Τι περιμένουμε από τις εκλογές

Το Αυτοδιοικητικό κίνημα περιφέρειας Στερεάς σε ανακοίνωσή του αναφέρει:

Η επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση, η πρώτη κάτω από καθεστώς «μνημονιακής» επιτήρησης, βρίσκει την κοινωνία μας σε οριακή κατάσταση. Μεγάλα τμήματά της βιώνουν το φάσμα της μη αξιοπρεπούς διαβίωσης. Η αρχή του κατήφορου βρίσκεται στις πολιτικές που ακολούθησαν τα κόμματα που μας κυβέρνησαν τις τελευταίες δεκαετίες. Τα δύο τελευταία χρόνια, όμως, η αποδιάρθρωση πήρε τη μορφή χιονοστιβάδας, με μνημόνια, συμβάσεις, νόμους και ρυθμίσεις που επιβλήθηκαν χωρίς να ρωτηθούμε.

Στην περιοχή της Στερεάς έχουν πάρει εκρηκτικές διαστάσεις οι απολύσεις, το κλείσιμο επιχειρήσεων, η ανεργία και η φτώχεια. Η έλλειψη χρηματοδότησης σπρώχνει στην κατάρρευση το Πανεπιστήμιο, τα ΤΕΙ αλλά και τα νοσοκομεία και τις όποιες υποδομές υγείας, την ώρα που οι παροχές υγείας και η κοινωνική ασφάλιση οδηγούνται σε κατάργηση. Τα σχολεία συγχωνεύονται, τα μέσα μαζικής μεταφοράς υποβαθμίζονται. Το κόστος ζωής ανεβαίνει τόσο από τη φορολογία όσο από την δράση καρτέλ και μεγαλοεπιχειρηματιών, που δρουν ανεξέλεγκτα στον παράδεισο της ασυδοσίας που βαφτίστηκε «ελεύθερη αγορά».

Την ίδια στιγμή, πολυεθνικοί όμιλοι, μεγαλοεργολάβοι και βιομήχανοι διευκολύνονται προκλητικά:

 στη ληστρική εκμετάλλευση του δημόσιου ορυκτού πλούτου

 με τη δωρεάν παραχώρηση όλων των ορεινών όγκων για μαζική εγκατάσταση αιολικών εγκαταστάσεων βιομηχανικού τύπου

 με την πριμοδότηση, με κάθε τρόπο, ιδιωτικών μονάδων ηλεκτροπαραγωγής, που βουλιάζουν τη ΔΕΗ και εκτινάσσουν την τιμή του ρεύματος

 με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και του φυσικού κεφαλαίου

 με την ιδιωτικοποίηση βασικών υπηρεσιών και υποδομών, όπως η διαχείριση των απορριμμάτων και η ύδρευση, που όπου εφαρμόστηκαν είχαν ως αποτέλεσμα εφιαλτικές κοινωνικές επιπτώσεις

 με την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και τη συρρίκνωση της δραστηριότητας των επαγγελματιών και των αγροτών

 με τη συγκέντρωση της παραγωγής και της διακίνησης αγαθών

 με τη διαιώνιση της αυθαιρεσίας, της ρύπανσης και της περιβαλλοντικής υποβάθμισης που συνοδεύουν αυτές τις επιλογές, με άμεσες επιπτώσεις στην υγεία και τις τοπικές οικονομικές δραστηριότητες

 με την «περίφραξη» του εθνικού οδικού δικτύου και την απαίτηση καταβολής πανάκριβων διοδίων ακόμα και για τμήματα του δρόμου που είναι ακόμα στα σχέδια

Το νέο πλαίσιο της αυτοδιοίκησης (περιφέρειες και καλλικρατικοί δήμοι) aποδεικνύεται ανίκανο να λειτουργήσει ανασχετικά. Αντίθετα, επισφραγίζεται η αποδυνάμωση της όποιας τοπικής δημοκρατίας είχε απομείνει. Οι νέες δομές και οι πολιτικοί διαχειριστές τους λειτουργούν σε πλήρη εναρμόνιση με τις κεντρικές επιλογές για την αφαίμαξη πόρων, τη μείωση των κοινωνικών παροχών και την υλοποίηση των πολιτικών που προαναφέρθηκαν.

Έχουμε ανάγκη από ριζικές ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό

Το φρένο στον ιλιγγιώδη κατήφορο και την έξοδο από την κρίση δεν μπορούμε να τα περιμένουμε από κόμματα, που έδρασαν ως πολιτικοί εκφραστές των μεγάλων διεθνών οικονομικών συμφερόντων και των τοπικών συνεργατών τους. Ούτε από υποψήφιους, που ζητούν πάλι τη ψήφο μας για να συνεχίζουν να τα εκπροσωπούν, ευρισκόμενοι σε ευθεία συνδιαλλαγή και διαπλοκή μαζί τους, βοηθώντας τα να απομυζούν το δημόσιο, να διογκώνουν το χρέος και να ισοπεδώνουν την κοινωνία.

Αυτή είναι η μια όψη της πρόκλησης αυτής της εκλογικής αναμέτρησης. Η άλλη όψη είναι η αδυναμία του ριζοσπαστικού πολιτικού φάσματος και των κινημάτων των πολιτών να αντιτάξουν μια πειστική, εναλλακτική, πλατιά ενωτική πολιτική λύση. Αυτήν την αναντιστοιχία δεν πρόκειται να την υπερβούμε αν δεν αναβαθμιστεί ο ρόλος των κινημάτων των πολιτών και των πρωτοβουλιών τους, αν δεν διεκδικήσουν και δεν καταφέρουν να φέρουν στο πολιτικό προσκήνιο τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις τους, με άμεσο και αυθεντικό τρόπο. Υπάρχει σήμερα η ανάγκη για πολιτικούς αγώνες σε κάθε επίπεδο: στο πεδίο της οικονομίας και των εργασιακών σχέσεων και, ταυτόχρονα, στο πεδίο των δικαιωμάτων και της δημοκρατίας. Η ανάγκη αυτή εκφράστηκε με οριζόντιες δράσεις εκτός κομματικών τειχών σε όλη την Ελλάδα (από την μαζική συμμετοχή στις απεργίες και στις συγκεντρώσεις από τους αγανακτισμένους στις πλατείες, τις επιτροπές «δεν πληρώνω» διόδια και χαράτσια, τις επιτροπές και τα συντονιστικά πόλεων, το κίνημα της πατάτας, τα δίκτυα κοινωνικής ανταλλακτικής οικονομίας κ.ά.) που παρά τις αδυναμίες, χαράζουν ένα διαφορετικό δρόμο.

Συγκροτήσαμε το Αυτοδιοικητικό Κίνημα, αναζητώντας ένα δημοκρατικό και ισότιμο δρόμο σύνθεσης στόχων, που ενθαρρύνει την ενεργό συμμετοχή όλων, πιστεύοντας πως οι ριζικές ανατροπές υλοποιούνται με τους δυναμικούς αγώνες των πολιτών. Η αφετηρία μας, εκτός των άλλων, συνδέεται και με τη συζήτηση για το αδιέξοδο της διαρκούς οικονομικής μεγέθυνσης, που μάθαμε να περιγράφουμε με τον όρο "ανάπτυξη", και με την ανίχνευση ενός άλλου δρόμου για τις ανθρώπινες κοινωνίες. Μια οικονομία που διαχέει τα οφέλη σε όλη την κοινωνία, αντιστρέφει το πρότυπο της ατομικής κατανάλωσης προς όφελος συλλογικών αγαθών, δεν εξαντλεί τα φυσικά αποθέματα και στηρίζεται στον κοινωνικό έλεγχο, την αποκέντρωση και τη δημοκρατία.

Οι απαντήσεις, σήμερα, αφορούν στην αντίσταση στην πολιτική της απερήμωσης, στις συλλογικές μορφές δραστηριότητας μέσα από συνεταιρισμούς, ομάδες και δίκτυα συνεργασίας. Την ενίσχυση τομέων δημοσίου συμφέροντος, όπως η υγεία, η παιδεία, η προστασία του περιβάλλοντος, ο πολιτισμός, οι επικοινωνίες. Τον κοινωνικό έλεγχο στο σχεδιασμό και την οργάνωση των τομέων της παραγωγής και των υπηρεσιών. Την περιφρούρηση των δημόσιων αγαθών και του δημόσιου χαρακτήρα βασικών υποδομών και υπηρεσιών.

Η κρίση βάζει με οδυνηρό και επιτακτικό τρόπο διλήμματα, όπως: βυθιζόμαστε στην βαρβαρότητα, τη μισαλλοδοξία, το ρατσισμό και τον αυταρχισμό, φτωχότεροι εναντίον φτωχών, ή στρεφόμαστε στις πραγματικές μας ανάγκες και ιεραρχούμε αξίες ευημερίας που στηρίζονται σε μη χρηματιστηριακά αγαθά; Εκτονώνουμε τυφλή οργή επάνω στα θύματα ή γκρεμίζουμε τους θύτες; Επιτρέπουμε να σφραγίσουν τη δημόσια ζωή με ωμή βία και καταστολή ή διεκδικούμε έμπρακτα την ελευθερία να παλεύουμε για τα δικαιώματά μας;

Σε κάθε περίπτωση, οι απαντήσεις αναζητούνται καθημερινά στα μέτωπα των κοινωνικών αγώνων, όπου συναντιούνται απόψεις και διαμορφώνονται συνειδήσεις. Ας μην επιτρέψουμε ούτε να μας φοβίσουν, ούτε να μας διαιρέσουν. Ας απαντήσουμε με τη λογική και την αλληλεγγύη των πολλών, απέναντι στους λίγους, που επιχειρούν να μας εκμεταλλευτούν και να μας υποτάξουν. Ας κρατήσουμε το κεφάλι ψηλά.

