2000 (ΦΕΚ Α’ 297), έχουν άμεση σχέση με τη διαφύλαξη της δημόσιας υγείας, τη διασφάλιση, μέσω των απαιτούμενων (φυτοϋγειονομικών, ποιοτικών, κτηνιατρικών, κ.λπ) ελέγχων σε όλα τα στάδια της παραγωγικής διαδικασίας, της ποιότητας και της ασφάλειας των αγροτικών προϊόντων και των τροφίμων, την αειφορική διαχείριση των υδάτινων και λοιπών φυσικών πόρων, με έμφαση στην προστασία του δασικού πλούτου και του φυσικού περιβάλλοντος γενικότερα, τη μελέτη και κατασκευή έργων τόσο για την προστασία του κοινωνικού συνόλου από φυσικές καταστροφές (πλημμύρες, σεισμοί, δασικές πυρκαγιές κ.λπ) όσο και για την αποκατάσταση των ζημιών που προκαλούνται από αυτές, κ.ά. Η εν λόγω άδεια μπορεί να ανακληθεί στην περίπτωση σοβαρών πειθαρχικών παραπτωμάτων, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται και η παράβαση των κανόνων του κώδικα επαγγελματικής και επιστημονικής δεοντολογίας, συναπτόμενης με την προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος, όπως παραπάνω εκτέθηκε.

Επιπροσθέτως  και όσον αφορά στις επιμέρους  επαγγελματικές δραστηριότητες της  εμπορίας λιπασμάτων (άρθρο 11 του νομοσχεδίου), της εμπορίας και παραγωγής πολλαπλασιαστικού υλικού φυτικών ειδών (άρθρο 14 του νομοσχεδίου) και της έναρξης λειτουργίας κτηνιατρείων (άρθρο 13 του νομοσχεδίου) θέλουμε να εκφράσουμε την πλήρη διαφωνία μας με την προτεινόμενη κατάργηση της υπάρχουσας αδειοδότησης, αλλά και την ανησυχία μας για τις απροσδιόριστες πιθανές αρνητικές επιπτώσεις στη δημόσια υγεία, στο φυσικό περιβάλλον και στην εν γένει αγροτική ανάπτυξη της χώρας.

Για τις πρώτες δύο επαγγελματικές δραστηριότητες ως αιτιολογία αναφέρεται η έκδοση της με αρ. 19/VΙ/2012/12 (ΦΕΚ 3114 Β΄ 2012) γνωμοδότησης της Επιτροπής Ανταγωνισμού, η οποία, όμως, κατά τη γνώμη μας είναι αδόκιμη ως προς το γεωτεχνικό επιστημονικό τμήμα της επειδή παρότι γίνεται αναφορά σε επιτακτικούς λόγους δημοσίου συμφέροντος, από το κείμενο γίνεται αντιληπτό ότι δεν έχει κατανοηθεί πλήρως το εύρος και το βάθος των επιπτώσεων από τη χρήση των λιπασμάτων (νιτρορύπανση και πιθανή πρόκληση θανατηφόρων ασθενειών, ευτροφισμός κ.α. σε μία χώρα χωρίς εδαφολογικούς χάρτες και με ελάχιστες εδαφολογικές αναλύσεις) ή του πολλαπλασιαστικού υλικού (προστασία βιοποικιλότητας, αποφυγή γενετικής διάβρωσης του εντόπιου αβελτίωτου γενετικού υλικού, αποφυγή μετάδοσης ασθενειών και εχθρών καθώς και διασφάλιση της πιστότητας του γενετικού υλικού των 76 Ελληνικών Προϊόντων Ονομασίας Προέλευσης φυτικών ειδών) τόσο ως προς την προστασία της δημόσιας υγείας και του περιβάλλοντος, όσο και ως προς την οικονομικότητα της αγροτικής μας παραγωγής. Ήδη, το ΓΕΩΤ.Ε.Ε. ζήτησε εγγράφως την ανάκληση της ανωτέρω γνωμοδότησης της Επιτροπής Ανταγωνισμού για λόγους δημοσίου συμφέροντος, επειδή δεν είχε λάβει υπόψη και την επιτακτική ανάγκη προγενέστερης αυτοψίας του επαγγελματικού χώρου (που δεν μπορεί να εφαρμοστεί με τη διαδικασία της αναγγελίας και της σιωπηρής έγκρισης) ώστε να διασφαλιστούν οι κατάλληλες συνθήκες αποθήκευσης των λιπασμάτων (η εκρηκτικότητα του λιπάσματος της νιτρικής αμμωνίας έγινε πρόσφατα τραγικά επίκαιρη στις ΗΠΑ) και η εφαρμογή των φυτοϋγειονομικών και άλλων απαιτήσεων κατά την παραγωγή και διακίνηση του πολλαπλασιαστικού υλικού.

Ιδιαιτέρως και όσον αφορά  στην επιχειρούμενη ρύθμιση με την οποία δίνεται η δυνατότητα ίδρυσης κτηνιατρείων και κτηνιατρικών κλινικών σε φυσικά πρόσωπα, που δεν είναι κτηνίατροι ή σε νομικά πρόσωπα, τα οποία απλώς θα απασχολούν κτηνίατρο ως επιστημονικό υπεύθυνο, πιστεύουμε ότι θα εξαλείψει την προσωπική ευθύνη αντιμετώπισης των περιστατικών ασθενειών καθ’ όλο το 24ωρο, με δυσμενείς συνέπειες για τους κτηνοτρόφους-κατόχους ζωικού κεφαλαίου, αλλά και για την πρόληψη και καταπολέμηση επικίνδυνων ζωονόσων και ζωοανθρωπονόσων. Επίσης θα δημιουργήσει συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού μεταξύ κτηνιάτρων ελευθέρων επαγγελματιών και εταιρειών που θα δημιουργηθούν, θα εξαφανίσει τους κτηνιάτρους ελεύθερους επαγγελματίες, μετατρέποντάς τους σε μισθωτούς και θα συμβάλει στην επέκταση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και στην ταυτόχρονη αύξηση της ανεργίας του κλάδου.

Πιστεύουμε, επίσης, ότι η επιχειρούμενη για την εμπορία λιπασμάτων και πολλαπλασιαστικού υλικού θεσμοθέτηση της μερικής απασχόλησης του υπεύθυνου επιστήμονα και της δυνατότητας απασχόλησης ως υπεύθυνου οποιουδήποτε φυσικού προσώπου κατέχει πιστοποιητικό επαγγελματικής ικανότητας χορηγούμενο από το ΥΠΑΑΤ μετά από κατάρτιση, είναι άκρως επικίνδυνη για τη δημόσια υγεία και το περιβάλλον και συνεπώς απαράδεκτη (η απαραίτητη επιστημονική πληροφόρηση και παρακολούθηση θα καλύπτει τη μισή μόνο επαγγελματική δραστηριότητα της επιχείρησης ή μπορούν να αντικατασταθούν πανεπιστημιακές σπουδές 5 ετών και πιθανές μεταπτυχιακές σπουδές με επαγγελματική κατάρτιση 5 μηνών;). Η πιθανή θέσπιση της μερικής απασχόλησης του γεωτεχνικού ή της υπεύθυνης απασχόλησης φυσικών προσώπων που κατέχουν μόνο ένα πιστοποιητικό κατάρτισης, αλλά δεν έχουν πιστοποιημένη επιστημονική επάρκεια, στους κρίσιμους τομείς των λιπασμάτων και του πολλαπλασιαστικού υλικού, αποτελεί μια ανεύθυνη πράξη εκ μέρους της Πολιτείας που «ναρκοθετεί» την αναπτυξιακή προσπάθεια της αγροτικής παραγωγής, καθώς η διασφάλιση της ποιότητας και της ποσότητας των Ελληνικών προϊόντων είναι αδύνατη χωρίς την επιστημονική γνώση, ενώ παράλληλα εγκυμονεί και μέγιστους κινδύνους για τη δημόσια υγεία, το περιβάλλον και τις εξαγωγές.

Τέλος, η επιχειρούμενη εφαρμογή και στην εμπορία των γεωργικών φαρμάκων της μερικής απασχόλησης του υπεύθυνου επιστήμονα (η απαιτούμενη από το ν. 4036/2012 – ΦΕΚ Α’ 8 συνεχής και αυτοπρόσωπη επιστημονική πληροφόρηση και παρακολούθηση θα καλύπτει τη μισή μόνο επαγγελματική δραστηριότητα της επιχείρησης;) και της δυνατότητας απασχόλησης ως υπεύθυνου οποιουδήποτε φυσικού προσώπου κατέχει ένα πιστοποιητικό επαγγελματικής ικανότητας (μπορούν και πάλι να αντικατασταθούν πανεπιστημιακές σπουδές 5 ετών και πιθανές μεταπτυχιακές σπουδές με επαγγελματική κατάρτιση 5 μηνών;), είναι σε πλήρη αντίθεση με την ευρωπαϊκή νομοθεσία και εάν ποτέ υλοποιηθεί θα είναι καταστροφική – εγκληματική για τη δημόσια υγεία, το περιβάλλον και τις εξαγωγές των αγροτικών μας προϊόντων. Η μάστιγα της επικίνδυνης χρήσης των παρανόμως εισαχθέντων από γειτονικές χώρες γεωργικών φαρμάκων (η οποία στη Βόρεια Ελλάδα φθάνει σήμερα στο 30% της συνολικής χρήσης) δεν αντιμετωπίζεται με την ανεξέλεγκτη και χωρίς επιστημονική καθοδήγηση χρήση και των νομίμως ακόμη πωληθέντων γεωργικών φαρμάκων στην Ελλάδα, αλλά με τη θέσπιση της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης της δραστικής ουσίας των γεωργικών φαρμάκων από τους υπεύθυνους επιστήμονες στα πλαίσια της ολοκληρωμένης φυτοπροστασίας. Ειδάλλως, η συνεχής μείωση των εγκεκριμένων σκευασμάτων σε συνδυασμό με την ανάπτυξη ανθεκτικότητας από τα παθογόνα στις υπάρχουσες δραστικές ουσίες θα οδηγήσει σε υπέρογκη αύξηση του κόστους παραγωγής των αγροτικών προϊόντων ή ακόμη και στην αδυναμία αποδοτικής καλλιέργειάς τους.

