Ο Νίκος Μιχαλόπουλος γράφει: Το δικό μου “Made in Greece”

Δύο διαφορετικές Ελλάδες πέρασαν μπροστά από τα μάτια μας το βράδυ της Πέμπτης μέσα από τις εκπομπές του κυρίου Θεοδωράκη και του κυρίου Σρόιτερ.
Η πρώτη ήταν η Ελλάδα της χλίδας, των μεγάλων επιχειρήσεων, των μεγάλων χρεών και εντέλει των μικρών κελιών.

Η δεύτερη ήταν η Ελλάδα των μικρών σπιτιών, των μικρών αυλών, των σβησμένων φώτων και από ό,τι φαίνεται των μεγάλων ονείρων.

Στην πρώτη ένας εκ των ‘’Πρωταγωνιστών’’, όπως δηλώνει και ο τίτλος της εκπομπής, ο κύριος Λάκης Γαβαλάς, έχοντας στερηθεί την άνεση των μεγάλων σπιτιών σε Κολωνάκι και Μύκονο, που απέπνεαν ατμόσφαιρα μεγάλων πάρτυ, των εντυπωσιακών γραφείων, που κραύγαζαν δύναμη, επιτυχία και ευρωστία, την πολυτέλεια της έστω και παλιάς Rolls Royce, που υπέγραφε status και την κομψότητα της Κelly bag, που από την πρώτη της κατασκευή μάλλον φτιάχτηκε για να κρύβει υποψίες και γεγονότα (η Γκρέις την πρωτοκράτησε στο εξώφυλλο παγκόσμιου περιοδικού, για να κρύψει την εγκυμοσύνη της) αποφάσισε να μας δώσει την τελειωτική βολή σε μια μέρα που η βουλή των Ελλήνων προσπαθούσε να στείλει στον Εισαγγελέα δύο Πρωθυπουργούς και δύο Υπουργούς Οικονομικών.

Ο Λάκης δηλώνει, πως είναι το’’ made in Greece’’, το πρόσωπο δηλαδή της χώρας μας στο εξωτερικό, η ταυτότητά της και ο αντιπρόσωπός της, η εικόνα που μας χαρακτηρίζει, η αίσθηση αναβάθμισης, εξέλιξης και σύγχρονου προφίλ, ο τύπος του ανθρώπου, που άδικα στιγματίζεται ως ‘’φοροφυγάς’’, ενώ είναι απλά ‘’φοροφειλέτης’’ και που μετράει την δύναμή του μέσα από τα φοβισμένα μάτια των άλλων γειτόνων φοροφειλετών επίσης Ντιν, Νταν, Ντον, Ντόλτσων και Καμπανών, που έτρεμαν, μήπως κάτι στα πάρτυ τους και στα δανεικά γιωτ τους δεν ικανοποιούσε τον απαιτητικό Λάκη.

