Αναζητούν νέο μοντέλο διακυβέρνησης

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Η Καθαρή Δευτέρα είναι ημέρα καθαρμού του ανθρώπινου σώματος και πνεύματος εν όψει της Μεγάλης Σαρακοστής, της οποίας αποτελεί την πρώτη μέρα. 


Η Σαρακοστή, όμως, δεν είναι Μεγάλη λόγω των σαράντα ημερών της, αλλά επειδή αποτελεί την προετοιμασία για τη Μεγάλη Εβδομάδα με τα πάθη του Χριστού. 


Γεμάτο επίκαιρους συμβολισμούς το πενηντάμερο που ανοίγει σήμερα. Κατά σύμπτωσητόση (κάτι λιγότερο από 50 μέρες) είναι και η προθεσμία που έχει η κυβέρνηση από την τρόικα...Ποια προθεσμία; Για να παρουσιάσει μια «πειστική» για τους επιτηρητές φόρμουλα που θα «εγγυάται» ότι θα τηρηθεί το πρόγραμμα μιας ολόκληρης τετραετίας για τη συλλογή 22 δισ. ευρώ μέσα από εισπρακτικά κυρίως μέτρα. Εν τω μεταξύ η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να περάσει από τις συμπληγάδες δύο συνόδων κορυφής, των οποίων το αποτέλεσμα είναι, κατά γενική ομολογία, αβέβαιο μόνο ως προς τις λεπτομέρειές του.Το τι θα βγάλουν οι δύο σύνοδοι, και κυρίως αυτή της 24ης-25ης του μηνός, μοιάζει ήδηπροεξοφλημένο. Ίσως έτσι εξηγείται η δυσθυμία τόσο στην κυβέρνηση όσο και σε όσα ΜΜΕ συστηματικά και σταθερά την έχουν στηρίξει από την αρχή της θητείας της και έγιναν οι στυλοβάτες κάθε πολιτικής της. Ακόμη και στις χειρότερες στιγμές της. Όλο και περισσότεροι απ’ αυτούς τους κατ’ εξοχήν «πρόθυμους» ανακαλύπτουν έναν λόγο κριτικής, όλο και πιο σφοδρής.
● Όχι για την κατάσταση στην οποία η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει οδηγήσει τη χώρα.
● Όχι επειδή έχει καταντήσει υποχείριο και φερέφωνο του ΔΝΤ και της Μέρκελ.
● Όχι επειδή έχει οδηγήσει την οικονομία σε «σπιράλ θανάτου».
● Όχι επειδή έχει στερήσει από την Ελλάδα κάθε εργαλείο άσκησης πολιτικής, κάθε ελπίδα ανάκαμψης και κάθε νομικό όπλο υπεράσπισης της κυριαρχίας της και του δικαιώματός της να υπάρξει.Αυτό που κυρίως ενοχλεί τα εν λόγω ΜΜΕ είναι η «αναποτελεσματικότητά»της. Η ανικανότητά της να πείθει για την ορθότητα των εγκληματικών επιλογών που η ίδια και η τρόικα της επιτήρησης έχουν αποφασίσει για τα επόμενα χρόνια. Αλλά και η αδυναμία της κυβέρνησης να επιβάλει χωρίς αμφισβήτηση το ξεπούλημα της χώρας και τη χρεοκοπία του συνόλου του ελληνικού λαού στο ίδιο το κόμμα από το οποίο προέρχεται.
Προφάσεις
Ξαφνικά τα ΜΜΕ ανακάλυψαν ότι οι «λαϊκιστές» του ΠΑΣΟΚ έχουν το πάνω χέρι. Κι όμως, η αλήθεια είναι ότι το ΠΑΣΟΚ, σε υψηλό στελεχικό και πολιτικό επίπεδο, έχει κάνει τουμπεκί ψιλοκομμένο σε όλες τις μείζονες επιλογές του Γ. Παπανδρέου και της κυβέρνησής του.Χωρίς ίχνος αντιπολίτευσης σε κανένα κρίσιμο επίπεδο.Αδύναμο το επιχείρημα και χρειάζεταισυμπλήρωση. Ως εκ τούτου φταίει και η Ν.Δ. Όχι πια για τα εγκλήματα του παρελθόντος, αλλά επειδή είναι «ακραία», προφανώς προκαλώντας ρίγη σε όσους οπαδούς της Ντόρας έχουν απομείνει στο κόμμα. Μόνο που ο Σαμαράς δεν έχει εκφράσει ούτε μία συγκεκριμένη και μετρήσιμη μείζονα διαφωνία προς την κυβέρνηση.Αντιθέτως αγωνίζεται να πείσει πως αυτός είναι ικανότερος να εφαρμόσει όλα όσα η κυβέρνηση δεν θα καταφέρει. Ακόμη και το ξεπούλημα ολόκληρης της χώρας με στόχο τα 50 δισ. ευρώ η Ν.Δ. υπερηφανεύεται ότι εκείνη πρώτη το έχει προτείνει. Σε «ακρότητες» με... αστερίσκους λοιπόν επιδίδεται η Ν.Δ., η οποία υποτίθεται πως αποτελεί παράγοντα αποτυχίας των εγκληματικών ηλιθιοτήτων της κυβέρνησης, τις οποίες και η ίδια στηρίζει! Εκπληκτικός, αν μη τι άλλο, ο συλλογισμός τους...Επειδή όμως ούτε αυτός ο δράκος βγάζει φλόγες απ’ το στόμα του και βροντές απ’ τον πωπό του, για να κάνει... ηχηρή εντύπωση, φταίνε το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί πάλι υποτίθεται πως εμποδίζουν τη «σωτηρία» της χώρας υποστηρίζοντας το «Δεν Πληρώνω»στα διόδια και τους μετανάστες και οργανώνοντας τα «γιούχα» προς τους κυβερνητικούς. Ακόμη χειρότερα, το ΚΚΕ δεν μας λέει ποιοι του δίνουν συνδρομές και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως λέει κι ο Πάγκαλος, ελέγχει τα πανεπιστήμια και προάγει την τρομοκρατία.Όπως μάλιστα γράφει και μια ψυχή ταγμένη στην υπεράσπιση των επιταγών της τρόικας, «η στάση των τριών κομμάτων φέρει τον σπόρο της προδοσίας απέναντι σε ύψιστες προτεραιότητες του κράτους». Σε αντίθεση βεβαίως με όλα τα άλλα κόμματα και κομματίδια, διαφόρων αποχρώσεων, προς τα οποία ούτε ίχνος κριτικής δεν βλέπουμε να έχει διατυπωθεί απ’ όλους αυτούς, μέχρι ώρας τουλάχιστον.
Συνάντηση στα «χαμηλά»
Παπάρια λαδορίγανη. Το ζόρι, δυστυχώς για όλους αυτούς, δεν είναι η αντιπολίτευση.
● Η οποία μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει ούτε ένα άξιο λόγου πολιτικό πλήγμα στην κυβέρνηση.
● Η οποία αδυνατεί να εκφέρει έστω μια ρεαλιστική πρόταση για να σταματήσει η κατηφόρα.
● Η οποία ούτε σε επίπεδο πολιτικής πρότασης έχει να επιδείξει κάτι αξιοσημείωτο ούτε σε επίπεδο αντίστασης στην καταστροφή της χώρας.
Το μεγάλο ζόρι είναι ότι η κυβέρνηση αυτή αμφισβητείται στα δύο κρισιμότερα – για τη συνοχή και την ισχύ της – μέτωπα:
1. Το ένα είναι αυτό της τρόικας, η οποία διαρκώς την καταχεριάζει, μέσα από τις επίσημες εκθέσεις των παραγόντων της, επειδή δεν καταφέρνει να επιτύχει, στον καθορισμένο χρόνο, το μάξιμουμ όσων έχει συνυπογράψει στην επαίσχυντη δανειακή σύμβαση και στα αλλεπάλληλα μνημόνια που τη συνοδεύουν.
2. Το άλλο είναι το ΠΑΣΟΚ, το οποίο, χωρίς μέχρι σήμερα να έχει αμφισβητήσει κάποια μείζονα επιλογή της, ωστόσο εμφανίζει σημάδια «κόπωσης» στη στήριξη των κυβερνητικών επιλογών.
Το χειρότερο όμως δεν είναι η «απροθυμία» των «λαϊκιστών» του κυβερνώντος κόμματος, αλλά η όλο και μεγαλύτερη απέχθεια που προκαλεί η κυβέρνηση στους ψηφοφόρους του.Αυτοί πλήττονται, αυτοί δυσφορούν, αυτοί σταδιακά αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από την κυβέρνηση και τον ίδιο τον Παπανδρέου.Αυτή είναι άλλωστε η εξήγηση για τη δημοσκοπική της κατάρρευση και τις αγωνιώδεις εκκλήσεις της για «συναίνεση». Με τη Ν.Δ. κολλημένη στα χαμηλότερα της ιστορίας της, η κυβέρνηση πλέον την προσεγγίζει. Την ίδια ώρα – με μόνη εξαίρεση το ΚΚΕ, που εμφανίζει τη μεγαλύτερη ενίσχυση – τα μικρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης κινούνται στα γνώριμα νερά τους.Τι μας δείχνουν όλα αυτά; Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από προϊούσα κατάρρευση της κυβέρνησης και μια πολύ σοβαρή κρίση του συστήματος διακυβέρνησης, όπως τουλάχιστον το γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.Στις επόμενες δύο συνόδους λοιπόν η χώρα φως δεν θα δει, διότι, όπως σας λέμε από την αρχή, ο δρόμος που διάλεξε η κυβέρνηση είναι καταστροφικός και αδιέξοδος. Ό,τι προκύψει δεν θα εξυπηρετεί την Ελλάδα, η οποία έχει οικειοθελώς απεμπολήσει κάθε όπλο διαπραγμάτευσης, αλλά την άμυνα του ευρώ, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει – κάτι που ομολογείται πλέον ανοιχτά από όλους τους κατ’ εξοχήν αρμόδιους.Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι πλέον θα αναζητηθεί το μοντέλο διακυβέρνησης που μπορεί να διασφαλίσει τις απαιτήσεις πιστωτών και επιτήρησης. Εκεί συμπυκνώνονται οι σημαντικότεροι κίνδυνοι που θα μας απειλήσουν το επόμενο διάστημα.Όπως έχουμε γράψει πριν ακόμη πριν ο Γ. Παπανδρέου μας οδηγήσει στο κρεματόριο της Μέρκελ και του ΔΝΤ, έχει τεράστια σημασία για την επιβίωση της χώρας να μην φύγει η διαχείριση της κρίσης από το πλαίσιο της πολιτικής και τηςδημοκρατίας. Άλλωστε καμιά κυβέρνηση με δημοκρατική νομιμοποίηση και δημοκρατικά μέσα άσκησης πολιτικής δεν μπορεί ούτε να εφαρμόσει απρόσκοπτα ούτε να αντέξει το κόστος όσων έχουν ήδη υπογραφεί. Κι αυτό δεν είναι «κινδυνολογία», αλλά απλή λογική...
topontiki

Μία στις τρεις εταιρείες θα μειώσει το προσωπικό της

Image via WikipediaΜία στις τρεις εταιρείες θα μειώσει το προσωπικό της, μία στις δύο δεν θα προβεί καθόλου σε αυξήσεις τους επόμενους 12 μήνες και μία στις έξι εταιρείες θα μειώσει τους μισθούς των εργαζομένων. Και ενώ οι εταιρείες προχωρούν σε δύσκολες αποφάσεις για να αντιμετωπίσουν την οικονομική ύφεση, η πλειοψηφία τους δηλώνει αισιόδοξη για το μέλλον. 

Ο Δείκτης Τάσεων Αγοράς Εργασίας για το 1ο εξάμηνο του 2011 σύμφωνα με την έρευνα που πραγματοποίησε το ALBA Graduate Business Schoolπαραμένει χαμηλός αλλά σταθερός συγκριτικά με το προηγούμενο εξάμηνο. Ο Δείκτης συνεχίζει για 5ο εξάμηνο να είναι κάτω από την τιμή του 100 (80), γεγονός που μεταφράζεται σεμείωση και στασιμότητα των δραστηριοτήτων προσέλκυσης και επιλογής νέων στελεχών. 

Κόντρα στα αποτελέσματα της έρευνας και με σκοπό να τονιστούν οι επιχειρηματικές ευκαιρίες, το ALBA Graduate Business School πραγματοποίησε ειδική εκδήλωση την Τρίτη 1η Μαρτίου όπου νέοι επιχειρηματίες συζήτησαν τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν, τις δυσκολίες αλλά και τις ευκαιρίες για ανάπτυξη, δίνοντας έτσι μια νότα αισιοδοξίας από τον επιχειρηματικό κόσμο.

Η έρευνα διεξάγεται κάθε 6 μήνες με την χορηγία της ECDL Hellas και έχει ως στόχο την καταγραφή των τάσεων που επικρατούν στις διαδικασίες προσέλκυσης και επιλογής στελεχών αλλά και την καταγραφή των προσδοκιών για τους επόμενους έξι μήνες, στην Ελλάδα. Ο 1ος κύκλος (1ο εξάμηνο) του 2011 διεξήχθη κατά το χρονικό διάστημα Δεκέμβριος 2010 - Ιανουάριος 2011 και τα αποτελέσματα συνοψίζονται ως εξής: 

1. Το 33,5% των επιχειρήσεων του δείγματος (σε σύγκριση με το 40% του προηγούμενου εξαμήνου) ενδέχεται να προβεί σε μείωση του εργατικού δυναμικού το επόμενο εξάμηνο. Μόνο το 13,2% των εταιρειών θα πραγματοποιήσει προσλήψεις.

2. Το 43,4% των εταιρειών δεν προέβη καθόλου σε αυξήσεις τον τελευταίο χρόνο, ενώ το ποσοστό αυτό θα αγγίξει το 52% τους επόμενους 12 μήνες. Μόνο το 8% θα προβεί σε αυξήσεις πάνω από 3%.

3. Σε αντίθεση με το γενικότερο οικονομικό κλίμα, μία στις δύο επιχειρήσεις εξακολουθεί να εμφανίζεται αισιόδοξη (53,5%).

4. Άνοδο σε ποσοστό πάνω από 20% στις ενέργειες προσέλκυσης και επιλογής προσωπικού αναμένεται μόνο στους κλάδους των κατασκευαστικών (οι μισές ανήκουν στον κλάδο των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας), της πληροφορικής/ τηλεπικοινωνιών και των υπηρεσιών. Στον κλάδο της Εκπαίδευσης οι προσδοκίες ανόδου είναι μηδενικές ενώ η πλειοψηφία των εταιρειών από τον κλάδο του εμπορίου δείχνουν αρκετά απαισιόδοξες (περίπου 2,2% αύξηση στις ενέργειες μόνο). Ο Τραπεζικός κλάδος και ο κλάδος των μεταφορών/logistics σημείωσε πτώση στις ενέργειες προσέλκυσης νέων εργαζομένων, συγκριτικά με τον Ιούνιο του 2010, ενώ μικρή άνοδο παρουσιάζει ο κλάδος της βιομηχανίας καθώς και ο κλάδος των φαρμακευτικών.

5. Το 52,4% των εταιρειών δηλώνει ότι έχει επηρεαστεί πολύ ή και δραματικά από την παρούσα οικονομική κρίση, ποσοστό αυξημένο συγκριτικά με το περασμένο εξάμηνο (47,5%). Μόνο το 1,8% των εταιρειών δηλώνει ότι έχει μείνει τελείως ανεπηρέαστο.

6. Το 36% των εταιρειών θεωρεί πιθανό ή πολύ πιθανό να μειώσει την εκπαίδευση των εργαζομένων τους, ενώ το 38% των εταιρειών θα επηρεαστεί αρνητικά και η εκπαίδευση των διευθυντικών στελεχών. Επίσης, περίπου το 60% των εταιρειών σκοπεύει να μειώσει τα μπόνους, ενώ το 16% θα προβεί σε μειώσεις μισθών (το 19% το σκέφτεται επίσης). Το 4,5% των εταιρειών σκέφτεται να μετεγκαταστήσει τμήμα ή ολόκληρη την εταιρεία στο εξωτερικό.

7. Το 43,2% των εταιρειών έχει προβεί σε απολύσεις το τελευταίο εξάμηνο ενώ το 13,5% έχει μειώσει μισθούς.

8. Κατά τους τελευταίους 6 μήνες το 56,8% των εταιρειών έχει μειώσει τα μπόνους, ενώ η επένδυση σε εκπαίδευση τόσο για τη μεγάλη μερίδα του προσωπικού όσο και για τα διευθυντικά στελέχη έχει μειωθεί σε ποσοστό 36,7% και 35,4% αντίστοιχα.

9. Και σε αυτό το εξάμηνο συνεχίζεται η προτίμηση των επιχειρήσεων προς τα νεαρά στελέχη/ αποφοίτους (36,7%).

10. Όσες εταιρείες προβούν σε προσλήψεις θα στραφούν κυρίως στους τομείς των Πωλήσεων, της Λογιστικής & Οικονομικών, της Πληροφορικής, του Μάρκετινγκ και της Εξυπηρέτησης Πελατών.

11.Οι ιστοσελίδες αναζήτησης εργασίας παραμένουν για τις εταιρείες η πιο δημοφιλής μέθοδος προσέλκυσης και αναζήτησης προσωπικού. Ακολουθούν η εσωτερική αναζήτηση, οι εταιρικές βάσεις βιογραφικών καθώς και η χρήση των προσωπικών δικτύων επαφών (από στόμα σε στόμα).