Το πανεπιστήμιο της ανομίας

Του Μανου Ματσαγγανη* Το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι βαριά άρρωστο: λειτουργεί σε ένα θεσμικό κενό, και σε μια ατμόσφαιρα διάχυτης ανομίας. Το θεσμικό κενό προκύπτει από την απροθυμία των πολιτικών δυνάμεων να υποστηρίξουν τις μεταρρυθμίσεις που (υποτίθεται ότι) προτείνουν, καθώς και από την αδυναμία του κράτους να εφαρμόσει τους νόμους που ψηφίζει η Βουλή. Ο νόμος Γιαννάκου προσέκρουσε στη λυσσαλέα αντίδραση των φοιτητικών παρατάξεων της Αριστεράς, καθώς και όσων πανεπιστημιακών πρόσκεινται σε αυτές. Οι τελευταίοι όμως ηττήθηκαν όταν η πλειοψηφία των διδασκόντων, που τάσσονται υπέρ της μεταρρύθμισης, αποφάσισαν να ενεργοποιηθούν στους συλλόγους τους. Ο βασικός λόγος για τον οποίο ο νόμος Γιαννάκου δεν εφαρμόστηκε ήταν άλλος: η υπονόμευσή του εκ των ένδον, αφενός από τη φοιτητική παράταξη της Ν.Δ. και αφετέρου από την ίδια την κυβέρνηση Καραμανλή. Η πρώτη είδε τη μείωση της επιρροής των φοιτητών στους θεσμούς διοίκησης των πανεπιστημίων ως απειλή για το σύστημα πελατειακών σχέσεων στο οποίο (και αυτή) πρωταγωνιστεί. Η δεύτερη αποφάσισε ότι η υπόθεση του βιβλίου Ιστορίας, καθώς και η άρνηση της κ. Γιαννάκου να υποκύψει στις πιέσεις του εθνικιστικού μπλοκ, είχαν κάνει την παραμονή της στο υπουργείο ασύμφορη. Ο νόμος Διαμαντοπούλου ήταν θεωρητικά ισχυρότερος, αφού ψηφίστηκε από μια ευρύτερη πλειοψηφία βουλευτών. Ομως δεν κατάφερε να πείσει παρά μόνο ένα υποσύνολο των εν δυνάμει υποστηρικτών του μεταξύ των πανεπιστημιακών. Και πάλι, αυτό δεν αρκεί για να δικαιολογήσει (ούτε καν να εξηγήσει) τη μη εφαρμογή του: σε μια ευνομούμενη πολιτεία, υπάρχει περιθώριο για μια συντεταγμένη αναθεώρηση όσων πτυχών μιας μεταρρύθμισης κρίνονται ανεφάρμοστες ή ατελέσφορες. Οχι, το βασικό πρόβλημα είναι ότι οι πολιτικές δυνάμεις, που στα λόγια υποστήριξαν τη μεταρρύθμιση, έχασαν γρήγορα το ενδιαφέρον τους γι’ αυτή. Και φαίνεται ότι αυτό ισχύει και για την ίδια την κ. Διαμαντοπούλου. Η βίαιη διάλυση των εκλογών για συμβούλια διοίκησης από τις γνωστές ομάδες της άκρας Αριστεράς συνέβαλε φυσικά στη γενική παράλυση. Ομως, ο ρόλος των επεισοδίων θα ήταν λιγότερο καθοριστικός, εάν οι πολιτικές δυνάμεις που υποτίθεται ότι αντιτάσσονται στη βία δεν την εκμεταλλεύονταν για την προώθηση της δικής τους αντιμεταρρυθμιστικής ατζέντας. Με αυτά και με αυτά, το πανεπιστήμιο κινδυνεύει να αναδειχθεί σε έναν από τους πιο εμβληματικούς θεσμούς της Ελλάδας της κρίσης. Ενας θεσμός όπου οι νόμοι όχι μόνο παραβιάζονται χωρίς συνέπειες από οποιονδήποτε νομίζει ότι θίγεται από αυτούς, αλλά επίσης περιφρονούνται τόσο από τη νομοθετική όσο και από την εκτελεστική εξουσία. Πώς αλλιώς εξηγείται η άρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων να επιβάλλουν τη μεταρρύθμιση που ψήφισαν στη Βουλή; Πώς αλλιώς ερμηνεύεται η άνεση με την οποία ο νέος υπουργός Παιδείας (και, ιδίως, Θρησκευμάτων) επιλέγει ποιες διατάξεις εφαρμόζει και ποιες όχι; Κάπως έτσι πορευόμαστε προς τις εκλογές. Με πολιτικούς που υπόσχονται να βγάλουν τη χώρα από την οξύτερη κρίση της πρόσφατης Ιστορίας της, ενώ στην πραγματικότητα παραμένουν προσκολλημένοι στις πιο καθυστερημένες αντιλήψεις του 19ου αιώνα. * Ο κ. Μάνος Ματσαγγάνης διδάσκει Κοινωνική Πολιτική και Δημόσια Οικονομική στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι υποψήφιος βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς στην Α΄ Αθηνών. To άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ο «δράκος» της ακυβερνησίας

Του Βαγγέλη Αγγέλου
Υποψηφίου βουλευτή Εύβοιας της ΔΗΜΑΡ

Καθώς πλησιάζουμε προς την μέρα των εκλογών, οι συνεταίροι του δικομματισμού, που οδήγησαν την χώρα στην σημερινή κατάσταση, επιδίδονται σ’ ένα επικοινωνιακό παιχνίδι, με την βοήθεια των υποχρεωμένων σ’ αυτούς ΜΜΕ, παιχνίδι που αποσκοπεί στον, πάση θυσία εξαναγκασμό του λαού, να τους ξαναεπιλέξει ως τις μοναδικές διαθέσιμες επιλογές για την διακυβέρνηση της χώρας.

Κι επειδή στην κατάσταση που οδήγησαν την χώρα, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια ούτε για προβολή του όποιου κυβερνητικού ή συγκυβερνητικού τους έργου, ούτε για την αντιπολιτευτική τους συνέπεια και, πολύ περισσότερο, ούτε για υποσχέσεις, επιχειρούν να τρομάξουν τον ήδη αλαφιασμένο απ’ τις πολιτικές τους κόσμο, με τον «δράκο» της ακυβερνησίας .

Και ο μεν κύριος Αντώνης Σαμαράς, αυτοπαγιδευμένος στον άπιαστο στόχο της αυτοδυναμίας που υπηρετεί την παλιά του στοχοπροσήλωση να γίνει πρωθυπουργός, παρακαλεί: «λύστε μου τα χέρια» για να κυβερνήσω μόνος μου, ο δε Ευάγγελος Βενιζέλος και το επιτελείο του ΠΑΣΟΚ, την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενοι, προετοιμάζονται για συγκυβέρνηση με την Νέα Δημοκρατία, ξορκίζοντας κάθε άλλο ενδεχόμενο ως καταστροφή και χάος ακυβερνησίας.

Πολλά θα μπορούσε να σημειώσει και να σχολιάσει κανείς γι’ αυτήν την απαράδεκτη και προσβλητική για τη δημοκρατία προσπάθεια , που επιχειρεί να επιβάλει ένα κλίμα πανικού κι απελπισίας, αντί για την αναγκαία για τις περιστάσεις ψύχραιμη και ουσιαστική συζήτηση και αντιπαράθεση προτάσεων και προγραμμάτων.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ αποφεύγουν μια τέτοια συζήτηση, που θ’ αποκάλυπτε την απροθυμία τους να συγκρουσθούν με το τέρας του πελατειακού κράτους που τους τρέφει και το τρέφουν, καθώς και την ανακολουθία τους με τα όσα υποσχέθηκαν κι έπραξαν ή δεν έπραξαν τα προηγούμενα χρόνια της αυτοδυναμίας και της αθροιστικής παντοδυναμίας τους, που οδήγησαν την χώρα στο να προσαράξει στα αβαθή της πολλαπλής χρεωκοπίας .

Μετά από μια τέτοια τραγική κατάληξη, θέλει πολύ θράσος, για να επισείουν τον κίνδυνο της ακυβερνησίας οι κυβερνήτες που όχι μόνο προσάραξαν το σκάφος, όχι μόνο δεν προσπάθησαν να το αποκολλήσουν με τις ίδιες του δυνάμεις, αλλά και μετά την πρόσκληση των δαπανηρών ρυμουλκών, εξακολουθούν να μην έχουν σχέδιο αποκόλλησης και πλεύσης και ερίζουν για το ποιος θα βρίσκεται στη γέφυρα του πλοίου, για ν’ απολαμβάνει το αξίωμα του καπετάνιου.

Οι καιροί έχουν δραματικά αλλάξει και όσοι συμμετέχουμε στα κοινά, θα πρέπει να σοβαρευτούμε και ν’ αντιστοιχηθούμε, όχι στον πανικό και την απελπισία, αλλά στην δημιουργική και συντεταγμένη πολιτική αναζήτηση διεξόδων.

Σ’ αυτές τις πραγματικά κρίσιμες εκλογές, η Δημοκρατική Αριστερά προσέρχεται:
Αναγνωρίζοντας την έκταση και το βάθος των προβλημάτων
Έχοντας συμβάλλει το προηγούμενο διάστημα στην υπέρβασή τους, με προτάσεις , που είτε έγιναν αποδεκτές καθυστερημένα (όπως αυτή για το «κούρεμα» του χρέους), είτε απορρίφθηκαν μετ’ επαίνων απ’ την κυβέρνηση για ν’ αρχίσουν τώρα να συζητιούνται απ’ τους δανειστές μας (όπως αυτή για το αναπτυξιακό σχέδιο)
Έχοντας καταψηφίσει μνημονιακές επιλογές που αποδείχθηκαν αδιέξοδες κι έχοντας υπερψηφίσει ρυθμίσεις αναγκαίες
Έχοντας καταθέσει συνεκτικές δέσμες «ισοδύναμων» προτάσεων και αλλαγών, που συντελούν στο δημοσιονομικό συμμάζεμα, με κοινωνικά δίκαιο τρόπο και ειδική μέριμνα για τους ασθενέστερους, στοχευμένες αναπτυξιακές προτάσεις και πλήρες μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα για το κράτος, τους θεσμούς και το πολιτικό σύστημα, ώστε να μην ξαναπάθουμε τα ίδια.

Κι επειδή η συζήτηση για κυβέρνηση και ακυβερνησία, δεν έχει πια νόημα να γίνεται για το ποιος θα κυβερνήσει και ποιος όχι, αλλά για το πώς θα κυβερνήσει και με ΠΟΙΟ δεσμευτικό και ρεαλιστικό πρόγραμμα, έχουμε διακηρύξει ξεκάθαρα ότι θέλουμε μια προοδευτική κι αριστερή διακυβέρνηση, που ωριμάζει και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, καθώς και με ποιες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις θα είναι αυτή εφικτή, με ποιες ανακατατάξεις και πιθανές συνεργασίες, δίνοντας και δείγμα γραφής και με τις προγραμματικές μας συμφωνίες με όμορες δυνάμεις, αλλά και με την σύνθεση των ψηφοδελτίων μας.