Και εκεί, που νόμιζα, πως αυτό που γινόταν στην βουλή με πλήγωνε και με υποτιμούσε, ήρθε αυτό το ‘’made in Greece’’ και με ισοπέδωσε. Και στην προσπάθεια να συνέλθω, γιατί ο Κορυδαλλός μου έπεφτε και λίγο μακριά, για να ορμήξω, ήρθε το κοριτσάκι στο ρεπορτάζ του κυρίου Σρόιτερ από την λιγότερο προνομιούχα Αθήνα, αλλά το ίδιο vintage, φαντάζομαι κατά Λάκη, που προσπαθεί να διαβάσει στο φως ενός κεριού, αφού έχουν κόψει το φως στο σπίτι των άνεργων γονιών της, που τρέχει στην γειτονιά, προκειμένου να βρει έναν υπολογιστή, για να κάνει τις σχολικές της εργασίες κάνοντας φαντάζομαι τον Λάκη να απορεί, γιατί δεν ανοίγει το IPad της, που ονειρεύεται να γίνει αρχιτέκτονας και να χτίσει έναν καλύτερο κόσμο και με επαναφέρει σ’ ένα άλλο ‘’made in Greece’’, που για κάποιους λόγους με κάνει πιο περήφανο. Όχι γιατί υπάρχει – η ύπαρξή του με εξοργίζει – αλλά γιατί με κάνει και μένα να ονειρεύομαι και ενώ η Βουλή συνεχίζει να διχάζεται ανάμεσα σε σωτήρες και σε προδότες, ανάμεσα σε ηγέτες και καταδότες, εγώ αισθάνομαι, πως για αυτή την Ελλάδα αξίζει να τρέχω, να διαβάζω, να γράφω, να διδάσκω, να γυμνάζομαι, να αγωνίζομαι, να σηκώνω την σημαία, όπου μπορώ, κι ας μην είναι της ποιότητας, της σύνθεσης και του design του Λάκη, που αγόραζε δύο ευρώ τα ρούχα των collection του από κάποιο άτυχο, μικρό και παρακατιανό βιοτέχνη, που ποτέ δεν πλήρωσε, αλλά φέσωσε με 154.000 ευρώ, κατά το ίδιο το ρεπορτάζ, για να πουλήσει αμέσως μετά στις υπερχλιδάτες boutiques του με 100πλάσια τιμή και που αυτό το άχρηστο, διαλυμένο, βαλκάνιο κράτος των παιδιών χωρίς φως στα σπίτια τους, που ούτε για γκαρσόνια δεν θα έκαναν στα πάρτυ του, τόλμησε να κλείσει στην φυλακή, στερώντας την τριτοκοσμική χώρα μου από αυτό το μοναδικό ‘’made in Greece’’, που πρεσβεύει ο ίδιος και ευτυχώς όχι το κοριτσάκι χωρίς φως.

Και εκεί που κάνω τρομερή προσπάθεια να συναρμολογήσω στο μυαλό μου την εικόνα του δικού μου ‘’made in Greece’’, το παζλ δείχνει να συμπληρώνεται μέσα από την Ελλάδα του Λάκη, την Ελλάδα της Βουλής που ξεσκίζεται και την Ελλάδα του κοριτσιού χωρίς φως.

Η πρώτη μας οδήγησε στην δεύτερη, που κόντεψε να πνίξει την τρίτη, που όμως δείχνει να αντιστέκεται, όσο έχει ακόμα εκείνο το μικρό φως του κεριού της και την αξιοπρέπεια ενός άλλου ‘’made in Greece’’ και που θα με κάνει πάντα να αισθάνομαι σαν εκείνο το παιδάκι του παραμυθιού, που βρέθηκε στο δωμάτιο με τα τέσσερα κεριά. Ένα παιδί μόνο του και φοβισμένο από το σκοτάδι. Μοναδική του δύναμη και ελάχιστο θάρρος παρέμεναν τέσσερα κεριά, μικρά και αδύναμα που έκαιγαν σε κάποια γωνιά. Το παιδί δεν ήξερε τι να κάνει και πλησίασε τα κεριά, για να ζητήσει την βοήθειά τους και να τους ζητήσει να δυναμώσουν τις φλόγες τους, ώστε να μην φοβάται στο σκοτάδι.

‘’Σας παρακαλώ πέστε μου τι μπορώ να κάνω για να σας κρατήσω ζωντανά κοντά μου.’’

Και τότε το πρώτο κεράκι μίλησε.

Το παιδάκι αμέσως έσκυψε κοντά του και το ρώτησε το όνομά του και το κεράκι απάντησε:

‘’Εμένα με λένε Αξιοπρέπεια και δεν βρίσκω τον λόγο να συνεχίζω να προσπαθώ να κρατηθώ στη ζωή, αφού οι άνθρωποι δεν μου δίνουν πια καμία σημασία και με περιφρονούν’’ κι έτσι όπως ξεστόμισε τις τελευταίες του κουβέντες, λες και ένα απαλό αεράκι πέρασε από πάνω του, έσβησε.