Κύριε Πρωθυπουργέ,

σήμερα ακούγονται φωνές από πολλές υπεύθυνες πλευρές ότι αυτό που θα συντελέσει πρωτίστως στην ανόρθωση και ισορρόπηση της οικονομίας της χώρας είναι η ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα (γεωργία, κτηνοτροφία, δάση και φυσικό περιβάλλον, αλιεία, ορυκτός πλούτος, υδρογονάνθρακες). Το ΓΕΩΤ.Ε.Ε. και οι γεωτεχνικοί επιστήμονες πιστεύουν ακράδαντα ότι η στρατηγική αυτή πρέπει να ενισχυθεί σε όλα τα επίπεδα και η εφαρμογή της να είναι άμεση ώστε να φανούν σε εύλογο χρόνο και τα ευεργετικά της αποτελέσματα στη δοκιμαζόμενη οικονομία της χώρας.

Γνωρίζουμε και το προσωπικό σας ενδιαφέρον για την ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα της παραγωγής και πρέπει κι εσείς να γνωρίζετε ότι οι γεωτεχνικοί επιστήμονες, απόφοιτοι των γεωπονικών, δασολογικών, γεωλογικών και κτηνιατρικών Σχολών/Τμημάτων των ΑΕΙ και μέλη του ΓΕΩΤ.Ε.Ε., έχουν πρωτοστατήσει στην πρωτοφανή μείωση του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου αγροτικών προϊόντων από περίπου 3 δις ευρώ το 2008 σε μόλις 1 δις ευρώ το 2012 με σημαντικότατη αύξηση των εξαγωγών και εάν τους επιτρέψετε θα οδηγήσουν τη χώρα ξανά σε πλεόνασμα του εμπορικού ισοζυγίου των αγροτικών προϊόντων.

Οι  γεωτεχνικοί έχουν πλήρως κατανοήσει το νέο τους ρόλο στη σημερινή οικονομική συγκυρία, είναι έτοιμοι και αποφασισμένοι  να στηρίξουν ουσιαστικά και υπεύθυνα, ως καθ’ ύλην αρμόδιοι επιστήμονες, τον  πρωτογενή τομέα της παραγωγής  και προσδοκούν από την Πολιτεία να τους εμπιστευθεί και να μην υποβαθμίσει την επιστημονική επάρκειά τους και το ρόλο τους, που δεν είναι άλλος παρά η εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος, ιδιαίτερα στη σημερινή κρίσιμη πραγματικότητα.

Στο επάγγελμα του γεωτεχνικού δεν  υπάρχει σήμερα κανένας από τους περιορισμούς στην πρόσβαση και την άσκηση επαγγελμάτων που περιγράφονται στο άρθρο 2 του ν. 3919/2011 (ΦΕΚ Α΄ 32). Δυστυχώς, η επιχειρούμενη νομοθετική ρύθμιση δεν σκοπεύει στο άνοιγμα του ήδη ανοιχτού επαγγέλματος του γεωτεχνικού, αλλά στην ουσιαστική κατάργηση του επαγγέλματος του γεωτεχνικού, γεγονός που εάν επιτραπεί θα είναι ολέθριο για την πατρίδα μας. Δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε ότι στην Ελλάδα η ευημερία και η πρόοδος είναι ιστορικά συνδεδεμένες με την ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα της οικονομίας με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη μεταπολεμική-μετεμφυλιακή ανάπτυξη της περιόδου 1950 -1980.

Παρακαλούμε, λοιπόν, για την προσωπική σας παρέμβαση ώστε να απαλειφθούν οι επίμαχες αντιεπιστημονικές και αντιαναπτυξιακές διατάξεις από το ανωτέρω νομοσχέδιο για να μη διαταραχτεί η αναπτυξιακή προσπάθεια του αγροτικού κόσμου, αλλά τουναντίον να μπει σε στέρεες και υγιείς επιστημονικές βάσεις που θα διασφαλίσουν την αειφορία της ποιοτικής πρωτογενούς παραγωγής και της μεταποίησής της αλλά και τη δημόσια υγεία, το φυσικό περιβάλλον και την ποιότητα της ζωής μας. Πεποίθησή μας είναι ότι η επιτακτική ανάγκη ανάπτυξης του πρωτογενή τομέα της παραγωγής στη χώρα μας και ταυτόχρονα η διασφάλιση της ποιότητας και της πιστοποίησης των αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων μας που θα εδραιώσει τη θέση τους στην παγκόσμια αγορά προϋποθέτει την ισχυροποίηση και όχι την υποβάθμιση του ρόλου που παραδοσιακά και με επιτυχία ασκεί το ΓΕΩΤ.Ε.Ε. ως προς την επάρκεια και την επαγγελματική συνέπεια των εμπλεκόμενων επιστημόνων.

Με τιμή,

1. Σπυρίδων Μάμαλης, Πρόεδρος Δ.Σ. ΓΕΩΤ.Ε.Ε.
2. Κωνσταντίνος Φεγγερός, Πρύτανης του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών
3. Μαρία Σακελλαρίου – Μακραντωνάκη, Κοσμήτορας της Σχολής Γεωπονικών Επιστημών του Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας
4. Δημήτριος Κωβαίος, Πρόεδρος της Γεωπονικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Α.Π.Θ.)
5. Ηλίας Βουλγαρίδης, Πρόεδρος της Σχολής Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος του Α.Π.Θ.
6. Αθανάσιος Ντινόπουλος, Πρόεδρος της Κτηνιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ.
7. Γρηγόριος Τσόκας, Πρόεδρος του Τμήματος Γεωλογίας της Σχολής Θετικών Επιστημών του Α.Π.Θ.
8. Μιχαήλ Σταματάκης, Πρόεδρος του Τμήματος Γεωλογίας & Γεωπεριβάλλοντος του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
9. Γεώργιος Παπαθεοδώρου, Αν. Πρόεδρος του Τμήματος Γεωλογίας της Σχολής Θετικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Πατρών
10. Χαράλαμπος Μπιλλίνης, Πρόεδρος του Τμήματος Κτηνιατρικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
11. Ζαφείρης Άμπας, Πρόεδρος του Τμήματος Αγροτικής Ανάπτυξης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης
12. Κωνσταντίνος Σούτσας, Πρόεδρος του Τμήματος Δασολογίας και Διαχείρισης Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης
13. Ευθύμιος Λέκκας, Πρόεδρος της Ελληνικής Γεωλογικής Εταιρείας
14. Θεοχάρης Ζάγκας, Πρόεδρος της Ελληνικής Δασολογικής Εταιρείας
15. Νικόλαος Μπαρμπαγιάννης, Πρόεδρος της Ελληνικής Εδαφολογικής Εταιρείας
16. Δημοσθένης Χαχαλής, Πρόεδρος της Ελληνικής Ζιζανιολογικής Εταιρείας
17. Γεώργιος Ζέρβας, Πρόεδρος της Ελληνικής Ζωοτεχνικής Εταιρείας
18. Αικατερίνη Λουκάκη, Πρόεδρος της Ελληνικής Κτηνιατρικής Εταιρείας
19. Απόστολος Κυριαζόπουλος, Πρόεδρος της Ελληνικής Λιβαδοπονικής Εταιρείας
20. Χριστίνα Βαρβέρη, Πρόεδρος της Ελληνικής Φυτοπαθολογικής Εταιρείας
21. Ματθίλδη Σαββοπούλου-Σουλτάνη, Αντιπρόεδρος της Εντομολογικής Εταιρείας Ελλάδος
22. Αλέξανδρος Κουτσούρης, Πρόεδρος της Εταιρείας Αγροτικής Οικονομίας
23. Ελευθέριος Τζάμος, Πρόεδρος της Φυτιατρικής Εταιρείας Ελλάδος
24. Κωνσταντίνος Τζανακούλης, Δήμαρχος Λάρισας – Γεωπόνος
25. Παναγιώτης Πλατής, Πρόεδρος της Ένωσης Ερευνητών του Εθνικού Ιδρύματος Αγροτικής Έρευνας (ΕΘΙΑΓΕ)
26. Νικόλαος Κακαβάς, Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Γεωτεχνικών Δημοσίων Υπαλλήλων (ΠΟΓΕΔΥ)
27. Ελευθέριος Κουτσουμπλής, Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Γεωπόνων Δημοσίων Υπαλλήλων (ΠΕΓΔΥ)
28. Νικόλαος Μπόκαρης, Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Δασολόγων Δημοσίων Υπαλλήλων (ΠΕΔΔΥ)
29. Μήνα Μπόρη, Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Κτηνιάτρων Δημοσίων Υπαλλήλων (ΠΕΚΔΥ)
30. Ελπίδα Μπεκιάρη, Πρόεδρος του Πανελλήνιου Συλλόγου Ιχθυολόγων Δημοσίου (ΠΣΙΔ)
31. Δημήτριος Σοφολόγης, Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Γεωπόνων (ΠΟΣΓ)
32. Ευθύμιος Ιακωβάκης, Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Επαγγελματιών Γεωπόνων (ΠΟΣΕΓ)
33. Τραχήλη Αθηνά, Πρόεδρος του Πανελλήνιου Κτηνιατρικού Συλλόγου (ΠΚΣ)
34. Δημήτριος Αργυρίου, Πρόεδρος του Συνδέσμου Γεωλόγων Μελετητών Ελλάδας (ΣΥΝ.ΓΕ.Μ.Ε.)
35. Νικόλαος Χλύκας, Πρόεδρος του Πανελλαδικού Συνδέσμου Μελετητών Γεωτεχνικών (ΠΑ.ΣΥ.ΜΕ.ΓΕ.)
36. Νικόλαος Γούναρης, Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Δασολόγων Ελεύθερων Επαγγελματιών (ΠΕΔΕΕ)
37. Μιχαήλ Στόγιαννος, Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Εργοληπτών Γεωπόνων Έργων Πρασίνου (ΠΕΕΓΕΠ)
38. Αντώνιος Αγγελόπουλος, Πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Γεωλόγων (ΣΕΓ)
39. Αθανάσιος Μπουζινέκης, Πρόεδρος της Πανελλήνιας Κίνησης Δασολόγων (ΠΚΔ)
40. Γρηγόριος Νικολαΐδης, Πρόεδρος του Γεωπονικού Συλλόγου Μακεδονίας – Θράκης
41. Γρηγόριος Κόπανος, Πρόεδρος του Συλλόγου Φοιτητών της Γεωπονικής Σχολής του Α.Π.Θ.
42. Παναγιώτης Παπαδόπουλος, Πρόεδρος του Συλλόγου Φοιτητών της Σχολής Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος του Α.Π.Θ.
43. Γεώργιος Πουλινάκης, Πρόεδρος του Συλλόγου Φοιτητών του Τμήματος Αγροτικής Ανάπτυξης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης
44. Γεώργιος Πουλιάκας, Πρόεδρος του Συλλόγου Φοιτητών του Τμήματος Δασολογίας και Διαχείρισης Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης
45. Βασίλειος Δελησταμάτης, Πρόεδρος Δ.Ε. ΓΕΩΤ.Ε.Ε. Θράκης
46. Ζαφείρης Μυστακίδης, Πρόεδρος Δ.Ε. ΓΕΩΤ.Ε.Ε. Ανατολικής Μακεδονίας
47. Αθανάσιος Σαρόπουλος, Πρόεδρος Δ.Ε. ΓΕΩΤ.Ε.Ε. Κεντρικής Μακεδονίας
48. Ευάγγελος Σημανδράκος, Πρόεδρος Δ.Ε. ΓΕΩΤ.Ε.Ε. Δυτικής Μακεδονίας
49. Σπυρίδων Μπαλαμπέκος, Πρόεδρος Δ.Ε. ΓΕΩΤ.Ε.Ε. Ηπείρου και Νήσων
50. Ιωάννης Γεωργιάδης, Πρόεδρος Δ.Ε. ΓΕΩΤ.Ε.Ε. Κεντρικής Ελλάδας
51. Σταύρος Ζαννόπουλος, Πρόεδρος Δ.Ε. ΓΕΩΤ.Ε.Ε. Ανατολικής Στερεάς Ελλάδας
52. Σωτήριος Λαμπρόπουλος, Πρόεδρος Δ.Ε. ΓΕΩΤ.Ε.Ε. Πελοποννήσου και Δυτικής Στερεάς Ελλάδας
53. Ιωάννης Τσακίρης, Πρόεδρος Δ.Ε. ΓΕΩΤ.Ε.Ε. Αιγαίου
54. Αλέξανδρος Στεφανάκης, Πρόεδρος Δ.Ε. ΓΕΩΤ.Ε.Ε. Κρήτης"