Τέλος, σπάζοντας χρόνια ταμπού της εγχώριας αριστεράς, έχουμε ξεκαθαρίσει ότι, δεν είμαστε αδιάφοροι για την διακυβέρνηση του τόπου , ότι δεν συμμετέχουμε -διότι δεν έχει νόημα- σε κυβέρνηση που θ’ ασκεί την ίδια με σήμερα πολιτική, ότι η συμμετοχή μας θα εξαρτηθεί από τη δύναμη που θα μας δώσει ο λαός, από προγραμματικές συμφωνίες και φερέγγυα πρόσωπα.

Με τέτοια συμπεριφορά όχι μόνο δεν μας αγγίζει η κατασκευασμένη επικοινωνιακή μομφή της «ακυβερνησίας» , αλλά μπορούμε να επιστρέψουμε το «μπαλάκι» σ’ αυτούς που το πετάνε, δηλαδή στα κόμματα του δικομματισμού, που βαδίζουν προς μια πανθομολογούμενη πλέον συγκυβέρνηση, έτσι, χωρίς πρόγραμμα και πάλι, αλληλοϋβριζόμενα για πολιτικές που από κοινού άσκησαν, σε μια προσπάθεια να συσπειρώσουν και πάλι τους άλλοτε ψηφοφόρους τους, συχνά και με τα ίδια πελατειακά τερτίπια.

Δεν απομένει παρά να εκτιμήσει ο κάθε σκεπτόμενος και προοδευτικός πολίτης, το κατά πόσον αυτό το ετοιμαζόμενο μόρφωμα της συγκυβέρνησης «λυκοσυμμαχίας ΠΑΣΟΚ – ΝΔ», που οι μισοί θα κατηγορούν τους άλλους μισούς για κλέφτες κι οι άλλοι μισοί τους άλλους μισούς για ανίκανους, θα συνιστά κυβέρνηση και όχι ακυβερνησία και μάλιστα, εν μέσω μιας κοινωνίας που βράζει κι από τον βρασμό της «ζεσταίνονται» επικίνδυνοι λαϊκιστές – τυχοδιώκτες τύπου Καμμένου, αλλά επωάζονται και τα «χρυσά αυγά» του νεοναζισμού.

" Η γενιά μας, δεν θα απολογηθεί για τα λάθη και τις αμαρτίες της προήγουμενης "

Ομιλία της Αγνής Σμπόνια, υποψήφιας του ΠΑΣΟΚ, στην προεκλογική συγκέντρωση της Φιλιππιάδας

Βρισκόμαστε μόλις μερικές ημέρες πριν από την κρίσιμη εκλογική μάχη της 6ης Μαϊου και οι επιλογές όλων μας είναι καθοριστικές για το παρόν που βιώνουμε αλλά κυρίως για το μέλλον που καλούμαστε να διαμορφώσουμε.

Η ψήφος της 6ης Μαϊου δεν θα αφορά μόνο εμάς, δεν θα αφορά μόνο τη χώρα μας που βιώνει μια πρωτοφανή κρίση. Η ψήφος της 6ης Μαϊου αφορά ολόκληρη την Ευρώπη και από το αποτέλεσμα της καθορίζονται οι εξελίξεις για τα επόμενα χρόνια.

Και πως θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, όταν σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού αντιμετωπίζει μια πολύ αρνητική πραγματικότητα και αναζητεί προοπτική, βιώσιμες λύσεις, που θα ξαναφέρουν την αισιοδοξία και την αυτοπεποίθηση . Που θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη και την ευημερία.

Ειδικότερα για όλους εμάς, τους νέους ανθρώπους η σημερινή πραγματικότητα έχει δημιουργήσει πρωτοφανή αδιέξοδα και εμπόδια, ενώ απουσιάζει οποιαδήποτε προοπτική για το μέλλον. Δεν θα ήταν άλλωστε υπερβολή να πούμε ότι σήμερα είμαστε η γενιά που κινδυνεύει να ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Και όλα αυτά, ενώ καλούμαστε ως νέοι άνθρωποι να διαχειριστούμε το κόστος των αποφάσεων που πήραν άλλοι για εμάς, φορτώνοντας μας με τα αδιέξοδα, την ατολμία και τις παραλείψεις τους.

Αυτό το κόστος, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να το αναλάβουμε. Η γενιά μας, δεν θα απολογηθεί για τα λάθη και τις αμαρτίες της προήγουμενης γενιάς. Είμαστε εδώ για να χαράξουμε τη δική μας πορεία και με τη στήριξη όλων σας, να δημιουργήσουμε μια νέα σχέση, πιο ειλικρινή, περισσότερο πολιτική και καθολου πελατειακή.

Βρίσκομαι σήμερα εδώ, ανάμεσα σε ανθρώπους που έχω μιλήσει και έχω ακούσει τα προβλήματα και τις αγωνίες τους, ανάμεσα σε ανθρώπους που αναζητούν νέα πρόσωπα και φρέσκες ιδέες, ανάμεσα σε όλους εσάς που αν και βιώνεται μια σκληρή καθημερινότητα, δεν έχετε πάψει να πιστεύετε ότι υπάρχει ελπίδα, υπάρχει προοπτική.

Βρίσκομαι λοιπόν σήμερα εδώ για να ενισχύσω την ελπίδα και την προοπτική σας ότι όλοι μαζί, ενωμένοι, θα τα καταφέρουμε.

Θα τα καταφέρουμε και θα διαψέυσουμε όλους εκείνους που έχουν ποντάρει στην αποτυχία μας, θα διαψεύσουμε όσους περιμένουν στη γωνία τη δική μας αποτυχία για να κερδίσουν ακόμη περισσότερα χρήματα. Αλλά κυριώς θα διαψεύσουμε όλους εκείνους τους εγχώριους προφήτες, που τα τελευταία περίπου δύο χρόνια προβλέπουν την καταστροφή και το χάος, προκειμένου να συνεχίσουν να υπάρχουν και να έχουν ρόλο. Είναι όλοι εκείνοι που άλλοτε με τον μανδύα της δήθεν αντιμνημονιακής δεξιάς και άλλοτε με αυτόν της μονολιθικής αριστεράς προσπαθούν να κρατήσουν τη χώρα στάσιμη, στο χθές γιατί μόνο με αυτό τον τρόπο θα συνεχίσουν να υπάρχουν.

Και απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα στασιμότητας και οπισθοδρόμησης, όλοι εμείς οι προοδευτικοί πολίτες και η νέα γενιά, οφείλουμε να σταθούμε απέναντι. Να αναδείξουμε την εναλλακτική πρόταση, για μεταρρυθμίσεις σε όλους τους κρίσιμους τομείς, για να αναδειχτούν όλες εκείνες οι δημιουργικές δυνάμεις της χώρας, να αναδειχτούν οι φρέσκες ιδέες που έχουμε εμείς οι νέοι άνθρωποι.

Ξεκινώντας από το ίδιο το πολιτικό σύστημα, που σήμερα μοιάζει ξεπερασμένο από τις εξελίξεις και έντονα σημάδια διαφθοράς, η μεταρρυθμίσεις είναι πιο αναγκαίες από ποτέ. Ο ρόλος του βουλευτή οφείλει και πρέπει να αλλάξει, μακριά από το πελατειακό χαρακτήρα που έχει επικρατήσει όλα αυτά τα χρόνια και χωρίς το άλλοθι της βουλευτικής ασυλίας που συχνά προκαλεί το κοινό αίσθημα. Ιδιαίτερα σήμερα που η κοινωνία δοκιμάζεται και οι πολίτες βρίσκονται στα όρια τους, οφείλουμε να αλλάξουμε το καθεστώς της βουλευτικής ασυλιάς και να περιορίσουμε τα προνόμια των βουλευτών. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. σήμερα πρέπει να προωθήσει μια ολοκληρωμένη πρόταση που θα απαντάει στο αίτημα της κοινωνίας για ανανέωση του πολιτικού συστήματος.

Μια ανανέωση που θα συμβάλλει στην προώθηση των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων και θα περιορίσει τις συντεχνίες, τις μειοψηφίες και τα συμφέροντα εκείνα που σήμερα εμποδίσουν κάθε αλλαγή. Και είναι αλήθεια ότι με όλη αυτή την κατάσταση, που μας κρατάει στο χθες, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν συγκρούστηκε όσο χρειάστηκε.

Οφείλουμε σήμερα να σταθούμε ειλικρινείς απέναντι στην κοινωνία και να αναγνωρίσουμε ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έκανε λάθη και παραλείψεις που πλήγωσαν τους πολίτες και απογοήτευσαν τη μεγάλη πλειοψηφία όσων μας στηρίζουν. Έκανε πίσω αρκετές φορές και δίστασε να προωθήσει πολιτικές που ήταν απαραίτητες για τη χώρα, φοβούμενο το πολιτικό κόστος.

Όσο όμως ειλικρινείς οφείλουμε να είμαστε στην κοινωνία, για τα λάθη της παράταξης μας, οφείλουμε να σταθούμε γεναία και στη μεγάλη προσπάθεια που έχει αναλάβει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να βγάλει τη χώρα από τη πρωτοφανή κρίση και να την οδηγήσει σε σταθερό οικονομικό περιβάλλον. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αποτελεί τον εγγυητή της σταθερότητας, όταν άλλες πολιτικές δυνάμεις, που σήμερα αγωνιούν να κυβερνήσουν, σφύριζαν αδιάφορα στις εκκλήσεις για συννενόηση και προκλητικά πουλούσαν την αντιμνημονιακή πραμάτεια τους. Σήμερα βέβαια και αφού το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει φορτωθεί το μεγαλύτερο βάρος αυτής της προσπάθειας, οι δήθεν αντιμνημονιακοί εμφανίζονται ώς έτοιμοι να κυβερνήσουν, έτοιμοι να μας βγάλουν από την κρίση, προτείνοντας μαγικές λύσεις που ακόμη και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν.

Η μόνη σταθερή και αξιόπιστη απάντηση στη σημερινή δύσκολη πραγματικότητα είναι να προχωρήσουμε σε τομές σε όλους τους κρίσιμους τομείς της κοινωνίας, προωθώντας μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, τη Δικαιοσύνη,την Υγεία, σε ολόκληρη την Δημόσια Διοίκηση. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για άλλα οικονομικά μέτρα και περικοπές στις συντάξεις, η κοινωνία βρίσκεται στα όρια της και το σημερινό μοντέλο είναι αντιπαραγωγικό και αντιαναπτυξιακό, ενώ η γενιά μας, στρέφει πλέον το βλέμμα της εκτός συνόρων.