12.Το 50,2% των εταιρειών χρησιμοποιεί τις συνεντεύξεις ως το βασικό εργαλείο επιλογής προσωπικού, ενώ το 31% χρησιμοποιεί και άλλα εργαλεία όπως ψυχομετρικά τεστ καιτεστ δεξιοτήτων (Η/Υ, ξένων γλωσσών κλπ).

13.Οι εταιρείες, σε ποσοστό περίπου 40%, ζητούν πιστοποιημένη γνώση Η/Υ στις αγγελίες που δημοσιεύουν και αφορούν θέσεις γραμματείας, λογιστηρίου, τεχνικούς Η/Υ, ΙΤ Managers και υπάλληλους γραφείου. Η πλειοψηφία κρίνει σημαντική την ύπαρξη πιστοποίησης γνώσης Η/Υ, αγγλικών ή άλλων επαγγελματικών δεξιοτήτων για την τελική επιλογή νέου προσωπικού.

14.Το 61% των εταιρειών θεωρεί βασική προϋπόθεση για την επιλογή νέου προσωπικού την ύπαρξη Μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών.

Από το σύνολο των 224 εταιρειών που συμμετείχαν στην έρευνα, το 51,1% είναι ελληνικές ενώ το 48,9% πολυεθνικές. Η πλειοψηφία των εταιρειών του δείγματος είναι ιδιωτικές και δραστηριοποιούνται στην Αττική. Το 20,5% προέρχεται από τον κλάδο της Βιομηχανίας, το 17,9% δραστηριοποιείται στον κλάδο της παροχής Υπηρεσιών, ενώ το 21,4% των επιχειρήσεων δραστηριοποιείται στον κλάδο του Εμπορίου. Αναφορικά με το μέγεθος των επιχειρήσεων που πήραν μέρος στην έρευνα, το 38,8% είναι εταιρείες με λιγότερους από 100 εργαζομένους, το 34,5% είναι μεγάλες επιχειρήσεις (100-499 άτομα), και ακολουθούν σε ποσοστό 26,2% εταιρείες με προσωπικό άνω των 500 εργαζομένων.

Η συλλογή στοιχείων για τον 2ο κύκλο (2ο εξάμηνο) του 2011 θα διενεργηθεί κατά την περίοδο Μάιος - Ιούνιος 2011. Αναλυτικότερα τα αποτελέσματα της έρευνας καθώς και την πλήρη στατιστική ανάλυση και τα γραφήματα μπορείτε να δείτε στην ιστοσελίδα: www.alba.edu.gr/RCI/Pages/Reports.aspx.

Προτάσεις της Δημοκρατικής Συμμαχίας για τη διαχείριση των απορριμμάτων της Αττικής

Εισήγηση του Λευτέρη Αυγενάκη σε ημερίδα της Περιφέρειας Αττικής ως υπεύθυνος του τομέα Περιβάλλοντος της Δημοκρατικής Συμμαχίας

Τις συγκεκριμένες προτάσεις της Δημοκρατικής Συμμαχίας αναφορικά με την διαχείριση των απορριμμάτων της Αττικής, κατέθεσε ο Βουλευτής Ηρακλείου,Λευτέρης Αυγενάκης, ως υπεύθυνος του τομέα Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής του κινήματος, στο πλαίσιο ημερίδας που διοργάνωσε η Περιφέρεια Αττικής την Τετάρτη, 2 Μαρτίου, με τίτλο «Για μια βιώσιμη, οικονομική και φιλική στο περιβάλλον διαχείριση των απορριμμάτων».

Ειδικότερα, ο κ. Αυγενάκης αναφέρθηκε εισαγωγικά ότι «η Ελλάδα παραμένει η χώρα με τις περισσότερες παράνομες χωματερές, για τη λειτουργία των οποίων πληρώνουμε σημαντικά Ευρωπαϊκά πρόστιμα» και υπενθύμισε ότι «πρόσφατα, λάβαμε από την Κομισιόν ένα ακόμα τελεσίγραφο, το πέμπτο από το 2008, για να κλείσουν όλες οι παράνομες χωματερές, δηλαδή συνολικά 750 χώροι ανεξέλεγκτης διάθεσης απορριμμάτων εκ των οποίων, οι 250 χώροι βρίσκονται ακόμα σε λειτουργία». Όσον αφορά στην ανακύκλωση στους Δήμους της χώρας, σημείωσε ότι «η κατάσταση δεν είναι η βέλτιστη, όχι μόνο γιατί οι ποσότητες που περισυλλέγονται δεν επαρκούν για να καλυφθεί ο Ευρωπαϊκός στόχος του 2011, αλλά και γιατί η οικονομική επιβάρυνση των ΟΤΑ είναι ήδη μεγάλη», ώστε μετά και την εφαρμογή του Καλλικράτη και τις νέες μειώσεις σε κονδύλια, «αρκετοί ΟΤΑ αδυνατούν να φέρουν το έργο αυτό εις πέρας».

Ως εκ τούτου, υπογράμμισε ότι «πρέπει να προχωρήσουμε με γοργά βήματα προς το μέλλον», πως «δεν αρκεί να μείνουμε προσκολλημένοι σε μεθόδους και πρακτικές διαχείρισης των απορριμμάτων που ανήκουν σε προηγούμενες δεκαετίες», αναγνωρίζοντας ότι «πιθανώς από αδράνεια ή και από αδιαφορία, από επιχειρηματικά συμφέροντα ή και έντονες τοπικές αντιδράσεις, η χώρα μας διατήρησε πρακτικές της δεκαετίας του 80’ και του 90’, οι οποίες έχουν ήδη ξεπεραστεί από τους περισσότερους Ευρωπαίους εταίρους μας».

Ενδεικτικά ανέφερε ότι «στις ανεπτυγμένες Ευρωπαϊκές χώρες, η ανακύκλωση και η κομποστοποίηση φτάνει στο 40 έως 60%, ενώ στην Ελλάδα είναι στο 23%, η ενεργειακή αξιοποίηση κυρίως μέσω αποτέφρωσης (δηλαδή καύσης) φτάνει στις χώρες του Ευρωπαϊκού Βορρά από 30 έως 45%, ενώ στην Ελλάδα είναι στο 0%! Αντίθετα, ενώ η ταφή των απορριμμάτων στις ανεπτυγμένες Ευρωπαϊκές χώρες κυμαίνεται από 1 έως 20%, στη χώρα μας αγγίζει το 77%!»

Εκφράζοντας τη θέση της Δημοκρατικής Συμμαχίας τόνισε ότι «τώρα πρέπει να κάνουμε το ποιοτικό άλμα. Τώρα οφείλουμε με προσοχή να καταγράψουμε και να ακολουθήσουμε τη σύγχρονη τάση στην Ευρώπη, που μιλά ξεκάθαρα για ενεργειακή αξιοποίηση των απορριμμάτων με τη χρήση νέων τεχνολογιών. Και πρέπει να πάμε στην Ευρώπη του 2020, χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς, χωρίς «μπαλώματα» και συμβιβασμούς. Με ορθολογική μελέτη και αυστηρό προγραμματισμό να προχωρήσουμε σε βάθος πενταετίας σε επανακαθορισμό των προτεραιοτήτων με βάση τα Ευρωπαϊκά δεδομένα. Έως τότε, εμείς το δηλώνουμε ξεκάθαρα ότιπρέπει να εφαρμοστεί στο ακέραιο ο υπάρχων Περιφερειακός Σχεδιασμός για τη διαχείριση των απορριμμάτων της Αττικής».

Αναφορικά με το σύστημα εναλλακτικής διαχείρισης απορριμμάτων, σημείωσε ότι αυτό «πρέπει να σχεδιάζεται με τρόπο ο οποίος θα εξασφαλίζει, με σειρά προτεραιότητας, τα παρακάτω:

Την ελαχιστοποίηση της παραγωγής απορριμμάτων, με ενθάρρυνση της μείωσης δημιουργίας,
Την επαναχρησιμοποίηση των υλικών,
Την ανακύκλωση των υλικών και
Την ανάκτηση ενέργειας, σε ειδικές εγκαταστάσεις με παραγωγή ηλεκτρικής και θερμικής ενέργειας».

Ξεκαθάρισε ότι «η Δημοκρατική Συμμαχία υποστηρίζει ότι εφαρμόζοντας τις παραπάνω αρχές στη διαχείριση των απορριμμάτων, τα τελευταία, όχι μόνο δεν θα αποτελούν επιβάρυνση για το περιβάλλον, αλλά θα μπορούν να θεωρηθούν ως μια πολύ σημαντική πηγή ενέργειας και μάλιστα σε μια εποχή όπου οι φυσικοί πόροι εξαντλούνται. Σε συνδυασμό με τις ΑΠΕ, τα απορρίμματα μπορούν να χρησιμοποιούνται για την παραγωγή ενέργειας.

Λέμε λοιπόν το αυτονόητο, το οποίο προβλέπεται και ορίζεται ρητά από την κοινοτική νομοθεσία. Υποχρεωτική ενεργειακή αξιοποίηση των απορριμμάτων. Ως χώρα πρέπει να πάψουμε να αναζητούμε λύσεις με πεπερασμένες πρακτικές και να κάνουμε το άλμα προς το μέλλον. Σε αυτή τη διαδικασία, ο ιδιωτικός τομέας βεβαίως μπορεί και πρέπει να εμπλακεί, παίζοντας ένα σημαντικότατο ρόλο».

Κλείνοντας, επισήμανε τα εξής: «για τη Δημοκρατική Συμμαχία, η διαχείριση των απορριμμάτων είναι ένα εξαιρετικά επείγον πρόβλημα για την κοινωνία μας και οι απαράδεκτες καθυστερήσεις στους Περιφερειακούς Σχεδιασμούς Διαχείρισης Απορριμμάτων, ιδίως στην Αττική και την Πελοπόννησο, στο πρόγραμμα ανακύκλωσης, στο κλείσιμο των ανεξέλεγκτων χωματερών, μας καθηλώνει στην πιο αναχρονιστική επιλογή που είναι να συνεχίζουμε θάβουμε τα αστικά απορρίμματα. Χρειάζονται γενναίες αποφάσεις και τολμηρές λύσεις. Πρέπει άμεσα να προχωρήσει ο εγκεκριμένος σχεδιασμός και ταυτόχρονα να αναζητηθούν βιώσιμες λύσεις, οι οποίες να περιλαμβάνουν τις νέες τεχνολογίες στη διαχείριση των απορριμμάτων που συνδυάζουν την επεξεργασία τους με παραγωγή ενέργειας.

Ως Δημοκρατική Συμμαχία υπογραμμίζουμε ότι σε αυτή τη διαδικασία ο ιδιωτικός τομέας μπορεί και οφείλει να παίξει πρωτεύοντα ρόλο. Ωστόσο, η Αυτοδιοίκηση και τα συναρμόδια Υπουργεία οφείλουν να δημιουργήσουν ένα ισχυρό θεσμικό πλαίσιο, αλλά και ελεγκτικούς μηχανισμούς, προκειμένου να τηρούνται οι προδιαγραφές. Διότι δεν είναι δυνατόν η διαχείριση των απορριμμάτων σε μια τοπική κοινωνία να θεωρείται ποινή. Αντίθετα, αυτή μπορεί να αποτελεί μορφή οικονομικής δραστηριότητας που θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας με τη συνέργια του ιδιωτικού τομέα, ενώ μέσω της ενεργειακής αξιοποίησης, να παραχθεί ενέργεια.

Το φυσικό αέριο μας φέρνει πιο κοντά

Η σφήνα του εβραϊκού λόμπι στο «μαλακό υπογάστριο» (όπως το λέγαμε και παλιότερα) της Τουρκίας δεν πρέπει να αποσυνδέε­ται από τις ενεργειακές εξελίξεις στην περιοχή, αλλά και το τρίγωνο Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, που
διαμορφώνε­ται  σε βάρος της Άγκυρας, ύστερα από δεκαετίες διπλωματικών διεργασιών.

Και εδώ τα γεγονότα (που συνεχίζουν να περνούν στα ψιλά) μιλούν από μό­να τους:


Πρώτον, η πλατφόρμα εξόρυξης της αμερικανικής εταιρείας Noble Energy που θα χρησιμοποιηθεί για το ισραηλινό κοίτασμα Λεβιάθαν ταξίδεψε προ ημε­ρών και έμεινε για μέρες στα ανοικτά της Λεμεσού, προτού προωθηθεί στην περιοχή των ερευνών.


Δεύτερον, το γαλλικό ινστιτούτο πετρελαίων BEICIP ανακοίνωσε την ύπαρξη ενός νέου, ση­μαντικού κοιτάσματος φυσικού αερίου - πιθανώς ανάλογου σε μέγεθος με το Λεβιάθαν - εντός της ΑΟΖ της Κύπρου, στα Νοτιοδυτικά της Πάφου.


Τρίτον, η συνεργασία Ισραήλ - Κύπρου διευρύνε­ται, αφήνοντας χώρο και στην Ελλάδα (που μέχρι τώρα παρακολουθεί διακρι­τικά) να παίξει και αυτή πιο ενεργό ρό­λο, αν βεβαίως μπορεί.Όπως λοιπόν ανακοίνωσε στις ΗΠΑ (μη διαφεύγει αυτό την προσοχή σας) το ινστιτούτο BEICIP, που είναι και σύμ­βουλος της Κυπριακής Δημοκρατίας, το νέο κοίτασμα βρίσκεται κοντά στο σημείο που ενώνονται οι ΑΟΖ (Αποκλει­στική Οικονομική Ζώνη) της Ελλάδας και της Κύπρου.

Έτσι, πριν από μερικές ημέρες ξεκί­νησαν νέες θαλάσσιες σεισμογραφικές έρευνες στα ανοικτά του Κόλπου Ακρω­τηρίου στη Λεμεσό. Το ερευνητικό «Ramform Vanguard» της νορβηγικής εταιρείας ΡGS ήταν αυτό που ξεκίνησε τις έρευνες, ενώ ένα δεύτερο σκάφος, το «Geosund», που ναύλωσε η Νoble Εnergy, κατέπλευσε την περασμένη εβδομάδα στο λιμάνι της Λεμεσού.Η ΡGS είναι η εταιρεία που πραγμα­τοποίησε κατά την προηγούμενη τε­τραετία τις δισδιάστατες και τρισδιά­στατες έρευνες για τα κοιτάσματα για λογαριασμό της Κυπριακής Δημοκρα­τίας. Ωστόσο για πρώτη φορά διεξά­γει σεισμολογικές έρευνες τόσο κοντά στις κυπριακές ακτές.

Η αγωνία των μεγάλων

Η δεύτερη εταιρεία, η Noble Energy, είναι αυτή που έχει αναλάβει την ανά­πτυξη και αξιοποίηση στο Λεβιάθαν. Και βέβαια αυτό δεν πρέπει επίσης να ξεφεύγει της προσοχής μας αφού η εταιρεία δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των ενεργειακών κολοσσών. Τι σημαί­νει αυτό;

Ότι δεν βρίσκεται στους άξο­νες συμφερόντων των αμερικανικών πετρελαϊκών κολοσσών και μπορεί να λειτουργεί πιο αυτόνομα υπέρ του πε­λάτη (Ισραήλ), διατηρώντας όμως (και αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία) μια αμερικανική υπογραφή στο έργο.Βάζοντας «φωτιά» στις εξελίξεις, στις 9 Φεβρουαρίου, ο διευθύνων σύμ­βουλος της Noble Τσάρλς Ντέιβιντσον ανακοίνωσε ότι η εμπορική παραγωγή αερίου από το Λεβιάθαν θα ξεκινήσει το 2016, χρονιά που θα έχει αναπτυ­χθεί πλήρως το κοίτασμα.Ποια είναι όμως η Noble;

Πρόκειται για μικρή εταιρεία με άριστο ισολογι­σμό, που μέχρι τώρα έχει πετύχει σε πολλές μεσαίες δουλειές. Το Λεβιάθαν είναι το μεγαλύτερο κοίτασμα που έχει ανακαλύψει.Ένα δημοσίευμα πριν από μερικές εβδομάδες στο «Fortune» δείχνει την αγωνία των μεγάλων, αλλά και της τεί­νει το «χέρι» για να δεχτεί τη «βοή­θεια» του συστήματος.

Το δημοσίευμα λέει ότι η Noble χτύ­πησε χρυσό σε μία περιοχή που όλοι οι μεγάλοι νόμιζαν ότι δεν υπήρχε τί­ποτα, για να ανακαλύψει ένα κοίτα­σμα 16 τρισ. κυβικών ποδών αερίου, που είναι το μεγαλύτερο υποθαλάσσιο της τελευταίας δεκαετίας. Και τώρα, συμπληρώνει με νόημα, η μικρή ανε­ξάρτητη εταιρεία θα πρέπει να διαχειριστεί την επιτυχία της, προσθέτοντας φυσικά ότι μια μεγαλύτερη πολυεθνι­κή θα ένιωθε πιο «άνετα» με μια τέ­τοια ανακάλυψη.