«Βάσιμη και ισχυρή η νομική διάσταση των ελληνικών αξιώσεων»

Γράφει ο  Λευτέρης Αυγενάκης

ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ


Η σημερινή ευρωπαϊκή  συγκυρία, χαρακτηρίζεται από την  ανάγκη οριοθέτησης των υποχρεώσεων  των χωρών της ευρωζώνης ως προς την επίτευξη βασικών δημοσιονομικών στόχων –μεταξύ των οποίων προέχουσα θέση κατέχει το δημόσιο χρέος κάθε χώρας-μέλους.

Αυτή η οικονομική συγκυρία επιβάλλει  και την επίλυση των κάθε είδους συναφών διαφορών μεταξύ των χωρών, με βάση το ευρωπαϊκό και το διεθνές δίκαιο.

Ο περί ων λόγος αφορά στις απαιτήσεις του Ελληνικού Κράτους, κατά το Διεθνές  Δίκαιο, τόσο για εξόφληση του κατοχικού  δανείου όσο και για την  καταβολή αποζημιώσεων λόγω των «πεπραγμένων»  των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής.

Όσον αφορά στο κατοχικό δάνειο προς τη Γερμανία, το οποίο συνήφθη υποχρεωτικα, ή ορθότερα με καταναγκαστικό και εκβιαστικό τρόπο- μεταξύ της κατοχικής Ελληνικής Κυβέρνησης και της Γερμανίας, προς συντήρηση των στρατευμάτων κατοχής, πρόκειται, από νομική σκοπιά για ενοχή εκ συμβάσεως.  Για την απαίτηση αυτή δεν τίθεται ούτε θέμα παραγραφής ούτε θέμα παραίτησης.  Τίθεται μόνο ζήτημα συνολικού υπολογισμού της ως σήμερα.

Όσον αφορά στις αποζημιώσεις λόγω ανθρώπινων θυμάτων και υλικών καταστροφών  στην Ελλάδα από τις δυνάμεις κατοχής, στη Διάσκεψη των Παρισίων το 1946, είχε προσδιορισθεί ένα –κατά προσέγγιση- ποσό τέτοιων αποζημιώσεων προς την Ελλάδα ύψους 7,5 δισ. δολαρίων ενώ το 1953, με τη Συμφωνία του Λονδίνου, δεν «χαρίσθηκαν» στη Γερμανία οι οφειλές της λόγω πολεμικών αποζημιώσεων, όπως η γερμανική πλευρά «τεχνηέντως» φαίνεται να διατείνεται.

Η Συμφωνία του Λονδίνου, απλώς  έθεσε «σε αδράνεια» τις οφειλές  της Γερμανίας ως την υπογραφή, κατά το Διεθνές Δίκαιο (Δίκαιο του  Πολέμου) «Συμφώνου Ειρήνης» μεταξύ της τελευταίας και των Δυνάμεων που νίκησαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πρόκειται νομικώς για ένα είδος  «αναβλητικής αίρεσης» σχετικά με την  εξόφληση των υποχρεώσεων της  Γερμανίας, επειδή τότε θεωρήθηκε ότι  αυτή δεν διέθετε –πρωτίστως λόγω της διαίρεσής της σε Δυτική και Ανατολική- την κατά το διεθνές δίκαιο απαιτούμενη πολιτειακή υπόσταση για ανάληψη και εκπλήρωση συναφών υποχρεώσεων.

Η ικανότητα σύναψης «Συμφώνου  Ειρήνης»- επήλθε το 1990, όταν μετά την  επανένωση της Γερμανίας η  τελευταία απέκτησε ενιαία νομικώς πολιτειακή υπόσταση και κυριαρχία.

Γίνεται δε σήμερα γενικώς  και επισήμως δεκτό –και de facto το έχει αποδεχθεί και η Γερμανία, αφού στη βάση αυτή στηρίζει την εν γένει κυριαρχία της- ότι το ως άνω Σύμφωνο επέχει τη θέση του «Συμφώνου Ειρήνης» που περιγράφει, κατά το Διεθνές Δίκαιο, η προαναφερόμενη Συμφωνία του Λονδίνου του 1953.  Και τούτο διότι μόνον έκτοτε η Γερμανία μπορούσε να υπογράψει ένα τέτοιο «Σύμφωνο», δεδομένου ότι μόνο τότε, απέκτησε την ενότητά της και την ενιαία κυριαρχία της μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η από ελληνικής πλευράς νομική βάση των αποζημιωτικών απαιτήσεων κατά της Γερμανίας βρίσκει σταθερό  έρεισμα κυρίως στις διατάξεις του  άρθρου 3 της Δ΄ Σύμβασης της Χάγης  του 1907, σύμφωνα με τις οποίες «ο εμπόλεμος όστις ήθελε παραβιάσει τας διατάξεις του Κανονισμού θα υποχρεούται, αν συντρέχει λόγος, εις αποζημίωσιν, θα είναι δε υπεύθυνος δια πάσας τα πράξεις τας διαπραχθείσας υπό των προσώπων των μετεχόντων της στρατιωτικής του δυνάμεως».

Επιπλέον, οι διατάξεις των άρθρων 46 και 47 του «Κανονισμού Νόμων και Εθίμων του Πολέμου στην ξηρά», ο οποίος είναι προσαρτημένος στη Δ΄ Σύμβαση της Χάγης του 1907, καθιερώνουν και τις δύο θεμελιώδεις αρχές του Δικαίου του Πολέμου, ήτοι τις αρχές της προστασίας του σεβασμού του Ανθρώπου και της ατομικής ιδιοκτησίας.  Όλες αυτές τις αρχές επικαιροποίησε η απόφαση του Διεθνούς Στρατιωτικού Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης του 1946. Αυτό είχε αποδεχθεί, έναντι της ελληνικής Κυβέρνησης, επισήμως το 1965 ο τότε Καγκελάριος Λούτβιχ Έρχαρτ. Ο ίδιος δε είχε τότε μιλήσει για επανορθώσεις ύψους 500 εκ. γερμανικών μάρκων.

Σύμφωνα με υπολογισμούς, το ελάχιστο των κατά τα μνημονευόμενα ελληνικών  απαιτήσεων έναντι της Γερμανίας  είναι σήμερα, περίπου, 60 δισ. ευρώ από  το κατοχικό δάνειο και 110 δισ. ευρώ λόγω αποζημιώσεων.  Ήτοι σύνολο, περίπου, 170 δισ. ευρώ.