Οι μεταρρυθμίσεις αυτές, επηρεάζουν άμεσα και την περιφέρεια, όπου οι ανισότητες είναι μια θλιβερή διαπιστώση και επιβαρύνουν την ήδη δύσκολη πραγματικότητα. Ιδιαίτερα για περιφέρεια μας, την Ήπειρο και την ιδιαίτερη πατρίδα μας, την Πρέβεζα, οφείλουμε να σταθούμε με συγκεκριμένες πολιτικές ανάπτυξης, δίπλα στους πολίτες που σήμερα δοκιμάζονται.

Να δημιουργήσουμε ένα Δίκτυο Κοινωνικής Προστασίας,με στόχο να διαφυλάξουμε ένα απαραίτητο επίπεδο διαβίωσης για τους ασθενέστερους.

Να προωθήσουμε την καθολική υγειονομική προστασία. Δεν θα πρέπει να υπάρχει κανένας Έλληνας και ιδιάιτερα άνεργος, χωρίς πρόσβαση στο Ε.Σ.Υ.

Να συντονίσουμε τις δράσεις μας, με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και της Περιφέρειας Ηπείρου για την γρήγορη και πλήρη αποπεράτωση όλων των μικρών και μεγάλων έργων, όπως είναι η σύνδεση της Πρέβεζας με την Ιόνιο Οδό, στο ύψος της Φιλιππιάδας και η αναβάθμιση του λιμανιού της Πρέβεζας. Οι αποσπασματικές δράσεις που είχαμε μέχρι σήμερα, από διάφορους φορείς, δεν έφεραν τα επιθυμητά αποτελέσματα και για το λόγο αυτό είναι απαραίτητος ο συντονισμός όλων των φορέων της Ηπείρου, για να αποκτήσει ο τόπος μας τις υποδομές και την ανάπτυξη που της αξίζει.

Αξιοποιώντας πόρους, από το ΕΣΠΑ και κονδύλια που σήμερα δεν έχουν απορροφηθεί, λόγω έλλειψης σχεδιασμού, μπορούμε να πετύχουμε την πολυπόθητη ανάπτυξη στην Ήπειρο, δίνοντας ανάσα στην τοπική κοινωνία και κρατώντας ταυτόχρονα όλους εμάς, τους νέους ανθρώπους στον τόπο μας.

Αγαπητές φίλες και φίλοι, σε λίγες μέρες καλούμαστε να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις, καλούμαστε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι στις εξελίξεις. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. με ηγέτη τον Ευάγγελο Βενιζέλο και όλους εμάς, τους νέους ανθρώπους δίνουμε τη μάχη να κερδίσουμε τη χαμένη αξιοπιστία της χώρας μας. Δίνουμε τη μάχη για να βγούμε από το αδιέξοδο και να μην είμαστε η γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Δίνουμε την αποφασιστική μάχη για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη της περιφέρειας μας και της χώρας. Απέναντι μας έχουμε τις δυνάμεις του χθες,τις δυνάμεις του λαϊκισμού. Αυτή τη μάχη θα τη δώσουμε όλοι μαζί και με μπροστάρηδες τη νεολαία, θα την κερδίσουμε. Ως νέος άνθρωπος, που ξέρει να να κερδίζει μάχες, σας καλώ να δώσουμε όλοι μαζί το παρόν στις εκλογές τις 6ης Μαϊου και ενωμένοι,να κερδίσουμε.

Η αποχή είναι μια "καραμέλα" που έλιωσε.

Της ΕΛΕΝΗΣ ΑΛΑΤΑ -ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ
Στελέχους της ΔΗΜΑΡ

Η "καραμέλα" της  αποχής είναι στο στόμα πολλών συμπολιτών μας αυτές τις μέρες. Στις 6 Μαΐου θα γίνουν οι πρώτες, μετά τα Μνημόνια, εκλογές. Η χώρα  μας βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα, που λέγεται παγκόσμια οικονομική κρίση.

Τα πρόχειρα και καθυστερημένα μέτρα που πάρθηκαν με τα Μνημόνια έχουν προκαλέσει στους πολίτες οργή και αγανάκτηση.

Οργή γιατί κανείς δεν τους είχε προειδοποιήσει.Οι κυβερνήσεις, αυτοδύναμες, από τα δύο "μεγάλα" κόμματα (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) εναλλάσσονταν στην εξουσία και δημιούργησαν ένα πελατειακό, κρατικό μηχανισμό, γνωρίζοντας ότι οδηγούσαν μ΄αυτό τον τρόπο, τη χώρα στο γκρεμό.

Και η Αριστερά σε αυτό τον τομέα έχει μεγάλες ευθύνες. Κανείς διανοητής ή οικονομολόγος ΔΕΝ βγήκε να πει με απλά λόγια ότι έρχεται η καταστροφή και -προπάντων - να προτείνει ΑΜΕΣΕΣ λύσεις.

Βασικοί πυλώνες, όπως η υγεία, η παιδεία και τα ασφαλιστικά ταμεία, βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο κατώτερο σημείο που θα μπορούσαν να βρεθούν.

Η Αγανάκτηση των πολιτών εκδηλώνεται καθημερινά με πράξεις αποδοκιμασίας αλλά και με μια μεγάλη άρνηση προς τα δύο  μεγάλα κόμματα που είναι και τα υπεύθυνα της καταστροφής.

Οι αγρότες εγκατέλειψαν τη γη και ζούσαν από τις επιδοτήσεις.  Οι συνδικαλιστές το μόνο που επιζητούσαν ήταν να ξαναψηφιστούν. Και ο "χορός" καλά κρατούσε.

Η κοινωνία τόσο καιρό ΔΕΝ αντιδρούσε. Τώρα , ευτυχώς, αντιδρά.

Αυτή την  αντίδραση  θέλουν να εκμεταλλευτούν με το δικό τους τρόπο τα δύο μεγάλα κόμματα και σπέρνουν το "ζιζάνιο" της αποχής.

-"Δεν θα πάμε να ψηφίσουμε" λένε ορισμένοι με ελαφρά την καρδιά.  Και διατρανώνουν την αγανάκτησή τους.

Μόνο που δεν ξέρουν - η ΔΕΝ θέλουν - να ξέρουν ότι η ΑΠΟΧΗ δε οδηγεί πουθενά και αντίθετα πριμοδοτεί το πρώτο κόμμα !

Όταν λοιπόν μιλάμε για αποχή πρέπει να γνωρίζουμε ότι αυτό συμφέρει το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Γιατί αυτά είναι τα μόνα κόμματα που θα βγουν κερδισμένα,

Γι΄αυτό σε αυτές τις εκλογές οι πολίτες έχουν  καθήκον πρώτα και μετά υποχρέωση, να ψηφίσουν. Και να καταδικάσουν τις μεθόδους αυτές.

Η αποχή είναι μια "καραμέλα" που έλιωσε. Η Αριστερά που  την έχει πληρώσει ακριβά ξέρει.. Καιρός να το καταλάβουμε ΟΛΟΙ ΜΑΣ και να ψηφίσουμε "ΜΙΚΡΑ"  κόμματα. Και οι αριστεροί να ψηφίσουν, επιτέλους, αριστερά!

Δημήτρης Κατσιπανέλης: Μετατρέψτε την ψήφο πίεσης σε αποφασιστική ψήφο

Την Παρασκευή 20 Απριλίου το πρωί, ο Υποψήφιος Βουλευτής ΠΑΣΟΚ Πρέβεζας Δημήτρης Κατσιπανέλης, βρέθηκε προσκεκλημένος ανάμεσα στους κατοίκους της Τύριας, στη λιτανεία για τη γιορτή της Ζωοδόχου Πηγής, αντάλλαξε ευχές με φίλους για την ημέρα και στη συνέχεια επισκέφτηκε τον Ωρωπό. Στις συζητήσεις του με τους κατοίκους διαπίστωσε κλίμα εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του, σε σχέση με τo θετικό του έργο σαν Αντιδήμαρχος Πρέβεζας και στη συνέχεια συναντήθηκε με τον Αντιδήμαρχο Λούρου Λάζαρο Παπαχρήστο και αντάλλαξαν απόψεις και προβληματισμούς με τους κατοίκους.

Είναι αναγκαίο, όσο ποτέ άλλοτε, ανέφερε στους συνομιλητές του να μετατρέψετε την ψήφο πίεσης και ψήφο διαμαρτυρίας σε αποφασιστική ψήφο που θα κρίνει την πορεία του τόπου, όχι για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, αλλά για τα επόμενα είκοσι χρόνια. Όσοι ανέξοδα εκστομίζουν ανεύθυνες λύσεις, απλώς σηκώνουν λάβαρα πολέμου εκμεταλλευόμενοι τη διάχυτη δυσαρέσκεια και λαϊκίζουν. Αυτοί είναι επικίνδυνοι, όχι μόνο για το πολίτευμα, αλλά και την ουσία της εθνικής μας υπόστασης.

Και συνεχίζοντας, είπε χαρακτηριστικά «Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα έχει ευθύνη. Δεν έχει αξία σήμερα να τα ρίχνουμε ο ένας στον άλλον. Εμείς αναλαμβάνουμε τις δικές μας ευθύνες. Ας μην παριστάνει όμως κανείς τον νέο ή τον άφθαρτο. Οφείλουμε στο όνομα της πατρίδας μας και στο όνομα των παιδιών μας, να κάνουμε τα πάντα για να γίνουμε μέρος της λύσης».

Αργότερα, περπατώντας σε εμπορικούς δρόμους της Πρέβεζας συνομίλησε με καταστηματάρχες και πολίτες της Πρέβεζας, ενώ το βράδυ παραβρέθηκε με φίλους και υποστηρικτές του στις Παπαδάτες, όπου γιορτάστηκε το αποκορύφωμα του παραδοσιακού ηπειρώτικου πασχαλινού χορού "Καγκελάρης", όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα άλλωστε, με τον ξεχωριστό τρόπο που οι κάτοικοι της περιοχής ξέρουν να τιμούν τα έθιμα και τις παραδόσεις τους. Εκεί, συναντήθηκε και με τον Πρόεδρο του Συνδέσμου Ηπειρωτών Ζωγράφου τον κ. Κώστα Παπακωνσταντίνου, ο οποίος σε εκδήλωση του Συνδέσμου στις 8 του Γενάρη στο Δημαρχείο Ζωγράφου του απένειμε «έπαινο» για την προσφορά του στο Σύνδεσμο, τον Πολιτισμό και την Ιδιαίτερη Πατρίδα μας.