Το δημοσίευμα που καταγράφει όλα τα αρνητικά σενάρια, αναφέρει ως πρώτο σημαντικό εμπόδιο το ότι το αέριο θα πρέπει να υγροποιηθεί για να μεταφερθεί και πως η πλησιέ­στερη σχετική εγκατάσταση βρίσκεται στο Κατάρ. Προσθέτει πως μια εται­ρεία του μεγέθους της Noble θα πρέ­πει να καταφύγει σε συμμαχίες ακόμη και για να κατασκευάσει έναν αγωγό μεταφοράς προς τον όποιο σταθμό υγροποίησης. Σημειώνει ακόμη ότι το Ισραήλ ως χώρα δεν θα δείξει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για το Λεβιάθαν, μια και θα καλύψει τις εσωτερικές του ανάγκες από το κοίτασμα του Ταμάρ (επίσης της Noble) που θα λειτουργή­σει από το 2012. Όλα αυτά ως προει­δοποίηση...

Νέα δεδομένα στην Ανατολική Μεσόγειο

Αυτό που παραμένει βέβαιο είναι ότι το νέο κοίτασμα προσθέτει βαριά πλέον δεδο­μένα στις γεωπολιτικές ισορροπίες της Ανα­τολικής Μεσογείου που συντελούνται ήδη με την υλοποίηση της στρατηγικής του Ισραήλ για έναν ενεργειακό άξονα Ισραήλ - Κύπρου - Ελλάδας. Μάλιστα, τα νέα είναι τόσο σοβαρά, που, ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου είχε προαναγγεί­λει στη Βουλή κιόλας τη συζήτηση που θα είχε με τον Δημήτρη Χριστόφια για το θέμα του κα­θορισμού της ΑΟΖ Ελλάδας - Κύπρου, όταν ο Κύπριος Πρόεδρος ήρθε στην Ελλάδα, οι ανα­κοινώσεις ήταν εξαιρετικά φειδωλές, ακριβώς για να μην ξυπνήσουν τους γείτονες.

Ούτε βέβαια είναι τυχαίο το ότι ο Χριστόφιας είδε στα πεταχτά τον Γιώργο ένα 24ωρο πριν από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το οποίο είχε βασική ατζέντα την ενέργεια, το θέμα των αγωγών και τα οικονομικά.Οι Ευρωπαίοι, από την πλευρά τους, πα­ρακολουθούν με προσοχή τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά ακόμη δεν έχουν αποφασίσει αν η Ε.Ε. θα εντάξει τα νέα κοι­τάσματα στην ενεργειακή πολιτική της.

Οι γνωρίζοντες λένε, πάντως, ότι η επίσκεψη Μέρκελστην Κύπρο και η υποστήριξη της ελληνοκυπριακής πλευράς, που προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις στην Άγκυρα, δεν ήταν (επίσης) τυχαίο γεγονός.Το μπαλάκι τώρα πάει στον Χριστόφια, ο οποίος σε λίγα 24ωρα ταξιδεύει στο Ισραήλ, καθώς οι Ισραηλινοί ήδη προτείνουν κοινή επένδυση και δημιουργία τερματικού σταθ­μού υγροποίησης του αερίου στην Κύπρο για μεταφορά του καυσίμου στην Ευρώπη.Τo ερώτημα που τίθεται είναι πώς θα «κά­τσει» σε αυτό το περιβάλλον η Ελλάδα.

Το Ισραήλ και η Κύπρος έχουν κοινό συμφέρον να παρακάμψουν την Τουρκία και να περιορί­σουν την απόσταση μεταξύ των κοιτασμάτων του αερίου και των Ευρωπαίων καταναλωτών. Τι θα κάνει, όμως, η Αθήνα που έχει επενδύ­σει τόσο πολλά στον «κουμπάρο» Ερντογάν;

Οι ελληνοκυπριακές σχέσεις, όσο και η πρό­σφατη ελληνοϊσραηλινή προσέγγιση, οριοθε­τούν εκ των πραγμάτων την Ελλάδα σε κρίσι­μο κρίκο στη διαδρομή του φυσικού αερίου. Άλλωστε στην επίσκεψή του στην Αθήνα οΝετανιάχου είχε προβάλει και επίσημα το θέ­μα προτείνοντας τη μεταφορά του ισραηλινού φυσικού αερίου στην Ευρώπη, με ελληνική σύ­μπραξη. Το μόνο θέμα είναι αν η πτωχή (πλέον) Ελλάς έχει την ισχύ να τρίξει δόντια, σε περί­πτωση που οι Τούρκοι, ή κάποιοι άλλοι ισχυροί, πουν «όχι» στα σχέδια Κύπρου και Ισραήλ…

topontiki

1974: Πετρέλαιο - Αιγαίο - Κύπρος Τι πράγματι έγινε μέρες πριν από το πραξικόπημα και την εισβολή;

Image by bass_nroll via FlickrΤης Φανούλας Αργυρού

Μέρος β’

Η ελληνική κυβέρνηση πίστευε ότι ο καλύτερος τρόπος να ξεπεραστούν οι δυσκολίες ήταν για την ΕΟΚΑ Β' να μετατραπεί σε πολιτική κίνηση και ο Αρχιεπίσκοπος να αφοπλίσει τους υποστηρικτές του.

Στις 30 Μαΐου 1974, το Φόρεϊν Όφις, σε σημείωμά του προς τον υφυπουργό Χάτεσλεϊ σε σχέση με τις διαφορές Ελλάδας-Τουρκίας, αναφέρθηκε σε συνάντηση που θα είχε με τον Γ.Γ. του ΝΑΤΟ, επισημαίνοντας ότι τόσο το Λονδίνο όσο και η Ουάσιγκτον είχαν ενημερώσει τη γραμματεία του ΝΑΤΟ για τις ανησυχίες τους για τις κλιμακούμενες διαφωνίες μεταξύ των δύο χωρών. Η ελληνική κυβέρνηση είχε πάρει θετικά μέτρα για να ελαττώσει την ένταση, λέγοντας στους Τούρκους ότι δεν είχαν αντιρρήσεις να συζητήσουν πώς να μοιράσουν το Αιγαίο, για σκοπούς ερευνών για πετρέλαιο.

Την 1η Ιουνίου, η βρετανική πρεσβεία στην Άγκυρα ενημέρωσε το Λονδίνο ότι ο Μπαρουτσιού (Τούρκος αξιωματούχος) είπε ότι ενώ η Ελλάδα είχε με σημείωμά της ημερ. 24 Μαΐου συμφωνήσει να οριοθετηθεί η υφαλοκρηπίδα, ο ελληνικός Τύπος το έκανε ξεκάθαρο ότι δεν υπήρχε τίποτα για διαπραγμάτευση.

Τα προβλήματα

Στις 19-20 Ιουνίου 1974, έλαβαν χώρα διμερείς συνομιλίες μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών της Τουρκίας και της Ελλάδας στην Οτάβα του Καναδά (στα πλαίσια της συνεδρίας του ΝΑΤΟ σε επίπεδο υπουργών εξωτερικών), στην παρουσία υψηλόβαθμών Βρετανών αξιωματούχων του Φόρεϊν Όφις, και ειδικά του πρώτου τέτοιου σε σχέση με το Κυπριακό, κ. Άλαν Γκούτισον. (Στις συνομιλίες παρευρέθη μεγάλη ελληνική αντιπροσωπία).

Ο Τούρκος υπ. Εξωτερικών Γκιουνές πρότεινε να εκδώσουν κοινό ανακοινωθέν, γνωστοποιώντας την επιθυμία τους να εισαγάγουν μια νέα εποχή στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, συμφωνώντας να λύσουν όλες τις εκκρεμότητες μεταξύ των δύο χωρών, διά μέσου συνομιλιών μεταξύ τους.

Ο κ. Τετενές (Έλληνας υπ. Εξωτερικών) δέχθηκε επιφυλακτικά την πρόταση, αλλά είχε ήδη συμφωνηθεί μεταξύ τους ότι οποιαδήποτε τέτοια ανακοίνωση θα έπρεπε να αφεθεί για περαιτέρω συζήτηση μεταξύ των δύο πρωθυπουργών, στις Βρυξέλλες, στην εβδομάδα που θα ακολουθούσε.

Ένας κατάλογος προβλημάτων είχε ήδη ανταλλαγεί μεταξύ του κ. Μπαγιουλκέν και του κ. Καβαλιεράτου. Οι Έλληνες ήσαν σίγουρα έτοιμοι να συζητήσουν με τους Τούρκους και να εντοπίσουν τα προβλήματα... Οι Βρετανοί ρώτησαν τον κ. Τζούνη ποια ήσαν τα ευκολότερα προβλήματα και ο τελευταίος απάντησε ίσως εκείνο των μειονοτήτων. Όμως και σ’ αυτό η Τουρκία είχε υπόψη κάποια αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης... Υπήρχε το πρόβλημα με τους μουσουλμάνους στη Θράκη, τους Έλληνες ορθόδοξους στην Κωνσταντινούπολη, το καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης των νησιών της Λίμνου και Σαμοθράκης κ.ά.

Να γίνει κόμμα η ΕΟΚΑ Β’ και να αφοπλιστεί το Εφεδρικό

Όσον αφορά την Κύπρο, ο Τζούνης είπε ότι αμφότερες οι πλευρές συμφώνησαν όπως αυτή μη συζητηθεί μεταξύ τους σ΄ αυτές ειδικά τις συναντήσεις. Δεν μπορούσε να επιβληθεί λύση στην Κύπρο, δεδομένου του γεγονότος ότι θα ήταν απαράδεκτη για τον Μακάριο. Ούτε η Σοβιετική Ένωση θα ενέκρινε μια τέτοια ιδέα. Οι διακοινοτικές συνομιλίες έπρεπε να συνεχιστούν, με τους δύο συνταγματολόγους να προσπαθούν να βρουν ουσιαστικές λύσεις στα πραγματικά προβλήματα. Ο Τζούνης ρώτησε τον κ. Γκούτισον ποια ήταν η άποψή του για τη λύση του Κυπριακού, μετά την πρόσφατη περιοδεία του στην περιοχή. Ο αξιωματούχος του Φόρεϊν Όφις είπε ότι του έκαναν εντύπωση οι δυνατές διαφορές μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, και ο στενός συντονισμός μεταξύ της τουρκικής κυβέρνησης και του Ρ. Ντενκτάς. Η ελληνική κυβέρνηση πίστευε ότι ο καλύτερος τρόπος να ξεπεραστούν οι δυσκολίες ήταν για την ΕΟΚΑ Β' να μετατραπεί σε πολιτική κίνηση και ο Αρχιεπίσκοπος να αφοπλίσει τους υποστηρικτές του, και προσπαθούσαν να χρησιμοποιήσουν την επιρροή τους προς αυτή την κατεύθυνση...

Ένα περίεργο τηλεγράφημα...

Στις 15 Ιουνίου 1974, ένα εμπιστευτικό τηλεγράφημα από τον Βρετανό πρέσβη στην Αθήνα Χούπερ προς το Φόρεϊν Όφις, τις πρεσβείες Άγκυρας, Λευκωσίας και Αρχηγείο Επισκοπής (βάση Ακρωτηρίου) αναφερόταν σε μιαν άκρως εμπιστευτική επιστολή ημερ. 7 Ιουνίου και τόνισε: «Πιστεύω θα πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε να μη γνωστοποιηθεί η προσωπική εκτίμηση του Χακίμ για ανταλλαγή ελληνικών νήσων στο Αιγαίο με την τουρκική μερίδα στην Κύπρο. Παρόλο ότι τέτοιες απόψεις είχαν προβληθεί στο παρελθόν στην Αθήνα, αυτές κατά γενικολογία αναφερόντουσαν στο Καστελόριζο και όχι σε νησιά του Αιγαίου. Οι Έλληνες ήδη είναι σχεδόν πεπεισμένοι ότι οι Τούρκοι έχουν σχέδια για την κυριαρχία της Λέσβου, Χίου κ.α. και ότι έχουν μπλοκάρει την πρόοδο στην Κύπρο, ως αντίβαρο διαπραγματευτικό χαρτί για τη συνολική συμφωνία... Εκείνο που φοβούνται περισσότερο οι Έλληνες είναι η απειλή αμφισβήτησης της πλήρους κυριαρχίας τους για τα νησιά του Αιγαίου. Αυτό και όχι το πετρέλαιο είναι το κύριο θέμα που μπορεί ξαφνικά να τους προκαλέσει αυτοκαταστροφική επιθετικότητα. Οποιαδήποτε τέτοια βολιδοσκόπηση σ΄ αυτό το στάδιο στις γραμμές του Χακίμ θα συμβάλει σ΄ αυτόν τον κίνδυνο, αν το μάθουν οι ΄Ελληνες». (Ποιος ήταν ο Χακίμ δεν αναφέρεται).

Η θέση Κίσιγκερ

Στις 4 Ιουνίου, τηλεγράφημα από τη βρετανική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον ενημέρωνε το Λονδίνο για τις επαφές των Βρετανών με το Στέιτ Ντεπάρτμεντ για το θέμα αυτό. Ο Χάρτμαν (Αμερικανός αξιωματούχος) συμφωνούσε με την απαισιόδοξη βρετανική άποψη των γεγονότων, αλλά είπε ότι ο Δρ Κίσιγκερ πίστευε ότι οποιαδήποτε αλλαγή για το καλύτερο θα έπρεπε να έλθει από τους ίδιους τους Έλληνες. Ήταν σκεπτικός ακόμα και στις ιδέες που του πρότεινε το ίδιο το Στέιτ Ντεπάρτμεντ, για ιδιωτικά μηνύματα προς τους Έλληνες, αναπτύσσοντάς τους τις αμερικανικές ανησυχίες. Ο Χάρτμαν αξιολόγησε τη διστακτικότητα του Κίσιγκερ ως απλή επιθυμία να μην προστεθούν και άλλα προβλήματα για τις ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο, πέραν των όσων ήδη είχαν. Ο Χάρτμαν είπε, επίσης, ότι ο Δρ Κίσιγκερ ήταν κάθετα αντίθετος με επιδείξεις αγανάκτησης εναντίον του ελληνικού καθεστώτος, γιατί αυτές δεν βοηθούσαν καθόλου...

Wall Street Journal - «Η Ευρώπη δεν πρέπει να αφήσει την Ελλάδα να χρεοκοπήσει»

«Χρειάζεται αυτή την ώρα η Ευρώπη μια χρεοκοπία;». Αυτό το ρητορικό ερώτημα επιχειρεί να απαντήσει με άρθρο του στη Wall Street Journal ο επικεφαλής οικονομολόγος της Berenberg Bank Χόλγκερ Σμίεντινγκ. Και η απάντηση είναι αρνητική. Ευτυχώς! Διότι η υποθετική χρεοκοπία αφορά την Ελλάδα... 


Αφορμή για το άρθρο του γερμανού αναλυτή είναι το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι «ενόσω η επικίνδυνη κρίση χρέους εξαπλώνεται στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, όλο και περισσότεροι παρατηρητές πείθονται ότι μέρος της λύσης πρέπει να είναι ένα βαθύ κούρεμα της ονομαστικής αξίας των ελληνικών, ενδεχομένως και των ιρλανδικών ομολόγων». 

Από πρώτη άποψη, η περίπτωση ενός κουρέματος του ελληνικού χρέους μοιάζει μια εύκολη υπόθεση. Οι οι κίνδυνοι μετάδοσης της κρίσης από την έξωθεν επιβολή μιας αναδιάρθρωσης έχουν περιοριστεί καθώς οι αγορές έχουν ήδη επεξεργαστεί την ιδέα ότι κάποιο δημόσιο χρέος πιθανώς να μην αποπληρωθεί στο σύνολό του, παρατηρεί ο Σμίεντινγκ. «Κάποιες οικονομίες, άλλωστε, προεξοφλείται ότι θα "σκάσουν" έτσι κι αλλιώς», σημειώνει. Αρα, το συμπέρασμα είναι ότι όσο ταχύτερα προχωρήσει κανείς στο κούρεμα, τόσο καλύτερα είναι. 

Η χρεοκοπία ως «μη λύση»
Ομως, «κάθε χρεοκοπία συνιστά μια σοβαρή αθέτηση των συμπεφωνημένων και αποτελεί πλήγμα στην αξιοπιστία, γι' αυτό θεωρείται άλλωστε ότι αποτελεί μια έσχατη λύση», προσθέτει ο Σμίετινγκ. Εν προκειμένω, η μέχρι στιγμής ιστορία της ευρωζώνης επιβεβαιώνει ότι η προστασία που παρέχει στις περιφερειακές οικονομίες είναι αποτελεσματική. Η διαδικασία αρωγής αποδέσμευσε από την πλευρά των κυβερνήσεων ένα κύμα μεταρρυθμίσεων στα συνταξιοδοτικά συστήματα, στις αγορές εργασίας και εν γένει ένα κύμα διαρθρωτικών αλλαγών, που δημιουργούν ένα ευρύτερο περιβάλλον μέσα στο οποίο η περιφέρεια μοιάζει ικανή να ευθυγραμμιστεί με τις οικονομίες του ευρωπαϊκού κέντρου. Η προσπάθεια αυτή των κυβερνήσεων πρέπει να επιβραβευτεί και όχι να αγνοηθεί στη λογική μιας λύσης «για να τελειώνουμε και να πάμε παρακάτω», υποστηρίζει ο Σμίεντινγκ.