Η Κυβέρνηση προχωρά  με στρατηγική για το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων. Πρόκειται για ένα  ζήτημα το οποίο δεν έχει λήξει, και  η διεθνής δικαιοσύνη, θα καθορίσει  την έκβασή του. Ωστόσο, με αποφασιστικότητα, μέθοδο και στρατηγική συντελείται ένα καίριο βήμα προς τη διεκδίκηση γερμανικών αποζημιώσεων.

Η Στρατηγική ενός μετώπου του Νότου ενάντια στο Βορρά της Ευρώπης

Του ΚΩΣΤΑ ΧΑΪΝΑ
Στελέχους της ΔΗΜΑΡ

Ακούμε από διάφορες πλευρές, τελευταία ιδιαίτερα, ότι θα πρέπει οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου να συμμαχήσουν με στόχο να υποχρεώσουν τις χώρες του Βορρά στην αλλαγή της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην χειρότερη εκδοχή της αυτή η προσέγγιση, θεωρεί τις χώρες του Βορρά υπεύθυνες για την κρίση που περνάμε ως χώρα, αφού είναι η Ευρώπη των «τοκογλύφων», των «εκμεταλλευτών», των «κατακτητών» και άλλων λοιπών εκφράσεων που ακούγονται από ένα ευρύτατο πολιτικό φάσμα.

Αυτές οι προσεγγίσεις παίρνουν πολλές φορές ακραίες αντιευρωπαϊκές εκφάνσεις, που καλλιεργούν και  αναπτύσσουν όχι απλά τον λεγόμενο ευρωσκεπτικισμό, αλλά έναν ακραίο αντιευρωπαϊσμό. Κάποιες δυνάμεις που σιγοντάρουν παρόμοιες πρακτικές και συμπεριφορές στο κοινωνικό σώμα, ας το σκεφτούν καλύτερα, γιατί ίσως τα βρουν μπροστά τους… Αυτές οι ακραίες συμπεριφορές απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τους συμμάχους μας, δημιουργούν εχθρικά αισθήματα, απέναντι στην πιο προοδευτική ιδέα των νεότερων χρόνων για την Ευρωπαϊκή Ήπειρο. Της συνένωσης και της συνεργασίας χωρών και λαών, μετά από δύο αιματηρούς παγκόσμιους πολέμους που κάποιοι από τους πρωταγωνιστές τους, είναι οι σημερινές κινητήριες δυνάμεις της ειρηνικής ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ασφαλώς αυτή η πορεία δεν είναι όπως ίσως την ήθελαν κάποιοι από μας, με περισσότερη δημοκρατία και κοινωνική συνοχή, με λιγότερες ανισότητες, με μεγαλύτερη ταχύτητα  προς μια δημοκρατική ομοσπονδία. Όμως η πορεία αυτή δεν είναι ευθύγραμμη και χωρίς δυσκολίες. Χρειάζεται να ξεπεραστούν εθνικά στερεότυπα από όλους μας, για να οικοδομήσουμε μια νέα ευρωπαϊκή κουλτούρα, όπου το εθνικό συμφέρον θα συμβαδίζει με το ευρωπαϊκό και αντιστρόφως. Όμως στις σημερινές συνθήκες μιας παγκόσμιας σκληρά ανταγωνιζόμενης αγοράς, δεν βλέπω καλύτερη επιλογή για να μπορέσουμε να σταθούμε ως χώρα και ως κοινωνία, παρά μόνο μέσα από τη κοινή πορεία με τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς.

Στην καλύτερη εκδοχή τους οι προσεγγίσεις αυτές, που εκφέρονται και από σοβαρούς αναλυτές, εκτιμούν ότι η μοναδική λύση σήμερα για την αντιμετώπιση της κρίσης, είναι η αλλαγή της πολιτικής των χωρών του Βορρά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνολικά και όλα θα πάνε καλά. Θεωρούν δηλαδή ότι η σωτηρία της χώρας μας και η ανόρθωση της οικονομίας της, μπορεί να γίνει μόνο εάν αλλάξει η πολιτική των χωρών του Βορρά και ειδικά της Γερμανίας και η συνολική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με δυο λόγια η εκδοχή αυτή λέει ότι, μέσα από μια συμμαχία με τις χώρες του Νότου, θα υποχρεώσουμε τις χώρες του Βορρά και ιδιαίτερα τη Γερμανία, να αναθεωρήσουν τη «σφιχτή» οικονομική πολιτική της λιτότητας και να υποχρεωθούν σε ένα σχέδιο βοήθειας τύπου Μάρσαλ προς τις χώρες του Νότου. Με δύο λόγια λένε δηλαδή, ότι μια συμμαχία του Νότου, θα υποχρεώσει τις χώρες του Βορρά να βάλλουν βαθειά το χέρι στην τσέπη τους και να βοηθήσουν τις χώρες του Νότου. Στο ερώτημα, για ποιο λόγο οι χώρες αυτές, θα βάλλουν το χέρι βαθειά στην τσέπη τους για χάρη μας, απαντούν ως εξής περίπου. Γιατί, θα φοβηθούν από τον κίνδυνο διάλυσης της ευρωζώνης. Έτσι απλά, καθόλου όμως πειστικά. Τουλάχιστον για όσους σκέπτονται ορθολογικά. Η στρατηγική αυτή αν και αγνοεί απλές αρχές, όπως ότι η πολιτική δεν ασκείται με εκβιασμούς, αλλά πρέπει να ασκείται με βάση τον ρεαλισμό, την ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, τον συσχετισμό δυνάμεων και συμφερόντων, ίσως φαίνεται «γενναία» και ιδιαίτερα ελκυστική σε κάποια κοινωνικά στρώματα, αλλά και σε τμήματα της πολιτικής ελίτ της χώρας, πάσχει όμως σε πολλά σημεία της. Και εξηγούμαι :

Κατά πρώτον η στρατηγική αυτή πάσχει ως προς τον ρεαλισμό της. Κανένα στοιχείο δεν μας υποδεικνύει ότι οι άλλες Κυβερνήσεις των χωρών του Νότου, ασπάζονται παρόμοιες προσεγγίσεις, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι η ελληνική Κυβέρνηση, συμφωνούσε με τη στρατηγική αυτή. Δηλαδή βλέπουμε ότι η κάθε χώρα του Νότου που ζει ή την αγγίζει στον έναν ή στον άλλο βαθμό η οικονομική κρίση, δεν την αφορά στον ίδιο βαθμό, δεν εκφράζεται με τον ίδιο τρόπο στη κάθε χώρα, οι απαιτούμενες αλλαγές στην κάθε χώρα δεν είναι ίδιες και οι συμμαχίες και οι προτεραιότητες της κάθε μιας δεν ταυτίζονται με αυτές των άλλων, εάν κρίνουμε από την στάση και τις ψηφοφορίες στην ευρωπαϊκή επιτροπή και στα άλλα σώματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δηλαδή, επειδή σήμερα συμπάσχουμε με τους Ισπανούς ή τους Πορτογάλους, αυτό δεν σημαίνει ότι η λύση στο πρόβλημά μας, βρίσκεται με μια ή περισσότερες περιοδείες στις χώρες του Νότου, όπως προτείνουν κάποιοι και αυτομάτως θα υποχρεωθούν οι χώρες του Βορρά να αλλάξουν τις πολιτικές τους. Το πρόβλημα είναι πιο σύνθετο. Ασφαλώς χρειάζεται να οικοδομούμε συμμαχίες με χώρες που μπορούμε να συναντηθούμε σε ένα ή περισσότερα θέματα. Αυτό όμως δεν προσδιορίζεται γεωγραφικά. Δεν γίνεται να λέμε από τη μια ότι μας γοητεύει το Σκανδιναβικό μοντέλο και από την άλλη να τους θεωρούμε εχθρούς, επειδή δεν μας χαρίζουν τα λεφτά τους! Σε πολλά προβλήματα, ίσως χρειάζεται να συνεργασθούμε και με χώρες του Βορρά, σε άλλα με χώρες της βαλκανικής μας γειτονιάς και σε άλλα με χώρες του Νότου. Ακόμη όμως και εάν συμφωνούσαν όλοι σήμερα και μπορούσε να δημιουργηθεί μια μονομερής συμμαχία με τις χώρες του Νότου, ενάντια στις χώρες του Βορρά, μια τέτοια στρατηγική είναι αδιέξοδη και σε ένα βαθμό επικίνδυνη για τα εθνικά μας συμφέροντα και όποιοι την προτείνουν δεν έχουν σκεφτεί τις συνέπειες της σε όλες τις διαστάσεις. Σε τελευταία ανάλυση η στρατηγική αυτή ενισχύει τις θέσεις κάποιων συντηρητικών κύκλων της Ευρώπης, που ευνοούν την διάσπαση της ευρωζώνης σε Βορρά και Νότο, εξέλιξη όμως που δεν βοηθά και δεν συμφέρει τις χώρες του Νότου. Γιατί εάν η στρατηγική της συμμαχίας των χωρών του Νότου ενάντια στις χώρες του Βορρά έχει ως στόχο την μεταφορά πόρων από το Βορρά στο Νότο, μια διάσπαση της ευρωζώνης, όχι μόνο δεν εξυπηρετεί αυτό τον στόχο, αντίθετα τον καταστρέφει. Η ευρωπαϊκή προοπτική έχει μέλλον μόνο ενιαία και όχι μέσα από μια τυχόν διάσπασή της. Ο Νότος έχει ανάγκη το Βορρά και ο Βορράς έχει ανάγκη το Νότο, γιατί καμιά χώρα της Ευρώπης όσο ισχυρή και αν είναι, δεν μπορεί να σταθεί με επάρκεια σήμερα απέναντι σε μια Αμερική ή σε μια συνεχώς ισχυροποιούμενη Κίνα και άλλων ανερχόμενων οικονομικά υπερδυνάμεων. Και μόνο μέσα από τις πολιτικές της ευρωπαϊκής ενοποίησης και τις προσπάθειες που πρέπει να κάνουμε οι χώρες του Νότου για τις απαραίτητες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, μπορούμε να βρούμε ένα κοινό βηματισμό με τις χώρες του Βορρά. Και όσοι οικονομικοί πόροι και αν μεταφερθούν από το Βορρά στο Νότο, δεν λύνεται το πρόβλημά μας που είναι δομικό, παραγωγικό. Είναι σαν να ρίχνουμε τόνους νερό σε ένα βαρέλι  δίχως πάτο. Όσα λεφτά και να μας δώσουν, όσα δισεκατομμύρια χρέος και να μας «κουρέψουν», εάν δεν αλλάξουμε το παραγωγικό μας μοντέλο, αν δεν κάνουμε τις απαραίτητες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο Κράτος και στην κοινωνία, απλά θα ζήσουμε μια προσωρινή ψευδαίσθηση λύσης, αλλά το πρόβλημα μας θα παραμένει.