Κουβέλης: Άμεση άρση της μείωσης μισθών, συντάξεων και βοηθημάτων

Tην πρόταση της Δημοκρατικής Αριστεράς για να μπορέσει η Ελλάδα να βγει από το τούνελ της κρίσης καταθέτει ο Πρόεδρος του κόμματος, κ. Φώτης Κουβέλης, στη συνέντευξη  που παραχώρησε στο xtypos.gr εν όψει των εκλογών της 6η Μαΐου. 

 
Ο κ. Κουβέλης θέτει τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες μπορεί η ΔΗΜ.ΑΡ να συμμετέχει σε κυβερνήσεις συνεργασίας με τις βασικότερες εξ αυτών να είναι συμμετοχή στην Ευρωζώνη με παράλληλη απαγκίστρωση από το Μνημόνιο. Μάλιστα εξηγεί που θα επικεντρωθεί η προσπάθεια του για επαναδιαπραγμάτευση και αναθεώρηση του Μνημονίου σε περίπτωση που συμμετέχει σε κυβερνητικό σχήμα την επαύριο των εκλογών ενώ αποκαλύπτει ποιο άμεσο μέτρο θα πάρει για την ανακούφιση χαμηλόμισθων και χαμησυνταξιούχων. Σχετικά με την επόμενη ημέρα των εκλογών ο κ. Κουβέλης δεν συμμερίζεται τις απόψεις για περίοδο ακυβερνησίας κάνοντας λόγο για κινδυνολογίες που προέρχονται κυρίως από τα δύο μεγάλα κόμματα.

Μια συνηθισμένη κατηγορία εις βάρος των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς είναι πως ασκούν αντιπολίτευση χωρίς να καταθέτουν μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Απαντώντας τους, πείτε μας ποια είναι η πρόταση της ΔΗΜΑΡ για να βγει ο τόπος από το αδιέξοδο; 

Η ΔΗΜΑΡ είναι έτοιμη να αξιοποιήσει τη δύναμη που θα της δώσει ο λαός για παρέμβαση στις μετεκλογικές διαδικασίες είτε από θέσεις προγραμματικής αντιπολίτευσης είτε από θέσεις συμμετοχής σε κυβερνήσεις συνεργασίας. Αποδέχεται την πρόκληση για μια κυβερνώσα αριστερά. Είναι ανοικτή σε συνεργασίες με την προϋπόθεση ότι θα υπηρετούν την αλλαγή των πολιτικών και όχι ευκαιριακές συμπράξεις για τη νομή της εξουσίας ή τη συνέχιση με άλλο τρόπο των ίδιων πολιτικών. Οι προϋποθέσεις που θέτουμε είναι σύμπτωση σε προοδευτικό πρόγραμμα και φερέγγυες πολιτικές και αξιόπιστα πρόσωπα για την εφαρμογή του. Την πρόταση μας αυτή την καταθέτουμε σε όλες τις δυνάμεις του προοδευτικού χώρου και τη στηρίζουμε σε μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική και προγραμματική βάση: συμμετοχή στην Ευρωζώνη και το ευρώ και παράλληλη δέσμευση για σταδιακή απαγκίστρωση από τις επαχθείς για τους εργαζόμενους και τους πολίτες ρυθμίσεις του μνημονίου, με αναθεώρησή του στη βάση των τροποποιήσεων και του προγραμματικού πλαισίου άμεσων παρεμβάσεων που προτείνουμε. Εμμονή στην συνέχιση της ίδιας πολιτικής με την παθητική αποδοχή του μνημονίου δεν αφήνει περιθώριο συνεργασίας. Η πρόταση μας προϋποθέτει μετατοπίσεις προγραμματικού χαρακτήρα από τις δυνάμεις στις οποίες απευθύνεται και αυτό θα διευκολυνθεί από την αλλαγή των συσχετισμών. Η ενίσχυση της ΔΗΜΑΡ δεν αποτελεί στενό εγωιστικό κομματικό στόχο αλλά ανοίγει το δρόμο για στέρεες και βιώσιμες συνεργασίες σε προοδευτική κατεύθυνση.

Η κυβέρνηση έχει υπογράψει το δεύτερο Μνημόνιο Συνεργασίας. Αν μετά τις εκλογές συμμετέχετε στην κυβέρνηση τι θα κάνετε; Θα αρνηθείτε να το υλοποιήσετε; Θα επιχειρήσετε να αλλάξετε κάποιους από τους όρους του; 

 
Η πολιτική απαρέγκλιτης εφαρμογής του μνημονίου που προωθούν το ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, υποστηρίζοντας ότι το μνημόνιο είναι αναγκαίο κακό και δηλώνοντας “αναγκασμένοι” το προσυπογράφουν και εφαρμόζουν εξουθενωτικές για τους εργαζόμενους πολιτικές, είναι αδιέξοδη. Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής δε θα φέρει ανάταξη της οικονομίας και βιώσιμη διαχείριση του χρέους, ενώ δεν μπορεί να προσφέρει ανεκτές συνθήκες διαβίωσης για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Η πρόταση της Δημοκρατικής Αριστεράς δομείται στη δημοσιονομική εξυγίανση και στην παραμονή της χώρας στο ευρώ. Στην εφαρμογή μέτρων που θα αποκαθιστούν τη δικαιοσύνη στον επιμερισμό των βαρών της κρίσης και στις ωφέλειες της προσδοκώμενης ανάταξης. Έναντι του δεσμευτικού πλαισίου που δημιουργεί η δανειακή σύμβαση επιδιώκουμε την ανάπτυξη αντίρροπων αναπτυξιακών πολιτικών με την κινητοποίηση όλων των παραγωγικών δυνάμεων και την αξιοποίηση νέων πόρων. Την άμεση προώθηση μεταρρυθμίσεων που θα έχουν θετική επίπτωση στα δημοσιονομικά και την ανάπτυξη, χωρίς να θίγουν εργασιακά δικαιώματα και την προώθηση μέτρων ισοδύναμου δημοσιονομικού αποτελέσματος ώστε να αποκτηθούν έσοδα από τις κοινωνικές ομάδες που κατέχουν ή φοροδιαφεύγουν και να μειωθούν οι δαπάνες από τη εξάλειψη της διαπλοκής και των φαινομένων ιδιοποίησης του δημόσιου πλούτου. Η προσπάθεια για επαναδιαπραγμάτευση και αναθεώρηση πρέπει να επικεντρωθεί σε ρυθμίσεις όπως η άρση της μείωσης της αμοιβής της μισθωτής εργασίας και της απορύθμισης των εργασιακών σχέσεων. Η αλλαγή των προβλέψεων ώστε να δίνεται η δυνατότητα επιπλέον έσοδα, που θα προκύπτουν πέραν από τα προβλεπόμενα στο μνημόνιο, να μπορούν να διατίθενται για τη χρηματοδότηση μέτρων ανακούφισης των χειμαζόμενων πολιτών. Η αναθεώρηση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων, επαναξιολόγηση και ένταξή του σε ένα νέο σχέδιο συμπράξεων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα ώστε να διασφαλιστεί το δημόσιο συμφέρον στους στρατηγικούς τομείς. Επιπλέον, πρόσθεση ενός ειδικού αναπτυξιακού προγράμματος ώστε να καταστεί δυνατή η αντιμετώπιση της ύφεσης.

Οι επικριτές σας υποστηρίζουν πως η Δημοκρατική Αριστερά θα εξελιχθεί σε κολυμβήθρα του Σιλωάμ για στελέχη και μέλη του ΠΑΣΟΚ ή φτάνουν να μιλάνε ακόμα και για ένα καινούργιο ΠΑΣΟΚ. Τι απαντάτε; Ποια είναι η στάση του κόμματος απέναντι στο ΠΑΣΟΚ και τα στελέχη του; 

Υποστηρίζω τη συμπόρευση ευρύτερων προοδευτικών δυνάμεων, δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού, ιδιαίτερα μέσα σε συνθήκες ρευστοποίησης της κοινωνίας και αποσύνθεσης του παλαιού κομματικού συστήματος. Η σύνθεση και η συγκρότηση του ευρύτερου δημοκρατικού και προοδευτικού χώρου είναι αναγκαία. Η μετακίνηση του ΠΑΣΟΚ σε θέσεις οικονομικού φιλελευθερισμού και η μετακίνηση άλλων δυνάμεων της αριστεράς σε παλαιοκομμουνιστικές και αντιευρωπαϊκές θέσεις διαμορφώνουν την ανάγκη συγκρότησης του σοσιαλιστικού χώρου. Η Δημοκρατική Αριστερά απευθύνεται στους πολίτες του ευρύτερου προοδευτικού χώρου, του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, στους πολίτες της ανανεωτικής αριστεράς, της πολιτικής οικολογίας, σε όλους τους προοδευτικούς πολίτες και τους καλεί σε συστράτευση για μια δημοκρατική αριστερά, φορέα πολιτικής συσπείρωσης έξω από το συντηρητικό νεοφιλελεύθερο περιβάλλον και τις πολιτικές του μνημονίου. Η συνεργασία πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ με τη ΔΗΜΑΡ, γίνεται στη βάση του συγκεκριμένου πολιτικού προγράμματος και των θέσεων του κόμματός μας και ακριβώς στο πλαίσιο της συγκρότησης του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

Οι δημοσκοπήσεις σας φέρνουν ψηλά στις προτιμήσεις των πολιτών. Περιμένετε πως θα ενταθούν οι επιθέσεις των δύο μεγάλων κομμάτων απέναντι στη ΔΗΜΑΡ την προεκλογική περίοδο; 

Οι επιθέσεις εντείνονται και θα ενταθούν ακόμα περισσότερο εναντίον της ΔΗΜ.ΑΡ. Η Δημοκρατική Αριστερά είναι εμπόδιο για τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ που θέλουν να ξαναστήσουν το σκηνικό του δικομματισμού που κατέστρεψε τη χώρα και διέλυσε την κοινωνία. Οι υπεύθυνοι αυτής της πολιτικής απειλούν την κοινωνία με κινδυνολογία. Οι πολίτες θα τους δώσουν την απάντηση. Η ΔΗΜ.ΑΡ. πορεύεται με σταθερότητα στην πολιτική της, με εμπιστοσύνη στην κρίση του κυρίαρχου λαού. Είμαστε έτοιμοι με πρόγραμμα και θέσεις. Απευθυνόμαστε στους πολίτες και τους ζητάμε να δώσουν δύναμη στη Δημοκρατική Αριστερά. Για να είναι η Ελλάδα ζωντανή, με την κοινωνία όρθια. Μέσα στην Ευρώπη. Για να απαγκιστρωθεί η χώρα από το μνημόνιο και τα απαράδεκτα μέτρα του.