Επιπλέον, μια χρεοκοπία δημιουργεί σοβαρά ζητήματα ηθικής τάξεως. Ναρκοθετεί το μέλλον των φορολογούμενων στα κράτη εκείνα στα οποία κατά το παρελθόν είχαν συσσωρεύσει υπέρμετρα χρέη. Ζημιώνει επίσης κατάφωρα το συμφέρον των φορολογουμένων στα «σώφρονα» κράτη που επένδυσαν στις αγορές ομολόγων της Ελλάδας και της Ιρλανδίας και θα πρέπει πλέον να πληρώσουν υψηλότερους φόρους για να αντισταθμίσουν τη διαγραφή χρεών που θα συνεπάγεται η χρεοκοπία της Ελλάδας ή της Ιρλανδίας. 

Μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers οι χρηματαγορές έχουν γίνει πολύ νευρικές και καχύποπτες. Κάθε μεγάλο κακό νέο, όπως θα είναι η είδηση της χρεοκοπίας ενός ή περισσοτέρων κρατών-μελών της ευρωζώνης, κινδυνεύει να πυροδοτήσει ένα ντόμινο αντιδράσεων που μπορούν να ξεφύγουν από κάθε έλεγχο. Εδώ πρέπει να γίνει μια διάκριση, διότι υπάρχουν δύο εκδοχές μετάδοσης της κρίσης. Ο κίνδυνος να ξεσπάσει μια μείζων τραπεζική κρίση και μια πιστωτική κατάρρευση στην Ευρώπη από ένα κούρεμα των ελληνικών ομολόγων, ας πούμε, κατά 50%, είναι πιθανότατα περιορισμένος τώρα που οι τράπεζες και οι εποπτικές αρχές είχαν τον χρόνο για να προετοιμαστούν για μια τέτοια εξέλιξη. 
Ομως, ελλοχεύει ο κίνδυνος ένα βαθύ κούρεμα του ελληνικού χρέους να καταστήσει ουσιαστικά αδύνατο να συνεχίσουν να δανείζονται από τις αγορές άλλες χώρες που επίσης αντιμετωπίζουν πρόβλημα υπερχρέωσης, όπως είναι η Ισπανία και η Ιταλία. «Για να διατηρήσουν την πρόσβασή τους στις αγορές κεφαλαίων οι περιφερειακές χώρες έπειτα από την χρεοκοπία μιας εξ αυτών, θα πρέπει η ΕΕ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) να εγγυηθούν για τα εναπομείναντα αλλά και για τα... μελλοντικά χρέη που θα συσσωρεύσει ενδεχομένως η χώρα που έχει ήδη χρεοκοπήσει», τονίζει ο γερμανός οικονομολόγος. Επιπλέον, σημειώνει, όλες ανεξαιρέτως οι χώρες, και του κέντρου και της περιφέρειας, θα πρέπει να προχωρήσουν σε αυξήσεις κεφαλαίων κάποιων τραπεζών τους. 
«Δεν είναι προφανές γιατί η διαδικασία αυτή θα εξέθετε σε μικρότερους κινδύνους τον Γερμανό φορολογούμενο από όσο η εναλλακτική λύση να δοθεί στην Ελλάδα περισσότερος χρόνος για να θέσει υπό έλεγχο το χρέος της», σημειώνει ο αναλυτής. 

Θα γίνει η Ευρώπη αναδυόμενη αγορά;

Ο Σμίεντινγκ αναφέρει και ένα ακόμη επιχείρημα κατά της χρεοκοπίας μιας ανεπτυγμένης οικονομίας: οι εγγυήσεις, αναφέρει, που ζητούν οι αγορές από τις ώριμες πλην υπερχρεωμένες αγορές για να τους δανείσουν θα γίνουν πολύ αυστηρότερες. Οι επενδυτές θα γίνουν πολύ απαιτητικοί, αφού θα κλονιστεί η εμπιστοσύνη τους. Διότι διαφορετικά σκέπτεται ένας επενδυτής όταν τοποθετεί τα κεφάλαιά του σε ομόλογα μιας χώρας της ευρωζώνης και διαφορετικά όταν τα τοποθετεί σε μια λατινοαμερικάνικη χώρα. Στις αναδυόμενες αγορές η χρεοκοπία αποτελεί μέρος του επενδυτικού ρίσκου. Στις ώριμες δεν «παίζει» ως προοπτική. Αν μπει στο τραπέζι, τότε θα πρέπει να αλλάξουν οι όροι του παιχνιδιού. 

Η Ελλάδα έχει ελπίδες

«Η εμπειρία της πρώτης χρεοκοπίας μιας ευρωπαϊκής χώρας από το 1948 θα αποτελέσει σοκ για τις αγορές ομολόγων», τονίζει ο Χόλγκερ Σμίεντινγκ. Και προσθέτει: «Εν προκειμένω η Ελλάδα κάνει μιαν Ηράκλεια προσπάθεια για να ανορθώσει την οικονομία της. Η κατάσταση είναι δύσκολη, αλλά η Ελλάδα έχει ακόμη μια ευκαιρία. Η χώρα δεν είχε μια πραγματική φούσκα ακινήτων ούτε ταλανίζεται από υπερβολικά ιδιωτικά χρέη. Μόλις πετύχει την προσαρμογή που επιδιώκει και βγει από την ύφεση, η ελληνική οικονομία θα ανακτήσει ταχείς ρυθμούς ανάπτυξης».

Εν πάση περιπτώσει, ο Σμίεντινγκ θεωρεί ότι το ερώτημα του κουρέματος ή όχι του ελληνικού χρέους θα μπορούσε να τεθεί ενδεχομένως το 2012 ή το 2013, αφού καταστεί σαφέστερη η εικόνα της ελληνικής οικονομίας. Βεβαίως, επιμηκύνοντας τον χρόνο ωρίμανσης της επίσημης δανειακής αρωγής που χορηγήθηκε στην Ελλάδα θα είχε όντως νόημα αν η Αθήνα συνεχίσει να εφαρμόζει πιστά το πρόγραμμα της ΕΕ και του ΔΝΤ.«Αλλά αυτό δεν θα μετρούσε σαν χρεοκοπία», τονίζει ο γερμανός τραπεζίτης. 

Για όλες τις άλλες χώρες δεν τίθεται ζήτημα χρεοκοπίας. Ούτε καν για την Ιρλανδία, καθώς ήδη οι εξαγωγές αυξάνονται ιλιγγιωδώς και η οικονομία της απογειώνεται, σημειώνει ο Σμίεντινγκ. Και ολοκληρώνει το άρθρο του σημειώνοντας ότι ο τρόπος με τον οποίο η Ευρώπη διαχειρίζεται τη σοβούσα κρίση θα αποτελέσει προηγούμενο: «Αν η ευρωζώνη ξεπεράσει την κρίση χωρίς να χρεοκοπήσει κάποιο μέλος της, η παγκόσμια υπόληψή της θα σωθεί. Και η Ευρώπη στο σύνολό της θα γίνει πιο φιλική για τους διεθνείς επενδυτές. Πρόκειται για μια προοπτική ελκυστικότερη από ένα επικίνδυνο ελληνικό κούρεμα στη λογική του "αντε να ξεμπερδεύουμε"».

Αλέξανδρος Καψύλης/TO BHMA

Ο Πάγκαλος συριΖα...

Της Τζένης Κ.

Επανειλημμένα έχει ειρωνευτεί ο Θόδωρος Πάγκαλος το ΣΥΡΙΖΑ για τα μικροτσούτσουνα ποσοστά του, τα οποία… κατά τη γνώμη του Αντιπροέδρου, ακόμα και σε στύση, αγγίζουν δεν αγγίζουν το 3%. (Δεν έχει τοποθετηθεί χρησιμοποιώντας ακριβώς τη διάλεκτο του Θάνου Ασκητή, αλλά το νόημα αυτό ήταν…). Αν συνυπολογίσει ωστόσο κανείς όλες τις αποδόσεις και τις αναφορές που έχουν γίνει είτε από τον ίδιο είτε από άλλα στελέχη της Κυβέρνησης, σε πράξεις ακτιβισμού, ετσιθελισμού, τρομοκρατίας κλπ εκπορευόμενες από το κόμμα- κουτσουλιά, θα διαπιστώσει μια αντίφαση. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μεν κοινοβουλευτική ανθυπομισοριξιά, έχει δε περιέργως, ασύμμετρα μεγάλη διασπορά (μελών- τρομοκρατών) στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της χώρας. Όποια πέτρα να σηκώσεις (δίπλα σε κάποιον ογκόλιθο της ελληνικής πολιτικής σκηνής) αποικίες συριζιγκιών, εργάζονται νυχθημερόν εναντίον των σωτήρων της χώρας. Και είναι να τσατίζεται κανείς. Όχι για το διασυρμό του κόμματος του Αλέξη. Αλλά γιατί δεν απομένει σε όλους εμάς τους υπόλοιπους η παραμικρή πιθανότητα εμπλοκής ή επιθυμίας εμπλοκής σε πράξη εναντίωσης στην Κυβέρνησης. Τα έχει πάρει όλα εργολαβία ο ΣΥΡΙΖΑ. Νομική- ΣΥΡΙΖΑ. Πορείες- ΣΥΡΙΖΑ. Παρίσι- ΣΥΡΙΖΑ. (Όπως ακούγαμε κάποτε το Τσιπίτα- Πανιώνιος). Και την πρόσφατη παρέμβαση φοιτητών κατά τη διάρκεια βραδιάς αφιερωμένης στον Κώστα Γαβρά στη γαλλική πρωτεύουσα, ο Έλληνας αντιπρόεδρος τις απέδωσε σε Γάλλους αναρχικούς και Έλληνες οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ που υπονομεύουν τη διεθνή εικόνα της χώρας.Τρίζουν τα κόκαλα της Μελίνας που κάποτε προσπαθούσε να ευαισθητοποιήσει τη γαλλική κοινή γνώμη εναντίον του καθεστώτος. Αν ανέπτυσσε αυτές τις δράσεις με τον ίδιο τρόπο σήμερα..., «πασσιονάρια της Κουμουνδούρου» θα την αποκαλούσε ο Αντιπρόεδρος. Οι άλλοτε αυτοεξόριστοι αγωνιστές, σήμερα θα ήτανε εμπαθείς, χαραμοφάηδες, εγκάθετοι της Ριζοσπαστικής Αριστεράς… Γιατί, κατά την άποψη της ελληνικής αντιπροεδρίας, ουδεμία άλλη κατηγορία πολιτών (α… υπάρχουν και οι ΚΚέδες, μην τους ξεχνάμε κι αυτούς) δεν έχει κάτι να της προσάψει. Ουδέποτε πήγε γυρεύοντας προσβάλλοντας, προκαλώντας, λανσάροντας τον παραλογισμό της ως μοναδική αλήθεια. Ουδέποτε έκανε την εμπαθή εκείνη «ερώτηση» που να δικαιολογεί τώρα την εμπαθή αυτή «απάντηση». Την απάντηση που άρχισε να δίνεται σε μικρές δόσεις, από τις πιο απρόβλεπτες πλευρές, (μιας και στο εσωτερικό ο φόβος φυλάει περισσότερο τα έρημα)… Ουδέποτε ερέθισε με τις επιλογές της το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Είναι μύθος ότι η δράση επιφέρει αντίδραση. Η αντίδραση είναι χούι των Συριζαίων… Δεν έχει κανείς λόγο να εξανίσταται, επειδή ο νυν μετρ του επίσημου τραμπουκισμού πήγε να κάνει τη γλάστρα σε προβολή της ιστορικής ταινίας «Ζ» με τον τρόπο που ο διάολος γίνεται θαμώνας στις εκκλησίες… Ο Θόδωρος Πάγκαλος δραστηριοποιείται επ’ αγαθώ της κοινωνίας βεβαίως- βεβαίως. Απλώς, δεν του το συγχωρεί ο ΣΥΡΙΖΑ…
topontiki

Η θέση της Αθήνας το 1979 για την ΑΟΖ Απαράδεκτες τουρκικές προτάσεις για μοιρασιά του Αιγαίου και υφαλοκρηπίδας

Image via WikipediaΤης Φανούλας Αργυρού

Μέρος α’

Ο τουρκικός χάρτης δεν έδιδε υφαλοκρηπίδα στα ελληνικά νησιά και η τουρκική γραμμή οριοθέτησης περιλάμβανε μια μεγάλη περιοχή προς δυτικά. Προς νότια η τουρκική γραμμή δεν προνοούσε υφαλοκρηπίδα ούτε για την Κρήτη.

Στις 24 Ιανουαρίου 1979, η βρετανική πρεσβεία στην Αθήνα ενημερώνει τον κ. T.L.A. Daunt του Νοτίου Τμήματος Ευρώπης στο Φόρεϊν Όφις, για τις πληροφορίες που πήρε από τον τότε Γενικό Διευθυντή του ελληνικού ΥΠΕΞ κ. Ιωάννη Τζούνη, σχετικά με τις διαπραγματεύσεις που είχε η ελληνική κυβέρνηση με την Τουρκία, για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου. Εκ μέρους της Τουρκίας διαπραγματευτής ήταν ο κ. Μπιλτζί.

Δύο χάρτες

Η συνάντηση έγινε στις 23 Ιανουαρίου και είχε ήδη προηγηθεί συνάντηση Ελλήνων και Τούρκων στο Παρίσι τον προηγούμενο Δεκέμβριο, την οποία ο κ. Τζούνης χαρακτήρισε ως σημαντικό βήμα, όταν αμφότερες οι πλευρές συμφώνησαν στο Παρίσι να συζητήσουν την πρακτική οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας, καθώς και η συνάντηση της Βιένης μεταξύ 9 και 12 Ιανουαρίου 1979.

Στη συνάντηση του Παρισιού είχε, επίσης, συμφωνηθεί όπως αμφότερες οι πλευρές παρουσιάσουν χάρτες, με τις απόψεις τους ως προς τη γραμμή των ορίων αυτών. Τελικά στη Βιένη, σύμφωνα με τον κ. Τζούνη, οι Τούρκοι άρχισαν τη συζήτηση που διήρκεσε δύο μέρες, κατά πόσο έπρεπε να δώσουν χάρτη. Τελικά δέχθηκαν να δώσουν χάρτη σε κλειστή συνεδρία. Ένα χάρτη που άφησε έκπληκτους τους Έλληνες για την έκταση των τουρκικών απαιτήσεων. Ο τουρκικός χάρτης δεν έδιδε υφαλοκρηπίδα στα ελληνικά νησιά, δεν λάμβανε υπόψη τις προηγηθείσες ελληνικές θέσεις, η τουρκική γραμμή οριοθέτησης περιλάμβανε μια μεγάλη περιοχή προς δυτικά. Προς νότια και πάλιν η τουρκική γραμμή δεν προνοούσε υφαλοκρηπίδα ούτε για την Κρήτη, πράγμα που οι Έλληνες βρήκαν απαράδεκτο, εγκλώβιζε μεγάλο αριθμό ελληνικών νησιών.

Η πρόταση της ελληνικής πλευράς βασιζόταν στην γραμμή ορίων που περνούσε μεταξύ των ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και των τουρκικών ακτών, και πρότεινε «τρία δάκτυλα» μεταξύ Λήμνου και Λέσβου, Λέσβου και Χίου, και Χίου και Ικαρίας. Η περιοχή νότια της Ικαρίας, τα σύνορα μεταξύ της Δωδεκανήσου και των τουρκικών ακτών είχαν διευθετηθεί με διεθνή συμφωνία του 1932. Οι Τούρκοι δικαιολόγησαν τη γραμμή που πρότειναν, λέγοντας ότι η υφαλοκρηπίδα τους πρέπει να επεκτείνεται, δίχως εμπόδια, στο Αιγαίο πέραν των ελληνικών νήσων, για να μπορούν τα τουρκικά πλοία να έχουν προσπέλαση παραμένοντας στη δική τους υφαλοκρηπίδα. Η ελληνική πλευρά, από την άλλη, επέμενε ότι κανένα ελληνικό νησί δεν έπρεπε να μένει εγκλωβισμένο. Ο Τζούνης δεν μπορούσε να κατανοήσει τη λογική των Τούρκων.

Καθησυχαστικές προτάσεις

Σε μια προσπάθεια να καθησυχάσουν τους Τούρκους, οι Έλληνες προσέφεραν κάποιες δεσμεύσεις, περιλαμβανομένων εγγυήσεων για ελεύθερη διακίνηση για τα τουρκικά πλοία σε περιοχές ελληνικής υφαλοκρηπίδας, ότι καμία πλευρά δεν θα προβεί σε ανακήρυξη αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (ΑΟΖ) στο Αιγαίο, και πως καμία πλευρά δεν θα μεταφέρει επιθετικά όπλα στο θαλάσσιο βυθό στη δική της υφαλοκρηπίδα. Οι Τούρκοι ούτε καν ενδιαφέρθηκαν γι' αυτές τις ιδέες.

Ο κ. Τζούνης, εν πάση περιπτώσει, επέμενε ότι η ελληνική θέση στο θέμα του μη εγκλωβισμού νησιών δεν ήταν διαπραγματεύσιμη. Ο ελληνικός λαός πίστευε ότι οι Τούρκοι θα εκμεταλλεύονταν την κατάσταση, για να διεκδικήσουν κυριαρχία πάνω στα νησιά. Η ελληνική πλευρά δεν ήταν αισιόδοξη για συμφωνία για το θέμα αυτό με τους Τούρκους.