Έτσι ερχόμαστε στο  δεύτερο σκέλος της κριτικής μας  απέναντι στη στρατηγική της συμμαχίας  των χωρών του Νότου απέναντι στις χώρες του Βορρά. Της υποτίμησης και της απόκρυψης τελικά των ενδογενών αιτιών της κρίσης στη χώρα μας. Δεν είναι τυχαίο που η τελευταία καπιταλιστική κρίση του 2007-8, επηρέασε πιο έντονα τους πιο αδύνατους κρίκους της ευρωζώνης, ανάμεσα στους οποίους είναι η χώρα μας. Ένα πελατειακό κομματικό κράτος με αδύνατες δημοκρατικές δομές ελέγχου και διαφάνειας, με εκτεταμένη    διαφθορά στις δημόσιες υπηρεσίες του, με μια αποσαρθρωμένη παραγωγική υποδομή και όλα τα γνωστά χαρακτηριστικά της κοινωνίας μας, για τα οποία μιλάμε τα τελευταία τρία χρόνια τόσο έντονα. Και μόλις τους τελευταίους εννέα μήνες γίνεται μια προσπάθεια αντιμετώπισής τους, από εκείνες τις δυνάμεις που έβαλλαν στη άκρη κομματικές σκοπιμότητες για τη σωτηρία της χώρας. Η στάση και η συμβολή της κάθε πολιτικής δύναμης θα αποτιμηθεί και θα εκτιμηθεί εν καιρό και τότε θα κάνει ο καθένας τον λογαριασμό του. Το στοίχημα βέβαια δεν έχει κριθεί ακόμη οριστικά, αν και τελευταία έχουμε κάποια θετικά σημάδια προς την ανάκαμψη και την ανόρθωση της χώρας, γιατί αυτό είναι το ζητούμενο σήμερα. Και ασφαλώς η πορεία αυτή δεν υπολείπεται αντιφάσεων, αντιθέσεων, συντηρητικών αναδιπλώσεων και αντιστάσεων σε αλλαγές και δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Ισχυρίζομαι λοιπόν βάσιμα, ότι η στρατηγική που στηρίζεται σε έναν στείρο αντιμνημονιακό λόγο άρνησης σε όλα και σε μια συμμαχία του Νότου ως την λύση «δια πάσαν νόσον», αντικειμενικά υποβαθμίζει τις εσωτερικές αιτίες της κρίσης στη χώρας μας και αποτελεί τον βασικό παράγοντα αντίστασης σε κάθε αλλαγή και μεταρρύθμιση που επιδιώκεται στο κράτος και στην κοινωνία.

Θα λέγαμε λοιπόν ότι η απάντηση σήμερα στη κρίση έχει δύο πλευρές. Η μία αφορά τις προσπάθειες που πρέπει να κάνουμε –Κυβέρνηση και κοινωνία- για να μεταρρυθμίσουμε και να αλλάξουμε τη χώρα μας. Η άλλη συνδέεται με τη συμβολή μας στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και προοπτική, για την αντιμετώπιση των ανισοτήτων και την μεταφορά πόρων από το Βορρά προς το Νότο μέσα από την αλληλεγγύη και την πορεία για μια δημοκρατική ομόσπονδη Ευρώπη.

Χαλκίδα 20-4-2013

Κώστας Χαϊνάς

Το Υπουργείο Ανάπτυξης , "τραυμάτισε " την ελπίδα των δανειοληπτών

Γράφει η Ιωάννα Μελάκη
Δημοσιογράφος Κοιν.Ρεπορτάζ

Καιρό τώρα ,αφήνεται στα ΜΜΕ να διαρρέει,  η απόφαση της Κυβέρνησης ότι ,θα φέρει βελτιωτική νομοθεσία, "ομπρέλα σωτηρίας" για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά,  πράγμα που η πρόσφατη αναγγελία δια στόματος του Υπουργού Ανάπτυξης κ. Κωστή Χατζιδάκη, κάτι   άλλο έκανε,τραυματίζοντας την ίδια την  ελπίδα,απογοητεύοντας τους χρεωμένους  (είτε απλός πολίτης είναι αυτός  είτε επαγγελματίας ,αλλά και ο μικρο έμπορος)  .Αυτό λέμε , και πραγματικά απογοητευθήκαμε, όλοι εμείς που γνωρίζουμε ότι πολιτική φλυαρία υπήρξε και υπάρχει  για πολλά θέματα, όμως δεν γνωρίζουμε ποιοι και γιατί με όλα αυτά αφήσανε "εκτεθειμένο" έναν υπερυπουργό, να εκτίθεται δημοσίως με αυτήν  την πάμφτωχη  εξαγγελία , που ουσιαστικά δεν προσφέρει τίποτα και δεν βελτιώνει  την κατάσταση του χρεωμένου δανειολήπτη.Διότι όλα αυτά που εξαγγέλθηκαν  αναφέρερονται  στο στεγαστικό δάνειο , που πρέπει, που πρέπει που πρέπει κ.λ.π προϋποθέσεις που συγκεντρώνουν ελάχιστοι δανειολήπτες..Δυστυχώς  η ίδια "καραμέλα" προσφέρεται καιρό τώρα από τις ίδιες τις Τραπεζικές Εταιρείες και με καλύτερο περιτύλιγμα. Διότι ενώ σύσσωμο  το Υπουργείο Ανάπτυξης, μιλάει για την ρύθμιση μόνο του στεγαστικού δανείου, οι ίδιες οι Τράπεζες παραμερίζουν τεχνηέντως το εξασφαλισμένο με υποθήκη στεγαστικό δάνειο, και όλο το   βάρος,  το ρίχνουν στα καταναλωτικά και στις πιστωτικές κάρτες και εκεί εστιάζουν για προσημείωση ακινήτου.Επομένως  ουσίας, ο νόμος ρύθμισης που σκέφτεται να φέρει η Κυβέρνηση, αφανώς δεν βελτιώνει την οικονομική θέση του δανειολήπτη, αλλά ούτε του "σώζει την κατοικία του" καθώς μπορεί ο κάθε δανειολήπτης να ρυθμίσει τις δόσεις του στεγαστικού του , όμως επιβαρυνόμενος με άλλα δάνεια (καταναλωτικά, πιστωτικές κάρτες, ιδιωτ.Χρέος) ο ίδιος θα τεθεί σε απορρύθμιση, καθώς ελάχιστοι είναι οι πολίτες σήμερα που δεν βαρύνονται από χρέος  άλλων τραπεζικών προϊόντων π.χ πιστωτικής κάρτας.
  Βεβαίως, η αναβάθμιση του εξωδικαστικού συμβιβασμού, θα πρέπει να γίνει με "πίεση" προς τις Τράπεζες, να δέχονται τις ρεαλιστικές προτάσεις των δανειζομένων, να καταργηθεί η μη αποδοχή της πρότασης ,όπως αυτή αποτυπώνεται  από το Οικονομοτεχνικό σχέδιο του συνδράμοντα φορέα και στην προκειμένου περίπτωση της πιστοποιημένης ΄Ενωσης Καταναλωτών, και σε περίπτωση απόρριψης αυτής , να υπάρχει αιτιολόγηση αυτής της απόρριψης, μα προπάντων αντιπρόταση.
  Για τους επαγγελματίες ,μη εμπόρους , που έχουν γενικώς  χρέη, να υπάρχει η δυνατότητα ρύθμισης του χρέους  και όχι η οδήγηση στο "λουκέτο" και σε καμία περίπτωση για ελάχιστο ποσό χρέους πέρασμα στην Τειρεσίας.
  Για δε τους μικρο εμπόρους ,(ατομική επιχείρηση) χωρίς προσωπικό , να μπορούν και αυτοί να ενταχθούν στην ρύθμιση των οφειλών τους, μόνο με την μεσολάβηση φορέα του ν.Κατσέλη

O Xαιρετισμός του προέδρου της ΔΗΜΑΡ, Φώτη Κουβέλη, στα εγκαίνια της έκθεσης του Εβραϊκού Μουσείου Ελλάδος

Xαιρετισμός του προέδρου της ΔΗΜΑΡ, Φώτη Κουβέλη, στα εγκαίνια της έκθεσης του Εβραϊκού Μουσείου Ελλάδος με θέμα «Συναγωνιστής: Έλληνες Εβραίοι στην Εθνική Αντίσταση»

Έξι εκατομμύρια Εβραίοι  έχασαν τη ζωή τους κατά τον Β’ Παγκόσμιο  Πόλεμο. Δεκάδες χιλιάδες Εβραίοι της Ελλάδας εξοντώθηκαν από το ναζιστικό καθεστώς στα μαρτυρικά στρατόπεδα θανάτου.

