Ο μετεωρισμός του ΣΥΡΙΖΑ

(Photo credit: Wikipedia)

Γράφει ο Δημήτρης Μητρόπουλος  | TA NEA
           
Από τον έναν πύργο ο άλλος - εφόσον δανειστούμε τον τίτλο του μυθιστορήματος του Λουί-Φερντινάν Σελίν. Κορυφαία διπλωματική πηγή που κινείται στο εξωτερικό έδινε προσφάτως και κατ' ιδίαν δύο - όχι αποκλίνουσες - πληροφορίες από τις επαφές του. Αμφότερες αφορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Πληροφορία πρώτη: το ταξίδι Τσίπρα στις ΗΠΑ - με την ομιλία στο Μπρούκινγκς και τις άλλες εμφανίσεις - το μόνο που έκανε ήταν να απογοητεύσει τους Aμερικανούς σε σχέση με την επάρκεια του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι άλλος ένας - αρνητικός - λόγος που επελέγη το να δοθεί τόσο δυνατή στήριξη στον Αντώνη Σαμαρά ως μοναδική πολιτική αναφορά στην Ελλάδα.
Πληροφορία δεύτερη: οι Γερμανοί μπορεί να ανησύχησαν - και να άνοιξαν πίσω κανάλι επαφής με την Κουμουνδούρου - μπρος στο ενδεχόμενο να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές του 2012.

Εναν χρόνο αργότερα όμως το Βερολίνο δεν ανησυχεί. Από την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών ώς το χρηματοδοτικό πακέτο, η Ελλάδα είναι πλέον «δεμένη» σε ένα πρόγραμμα από το οποίο καμία κυβέρνηση - γαλάζια, πράσινη ή κόκκινη - δεν μπορεί να τη βγάλει. Αυτό ισχύει καθ' υπερβολήν, εφόσον ούτε θέλουν να μας πάνε - πλέον - στη δραχμή. Ούτε θέλει η Κουμουνδούρου να βγούμε από το ευρώ.

Η διεθνής αυτή γραμμοσκίαση δίνει μια διαφορετική διάσταση στο ξέσπασμα του Αλέξη Τσίπρα στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Το «κόκκινο γουικέντ» ήταν γεμάτο από φραστικές εξάρσεις - αλλά στην πολιτική συνήθως φωνάζεις για να κρύψεις την αμηχανία σου. Ο Καραμανλής του 2003, παραδείγματος χάριν, περί τον οποίο συσπειρώθηκαν πολλοί από τους σημερινούς συστημικούς υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, άργησε να ζητήσει εκλογές. Κι αυτό γιατί είχε επισημάνει δύο νούμερα. Το ένα έδειχνε τον πολύ κόσμο να μη θέλει πρόωρες κάλπες. Το άλλο εμφάνιζε τη ΝΔ να έχει σταθερό και, κυρίως, βαθύ προβάδισμα απέναντι στο ΠΑΣΟΚ.

Προσηλωμένος στη στρατηγική του ώριμου φρούτου, ο Καραμανλής δεν ήθελε να πάει κόντρα στην αλλεργία της κοινής γνώμης για πρόωρες εκλογές όταν θεωρούσε βέβαιη την επικράτησή του. Δεν ήταν, άλλωστε, τυχαίο το salto mortale του Γιώργου Παπανδρέου προς την αρχηγία στις αρχές του 2004 και μάλιστα με πλήρη ενθάρρυνση Σημίτη - κι ας τα έσπασαν μετά.

Με τον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Προβάδισμα έναντι της ΝΔ δεν υφίσταται - αντιθέτως, υπάρχει δυσκολία να ξεκολλήσει η Κουμουνδούρου, με κίνδυνο να έχει «ταβανιάσει». Αρα το διαρκές αίτημα εκλογών - εκφρασμένο ήδη από τον Οκτώβριο του 2012 - είναι περισσότερο αυτό που λέμε bravado, πολιτικός τσαμπουκάς, και πολύ λιγότερο τακτική κίνηση κλιμάκωσης της πολιτικής έντασης. Ο εκλογικός τσαμπουκάς αποβλέπει επίσης στο να κρατήσει συσπειρωμένο τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ - κάτι που ο Καραμανλής του 2003 δεν είχε ανάγκη.

Κάπως έτσι, το κάλεσμα προς τις γειτονιές για να γεμίσουν οι πλατείες παραπέμπει στο 2011. Η εμπειρία όμως μετά το Μνημόνιο δείχνει ότι ο πολιτικός χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Με την άδεια του Ηράκλειτου, δεν μπαίνεις δύο φορές στο ίδιο ποτάμι λαϊκής οργής. Η κοινωνική ατμόσφαιρα δεν είναι ταυτόσημη με την προ διετίας - εκρηκτική ομολογουμένως - κατάσταση. Τότε η Ελλάδα γινόταν δημοκρατία των άκρων. Τώρα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είναι σε ισορροπία τρόμου - εκεί κάπου στο 30% - με ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ως μπαλαντέρ.

Με αυτά τα δεδομένα, δεν είναι τυχαίο ότι ο Τσίπρας επαναλαμβάνεται. Αλλωστε, και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κολλήσει. Η Κουμουνδούρου μπορεί να περιμένει να κάνει πολιτικό ταμείο από τη φθορά που προκαλεί η οικονομική πολιτική στη συμπολίτευση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν φθείρεται και ο ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας διαρκώς τα ίδια.