Πολλοί φοβούνται πως η χώρα θα εισέλθει σε περίοδο ακυβερνησίας. Συμμερίζεστε αυτήν την άποψη;
Η Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ, ενώ ουσιαστικά προωθούν την κυβερνητική συνεργασία τους, επισείουν τον κίνδυνο της ακυβερνησίας. Δεν συμμερίζομαι την άποψή τους και αποκρούω την κινδυνολογία τους.

• Aμεση άρση της μείωσης μισθών, συντάξεων και βοηθημάτων

Κύριε Πρόεδρε οι συνταξιούχοι βλέπουν τις συντάξεις τις να ψαλιδίζονται και τις παροχές που απολάμβαναν μέχρι σήμερα να εξαφανίζονται. Οι εργαζόμενοι καλούνται να δουλέψουν με μισθούς πείνας, ενώ οι άνεργοι παίρνουν πλέον ψίχουλα από τον ΟΑΕΔ. Τι μπορείτε να κάνετε, ως μια αυριανή κυβέρνηση, για να αλλάξετε αυτή τη δυσμενή πραγματικότητα; 

Θα προχωρήσουμε στην άμεση άρση της πράξης νομοθετικού περιεχομένου που μείωσε τους χαμηλούς μισθούς και των νόμων που περιόρισαν ιδιαίτερα τις μικρές συντάξεις και τα βοηθήματα του ΟΑΕΔ. Τα ισοδύναμα μέτρα βρίσκονται στην αλλαγή της δημοσιονομικής πολιτικής, στην περιστολή της σπατάλης, στην πάταξη της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής.

xtypos.eu

Η πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για συνεργασία της αριστεράς

Του ΚΩΣΤΑ ΧΑΪΝΑ

Υποψήφιου της ΔΗΜΑΡ 

στην ΕΥΒΟΙΑ 

Πριν λίγες μέρες ακούσαμε τον Πρόεδρο του Συνασπισμού να προτείνει στο ΚΚΕ και στην Δημοκρατική Αριστερά συνεργασία στις μονοεδρικές και στην συνέχεια συνεχίζοντας την επίθεση «ενότητας», τους καλεί να συνεργαστούν μετεκλογικά για ένα νέο Συνασπισμό εξουσίας της αριστεράς, με πυρήνα -έστω- το ΣΥΡΙΖΑ.

Κατ’αρχήν η πρόταση για συνεργασία των κομμάτων της αριστεράς ακούγεται πραγματικά ωραία στ’αυτιά κάθε καλοπροαίρετου. Και μάλλον εάν υπήρχαν οι προϋποθέσεις μια τέτοιας συνεργασίας δεν νομίζω ότι θα υπήρχε κάποιος που θα μπορούσε να την αρνηθεί. Γιατί το θέμα δεν είναι οι μονοεδρικές. Εάν υπήρχαν οι προϋποθέσεις η συνεργασία θα ήταν καθολική. Αλλά σήμερα δεν υπάρχουν τέτοιες προϋποθέσεις. Γι αυτό και δεν βρήκε αποδέκτες η πρόταση συνεργασίας των τριών κομμάτων της αριστεράς.

Και ποιες είναι οι προϋποθέσεις θα ρωτήσει κάποιος καλοπροαίρετος. Θα απαντούσα πολύ συνοπτικά ότι οι προϋποθέσεις συνδέονται με κάποιες κοινές προγραμματικές θέσεις στα βασικότερα θέματα της πολιτικής συγκυρίας. Οι οποίες όμως σήμερα δεν υπάρχουν. Και ας αναφέρουμε δύο κατά τη γνώμη μου, πιο σημαντικές στρατηγικές διαφορές που έχουν τα τρία κόμματα.

Η πρώτη βασική διαφορά που διαπερνά ως κόκκινη κλωστή την ουσία των στρατηγικών διαφορών στις πολιτικές τους, είναι η Ευρώπη, το ευρώ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Και αυτές οι διαφορές δεν διαπερνούν μόνο τα τρία κόμματα, αλλά ακόμα και το ίδιο το σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αν κάποιος ρίξει μια ματιά στις θέσεις των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα της Ευρώπης, θα διαπιστώσει αμέσως τις διαφορετικές Στρατηγικές που έχει η κάθε συνιστώσα του στο θέμα του ευρώ, της ευρωζώνης και γενικά της Ευρωπαϊκής προοπτικής. Πραγματικά είναι να αναρωτιέται κανείς τι είναι εκείνο που κάνει να είναι μαζί στο ΣΥΡΙΖΑ π.χ. η ΚΟΕ ή το «Μέτωπο ΑΑ» και ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, με τόσο σημαντικές διαφορές σε Στρατηγικά θέματα, όπως είναι η Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας ; Κάποιοι κακοπροαίρετοι δίνουν την εξήγηση της κρατικής χρηματοδότησης. Αλλά ας δούμε τα ουσιαστικά θέματα που συνδέονται με τις διαφορές αυτές των τριών κομμάτων. Το ΚΚΕ έχει τελείως αντίθετη Στρατηγική όσον αφορά το θέμα της Ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, σε σχέση με το ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και τη Δημοκρατική Αριστερά. Σε ποια βάση λοιπόν θα γίνει αυτή η συνεργασία ; Τι ακριβώς θα λέει αυτή η «συμμαχία» της Αριστεράς για το θέμα του ευρώ και της ευρωπαϊκής προοπτικής ; Τι θα λένε για τα θέματα της δημοκρατικής Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ; Ας πούμε λοιπόν ότι τα τρία κόμματα τα «βρίσκουν» και πάνε στις μονοεδρικές μαζί ή αν θέλετε σε όλη την επικράτεια και στο βήμα μιας μεγάλης συγκέντρωσης βρίσκονται και οι τρεις εκπρόσωποι. Μπορείτε να καταλάβετε τη σύγχυση που θα δημιουργηθεί στο ακροατήριο, όταν θα ακούσουν τους εκπροσώπους των τριών να διατυπώνουν όχι απλά διαφορετικές, αλλά αντίθετες απόψεις για θεμελιώδη ζητήματα, όπως για παράδειγμα είναι το θέμα του ευρώ και της Ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας ;

Το δεύτερο μεγάλο θέμα των Στρατηγικών διαφορών της Δημοκρατικής Αριστεράς με το ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το ΚΚΕ, είναι το πρόβλημα των αναγκαίων δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων, που είναι αναγκαίες σήμερα για τη χώρα. Η Δημοκρατική Αριστερά θέτει ως ζητήματα άμεσης προτεραιότητας τις μεταρρυθμίσεις αυτές για τις οποίες όμως ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ δεν αναφέρονται σχεδόν καθόλου. Η ανάλυση που κάνει η Δημοκρατική Αριστερά αναδεικνύει μια σειρά κεφαλαιώδη ζητήματα που συνδέονται με τις παθογένειες του πελατειακού συστήματος που οικοδόμησαν οι δύο πρωταγωνιστές του δικομματισμού από τη μεταπολίτευση έως σήμερα. Όπως το ξερίζωμα του πελατειακού κομματικού συστήματος και της ανομίας, η δημοκρατική μεταρρύθμιση και ο περιορισμός του κράτους, η αξιοκρατία ως βασική αρχή λειτουργίας των δημόσιων υποθέσεων και θεσμών, η αξιολόγηση των δημόσιων λειτουργών και των δημόσιων υπηρεσιών, για να αναφέρω ορισμένες από τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη σήμερα η χώρα. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές είναι προτεραιότητες εκ των ων ουκ άνευ, για τη Δημοκρατική Αριστερά, ανεξαρτήτως μνημονίου και δανειακών συμβάσεων. Ψάχνω  απεγνωσμένα να διαβάσω έστω κάποια μικρή αναφορά στις προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από τα θέματα αυτά, αλλά δυστυχώς δεν βρίσκω τίποτα ή σχεδόν τίποτα, πέρα από γενικολογίες και καταγγελίες. Γιατί ; Ίσως ο  ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ δεν τα θεωρούν σοβαρά προβλήματα για να ασχοληθούν μαζί τους. Ίσως γιατί δεν έχουν ξεφύγει καθόλου σχεδόν από τον πάλαι ποτέ κρατισμό της παραδοσιακής αριστεράς, που θεωρεί ότι όλα τα σοβαρά προβλήματα της οικονομίας και της κοινωνίας λύνονται μέσω της κρατικοποίησης των πάντων. Ίσως γιατί, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ το πρόβλημα της χώρας είναι το μνημόνιο και μόνο το μνημόνιο και όχι οι δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις της χώρας. Το δε ΚΚΕ θεωρεί ότι τα προβλήματα θα λυθούν μόνο όταν θα έρθει η λαϊκή εξουσία. Η Δημοκρατική Αριστερά όμως έχει διαφορετική προσέγγιση. Θεωρεί ότι το πρόβλημα της χώρας εκτός από το μνημόνιο, είναι και οι δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα άμεσα. Για να το πούμε απλά, αν κάποιος μας χάριζε το χρέος και η χώρα δεν αλλάξει, δεν υλοποιήσει άμεσα τις αναγκαίες δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις σε πολύ λίγα χρόνια θα βρεθούμε στο ίδιο σημείο. Από μόνος του ο αντι-μνημονιακός αγώνας δεν λέει και πολλά πράγματα. Αντι-μνημονιακό αγώνα ας πούμε κάνει και ο κος Καμμένος, αλλά αν ψάξεις λίγο πιο μέσα στις θέσεις του, θα ανακαλύψεις ένα παλιομοδίτικο συντηρητισμό και έναν άκρατο εθνικισμό. Να μην μιλήσουμε για τη «Χρυσή Αυγή». Άρα όσα αντι-μνημονιακά πιστοποιητικά και να διαθέτεις δεν λέει και πολλά πράγματα, όσον αφορά την ουσία των πολιτικών που έχει ανάγκη η χώρα.