Στις αρχές του 20ου αιώνα ζούσαν στο τότε ελληνικό κράτος περίπου δέκα χιλιάδες Εβραίοι. Ο αριθμός τους αυξήθηκε στις εκατό χιλιάδες μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, την απελευθέρωση της Κρήτης και της Ηπείρου και την επέκταση της χώρας. Κατά την μεταπολεμική περίοδο ο αριθμός των Εβραίων συρρικνώθηκε στους 10.000 με 5.000. Η μεγάλη κοινότητα της Θεσσαλονίκης, που στις αρχές του αιώνα αποτελούσε το ήμισυ σχεδόν του πληθυσμού της πόλης, αφανίστηκε στο Άουσβιτς, στο Μάουτχάουζεν, στην Τρεμπλίνκα και αλλού. Αναλογικά, σε σύγκριση με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη που βρέθηκαν κάτω από τον ζυγό του άξονα, η καταστροφή των Εβραίων της Ελλάδας βρίσκεται ως ποσοστό του συνολικού εβραϊκού πληθυσμού μεταξύ των πρώτων σε έκταση.
Αν, επομένως, σε μια χώρα της Ευρώπης δεν θα 'πρεπε να υπάρχει ούτε ως κακή ανάμνηση ο  αντισημιτισμός, αυτή είναι η Ελλάδα. Εδώ,  σε αναλογία πληθυσμού, θρηνούμε τα περισσότερα θύματα απ' τις προπολεμικές εβραϊκές κοινότητες.

Συστηματικός  αφανισμός 

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος  και η θηριωδία της εχθρικής κατοχής  έπληξαν βαρύτατα τον ελληνικό πληθυσμό. Θάνατοι από πείνα, επιδημίες, εκτελέσεις και άλλες μορφές βίας ήταν η ζοφερή πραγματικότητα στη γερμανική και τη βουλγαρική ζώνη κατοχής, η οποία επιδεινώθηκε ύστερα και από τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας το φθινόπωρο του 1943.
Ωστόσο το σκοτεινότερο, ίσως, γεγονός του πολέμου υπήρξε ο  συστηματικός αφανισμός του ελληνοεβραϊκού πληθυσμού.

Οι Εβραίοι της Ελλάδας έγιναν μέρος της «Τελικής Λύσης» την οποία εμπνεύστηκαν, οργάνωσαν και πραγματοποίησαν οι ναζί σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Η εξόντωση των Εβραίων της Ελλάδας δεν επήλθε μέσα από πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες  στο πλαίσιο της ελληνικής πραγματικότητας. Τα γεγονότα διαδραματίστηκαν μέσα στην κατεχόμενη Ελλάδα και οι αντιδράσεις που προκάλεσαν, μέσα στην κοινωνία , έχουν τη δική τους σημασία, καθώς η στάση του κράτους, της πολιτείας, η στάση παραδοσιακών θεσμών  δεν ήταν αυτονόητη.
Παρότι υπήρχαν πάντα μεμονωμένα δείγματα αντισημιτικής συμπεριφοράς, η πλειονότητα των ελλήνων θεωρούσε τους Εβραίους της χώρας συμπατριώτες,  ζωτικό στοιχείο του ανθρώπινου δυναμικού του έθνους. Οι προσπάθειες αντίδρασης στα ναζιστικά σχέδια ήταν υπαρκτές, μέσα σε συγκεκριμένα όρια όμως, πολύ στενά τις περισσότερες φορές. Πολλοί έλληνες προσπάθησαν να κρύψουν τους εβραίους φίλους και γνωστούς τους ή να τους βοηθήσουν να διαφύγουν προς ασφαλή μέρη. Εκατοντάδες Εβραίοι βρήκαν καταφύγιο σε ορεινές περιοχές που ελέγχονταν από αντιστασιακές ομάδες. Πολλοί εντάχθηκαν στις δυνάμεις αντίστασης που πολεμούσαν στα ελληνικά βουνά συμβάλλοντας καθοριστικά στην Εθνική Αντίσταση.

Ένταξη στις δυνάμεις αντίστασης 

Στον ελληνικό στρατό (στο  μέτωπο, την αεροπορία και το ναυτικό) υπηρέτησαν περίπου 13.000 Εβραίοι (απόστρατοι, εθελοντές και επίστρατοι), εκ των οποίων 343 αξιωματικοί. Στους 343 Εβραίους αξιωματικούς περιλαμβάνονται ο Συνταγματάρχης Μορντεχάι Φριζής από τη Χαλκίδα, που πολέμησε γενναία και έπεσε στη μάχη του Καλαμά, ο αξιωματικός Ζαν Αλλαλούφ από τη Θεσσαλονίκη, ο Ταγματάρχης Σαλβαδόρ Σαρφατλί από την Αθήνα, ο Ζοζέφ Μπαρούκ από την Κέρκυρα, ο Λέων Δόστις από τα Ιωάννινα κ.ά. Ο Φριζής έγινε εθνικό σύμβολο, καθώς ήταν ο ανώτερος αξιωματικός που σκοτώθηκε στο πεδίο της μάχης.
Ο τομέας στον οποίο οι Έλληνες  Εβραίοι προσέφεραν, κυρίως, τις  πολύτιμες υπηρεσίες τους ήταν η  Επιμελητεία. Εφόδια και πολεμοφόδια  έφθαναν στο μέτωπο από τα χωριά  και από κάθε γωνιά της Ελλάδας. Ιδιαίτερης σημασίας ήταν και το σώμα των Εβραίων γιατρών οι οποίοι απέφευγαν τους ακρωτηριασμούς μελών πληγωμένων από τα κρυοπαγήματα.

Η προσφυγή στο αντάρτικο  και στην ορεινή Ελλάδα δεν ήταν απλή υπόθεση για τους Εβραίους των  περισσότερων περιοχών. Εκτός από  το προφανές, τη σταθεροποιημένη ύπαρξη της δυνατότητας αυτής, την ισχυροποίηση της αντίστασης, έπρεπε να λειτουργήσουν και οι μηχανισμοί σύνδεσης. Αναζήτηση διόλου εύκολη, όπως περιγράφει ο Λεών Περαχίας στο βιβλίο του «Μεζάλ, αναμνήσεις από τα στρατόπεδα του θανάτου 1943-1945». Η ατομική έξοδος προς το βουνό περίκλειε πολλούς κινδύνους, όταν γινόταν αυτόβουλα. Τα φυλάκια του ΕΛΑΣ, ιδιαίτερα μετά τον κυκεώνα των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων του εχθρού και τις εμφύλιες συρράξεις του φθινοπώρου  και του χειμώνα του 1943-1944, ήταν  καχύποπτα σε όσους έρχονταν από τις πόλεις χωρίς «σημείωμα» του μηχανισμού των πολιτικών οργανώσεων.

Συμβολή και  ρόλος

Σε ό,τι αφορά την καθαυτή  συμμετοχή των Εβραίων στο  ελληνικό αντιστασιακό κίνημα, είναι  μόνο μερικώς γνωστή μέσα από τις  υπάρχουσες πηγές και τα απομνημονεύματα. Οι σωζόμενοι από εκείνη την εποχή κατάλογοι ανταρτών και μελών αντιστασιακών οργανώσεων είναι λίγοι.

Οι περισσότεροι Εβραίοι  δεν παρουσίαζαν τον εαυτό  τους ως Εβραίο και πολλοί υπηρέτησαν σε διάφορες θέσεις φέροντας, για ευνόητους  λόγους, αλλαγμένα ονόματα. Γι’ αυτό η προσφορά τους προσμετρήθηκε στη  συνολική προσφορά των Ελλήνων, ενώ  η ιδιαίτερη εβραϊκή τους ταυτότητα δεν καταγράφηκε ούτε στα επίσημα έγγραφα της Αντίστασης, ούτε στα απομνημονεύματα πολλών από εκείνους που συμμετείχαν. Σε μια επιστημονική του μελέτη ο  Ιωσήφ Μάτσας είχε υπολογίσει ότι υπήρχαν περίπου 650 Εβραίοι μαχητές σε ένα σύνολο περίπου 30.000 ανταρτών.

Ο ρόλος των Εβραίων  στην Αντίσταση δεν μπορεί να περιοριστεί  σε αυτούς που βρίσκονταν στο πεδίο  της μάχης. Πολλοί υπηρέτησαν στον εφοδιασμό  και άλλοι ως στρατολόγοι και  ως διερμηνείς. Άλλοι προσέφεραν τις  ιδιαίτερες γνώσεις τους, όπως ο Ιωσήφ Κοέν στην Κρήτη που έδρασε ως τυπογράφος. Πολλοί στην Αθήνα ήταν σε επαφή με τα αστικά στελέχη του ΕΑΜ και έδρασαν σε πολιτικό επίπεδο και στη συλλογή πληροφοριών. Άλλοι έδρασαν ως δικηγόροι ή δάσκαλοι και συνδιαλέγονταν με έλληνες πολιτικούς κατά τη διάρκεια της κατοχής.

Σύμβολο προσφοράς  και παρακαταθήκη  

Το κίνημα της Αντίστασης στην κατεχόμενη Ελλάδα έχει γίνει  αντικείμενο μελέτης πολλών βιβλίων  και μελετών διαφόρων ιδεολογικών  αποχρώσεων. Η σχέση των Εβραίων  με την Αντίσταση, ο ρόλος και η συμβολή τους στην απόκρουση του ναζισμού, με τον οποίο και οι δύο χώροι απέκτησαν σχέση απόλυτης εχθρότητας και θανάτου, είναι ακόμη υπό έρευνα δεδομένων των πολλών αντικειμενικών δυσκολιών που έχει το θέμα.