Τουρκικά τα ελληνικά νησιά

Εν τω μεταξύ, είχε προηγηθεί και η αναφορά του κ. Αθανασίου της Ελληνικής πρεσβείας στο Λονδίνο, και πάλιν προς τον κ. T.L.A. Daunt του Νοτίου Τμήματος Ευρώπης στο Φόρεϊν Όφις, ημερ. 17 Ιανουαρίου 1979, όταν ο κ. Αθανασίου τόνισε και εκείνος ότι «κανένα ελληνικό νησί δεν έπρεπε να εγκλωβιστεί, όμως η Ελλάδα είχε δεχθεί την ιδέα η Τουρκία να εξασφαλίσει υφαλοκρηπίδα μεταξύ των προεξοχών των «δακτύλων» μεταξύ των ελληνικών νησιών». Μετά από αυτή την εισήγηση, προφανώς ο Τούρκος διαπραγματευτής κ. Μπιλτζί διαμόρφωσε το τουρκικό αίτημα: Μια γραμμή που περνά διαμέσου του Αιγαίου δυτικά της διαχωριστικής γραμμής. Έθετε αριθμό μεγάλων ελληνικών νησιών σίγουρα μέσα στην τουρκική περιοχή (περιλαμβανομένων της Λήμνου, Λέσβου, Χίου, Ικαρίας, Σάμου, Κως, Ρόδου, Καρπάθου και Κάσου). Η γραμμή δυτικά της Κάσου ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, τόνισε ο κ. Αθανασίου, γιατί υπονοούσε την τουρκική άποψη, ότι η Κρήτη δεν έχει υφαλοκρηπίδα.

Παραθέτουμε το χάρτη που συνοδεύει τα σχετικά έγγραφα και που βρίσκονται στο Βρετανικό Εθνικό Αρχείο. Ο χάρτης έχει την εξής χειρόγραφη σημείωση στα ελληνικά «Τουρκική ''γραμμή'' 11 Ιαν. 79» και διευκρινίζει τις γραμμές 1) Μέση Γραμμή μεταξύ ηπειρωτικών ακτών και 2) επιδειχθείσα υπό Τούρκων «γραμμή».

Ιστορικό (Σύμφωνα με τα βρετανικά αρχεία)

Μετά από πολύχρονες προσπάθειες ερευνών στο Αιγαίο τον Ιανουάριο του 1974 η Ελλάδα ανακάλυψε πετρέλαιο κοντά στη νήσο Θάσο. Τον προηγούμενο Νοέμβριο του 1973, η τουρκική κυβέρνηση έδωσε άδειες σε τουρκική κυβερνητική εταιρεία πετρελαίου να προχωρήσει με εξερευνήσεις σε 27 σημεία του βορειοανατολικού βυθού του Αιγαίου, να σημειωθεί πλησίον των ελληνικών νήσων Σαμοθράκης, Μυτιλήνης και Χίου (όμως εκτός των χωρικών τους υδάτων). Σε κατάθεσή της η Ελλάδα στο Διεθνές Δικαστήριο το 1976, ισχυρίστηκε ότι οι άδειες που έδωσε η Τουρκία παραβίαζαν την υφαλοκρηπίδα ελληνικών νήσων.

Η Τουρκία απάντησε ισχυριζόμενη ότι κατά την ώρα εκείνη η Ελλάδα δεν είχε οριθετημένα κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο, πέραν των δικών της χωρικών υδάτων.
Αφού ανταλλάχτηκαν σημειώσεις τον Ιανουάριο και Φεβρουάριο του 1975 μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, οι υπουργοί Εξωτερικών αμφοτέρων των χωρών συναντήθηκαν στη Ρώμη το Μάιο (του 1975), όπου πάρθηκε απόφαση να καταθέσουν το θέμα στο Διεθνές Δικαστήριο. Στις 31 Μαΐου 1975, οι πρωθυπουργοί Ελλάδας και Τουρκίας συναντήθηκαν στις Βρυξέλλες και εξέδωσαν κοινό ανακοινωθέν, λέγοντας ότι αποφάσισαν τα προβλήματα μεταξύ των χωρών τους «λυθούν ειρηνικά με διαπραγματεύσεις και όσον αφορά την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης». Η ελληνική πλευρά ισχυρίστηκε ότι η Τουρκία υπαναχώρησε στην υποχρέωση αυτή. Με σημείωμά της η Τουρκία, ημερ. 18 Νοεμβρίου 1975, διαφώνησε ότι είχαν συμφωνήσει να παραπέμψουν το θέμα της υφαλοκρηπίδας στο Διεθνές Δικαστήριο. Η τουρκική πλευρά υποστήριζε ότι θα έπρεπε πρώτα να προηγηθούν διμερείς διαπραγματεύσεις και μόνο τα σημεία των διαφωνιών να αφεθούν για το Δικαστήριο.

Τον Αύγουστο και Σεπτέμβριο του 1976 βγήκε το «Σισμίκ» για έρευνες σε αμφισβητούμενες περιοχές στο Αιγαίο. Η Ελλάδα μονομερώς παρέπεμψε το θέμα στο Διεθνές Δικαστήριο στις 10 Αυγούστου 1976, ζητώντας από το δικαστήριο να αποφανθεί για τα σύνορα της υφαλοκρηπίδας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στο Αιγαίο.

Μετά από έντονες διαπραγματεύσεις, οι 4 δυτικές χώρες, μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, με το ψήφισμα 395 κάλεσαν αμφότερες τις πλευρές να αποφεύγουν εμπρηστικές ενέργειες και μετά από συναντήσεις στη Νέα Υόρκη μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών, συμφωνήθηκε να επαναρχίσουν διαπραγματεύσεις στις 2 Νοεμβρίου. Στις 11 Σεπτεμβρίου... Το δικαστήριο ανέβαλε την απόφασή του ενόσω συνεχίζονταν οι διαπραγματεύσεις. Περαιτέρω συνομιλίες έλαβαν χώρα στο Λονδίνο μεταξύ 31 Ιανουαρίου και 4 Φεβρουαρίου 1977, δίχως αποτέλεσμα, όπως και συνομιλίες στο Παρίσι 1 και 2 Ιουνίου 1977...

http://www.sigmalive.com/simerini/politics/reportaz/357585

ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ:«Τα πολιτικά κόμματα ακόμη και σήμερα δεν λένε αλήθειες»

Η Δημοκρατική Συμμαχία λέει τα πράγματα με το όνομα τους.

Η πρόεδρος του κινήματος Δημοκρατική Συμμαχία Ντόρα Μπακογιάννη, ολοκλήρωσε την περιοδεία της στους νομούς Έβρου, Ροδόπης και Καβάλας όπου είχε συναντήσεις με εκπρόσωπους της τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης, φορείς της τοπικής κοινωνίας και εκπροσώπους των παραγωγικών, αγροτικών και επιστημονικών δυνάμεων που δραστηριοποιούνται στην περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.

Απαντώντας χθες σε ερώτηση δημοσιογράφων, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στην Καβάλα, για το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών η Ντόρα Μπακογιάννη  δήλωσε: « Για τη χώρα οι εκλογές τώρα θα ήταν τεράστια ζημιά. Ούτε η ελληνική οικονομία, ούτε τη μεγάλη και δύσκολη ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση που έχουμε μπροστά μας θα υπηρετούσε μια τρίμηνη τουλάχιστον αναστάτωση στην Ελλάδα. Θα σας έλεγα ότι αν μιλούσα ιδιοτελώς η Δημοκρατική Συμμαχία θα ήθελε εκλογές, γιατί αυτό μας βολεύει αυτή την ώρα, αλλά δεν βοηθούν τον τόπο και αυτό πρέπει να είναι το πρωτεύον για όλους.»

Σε  άλλη ερώτηση για το στοιχείο που διαφοροποιεί τη Δημοκρατική Συμμαχία από τα άλλα κόμματα είπε:  «Η Δημοκρατική Συμμαχία λέει τα πράγματα με το όνομα τους. Τα πολιτικά κόμματα ακόμη και σήμερα δεν λένε αλήθειες. Ούτε το ΠΑΣΟΚ τολμά να πει αλήθειες, γι΄ αυτό δεν μπορεί να προετοιμάσει την κοινωνία για όσα πραγματικά  έρχονται, αλλά  ούτε και  η  ΝΔ που λαϊκίζει και υπόσχεται λύσεις χωρίς νέες θυσίες ή κατακεραυνώνει τον αστυνομικό διευθυντή Σερρών γιατί δεν άφησε να κλείσουν τα σύνορα της χώρας.  Η χώρα δεν σηκώνει λαϊκισμούς, δεν ανέχεται δημαγωγίες. Χρειάζεται υπευθυνότητα και σοβαρότητα, ρεαλιστικές λύσεις και αποτελεσματικές προτάσεις. Η άποψη μας είναι ότι το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι το μεγάλο αντιπαραγωγικό κράτος και αυτό πρέπει να αντιμετωπίσουμε τώρα με συγκεκριμένες δράσεις περιορισμού της παρέμβασης του στην οικονομία και όχι να συνεχίσουμε να πιέζουμε τον ιδιωτικό τομέα που είναι ο μόνος που μπορεί να παράγει πλούτο και εισόδημα στη χώρα.»

Σε ερώτηση για τις διεργασίες στην κεντροδεξιά πολυκατοικία η πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας απάντησε :  «Δεν έχω δεχθεί τη λογική της πολυκατοικίας, η οποία με ενοχλεί και ιδεολογικά. Η άποψη ότι κάποιος διαθέτει «διαμέρισμα» ή «περιουσία» σε μια πολυκατοικία είναι βαθύτατα αντιδημοκρατική. Κανένας δεν έχει τίποτα, κανένα διαμέρισμα. Εμείς προσπαθούμε να φέρουμε φρέσκο αέρα στην πολιτική προτείνοντας συγκεκριμένες λύσεις. Δεν έχουμε αυταπάτες. Ο δρόμος είναι δύσκολος, αλλά μόνο προβάλλοντας συγκεκριμένες προτάσεις και λύσεις θα μας ακούσει ο κόσμος. Και μόνο μέσα από τις συγκεκριμένες θέσεις θα καταλάβει  ότι πίσω από τη Δημοκρατική Συμμαχία δεν υπάρχει καμιά ιδιοτέλεια, αλλά υπάρχει ο στόχος να συμβάλλουμε στην ανόρθωση του τόπου και να βγούμε από την κρίση. Λυπάμαι που το λέω αλλά  η Ελλάδα δεν θα βγει από την κρίση όταν οι βασικοί πολιτικοί πυλώνες λειτουργούν με την παλιά λογική του «άσπρου»-«μαύρου».»

Τέλος σε ερώτηση για τις εξελίξεις στη Λιβύη η Ντόρα Μπακογιάννη είπε : «Ορισμένοι από εμάς ανέμεναν ότι θα υπήρχε μία έκρηξη κάποια στιγμή στις χώρες της Βόρειας Αφρικής. Ομολογώ ότι δεν περίμενα αυτή την ένταση και αυτή την έκταση του αιματοκυλίσματος που συμβαίνει σήμερα στη Λιβύη. Η διεθνής κοινότητα έχει μεγάλες ευθύνες για όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή, γιατί κάποια στιγμή μπήκαν στη λογική φονταμενταλισμός ή αυταρχισμός. Το δίλημμα όμως δεν ήταν αυτό. Έπρεπε να αντιληφθούν ότι οι λαοί δεν μπορούν πλέον να τα ανεχθούν τα αυταρχικά καθεστώτα και από τη στιγμή που διείσδυσε το internet στις κοινωνίες με αυτό τον τρόπο, κανένα αυταρχικό καθεστώς δεν πρόκειται να επιβιώσει. Άρα η διεθνής κοινότητα κάνοντας τα παιχνίδια των τελευταίων χρόνων με τον Καντάφι, έκανε πολύ μεγάλο λάθος. Αυτή είναι η αλήθεια.  Το είπα εδώ και τρείς μέρες στην πρώτη μου δήλωση για τα γεγονότα στη Λιβύη, ότι δεν μου κάνει εντύπωση ότι  το ΠΑΣΟΚ και κάποια στελέχη του δεν τολμούν να καταδικάσουν με καθαρότητα αυτό το οποίο συμβαίνει στη Λιβύη, λόγω των παλιών σχέσεων και δεσμών που είχαν με το καθεστώς Καντάφι. Τώρα το επαναλαμβάνουν με καθυστέρηση και άλλοι.»

Στις επαφές  που είχε η πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας με τον Περιφερειάρχη Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης κ. Γιαννακίδη και τους δημάρχους Κομοτηνής κ.Πετρίδη, Καβάλας κ.Σιμιτζή και Σαππών κ. Ιωαννάκη συζήτησαν τα σημαντικά προβλήματα που εμφανίζονται στο χώρο της αυτοδιοίκησης από την εφαρμογή του σχεδίου Καλλικράτης και τις σημαντικές καθυστερήσεις που παρουσιάζονται στη μεταφορά των αρμοδιοτήτων, των πόρων αλλά και του προσωπικού που έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται προβλήματα στις τοπικές κοινωνίες. Η κ. Μπακογιάννη επεσήμανε στους συνομιλητές της ότι η αδράνεια και οι καθυστερήσεις  της κυβέρνησης στην υλοποίηση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει είναι μεγάλες και απειλούν να υπονομεύσουν μια σημαντική μεταρρύθμιση όπως είναι η νέα διοικητική διάρθρωση και ο θεσμός της περιφερειακής αυτοδιοίκησης  και οι νέοι δήμοι της χώρας.
         Επίσης επισκέφθηκε στο μειονοτικό χωριό Λύκειο Ροδόπης τις γυναίκες του μειονοτικού μορφωτικού και εκπαιδευτικού συλλόγου γυναικών όπου τόνισε ότι η Δημοκρατική Συμμαχία υπηρετεί την πολιτική  ισονομίας και  ισοπολιτείας στην πραγματική της έννοια. Απάντησε σε ζητήματα ανεργίας και γεωργίας που έθεσε η πρόεδρος του μειονοτικού συλλόγου επισημαίνοντας ότι : «τα προβλήματα είναι ίδια για όλους τους αγρότες. Όπως και όλοι οι εργαζόμενοι που έχασαν τη δουλειά τους. Σήμερα ζούμε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο, μια περίοδο όπου η ανεργία σε όλη την περιοχή έχει ανέβει πάρα πολύ, χτυπάει και τον χριστιανικό και μουσουλμανικό πληθυσμό της περιοχής. Ο στόχος για εμάς είναι πώς θα μπορέσουμε εδώ, στη Θράκη, σε αυτό τον εύφορο και παραγωγικό κάμπο, να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις ώστε να μπορούν τα νέα παιδιά να ξαναβρούν δουλειά. Όλα τα παιδιά. Αυτός είναι ο στόχος. Είπατε πριν για την αναδιάρθρωση καλλιεργειών, έφτασε η ώρα, πλέον να προχωρήσουμε  με τολμηρά βήματα. Την κουβεντιάζουμε πάρα πολλά χρόνια, τώρα είναι ανάγκη αυτός  ο κάμπος  να αρχίσει να παράγει αγροτικά προϊόντα που να δίνουν εισόδημα  στην οικογένεια του κάθε αγρότη.» Απευθυνόμενη ειδικότερα στις γυναίκες η κ. Μπακογιάννη είπε: «από εσάς περνάει το αύριο των παιδιών σας και το αύριο της εξαιρετικής συμβίωσης σας με το χριστιανικό στοιχείο».
         Στην Καβάλα η Ντόρα Μπακογιάννη είχε ενημερωτικές συναντήσεις με εκπροσώπους της τοπικής κοινωνίας με τους οποίους στο πλαίσιο της προετοιμασίας του προγράμματος της Δημοκρατικής Συμμαχίας είχε χρήσιμη ανταλλαγή απόψεων για τα θέματα της περιοχής. Ειδικότερα συναντήθηκε με το προεδρείο του Επιμελητηρίου Καβάλας και του Εμπορικού Συλλόγου της πόλης από  τους οποίους ενημερώθηκε για τα μεγάλα προβλήματα που δημιουργεί στις επιχειρήσεις της περιοχής ο περιορισμός της ρευστότητας στην αγορά, ο οποίος πλήττει τους μικρομεσσαίους εμπόρους και τους ελεύθερους επαγγελματίες και οδηγεί μέσα στο τελευταίο εξάμηνο σε μεγάλο αριθμό λουκέτων στην αγορά.  Επίσης συναντήθηκε με το προεδρείο της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών Καβάλας και της Ένωσης Κτηνοτρόφων Καβάλας με τους οποίους αντάλλαξε απόψεις για τα προβλήματα που εμφανίζονται στον πρωτογενή τομέα, στην προώθηση στις αγορές των προϊόντων που παράγει η πλειοψηφία των μελών της ΕΑΣ Καβάλας. Επίσης συναντήθηκε με τον Πρόεδρο και αντιπρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Καβάλας και συζήτησαν τρόπους αντιμετώπισης της ανεργίας στην πόλη της Καβάλας που σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των τοπικών φορέων πλησιάζει το 25%, ενώ αντίστοιχες συζητήσεις είχε και στις επαφές της με τους εκπροσώπους των επιστημονικών φορέων της πόλης, με τον Πρόεδρο του ΤΕΕ Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης και του Ιατρικού Συλλόγου της πόλης.
         Στο πλαίσιο της περιοδείας της η Πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας κ.Ντόρα Μπακογιάννη εγκαινίασε τα γραφεία του κινήματος στην Αλεξανδρούπολη και στην Κομοτηνή, ενώ είχε συναντήσεις με πολίτες που δραστηριοποιούνται στις Ομάδες Πρωτοβουλίας της Δημοκρατικής Συμμαχίας στην Αλεξανδρούπολη, Κομοτηνή και Καβάλα.