Το παιδάκι αμέσως έτρεξε στο διπλανό του και του είπε:

‘’Κεράκι, σε παρακαλώ πες μου τ ’όνομά σου και τι μπορώ να κάνω για σένα.’’

Και το κεράκι με ξεψυχισμένη φωνή απάντησε:

‘’Eμένα με λένε Τιμιότητα και δυστυχώς δεν προλαβαίνεις να κάνεις τίποτα για μένα, γιατί εδώ και πάρα πολύ καιρό οι άνθρωποι με πληγώνουν και μου δείχνουν, ότι δεν με θέλουν πια κοντά τους’’ κι έτσι όπως με δυσκολία έλεγε τα λόγια του, έχοντας χάσει όλη του την δύναμη, έσβησε.

Το παιδάκι τρομαγμένο πια για τα καλά, βλέποντας το σκοτάδι να απλώνεται όλο και περισσότερο, έτρεξε στο επόμενο κεράκι.

‘’Κεράκι σε παρακαλώ μην σβήσεις. Πες μου τ ‘όνομά σου και μείνε κοντά μου’’

Το κεράκι αν και έτοιμο να σβήσει, βρήκε την τελευταία του σταγόνα δύναμης και απάντησε:

Τι κρίμα που συναντιόμαστε τώρα, που είμαι τόσο αδύναμο. Εμένα με λένε Σεβασμό και απ’ ότι φαίνεται οι άνθρωποι δεν με χρειάζονται πια, αφού δεν δείχνουν και σεβασμό, ούτε στους άλλους, ούτε στον κόσμο γύρω τους, ούτε και στον ίδιο τους τον εαυτό. ΄Ετσι κι εγώ αποφάσισα να τους αφήσω ήσυχους από την παρουσία μου και χωρίς το παιδάκι να προλάβει να πει ούτε μια κουβέντα, η φλόγα από το κεράκι στη στιγμή χάθηκε.

Και καθώς το σκοτάδι πια απλώθηκε για τα καλά στο δωμάτιο, μια τελευταία φωνούλα αδύναμη αλλά χαρακτηριστική ακούστηκε από το τέταρτο κεράκι:

‘’Παιδάκι έλα κοντά μου και μην φοβάσαι, εγώ δεν θα σε αφήσω μόνο σου.’’

Το παιδάκι έτρεξε κοντά του και ξαφνιασμένο από την μοναδική αισιόδοξη κουβέντα, που για πρώτη φορά μέσα στο σκοτάδι άκουγε, ρώτησε αμέσως να μάθει, ποιος ήταν αυτός, που τον καλούσε κοντά του.

‘’Εγώ είμαι η Ελπίδα’’, είπε το κεράκι, ‘’και όσο είμαι κοντά σου μην φοβάσαι τίποτα, γιατί αν εσύ το θέλεις, όχι μόνο δεν θα σβήσω, αλλά μαζί θα μπορέσουμε να ξανανάψουμε και όλα τα προηγούμενα σβησμένα κεριά.’’

Απ’ ό,τι φαίνεται Λάκη μάλλον θα τα καταφέρουμε να ξανανάψουμε τα κεριά της δικής μας Ελλάδας κι ας μην είναι στηριγμένα σε κηροπήγια Baccarat, αλλά σε απλά γυαλάκια, που αν σπάσουν ξανακολλάνε, ενώ τα πρώτα διαλύονται σε χιλιάδες μικρά κομμάτια, που γυαλίζουν βέβαια, αλλά δεν παύει να είναι μόνο κομμάτια.

Nίκος Μιχαλόπουλος
Συγγραφέας Παιδικών βιβλίων    Εκπαιδευτικός
Αθλητής-Μέλος του μεγαλύτερου αθλητικού και φιλανθρωπικού ιδρύματος στον κόσμο, του LAUREUS SPORT FOR GOOD FOUNDATION, που χρησιμοποιεί τον αθλητισμό ως μέσο για θετικές κοινωνικές αλλαγές.