Η έκθεση «Έλληνες Εβραίοι  στην Εθνική Αντίσταση» που εγκαινιάζεται σήμερα, εδώ, στο Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος, μακάρι να αποτελέσει το έναυσμα για την περαιτέρω έρευνα σχετικά με τη συμβολή των Εβραίων στην Εθνική Αντίσταση. Το στερεότυπο ότι οι Εβραίοι υπέκυψαν στο Ολοκαύτωμα αμαχητί, ανατρέπεται.

Η έκθεση ας αποτελέσει  ένα ντοκουμέντο προσφοράς και αντίστασης, μια παρακαταθήκη για τις μελλοντικές γενιές, για εμάς και τα παιδιά μας, για να φωνάξουμε όχι στο ρατσισμό, όχι στις ψευτοθεωρίες περί φυλετικής ανωτερότητας, όχι στη μισαλλοδοξία και στον αντισημιτισμό. Για να μην ξεχάσουμε  φαινόμενα, τα οποία επιστρέφουν ως εφιάλτης, σε μια χώρα η οποία έχει πληρώσει ακριβό τίμημα, όπως είπα και στην αρχή του λόγου μου. Επικαλούμαι, προς επίρρωση των όσων αναφέρω, τελευταία έρευνα του Πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ, σύμφωνα με την οποία τα καταγεγραμμένα περιστατικά αντισημιτικής βίας, από  περιστατικά σωματικής βίας μέχρι βανδαλισμό συναγωγών ή εβραϊκών νεκροταφείων ανήλθαν σε 686 το 2012, έναντι των  526 του 2011, δηλαδή αυξήθηκε κατά 30% μέσα στο 2012,  καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι  υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ της ενίσχυσης της ακροδεξιάς σε ευρωπαϊκές χώρες και της έξαρσης της αντισημιτικής βίας,
Ο αντισημιτισμός είναι μία  από τις μορφές του ρατσισμού  και του φασισμού. Η άνοδος δυνάμεων με αντισημιτικό λόγο, στην Ελλάδα, την Ευρώπη ή αλλού πρέπει να μας απασχολεί και να μας κινητοποιεί. Ο αντισημιτισμός πρέπει να καταδικάζεται στη γένεσή του και τα κράτη και οι κυβερνήσεις να καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για την καταπολέμηση του αντισημιτισμού, του ρατσισμού και κάθε μορφής διακρίσεων. Κανείς δεν μπορεί να εφησυχάζει μπροστά σε καλυμμένες μεταμορφώσεις του αντισημιτισμού ή στην επαίσχυντη και απροκάλυπτη εμφάνιση των νεοναζιστικών ομάδων που απειλούν την κοινωνία μας ως φορείς του ιού της μισαλλοδοξίας. Μερικοί, ευτυχώς λίγοι, έφτασαν μέχρι και να αρνούνται το Ολοκαύτωμα. Το Ολοκαύτωμα όμως, ως αυτοτελές και αποτρόπαιο ομαδικό έγκλημα δεν επιδέχεται συγκρίσεις, δεν μπορεί να ενταχθεί σε καμιά κατηγορία γεγονότων και δεν είναι δυνατόν παρά να ταυτιστεί με τη θηριωδία των Ναζί. Εθελοτυφλία και εφησυχασμός δεν έχουν θέση ξανά στην Ιστορία της ανθρωπότητας.

Δυστυχώς, τόσο στην κοινωνία όσο και μέσα στο Κοινοβούλιο  υπάρχουν κάποιοι που κακόφωνα υποθάλπουν και προπαγανδίζουν τον αντισημιτισμό, ανοιχτά ή συγκεκαλυμμένα. Το ζητούμενο και το πιο βασικό είναι να ηττηθεί ο κοινωνικός συντηρητισμός. Αυτό απαιτεί διαρκή αντιπαράθεση, γιατί οι φορείς που καλλιεργούν και διαχειρίζονται προς όφελός τους τις κάθε είδους προκαταλήψεις είναι επίμονοι. Η άρση των προκαταλήψεων δεν μπορεί να υπάρξει μόνο με θεσμικά μέτρα, με αυτονόητη βέβαια την απαγόρευση κάθε είδους διάκρισης απέναντι στα νόμιμα δικαιώματα των πολιτών.

Η άρση των προκαταλήψεων  είναι ζήτημα της πάλης ιδεών  μέσα στην κοινωνία, μια πάλη την  οποία πρέπει να διεξάγουμε σταθερά και με συνέπεια, καθημερινά και σε κάθε επίπεδο όλοι μαζί, ως μια νέα αντίσταση απέναντι σε φαινόμενα ρατσισμού και αντισημιτισμού, απέναντι στον επιθετικό λόγο ναζιστικών μορφωμάτων, για να μη ζήσουμε ποτέ ξανά διώξεις, εκτοπίσεις, ξεριζωμό και ολοκαυτώματα.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΕΔΩ

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ...

                                                                                                            

        Του Θόδωρου Τσίκα*

 

Η συμφωνία της ευρωζώνης για την κυπριακή οικονομία είναι επώδυνη και αποπνέει "τιμωρητική" αντίληψη ορισμένων ισχυρών ευρωπαϊκών κύκλων. Θα οδηγήσει σε απότομη και βαθιά οικονομική ύφεση, και θα έχει συνέπειες για τους πολίτες της Κύπρου πολύ πιο σοβαρές από ό,τι επιβάρυνε η αντίστοιχη συμφωνία τους πολίτες της Ελλάδας.

Αποφεύγεται όμως, από την άλλη πλευρά, η άτακτη χρεωκοπία των δύο μεγαλύτερων κυπριακών Τραπεζών, που θα οδηγούσε σε πλήρη και όχι μερική, όπως γίνεται τώρα, απώλεια καταθέσεων. Και μάλιστα, όλων των καταθέσεων και όχι μόνο των μεγαλύτερων από 100.000 ευρώ, όπως τελικά αποφασίστηκε. Χωρίς να υπολογίσει κανείς τις συνέπειες μιας άτακτης χρεωκοπίας για ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα και την συνολική οικονομία της Κύπρου. Διασφαλίζονται επίσης, ως γνωστόν, πλήρως οι καταθέσεις στις κυπριακές Τράπεζες στην Ελλάδα.

Η συγκεκριμένη επιλογή της ευρωζώνης να μην πληρώσουν τις συνέπειες οι φορολογούμενοι, αλλά να επιβαρυνθούν οι μέτοχοι, οι ομολογιούχοι, οι επενδυτές και οι κάτοχοι μεγάλων ποσών στις Τράπεζες που κινδυνεύουν, είναι πιο προοδευτική από την λύση που δόθηκε για την Ιρλανδία, όπου επωμίστηκε το βάρος το σύνολο των πολιτών. Προβλήματα, βεβαίως, είναι η επιλεκτικότητα της εφαρμογής αυτής και η απαίτηση για εξοντωτικά γρήγορη υλοποίηση της.

Κοινό μάθημα για Ελλάδα και Κύπρο είναι ότι, η αγνόηση της ανάγκης για μεταρρυθμίσεις ή η απώθηση των μεταρρυθμίσεων για το μέλλον αποδεικνύεται ότι επιφέρει οδυνηρές λύσεις. Το γεγονός ότι ο κομμουνιστής Δ. Χριστόφιας και ο δεξιός Ν. Αναστασιάδης αναγκάστηκαν να δεχτούν Μνημόνιο και τρόϊκα, δείχνει τα στενά περιθώρια που υπάρχουν σε συνθήκες  παγκόσμιας οικονομικής αλληλεξάρτησης και περιφερειακών ολοκληρώσεων, όπως η ευρωπαϊκή.

Η εμπειρία μάλιστα δείχνει  ότι, το ευρωπαϊκό πεδίο -παρά τις μεγάλες δυσκολίες- παραμένει το πιο ευνοϊκό στον πλανήτη. Αν οι δύο χώρες δεν ήταν ή δεν έμεναν σταθερά στη ζώνη του ευρώ, δεν θα συζητάγαμε τώρα για τα προβλήματα των προγραμμάτων διάσωσης, γιατί δεν θα υπήρχε καν διάσωση...!

Φαίνονται, τώρα, οι μείζονες κίνδυνοι που απέφυγε η Ελλάδα, την άνοιξη του 2010, όταν εντάχθηκε σε πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής. Τα «όχι», όσο βροντερά κι αν είναι, πρέπει οπωσδήποτε να συνοδεύονται από εναλλακτικό σχέδιο, αλλιώς μπορεί να οδηγούν σε αποτελέσματα δυσμενέστερα, από αυτά που επιδιώκεται να αποφύγουν.

Τις ίδιες συνέπειες μπορεί να φέρει και η αγνόηση των διεθνών συσχετισμών. Ιδιαιτέρως μάλιστα όταν οι συσχετισμοί αυτοί είναι δυσμενείς, λόγω μιας  πλειοψηφίας συντηρητικών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που εμμένουν μονομερώς στην απαραίτητη νομισματική σταθερότητα, αγνοώντας τις παράλληλες ανάγκες για ανάπτυξη και κοινωνική προστασία.

* Ο Θόδωρος Τσίκας είναι πολιτικός επιστήμονας-διεθνολόγος, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ

«Οι ασυναρτησίες των συνιστωσών… ως πρόγραμμα εξόδου από την κρίση»

Γράφει ο  Λευτέρης Αυγενάκης

Βουλευτής Ηρακλείου της Ν.Δ.

 

Η μεγάλη στροφή των ψηφοφόρων προς το μέρος του ΣΥΡΙΖΑ, στις τελευταίες εκλογές «φόρτωσε» ένα κόμμα του 5% με μεγάλες «ευθύνες». Υπό το βάρος των πιέσεων αυτών, ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που μέχρι χθες επιδιδόταν σε μια άνευ προηγουμένου άρνηση για κάθε τι που απασχολούσε την επικαιρότητα, αναγκάστηκε να διαμορφώσει τις θέσεις του, προκειμένου να «επικοινωνήσει» με την κοινωνία.