Τα τρία κόμματα λοιπόν της αριστεράς, για τα οποία κάποιοι κόπτονται για την έλλειψη συνεργασίας τους,- παρακολουθούμε ακόμη και απολογητές του δικομματισμού να ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα για τη μη ενότητα της αριστεράς - έχουν τεράστιες Στρατηγικές διαφορές σε βασικά προβλήματα της χώρας, που δεν μπορούν να αγνοηθούν από κανένα. Η όποια συνεργασία μπορεί να προκύψει μόνο με προγραμματικές συγκλίσεις μέσω της βασανιστικής διαδικασίας της σύνθεσης, με την προϋπόθεση ότι όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη ενός διαλόγου έχουν ανοικτά τ’αυτιά τους και δεν θεωρούν τους εαυτούς τους γνώστες της απόλυτης αλήθειας. Γι αυτό και η Δημοκρατική Αριστερά αντί να μιλάει για ανέφικτες λύσεις εξουσίας της αριστεράς, προτείνει ως εναλλακτική Κυβερνητική λύση μετά τις εκλογές, απέναντι στις λεγόμενες αυτοδύναμες λύσεις ή στη συγκυβέρνηση του δικομματισμού, μια ρεαλιστική πρόταση. Τη συνάντηση όλων των δημοκρατικών, προοδευτικών, αριστερών και οικολογικών δυνάμεων, σε ένα κοινό προγραμματικό πλαίσιο δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων και αλλαγών που έχει ανάγκη η χώρα, που θα διασφαλίζει φερέγγυες πολιτικές και αξιόπιστα πρόσωπα.

Ο καθένας λοιπόν καταλαβαίνει πολύ καλά ότι δεν υπάρχουν σήμερα οι προγραμματικές προϋποθέσεις συνεργασίας των τριών κομμάτων. Άρα εκείνο που συμπεραίνει κάποιος είναι ότι μοναδικός στόχος όσων καταθέτουν προτάσεις συνεργασίας σήμερα, είναι για να «στριμώξει» τους άλλους και να επωφεληθεί εκλογικά από την «άρνησή» τους και όχι γιατί θεωρεί σήμερα τη συνεργασία των τριών κομμάτων ρεαλιστική και πραγματοποιήσιμη.

Και ποιος έχει δίκιο τελικά θα ρωτήσει κάποιος πολίτης που πραγματικά αγωνιά για την αριστερά ; Κανένας δεν μπορεί να το αποδείξει αυτό σήμερα θα του απαντούσα. Ο καθένας μπορεί να καταθέσει τα επιχειρήματά του και να κρίνουν οι πολίτες. Αυτά είναι πολιτικά ερωτήματα και απαντώνται πολιτικά. Και οι εκλογές είναι ένας τρόπος για να απαντήσει ο ίδιος ο λαός. Ας αφήσουμε λοιπόν τον ίδιο το λαό να απαντήσει. Και η ζωή θα δείξει.

Χαλκίδα 18-4-2012

Κώστας Χαϊνάς

xainas@gmail.com

http://kostasxainas.blogspot.com

Το ΠΑΣΟΚ γεννήτορας του αυγού του φιδιού

Άρθρο-παρέμβαση
του Γιώργου Ρούση,
πανεπιστημιακού

Το ότι είναι αδίστακτοι και δίχως αιδώ καμία, αποδεικνύεται και μόνον από τη δίχως όρια αναίσχυντη διπλοπροσωπία του Βενιζέλου, που από τη μια εμφανίζεται ως εξωγήινος, που μόλις κατέφθασε σε τούτο εδώ τον κόσμο να μας σώσει από τα δεινά, στα οποία μας ενέπλεξαν κάποιοι άγνωστοί δυνάστες, και από την άλλη και στην πράξη είναι ο πρώτος από αυτούς τους δυνάστες.

Το ότι έχουν παράδοση να κάνουν τη βρώμικη δουλειά ενάντια στο λαϊκό κίνημα είναι πασίγνωστο από την εποχή που ο ομογάλακτός τους σοσιαλδημοκράτης Νόσκε, είναι εκείνος που ανέλαβε το ρόλο του «βρόμικου σκυλιού» και έσφαξε τους Γερμανούς προλετάριους και τους ηγέτες τους.

Το ότι στη Γαλλία βοήθησαν ανοιχτά την υποψηφιότητα του Λεπέν για να αποδυναμώσουν έτσι τον δεξιό Σιράκ και μετά καλούσαν σε αντιφασιστικό μέτωπο υπό τον Σιράκ για να αποτρέψουν τη νίκη του Λεπέν είναι επίσης γνωστό δείγμα της δίχως όρια ανευθυνότητας τους. Το ότι από τα σπλάχνα τους βγήκαν κουμάσια σαν το Μουσολίνι δεν είναι τυχαίο.

Το ότι με μεγάλη τους ικανοποίηση δέχτηκαν να συγκυβερνήσουν με το ΛΑΟΣ, τον τσεκουροφόρο διάδοχο του δικτάτορα Παπαδόπουλου Βορίδη, και το επί τω τσαρλατανικώτερο συμπλήρωμα του, φτάνει να σώσουν καμιά ψήφο τους και να ικανοποιήσουν την απαίτηση για ευρύτερη πολιτική συναίνεση των εντολοδόχων τους είναι ηλίου φαεινότερο.

Το ότι όμως οι αδίστακτοι, θα επιστράτευαν τον διδάκτορα της κωλοτούμπας Κύρτσο, ο οποίος μέχρι χθες αποκαλούσε αδιαλείπτως τον νυν αρχηγό του Καρατζαφέρη κωλοτούμπα, φτάνει να φθείρουν το Σαμαρά, και να βγάλουν πρώτο κόμμα το ΠΑΣΟΚ, ήταν κάπως δύσκολο να το διανοηθεί κανείς. Και όμως το έκαναν και αυτό.

Όσοι λοιπόν, δεν τρώμε κουτόχορτο, ή δεν στοχεύουμε να αποκομίσουμε κάτι από την πόρνη εξουσία, ας αποκαλύψουμε το ρόλο τους ως γεννητόρων του αυγού του φιδιού, και ας τους αντιμετωπίζουμε ως τέτοιους.

Να ψηφίσουμε χρήσιμα και όχι απλά διαμαρτυρόμενοι

Του ΚΩΣΤΑ ΧΑΪΝΑ

Υποψήφιου της ΔΗΜΑΡ 

στην ΕΥΒΟΙΑ 

Ο τόπος μας περνάει μια δύσκολη περίοδο. Όλοι μας, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο βιώνει μια πρωτόγνωρη για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα, κρίση. Μια κρίση που δεν αφορά μόνο την οικονομία. Καθημερινά διαπιστώνουμε ότι η κρίση αυτή, αφορά όλες τις πτυχές της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, αλλά και όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Θα λέγαμε χωρίς να θέλουμε να μηδενίσουμε όσες προσπάθειες και πρόοδοι έχουν γίνει μέχρι σήμερα, ότι έτσι όπως εξελίσσεται και εκδηλώνεται η κρίση αυτή τα τελευταία δύο χρόνια, εκφράζει μια καθολική κρίση αξιών που υπόβοσκε όμως όλα τα προηγούμενα χρόνια. Οι παθογένειες του συστήματος, συνδέονται κυρίως με το κομματικό πελατειακό σύστημα που οικοδομήθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες, μέσα και γύρω από το κράτος, το οποίο στην κυριολεξία έχουν καταλάβει οι κυρίαρχες μέχρι σήμερα πολιτικές δυνάμεις. Ανομία, αναξιοκρατία, αδιαφάνεια, ήταν οι κυρίαρχες πρακτικές. Όμως ταυτόχρονα είχαμε και φαινόμενα συγκάλυψης, αποσιώπησης, συνενοχής αλλά και ανοχής από το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα και την  κοινωνία, χωρίς καμιά διάθεση εξίσωσης των ευθυνών.

Η ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η αξιοποίηση των κοινοτικών πόρων τεσσάρων κοινοτικών πλαισίων στήριξης, έδινε την ευκαιρία για μια ριζική αλλαγή στην εικόνα της χώρας. Όμως -παρά τα όσα θετικά έγιναν- μεγάλο τμήμα των κοινοτικών πόρων λεηλατήθηκε, σε βάρος αυτών των αναγκαίων υποδομών που προορίζονταν για τη χώρα, αναγκαίες θεσμικές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις καθυστέρησαν ή δεν έγιναν και γενικά η ευκαιρία της Ευρώπης ελάχιστα αξιοποιήθηκε. Μάλλον λειτούργησε εφησυχαστικά, αφού μέσα από τις περίφημες ευρωπαϊκές επιδοματικές αγροτικές πολιτικές, τις οποίες το πολιτικό σύστημα διαχειριζόταν για να ικανοποιήσει την πελατεία του και όχι για να αναδιαρθρώσει την οικονομία, δημιούργησε μια ψεύτικη εικόνα ευημερίας, αλλά και ταυτόχρονα μια πραγματικότητα εγκατάλειψης της υπαίθρου. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις δεκαετίες που πέρασαν, το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα κατάφερε να μετατρέψει μια πλεονασματική και εξαγωγική χώρα όσον αφορά την αγροτική της παραγωγή, σε χώρα εισαγωγής βασικών αγροτικών προϊόντων!!! Όμως η κακοδιαχείριση δεν περιορίστηκε μόνο στους κοινοτικούς πόρους. Το κομματοκρατούμενο σύστημα κάθε χρόνο ξόδευε περισσότερα από όσα εισέπραττε, για να συντηρήσει ένα συνεχώς διογκούμενο κρατικό μηχανισμό συν τις παραφυάδες του, με αποτέλεσμα να δανείζεται ακόμη και για να πληρώνει τους μισθούς και τις συντάξεις, με αποτέλεσμα να διογκώνεται διαχρονικά το δημόσιο χρέος. Και όσο υπήρχε κάποια ανάπτυξη και η κατανάλωση καλά κρατούσε, μας έδινε μια ψεύτικη εικόνα ευδαιμονίας, που όμως βασιζόταν σε δανεικά.

Έτσι όταν ξέσπασε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, βρήκε τη χώρα μας ευάλωτη και ανοχύρωτη. Και το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα ανίκανο να την αντιμετωπίσει, αφού ήταν το ίδιο που την τροφοδότησε, λόγω των πολιτικών που εφάρμοσε από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, αλλά και λόγω της ατολμίας του να μεταρρυθμίσει το σύστημα, αφού αυτό προϋποθέτει ρίξεις με το δικό του πελατειακό καθεστώς. Και έτσι η κρίση παίρνει την μορφή της κρίσης του δημόσιου χρέους, η χώρα δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές και έτσι έχουμε τα απανωτά μνημόνια, τα οριζόντια μέτρα περικοπών και όλα τα σχετικά που βιώνουμε ως πολίτες και ως χώρα τα τελευταία δύο χρόνια.

