Ο «δράκος» της ακυβερνησίας

Του Βαγγέλη Αγγέλου
Υποψηφίου βουλευτή Εύβοιας της ΔΗΜΑΡ

Καθώς πλησιάζουμε προς την μέρα των εκλογών, οι συνεταίροι του δικομματισμού, που οδήγησαν την χώρα στην σημερινή κατάσταση, επιδίδονται σ’ ένα επικοινωνιακό παιχνίδι, με την βοήθεια των υποχρεωμένων σ’ αυτούς ΜΜΕ, παιχνίδι που αποσκοπεί στον, πάση θυσία εξαναγκασμό του λαού, να τους ξαναεπιλέξει ως τις μοναδικές διαθέσιμες επιλογές για την διακυβέρνηση της χώρας.

Κι επειδή στην κατάσταση που οδήγησαν την χώρα, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια ούτε για προβολή του όποιου κυβερνητικού ή συγκυβερνητικού τους έργου, ούτε για την αντιπολιτευτική τους συνέπεια και, πολύ περισσότερο, ούτε για υποσχέσεις, επιχειρούν να τρομάξουν τον ήδη αλαφιασμένο απ’ τις πολιτικές τους κόσμο, με τον «δράκο» της ακυβερνησίας .

Και ο μεν κύριος Αντώνης Σαμαράς, αυτοπαγιδευμένος στον άπιαστο στόχο της αυτοδυναμίας που υπηρετεί την παλιά του στοχοπροσήλωση να γίνει πρωθυπουργός, παρακαλεί: «λύστε μου τα χέρια» για να κυβερνήσω μόνος μου, ο δε Ευάγγελος Βενιζέλος και το επιτελείο του ΠΑΣΟΚ, την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενοι, προετοιμάζονται για συγκυβέρνηση με την Νέα Δημοκρατία, ξορκίζοντας κάθε άλλο ενδεχόμενο ως καταστροφή και χάος ακυβερνησίας.

Πολλά θα μπορούσε να σημειώσει και να σχολιάσει κανείς γι’ αυτήν την απαράδεκτη και προσβλητική για τη δημοκρατία προσπάθεια , που επιχειρεί να επιβάλει ένα κλίμα πανικού κι απελπισίας, αντί για την αναγκαία για τις περιστάσεις ψύχραιμη και ουσιαστική συζήτηση και αντιπαράθεση προτάσεων και προγραμμάτων.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ αποφεύγουν μια τέτοια συζήτηση, που θ’ αποκάλυπτε την απροθυμία τους να συγκρουσθούν με το τέρας του πελατειακού κράτους που τους τρέφει και το τρέφουν, καθώς και την ανακολουθία τους με τα όσα υποσχέθηκαν κι έπραξαν ή δεν έπραξαν τα προηγούμενα χρόνια της αυτοδυναμίας και της αθροιστικής παντοδυναμίας τους, που οδήγησαν την χώρα στο να προσαράξει στα αβαθή της πολλαπλής χρεωκοπίας .

Μετά από μια τέτοια τραγική κατάληξη, θέλει πολύ θράσος, για να επισείουν τον κίνδυνο της ακυβερνησίας οι κυβερνήτες που όχι μόνο προσάραξαν το σκάφος, όχι μόνο δεν προσπάθησαν να το αποκολλήσουν με τις ίδιες του δυνάμεις, αλλά και μετά την πρόσκληση των δαπανηρών ρυμουλκών, εξακολουθούν να μην έχουν σχέδιο αποκόλλησης και πλεύσης και ερίζουν για το ποιος θα βρίσκεται στη γέφυρα του πλοίου, για ν’ απολαμβάνει το αξίωμα του καπετάνιου.

Οι καιροί έχουν δραματικά αλλάξει και όσοι συμμετέχουμε στα κοινά, θα πρέπει να σοβαρευτούμε και ν’ αντιστοιχηθούμε, όχι στον πανικό και την απελπισία, αλλά στην δημιουργική και συντεταγμένη πολιτική αναζήτηση διεξόδων.