Στην προσπάθειά του  αυτή, και προκειμένου να προσελκύσει τις «μάζες» προπαγανδίζοντας τα πάντα, έπεφτε διαρκώς σε ατοπήματα.

Στην κουλτούρα του ΣΥΡΙΖΑ, η διαφωνία μεταξύ των στελεχών δεν είναι απλώς «δημιουργική». Οι οκτώ μήνες αντιπολιτευτικής πορείας του, είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικοί για τη διγλωσσία και τις αντιφάσεις του προς το λαό. Η κοροϊδία, τα ναι μεν αλλά, η αφερεγγυότητα και τα «άλλα λέει ο ένας και άλλα ο άλλος», είναι στη φυσιογνωμία του.

Από την «καταγγελία του μνημονίου» φθάσαμε στη… «διαπραγμάτευση», «ακύρωση», «επανεξέταση» και «σταδιακή απαγκίστρωση».

Από το «ασφαλώς η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρωζώνη χρειάζεται επανεξέταση» στο «ουδέποτε ο ΣΥΡΙΖΑ είχε θέση για έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη».

Από «το νόμισμα δεν είναι φετίχ» και τη «λύση εντός Ευρώ αλλά εκτός Ευρωζώνης» φθάσαμε στην «επιστροφή όλων των χωρών στα εθνικά τους νομίσματα»  και στο «η πεμπτουσία της πολιτικής δεν είναι το νόμισμα».

Αυτά είναι μόνο μερικά από τα χαρακτηριστικά της «ελευθεριότητας», με την οποία γαλουχήθηκαν τα στελέχη του Συνασπισμού επί χρόνια.

Στις αρχές, κάποιοι δικαιολόγησαν αυτό το υστερικό brainstorming από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αφενός διότι του καταλόγισαν την ανωριμότητα ενός μικρού μέχρι τότε κόμματος στο ρόλο της αντιπολίτευσης, αφετέρου διότι «έπρεπε» να μείνει πιστός στην αριστερή καταβολή του και στις «αρχές» και τις «αξίες» της άρνησης, της διαμαρτυρίας, της απόρριψης, αρχές με τις οποίες γαλούχησε τα στελέχη του.

Στην πραγματικότητα όμως, είναι και κάτι ακόμα. Οι διαφορετικές αφετηρίες των στελεχών του, μέσα από τις αλλοπρόσαλλες συνιστώσες στις οποίες λογοδοτούν, είναι η αιτία της διγλωσσίας. Η αναφορά του Ξενοφώντα στα Απομνημονεύματα: «λίθοι, πλίνθοι, ξύλα και κέραμος ατάκτως ερριμμενα, ουδέν χρήσιμα εστιν» αποτυπώνει με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο, τόσο το οικοδόμημα που επιδιώκει ο πρόεδρος του Συνασπισμού να συγκροτήσει ώστε να έχει κυβερνητικό ρόλο, όσο και το αποτέλεσμα που προκύπτει.

Γίνεται λοιπόν αντιληπτό, τι θα συνέβαινε εάν ο ΣΥΡΙΖΑ καλείτο να πάρει κρίσιμες αποφάσεις για τη χώρα και ποια θα ήταν τα αποτελέσματα. Όταν η πολιτική του «γραμμή» είναι πολιτική που δεν αρμόζει στον υπεύθυνο ρόλο της αντιπολίτευσης, αλλά ντύνεται με «αριστερές» φανφάρες  στο όνομα της υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων, αυτή είναι η μήτρα όλων αυτών των αντιφάσεων.

Το ηχηρό «όχι» του ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη Δευτέρα, με αφορμή το θέμα που προέκυψε - όχι ξαφνικά - για την Κύπρο και πριν καν(!!!) συνεδριάσει η Κυπριακή Κυβέρνηση ήταν - όπως τελικά αποδεικνύεται - λάθος και εγκλώβισε τους Κύπριους σε μια τραγική περιπέτεια. Τα πρόσφατα γεγονότα στην Κύπρο, επιβεβαιώνουν την ορθότητα της ρεαλιστικής και υπεύθυνης στάσης που έχει τηρήσει και συνεχίζει να τηρεί η Ελληνική Κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός κ. Σαμαράς, έχοντας αποφύγει τα χειρότερα και χτίζοντας μέσα σε ένα δύσκολο περιβάλλον, ένα κράτος ισχυρότερο, από το ξεκίνημα της κρίσης και μετά.

Από την πλευρά του, ο  ΣΥΡΙΖΑ, εξακολουθεί να είναι δέσμιος της σταλινικής παιδείας του και παρότι έχει πλέον συνολική εικόνα της δραματικής κατάστασης που έχει δημιουργηθεί στην Κύπρο, εμμένει στις αδιέξοδες πατριωτικές κορώνες.

Και το ακόμη χειρότερο, είναι οι επικίνδυνες σπασμωδικές  αντιδράσεις που ακολούθησαν, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ διαπίστωσε πως η πολιτική επένδυση στο Κυπριακό «όχι»  δεν είχε αποτέλεσμα.

Τα πολιτικά κόμματα  «αποκαλύπτονται», ανάλογα με τις  θέσεις που θα πάρουν απέναντι στα  μεγάλα διλήμματα. Όταν θες να εμφανίζεσαι ενάντια στο σύστημα ενώ αδιαφορείς, τότε αναγκαστικά χρησιμοποιείς τη διγλωσσία.

Πρόκειται για μια συνειδητοποίηση που αργά ή γρήγορα, θα οδηγήσει σε απόλυτη πολιτική μοναξιά τόσο τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και τους ψηφοφόρους του.

Guardian: Η Χρυσή Αυγή θέλει να απλώσει τα πλοκάμια της παγκοσμίως

Στις «επεκτατικές» πολιτικές βλέψεις της Χρυσής Αυγής σε όλες τις περιοχές που μπορεί να υπάρχουν Ελληνες αφιερώνει εκτενές της άρθρο η βρετανική εφημερίδα The Guardian.

«Με το θάρρρος της μετεωρικής της ανόδου στην Ελλάδα το ακροδεξιό κόμμα της Χρυσής Αυγής απλώνει τα πλοκάμια της και στο εξωτερικό, εν μέσω φόβων ότι δρα με σκοπό να δημιουργήσει "κύτταρα σε κάθε γωνιά του πλανήτη". Η εξτρεμιστική ομάδα, που μοιάζει με τους Βρετανούς νεοναζί του 1980, άρχισε να ανοίγει γραφεία στη Γερμανία, την Αυστραλία, τον Καναδά και τις ΗΠΑ», επισημαίνει το άρθρο.

Οπως αναφέρει η εφημερίδα, η νέα διεθνής ώθηση της Χρυσής Αυγής είναι αποτέλεσμα πρόσφατων δημοσκοπήσεων, εδραιώνοντάς την στην τρίτη θέση και ως την πιο γρήγορα ανερχόμενη πολιτική δύναμη στην Ελλάδα. Εισήλθε για πρώτη φορά στη βουλή στις περσινές εκλογές με 18 βουλευτές, ενώ σε πρόσφατη δημοσκόπηση συγκεντρώνει το 11,5% των ψήφων του εκλογικού σώματος.

Το δημοσίευμα επισημαίνει ότι επιθυμία της Χρυσής Αυγής είναι να επεκταθεί διεθνώς, καθώς τον προηγούμενο μήνα άνοιξε γραφείο του κόμματος στη Γερμανία, ενώ σχεδιάζει παραρτήματα και στην Αυστραλία.

Ο Guardian παραθέτει τη δήλωση του εκπροσώπου του κόμματος, Ηλία Κασιδιάρη, ο οποίος δήλωσε ότι «έχει σχεδιάσει να δημιουργήσει κύτταρα οπουδήποτε υπάρχουν Έλληνες», καθώς και αυτή βουλευτού του κόμματος σε αυστραλιανή εφημερίδα, ο οποίος ανέφερε ότι ο κόσμος έχει καταλάβει ότι η Χρυσή Αυγή λέει την αλήθεια. Στις άμεσες βλέψεις μας είναι η δημιουργία γραφείου και τοπικής οργάνωσης στη Μελβούρνη. Πολύ σύντομα βουλευτές μας θα ταξιδέψουν στην Αυστραλία».

Η βρετανική εφημερίδα φιλοξενεί δηλώσεις του πατέρα Αλεξ Καρλούτσου, ενός εκ των ηγετικών μορφών της ελληνικής κοινότητας της Νέας Υόρκης, ο οποίος δήλωσε ότι «δεν υπάρχει κάτι χρυσό στη Χρυσή Αυγή. Ο εθνικισμός, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία δεν είναι μέρος της πνευματικής ή της πολιτιστικής μας κληρονομιάς»

«Παρά τις αντιδράσεις, οι ακροδεξιοί έκαναν συντονισμένες προσπάθειες να μετακινηθούν οπουδήποτε, με τη Χρυσή Αυγή να λέει ότι επόμενος σταθμός είναι το Τορόντο. Αλλά τη μεγαλύτερη έμφαση στην επέκτασή τους θα τη δώσουν στις ΗΠΑ όπου ζουν περίπου 3 εκατομμύρια Έλληνες», συνεχίζει το δημοσίευμα.

«Αφίσες, αυτοκόλλητα και προκηρύξεις της Χρυσής Αυγής άρχισαν να εμφανίζονται στην Αστόρια - προάστιο της Ν. Υόρκης-, όπου το κόμμα των ακροδεξιών άνοιξε και λειτουργεί τοπική οργάνωση», τονίζει το δημοσίευμα.

Η Χρυσή Αυγή, σημειώνει ο Guardian, ελπίζει να εκμεταλλευθεί την βαθειά απογοήτευση και την οργή των Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό για τα τρία χρόνια κατά τα οποία η Ελλάδα βουλιάζει από την οικονομική κρίση.