Ανάπτυξη χωρίς μείωση των ελλειμμάτων δεν γίνεται

Του Θ. Σκυλακάκη,
Ευρωβουλευτή του  Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και μέλος  της Δημοκρατικής Συμμαχίας

Το κύριο πρόβλημα της οικονομίας είναι ότι τα ελλείμματα δεν έχουν ακόμα μειωθεί. Φέτος στην καλύτερη περίπτωση θα έχουμε στο τέλος της χρονιάς περίπου 20 δις έλλειμμα. Που πάει να πει ότι ακόμα και φέτος τους τόκους και τα χρεολύσια των δανείων τους πληρώνουμε με λεφτά των δανειστών. Αν δεν είχαμε αυτά τα χρήματα θα είχαμε προ πολλού χρεοκοπήσει. Αν δεν μειώσουμε τα ελλείμματα κατά 15 δις ακόμα, θα χρεοκοπήσουμε. Άλλο τόσο δηλαδή σε σχέση με ότι έχουμε κάνει μέχρι σήμερα.
Χρήματα εκτός από το μνημόνιο και την Ευρωπαϊκή  Κεντρική Τράπεζα  δεν βάζει κανείς στην Ελλάδα. Ούτε το δημόσιο ούτε οι τράπεζες βρίσκουν δανεικά στο εξωτερικό. Και δεν θα βάζει όσο δεν μειώνουμε τα ελλείμματα από τα 20 στα 5 το πολύ δις. Ανάπτυξη χωρίς χρήματα δεν γίνεται. Δεν μπορεί να γίνει και δεν πρόκειται να γίνει. Ούτε αναδιάρθρωση μπορεί να γίνει αν δεν μειώσουμε τα ελλείμματα. Γιατί για να μας χαρίσουν μέρος των χρεών, θα πρέπει πρώτα να βεβαιωθούν ότι μπορούμε να πληρώνουμε για το μέρος που απομένει τόκους και χρεολύσια, αν όχι για όλα για ένα τμήμα τουλάχιστον.
Αντί η κυβέρνηση  να ψάχνει πως θα μειώσει τα ελλείμματα, όχι πλέον με οριζόντιες περικοπές επί δικαίων και αδίκων, αλλά σε συγκεκριμένους τομείς με μείωση του κράτους, παλινωδεί και κάνει μισές δουλειές στις διαρθρωτικές αλλαγές, που θα επιταχύνουν την ανάκαμψη, όταν καταφέρουμε να περικόψουμε τα ελλείμματα. Την ίδια ώρα με την υπερφορολόγηση του ιδιωτικού τομέα και την αδυναμία της να περικόψει την φοροδιαφυγή στραγγαλίζει και εξουθενώνει το υγιές κομμάτι της οικονομίας, που είναι το μόνο που μπορεί να μας βγάλει από την κρίση. Όσο για τους φοροφυγάδεςαντί να αλλάξει εκ θεμελίων τον ίδιο τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό στον οποίο υπάρχουν εκτεταμένα φαινόμενα διαφθοράς, κάνει όλο και πιο αυστηρές και αυθαίρετες τις διατάξεις, που τους μόνους που θα διευκολύνουν είναι τους επαγγελματίες εκβιαστές που συνεχίζουν να υπάρχουν στον φοροεισπρακτικό μηχανισμό.
Η Νέα Δημοκρατία από την πλευρά της κάνει ότι  δεν καταλαβαίνει την πραγματικότητα. Δεν έχει οικονομική πολιτική (δεν  λέει πλέον καν τα περί μηδενισμού του ελλείμματος χωρίς θυσίες), και απλώς επαναλαμβάνει μηχανικά την λέξη «ανάπτυξη» και περιμένει να φθαρεί η κυβέρνηση. Δεν έχει βέβαια ποτέ εξηγήσει από πού θα βρεθούν τα χρήματα για «ανάπτυξη» εφόσον κανείς δεν μας δανείζει εκτός από το μνημόνιο κατά του οποίου καταφέρεται.
Κανείς δεν μιλά επίσης για το απλό γεγονός ότι φέτος θα εισπράξουμε από το μνημόνιο 46 δις. Του χρόνου όμως από το μνημόνιο θα πάρουμε μόνο 24 δις και πρέπει να βρούμε 27 δις από μακροχρόνιο δανεισμό στις διεθνείς αγορές που για την ώρα είναι κλειστές και θα παραμείνουν κλειστές όσο δεν μειώνουμε τα ελλείμματα. Το δε 2013 θα πρέπει να βρούμε 38 δις και το 2014 67 δις.
Όσο δεν μειώνουμε  το κράτος και τα ελλείμματα πηγαίνουμε ολοταχώς το τραίνο της ελληνικής  οικονομίας στο βουνό. Ο χρόνος πρόσκρουσης  (αν εντωμεταξύ δεν εκτροχιαστούμε), είναι το 2012. Ο μηχανοδηγός –η κυβέρνηση, έχει χάσει τον έλεγχο- και δεν τολμάει να πατήσει το φρένο. Ο άλλος βασικός επιβάτης, η αξιωματική αντιπολίτευση, λέει ότι πρέπει να πάμε πιο γρήγορα γιατί έχει μια μαγική συνταγή με την οποία την ώρα που θα φτάνουμε στο βουνό θα ανοίξει ένα μαγικό τούνελ και θα βρεθούμε σε ένα καταπληκτικό κόσμο όπου θα τρέχουν όλοι να μας δανείσουν και να επενδύσουν στην Ελλάδα. Η πραγματικότητα είναι ότι βαδίζουμε ολοταχώς προς την πρόσκρουση. Και το χειρότερο είναι ότι αν βρούμε το θάρρος να κάνουμε ακόμα και σήμερα το σωστό, να μειώσουμε το δραστικά κράτος και να προχωρήσουμε τις βαθιές αλλαγές, η Ελλάδα θα μπορούσε μέσα σε δύο χρόνια να περάσει τα χειρότερα και να αρχίσει γρήγορα να ανακάμπτει. Έχουμε τους ανθρώπους. Χρειάζεται όμως πολιτικό θάρρος και στοιχειώδης εθνική συνεννόηση. Να σταματήσει ο λαϊκισμός και να κάνουμε επιτέλους αυτό που πρέπει.

Συνόψιση Σχεδίου Θέσεων του 1ου Συνεδρίου ΔΗΜΑΡ

1. Για να διαμορφωθεί το Σχέδιο Θέσεων στην τελική του μορφή έπρεπε να ξεπεραστούν ορισμένες δυσκολίες εγγενείς του 1^ου Συνεδρίου ενός κόμματος, που θα πραγματοποιηθεί σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία.

Οι δυσκολίες αυτές αναφέρονται στο ότι τα μόνα υλικά που είχαμε στη διάθεσή μας να εκκινήσουμε και να στηριχθούμε ήταν η Ιδρυτική Διακήρυξη της ΔΗΜΑΡ, ντοκουμέντο που ήταν μεν προϊόν συλλογικής συναίνεσης από την Ιδρυτική Συνέλευση, αλλά όχι και συλλογικής επεξεργασίας και μετά από ενδελεχή διάλογο ψηφισμένο. Στη διάθεσή μας υπήρχαν τα 28 σημεία, από την πολιτική Ομιλία του Προέδρου στο “Γκλόρια”, που επίσης συνάντησε μια ευρεία συμφωνία, καθώς και λίγες, πολύ λίγες επεξεργασίες και θέσεις τμημάτων ή επιτροπών που τώρα συγκροτούνται. Οι επί μέρους θέσεις σε τομείς δραστηριότητας, ή και σε πολιτικά ζητήματα υποστηρίχθηκαν, (πως αλλιώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει), από την κοινοβουλευτική δουλειά, αλλά και τις τοποθετήσεις στελεχών κατά τη διάρκεια των 7 μηνών παρουσίας της ΔΗΜΑΡ

Επιλέξαμε να παρακολουθήσουμε στην ανάπτυξη των  θέσεων τη δομή της ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ.  

Το συνολικό κείμενο του ΣΧ.Θ. εκδιπλώνεται  στο Προοίμιο και σε 9 κεφάλαια.  

2. Το ΣΧ.Θ. ξεκινάει «Από τη νέα ελπίδα του Ιουνίου 2010 με την Ιδρυτική πράξη της ΔΗΜΑΡ», προσδιορίζοντας ότι ήταν μια αναγκαία πολιτική πράξη για να υπάρξει άμεση απάντηση  στο ολοένα διογκούμενο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας για ριζική ανασυγκρότηση του πολιτικού πεδίου και των κομματικών φορέων της χώρας μας μέσα σε πρωτόγνωρες, τουλάχιστον μεταπολιτευτικά, συνθήκες οικονομικής, κοινωνικής, οικολογικής, πολιτισμικής κρίσης, καθώς και για να  διατυπώσουμε  μια ολοκληρωμένη εναλλακτική και αριστερή πολιτική πρόταση.

Προσδιορίζει  τα ταυτοτικά στοιχεία του κόμματός μας «δημοκρατικός σοσιαλισμός, αριστερός ευρωπαϊσμός, μεταρρυθμιστική στρατηγική,  οικολογικός πολιτισμός, και αμέσως μετά καταγράφει το χρονικό των σημαντικών στιγμών της παρουσίας της ΔΗΜΑΡ στην πολιτική ζωή της χώρας και μάλιστα στο σύνολο της επικράτειας στους επτά μήνες που πέρασαν από την ίδρυσή της, υπογραμμίζοντας τελικά μετά το οδοιπορικό ότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα αλλά και οι ποιοτικές αναλύσεις των δημοσκοπικών ευρημάτων πιστοποιούν ότι οποτεδήποτε και αν γίνουν εθνικές εκλογές η ΔΗΜΑΡ θα είναι  στη Βουλή με τις δυνάμεις της, με την εμπιστοσύνη των πολιτών. 

3. Το 1^ο κεφάλαιο αναφέρεται  στη «ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΔΗΜΑΡ».

Στο πολιτικό μας στίγμα πρώτα απ΄όλα όπου υπογραμμίζεται ότι η ΔΗΜΑΡ στοχεύει να εκφράσει τη σύγχρονη δημοκρατική, ευρωπαϊστική, μεταρρυθμιστική, οικολογική Αριστερά. Φιλοδοξεί οι προσδιορισμοί αυτοί  με τον προγραμματικό λόγο της, τις παρεμβάσεις και κυρίως τις πρωτοβουλίες και τη δράση της  να αναγνωρίζονται αμέσως και ευθέως από τους πολίτες της χώρας μας. Πρώτα και κύρια από τις δυνάμεις της εργασίας,  της γνώσης και της τεχνολογίας, τις δυνάμεις του πνεύματος και του πολιτισμού, τις οποίες θέλει να εκφράσει.

Το κείμενο  μετά έρχεται να παρουσιάσει τι ακριβώς  είναι αυτά τα ταυτοτικά στοιχεία μας ο δημοκρατικός σοσιαλισμός, ο αριστερός ευρωπαϊσμός, η μεταρρυθμιστική στρατηγική, ο οικολογικός πολιτισμός. Μέσα από την αφήγηση αυτή προσπαθούμε να δείξουμε τι είναι και τι θέλει η ΔΗΜΑΡ εντελώς επιγραμματικά. Μέσα από την παράθεση της ταυτότητάς της προσπαθούμε να αναδείξουμε γιατί είναι κάτι το ξεχωριστό, το διαφορετικό στον χώρο της αριστεράς και της πολιτικής ζωής της χώρας μας. 

3.1.Πρώτα απ’ όλα, λοιπόν, ο δημοκρατικός σοσιαλισμός. Νοείται ως ένας διαρκής αγώνας για την πραγματοποίηση βαθιών διαρθρωτικών αλλαγών  με σκοπό το ριζικό μετασχηματισμό του κράτους και των κοινωνικών δομών. Ένας αγώνας που στηρίζεται στην αλλαγή των συνειδήσεων και προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή  των δυνάμεων της εργασίας,  της γνώσης και της τεχνολογίας, των δυνάμεων του πνεύματος και του πολιτισμού.

Για τη ΔΗΜΑΡ Σοσιαλισμός και Δημοκρατία αποτελούν πεδία αλληλένδετα. Η δημοκρατία νοείται ως αποκλειστικό πεδίο και στόχος. Γι` αυτό η ΔΗΜΑΡ αντιτίθεται σε κάθε αντίληψη και απόπειρα που επιδιώκει τη βίαιη επιβολή του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.

Η ΔΗΜΑΡ  φιλοδοξεί να αναδειχθεί ως το κόμμα  των ανοιχτών προοδευτικών οριζόντων  και των ιδεολογικών ρήξεων με τις αγκυλώσεις και τις προκαταλήψεις που ταλάνισαν το αριστερό κίνημα στην Ελλάδα κατά το παρελθόν και εξακολουθούν και σήμερα να το περιχαρακώνουν σε αδύναμες μειοψηφίες απλής  διαμαρτυρίας. 

3.2. Αμέσως μετά αναδεικνύουμε τι ακριβώς εννοούμε με τη σταθερή επιμονή μας ότι η ΔΗΜΑΡ είναι η ευρωπαϊστική αριστερά. Ναι είμαστε εμείς που   ακράδαντα πιστεύουμε ότι η εξυπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων ακόμη και στην εθνική τους διάσταση, ταυτίζεται με τις παγκόσμιες τάσεις ενοποίησης του κόσμου της εργασίας εναντίον της ανεξέλεγκτης δράσης των παγκόσμιων εταιρειών και του διεθνούς χρηματοοικονομικού κεφαλαίου και όχι με τον κατακερματισμό, ταυτίζεται με τη σταθερή και ενεργό θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Η οικοδόμηση συμμαχιών σε επίπεδο κρατών, αλλά και πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων για κοινές δράσεις και ενωσιακές πολιτικές είναι ο μόνος δρόμος προοδευτικής διεξόδου από την κρίση και προοπτικής.

Το  σταθερό όραμα της ΔΗΜΑΡ για  μια πολιτικά ενοποιημένη ΕΕ, δημοκρατική, κοινωνικά δίκαιη και οικολογική,  προϋποθέτει σχέδιο,  προτάσεις, συμμαχίες πολιτικές και κοινωνικές, και προπάντων αγώνες για την ενιαία ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση σε προοδευτική κατεύθυνση, τις μακρόπνοες διαρθρωτικές  κοινές πολιτικές, τις πολιτικές για την προστασία του περιβάλλοντος και  την ενίσχυση της απασχόλησης, τη διεκδίκηση ενόςνέου προοδευτικού ευρωπαϊκού συντάγματος ομοσπονδιακού χαρακτήρα. 

3.3. Εν συνεχεία παρουσιάζονται τα κύρια στοιχεία που προσδιορίζουν τον αριστερό μεταρρυθμισμό, που έχει νόημα και γόνιμες προοπτικές μόνον όταν επιχειρείται σε κάθε βήμα με τη συμμετοχή, την πάλη και τον έλεγχο των εργαζομένων και των ενεργών πολιτών. Όταν οι συγκεκριμένες λύσεις και πολιτικές που προωθεί εμπνέονται και χαρακτηρίζονται από τις αρχές του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της οικολογίας.

Το πρώτο  στοιχείο, που ανέδειξε με την παρουσία της η ΔΗΜΑΡ τους 7 μήνες είναι το ζήτημα του δημοσίου συμφέροντος.  Ως κεντρικό πρόταγμα συσπείρωσης των προοδευτικών πολιτών, οι οποίοι παρακολουθούν με αγωνία την αποδιάρθρωση όχι μόνο του πολιτικού συστήματος αλλά και της ίδιας της εγγύησης της κοινωνικής συνοχής. Δεν ευλογούμε τα γένια μας όταν πούμε πως τουλάχιστον ως έννοια με πρωταρχική σημασία πήρε τη θέση της στον δημόσιο διάλογο της χώρας μετά την ανάδειξή της από την ΔΗΜΑΡ.

Η υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος είναι  κεντρικό ιδεολογικό πρόταγμα, που μας  επιτρέπει να επικεντρώσουμε τις δράσεις μας γύρω από τις «πολιτικές της κρίσης».

Το δεύτερο  αφετηριακό στοιχείο, αποτελεί η επικέντρωσή  μας στην ανθρώπινη διάσταση της κρίσης και το προστατευτικό δίχτυ της κοινωνικής  προστασίας και δικαιοσύνης που οφείλουμε να διασφαλίζουμε και να συνοδεύει πάντα κάθε προτάσεων για τις αναγκαίες δομικές μεταρρυθμίσεις.

Αμέσως  μετά αναδεικνύουμε δύο παγκόσμια  προτάγματα που προσδιορίζουν και την πλανητική μας αντίληψη και την προσέγγιση μας σε πανανθρώπινες αξίες. Από την μια ο αγώνας μας για την ειρήνη στον κόσμο, κατά των πυρηνικών εξοπλισμών, κατά των στρατευμάτων κατοχής και κατά της βίας. Το Σχ.Θ. θεωρεί ότι  ο εθνικισμός και ο ρατσισμός παραλύουν τη δημιουργική κοινωνική δύναμη και ακυρώνουν τα αισθήματα αλληλεγγύης. Η στάση αλληλεγγύης  απέναντι στους μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα και εντός των συνόρων της  ΕΕ είναι αναπόσπαστο κομμάτι του μεγάλου αγώνα για έναν ειρηνικό και ασφαλή κόσμο για όλους τους λαούς, για κάθε άνθρωπο

Από την  άλλη η ξεκάθαρη αντίληψη μας ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα του πολίτη  ως  παγκόσμιες και καθολικές αξίες. Δεν σχετικοποιούνται στη βάση γεωγραφικών περιοχών και πολιτιστικών ή θρησκευτικών παραδόσεων, ούτε η υπεράσπισή τους εξαρτάται από οικονομικά και κρατικά συμφέροντα ή από εθνικές, θρησκευτικές, ταξικές, «αντιιμπεριαλιστικές» ή άλλες σκοπιμότητες και ιδεολογίες.  