Σ’ αυτές τις πραγματικά κρίσιμες εκλογές, η Δημοκρατική Αριστερά προσέρχεται:
Αναγνωρίζοντας την έκταση και το βάθος των προβλημάτων
Έχοντας συμβάλλει το προηγούμενο διάστημα στην υπέρβασή τους, με προτάσεις , που είτε έγιναν αποδεκτές καθυστερημένα (όπως αυτή για το «κούρεμα» του χρέους), είτε απορρίφθηκαν μετ’ επαίνων απ’ την κυβέρνηση για ν’ αρχίσουν τώρα να συζητιούνται απ’ τους δανειστές μας (όπως αυτή για το αναπτυξιακό σχέδιο)
Έχοντας καταψηφίσει μνημονιακές επιλογές που αποδείχθηκαν αδιέξοδες κι έχοντας υπερψηφίσει ρυθμίσεις αναγκαίες
Έχοντας καταθέσει συνεκτικές δέσμες «ισοδύναμων» προτάσεων και αλλαγών, που συντελούν στο δημοσιονομικό συμμάζεμα, με κοινωνικά δίκαιο τρόπο και ειδική μέριμνα για τους ασθενέστερους, στοχευμένες αναπτυξιακές προτάσεις και πλήρες μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα για το κράτος, τους θεσμούς και το πολιτικό σύστημα, ώστε να μην ξαναπάθουμε τα ίδια.

Κι επειδή η συζήτηση για κυβέρνηση και ακυβερνησία, δεν έχει πια νόημα να γίνεται για το ποιος θα κυβερνήσει και ποιος όχι, αλλά για το πώς θα κυβερνήσει και με ΠΟΙΟ δεσμευτικό και ρεαλιστικό πρόγραμμα, έχουμε διακηρύξει ξεκάθαρα ότι θέλουμε μια προοδευτική κι αριστερή διακυβέρνηση, που ωριμάζει και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, καθώς και με ποιες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις θα είναι αυτή εφικτή, με ποιες ανακατατάξεις και πιθανές συνεργασίες, δίνοντας και δείγμα γραφής και με τις προγραμματικές μας συμφωνίες με όμορες δυνάμεις, αλλά και με την σύνθεση των ψηφοδελτίων μας.

Τέλος, σπάζοντας χρόνια ταμπού της εγχώριας αριστεράς, έχουμε ξεκαθαρίσει ότι, δεν είμαστε αδιάφοροι για την διακυβέρνηση του τόπου , ότι δεν συμμετέχουμε -διότι δεν έχει νόημα- σε κυβέρνηση που θ’ ασκεί την ίδια με σήμερα πολιτική, ότι η συμμετοχή μας θα εξαρτηθεί από τη δύναμη που θα μας δώσει ο λαός, από προγραμματικές συμφωνίες και φερέγγυα πρόσωπα.

Με τέτοια συμπεριφορά όχι μόνο δεν μας αγγίζει η κατασκευασμένη επικοινωνιακή μομφή της «ακυβερνησίας» , αλλά μπορούμε να επιστρέψουμε το «μπαλάκι» σ’ αυτούς που το πετάνε, δηλαδή στα κόμματα του δικομματισμού, που βαδίζουν προς μια πανθομολογούμενη πλέον συγκυβέρνηση, έτσι, χωρίς πρόγραμμα και πάλι, αλληλοϋβριζόμενα για πολιτικές που από κοινού άσκησαν, σε μια προσπάθεια να συσπειρώσουν και πάλι τους άλλοτε ψηφοφόρους τους, συχνά και με τα ίδια πελατειακά τερτίπια.

Δεν απομένει παρά να εκτιμήσει ο κάθε σκεπτόμενος και προοδευτικός πολίτης, το κατά πόσον αυτό το ετοιμαζόμενο μόρφωμα της συγκυβέρνησης «λυκοσυμμαχίας ΠΑΣΟΚ – ΝΔ», που οι μισοί θα κατηγορούν τους άλλους μισούς για κλέφτες κι οι άλλοι μισοί τους άλλους μισούς για ανίκανους, θα συνιστά κυβέρνηση και όχι ακυβερνησία και μάλιστα, εν μέσω μιας κοινωνίας που βράζει κι από τον βρασμό της «ζεσταίνονται» επικίνδυνοι λαϊκιστές – τυχοδιώκτες τύπου Καμμένου, αλλά επωάζονται και τα «χρυσά αυγά» του νεοναζισμού.