Μνημονιο συνεργασιας

Tου Αλεξη Παπαχελα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς είναι παλιοί φίλοι, μπορούν εύκολα να βρεθούν ή να μιλήσουν στο τηλέφωνο χωρίς να παρέμβει κανένας παρατρεχάμενος. Κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί, όμως, εδώ και καιρό. Ο κ. Παπανδρέου εξέφραζε, κατ’ ιδίαν, τη χαρά του όταν ανέλαβε ο κ. Σαμαράς την ηγεσία της Ν.Δ. και έλεγε συχνά πως..
«με τον Αντώνη μπορούμε να συνεννοηθούμε». Η σχέση τους, όταν είχαν πλέον αναλάβει δύο από τους κορυφαίους ρόλους στη χώρα, πολύ γρήγορα «ξίνισε». Κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει με ακρίβεια τι και πότε ακριβώς πήγε στραβά. Σίγουρα δεν βοήθησε το γεγονός πως ο πρωθυπουργός συναντήθηκε με τον κ. Σαμαρά χωρίς να του ανακοινώσει κάποια μέτρα τα οποία εξήγγειλε μία ώρα μετά ή ότι ξεκίνησε τη συζήτηση για την ψήφιση του Mνημονίου με μία ακόμη επίθεση στην Ν.Δ. Γεγονός είναι πως η επικοινωνία μεταξύ τους έχει καταρρεύσει. Κρίμα!

Κρίμα γιατί η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίας, αλλά παράλληλα σε μία στιγμή που η κοινή γνώμη θα καταλάβαινε και θα άντεχε γενναίες αλλαγές σε πάρα πολλούς τομείς. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο να πατάξεις τη φοροδιαφυγή και να αυξήσεις τα έσοδα, το πραγματικό πρόβλημα είναι να ξαναφτιάξεις από την αρχή το κράτος, την Παιδεία, το σύστημα Υγείας, τη Δικαιοσύνη, τα πάντα. Ας το καταλάβουμε επιτέλους πως ανάπτυξη και παραγωγή δεν γίνεται με τα μαγικά του τύπου «έπιασα τον εμίρη, τον έκανα φίλο και θα φέρει κάνα-δυο δισ.». Για να έχεις ανάπτυξη πρέπει να δημιουργήσεις ένα κράτος και μια κουλτούρα που δεν βλέπουν τον επιχειρηματία ως υποψήφιο θύμα εκβιασμού ή αρπαχτής και πανεπιστήμια στα οποία δεν βασιλεύουν η μετριότητα, οι συνδικαλιστές και η επετηρίδα και… και… και. Αυτά όλα δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν αν δεν υπάρξει μεγάλη συναίνεση, τουλάχιστον των δύο μεγάλων κομμάτων. Μέχρι τώρα, ο ένας κυβερνούσε αποφεύγοντας τα δύσκολα και ο άλλος έλεγε σε όλα «όχι». Ωραία φόρμουλα, που μας οδήγησε στον γκρεμό!

Χρειαζόμαστε ένα άλλο Mνημόνιο στο οποίο θα συμφωνήσουν όλοι οι υπεύθυνοι πολιτικοί αρχηγοί. Με αυτόν τον τρόπο θα μοιραστούν την ευθύνη και το απαγορευτικό πολιτικό κόστος ορισμένων κρίσιμων και απόλυτα αναγκαίων αποφάσεων. Παράδειγμα ο νόμος που πέρασε η κυβέρνηση Καραμανλή για το καθεστώς των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, τον οποίο πολέμησε με πάθος το ΠΑΣΟΚ και τώρα θέλει να τον εφαρμόσει, αλλά δεν ξέρει πώς. Αλλο παράδειγμα, η συμμετοχή των φοιτητών στην ανάδειξη πρυτανικών αρχών, προέδρων τμημάτων κ.λπ., που εδραίωσε τη διαφθορά και τη συναλλαγή αντί για τη συμμετοχική δημοκρατία. Ο κ. Σαμαράς, δυστυχώς, επέλεξε να εναντιωθεί σε όλες τις μείζονες αλλαγές, όπως στο ασφαλιστικό, μιμούμενος τον κ. Παπανδρέου που έκανε ακριβώς το ίδιο όταν ήταν στην αντιπολίτευση.

Η χώρα χρειάζεται ένα πυρήνα συναίνεσης σε ορισμένα βασικά ζητήματα, όπως συμβαίνει στις περισσότερες σοβαρές χώρες. Ο κ. Παπανδρέου μπορεί να πιστεύει ότι θα τα καταφέρει μόνος του, παρά τα αδιέξοδα που φαίνεται να πλησιάζουν. Ο κ. Σαμαράς περιστοιχίζεται από ορισμένους συμβούλους που του λένε πως αν συνεχίσει να λέει «όχι» σε όλα, κάποια ώρα θα γίνει κι αυτός πρωθυπουργός. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν ίσως και οι δύο είναι το πόσο πιο εύκολη θα γινόταν η ζωή τους αν συμφωνούσαν από κοινού σε δέκα μεγάλες μεταρρυθμίσεις. Ο κ. Παπανδρέου θα είχε τα νώτα του καλυμμένα απέναντι στο κόμμα του και την κοινωνία, ο κ. Σαμαράς θα ήξερε ότι σε περίπτωση που αναλάβει εκείνος την εξουσία, ο δρόμος θα ήταν πολύ πιο βατός. Για να είμαι και λίγο πιο σαφής και κυνικός, αν ο κ. Παπανδρέου αποτύχει στην αποστολή του, δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι είτε ο κ. Σαμαράς είτε οιοσδήποτε άλλος, όσο φιλόδοξος κι αν είναι, θα θέλει πραγματικά να αναλάβει τη διαχείριση της χώρας.