Και τώρα τι κάνουμε ;

Λύση δεν είναι οι λεγόμενες «ισχυρές» αυτοδύναμες Κυβερνήσεις. Τις ζήσαμε πάνω από τριάντα πέντε χρόνια, όπως και τα αδιέξοδα που μας οδήγησαν.

Λύση δεν είναι ούτε οι Κυβερνήσεις τύπου Παπαδήμου, γιατί δεν έχουν κανένα προγραμματικό βάθος και καμιά προοπτική υλοποίησης των αλλαγών που έχει ανάγκη ο τόπος, αφού τα κομματικά πελατειακά συστήματα αντιδρούν σε κάθε αλλαγή και θα μείνουν αλώβητα.

 

Υπάρχει εναλλακτική πρόταση ;

Ναι υπάρχει. Είναι η συνάντηση όλων των μεταρρυθμιστικών, δημοκρατικών, προοδευτικών, αριστερών και οικολογικών δυνάμεων που θα προκύψουν μετά τις εκλογές ώστε να διαμορφώσουν ένα δημοκρατικό προοδευτικό πλαίσιο διακυβέρνησης με ευρωπαϊκή προοπτική. Βέβαια αυτό θα εξαρτηθεί, από τη δύναμη που θα δώσουν οι πολίτες στις προοδευτικές, δημοκρατικές, οικολογικές, αριστερές δυνάμεις και ειδικότερα στη Δημοκρατική Αριστερά και ταυτόχρονα από το βαθμό αποδυνάμωσης του δικομματισμού. Και δίνουμε μια έμφαση στη Δημοκρατική Αριστερά, γιατί είναι η μόνη προοδευτική πολιτική δύναμη που σαφώς, δεν είναι αδιάφορη στις μετεκλογικές εξελίξεις, που δεν προτείνει ανέφικτες και ουτοπικές πολιτικές, αλλά καταθέτει ένα συγκεκριμένο πλαίσιο πολιτικών, ρεαλιστικό, εφαρμόσιμο, που προτείνει εναλλακτική Κυβερνητική λύση. Παρ’ όλες τις διαφορές ή τις ενστάσεις που μπορεί να έχει κάποιος με τη Δημοκρατική Αριστερά, για το ένα ή το άλλο θέμα, δεν μπορεί να αρνηθεί μια πραγματικότητα. Ότι είναι η μόνη πολιτική δύναμη της αριστεράς σήμερα, που τόλμησε να μιλήσει και για Κυβερνητικές ευθύνες. Και αυτό όχι από κάποιον ματαιόδοξο κυβερνητισμό, ούτε γιατί ορέγεται την εξουσία όπως την κατηγορούν κάποιοι όψιμοι «αντιεξουσιαστές». Αλλά γιατί πραγματικά σήμερα, απέναντι στα εκβιαστικά διλήμματα που θέτουν οι θιασώτες του καταρρέοντος δικομματισμού, πρέπει να ορθωθεί μια ξεκάθαρη, προοδευτική, δημοκρατική, ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, που θα έχει και τη σφραγίδα της αριστεράς. Γιατί οι πολίτες ψηφίζουν όχι μόνο για να καταδικάσουν πολιτικές, αλλά κυρίως για να έχουν Κυβέρνηση την άλλη μέρα των εκλογών. Και καμιά πολιτική δύναμη δεν μπορεί να είναι αδιάφορη για το ποια Κυβέρνηση θα προκύψει. Δεν αρκεί σήμερα να καταγγέλλεις και να φωνάζεις. Χρειάζεται να πεις συγκεκριμένα και τι πρέπει να γίνει. Και όχι μόνο ως αντιπολίτευση, αλλά κυρίως ως Κυβέρνηση. Δεν μπορεί συνεχώς η Αριστερά να «ρίχνει» απλά πέτρες στο σύστημα και να αποποιείται κάθε Κυβερνητικής ευθύνης. Πρέπει να αναλάβει και τις Κυβερνητικές της ευθύνες. Αλλά αυτό είναι συνάρτηση και της δύναμης που θα της δώσουν οι πολίτες.

Άρα, η ισχυρή μετεκλογική παρουσία της Δημοκρατικής Αριστεράς, μπορεί να την μετατρέψει σε κινητήρια δύναμη δημοκρατικών και προοδευτικών μετεκλογικών εξελίξεων. Με βασικά κριτήρια, το προγραμματικό πλαίσιο, τις αξιόπιστες πολιτικές και τα φερέγγυα πρόσωπα, η Δημοκρατική Αριστερά μπορεί να συμβάλλει ανάλογα και με τη δύναμή της, ως πολιτικός καταλύτης, στην διαμόρφωση δημοκρατικών, προοδευτικών Κυβερνητικών λύσεων.

Οι πολίτες μπορούν σήμερα να υπερψηφίσουν μια πολιτική δύναμη γιατί τη θεωρούν χρήσιμη για τη χώρα και όχι γιατί θέλουν να καταδικάσουν κάποια άλλη.

Χαλκίδα 13-4-2012

Κώστας Χαϊνάς

xainas@gmail.com

http://kostasxainas.blogspot.com

Στήριξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την ενίσχυση του κινήματος ανατροπής

Του Άγγελου Χάγιου,  
Περιφερειακού Συμβούλου Αττικής, 
μέλους Πανελλαδικής Συντονιστικής  
Επιτροπής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μαζί με συναγωνιστές και άλλες δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς, θα δώσει και τη μάχη των εκλογών. Θα αντιπαλέψει και στο πεδίο αυτό το μαύρο μέτωπο ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- ΛΑΟΣ, που μαζί με καναλάρχες, βιομήχανους, τραπεζίτες, επιδιώκουν ένα εκλογικό αποτέλεσμα νομιμοποίησης των μνημονίων και, το κυριότερο, προετοιμασίας της νέας μεγάλης επίθεσης κοινωνικού κανιβαλισμού και απολυταρχικού παροξυσμού τον Ιούνιο.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ζητάει ενίσχυση και στήριξη των ψηφοδελτίων της για να ενισχυθεί ο αγώνας, το κίνημα ανατροπής. Για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας με αξιοπρέπεια. Κι αυτό θα γίνει αν φύγει η χούντα του κεφαλαίου και η τριπλή κατοχή ΕΕ – ΔΝΤ - ελληνικής κυβέρνησης/κεφαλαίου. Και θα φύγει, μόνο αν τη ρίξουμε με παλλαϊκό ξεσηκωμό. Με την αγωνιστική ταξική ενότητα των εργαζομένων-ανέργων, την ευρύτερη κοινωνική συμμαχία για την ανατροπή της αντιλαϊκής επίθεσης.

Έχουμε συνείδηση ποιος είναι ο αντίπαλος. Απέναντι μας είναι ο καπιταλισμός στη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του. Είναι η ευρωζώνη και η ιμπεριαλιστική ΕΕ. Πρωτίστως είναι η αστική τάξη, δεμένη σε σώμα ένα με την «ευρωπαϊκή προοπτική». Που επιχειρεί, δια πυρός και σιδήρου, να ανασυγκροτήσει το σύστημα της ισοπεδώνοντας τα εργατικά, λαϊκά και δημοκρατικά δικαιώματα.

Η ΕΕ είναι το στρατηγείο αυτής της επίθεσης. Η έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ είναι αναγκαία προϋπόθεση για οποιαδήποτε θετική προοπτική. Δεν μπορεί να παραβλέπουμε ότι, σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις, το 35% του πληθυσμού, τάσσεται υπέρ της εξόδου από το ευρώ και το 51% ενάντια στην ΕΕ! Ποσοστά πολύ ευρύτερα από τα θεωρητικά, δημοσκοπικά και ανοήτως αθροιζόμενα εκλογικά ποσοστά της Αριστεράς.

Καθόλου ρεαλιστική δεν είναι μια εκλογική συμπόρευση ΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δεν θα βγάζει τσιμουδιά για το ζήτημα της ΕΕ και της ευρωζώνης, για την καπιταλιστική κρίση ή θα τα μασούσε για το χρέος. Ούτε πολύ περισσότερο μια «αριστερή κυβέρνηση». Στην Ιταλία και τη Γαλλία αλλά και την «ξεχασμένη» σκληρή εμπειρία του 1989-1990 με τις συγκυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα, οι μεγάλοι συνασπισμοί της κυβερνητικής ευθύνης κατέληξαν σε απαξίωση και διάσπαση της Αριστεράς και ειδικότερα της κομμουνιστικής.

Το πιο ενωτικό, πλατύ, ρεαλιστικό και αναγκαίο σχέδιο είναι ένα μεγάλο μέτωπο αγώνα για ρήξη και ανατροπή της επίθεσης. Είναι πιο ρεαλιστικό και αναγκαίο, να συναντηθεί η Αριστερά στον δρόμο, στην ανατροπή, για να πάρουν δρόμο συγκυβερνήσεις, ΕΕ, ΔΝΤ και πολιτική του κεφαλαίου. Για να ανοίξει ο δρόμος της απελευθέρωσης από τα τυραννικά δεσμά τους, από κάθε εκμετάλλευση και καταπίεση.

Είναι σε εξέλιξη μια μεγάλη κοινωνική σύγκρουση, που αργά ή γρήγορα θα πάρει ανεπανάληπτες και οξύτατες μορφές. Αγωνιζόμαστε, ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για μια άλλη Αριστερά. Που δεν θα πάει ηττημένη σε αυτή τη σύγκρουση. Αλλά θα προσπαθεί να παντρέψει τον καθημερινό αγώνα με στρατηγικές απαντήσεις, με τη σύγχρονη ανάγκη της ανατροπής και της επανάστασης. Στο εγχείρημα αυτό προσπαθούμε να συμπορευθούμε με όλους τους αγωνιστές, με όλες τις τάσεις που δεν βολεύονται με την Αριστερά, που είτε πετάει την μπάλα στην εξέδρα, είτε επιμένει στο «εφικτό» της διαπραγμάτευσης μέσα στο σύστημα.

Αυτό το μέλλον και όχι το παρελθόν φοβάται ο αστικός κόσμος. Γι’ αυτό εξαπολύει σκληρή αντιαριστερή - αντικομμουνιστική εκστρατεία. Ο κόσμος της εργασίας έχει μόνο να κερδίσει, ζωή – αξιοπρέπεια – ελευθερία - πολιτισμό, από μια ανατρεπτική πολιτική με επαναστατικό κομμουνιστικό χειραφετητικό ορίζοντα.

www.antarsya.org

www.antarsya.gr