3.4. Η αναφορά μας στη σχέση Αριστεράς και οικολογίας έχει από την αρχή ένα ιδιαίτερο βάρος. H ΔΗΜΑΡ έχει ενσωματώσει στον πυρήνα της συγκρότησής της την πεποίθηση ότι Αριστερά και Οικολογία δεν είναι πλέον δυνατό να λειτουργήσουν χωριστά ως δυνάμεις σφαιρικού μετασχηματισμού. Μαζί όμως μπορούν να συνθέσουν ένα καινούριο όραμα μια προγραμματική καινοτομία για τον κόσμο και τις σύγχρονες κοινωνίες. Αυτό σημαίνει βαθιές αλλαγές στον τρόπο σκέψης και δράσης, στα οράματα, στις αξίες, στις προτάσεις.

Ακριβώς αυτό προσπαθούμε να κάνουμε. Είμαι  βέβαιος ότι θα διαπιστώσετε, καθώς θα διατρέχετε και τις επί μέρους προτάσεις και πολιτικές σε ολόκληρο το ΣΧ.Θ.,   ότι ο ρόλος της αειφορίας και η αντίληψη της οικολογικής εγρήγορσης ενυπάρχει παντού.  

Τέλος, αλλά όχι έσχατο, υπογραμμίζεται ότι η ΔΗΜΑΡ θεωρεί οι δυνάμεις της επιστήμης, της τεχνολογίας και του πνευματικού πολιτισμού στον 21ο αιώνα μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν κινητήρια δύναμη κοινωνικού μετασχηματισμού, τόσο στο επίπεδο των ιδεών όσο και στο επίπεδο της πρακτικής εφαρμογής.

Αναδεικνύεται ότι ο πολιτισμός είναι πολύ σοβαρό ζήτημα που δεν αφορά μόνο τους κρατικούς φορείς ή μόνο τους παραγωγούς τέχνης, καλλιτέχνες και δημιουργούς.

Και σ’ αυτήν ιδίως την εποχή της  ραγδαίας ανάπτυξης των νέων τεχνολογικών μέσων επικοινωνίας και κοινωνικής δικτύωσης επαφής, της κοινωνίας της πληροφορίας, γίνεται έκκληση σε όλους και όλες τους προηγούμενους για την αναστροφή της πολιτισμικής έκπτωσης. 

Κλείνοντας  το 1ο κεφάλαιο αυτό, το κείμενο αναδεικνύει την βασική πολιτική μας στόχευση που συνίσταται στο ότι η ΔΗΜΑΡ στοχεύει να αναδειχθεί ωςκόμμα ευθύνης για την κοινωνία με προτάσεις και εναλλακτικό λόγο, να αμφισβητήσει το παραδοσιακό κομματικό σύστημα και το πρότυπο άσκησης και διαχείρισης της πολιτικής. Έχει  στόχο την συμμετοχή στην άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας για την αλλαγή της κοινωνίας και για τη βελτίωση της ζωής των πολιτών.
 

4. Στο 2ο κεφάλαιο γίνεται προσπάθεια να προσεγγίσουμε τα στοιχεία που συνθέτουν τη σημερινή παγκόσμια κρίση, μέσα από την εξέλιξη της παγκοσμιοποίησης  την τελευταία εικοσαετία, την μετατροπή του διπολικού κόσμου, πρώτα σε μονοπολικό, μετά την  ιστορική ήττα του «υπαρκτού σοσιαλισμού», αλλά και κατόπιν σε πολυπολικό, μέσα από τη ραγδαία ανάπτυξη των νέων μεγάλων δυνάμεων των χωρών BRIC  αλλά και μέσα από τη δυνητική παρουσία της ΕΕ.

Υπογραμμίζουμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ανάδειξης και παγκόσμιας κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που είναι στη βάση της μεγάλης κρίσης που διερχόμαστε καθώς και τις βαρύτατες συνέπειες της πολύπλευρης κρίσης που προκαλεί η κυριαρχία της επιθετικής οικονομίας στο σύνολο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, κυριαρχία την οποία ο νεοφιλελευθερισμός ως πολιτικό πρόγραμμα την έχει φέρει στα απώτατα όριά της. Η πολύπλευρη κοινωνική και περιβαλλοντική κρίση είναι τα συμπτώματα μιας γενικευμένης κρίσης ενός μοντέλου που έχει ανάγει το οικονομικό όφελος και την άμεση αποδοτικότητα, σε ουσία των κοινωνιών.

Γι` αυτό και θεωρούμε ότι κεντρικό ζήτημα σε παγκόσμια κλίμακα σήμερα είναι η επανάκτηση της πρωτοκαθεδρίας της πολιτικής απέναντι στην οικονομία και τις ανεξέλεγκτες χρηματαγορές, και η υπεράσπιση και η διεύρυνση της δημοκρατίας σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, δηλαδή η δημοκρατική πολιτική διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης.

Αναδεικνύουμε την προώθηση προτάσεων, που θα κατατείνουν  σε ένα εναλλακτικό πρότυπο δημοκρατικής διακυβέρνησης της παγκοσμιοποίησης στον αντίποδα του σημερινού νεοφιλελεύθερου και αυταρχικού.

Και προτείνουμε  ως το υποκείμενο που θα αποτελέσει την κορυφή αυτής της νέας δημοκρατικής διακυβέρνησης να είναι ο ΟΗΕ στην κορυφή της αρχιτεκτονικής των διεθνών θεσμών  ενισχυμένος και εκδημοκρατισμένος. 

Στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία βασικό βήμα προς την  κατεύθυνση της πολιτικής διακυβέρνησης  της παγκοσμιοποίησης είναι η  οικοδόμηση πολιτικών υποκειμένων  τα οποία να μπορούν να έχουν την  κλίμακα και τη δραστικότητα που θα τους επιτρέπουν να αντιλαμβάνονται τα πραγματικά επίδικα αντικείμενα της παγκοσμιοποίησης, να συνειδητοποιούν τα ειδικότερα συμφέροντά τους στον κόσμο, να μπορούν να αντιπαρατεθούν δημιουργικά και συνθετικά με άλλα υπαρκτά και δρώντα να μπορούν να είναι συντακτικές δυνάμεις για την αναβάθμιση των υπαρχόντων και για την ίδρυση νέων θεσμών, πάντα πολιτικού χαρακτήρα, που θα αποκρυσταλλώνουν την κίνηση της μεταρρύθμισης και της αλλαγής στην πορεία της παγκοσμιοποίησης.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, κάνουμε τη  στρατηγική επιλογή υπέρ της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης, επιλογή που εξυπηρετείται από την οικοδόμηση της ΕΕ.

Στη συνέχεια αναφερόμαστε ιδιαίτερα στα χαρακτηριστικά της οικοδόμησης της ΕΕ, τις  ιδιαίτερες μορφές που παίρνει η οικονομική κρίση σε αυτήν και μετά την αποτυχία της στρατηγικής της Λισσαβώνας.

  Και υπογραμμίζουμε  ότι χρειάζεται  εναλλακτικό σχέδιο  και αλλαγή συσχετισμών για αλλαγή πολιτικών στην πορεία οικοδόμησης της ενιαίας Ευρώπης.

Ένα  τέτοιο σχέδιο προϋποθέτει μια ευρωπαϊκή αριστερά που δεν θα είναι μόνο δύναμη αντίστασης, γενικόλογης καταγγελίας και διαμαρτυρίας, αλλά θα καταθέτει κυρίως πειστικές εναλλακτικές προτάσεις απέναντι σε όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ευρώπη και τον κόσμο, Οι δυνάμεις της Αριστεράς σε ευρωπαϊκή κλίμακα,, σε μια ευρύτερη συνεργασία  με τους ευρωπαίους Πράσινους, δεν πρέπει να περιορίζονται, εξαιτίας της ατζέντας που επιβάλλει η κρίση και οι κυρίαρχες δυνάμεις, μόνο και κυρίως στο επίπεδο της οικονομίας. Χρειάζεται να επαναφέρουν δυναμικά την αναγκαιότηταενός Συντάγματος(ή μιας Ευρωπαϊκής Συνταγματικής Συνθήκης) που θα προωθεί την ενοποίηση, ανεξάρτητα από την επιδιωκόμενη μετεξέλιξη του συσχετισμού δυνάμεων στα κράτη-μέλη, με εκλεγμένη απευθείας από τους λαούς της Ευρώπης Συντακτική Συνέλευση, ρόλο που θα μπορούσε να αναλάβει και το εκλεγμένο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Και σε ότι αφορά τα αιτήματα και τις  διεκδικήσεις που σχετίζονται με το ευρώ και την ευρωπαϊκή πολιτική και όπως αναδείχθηκαν μέσα από την  κρίση, μια αριστερή πολιτική στρατηγική οφείλει να περιλαμβάνει πέντε πάγια αιτήματα: Η ΟΝΕ  να πάψει να είναι μόνο ΝΕ. Η ΕΚΤ να «ελέγχεται» από πολιτικούς, δημοκρατικούς θεσμούς. Το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, πέρα από τους τρεις ασφυκτικούς δημοσιονομικούς κανόνες, να συμπληρωθεί και με άλλα κριτήρια, όπως η απασχόληση και η κοινωνική προστασία, καθώς και δείκτες οικονομικής ανάπτυξης. Το ευρώ, ως έχει, να μη στερείται αυτονόητων προϋποθέσεων που συνοδεύουν ένα ενιαίο νόμισμα και το Τραπεζικό σύστημα, οι χρηματαγορές και η αρχιτεκτονική τους πρέπει να υπόκεινται σε ρυθμιστικούς κανόνες.

5. Το 3^ο κεφάλαιο αποτελεί και την καρδιά του ΣΧ.Θ. αναφερόμενο στην ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ. Αναφέρεται μιας εξαρχής ότι η κρίση  της χώρας μας έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, αλλά μόνο μέσα από μια ενιαία προσπάθεια Ελλάδας –ΕΕ μπορεί να υπάρξει διέξοδος.

Η ανάγκη μιας  κοινής δημοσιονομικής πολιτικής, μείωσης των ανισορροπιών, κοινής πορεία ανάπτυξης προκύπτει μέσα από  τα αδιέξοδα που θα προκύψουν  σε  περισσότερες υπερχρεωμένες χώρες  της Ευρωζώνης, αλλά και από τις δυσλειτουργίες του συνόλου της Ευρωζώνης.

Γιαυτό  και  σήμερα είναι αναγκαία η σύμπηξη  ενός πολιτικού αλλά και κοινωνικού ευρωπαϊκού μετώπου και η διασφάλιση ευρύτερων συμμαχιών, όχι μόνο από  τις χώρες του νότου, για τη στήριξη του Μόνιμου Μηχανισμού αντιμετώπισης κρίσεων που θα διαδεχτεί το 2013 το υφιστάμενο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοοικονομικής Σταθερότητας το οποίο θέλουμε οπωσδήποτε.

Η κρίση  στην Ευρώπη αναδεικνύει δυναμικά την  ανάγκη της οικονομικής ευρωπαϊκής διακυβέρνησης. Αυτή, όμως, η προσπάθεια εξόδου από την κρίση σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει με τους  ασφυκτικούς όρους των δημοσιονομικών περιορισμών και της ριζικής ανατροπής του κοινωνικού ευρωπαϊκού προτύπου, όπως  προβλέπονται από το «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας», που παρουσιάστηκε από τους Μέρκελ-Σαρκοζί στην Έκτακτη Σύνοδο Κορυφής του Φεβρουαρίου του 2011.

Η Συνταγματική κατοχύρωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας αποτελεί  επικίνδυνη επιλογή, με το δεδομένο ότι θα αποκλείει τη δυνατότητα άσκησης εναλλακτικής οικονομικής πολιτικής. Γιαυτό και πρέπει να απορριφθεί.

Η διαδικασία που έχει ξεκινήσει στην ΕΕ επιβλήθηκε στις δυνάμεις που έως τώρα την  αρνούνταν. Δίνει τη δυνατότητα να συντονιστούν και να συνεργαστούν οι δυνάμεις που προωθούν την οικονομική διακυβέρνηση της ΕΕ, να διατυπώσουν τις δικές τους προτάσεις και να ασκήσουν τη μέγιστη δυνατή πίεση ώστε να υιοθετηθούν μέτρα προς τη θετική κατεύθυνση.  

Η ΔΗΜΑΡ εμμένει, με νέους όρους στην πρόταση της ευρωπαϊκής αριστεράς, που έχει πλέον κερδίσει έδαφος,  στην  προώθηση όλων των αναγκαίων  πρωτοβουλιών για την έκδοση του ευρωομολόγου,  καθώς και τη δημιουργία ενός μηχανισμού κοινής διαχείρισης του  χρέους.

Η ΔΗΜΑΡ υποστηρίζει την πρόταση της Συνομοσπονδίας των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων και άλλων για την μεταφορά μέρους του εθνικού χρέους στην ΕΚΤ, που θα μπορούσε να είναι (40%-60%) του ΑΕΠ (πρόταση Γιούνκερ-Τρεμόντι), για κοινή διαχείριση. Η δημιουργία κοινής διαχείρισης δεν θα απάλλασσε τις χώρες από τις υποχρεώσεις τους, αλλά θα περιόριζε το ρόλο των αγορών στις τρέχουσες επιθέσεις σε αυτές.

Χρειάζεται  έκδοση ευρωομολόγων για τη χρηματοδότηση ενός ευρωπαϊκού σχεδίου επενδύσεων στις υποδομές, στις νέες τεχνολογίες και στην οικοανάπτυξη, για προώθηση της οικονομικής ανάκαμψης και της απασχόλησης.

 Η  ΔΗΜΑΡ υποστηρίζει  βραχυ- μεσοπρόθεσμα, πρώτα απ’ όλα, την υλοποίηση  της ανειλημμένης υποχρέωσης  από το Eurogroup του Δεκεμβρίου 2011 για  επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους των 110 δις πέραν του 2020 για όλο το ποσό. Μεσο- μακροπρόθεσμα, και για το σύνολο των δανείων της χώρας,  η ΔΗΜΑΡ υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση οφείλει να  επιδιώξει την αναδιαπραγμάτευση μέσα από την οργανωμένη επιμήκυνση, τη μείωση των επιτοκίων  και αναχρηματοδότηση των ελληνικών χρεών.   

6. Η   ελληνική κρίση, υπογραμμίζουμε στο ΣΧ.Θ., πάντα στο 3^ο κεφάλαιο, διαφέρει από την ευρωπαϊκή, και έχει εγχώριες αιτίες που οφείλονται στη κρίση του προτύπου ανάπτυξης.  Η έκφρασή της ως  βαριά δημοσιονομική κρίση που πιέζει πολύπλευρα την ελληνική κοινωνία φέρνει σε αδιέξοδο, οδηγεί σχεδόν σε κατάρρευση, το πελατειακό κράτος των κοινωνικών ανισοτήτων που χτίστηκε επί δεκαετίες στον τόπο μας. 

Για την  εξέλιξη αυτή, οι ευθύνες του ΠΑΣΟΚ  και της ΝΔ, των αλληλοδιάδοχων κυβερνήσεων του δικομματισμού, είναι τεράστιες. Η ΔΗΜΑΡ δεν ταυτίζει γενικώς τα δύο αυτά κόμματα, αλλά θεωρεί ότι και τα δύο οδήγησαν τη χώρα στο τέλμα της διαπλοκής και διαφθοράς, της κρατικοδίαιτης ανάπτυξης ενός μη παραγωγικού ιδιωτικού τομέα, στα τεράστια ελλείμματα και υπέρογκο χρέος καθώς και σε συνθήκες δανεισμού τριτοκοσμικών χωρών. Και αυτό το έκαναν μαζί με την επιχειρηματική ολιγαρχία, τους μεγάλους προμηθευτές του δημοσίου και γενικά τα ισχυρά λόμπι, την ανώτατη νομενκλατούρα του ευρύτερου δημόσιου τομέα (διοικητικά συμβούλια εταιριών του δημοσίου, συνεταιρισμών σε ανώτατο επίπεδο, «επιτροπές», συνδικαλιστικά στελέχη). 

Εδώ ακριβώς  έρχεται και η ιδιαίτερη και  διεξοδική αναφορά μας στην  κρίση του  πολιτικού συστήματος που δεν είναι απλώς η άλλη όψη της δημοσιονομικής κρίσης που ταλανίζει τη χώρα. Συνιστά ταυτόχρονα βασική γενεσιουργό αιτία της και κύριο  ανασταλτικό παράγοντα στην όποια προσπάθεια διεξόδου και ανάκαμψης. 

Αναφερόμαστε  στην ανάπτυξη ενός πολιτικού συστήματος σχετικοποιημένη την ισχύ των νόμων και των θεσμών και παράλληλα με ένα εκτεταμένο πλέγμα  διαπροσωπικών, εξωθεσμικών σχέσεων πολιτικών κομμάτων και πολιτικών με τους πολίτες. Οι  πελατειακές σχέσεις και η διάχυτη παραβατικότητα αποτελούν άτυπο, μεν, αλλά υπαρκτό και διαρκή παρόντα παράγοντα της σύγχρονης κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας.

Υπογραμμίζουμε  ότι η κρίση του πολιτικού  μας συστήματος δεν τεκμαίρεται  μόνο εκ του αποτελέσματος, τη χρεοκοπία  στην οποία οδήγησε τη χώρα.  Είναι  κρίση των δομών που συγκροτούν την αρχιτεκτονική του, κρίση των θεσμών που διασφαλίζουν τη λειτουργία του, κρίση των θεσμών-φορέων της  πολιτικής αντιπροσώπευσης, είναι κρίση δυσκυβερνησίας, είναι κρίση ηθική. Κυρίως όμως είναι κρίση απορρέουσα από τη γενικότερη κρίση του μοντέλου κράτους, για τη διαχείριση του οποίου αναπτύχθηκε και με το οποίο έχει συνδέσει την εξέλιξη και την αναπαραγωγή του.  

Η έξοδος από την κρίση είναι μια  κατ’ εξοχήν πολιτική διαδικασία, που  προϋποθέτει την άρση της κρίσης του πολιτικού μας συστήματος. Προϋποθέτει, δηλαδή, τον εκδημοκρατισμό και την εξυγίανση της πολιτικής ζωής και των πολιτικών κομμάτων, όσο και κυρίως το ριζικό αναπροσανατολισμό των στόχων και της  οπτικής από την οποία απορρέει η πολιτική τους.     Και παραθέτουμε όλες τις προτάσεις που έχουμε κάνει πρωτοποριακά και αφορούν, εκλογικό σύστημα, λειτουργία κυβέρνησης, ευθύνη υπουργών, κομμάτων, οικονομικά, προνόμια, θεσμικά αντίβαρα στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας,  διαχωρισμό κράτους εκκλησίας  κλπ. 

  7. Η δημοσιονομική κρίση της ελληνικής οικονομίας ανέδειξε με δραματικό τρόπο τα αδιέξοδα του κοινωνικοοικονομικού προτύπου που οικοδομήθηκε στη χώρα ύστερα από τη μεταπολίτευση.

Γιαυτό  και αναφερόμαστε με διεξοδικό τρόπο στα χαρακτηριστικά αυτού του προτύπου γιατί οι προτάσεις μας για διέξοδο από την κρίση,  αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά στοχεύουν να αλλάξουν.

Εμείς επιμένουμε  ότι υπάρχουν πολιτικές που ανοίγουν το δρόμο για δημοκρατική, αριστερή διέξοδο από τη σημερινή κρίση.

Αυτή  η μάχη θα κριθεί σε τρία μέτωπα:

• Στην αποφυγή της χρεοκοπίας του δημοσίου και της κατάρρευσης της οικονομίας, που θα την πληρώσουν δραματικά όλοι, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι, παράλληλα με την ανεύρεση νέων δυνατοτήτων «ευρωπαϊκής σύγκλισης» στη βάση των αναδιανεμητικών πολιτικών με κοινωνικό χαρακτήρα. 
• Στην ανατροπή της σημερινής άδικης κατανομής των βαρών σε βάρος των αδύνατων στρωμάτων, με την αύξηση των δημοσίων εσόδων μέσα από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας και όχι μέσα από νέους έμμεσους φόρους, καθώς και με την καταπολέμηση της ακρίβειας και τον περιορισμό της δημόσιας σπατάλης. Στην προοπτική της δίκαιης κατανομής των μελλοντικών πλεονασμάτων.
• Στην υλοποίηση μιας αναπτυξιακής πορείας, που θα τονώνει την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων με τρόπο που σέβεται τα εργασιακά δικαιώματα, δημιουργεί απασχόληση, αυξάνει τα εισοδήματα, διασφαλίζει την αειφορία των πόρων, την προστασία του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής. Μιας αναπτυξιακής πορείας έξω από το πελατειακό σύστημα, υπέρ των πολιτών, με σεβασμό στο περιβάλλον, εστιασμένη παρέμβαση στο κράτος, αποκέντρωση στους θεσμούς, προώθηση δομικών μεταρρυθμίσεων, δυναμική συμμετοχή στο ευρωπαϊκό πλαίσιο

Για την  αντιμετώπιση και αποτροπή  των  μέτρων λιτότητας, των σημερινών  και αυτών που έπονται, αλλά και  για την προώθηση και επιβολή αντιπροτάσεων και το σημαντικότερο για την αλλαγή αυτών των μέτρων απαιτείται η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση των συνδικάτων και των εργαζομένων. Βεβαίως το συνδικαλιστικό κίνημα πόρρω απέχει από το να βρίσκεται στις καλύτερες στιγμές του. Και κάνουμε ιδιαίτερη μνεία και κριτική σε όλες τις παρατάξεις για την ιδιαίτερη ευθύνη που έχουν η καθεμία αλλά και για την υποχρέωσή τους να ανακάμψει ο εργατικός συνδικαλισμός.

Και φυσικά καλούμε  τον κόσμο της εργασίας στη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή, πρώτα απ΄όλα στα  πρωτοβάθμια σωματεία, για συλλογική διεκδίκηση και υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους.  

8. Το κεφάλαιο 4 είναι το κεφάλαιο των προγραμματικών προτεραιοτήτων. Η ΔΗΜΑΡ προβάλλει σήμερα  το αίτημα ενός προτύπου ανάπτυξης, με γνώμονα την προστασία του περιβάλλοντος και την αειφορία για την παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας μας, με διεύρυνση της απασχόλησης και της κοινωνικής συνοχής. Οι στοχεύσεις μας αφορούν:

-Την  ενσωμάτωση της περιβαλλοντικής διάστασης σε όλες τις πολιτικές και στην ανάδειξη της αειφορίας ως βασικού κριτηρίου των επιλογών σε όλους τους τομείς, στη γεωργία, τη βιομηχανία, τον τουρισμό, την ενέργεια και εν γένει στις υπηρεσίες.

-Την  κοινωνία και οικονομία της γνώσης και της τεχνολογίας σε συνθήκες προϊούσας διεθνοποίησης. Στην αντιμετώπιση της περιθωριοποίησης και την   ολόπλευρη σύγκλιση με την ΕΕ.

-Την  διασφάλιση κοινωνικού κράτους γενικής εφαρμογής, με αναδιανομή του εισοδήματος, με καταπολέμηση της ανεργίας στην κατεύθυνση της πλήρους απασχόλησης, με διαρκή βελτίωση της κοινωνικής προστασίας, ασφάλειας, υγείας και διαβίωσης, καθώς και με επέκταση της πρόσβασης στα  βασικά δημόσια αγαθά.

Στο κεφάλαιο αυτό υπάρχουν όλες οι ιδέες και  προτάσεις μας για όλα τα μεγάλα ζητήματα.

Είναι ένα κεφάλαιο άνισο. Έχει κομμάτια πολύ καλά επεξεργασμένα που αντανακλούν συλλογική δουλειά, πχ παδεία (με τον διάλογο που έχει αναπτυχθεί σίγουρα θα γίνει ακόμη πιο καλό) και έχει και κομμάτια ατομικών περίπου συμβολών.

Είναι το τμήμα των θέσεων που πρέπει να έχουμε τη φιλοδοξία, φθάνοντας στο  συνέδριο, να το έχουμε εμπλουτίσει εξαιρετικά, μέσα από τις συλλογικές συμβολές, τα αποκρυσταλλώματα των ημερίδων, που έχουν προγραμματιστεί, αλλά και μέσα από την ατομική συμβολή μελών και φίλων στην επικράτεια. 

9. Τo 5o κεφάλαιο αναφέρεται στην ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ της ΕΛΛΑΔΑΣ

Στη νέα  διεθνή κατάσταση η Ελλάδα οφείλει  να ασκεί πολυδιάστατη εξωτερική  πολιτική. Πρέπει να διερευνήσει και  να αξιοποιήσει τις δυνατότητες  συνεργασίας σε όλα τα επίπεδα  με τις μεγάλες, αναπτυσσόμενες οικονομίες της Ρωσίας, της Κίνας, της Ινδίας, κ.λπ., αλλά και χώρες που μας προτείνουν στρατηγική συνεργασία βάθους, όπως το Ισραήλ. Η αντιρρόπηση, έναντι των σημερινών μονόπλευρων σχέσεων με τις ΗΠΑ, θα εξασφαλίσει μεγαλύτερα περιθώρια ελευθερίας και ελιγμών στην εξωτερική μας πολιτική προς όφελος των εθνικών μας συμφερόντων.

Η αναζωογόνηση της συνεργασίας στον ενεργειακό τομέα, στον εμπορικό, ευρύτερα τον  οικονομικό τομέα, με τις χώρες αυτές  πρέπει να  αποτελεί στρατηγικό αίτημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής  που πρέπει να τεθεί στο επίκεντρο της προσοχής Η θέση της χώρας σε μια περιοχή, όπου υπάρχουν χρόνια προβλήματα και βρίσκουν την έκφρασή τους παλιές και σύγχρονες διεθνείς αντιθέσεις, προσδίδει ιδιαίτερη σημασία στην εξωτερική της πολιτική και στις επιλογές που γίνονται    στο πεδίο αυτό.

H ΔΗΜΑΡ  θεωρεί  ότι η εξωτερική πολιτική  της χώρας οφείλει:

-να βρίσκεται στο πλευρό όσων αγωνίζονται για την υπεράσπιση της διεθνούς νομιμότητας και να αντιτίθεται στις επεμβάσεις και τους πολέμους.

-να προωθεί την ειρηνική λύση των διαφορών με τις γειτονικές χώρες, θέτοντας τέλος στο κυνήγι των εξοπλισμών.

Ειδικώτερα:

-Να  στηρίζει μια δίκαιη λειτουργική   και βιώσιμη λύση στο Κυπριακό, δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας  με πολιτική ισότητα όπως περιγράφεται  από τα σχετικά ψηφίσματα του  ΟΗΕ. και να προνοεί για τη μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας από ενιαίο σε ομοσπονδιακό κράτος, με μία κυριαρχία, μία ιθαγένεια, μία διεθνή προσωπικότητα.

-Να  υποστηρίζει την ευρωπαϊκή πορεία  και ένταξη της Τουρκίας στην  ΕΕ, υοστηρίζοντας ότι τα  προβλήματα  στις ελληνοτουρκικές σχέσεις μπορούν και πρέπει να επιλυθούν με διάλογο στη βάση του διεθνούς δικαίου.

-Να  επιδιώκει την άμεση απεμπλοκή  και οριστική διευθέτηση του  προβλήματος της ονομασίας της  FYROM με την υιοθέτηση μιας σύνθετης  ονομασίας γεωγραφικού ή χρονικού προσδιορισμού, έναντι όλων,

Να θεωρεί την ευρωπαϊκή προοπτική των  κρατικών οντοτήτων της ΝΑ Ευρώπης  ως την βέλτιστη εξέλιξη  για τη σταθερότητα και την ειρήνη στην περιοχή 

-Να  υποστηρίζει τον σταθερό προσανατολισμό  της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή  πορεία της Σερβίας

-Να  συμμετέχει ενεργά σε διεθνείς  πρωτοβουλίες για δικαιοσύνη  και ειρήνη στην Εγγύς Ανατολή

-Να εκφράζει την αλληλεγγύη της και στο αίτημα για ελευθερία και δημοκρατία που εξαπλώνεται στο σύνολο σχεδόν των χωρών του αραβικού κόσμου. 

10. Στο κεφάλαιο 6 επισημαίνουμε ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν δεν κινηθούν ξανά στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής όλοι και όλες οι προοδευτικοί και αριστεροί πολίτες. Γνωρίζει όμως πολύ καλά πως αυτός ο κόσμος πρώτα και κύρια είναι απογοητευμένος από την ίδια την πορεία της Αριστεράς των τελευταίων χρόνων.

 Γιαυτό  ζητώντας την ενεργό στήριξη, τη συμπόρευση και τη συμμετοχή τους στο εγχείρημά της, πρώτα απ΄ όλα, στέκεται  αυτοκριτικά και αναστοχαστικά σε σχέση με τη πορεία και δράση, τις αδυναμίες μελών και στελεχών της μέσα από τη διαδρομή και κεντρική τους ευθύνη για τα εγχειρήματα των προηγούμενων κομματικών σχηματισμών της Αριστεράς.

 Γιαυτό  και δεσμεύεται, παράλληλα με  τη διαμόρφωση μιας ρεαλιστικής  και υπεύθυνης πρότασης εξόδου  από την κρίση, να ενισχύσει μεθόδους και πρακτικές που θα φέρνουν την «πολιτική στους πολίτες» και τους «πολίτες στην πολιτική». Να αφήσει πίσω του την Ελλάδα της χρεοκοπίας και της παρακμής. Να αναδεχθεί ως η Αριστερά της δημιουργίας, της κριτικής σκέψης και της πολιτιστικής αναγέννησης.

11. Με το 7^ο κεφάλαιο που αναφέρεται στο Εναλλακτικό Σχέδιο ΣΥΓΚΛΙΣΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ κλείνουμε στην ουσία και το ΣΧ.Θ.  Αναφερόμαστε σtην πολιτική μας πρόταση.

Στις  σημερινές ιδιαίτερα κρίσιμες για  τον τόπο συνθήκες, προέχει η χάραξη μιας μακροπρόθεσμης εθνικής στρατηγικής, που να στοχεύει στην άρση της κρίσης και των αιτίων που τη δημιούργησαν, καθώς  και στη δημοκρατική ανασυγκρότηση της Ελλάδας, μέσα από βαθιές μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής της χώρας. Αυτό είναι το πρόταγμα της πολιτικής της ΔΗΜΑΡ και της προγραμματικής αντιπολίτευσης που ασκεί.  

Υπό αυτό το πρίσμα, η ΔΗΜΑΡ, επιδιώκει να διαμορφωθούν οι όροι και οι προϋποθέσεις σε επίπεδο προγραμματικών θέσεων, πολιτικών προτάσεων, φερεγγυότητας προσώπων, για την υλοποίηση μιας εναλλακτικής προοπτικής προοδευτικής διακυβέρνησης μέσα από τη σύγκλιση ευρύτατων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Για τη δημιουργία ενός συνασπισμού δυνάμεων στρατευμένων στην υπόθεση της δημοκρατικής ανασυγκρότησης της Ελλάδας μέσα από βαθιές μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής της χώρας.

  Αυτή η ευρεία  συμπαράταξη δυνάμεων  στο πολιτικό πεδίο  πρέπει να  περιλαμβάνει  δυνάμεις της δημοκρατικής  αριστεράς, της πολιτικής οικολογίας και της σοσιαλδημοκρατίας, παραμένοντας ανοικτή σε κάθε προοδευτικό πολίτη με  θέσεις συμβατές  με το σχέδιο αυτό, υπερβαίνοντας το κυρίαρχο πολιτικό στερεότυπο.  

Σήμερα  προοδευτικοί πολίτες, πολίτες στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς και της οικολογίας καθώς και αριστεροί  και κεντροαριστεροί, που επένδυσαν με την ψήφο τους αλλά και τη στράτευσή τους στο ΠΑΣΟΚ, αναζητούν διέξοδο   από την κρίση και άλλες πολιτικές που θα προωθούν ένα νέο πρότυπο ανάπτυξης, που θα σέβεται το περιβάλλον και θα υπερασπίζεται τα κοινωνικά δικαιώματα. Η  ΔΗΜΑΡ θεωρεί ότι είναι αναγκαίο να κτίζονται,  περισσότερο από άλλες φορές,  γέφυρες διαλόγου και κοινής δράσης με τον κόσμο αυτόν. Έτσι προσβλέπει στην οικοδόμηση ενός πλατιού προοδευτικού ρεύματος στην ελληνική κοινωνία ικανού να εμπνεύσει κοινωνικές και κυρίως πολιτικές συμμαχίες με δυνατότητες να συμβάλουν στη συγκρότηση  πλειοψηφίας και προοδευτικής διακυβέρνησης του τόπου.  

12. Τέλος αλλά όχι έσχατο.  Επιλέξαμε να επεξεργαστούμε και να παρουσιάσουμε στο ΣΧ.Θ. το 8^ο κεφάλαιο, ένα  13 σέλιδο για τη Νεολαία του 21 ου αιώνα.  Επειδή για τη ΔΗΜΑΡ σύγχρονη πολιτική για τη νεολαία σημαίνει, τελικά, να διακρίνει εγκαίρως και να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τις ιδιαιτερότητες που συνθέτουν, μέσα στις υφιστάμενες συνθήκες, το πλαίσιο στο οποίο διαβιούν οι νέοι άνθρωποι. Να  επιχειρεί μαζί τους σε όλα τα πεδία, όπου η νεολαία έχει μια ιδιαίτερη διάσταση και ρόλο να καταγράψει τις συνολικές τις προτάσεις της,  συμβατές με όλο το πολιτικοιδεολογικό πλαίσιο που παρουσιάστηκε στο ΣΧ.Θ. Και από τη θέση μας αυτή να μπορούμε να καλούμε τους νέους και νέες να πυκνώσουν τις γραμμές μας.